Lucid Dreaming

Een rustige middag, minus plus 38 graden, 13.00, geen les. Gedachtestromen gingen kriskras door zijn hoofd, beelden van gebeurtenissen, woorden, de Röntgendiffractie van het vorige lesuur en de wet van Bragg. Een behoorlijke frons, geconcentreerd op zijn boek, nee het was geen huiswerk, puur vrijwillig. Hij zat op een bankje - alleen - en het leek alsof hij de rest van de wereld vergeten was. Alles om hem heen leek weggevaagd, alleen de letters waar zijn ogen over heen gleden werden in zijn hersenpan gedrukt en zouden daar nooit meer verdwijnen. Hij las een boek over dromen. Dromen waren zeer interessant, aangezien ze iets bovennatuurlijks hadden. Iets onverklaarbaars en mysterieus. Hij had er al vaker over gelezen; "Na tien minuten ben je je droom al weer helemaal vergeten, tenzij je een zogenaamd droomboek bij houdt". Hij had al een plan gemaakt, hij was van plan het besturen van je eigen droom te bestuderen. Er word gezegd dat je je dromen kunt beheersen, dat heet luciditeit, een lucide droom. Lucide betekend helder, degene die droomt is zich ervan bewust dat hij/zij droomt en kan deze manipuleren. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen, en uitgevonden door de Nederlandse Frederik van Eeden. Hij herinnerde zich nog goed dat hij een droom meerdere keren had gehad. Ook stond er dat nog niet eens de helft van de mensen één nachtmerrie per maand had. Integendeel had hij al vele nachtmerries gehad en kon deze ook goed herinneren, misschien wel iedere nacht. De meest interessante had hij in een boekje opgeschreven, maar deze lag nog in zijn kamer. Zijn rug stond krom, gebogen over het boek die op zijn schoot lag, geen moment keek hij op, raakte hij afgeleid, zelfs niet toen er een keiharde meidengil klonk van twee kilometer verderop. Iets in zijn zak begon te trillen, iemand belde hem. Neil aarzelde even maar viste het ding daarna uit zijn broekzak en drukte op het groene knopje. Het was zijn broertje, Louis. Louis begon meteen een heel verhaal over de verjaardag van Erica en over de piano en over zijn scooter en zijn vriendin. Louis had een vriendin. Waarom hadden alle mensen met een lager IQ een vriendin? Als hij probeerde wat te zeggen onderbrak Louis hem meteen, maar dat was hij gewend. En toen, eindelijk, hing zijn broer op. Zijn afrikaanse broertje was de beste maat die je kon hebben, hij had een hart van goud en Neil was trots op hem. Voor een lange tijd had Neil zijn broertje een beetje genegeerd en telkens afgewezen, toen ze een fikse ruzie kregen besefte hij dat pas. Hij voelde zich daar enorm schuldig over en liet Louis nu altijd zijn verhaal doen, op welk moment dan ook. Zelfs als hij bezig was met een belangrijk onderzoek, er was niemand, op de hele planeet, die hem dan mocht storen, behalve zijn broertje. Een beetje onhandig propte hij de mobiel terug, vervolgde zijn bezigheden. En toen was het boek uit. Alwéér. Hij zuchtte en sloot zijn ogen voor een kort moment om zijn brein de tijd te geven alles op te slaan, toen hij zijn ogen opende was hij weer terug op de wereld. Hij nam zijn omgeving goed in zich op, een vriendengroepje daar, een meisje op hoge hakken, een gigantische dunne palmboom en de ingang van de highschool. Een zucht, hij wensde dat hij al kon gaan studeren. Dit leven in Monica was niets voor hem. Terug naar Las Vegas, studeren, dat leek hem wel wat. Maar dit was nu eenmaal de realiteit. Misschien kon hij in een lucide droom zijn verbeelding gebruiken…

[open]

Ze zat met een paar vrienden langs het fonteintje. Ze zaten te gillen en te doen, zoals alleen tieners dat konden. Te herp derpen, vieze tekeningen te maken waar ze dan heel hard om moesten lachen en over de grond te rollen. Opeens kreeg ze een koude pets water tegen d'r rug en slaakte ze een enorme kreet. Ze sprong meteen op en keek een van haar vrienden daarna kwaad aan, waarna die begon te lachen. De bel ging, waardoor haar vrienden naar binnen stroomde. Fijn, weer alleen.
Sawyer klikte haar mobiel aan terwijl ze op de rand van 't fonteintje zat. Het was circa zevenendertig graden Celsius, moest ze haar mobiel geloven. Ach, hij had haar nog nooit eerder bedrogen. Ze keek even vluchtig naar de tijd, twee minuten over een. Ze had een tussenuur, maar er was niemand waarbij ze wou zitten die dat ook had. Ja, als Jelle er nou was.. Normaal zou ze verlangd hebben naar Kenneth, maar dat had ook weinig nut. En Jelle was gewoon haar beste vriend. Ze had nog altijd een über sociale bui, maar die gebruikte ze meestal op haar vrienden. Haar blik gleed over de omgeving. Er was hier en daar een palmboom - 't bleef immers Santa Monica - en een paar vrienden groepjes. Help. Nu zat ze daar, forever alone. Soms was ze ook wel een loner, maar niet omdat ze dat zelf zo graag wou. Hmmn, misschien moest ze er maar eens wat aan veranderen. Dan kon ze ook niet uitgelachen worden en dan noemde ze d'r ook geen loner meer, hoewel dat een nogal zwakke belediging was.
Haar blik viel op een jongen die net een boek dicht klapte. Langzaam stond ze op - met haar nog steeds natte rug, door dat klote jong die ze stiekem wel aardig vond - en liep naar hem toe. Ze plofte voor hem neer en draaide haar hoofd een beetje om zo de titel van het boek te kunnen lezen. 'T was best raar, want toen ze net op Santa Monica was gekomen was ze nog zo verlegen geweest. Ach in de tussentijd had ze een eetstoornis gehad - heel dom en ze had nog nooit ergens zo'n spijt van gehad - en ze was zwaar alto geweest met roze haar. Werd je sociaal en vrolijk van.
"Dromen?" vroeg ze daarna en plofte weer wat meer neer en keek hem aan. Ach, je wist nooit hoe iemand erop zou reageren. Ze zou niet zeggen dat ze zich niet nogal dom zou voelen als hij haar weg stuurde, al vond iemand haar sneller raar en gingen ze zelf weg.

[Als ik het goed begreep, zat hij op het gras. Maar als dat niet het geval is, sorry xD]

Hij staarde nog steeds met een flinke kronkel op zijn voorhoofd naar het boek, de kaft, de zwarte letters. Hij was ontzettend lang, en dun, dat maakte zijn onhandige bewegingen nog onhandiger. Zijn voorste plukken haar stonden in een soort krul naar boven en wierpen een schaduw over zijn gezicht. Hij keek alsof hij een raadsel aan het oplossen was, en dat was eigenlijk ook zo. Hij probeerde de informatie op de goede plek te zetten in zijn gigantische hersenpan. Hij besefte wel dat hij een gigantische betweter was, kon er niet tegen als een ander iets beter wist dan hem. Als iemand vroeg naar “die slimme” dan zou hij reageren. Opeens keek hij recht in de ogen van een meisje, ze zat tegenover hem en keek in zijn boek. Dat was hij niet echt gewend, dat mensen plotseling bij hem kwamen of tegen hem gingen praten. Überhaupt geïntresseerd waren in zijn bezigheden. Verdwaasd keek hij haar aan, identificeerde haar, had hij haar eerder gezien? Ze kwam hem bekend voor. Hij had haar eerder gezien, een keer door de school, toen ze met iemand praatte, en een keer ergens in de stad. Allemaal details kwamen naar boven, onbewust had hij ze in zijn geheugen opgeslagen. Haar bruine haar en ogen trokken zijn aandacht, ze was naar zijn idee niet erg groot maar wel ongeveer even oud als hem. Nee, hij zat niet bij haar in de klas, maar dat kwam omdat hij een klas had overgeslagen. Als het aan hem lag was hij nu al afgestudeerd, maar zijn vader had hem telkens verteld wat rustiger aan te doen. Dat kon hij niet, hij moest iedere dag nieuwe dingen leren, dingen oplossen. Het was zijn verslaving. “Dromen?” klonk bij het meisje vandaan. Nog steeds was hij verward, hij had zich nooit comfortabel gevoeld bij meisjes. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat hij nooit een date kreeg. Plus dat hij regelmatig last had van intelligentie-uitbarstingen en dan aan een stuk door begon te ratelen over iets ingewikkelds. “Lucide dromen. Er zijn twee technieken om je droom te beheersen, de Mnemonische Inductie en de Wakkere Inductie. Weleens Inception gezien?” Enthousiasme spatte van zijn gezicht, hij was helemaal rechtop gaan zitten en een soort glimlach gaf hem een officiële happy-face.

"Lucide dromen. Er zijn twee technieken om je droom te beheersen, de Mnemonische Inductie en de Wakkere Inductie. Weleens Inception gezien?" Woah, die gozer was slim. Daar kon ze zelf niks van zeggen, aangezien ze nogal.. standaard was. Ze was niet dom, maar ook niet echt slim. Lucide dromen zei haar wel wat, ze wist zeker dat ze er een keer een documentaire over had gezien. Alleen stond die waarschijnlijk aan in de achtergrond, terwijl ze met iets anders bezig was. Ze wist de details niet, maar het had iets te maken met je dromen beheersen. Wist zij veel.
"Wie niet?" vroeg ze met een kleine glimlach. De jongen was blijkbaar helemaal in zijn roes, waar ze hem maar in liet. Ze moeide zich er niet zo mee, aangezien ze al lang blij was dat hij niet was opgestaan en weg was gelopen. Bovendien vond ze dromen wel een interessant onderwerp, dus had ze er niks tegen om naar zijn preek te luisteren. Nou ja, preek was een groot woord. Maar goed, terug naar Inception. Dom Cobb, die dief blah blah blah. Het was best een boeiende film eigenlijk, al had ze hem twee keer moeten kijken voordat ze hem begreep. Daarbij kwam dat een vriendin van haar naast d'r moest zitten en ze het samen moesten uitpuzzelen. Ja ja, zij was wat mensen een debiel noemde. Hoewel ze eigenlijk redelijk slim was, maar mensen vonden dat minder leuk. Daarom gedroeg ze zich onbewust dommer dan ze was, om anderen te entertainen. Maar dat deden meer mensen wel, hoewel ze dat niet altijd met opzet deden. "Your mind is the scene of the crime." zei ze met een omroepersstem en een serieus hoofd, waarna ze al gauw grinnikte. Dat was de tagline van Inception, een van de dingen die ze nog wel had onthouden. Niet dat ze verwachtte dat dat entertainment zou zijn en ze dacht eigenlijk meer dat er van haar verwacht werd dat ze stilzat en luisterde, maar ja. Ze kon haar domme grapjes - die eigenlijk helemaal niet zo grappig waren, behalve voor haar - niet helemaal achterwege laten.

Het duurde niet lang voor hij antwoord kreeg, gelukkig, want heel veel geduld had hij niet. Hij moest altijd wat doen, interpreteren. Hij keek langs haar heen, naar een jongen van ongeveer achttien jaar oud, hij had typische "gangster" kleren aan, zijn ogen stonden agressief, grote pupillen, het zag er niet goed uit. Misschien was hij aan de drugs of had hij last van woede-aanvallen. De jongen merkte dat hij bekeken werd en wierp een kwade blik op Neil. Uit een soort reflex keerde Neil zijn hoofd en keek het meisje tegenover hem weer aan. "Wie niet?" Meestal was hij zelf niet zo bezig met films, alleen met documentaires, maar Inception was toch wel interessant, ondanks het feit dat het onmogelijk is om een ander brein te manipuleren. Dus ja, ook hij had de film gezien. Hij zag haar denken. En toen plotseling een tagline. "Your mind is the scene of the crime."
Een grijns verscheen op zijn gezicht, hij wees kort met zijn wijsvinger naar haar toe, zijn mond vormde een inderdaad maar er was geen geluid. Hij voelde zich al iets meer op zijn gemak en zakte weer een in zo dat hij zich wat minder lang voelde, zijn schouders ontspanden zich een beetje, maar nog steeds heel erg onhandig. Op een of andere manier voelde hij de drang om haar van alles te vertellen, waarschijnlijk omdat hij vrijwel nooit tegen iemand praatte, behalve Louis, en dan kon hij eindelijk eens alle informatie kwijt die hij al die tijd maar binnen moest houden. Hij moest die informatie ergens voor gebruiken, maar wáárvoor? Je kon er niemand mee versieren, je kon er niemand mee aan het lachen maken. "Christopher Nolan is behoorlijk geniaal. Het is behoorlijk knap als je mijn aandacht er bij houdt terwijl de film vrijwel onrealistisch is en geen toepasselijke informatie bezit." Waarschijnlijk vond ze hem nu heel raar. Dat was altijd zo. Mensen staarden hem een tijdje verdwaast aan en liepen dan weg. Hij schraapte zijn keel even. "Dus. Hm. Ken ik jou ergens van? Ik ben trouwens Neil, Pavic," zei hij na een korte stilte. Zijn wenkbrauwen hingen vlak boven zijn ogen, gingen heel even omhoog terwijl hij praatte en daarna weer omlaag. Zijn blik ging kriskras door de omgeving, soms kwam het meisje in zijn netvlies terecht, dan weer een boom, dan weer een groep mensen. De gangster was verdwenen. De ene keer rechtte hij zijn rug, dan zakte hij weer in, schoof wat heen en weer op het bankje, hij kon maar niet stil blijven zitten, van ongemakkelijkheid, zenuwen...

Een kleine glimlach speelde rond Sawyer's lippen toen de jongen erop reageerde, aangezien het weer wat anders was dan dat diegene zijn of haar ogen rolde en weer verder ging. Ze keek hem aan terwijl hij praatte en ging met een hand door haar haar, waarna ze haar pony ook weer een stukje opzij schoof. Anders hing het voor haar ogen en dat kwam zo asociaal over.
"Christopher Nolan is behoorlijk geniaal. Het is behoorlijk knap als je mijn aandacht er bij houdt terwijl de film vrijwel onrealistisch is en geen toepasselijke informatie bezit." vertelde de jongen en ze knikte even. Eigenlijk snapte ze het niet zo goed, aangezien zij gewoon films keek voor haar plezier of uit verveling. Maar dat zei niet dat het voor iedereen zo is. "Een goede verhaallijn werkt wonderen." meldde ze, aangezien ze niet veel beters wist te zeggen. Ze voelde zich zo dom in zijn buurt, aangezien ze gewoon.. Nou ja, minder slim was dan hem. Maar dat zou vast niks ongewoons zijn voor de jongen, als hij naar Monica High ging. Daar waren niet altijd even slimme leerlingen.
"Dus. Hm. Ken ik jou ergens van? Ik ben trouwens Neil, Pavic." stelde de jongen zich voor, na de stilte die was gevallen. Ze merkte de laatste tijd dat de stiltes die tussen haar en iemand anders vielen, minder ongemakkelijk waren dan anders. Of was dat gewoon omdat zij diegene was die de stiltes maakte? Dat zou dan wel. Ze was gewoon zo druk met denken, dat ze er niet bij stilstond dat er een stilte was, die ze zelf had gecreëerd. Wist zij veel, 't zou wel weer allemaal haar schuld zijn. "Eh, ik ben een van de officiële cheerleaders voor Monica High." Sterrenteams, haha. Maar ja, ze maakte er wel deel van uit. Misschien was dat wel een van de redenen dat ze niet vond dat ze slim mocht zijn, hoewel ze ook weinig zin had om in die wiskunde boeken te duiken. "Maar anders weet ik het ook niet. Hoe dan ook, ik ben Sawyer." stelde ze zich voor. Pas toen realiseerde zich dat Neil ook zijn achternaam had gezegd. "Ince." plakte ze er snel achteraan, alsof het de bedoeling was. Dikke faal.

Hij keek, nu wat rustiger, toe hoe ze de pony uit haar gezicht wegveegde. "Een goede verhaallijn werkt wonderen." Hij knikte, kreeg de neiging om haar te verbeteren want, het was doet wonderen, en niet werkt wonderen, maar gelukkig wist hij zich net op tijd in te houden. Hij wou haar niet het gevoel geven dat ze minder intelligent was, want dat was helemaal niet zo. Het is maar net hoe je intelligentie opvat. Je kunt ook sociaal intelligent zijn. Neil vond dat dom niet bestond. Iedereen was op zijn eigen manier slim, er was alleen een feit, en dat was dat zijn IQ waarschijnlijk wat hoger lag. Plus dat, als je denkt dat je minder slim bent, je juist leert en groeit. Hij zelf moest nog heel veel leren, daarom moest hij leren te luisteren, hoe moeilijk dat ook was. Hij dacht aan iets dat hij ooit gelezen had; "The stupidest thing to do is to act smart while there is a lot to learn".
Na dat hij zich had voorgesteld, was het haar beurt, zoals de tradities hadden voorgeschreven. Mensen waren heel goed in kopiëren, al vanaf de oertijd. Daarom hadden ze de drang om zichzelf voor te stellen als een ander dat ook deed. Het was een gewoonte, een soort verplichting geworden. Ze heette dus Sawyer. Die naam hoorde je niet vaak. Meteen schoten de beelden van Robert J. Sawyer door zijn hoofd, een science-fiction schrijver, en de psychopaat Charles E. Sawyer die werd beschuldigt van de dood van U.S president Warren G. Harding. Maar Sawyer als voornaam, nee, die had hij - tot vandaag - nog niet eerder gehoord. En ze was cheerleader. Neil had dus echt helemaal niets met Cheerleading, daar kende hij haar dus niet van. Toch wist hij zeker dat hij haar eerder had gezien. Maar ja, wie had hij eigenlijk niet eerder gezien op deze school? Het stomme was dat, hij bijna nooit iets vergeette, behalve namen. Namen waren zijn zwakke schakel. Hij gunde haar een vriendelijke, nerveuze glimlach. "Sawyer Ince," herhaalde hij, het was meer voor hem zelf bedoeld dan voor haar. Zijn hoofd schoot opzij bij een luide kreet, een eindje verderop zag hij iemand op de grond liggen, trillend, spastisch, een meisje stond erbij en riep om hulp. "Wow!" riep Neil, binnen een seconde stond hij op en rende hij naar hen toe. Het was de gangster met de grote pupillen, die hij eerder had gezien. Dit was duidelijk een epileptische aanval, epilepsie, dat was het! Hij sloot zijn ogen even en probeerde te bedenken wat je ook alweer moest doen bij een epileptische aanval. Allerlei mensen schrokken en kwamen er omheen staan. "Allemaal opzij!" schreeuwde hij, een beetje geërgerd. Iedereen moest aan de kant. Hij knielde bij de shakende jongen neer, trok zijn jas uit en legde die onder zijn hoofd. Hij sprong snel aan de kant toen er een arm op hem af kwam. "Het is oké," stelde hij de jongen gerust, die hevig begon te hijgen. Neil duwde voorzichtig tegen de rug van de jongen zo dat hij in een zijligging terecht kwam. Hij nam een beetje afstand en bleef zitten. Was er iemand met een telefoonnummer van zijn huisarts?Wacht rustig tot de aanval over is. Vervoer iemand niet tijdens een aanval. Houd lichaamsbewegingen niet tegen. Geef geen medicijnen of water...

[Breng er even wat spanning in haha :') ]

De jongen herhaalde Sawyer's voor- en achternaam, waarna ze een keer droogjes knikte. Natuurlijk begreep ze dat het meer voor hemzelf bedoeld was dan voor haar. Dat was een tik die wel meer mensen hadden; namen herhalen. Ze deed het zelf bijna nooit, aangezien ze wel goed was met namen.
Ze schrok op door een luide kreet. Haar hart bonsde in haar keel, aangezien het duidelijk niet een help-ik-krijg-water-op-mijn-t-shirt kreet was. Ze volgde Neil's blik en merkte toen de spastische persoon op. Iemand die op de grond lag te vibreren alsof het een vis uit 't water was. "Wow!" riep Neil enthousiast, waarna hij op stond en binnen een seconde uit haar zicht verdwenen was. Zelf bleef ze zitten en haar hart ging als een gek tekeer, totaal in de war door wat er gebeurde. Uiteindelijk wist ze op te staan en er ook naar toe te rennen. Pas toen drong het tot haar door dat hij nogal enthousiast had geklonken. Waarom? Er zat daar iemand half dood te gaan. Het leek op een epileptische aanval, maar hé, wat wist zij er nou van. Het was echt zo iemand die op een wannabe gangster leek. Met zo'n muts en een veel te groot T-shirt en baggy jeans met een agressief uiterlijk. Neil schreeuwde geïrriteerd dat ze allemaal opzij moesten, waardoor ze een paar stappen naar achteren deed. Neil begon de jongen gerust te stellen, iets wat ze zelf nooit zou kunnen doen. Ze was nou al als de dood. Neil rolde hem op zijn zij, maar ze kon niet meer focussen.
"Iemand bel 112!" werd er geroepen, maar Sawyer stond als bevroren en pakte haar mobiel niet. Er verschenen echter wel een stuk of zeven mobielen rondom het groepje. Al snel ontstond er een discussie over wie er zou bellen. "Daar hebben we geen tijd voor!" riep Sawyer gefrustreerd boven de menigte uit, maar hield al snel haar kop weer. Een van de mensen belde en gaf het adres door, en alles wat erbij hoorde. Zelf kon ze ook niks meer. Ze had haar handen aan haar wangen geplakt en keek zwaar getraumatiseerd naar die gangster dude.