Please tell me that everything is ok.

Liberty drukte haar telefoon uit en gooide die tegen de muur aan. Ze had net bericht gehad van de dokter.
Helaas was het slecht nieuws. Liberty pakte haar Ipod en pakte een vest. Ze deed die aan en zette ook de muziek aan. Daarna deed ze haar oordopjes in en liep het gebouw uit. Vandaag was ze hier voor het eerst. Maar vandaag zou ze ook de uitslag krijgen. Een traan kwam op in haar ogen. Weer voelde ze de zelfde pijn diep in haar hart. Die ze 6 jaar geleden ook had gevoeld toen ze het nieuws had gehoord. Ze had kanker gehad.
Liberty had er tegen gevochten. En precies vandaag was ze er drie jaar vanaf. Maar helaas had ze het slechte nieuws gekregen dat ze het misschien weer had. Liberty slikte en zag dat ze bij het Youth Yard terecht was gekomen. Liberty liet zich zakken op een bankje en keek naar de mensen die er aan het sketen waren. Een waterig glimlachje kwam rond haar lippen op komen. Maar al snel verdween die weer. Liberty veegde een traan weg en tikte mee op de maat van de muziek. Ze maakte een knot van haar haren en deed haar capuchon op. Toen ze het nummer How to love hoorde begon ze naar te denken. Wat als de kanker echt terug was. Leerde ze dan ooit hoe ze van iemand moest houden. Tuurlijk had ze iemand gehad. Maar hij dumpte haar al snel toen hij er achter kwam dat ze kaal was.
Nu was ze dat gelukkig niet meer. Maar een paar jaar geleden droeg ze nog een pruik. En nu had ze haar lengte haar al bijna weer. Waar ze natuurlijk heel blij mee was.
Maar een kut gevoel kwam op toen de dokter haar vertelde dat ze iets gevonden hadden dat misschien een kwaad aardige cel was.
Liberty slikte weer stond op en liep met een geboogde hoofd weg. Ze botste tegen iemand op. Liberty keek niet op maar stopte wel. 'Sorry.'Zei ze tegen de persoon. Ze probeerde het normaal te zeggen maar aan haar stem kon je toch horen dat niet alles goed ging met haar.

"Dannazione!" Woedend sloeg Nick tegen de bakstenen muur, de huid op zijn knokkels schuurde open. Maar de pijn drong niet tot hem door. Steeds op nieuw liet hij zijn vuist tegen de muur aan slaan, in de hoop dat er iets van zijn wanhoop weg genomen zou worden. Achter zijn ogen brandde tranen, maar deze wist hij tegen te houden. Hij zou niet huilen, no matter what. Je gevoelens tonen was een zwakte, bovendien schaadde het je imago en belangrijker dan dat riep het vragen op. Het maakt je kwetsbaar, fragiel. En als er iets was wat hij niet wou zijn, dan was het dat. Al van kinds af aan, zette hij al zijn pijnlijke gevoelens om in woedde en haat. Emoties die verdraagzamer waren, dan pijn en verdriet. "Perché?!" Nu ramde hij met zijn beide vuisten tegen de stenen muur, iets wat zijn toch al zwakke pols niet veel goeds deed. Met een ruk draaide hij zich om, begon te rennen. De winkelstraten waren verlaten, logisch aangezien het al na sluitingstijd was. Zonder er echt bij na te denken schoot hij een zij straatje in, trok hij de capuchon van zijn vest over zijn hoofd. Zijn handen trilde en waarschijnlijk gold hetzelfde voor de rest van zijn lichaam. Voor een moment bleef hij staan, met zijn ene arm beschermde hij zijn gezicht terwijl hij met zijn andere arm de glazen ruit in sloeg. Scherven boorde zie in zijn onderarm, maar ook dit drong niet tot hem door. Met zijn hand in de mouw van zijn vest verborgen verwijderde hij enkele achtergebleven scherven. Waarna hij zich opdrukte op de vensterbank, en lenig naar binnen klom. Scherven braken onder de zolen van zijn sneaker's. Ook al had hij niet echt stil gestaan bij deze inbraak, hij wist precies wat hij wou hebben. Snel liep hij door het magazijn heen, knipte het licht aan met zijn hand nog altijd verborgen in de mauw van zijn vest. Perfect. Op één van de achterste schappen stonden enkele flessen Whiskey. Hij doofde het licht weer. Dat had hij niet meer nodig. Van de plank griste hij een tweetal flessen, die hij in zijn sporttas propte. Meer had hij niet nodig. Door het raam klom hij weer naar buiten, in de verte hoorde hij politie sirenes. Die zouden vreemd op kijken als ze erachter kwamen dat er enkel twee flessen Whiskey gejat waren. Normaal gesproken zou hij een inbraak beter voor bereid hebben, en zou hij ook zeker een buit met een grotere waarden jatten. Maar daar ging het nu niet om, hij had gewoon drank nodig en een manier om zijn in woede omgezette pijn kwijt te kunnen. Zonder enige aarzeling rende hij naar het eind van het doodlopende steegje, hij had genoeg vaart om een stuk tegen de muur op te lopen. Handig greep hij de dakgoot vast en trok zich er aan op. Over de daken heen rende hij in de richting van de Youth Yard, op dit soort momenten kwam zijn free run ervaring goed van pas. Hij en Levi waren er ook niet voor niets aan begonnen. Uiteindelijk kwam er een einde aan de bebouwde kom, en moest hij zijn weg vervolgen over de weg. Lang duurde dit niet, in de verte zag hij de skatebaan al opdoemen. Mooi. Hij vertraagde zijn pas, ritste zijn tas open en haalde één van de flessen er uit. Nog altijd woeden draaide hij de dop er af, en zette hij de fles aan zijn lippen. Pas na enkele slokken genomen te hebben, gaf hij zichzelf de kans om adem te halen. Het goedje brandde in zijn keel. Maar het voelde niet zo goed als anders. Hij nam niet de moeite de dop op de fles te schroeven, hij kende zichzelf goed genoeg om te weten dat hij hem er over enkele minuten toch weer af zou schroeven. Doordat hij geen oog had voor zijn omgeving, liep hij tegen iemand op of ze liep tegen hem op dat kon ook. Even knipperde hij met zijn ogen, waarna hij zijn ogen op het blond harige meisje voor hem richtte. "Nessun problema." Mompelde hij, het duurde even voor hij zich realiseerde dat hij in zijn moeder taal had gesproken. "Geen probleem bedoel ik." Verbeterde hij zichzelf, in dit soort momenten was hij koning in het verbergen van zijn emoties. Al zou hij een stuk sneller naar iemand uitvallen dan anders, al helemaal als diegene een jongen was. "Wil je ook? Je klinkt alsof je het wel kan gebruiken." Hij hield haar de fles Whiskey voor, zijn blik viel op zijn bebloede hand gleed naar boven waar een stuk glas door zijn zwarte vest heen sloeg. "Ow." Oké, dat was niet erg handig. Dan toch maar de dop op de fles. Nadat hij dat gedaan had, legde hij de fles op de grond. "Als je wilt pak je maar." Terwijl hij dit zei, ging hij op de grond zitten. Rustig pakte hij het glas vast, trok het uit zijn arm. Voor een moment vertrok zijn gezicht, maar al snel hervond hij zichzelf weer. Zou er nog meer in zijn arm zitten? Er was maar één manier om daar achter te komen, en dat was zijn vest uit trekken, maar als hij meer schade op had gelopen zou dit vragen op wekken bij het meisje. Iets waar hij niet op zat te wachten. Daarom liet hij het voor wat het was, pakte hij de fles Whiskey van de grond en schroefde hij de dop eraf. Na een flinke tuig genomen te hebben, richtte hij zijn ogen op het meisje. Misschien dat zijn gedrag iets zou verraden, maar zijn stem en zijn gezichtsuitdrukking verrieden niet wat er in hem om ging.

Liberty keek op toen de jongen haar in een taal aan sprak die ze niet begreep. Gelukkig verbeterde hij zich zelf. Een waterige glimlach kwam op haar gezicht terecht maar al snel verdween die weer. Toen de jongen vroeg of ze ook wat wou schudde ze haar hoofd. Nooit heeft ze gedronken om haar problemen te vergeten. Want het duurde altijd maar even. En daarna kwam alles dubbel weer terug. Daar door raken mensen ook verslaafd aan drank en drugs. Liberty keek toe hoe de jongen het glas uit zijn arm trok. Ze vroeg zich af wat er was gebeurt maar wist dat het beter was om stil te blijven. Liberty ging naast de jongen zitten en keek naar de fles met whiskey. Liberty had haar besluit genomen. Ze zou vroeg of laat toch dood gaan dus wat kon het kwaad. Ze pakte de fles van de jongen af en zette hem aan haar mond en dronk wat. Liberty trok een gezicht toen ze het door haar keel voelde gaan. Maar toch dronk ze door. Daarna zette ze de fles tussen hen in. En keek hem aan. Ze beet op haar lip en trok haar capuchon beter over haar hoofd zodat de jongen niet kon zien dat ze huilde. Gelukkig had ze vandaag nog geen make-up op gedaan. Anders kon de jongen het zeker zien. 'Bedankt.'Fluisterde ze zachtjes. Ze meende het. Misschien kon ze zich toch vandaag nog heel even goed voelen en ergens anders aan denken.
En eigenlijk was ze wel blij dat ze tegen de jongen aan liep. Haar kenende ging ze iets doen wat ze beter niet kon doen.

De waterige glimlach op haar gezicht, verdween al even snel als hij gekomen was. Maar Nick moest eerlijk toe geven dat hij zelf ook niet echt in de stemming was. Zijn woede mocht dan wel niet door sluimeren in zijn gezicht, hij voelde zijn bloed koken. Normaal gesproken hield hij van uitdagingen, zocht hij de moeilijkste manier om iets voor elkaar te krijgen. Met emoties lag dat anders, alles wat hem te pijnlijk was zette hij om in woede. Omdat dat makkelijk was, hij kon zich afreageren in zijn sporten en als dat niet werkte was er altijd nog alcohol. Het was niet zo dat hij verslaafd was, maar je kon hem zonder twijfel een ervaren drinker noemen. Het duurde ook altijd lang voor hij echt dronken was, en op dit moment baalde hij daar stevig van. Natuurlijk, wist hij donders goed dat alles later dubbel zo hard terug kwam. Niet dat het hem kon schelen, na een tijdje werd het vanzelf makkelijker. Of niet, dat kon ook. Het meisje schudde haar hoofd als antwoord op zijn vraag, ze wou zijn Whiskey niet. Prima, dan dronk hij het alleen op en als ze zich bedacht mocht ze gewoon pakken. Kort bewoog hij zijn arm, de mouw van zijn vest kleurde steeds donkerder. Perfect. Oké, misschien was die inbraak niet zijn slimste zet geweest. Maar hij had er niet bij stil gestaan, hij had gehandeld zonder er bij na te denken. Iets wat vaker gebeurde wanneer zijn emoties hem de baas werden. Dit gebeurde echter weinig, normaal dacht hij over dergelijke acties goed na. In zijn ogen was het ongelofelijk dom, om onvoorbereid ergens in te breken. Dan was de kans dat je sporen achter liet groter. Nu, was hij ervaren en vermoedde hij dat de politie weinig kon vinden. Bovendien zouden ze zich niet druk maken, om twee gestolen flessen whiskey. Ze hadden wel iets beters te doen, boetes uit schrijven bijvoorbeeld. Het meisje nam hem de drank uit handen, een -wat je het best kon beschrijven als- vreugdeloze glimlach gleed over zijn gezicht. "Niet te snel drinken, het is geen ranja." Merkte hij droogjes op, hij wist dat hij het sterke goedje een stuk sneller naar binnen goot. Maar hij had het idee dat hij op het gebied van alcohol meer ervaring had dan de blondine. Hij pakte de fles van de grond, zette hem aan zijn lippen en liet een flinke schuit zijn mond keel in glijden. Langzamerhand begon hij toch al iets lichter in zijn hoofd te worden. Niet gek aangezien hij nu toch al bijna een derde van de fles naar binnen had gewerkt, en Whiskey was vrij sterk. In een goede fles zit ongeveer 60% en dit was zeker een goede fles. "No problem." Mompelde hij als reactie op haar woorden, terwijl hij naar de binnenkant van zijn handen staarde. Die waren nog in takt, in tegenstelling tot zijn ontvelde knokkels. Hij beet op zijn wang, nam nog een viertal slokken van de drank alvorens hij hem weer op de grond zette. "Wat scheelt er? Of houdt je het liever voor je?" Vroeg hij, voor een moment keek hij vragend naar het meisje naast zich. Haar gezicht ging verborgen, in de schaduw van haar capuchon evenals het zijne.

'Weet ik ook wel.'Antwoordde ze terug toen hij zei dat het geen ranja was. Ze keek hem even aan maar al snel keek ze weer naar voren. Haar handen trilde lichtjes. Ze merkte wel op dat haar huid droger was dan normaal. Misschien leek het wel zo en had de dokter het fout. Ze had geen enkele blauwe plek zonder reden. Liberty keek de jongen aan toen hij vroeg wat er was. Zou ze het zeggen of niet.
Wat boeide haar dat nou. Kanker kwam zo vaak voor in het leven. Even slikte ze en vroeg zich af of het misschien toch beter was om haar mond te houden. 'Ik heb vandaag nieuws gekregen van de dokter dat ik misschien weer kanker heb.'Fluisterde ze zachtjes. Liberty's handen trilde nu een stuk erger. Ze verstopte haar handen de zakken van haar vest en keek naar voren. Er liepen weer tranen over haar wangen heen. Gelukkig had ze geleerd om in stilte te huilen. Dat de mensen het allen konden zien als ze haar recht aan keken. Liberty keek al snel weer naar beneden en zuchtte zachtjes.

-Flut omdat ik nu moet gaan-

Langzaam liep Jimmy door het skate park, al zijn spieren deden pijn. Nog enkele meters en hij zou geheel in elkaar zakken,
bijten op zijn lip strompelde hij door. Zo lang had hij nog nooit gerend, zelfs niet de ene keer dat zijn moeder hem belde.
Toen was hij zo boos, maar nu was hij niet boos. Eigenlijk wel, maar het was gewoon omgezette verdriet.Het geluid van politie sirenes merkte hij niet eens op.
Van binnen huilde hij. Alleen zulke dingen kon je niet tonen, zeker niet met het imago als hem. Hij vroeg zich af wat Kim eigenlijk wel
kon, ze kon geen relatie onderhouden, ze kon niet langer als een half jaar bij het zelfde bedrijf werken. Ze kon niet eens voor
hun dochtertje zorgen. Eigenlijk was ze gewoon goed in bed, thats it. Jimmy was zo boos op haar, en tegelijkertijd was hij
doodbang. Bang om Hailey zijn dochtertje, waar niemand nog wat van af wist, kwijt te raken. Deze lag namelijk in het ziekenhuis
met een zware longontsteking. Het was nog niet eens honderprocent zeker dat ze het zou overleven. Kon hij godverdomme nou niks
aan die trut overlaten,zonder dat ze het zou verpesten. De blik van Jimmy stond gericht op zijn schoenen, niet dat ze veel waarnamen.
Hij deed alleen zijn best om tegen de tranen te vechten, hij moch niet huilen. Het liefst zou hij in een hoekje kruipen momenteel.
Nee, eigenlijk zou hij het liefste naar het ziekenhuis toe rijden, maar hij had de ballen niet. Hij had de ballen niet om terug naar zijn
geboorte plaats te gaan, geen zin in om zijn moeder misschien tegen te komen. En zeker niet om Kim te zien, en hij zou Hailey
dan niet achter kunnen laten. En weer bij kim gaan wonen, en weer een haat liefde relatie krijgen, hij zou kapot gaan. Misschien
kreeg hij dan zelfs moord op zijn naam staan. Zo boos was hij op Kim, god wat haatte hij haar. En wat miste hij haar gelijk.
Hoe kon hij nou van zo slet houden. Duizende vragen gingen door zijn hoofd, maar geen een kon hij beantwoorden. Hij kon niet eens helder na denken.
Door zijn troubele ogen zag hij 2 schimmen zitten. Met zijn hoofd naar beneden gericht om neit te veel aandacht op te wekken liep hij richting hun.
Hij had geen andere weg, en om draaien kon hij ook niet meer. Hij wou het liefst tegen het muurtje waar de 2 mensen zaten.
Elke stap dat hij dichterbij kwam rook hij de geur van sterke drank. Toen hij enkele meters van de 2 was verwijderd zag hij een jonge
die hem aardig bekend was. Nick, nou niet echt het gezelschap wat hij nu tegen wou komen. Naast hem zat een meisje, beiden zagen ze
er niet echt vrolijk uit. Beiden hun verdriet aan het weg drinken ? Eigenlijk was dat best wel een goed idee. Maar om nou ineens daarbij te gaan zitten.
Ach wat zou het. Nick had toch al niet z'n hoge pet van hem op, en dat meisje kon hij niet eens. Jimmy knikte naar de 2
en zei "Wat weg te drinken?"Zijn stem klonk neit zo zuiver als hij had gehoopt, maar hij kon zijn woorden niet meer innemen.
Jimmy liet zich op de grond zakken, met zijn blik strak naar voren gericht. Eigenlijk zou het er best wel dom uit zien, niet allen zijn verscheining
maar ook 3 ziellige mensen op een rijtje. Maar Hij kon niet verder, en veel boeide het hem toch ook niet. Met trillende handen
haalde Jimmy zijn pakje sigaretten te voorschijn en probeerde er eentje op te steken, dat door de trillingen in zijn hand niet echt lukte.
Enkele pogingen later had hij hem, en nam hij gretig een hijs, waarna hij het pakje naar de andere 2 uit stak, als vraag als ze ook wouden.
Bij hem hielp roken wel om zich rustig te krijgen, maar dan zou zijn pakje wel zo op gaan.

[als ik mag binnen vallen]

"Ik waarschuw je alleen maar, ik denk namelijk niet dat ik je straks nog naar huis kan dragen." Daar was hij eigenlijk wel zeker van. Hij kende zichzelf goed genoeg om te weten, dat hij niet zou stoppen met drinken voor het rustig was in zijn hoofd. Voor alle pijn en woede verdwenen was. Tegen de tijd dat hij zo ver was zou hij waarschijnlijk nauwelijks meer op zijn benen kunnen staan, en nood gedwongen buiten moeten slapen. Niet dat hij daar problemen mee had, hij was wel wat gewend. Hij zette de fles weer aan zijn lippen, goot een flinke schuit naar binnen. Dit was niet de eerste keer dat hij zijn verdriet weg dronk, hij had het vaker gedaan. Altijd als hij het echt moeilijk had greep hij naar de fles, omdat alcohol er voor kon zorgen dat hij rustig werd wanneer sport daarin faalde. De woorden van het meisje trokken hem uit zijn gedachten, zwijgend draaide hij de dop op de fles. Losjes welles waar, zodat hij of zij hem er zo weer af zou hebben. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de handen van het meisje trilde. "Che schifo." Mompelde hij, terwijl hij wat aarzelend zijn arm om haar schouders legde. Het duurde even voor hij besefte dat hij in het Italiaans tegen haar gesproken had, alweer. Hij verviel wel vaker in zijn moeder taal wanneer hij zijn emoties niet de baas was, of hij veel op had. Welk van de twee nu de rede was, wist hij niet precies. Veel kon het hem ook niet schelen. "Dat is kut." Zei hij zacht na kort na gedacht te hebben, niet wetend wat hij anders moest zeggen. Normaal had hij geen problemen de juiste woorden te vinden, maar wanneer een situatie moeilijk werd lukte het hem niet meer. "Maar je bent er dus al eerder af gekomen? Wie zegt dat dat nu niet weer gebeurd?" Zacht streek hij met zijn hand over haar schouder, hij had wel in de gaten dat ze huilde al deed ze het dan in stilte. Haar houding en het feit dat ze hem niet aan keek verraadde haar. Angel had altijd exact het zelfde gedaan als ze hem haar tranen niet wou laten zien, of ze had haar hoofd in zijn t-shirt verborgen. Angel. Voor een moment sloot Nick zijn ogen, liet hij zijn hoofd tegen de muur zakken. Een week had hij niks van haar en zijn vrienden gehoord, hij had meerdere malen geprobeerd hen te bereiken maar alle telefoons sprongen direct op voicemail. Alsof ze geen contact meer met hem wouden. Dat was ook daadwerkelijk het geval geweest, ze hadden niet goed geweten hoe ze het hem moesten vertellen omdat ze wisten hoe hij zou reageren. Tenslotte kende ze hem, ze hadden jaren met elkaar onder één dak gewoond hadden samen gevochten voor hun plekje in Palermo. Nick voelde zijn woede opvlammen, had de neiging hard tegen de muur achter zich aan te slaan. Maar hield zich met moeite in, hij wou niet dat het meisje hem vragen zou gaan stellen. Dat haatte hij, en in de staat waarin hij nu verkeerde zou hij sneller over gaan tot geweld dan anders.
Een stem deed hem opkijken, voor hem stond de bekende verschijning van Jimmy. Geweldig, op zijn gezelschap zat Nick nu echt te wachten. Eén verkeerd woord van die gast en hij zou uitvallen, of het nu gerechtvaardigd was of niet. De alcohol en zijn woede zorgde ervoor dat zijn grenzen langzaam verdwenen, wat ze overschrijden nog makkelijker maakte dan anders. "Je klinkt alsof je het zelf ook wel kan gebruiken." Constateerde Nick, die wel in de gaten had dat Jimmy ook niet op zijn vrolijkst was. De jongen was naast hen op de grond gaan zitten, deed enkele vergeefse pogingen zijn sigaret op te steken voor het hem uiteindelijk lukte. Nick had zijn arm onderhand van de schouders van het meisje af gehaald, schudde zijn hoofd toen Jimmy hem het pakje sigaretten voor hield. Zwijgend pakte hij de fles Whiskey van de grond, en draaide hij de dop er af. Na enkele slokken van de drank te hebben genomen, stak hij de fles uit naar Jimmy. Hij was zich er van bewust, dat de mouw van zijn vest onderhand donker was van het bloed dat hij had verloren. Misschien moest hij zo toch maar even naar de wonden kijken, voor het zelfde geld stak er nog glas in dat zich door al zijn bewegingen enkel dieper in zijn huid zou boren.

'Misschien moet ik jou nog naar huis dragen.'Zei ze met een klein glimlachje die hij toch niet kon zien. Liberty zag het al voorzich. Zij half dronken en die jongen zo plat als ik weet niet wat. Liberty keek de jongen vreemd aan toen hij wat zei. En al weer kon ze het niet verstaan. Even schrok ze toen ze de arm van de jongen om haar heen voelde. Niet veel jongens hadden dat gedaan toen ze hen vertelde dat ze kanker had. Meestal keken ze je zielig aan en ontweken je daarna. Ze vond het op zich wel fijn. Dat hij niet gelijk weg rende. Een klein lachje kwam van haar kant. 'Dat is het zeker.'Antwoordde ze. 'Het leven is gewoon kut.' Dat was zo. Plots hoorde je dat je kanker had. Dan vecht je je er rot tegen. Dan vertellen ze je dat je nog maar een paar maand te leven hebt en vervolgens zeggen ze dat je er vanaf bent. En nu had ze het misschien weer.
'Wie zegt dat ik nu zo sterk genoeg ben om er tegen te vechten. Ik ben zwakker geworden.' Het was waar. Sinds dat ze er vanaf was was ze nog steeds een stuk wrak. Ze kon nooit lang op blijven. Of wat dacht je van feesten. Dan kwam altijd weer die moeheid weer op dagen. En kon ze dagen in bed blijven liggen voor dat ze weer aan gesterkt was. Een zucht verliet haar lippen en ze keek op toen ze een stem hoorde. De jongen die er stond kende ze niet. Maar aan zijn stem te horen was hij ook niet echt happy. Als je dat zo wel noemen dan. 'We zijn zo denk ik niet de enigste.'Zei Liberty tegen de jongen. Ze nam een sigaret aan en pakte de aan steker uit haar broekzak. Ze stak hem aan en nam er een hijs van. Na dat ze gehoord had dat ze nog maar een paar maand te leven had. Had ze de domste dingen gedaan. Liberty had zelfs pado's gebruikt. Omdat ze alles een keer uit wou proberen. Maar niet alles had ze kunnen doen. Aan gezien ze al weer beter was. Misschien kon ze de lijst toch nog af maken.

[Nee je mag niet binnen vallen. Maar wel binnen lopenxD Mijn volgende post word langer.]

Met een doffe blik in zijn ogen staarde Jimmy voor uit. Zijn capusion had hij over zijn hoofd getrokken, en zijn pet verborg de rest van zijn gezicht bijna geheel bedekt. Hij knikte op de woorden van Nick, hij ging niet nog meer zeggen. Want hij wou niet dat zijn stem zou gaan trillen of wat dan ook. Nick mocht niet zien dat hij zwak was, niemand mocht dat überhaupt zien. Rustig liet hij zijn hoofd tegen de muur aan vallen, de koude bakstenen voelde hij zelfs door zijn muts en pet heen. Hij vond het eigenlijk wel een fijn gevoel, rustgevend. Of kwam dat door zijn sigaretten. Die Nick overigens afsloeg, Jimmy wist niet eens of de jongen wel of niet rookte, het boeide hem ook niet. Het meisje rookte wel, ze had zelfs haar eigen aansteker bij. Zijn blik volgde de rook die uit zijn mond kwam, en een grijze wolk achterliet. Hij probeerde zijn gedachten ergens ander op te richten, maar hij zag alleen maar het beeld voor zich. Van zijn meisje in een ziekenhuisbed met allemaal slangetjes. Een rilling liep over zijn rug, hij moest er niet aan denken haar te verliezen. Hij had haar natuurlijk al een tijd niet gezien of gesproken, maar zijn liefde voor haar was groot. Mega groot. In de ooghoeken van zijn ogen zag hij een beweging. Het was Nick die de fles whiskey naar zijn mond bracht en enkele slokken nam. Hij had niet verwacht dat Nick hem het zou aanbieden, hij en Nick waren niet zo goed begonnen. Maar als mensen verdrietig waren dan deden ze rare dingen. Jimmy pakte de fles aan en bracht de fles naar zijn mond. Hij genoot van het gevoel van brandend spul dat door zijn keel gleed. De blik van Jimmy ging naar de mauw van Nick, die doordrenkt was van het bloed. Jimmy zette de fles neer op de grond, een zachte pok was te horen. "Daar moet je maar eens naar laten kijken" zei hij met een egale en droge stem. Hij had zijn emoties weer even in de hand, maar waarschijnlijk niet voor lang.

*flut, maar me hoofd staat er niet 100% naar*

Haar woorden deden een lichte grijns op zijn gezicht verschijnen. "Dat ga ik je niet aan doen, laat me dan maar hier." Hij meende het, als hij echt te zat was om op zijn benen te staan zou hij wel buiten slapen. Dat was trouwens nog niet eens zo'n slecht idee, sinds kort deelde hij een kamer met Iana en hij had geen zin om aangeschoten bij haar aan te komen zitten. Al helemaal niet in de staat waarin hij nu verkeerde, ze kon makkelijker door zijn emotie-loze masker heen prikken dan de minste. Bovendien viel het hem elke keer weer moeilijk om tegen haar te liegen. Iets wat hij dan ook zo min mogelijk probeerde te doen, maar soms kon hij niet anders. Sommige dingen mocht ze gewoon niet weten. Kort schudde hij zijn hoofd, waarna hij zijn blik weer op het meisje naast hem richtte. Ze leek er geen problemen mee te hebben, dat hij zijn arm om haar heen had geslagen. Hij knikte als reactie op haar woorden. "Daar heb je helemaal gelijk in." Natuurlijk had het leven ook zijn goede kanten, en hij was ook niet het type om te gaan zeiken over hoe vreselijk zijn leven wel niet was. Zo erg was het ook niet. Maar op dit moment was hij niet in de stemming om na te denken over de goede moment, dat lukte gewoon niet. Zijn moeder was kapot gegaan aan de drugs, en nu leek het er op dat Angel haar achter na ging. Ze was godverdomme negen! Hoe lang voor haar kleine lichaam totaal vernietigd was door die troep? Hoe lang voor ze haar lichaam zou gaan verkopen om te kunnen scoren? Jarenlang had hij er alles aan gedaan om haar te beschermen, ze was zijn meisje en niemand kwam aan haar. En nu zat hij hier, duizenden kilometers van haar verwijderd en raakte ze aan de heroïne. Terug gaan naar Italië was geen optie, de bende van Ricardo zat nog altijd op hem te wachten. Als hij daar zijn kop liet zien, was hij er hoe dan ook geweest. Dan zou het zeker slecht af lopen met Angel. Abrupt griste Nick de fles van de grond, zette die aan zijn lippen en goot een deel van de inhoud naar binnen. De woorden van het meisje deden hem bij zinnen komen, voor een moment dacht hij na. Italiaans en Nederlands vloeide door elkaar heen, en hij slaagde er niet meer goed in ze van elkaar te onderscheiden. Perfect. Voor een moment bleef hij dan ook zwijgend voor zich uit staren, wachtend tot hij in elk geval zijn emoties weer wat beter onder controle had. "Je moet nooit bij voorbaat opgeven."
Het was hem wel duidelijk dat Jimmy wat dwars zat, maar er naar vragen deed hij niet. Ten eerste betwijfelde hij of de jongen zou antwoorden, en ten tweede zou hij vervolgens zelf ook moeten vertellen wat er scheelde. Iets wat hij niet van plan was. Zijn leven, ging niemand wat aan. Dat was iets van hem, en van hem alleen. Voor een moment liet hij zijn hoofd tegen de stenen muur zakken, sloot zijn ogen. Jimmy had de fles uit zijn hand gepakt, de twee jongens waren niet wat je noemde de beste vrienden. Maar aangezien ze in de zelfde studentenvereniging zaten had Nick besloten de jongen een tweede kans te geven. Al zou het even duren voor hij diens ondoordacht en laffe daad vergeten was. "Nah, dat komt wel goed en anders kijk ik er straks wel even naar." Antwoordde hij schouderophalend, waarna hij de fles Whiskey van de grond pakte om er nog een paar slokken van te nemen. Damn, wat ging dat ding snel leeg. Het was maar goed dat hij er twee had gejat.

'Denk maar niet dat ik je hier laat. En als je niet terug wilt kan je altijd nog naar mijn kamer.' Misschien vatte de jongen het anders op maar dat boeide haar niet. Ze zou hem hier niet op straat laten liggen. Dan moest hij maar mee naar haar kamer. Liberty keek nog steeds voor haar uit. Ze deed haar muziek weer aan en sloot voor kort haar ogen. Al weer voelde ze de moeheid op komen. Misschien was het een slecht idee om hier heen te gaan. Wat zouden haar ouders wel niet denken. Liberty schudde licht haar hoofd. Wat boeide haar dat nou. Haar ouders waren nu toch op vakantie en zij was hier allen met deze kut nieuws. Ze had niet echt vrienden waar ze dit mee kon delen. Oké ze had het tegen een wild vreemde gezegd. Maar die snapte het niet. Niet zo als een echte vriend het zou snappen als ze die zou hebben. Maar die had ze niet. Ze had een goede vriend gehad. Maar naar 2 jaar te hebben gemaild antwoordde hij plots niet terug. De volgende dag belde zijn vader op om te zeggen dat hij overleden was. Sinds dien had ze altijd gezegd dat ze geen 'sterfelijke' vrienden wou. Ze nam een hijs van haar sigaret en keek naar de rook die ze uit blaaste. Kon ze hier ook maar weg gaan. Weg van deze rot wereld. Vol geweld en onvoorspelbaarheid. Toen de jongen zei dat ze niet op moest geven keek ze hem aan. Gelukkig was ze gestopt met huilen maar de tranen zaten nog wel op haar wangen. 'Je weet niet hoe het is om tegen je eigen lichaam te vechten. En geloof me het putje uit. Zelfs naar drie jaar ben ik nog snel moe en voel ik telkens weer de pijn.' Toen ze die andere jongen wat hoorde zeggen stond ze op ging voor de jongen zitten en trok zijn mauw omhoog. 'Dat ziet er niet goed uit.' Liberty trok haar vest uit en daarna ook haar shirt. Nu zat ze daar op haar hurken in haar hemdje met twee jongens. Dat zou er vast gek uit zien voor voorbijgangers. Liberty pakte haar shirt en trok die kapot. Daarna pakte ze zonder het te vragen de arm van de jongen en trok die naar haar toe. Snel deed ze de shirt er om heen voor dat de jongen zich terug trok of wat. 'Laat die er op zitten tot dat je ergens geholpen kan worden of wilt worden.' Zei liberty allen maar. Daarna deed ze haar vest weer aan en ging weer op haar plaats zitten. Toen ze merkte dat ze de shirt nog in haar hand had. Stond ze op en liep naar de prullenbak. Daarna draaide ze zich om en liep weer terug. Liberty liet zich zelf weer zakken en keek naar voren. Ze vroeg zich niet eens af waarom de jongen een snee in zijn arm had zitten. Als de jongen dat wou vertellen moest hij dat zelf weten. Maar iedereen had wel zo zijn haar geheimen.


[Wat is er eigenlijk tussen Nick en Jimmy gebeurt?]

Het hoofd van Jimmy bonkte als een gek, nog voor hij maar een druppel alchohol naar binnen had gewerkt. Zijn hele lichaam was uitgeput van het rennen, zo had hij de drang om verdrietig te worden kunnen onderdrukken. Nu hij eindelijk zat voelde hij de woede weer weg borrelen, en voelde hij zich weer verdrietig. om zijn emoties onder controle te houden had hij zijn hoofd tegen de koele muur aangelegt en zijn ogen gesloten. Daar was toch amper wat van te zien, zijn pet en capusion had een schaduw die zijn hele gezicht bedekte. Het kon er gewoon niet bij hem in dat zijn dochtertje het misschien niet zou halen. Hij had haar al tijden niet meer gezien, en dus ook geen afscheid van kunnen nemen. Dat was nog niet het ergste ze was pas drie en dus nog een hele leven voor zich. Ze moest er wel boven op komen. Toch was er ook een gedeelte van hem boos, boos op zijn ex kim en boos op zich zelf. Hij was boos op die sloerie omdat ze niet eens voor hun dochtertje kon zorgen, nee ze was te druk met mannen te verzieren en geld te verbrassen aan allemaal stommen dingen, gelukkig geen drugs, maar wel aan kleding en niks voor hailey. Maar hij was ook boos op zich zelf omdat als hij niet hier zat had hij misschien meer controle over zijn dochtetje kunnen hebben. Dan had hij misschien kunnen verkomen dat ze nu met zware longontsteking in het ziekenhuis lag.Jah hij had het niet makkelijk hij verweet zich altijd van alles, maar vaak was het ook zijn domme eigen fout.En dan greep hij weer naar de drank, als hij alcohollist was, nee, hij vond van niet. Hij kon ook gewoon zonder namelijk. Alleen vind hij het fijn als hij zijn verdriet kan wegdrinken. Maar als hij vrolijk was dan had hij het niet nodig. Dus het lag eraan hoe je het bekeek maar eigenlijk was hij geen alchohollist. De fles die hij net in zijn handen, en de alcohol die zijn keel liet branden sprak natuurlijk tegen maar ja, dat is z'n moment ding.
"Wat jij wilt"mompelde Jimmy tegen nick, als hij met een wond wou rondlopen moest hij dat zelf weten dat was zijn eigen beslissing en verantwoordelijkheid. Maar het meisje dat naast Nick zat dacht daar anders over. Ze trok van allemaal kledingstukken uit. Met een opgetrokken wenkbrauw keek Jimmy naar het meisje. Ze verbond de wond van Nick behendig. En ze bleek zich niet te schamen voor het idee dat ze daar bij 2 jongens in een hempje zat.
Hij vroeg zich nu pas af waarom de twee ook zo down waren. Maar vragen vertikte hij het, hij wist toch bijna zeker dat ze niks zouden zeggen. En hij zou het zelf ook moeten zeggen, en hij wou niet dat ze dachten dat hij zich aanstelde. Hailey was zijn alles, daarom ging hij ook weer terug naar school, en hij hield zo veel van dat kind. En misschien hield hij nog steeds van Kim maar hij zou dat niet gaan toegeven. Een zucht ontglipte door Jimmy's lippen, en daarna greep hij naar de 2de fles.

Bij het horen van haar woorden keek hij haar verbaasd aan, dus ze was van plan een stomdronken, wild vreemde jongen zomaar mee te nemen naar haar kamer. Een beetje naïef. Niet dat hij wat van plan was, zeker niet. Hij had Iana, en hij was van plan haar trouw te blijven. De vorige keer was hij na een goede maand toch bezweken, of waren het er twee geweest? Ach, wat maakte het ook uit? Het kwam er op neer dat hij vreemd was gegaan, hij had haar bedrogen. Niet één keer, maar meerdere malen. Hij was weer in zijn oude, vertrouwde patroon vervallen. Maar hij was niet van plan dat nog eens te laten gebeuren, hij wou haar niet kwijt. "Nee, dat weet ik niet." Gaf hij toe, hij wist wel hoe het was om iemand tegen haar eigen lichaam te zien vechten. Terwijl ze het tegelijkertijd vernietigde. Voor een moment sloot hij zijn ogen, voelde de met pijn doordrongen woede weer op laaien. Zijn zusje zou het zelfde lot begaan als zijn moeder, al zou ze het niet zo lang vol houden. Hoe lang voor het lichaam van een negenjarig meisje totaal vernietigd was door heroïne? Door de mannen, die voor haar geld zouden zorgen. Godverdomme. Hij wist dat zelf als hij nog meer geld naar Italië zou sturen, ze uiteindelijk zou gaan tippelen. Ze zou steeds meer nodig hebben, steeds meer uitgeven en op een gegeven moment zou zijn geld te laat komen. Mensen zouden haar niet meer vertrouwen als ze dicht langs hen liep, omdat ze het uiterlijk van een junk zou krijgen. Zijn meisje zo kapot gaan aan de drugs. Het idee maakte hem gek, het liefst zou hij direct op het vliegtuig stappen. Maar dat was geen optie, in Palermo zou de bende van Ricardo hem op wachten. Hij kon daar geen kant op, als hij de scene weer in zou trekken om te scoren zouden ze hem binnen een dag gevonden hebben. Als hij naar Alex zou gaan om methadon te regelen, zouden ze hem na een dag of twee omgelegd hebben. Nee, hij kon niets anders dan hier blijven en van zijn vrienden horen hoe Angel zichzelf kapot maakte. Hoe de drugs al het leven uit haar kleine lichaampje zou zuigen.
Jimmy reageerde, zoals Nick had verwacht dat hij zou reageren. Onverschillig. Niet dat hij daar problemen mee had, waarom zou hij? Oké, hij had het niet zo op de jongen. Maar dat kwam door wat er in het eerste clubhuis van Die Hard gebeurd was, en in tegen stelling tot Esther had Jimmy nog niks gedaan om er voor te zorgen dat Nick een ander beeld van hem kreeg. Voor hem was hij nog altijd de meeloper, die niet nadacht en alles deed om stoer te zijn. Oké, misschien was die conclusie wat kort door de bocht. Maar Jimmy had een onschuldige junk om gelegd, en Nick had toch ergens een zwakke plek voor verslaafde. Al zou hij dat nooit zo snel toe geven. Hij wou niet onder ogen zien, dat hij zijn moeder miste. Dat hij haar niet zo erg haatte, als hij zichzelf voor hield. Nick wou de whiskey fles weer grijpen, om de gedachten weg te drinken maar het meisje had zijn arm beet gepakt schoof zijn mauw omhoog. Tijd om naar de wonden te kijken kreeg hij niet, snel had ze haar vest en shirt uit getrokken. Niet begrijpend keek hij haar aan, tot ze haar shirt kapot schuurde. Hij wou zijn arm terug trekken, maar ze was hem te snel af. Bond handig de lap stom om de grootste snee, waaruit hij zojuist een stuk glas getrokken had. Het meisje zat ongegeneerd voor hen in haar hemdje, ze was zeker niet lelijk concludeerde Nick. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hij mocht door de alcohol niet gaan twijfelen aan zijn belofte. "Dank je." Zei hij met een lichte glimlach tegen het meisje, niet alleen omdat ze zijn arm had verbonden maar ook omdat ze niet verder vroeg. Het zelfde gold voor Jimmy, die ondertussen de tweede fles uit Nick zijn openstaande sporttas had gepast. Hij ging zijn gang maar. "Ik ben trouwens Nick." Stelde hij zich voor aan het meisje, waarna hij de onderhand bijna lege fles Whiskey van de grond pakte en deze aan zijn lippen zetten. Hij goot de inhoud naar binnen, waarna hij de fles met kracht weg smeet. Nog altijd woedend. Het ding knalde tegen een lantaarnpaal, en versplinterde in tientallen scherven. Asociaal misschien, maar op dit moment kon het hem allemaal niks schelen.

Liberty merkte de blik van de jongens wel op maar ze negeerde die. Het boeide haar allemaal niet meer ze was het gewend. Bij elk dokter waar ze geweest was onderzocht haar. En dan zat ze ook echt niet met al haar kleren aan. Dit was nog niks vergeleken in het ziekenhuis.
Toen de jongen naast haar haar bedankte keek ze hem aan. 'Geen dank.'Zei ze allen maar met een kleine glimlach. 'Liberty.'Zei ze allen maar.
Ze pakte haar iPod en keek naar de nummer die er nu op stond. Het was eminem met sing for the moment. Het was een oud nummer maar ze vond het mooi. Haar iPod stond vol met nummers van hem. Gewoon omdat zijn muziek wat voor haar betekende. Ze wist niet waarom maar de muziek van hem had haar geholpen. Ze schrok zich dood toen ze een knal hoorde. Ze keek om en zag dat het een fles was die waarschijnlijk af kwam van een van de twee jongen naast haar. Ze keek naar hen. 'Een ding. Alles een van jullie dat weer doet. Waarschuw me dan even oké. Ik schrok me rot.'Zei ze heel ernstig. Hopend dat ze de droevige zweer hier kwijt kon krijgen. Ze keek even voor zich. 'Moeten we nu niet iets doen om wat vrolijker te gaan worden of gaan we de hele tijd sip blijven zitten. Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik verveel me.'

-Sorry voor late reactie ik had het wat druk-

Alle 3 staarde ze zielig voor zich uit, allemaal met hun eigen problemen. Alleen wiste ze die van elkaar niet, of misschien wel Nick van het meisje. Maar wat deed het er toe, zouden ze ineens beste vrienden worden als ze elkaar probleem wisten. Tuurlijk niet, en elkaar helpen , nou ook niet echt optie 1 wat hij zich zelf ziet doen. En dat ziet hij Nick ook niet doen, natuurlijk kon hij het fout hebben maar toch. Jimmy was eigenlijk wel blij dat Kim weer eens wat had verneukt. Want nu wist hij weer waarom hij boos op haar was, en waarom hij haar niet zou moeten missen. Natuurlijk heeft hij van haar gehouden, maar nu niet meer .. Toch…?
Geschrokken keek Jimmy op toen hij een klap hoorde. Hij zag het glas van de lege fles kapot spatten tegen een lantaarnpaal. Jeey dat had nut, maar als Nick zich er beter bij voelde. Even je agressie eruit, dat hielp hem ook altijd. Misschien leken ze nog mee op elkaar dan hij dacht. De ogen van Jimmy volgde enkele handelingen van het meisje, die zich gewoon op haar gemak voelde okal zat ze hier in haar hempje. Na enkele tellen hebben gekeken wende hij zijn gezicht weer af. Dus vrouwen konden daadwerkelijk wel om andere geven. Dat had hij nog nooit mee gemaakt, zijn moeder gaf niet op om hem, en zijn ex achteraf ook niet. Jimmy vocht met alle macht tegen zijn tranen. Zijn best om zijn gevoelens niet te tonen, echter liep er eentje over zijn wang. Het was alleen te betwijvelen als de andere hem zagen, hij hoopte van niet. Weer stak Jimmy een sigaret op. Deze keer ging het wel gelijk, en hoefde hij geen andere pogingen meer te doen. Grettig nam hij een hijsje en blies de rook eruit. Het meisje stelde zich als Liberty voor. Zacht mompelde hij zijn naam terug. Wel hoorbaar maar meer ook niet. Hij haalde zijn schouders op en keek Liberty aan, hoe kon ze nou aan lol denken als ze net nog zo verdrietig was. Hij kon het even niet tippen. Weer nam hij een hijsje, deze minder grettig maar hij genoot er nog van. Zo kwam hij enkel alleen maar meer tot rust.

Hoeveel heroïne zou Angel op dit moment nodig hebben? 3 shot's van een kwart gram? Dat was 45 euro per dag. Waar moest hij dat geld in hemels naam vandaan halen? Zelfs als hij al zijn vrij uurtjes werkte zou hij niet genoeg verdienen, niet als hij er ook nog voor moest zorgen dat ze beide bleven leven. Als hij weer wat meer ging rollen, dan zou het hem misschien net lukken. Maar sparen om haar daar weg te krijgen zat er niet in. Sparen om een afkickkliniek in Santa Monica te kunnen betalen. Hoe duur zou dat zijn? Duur. Voor een negen jarig meisje zouden ze waarschijnlijk een heel ander programma nodig hebben, en methadon veel methadon. Voor een gewone junk kon te abrupt afkicken al dodelijk zijn, en Angel was toch wel een paar jaar jonger dan de standaard junk. Godverdomme.
Hij knikte lichtjes als reactie op haar woorden. Liberty dus, niet erg voorkomende naam. Althans hij had er nog nooit van gehoord. Maar het kon natuurlijk ook gewoon een Amerikaanse naam zijn, er waren wel vaker namen die hem vreemd in zijn oren klonken. Nick legde zijn hoofd tegen de de muur, richtte zijn blik op de hemel. Hij had het verpest. Het was zijn schuld dat Angel nu aan de horse zat. Als hij Ricardo's leven niet had genomen, dan had hij nog gewoon in Italië gezeten. Dan had hij dit kunnen voorkomen. Hij was de enige naar wie Angel wou luisteren, hij had haar wel van die troep af kunnen houden.
De twee naast hem leken geschrokken van de harde klap, pech. Hij had zijn woede er gewoon uit willen gooien. Niet dat het gewerkt had, vandaag leek niks te helpen. Zelfs de Whiskey niet. "Sorry." Mompelde hij, terwijl hij kort zijn schouders op haalde. Tot zijn verbazing zag hij dat er een traan over Jimmy's wang liep. Wat zou hem dwars zitten? Nick was niet van plan het te vragen, want dan zou hij het ook moeten zeggen. En daar had hij geen zin in. Overigens slaagde hij er tot nu toe beter in zijn verdriet niet te tonen, al wist hij dat aan zijn manier van doen te zien was dat er iets aan de hand was. Bij het horen van Liberty's woorden trok hij zijn wenkbrauw op. "Vrolijker te worden? Dat is op het moment het laatste waar ik zin in heb." Bromde Nick. Hij ging hier niet vrolijk rond staan springen, terwijl zijn zusje zichzelf kapot maakte met die klote drugs.

Liberty hoorde de jongen die er late bij kwam zachtjes zijn naam zeggen. Jimmy hete hij dus. Een kleine glimlach kwam rond haar lippen toen Nick zich verontschuldigde. Ze verwachte al dat ze zo zouden reageren toen ze het er over had om wat te gaan doen. Liberty stond op en ging voor ze staan. 'Jezus ik krijg nog zelfmoord neigingen door de zweer hier. Ik weet niet wat er met jullie is. En dat boeit me eigenlijk ook weinig. Maar ik weet wel dat ik nog wil 'leven' voor ik dood ben dus sta op. En ga wat doen. En als jullie niet op staan dan zorg ik er voor dat jullie dat doen. Ik trakteer.' Ze keek de jongens een voor een strak aan. Eigenlijk boeide het haar wel. Maar ze waren geen vrienden en ze verwachte echt niet dat hun twee hun hart gingen luchten bij een vreemde. Een zucht verliet haar lippen. 'Ik weet iets we gaan boksen. Daar hoef je niet vrolijk voor te zijn.' Ze hoopte zo dat die twee mee gingen. Ze had zin om te slaan en waar kon dat nou beter dan op een boksbal. Ze zat al weer een paar jaar op kickboksen. Dus ze kon er wel wat van.