F*ck Harvard!!

De brief zat in een grote, nogal chic uitziende enveloppe en het logo had ze maar al te goed herkend toen ze deze ochtend langs de balie was gelopen en haar post ophaalde. Expres had ze onderweg naar haar komen eerst de andere enveloppes geopend en brieven bekeken, terwijl ze blindelings de gangen doorliep. Wie er voorbij haar liep en wie niet, daar lette ze niet op. Het was eerder die ene brief van Yale die haar aandacht trok. Harvard, de droom van menig goed student, ze had erg vroeg haar aanvraag ingediend, beter op tijd dan te laat, had ze gevonden. Haar ouders hadden al van toen ze drie was over Harvard verteld, haar elke keer weer aangemoedigd er voor te gaan en nu haar ouders waren overleden in de brand, vond ze dat het, of het nu was wat ze wilde of niet, goed zou zijn om ter ere van haar ouders te gaan studeren aan Harvard. Het was gewoon een mùst, ze had het beloofd. En nu ze met de brief in haar handen door de gangen liep, vond ze het verschrikkelijk eng om die open te doen; wat als ze niet toegelaten was? Wat moest ze dan? Haar belofte doorbreken? Ze kon er niets aan doen dat haar handen trilden toen ze de enveloppe voorzichtig opende. Misschien was de uitslag beter als ze deze traag en voorzichtig opende. Lang duurde het voordat ze de brief te zien kreeg, haar blik gleed bijna meteen over de letters die woorden en zinnen vormden. Ze las enkele flarden van zinnen; ‘You, miss Emilie Di ponte, … ,not be accepted to University Harvard…Good luck with other..’ Haar adem stokte. Ze las de zinnen opnieuw en opnieuw en haar ogen werden rood, een traan vormde zich en ze verbeet die door op haar lip te beginnen bijten. Hoe kon dit gebeuren? Wat moest ze doen? Ze verfrommelde de brief en gooide het propje woedend de gang door, woede en verdriet zorgden ervoor dat ze niet helemaal was wie ze was, ze rende naar haar kamerdeur, enkele meters verder, duwde die open en haalde een lege koffer onder haar bed vandaan. Haar kamerdeur bleef openstaan toen ze tegen zichzelf begon te mompelen.
“Niet toegelaten, niet toegelaten, hoe durven ze!” Ze smeet ondertussen enkele kleren in de koffer en opende haar kledingskast, waar ze de stapels eruit begon te halen. Een andere koffer haalde ze boven, meer kleren verdwenen de koffer in en meer begon ze te mompelen. “Naar ergens anders gaan aankloppen, al die flutuniversiteiten, mijn belofte vergooid.. Wat denken ze wel!” Ze haalde haar wekker van het nachtkastje, net als enkele persoonlijke spullen, een dom dagboek dat ze bijhield en verschillende andere dingen. Ze wandelde naar de badkamer, liet ook die deur openstaan, keek in de spiegel en gooide wat water in haar gezicht. Ze droogde het weer wat af, raapte nog wat spullen op en ook die verdwenen in de koffer. Ondertussen deed ze haar schoenen uit, hinkte hierdoor even door de kamer, trok haar shirt uit en begon in haar koffer nog te zoeken naar een ander shirt. “Verdomme, verdomme, verdomme”, vloekte ze wat luider, terwijl ze zocht naar haar favoriete shirt dat blijkbaar pootjes had gekregen. Waar was dat stomme ding? Ze vond wel haar trainingsbroek die ze had gekocht in “America Today”, trok haar broek uit en schoot die aan. Haar blik gleed door de kamer en naar de deuropening, tot ze merkte dat die deur nog wagenwijd open stond..

PB BEFORE U POST PLZ ^^

Devon wandelde door de gangen van het gebouw. Geen idee waarom. Bezigheidstherapie? Of gewoon om te checken wat voor personen er hier zaten? Ach, beide kon ook wel voor hem. Kort wreef hij over zijn hoofd, en al snel kreeg hij een sms op zijn Blackberry, vanwaar hij dat ding had wist hij niet eens. Het was een nummer van een dude die hij nog kende vanuit Florida. Deze stuurde hem al een bepaalde tijd en ze waren aan het discussiëren over universiteiten en heel die zooi. Yale, Harvard, Cambridge, Oxford en al die andere. Hij wou er later off course naar een toe, maar hij had nog geen beslissing gemaakt. En voor nu zou hij zich daar ook niet op focussen. De jongen wreef even over zijn slapen. Vannacht had hij een hele avond alleen op het dak doorgebracht met zijn gitaar en dat vroeg nu op dit moment zijn tol. Maar ja, hij deed het graag dus veel maakte het hem niet uit. Plots sprak een meisje met blond haar hem aan over de komende wedstrijd. Devon deed zijn uitleg aan haar en praatte daarna nog wat over casuale zaken zoals wat ze ging doen en heel die zooi. Gewoon een normaal gesprek. Tot er echter geschreeuw vanuit een kamer kwam. Kort fronste hij en besloot maar is op nader onderzoek gedaan. Zoals Tom Cruise in Mission Impossible bewoog de jongen langs de muur met zijn vingers tot een geweer gevormd. Misschien een idioot zich maar goed, zo was hij nu eenmaal. Born this way bitch! Bij de deur aangekomen besloot hij even halt te houden en zichzelf te herpakken. De jongen ademde diep in en luisterde naar wat ze allemaal riep. Devon ademde diep in en beet kort op zijn lip. Hij zou niet de player gaan uithangen, maar de jongen die eventueel wou luisteren naar haar. Voor even keek hij rond op de gang, zag verscheidene mensen staren naar de richting van de deur. Zonder na te denken besloot hij maar binnen te gaan, blijkbaar was hij juist op tijd binnen gekomen want ze had juist haar broek aan getrokken. Alleszins zo leek het voor hem. Kort slikte hij en trok de deur achter zich dicht. Devon wandelde naar haar toe, maar hij besloot halt te houden. Gewoon om een klap in zijn gezicht te vermijden, want dat was hem ergens toch wel dierbaar. 'Hé, ehm sorry dat ik stoor. Maar ik hoorde wat van op de gang komen en nou, ik wou kijken of er geen pervert was binnen gekomen of zo.' Wauw, wat een ijsbreker was dit seg! Niet dus.. 'Nee, maar serieus. Ik wou kijken of alles wel helemaal in orde was.' Man, hij was hier echt niet goed in. Sociale vaardigheid stond bij hem gelijk aan nul percent, en dat was de waarheid en dat bleef zo ook. Tenzij iemand hem daar hulp bij gaf, maar daar rekende hij nu niet bepaald op met zijn status.

De jongen liet zijn armen tot naast zich zakken en keek haar met enige bezorgdheid aan. Maar toch was hij op zijn hoede, zodra ze ook maar haar hand op hefte, dan was hij zo snel weg als hij maar kon. Of greep hij haar hand. Maar het was eerder dat eerste, want anders werd hij nog gezien als een raper of wat dan ook. Die status was voor hem nou veel te laag. Misschien ging hij wel fout met meisjes om, maar hij behandelde ze wel op een normale manier zoals ze verdiende. Aarzelend keek hij haar aan. Ergens droop het zweet hem van zijn voorhoofd af, alleszins bij wijze van spreken. Zo voelde hij zich toch. Ergens hoopte hij dat ze gewoon stil zou blijven staan en woedend op hem zou reageren, van op de plek waar ze stond. Want, een meisje dat in elkaar zou storten, nee, daar zou hij zich geen raad mee vinden. Buiten dat hij haar zou knuffelen, maar dat was misschien een foute zet hier. Omdat hij niet wist wat er aan de hand was. Wie weet had haar vriend het uitgemaakt? Al zou hij niet bepaald weten waarom, want als je zo'n meisje als een vriendin had dan mocht je jezelf gelukkig prijzen.

Binnen kwam een jongen, waardoor ze instinctief een stap naar achteren deed en met haar hand achter zich, op het bed, tastte naar een draagbaar kledingsstuk, dan maar niet haar tshirt. Ze voelde een zachte stof, greep die vast en hield die voor haar bovenlichaam. Het duurde een aantal seconden, de stilte leek wel oorverdovend. De jongen had de deur dichtgedaan, die ze blijkbaar was vergeten sluiten. Het was een dikke, veel te warme pull die ze vast had gepakt, terwijl ze even wezenloos naar de donkerharige jongen staarde. Wat deed hij hier? Kende ze hem? Terwijl hij zijn mond opentrok en er geluid uitkwam, trok ze snel de pull aan, die overigens oversized was, foutje bij het shoppen. Zijn excuus was niet veel waard, vond ze, hij stoorde haar nog altijd! Of er een pervert was binnengekomen? "Ja, momenteel wel.." Mompelde ze bokkig, vooral geïrriteerd omdat überhaupt iémand haar moest zien in deze toestand. "Alles is in orde, zie je dat niet?" Beet ze hem venijnig toe, waarna ze zich omdraaide, haar koffer toe wilde doen, wat niet echt lukte door de stapel kleding die ze op elkaar had gesmeten. Ze drukte de koffer aan en probeerde de ritssluiting rond te krijgen, wat amper lukte. Al drukte ze met haar volle gewicht op de koffer, het hiélp gewoonweg niet! Verslagen ging ze op de koffer zitten en stopte haar handen voor haar gezicht. Weg die belofte, en belofte maakt schuld.. Waarom werd ze niet toegelaten? Wat had ze fout gedaan? Was ze niet goed genoeg? Blijkbaar.. Ze deed nog zó haar best! Ze had geworsteld voor haar essays.. Waaróm? Waarom zij niet en anderen wel? Waarom kreeg zij geen eerlijke kàns?

Het meisje deed haar handen uit haar gezicht en veegde enkele tranen van haar wangen. Ze keek op, en merkte dat de jongen er - omg - was blijven staan.. Had ze niet duidelijk genoeg gemompeld? Moest ze er een tekeningetje bij maken? Zijn bezorgde blik deed haar nochtans beschaamd wegkijken, waarom moest iémand dit zien? Waarom net een jongen? Ze was helemaal niet goed meer met jongens, vertrouwde hen niet zo snel meer, buiten dan Ty, die haar vertrouwen wél wist te winnen.. "Ga anders wat popcorn halen, vind je het misschien leuk om een meisje te zien huilen?" viel ze hem verbaal mee aan, waarna ze de rits van haar koffer nogmaals probeerde vast te krijgen. Het meisje sloot haar ogen toen dit niet scheen te lukken, ging weer rechtstaan en wandelde naar haar mini-keukentje, nam twee glazen en goot er cola in. Ze wandelde ermee naar de jongen en duwde één glas in zijn handen, hem even met een toegevende blik aankijkend. "Ik heb gewoon wat minder goed nieuws gekregen, no big deal.." mompelde ze kort, waarna ze weer verder wandelde en een stoel naar het midden van de kamer sleurde, om er daarna nog één bij te zetten. "Ga zitten?", vroeg ze vertwijfeld, al klonk het best dwingend. Nu hij er was, moest de naamloze jongen haar maar nog even gezelschap houden. "Jou heb ik hier nog niet gezien.. Ben je al lang een Monicaanse student?" Haar subtiele verandering van onderwerp klonk houterig, wat klungelig en misschien wel heel erg stuntelig, maar ze wilde het even vermijden. Ze hoopte dan ook dat de naamloze jongen mee zou werken. "Ik ga je trouwens m'n naam niet zeggen, ik wil niet dat je me plaats in roddels.. Dat zou gewoon even niet goed zijn." Ze had het over die roddels die haar voornamelijk 'slet' noemden, aangezien ze 3 jongens gedated op een jaartje tijd.. Zodra mensen haar naam wisten, klonk het meestal zoiets van een 'oh, jij..' ; iets dat ze voorlopig wilde voorkomen. En ook, langs de andere kant, wilde ze voorkomen dat hij roddels over haar en Harvard zou gaan verspreiden.. Niet dat ze hem daarvoor in staat achtte, maar het kon.. Toch?

Devon keek haar nog steeds met een afwachtende blik aan. De woorden die ze uiteindelijk sprak deden hem even slikken. Misschien was hij maar beter niet binnen gekomen en gewoon zoals elke andere persoon doorgelopen. Maar zo was hij dan ook weer niet. Het meisje ging weer naar haar koffer, en hij wou haar ergens doodgraag helpen, maar dat was niet zo slim en dan was het wel zeker dat hij een klap van haar kon krijgen. Al verdiende hij dat wel omdat hij was binnen gekomen. Toen het meisje echter op haar koffer ging zitten en haar handen voor haar gezicht legde deed hij een stap haar richting toe. Devon wou het voor nu onbekende meisje troosten op een of andere manier, maar toch die uitval van zo net had hem welliswaar afgeschrikt. Dit had hij nu weer altijd. Hij wou helpen maar was weer te angstig door eender wat. Stom ook! Maar hij moest toch iets kunnen doen om haar conclusies over hem van te tafel te vegen. En nee, dan sprak hij niet over een move maken, gewoon op een vriendelijke manier. Eentje die niet veel mensen van hem zouden krijgen, en meisjes al helemaal niet. Het was een gewoonte geworden voor hem om het vrouwelijke meer te zien als een persoon waarmee je lol kon maken dan iemand die ook echt om iets zou kunnen geven of wat dan ook. Maar nu ging hij dat veranderen, en dat door haar hier zo te zien zitten. Best wel raar.

De persoon keek hem weer aan, en de tranen hadden over haar wangen gestroomd. Ugh, wat haatte hij zichzelf toch op dit moment. Een ander normaal persoon zou haar nu al een knuffel of wat dan ook gegeven hebben, en hij stond hier maar als een kip zonder kop. Weer hoorde hij haar stem, kort beet hij op zijn lip. ‘Ik wou je alleen maar helpen, en jouw zien huilen entertaint me helemaal niet moest je dat denken.’ Kort keek hij naar de grond. Hoorde hoe haar lichte voetstappen zich uiteindelijk voort bewogen naar een andere plek. Kort ging zijn blik naar de koffer, besloot maar hulp te verlenen aan haar. De jongen met de donkere haren wandelde naar het koffer geval toe en knielde daarbij neer. Toen hij de ritssluiting vond trok hij daar zachtjes aan, maar tevergeefs. Misschien met wat olie? Ach, hij zou wel vragen of ze dat hier had. Al snel draaide hij zich weer om en kreeg meteen een glas cola in zijn handen geduwd, hier reageerde hij nogal verbaasd op. Net wou ze hem weg, en nu kreeg hij cola? Wel besloot hij hem aan te nemen en zich nu geheel te gedragen naar haar wensen zo vond hij misschien uit wat er met haar mis was. Begrijpend knikte hij op haar woorden. ‘Ik had niet zo mogen binnenvallen net, maar ik hoorde gevloek en ik ben van nature nog al nieuwsgierig naar mensen. Dus als je me weg hebben wilt, zeg het me dan.’ Mompelde hij zachtjes. Waarna hij maar ging zitten zoal ze het hem had gevraagd, of gedwongen of hoe je het ook wou zien. Met een vertwijfelende glimlach keek hij haar aan, maar besloot maar niet verder te gaan dan dit voor nu. ‘Ik ben oorspronkelijk uit Florida. Maar een newbie ben ik hier ook niet bepaald.’ Oke, het was duidelijk voor hem dat ze er niet over wou praten. Ach, dan werd het gewoon dus een random gesprek. Niet dat de jongen dat erg vond, want het was altijd wel leuk om gewoon zeg maar tegen een ‘vreemde’ te praten. ‘Nou, het is niet zo dat ik een roddelpersoontje ben, ik hou me daar nu niet mee bezig, dat is gewoon zwak. Maar een beetje bescherming om dingen voor te komen daar kan ik mee leven.’ Sprak de jongen iets luider, en ergens ook wel vriendelijk. Misschien zou het toch nog gaan veranderen in een leuk gesprek, zonder afkatten en heel die zooi. ‘Maar dat weerhoud me er niet van om mijn naam te zeggen. Ik ben Devon, een oude nieuwe newbie hier.’ Grijnsde hij even op zo’n typische jongensachtige manier. Ergens hoopte hij dat ze niet meer zou uitvallen, al was het feit dat ze hem een stoel en cola had aangeboden best wel lief. ‘Oke, nu ik cola kreeg van je. Moet ik iets in return doen. Heb je hier misschien iets van olie liggen? Dan kan ik je koffer even dichtmaken zonder dat hij kapot gaan.’

Helpen? Hélpen? Wat dàcht hij wel? Als iemand haar moest helpen, dan zou ze daar wel om vragen, toch? Anders zou ze het zelf wel oplossen. Had ze hém gevraagd om haar te helpen? - check, in deze situatie stond 'helpen' bij hem gelijk aan.. Staan & Staren, ter informatie..- Anyway, ze werd er niet echt beter van, maar anderzijds wist ze dat dat kleine ieniemienie deeltje van haar dat nog vrolijk was, best wel wat gezelschap kon gebruiken, dus ze gaf hem een kans. Het was nu niet echt zo dat ze nog veel meer te verliezen had. Ze ging met haar hand door haar haren en de grimmige uitdrukking op haar gezicht veranderde naar een - weliswaar forceerde - glimlach. Wat moest ze anders? Een zielig hoopje liggen spelen? Daar was ze op dit moment te trots voor. Vermannen, slikken en weer verder lopen, toch? Falen was gewoon een manier om te laten zien dat dingen gewoon niet wilden lukken, het meisje gaf op en had er echt geen zin meer in. Het entertainde hem niet? Zal wel. Ze kende mensen: 99 percent van de mensen was van nature een ramptoerist, de andere percent wilde dat zijn, maar had een veel te hoog EQ. Hij had geen te hoog EQ, hij was normaal, en misschien was zijn IQ wel ietsje te laag: hij wist niet hoe met de situatie om te gaan, maar eerlijk gezegd.. Ze zou het zelf ook niet weten..
"Alle mensen zijn nieuwsgierig naar mensen.." Mompelde ze betweterig terwijl ze hem kort met één opgetrokken wenkbrauw aankeek. Ze ontspande zich weer en richtte haar blik op de grond. "Mensen zouden geen mensen zijn als andere mensen hun niets konden schelen.. De meesten van ons hebben gevoel, heb je dat niet dan ben je.. gek." Of hij weg moest gaan? Dat wilde hij niet. Want als hij dat wilde, was hij al lang buiten geweest na haar eerste woorden, toch? Wat zij wilde? Naar Harvard ! Het doen en laten van de rest van de wereld maakte haar niet uit.. Was ze nu een onmens, aan de hand van haar vorige theorie? Ze twijfelde, haar mond werd een fijne streep, waarna ze de jongen uiteindelijk weer aankeek. "Als ik je echt weg wilde, was ik wel 'pedo!!' beginnen gillen ofzo.. Blijf maar, wat afleiding is goed, voor nu." Emilie benadrukte die 'nu' in haar woorden, omdat ze niet wist hoe haar stemmingswisselingen zouden verlopen. Het meisje ging zitten en luisterde, lettend op haar ademhaling die langzamer ging nu, naar zijn woorden. Florida dus, nice staat. Hij was hier niet nieuw, wat voordelen voor haar had: ze moest hem niets gaan uitleggen over de loop van zaken, maar anderzijds kon hij best al iets opgevangen hebben over haar. Een rede te meer om haar naam te verzwijgen. Hij was geen roddelpersoontje? Jaja, dat zouden we nog wel eens zien! Ze geloofde er niets van. Wie kon je in 2011 nu nog vertrouwen? Zelfs de paus had verschillende neukvriendjes, besefte ze. Ze mompelde dan ook een 'ja, dat zul jij wel zeggen', voor ze zijn naam zou onthouden. Devon, nice name.. Ze keek hem kort wat beter aan, maar verloor die blik toen hij weer wat zij, iets over de cola. Kon hij een koffer dichtdoen zonder dat die kapot ging? Dàt wilde ze wel zien! Ze knikte, stond op en wandelde naar een kastje, waar ze even in de schuif zocht en enkel maar massage-olie vond, ruikend naar lavendel.. Ze twijfelde even om dàt wel te geven, wat moest hij niet van haar denken? Maar ze besloot het als een testje te beschouwen en wandelde weer naar de jongen toe, waarna ze dit in zijn handen schoof. "Ik denk niet dat ik andere olie heb.." Mompelde ze, terwijl ze naar haar koffer keek, die er vastberaden uitzag om mooi open te blijven.

De jongen haalde zijn schouders op, goed daar had ze ook een punt. Maar hij was echt veel te nieuwsgierig, en dat zag hij als iets slecht. Hoewel misschien soms ook weer niet, want zo ontfutselde hij de raarste dingen bij mensen. Maar goed, daar over nadenken hielp hem nu niets verder met wat er ook aan de hand was met het meisje, en tja dat was uiteindelijk het gene waarvoor hij, de stommerik, was binnen gekomen. Of ze het hem ging vertellen wist hij niet, maar het waren zijn zaken niet.. Toen ze reageerde op het feit dat hij zo kon opstappen als ze dat wou moest hij even kort lachen. Nou, als ze dat was gaan roepen, dan was hij gillend buiten gerend heel waarschijnlijk, of hij was gebleven tot er andere mensen tevoorschijn waren gekomen. De voor nu in haar zin beviel hem niet, ze wou hem dus nog altijd weg sturen wanneer de tijd aangebroken was. ‘Nou, daar moet ik maar genoegen mee nemen.’ Sprak hij kalmpjes. Een andere keuze had hij niet echt, toch niet als hij de dwingende stem van net weer in zin hoofd hoorde. Kort nipte hij van zijn glas en keek even naar de donker gekleurde vloeistof. Cola, de drank die hij het meeste dronk volgens hem, buiten dan water. Tja, gezond kon je hem niet echt noemen maar hij deed toch wel zijn best voor zijn figuur te behouden. Daarvoor dronk hij dus water, en at hij ook gezonder als de meeste jongens rond zijn leeftijd. Even keek hij rond in de kamer. Waarom vertrok ze eigenlijk? Was ze al afgestudeerd op de High School, of ging ze naar een andere kamer, of misschien wel naar Pacific, of had ze een huisje hier in de buurt gekocht? Dat bleef dus ook een groot vraagteken, best wel annoying als je het hem vroeg. Misschien kon hij het ontfutselen, alleen zou hem dat misschien niet gaan lukken, het meisje naast hem was niet bepaald iets gemakkelijk. Dat maakte het ook wel ergens een uitdaging voor hem. Gewoon uitvinden wat er mis was. Op haar andere woorden besloot hij niet te reageren, al wou hij best wel. Maar dan zouden ze woorden krijgen, dat stond al vast. Dat was niet de bedoeling van zijn plotse inval hier in de kamer, en aangezien hij nu ook niet echt een beleefd woord vond om mee te reageren zweeg hij zeker.

Toen ze opstond en weer naar de keuken liep rekte hij zich kort uit. Oke, dus zijn hulp aanvaarde ze wel, dat was al iets goed, toch? Ze kwam terug naar hem en duwde een busje olie in zijn handen. Niet bepaald de olie die hij verwachtte maar goed. Kort keek hij naar het busje, massage olie. Even keek Devon naar haar op. ‘Niets fout denken.’ Mompelde hij in zichzelf. Al kon hij daar toch niet veel aan veranderen, onbewust sprong het meisje in zijn gedachten die gemasseerd werd door hem. Hij probeerde de gedachte weg te duwen, en dat lukte hem ongeveer halfjes. Devon duwde zich overeind van zijn stoel en zette het glas cola vervolgens neer op de stoel die hij van haar had aangeboden gekregen. ‘Nou, daar lukt het ook wel mee.’ Glimlachte hij eventjes. Hierna liep hij naar de koffer en knielde daar bij neer. Hij maakte de dop open en bekeek even de ritssluiting, veel had hij niet nodig. De jongen nam wat op zijn wijs- en middelvinger, de bus zette hij neer naast zich. Vervolgens smeerde hij het net voor de rits zelf langs beide kanten natuurlijk. Het probleem was hem al snel duidelijk, een van de tanden was vervormd en daarom kon het ding niet verder toe. Of het maakbaar was, wist hij niet. Al zou het hem zowiezo al handiger lijken als ze een nieuwe zou kopen. Toen hij aan de rits trok schoot deze meteen over de misvormde tand en gleed het zo met gemak toe. Een kleine grijns verscheen op zijn lippen. Het was gelukt, en dat had hij niet bepaald verwacht al wist hij dat het met olie altijd makkelijker zou worden als gewoon zo. Haar koffer was niet kapot, ze moest niet alles weer uitladen, dus iedereen blij. ‘Het probleem met je koffer is dat een van de tanden van de rits misvormt is. Daardoor kon de sluiting er niet meer over.’ Sprak hij toen hij op was gestaan en haar de olie weer overhandigde. Voorzichtig nam hij weer plaats op zijn stoel, na off course zijn glas te hebben opgepakt. ‘Misschien een overbodige vraag, maar waarom ben je aan het inpakken?’ Sprak hij op gedempte toon tegen haar. Zijn blik ging licht vragend naar haar toe. Als ze het al zou zeggen, dan zou hij al een andere kijk hebben op alles. ‘Je hoeft niet te antwoorden.’ Voegde hij er nog heel snel aan toe.

Hij zou er genoegen mee nemen.. Devon irriteerde haar, wat bezielde hem? Kon hij nu niets gemeens terugzeggen? Ze had wel zin in een potje bekvechten anders, al die woede en uiteindelijk dat verdriet van zich af bijten.. Hm, heerlijk. Al zou ze zich daarna best kut voelen omdat ze het gedaan had, als ze zich nu al niet een klein beetje schuldig voelde over wat ze al gezegd had tegen de jongen. HIj was véél te geduldig, ergens wilde ze een reactie uitlokken die hem zou doen ophoepelen, maar anderzijds had ze wel nood aan een persoon om zich op af te reageren. Ze keek toe naar hoe hij, tussen haar woorden door, rustig van zijn cola nipte, alsof hij niet hoorde wat ze zei. Ze maakte een geïrriteerd grom-geluidje dat amper hoorbaar was en was niet van plan ook maar één ding te lossen als hijw at vroeg, hij zou het belachelijk vinden, haar uitlachen en waarschijnlijk vinden dat ze overdreef. Mensen zeiden zo'n dingen nu eenmaal, hadden een tekort aan inlevingsvermogen. Toen hij naar haar opkeek nadat ze het flesje in zijn handen had geduwd, had ze hem strak aangekeken, toen ze die blik in zijn ogen zag nadat hij het flesje bekeken had, werd ze nog meer geïrriteerd. Natuurlijk dacht hij verder na dan dat, wat wilde je, hij was een jongen. Jongens waren nu eenmaal zo. Ze wendde haar blik af; hiervoor was ze echt niet in de stemming. Hij stapte naar haar koffer en toch maakte de nieuwsgierigheid zich meester van haar: het meisje moest én zou weten wat hij zou doen. Ze ging wat achter hem staan en keek benieuwd over zijn schouder heen. Ze bestudeerde zijn handelingen en toen het leek te lukken, wandelde ze weer achteruit om niet te laten merken dat ze gekeken had, dit alles was best wel grappig, maar nogmaals, hiervoor was ze niet in de stemming. Toen hij opstond en zei wat er mis was met haar koffer, was alles wat ze deed haar schouder ophalen en mompelen dat ze dat zelf ook wel had kunnen oplossen. "Bedankt voor die extra info, die had ik écht nodig", mompelde ze sarcastisch, waarna ze haar rug even naar hem toe draaide en het raam van haar kamer sloot. Zo, konden mensen al niet binnen dringen om haar koffer te stelen.

Het meisje nam een slokje van haar cola en als je goed luisterde, kon je een bedankje horen, vanaf de plaats waar ze stond. Toen ze hem weer hoorde, draaide ze zich om. Een overbodige vraag? Waarom ze aan het inpakken was? Ze hoefde niet te antwoorden? Fuck you, Harvard! Dikke klootzakken daar! Konden ze haar nu niet gewoon toelaten??! Wat was er mis met haar ingangsproef?? Wat met haar cijfers? Wat met alles? Wat was er mis met beloven aan je ouders dat je naar Harvard gaat en daar gaat slagen in whatever you will do?? Wàt? Moest het lot nu altijd spelletjes met haar spelen? Haar hand klemde zich om het glas, ze merkte dit niet, maar de woede maakte zich meester van haar. Ze kneep harder en harder in het glas, dat op een bepaald moment barstte; een kleine scheur in het glas, maar ook dit merkte Emilie niet. Haar wangen kleurden rood aan en ze keek strak voor zich uit. Haar tanden knarsten. Ze kneep harder, het glas sprong en viel in duizend stukken op de grond. En al leek dit een eeuwigheid te duren, dit nam slechts enkele seconden in beslag. Ze hoefde niet te antwoorden, he? Haar blote voeten hadden niets dan glas om zich heen, een hoop cola lag op de vloer verspreid. Verslagen liet ze haar armen naast zich hangen, en keek ze naar de grond, waarna ze zich bukte en zich verontschuldigde. Ze was uit haar trance, had geen aandacht meer voor het onvriendelijk doen en probeerde de scherven om zich heen op te rapen. Onvoorzichtig deed ze het, haar vingers bloedden lichtelijk. Waarom moest ze zich zo aanstellen, wat moest Devon niet van haar denken, zou ze volgens hem niet beter naar één of ander gekkenhuis kunnen gaan? Wat een belofte die gebroken werd niet allemaal kon doen. Emotieloos bleef ze de scherven verzamelen, haar voeten stonden deels in de glasscherven, maar dit leek ze niet door te hebben. De cola had haar trainingsbroek volgemorst, en ze stond vooral voor schut..

Devon had het grom geluidje natuurlijk gehoord. De jongen wou zijn mond open doen maar hij wist dat het beter was als hij gewoon zweeg. Misschien vond ze hem daar wel stom om, maar daar moest zij dan maar mee leven en niet hij. Want de kans zou toch klein zijn dat ze elkaar nog eens zouden zien op Monica, aangezien ze toch aan het inpakken was. Op de sarcastische woorden haalde hij zijn schouders heel droog op. Als ze al geen hulp aanvaarde of wat dan ook, dan wist hij eigenlijk niet wat hij hier deed. Al was nu op dit moment weg gaan ook niet bepaald zijn plan, daar had hij ergens nog geen zin in. Meestal vertrok hij trouwens ook pas echt als hij werd buiten gegooid door een persoon, anders vond hij het zo nutteloos. Ach wat, ze moest het maar weten wat ze met hem ging doen, al zou dat waarschijnlijk ook niet heel lang meer duren voor hij dat te weten kwam maar goed. Dat moest ze zelf weten. De jongen hoorde haar voetstappen weer neerkomen op de grond, maar ditmaal ging ze naar de raam om deze blijkbaar toe te doen. Iets wat hij zelf niet zou doen, wan het was hier snik heet volgens hem.

Op de vraag leek ze niet te reageren, al veranderde er wel duidelijk iets aan haar houding, die leek meer gespannen, meer woedend dan geïrriteerd. Kort wreef hij door zijn haren. Wat had hij nu weer veroorzaakt? Haar hand klemde zich steviger om haar glas heen, de jongen sprong recht en keek haar bezorgd aan. ‘Hé, kalm aan.’ Fluisterde hij zo zacht dat hij niet eens wist of het wel hoorbaar was voor haar, al zou ze heel waarschijnlijk toch niet eens reageren op wat hij zei. Dat had hij ook al ondervonden. Op een begeven moment verscheen er een scheur in het glas, hij wou zijn hand op haar schouder leggen maar het was al te laat. Het glas splinterde in duizenden stukken, de vloeistof vloog in het rond, bereikt hem zelfs al was het meeste om Emilie zelf. Het meisje liet haar armen zakken, en even leek het we of ze compleet verslagen was. Devon slikte eventjes. Dit ging niet goed aflopen op een of andere manier. Op haar verontschuldiging mompelde de jongen een korte geeft niet, en daarna bukte hij zich ook en even keek hij naar de manier waarop ze het glas verzamelde. ‘Ehm, het is misschien handiger voor je als je het voorzichtiger doet. En anders doe ik het wel.’ Stelde hij voor. Waarna hij nu ook stukken begon te rapen, al snel haalde hij zijn wijsvinger open maar dat deerde hem niet echt. Even kort keek hij naar zijn andere hand die tja het glas opraapte, daar waren allemaal kleine littekens op van vroeger, van wat hij en zijn broer uitstaken. De jongen was nu nog meer nieuwsgieriger geworden naar wat er was, dan vooral door het feit dat ze zo net heel kwaad was geweest. De meeste zouden een oordeel hebben gemaakt om de gebeurtenis van net, maar dat was iets waar hij zich niet mee bezig hield mensen veroordelen. ‘Ik lijk misschien in jou ogen de grootste sukkel van Monica omdat ik ongevraagd binnen kwam, maar je had het ergens wel slechter kunnen treffen denk ik. Misschien heb je een oordeel klaar liggen, maar ik heb er zelf geen over jou. En ik ben hier misschien al bekend, maar voor mij ben je nieuw hier, ik ken je naam niet, ik ken je omstandigheden niet, ik weet alleen dat je het moeilijk hebt. Kunnen we niet gewoon even overnieuw beginnen hier zo? Ik ben geen ruzie maker.’ Sprak de jongen voorzichtig tegen haar en keek even naar de grond, daarna naar de stukken glas in zijn hand die hier en daar een rode schijn hadden door de wondjes die ze gemaakt hadden. Misschien was het beter voor hem dat hij hier niet was binnen gestapt.
[666 ;o xd]

De jongen die zich Devon noemde begon al snel te zeggen dat ze beter voorzichtig kon doen, en dat hij het anders wel zou doen, waardoor het meisje, koppig als ze was, gewoon het glas nog onvoorzichtiger begon op te rapen. Haar ogen vulden zich met tranen, maar ze vermeed een - opnieuw - openbare huilperiode. Ze wilde niet nog meer voor schut staan dan als ze nu al deed. Het geefde niet, had hij gemompeld, maar ze wist dat hij al meer geduld met haar had gehad dan menig ander mens zou hebben. Werd ze gevoeliger nu? Was hij het wel waard om te weten waarom ze zóveel om Harvard gaf? Of.. Was Harvard niet de énige reden waarom ze net nú alles begon uit te werken op één persoon? Ging het ook over de roddels, stukgelopen relaties en haar ouders? Ging het over hoe ze werd bekeken als een slet, hoe mensen achter haar rug begonnen te fluisteren of net wilden dat ze het hoorde, was het omdat het gewoon allemaal niet liep zoals ze gehoopt had? Het meisje zuchtte even en haalde diep adem terwijl ze naar haar bebloede vingers keek. Voor ze iets kon zeggen, begon hij te spreken. Hij was niet meteen de grootste sukkel van Monica, maar hij telde wel, hij was wel een sukkel omdat hij zoveel geduld voor haar had. Het slechter kunnen treffen? Ja, tuurlijk, of misschien ook niet.. Die mensen zouden gewoon weer buiten gegaan zijn en haar gerust gelaten hebben. Zijn volgende woorden echter, zorgden voor een ommekeer. Hij had geen oordeel over haar. Mooi zo. Ze bekeek hem even, alsof ze er van overtuigd was dat hij loog, waarna ze zijn serieuze, geloofwaardige uitdrukking op zijn gezicht zag, waarna haar blik iets zachter werd. Hij noemde dingen die hij niet over haar wist, en uiteindelijk, toen hij zweeg, besloot zij ook even te zwijgen. Ze keek hem aan, stond weer recht en wandelde naar de keuken, om daar een doos te gaan halen waar alle glazen flessen mee in zaten. Ze deed de scherven die zij had opgeraapt, erin en wandelde weer naar Devon toe, om de doos hem voor te houden zodat ook hij de scherven die hij had geraapt, erin kon gooien.
"Emilie.", klonk het wat hees door het roepen, waarna ze haar blik neersloeg en het hoopje glas even bekeek. Ze wandelde terug en haalde een handdoek en een vodje om de cola op te kuisen. "Ik heet Emilie..", mompelde ze er nog achterna, terwijl ze weer terugkwam. Kort keek ze hem aan, terwijl ze hem de handdoek aanreek om de cola van zijn shirt te halen. Zelf kon het haar even niet deren dat ze volhing met het goedje, maar ze wilde zo op rustige manier haar excuses aanbieden aan de jongen. "Ik ben ook geen ruziemaker, geloof me.. Maar momenteel.. Beetje slecht nieuws gekregen, vrees ik.", klonk het met gedempte stem, haar ogen waren nog steeds neergeslagen en ze haalde diep adem om tot rust te komen. "Ik had die dingen niet moeten zeggen, ik meende ze niet.. Maar was gewoon een tikje gespannen.", understatement van het jaar, dat was het wel, maar ze wilde het allemaal gewoon een beetje minimaliseren. Haar blik viel op zijn handen en kort beet ze op haar lip, waarna ze terugwandelde naar de keuken en uit een EHBOkastje een verbanddoosje haalde. Er zaten wel wat pleisters enzo in, als je het niet verzorgde konden het serieuze wonden worden! Ze kwam weer terug, opende het doosje en keek de jongen daarna kort aan. "Laat me alsjeblieft je handen even verzorgen voor je wegrent van deze psychopate.." mompelde ze aarzelend, waarna ze even glimlachte. Minder geforceerd, maar toch..

Het meisje luisterde blijkbaar naar zijn woorden, en dat deed hem best wel goed. Gewoon het feit dat ze toch wou luisteren, dat ze niet alles gewoon van de kaart veegde met woorden. Dat was iets waar hij vrij blij om was. Misschien liet ze hem op een of andere manier toch toe door de woorden die hij zo net had gesproken, of het was schijn en zo meteen kreeg hij een lap in zijn gezicht of zo dat kon even goed. Devon ging maar verder met stukjes rapen en zuchtte even diep. Dit had hij niet verwacht toen hij hier binnen stapte, maar het meisje had hem ook niet verwacht toen hij hier binnen kwam stormen gewon omdat hij wou helpen of wat dan ook. Uiteindelijk toen ongeveer alles van glas opgeraapt was stond het meisje recht en wandelde naar de keuken. Wat ging ze nu weer doen? Al heel snel kwam ze terug en zag hij al snel een doos voor zijn neus en daar deed hij zijn scherven dan ook maar in.

Opeens klonk haar naam, op een hese stille toon. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, maar voor hij kon opkijken was ze al weer verdwenen om iets anders te gaan halen. Wat verbaasd bleef hij staan, had hij nu zojuist haar naam mogen aan horen. Een tweede keer bevestigde het, al klonk dat meer als gemompel. Devon kon ergens nu wel gaan rond springen van vreugde of wat dan ook. Emilie was een mooie naam, hij had ooit eens een meisje leren kennen dat ook zo noemde. Ze kwam van de kanten van Spanje of Portugal of zo. Dat herinnerde hij zich nu niet meer. Hij kreeg een doek aangereikt om de cola van zijn shirt te halen, maar dat kon hem niet echt wat schelen. Toch nam hij het aan om niet ondankbaar te lijken naar haar toe. ‘Slecht nieuws doet rare dingen met mensen. En daar kun je trouwens ook niets aan doen, het is niet alsof je het zag aankomen of zo.’ Probeerde hij haar iets meer op haar gemak te stellen. Want als noch was hij een vreemde voor haar die binnen gedrongen was in haar leef omgeving. ‘Hé, het maakt echt niets uit. Ik ben meer gewend dan wat jij naar me toe gooide hoor.’ Glimlachte hij zacht. Het was waar, hij was al genoeg in contact gekomen met elk soort ruzie dat hij het niet meer kon bijhouden nu. Voor even wreef hij door zijn haren , niet echt meer nadenkend over het feit dat die nog zachtjes bloedde. Met een douche was dat wel weer opgelost. Zijn nieuwsgierigheid was nog groot, maar het was ergens al wel wat getemperd, mede dankzij het feit dat hij nu wist dat ze Emilie heette. Zoals hij gedacht had, had ze het wat moeilijk, dat kon iedereen wel eens hebben, toch? Ze kwam weer terug uit de kijken met een verbanddoos blijkbaar. Kort fronste hij. Waarom was dat nu weer nodig? Vragend keek hij haar aan, en zo kruiste hun blikken elkaar voor een van de eerste keren op dit moment. Om haar woorden schudde hij zachtjes zijn hoofd. ‘Als jij een psychopate ziet, laat het me dan weten wil je? Ik ga niet weg Emilie, niet zolang jij wilt dat er gezelschap bij je blijft.’ Sprak hij op een vriendelijke toon tegen haar. Waarna hij even naar zijn handen keek. Misschien konden die inderdaad beter verzorgd worden. ‘Maar ik zou het denk ik wel handiger vinden als je ze wilt verzorgen.’ De glimlach op haar gezicht, of hij nu echt was of niet, deed hem best goed om te zien.

Slecht nieuws deed rare dingen met mensen. Ja, inderdaad. Het was alsof ze een tijdbommetje was geweest, wachtend tot ze zou ontploffen. En dat was er gebeurd, bijna letterlijk; het glas had ze aan diggelen geknepen, iets waarvan ze niet eens wist dat ze ertoe in staat was. Het was niet iets dat ze zag aankomen.. Nee, inderdaad niet.. Ze had verwacht dat erdoor zijn een makkie zou zijn; ze had op goed nieuws gehoopt, ze had haar leven al wel uitgestippeld. En opeens, BOEM, daar gingen haar voornemens; haar levensplan leek als een kaartenhuisje in elkaar te storten, als dat nog niet zo was geweest. Ze had al gehoopt een vast vriendje te hebben, die voor nog een lang tijdje bij haar zou blijven. Dat was echter niet gemakkelijk, dat bij blijven.. Ze leken van haar weg te lopen..
Waren ze haar dan zo snel beu? Ook had ze verwacht dat haar ouders, haar broers hier nog zouden zijn, maar de eersten waren dood, één van haar broers was ze nooit meer tegengekomen sinds die bittere nacht in april, en de andere.. Die hield ervan haar leven af en toe eens te komen overhoop gooien, hield ervan haar te stalken en haar, desnoods, proberen te vermoorden. Bovendien had ze verwacht veel vrienden te hebben en zich goed te voelen in de groep én dat was eerst ook zo, maar sinds men begon slecht te spreken achter haar rug, was dat allemaal verwaterd. Wat een puinhoopje, niets van de dingen die ze op haar lijstje had gezet, kwam uit, en dat was frustrerend. Erg frustrerend.
Het meisje haalde haar schouders op en gebruikte de vod om de grond snel op te kuisen. Het maakte niet uit.. Nee hoor, waarschijnlijk had ze zijn favo tshirt verpest. Ze reageerde niet echt meteen, was eerder langs de stille kant, maar lachte wel even toen hij zei dat ze het hem moest zeggen als ze een psychopate ziet. "Oh, ik zal je meteen komen halen als ik voor de spiegel heb gestaan", grinnikte ze even, hoewel haar woorden wel waarheid bevatten. Ze meende het best wel, ze voelde zich niet goed bij d'r hoofd, maar het was fijner om haar spiegelbeeld de schuld te geven dan zijzelf, toch? "Goed", klonk het fluisterend, toen hij zei dat hij niet zou weggaan totdat zij geen gezelschap meer zou willen. Ze mocht zijn handen verzorgen, en wierp even een blik op de wonden. Pleisters zouden niet helpen en er trouwens belachelijk uitzien, dus besloot ze zometeen het verband te gebruiken. Ze Deed het doosje open en haalde er wat watjes en ontsmettingsmiddel uit, waarna ze zijn ene pols zachtjes vastnam en het overtollige bloed ervan af begon te deppen. Isobetadine prikte niet meteen, dus ze kon er gerust wat opdoen. Ze deed weer wat op een watje en depte op enkele wonden, waarna ze het verbandje uit de doos haalde. "Niet zagen, anders ziet het er nóg belachelijker uit", grijnsde ze, haar blik gewoon op zijn hand gericht, waarna ze handig de windel om zijn hand begon te draaien. Ze plakte het vast, nam zijn andere hand en deed hetzelfde. Eenmaal ze klaar was, knikte ze even, waarna ze, niet lettend op haar eigen handen, de spullen weer wegstak en het doosje opzij zetten. "Nu kan je me later al geen proces aandoen om ontstoken wonden.. Slim toch?"

Devon keek even naar zijn handen, die wondjes zouden helen misschien vervormen tot kleine littekens, maar ergens kon hem dat nu ook niet bepaald boeien. Op zijn handen zelf had hij er toch al genoeg dus tja daar viel ook niets meer aan te veranderen. Kort schoten zijn gedachten naar de plannen die hij vroeger als 12 jarige had opgesteld voor zijn toekomst. Eerst zou hij naar hier komen om zijn hobby al om te zetten naar zijn studie, dat had hij ook gedaan. Football was nu het geen waarvoor hij helemaal ging, inclusief fotografie, en muziek maken maar goed. Toen stond er ook misschien ergens een vaste vriendin tussen, maar dat was echter maar de hoop van een kleine jongen. Na zijn studies hier zou hij naar een of andere unief gaan, maar de welke had hij nu nog niet bepaald beslist dat was toen op die moment te lastig. Op diezelfde unief zou hij ook een muziekopleiding volgen en eentje voor zijn fotografie, dan had hij gehoopt gescout te worden door een van de grote teams, en tja met die twee andere dingen ging hij als nog gewoon verder voor zijn eigen lol. Maar ergens tussen zijn 14/15 was alles op zijn kop gaan staan. Hij raakte op een slecht pad samen met zijn broer en ze begonnen te stelen, en ja te ‘playen’ al was dat al van vroegere leeftijd. Misschien als hij van die twee dingen kon afstappen zou hij voor zijn acht tiende nog een meisje vinden dat bij hem paste, maar hij wist niet of hij dat wel kon, toch niet zonder hulp. Zijn toekomst kon nog gered worden, al had hij hierbij de hulp nodig van iemand die hij vertrouwde en voor nu was dat alleen zijn broer. Maar die hield zich daar niet zo mee bezig als hem, best raar hoe de twee toch verschilde. In zijn ogen was het nu zijn bloed eigen zus die iets zou gaan maken in de wereld in plaats van hij zelf. Beide hadden ze het potentieel maar zij had geen verleden van diefstal en heel die zooi achter zich.

Emilie sprak weer en hierdoor verbreedde zijn glimlach even. Voor even legde hij zijn hand op haar schouder. ‘Je bent geen psychopaat omdat je wat problemen hebt. Neem dat nu maar van me aan.’ De jongen liet zijn hand weer zakken en trok vervolgens zijn shirt ook weer goed, want het zat op een of andere manier nogal heel raar. Geen idee hoe het kwam, waarschijnlijk had die cola hem willen pesten. Ja, dat was het de cola. De jongen volgde haar handelingen toen ze alle benodigdheden uit het doosje houden. Hm, een verband, de jongens in het team zouden nog al gaan lachen als ze hem zo zouden zien afkomen bij de training. Devon’s pols werd zachtjes vast genomen door haar en al snel voelde hij het watje over de plekken gaan waar het bloed inmiddels was gaan blijven hangen, al snel sprong ook het ontsmettingsmiddel op een watje en dat werd over de wonden gedept, het prikte niet, maar het had best wel een stomme kleur. Oranje. Het paste helemaal niet bij hem! Een verbandje werd er om heen gedraaid en al heel snel was hij dus klaar. ‘Nou, dat heb je wel heel slim gezien. En anders, ik weet je te vinden.’ Even wiebelde hij met zijn wenkbrauwen, omdat hij het kon. Devon keek naar haar handen en fronste even. Moest zij niet verzorgd worden? Dat was toch ook net zo handig. ‘Emilie, je handen moeten ook gedaan worden hoor, anders gaat het vies worden en geloof me dat is geen pretje.’ Sprak hij voorzichtig tegen haar. Waarna hij zonder het te vragen het doosje naar zich toe trok en daar weer dezelfde spullen uithaalde die zij net had gebruikt. Zijn hand sloot zich heel voorzichtig om haar pols. Voorzichtig depte hij het bloed weg op de plaatsen waar geen wonden zaten, en dan kwam het ontsmettingsgoedje, daarmee deed hij de wonden en heel even keek hij op naar haar, in de hoop dat hij haar niet pijn deed op een of andere manier. De jongen besloot er ook maar een verbandje om heem te doen, want pleisters waren nu niet echt hot. Een zachte glimlach was op zijn gezicht verschenen. ‘Zo, nu kan er jou ook niets overkomen, want stel je voor dat het is raar begint te doen en dat een of andere dokter concludeert dat je je hand of’zo moet amputeren.’ Een grimas van hier tot in China krulde om zijn lippen heen. ‘Nee, dat gebeurt niet hoor. Maar toch, verzorging is altijd beter voor wonden.’ De jongen laadde de spulletjes weer in het doosje en sloot het dan ook maar. ‘Zou ik trouwens mogen vragen wat het slechte nieuws was? Als ik te ver door vraag gewoon zeggen.’

Iets aannemen van andere mensen, ze had het er best moeilijk mee. Alle mensen namen wat aan van andere mensen, waardoor eerder roddels ontstonden. Wie ze verspreidden en of het nu een misverstand was of niet, ze had mensen van buiten Monica zelfs haar zien nakijken en fluisteren achter haar rug. Dat beeldde ze niet in, dat was écht. Devon kende haar ook niet, ze dacht altijd veel te lang en veel te ver na bij dingen, iemand moest het haar gewoon duidelijk maken om niet meer te piekeren. Iemand moest haar zo ver krijgen, maar dit was in geen jaren gebeurd dus het zou een hele prestatie zijn van iemand om het meisje haar hoofd leeg te krijgen. Ze knikte dus even op zijn woorden, al was ze het helemaal niet met hem eens, waarna ze zich volop concentreerde op haar werk als EHBO'er. "Ja, je weet me zéker te vinden," grijnsde ze, terwijl ze even knikte richting zijn koffer, waarna ze één wenkbrauw optrok. Touché, of niet soms? Ach, ze kon er best luchtig over doen.. Wat hij zei, had ze eerder gehoopt dat hij niet zou zeggen. Nee hé, moest ze ook zo'n stom verband? Dat hij het moest, tot daar aan toe, daar had zij geen last van.. Maar moest zij nu echt.. De jongen greep haar hand al zachtjes vast en begon het bloed weg te deppen. Met een boos gezicht alsof ze een peuter was wiens knuffelbeertje was afgenomen, keek ze naar zijn handelingen. Ze volgde dan vooral de bewegingen van zijn hand, waarna ze koppig meedeelde dat er heus wel genoeg verband op zat, anders ging het nóg harder opvallen. Nu kon er haar niets overkomen? "Oh, m'n hand eraf? Dat zou ik inderdaad niet zo heel graag hebben.." Emilie trok een gezicht vol afgrijzen en haalde haar hand weg, waarna ze kort het verband eens bezichtigde en concludeerde dat het er gewéldig uit zag. Oh, het zou niet gebeuren. Het meisje kreeg weer een glimlach op haar gezicht en knikte toen. "Da's waar." Vervolgde ze, waarna ze luisterde naar zijn volgende vraag. Zeggen wat precies het slechte nieuws was? Daar lag het nog wat te gevoelig voor. Ze wilde het hem niet vertellen, omdat ze er zelf nog niet eens mee kon dealen. Ze trok een vertwijfeld gezicht, haalde haar schouders op en rekte wat tijd door nog wat kleine dingen op z'n plaats te leggen. "Misschien toch maar niet.. Ik moet er zelf nog wat overheen geraken, snap je? Ik denk niet dat dat zo snel gaat gebeuren, maar toch.. Ik laat het je wel weten zodra ik terugkom uit Spanje. Nog een paar jaartjes geduld.", klonk het rustig, helemaal niet ongeduldig en zelfs ontspannen. Ja, ze zou vertrekken. Ja, ze zou even wegblijven. Ja, ze zou Harvard opnieuw proberen. Maar momenteel was het daar veel te vroeg voor.

De jongen glimlachte even scheef toen ze naar haar koffer keek. Goed daar had ze hem wel zitten. Maar ergens hoopte hij dat ze niet te ver zou trekken, want het meisje leek hem best wel chill op vele manieren. Ookal had ze zo net nog een uitbarsting gemaakt, hoe de twee nu aan het praten waren vertelde hem gewoon dat dit meisje meer had gezien dan enig ander persoon van die leeftijd, en dat ze daardoor ook een bepaalde wijsheid met zich mee droeg die andere niet hadden. Kon misschien allemaal verbeelding zijn, maar het meisje beviel hem in zeker mate wel. ‘Ik pluis wel uit waar je bent hoor, ik heb contacten.’ Zei hij op zo’n geniepige toon. Al was die al heel snel gewoon omgeslagen in een lachende toon. Tuurlijk zou hij haar kunnen vinden, maar het was gewoon een grapje dat hij haar zou komen zoeken. Hoewel, moest hij het in zijn verstand krijgen zou hij het waarschijnlijk nog gaan doen ook. Tja, impulsiviteit of wat hoe het ook noemde. Dat was hij wel, hij sprak meestal recht uit, buiten op plaatsen waar het niet paste daar hield hij zich nog wat in, gewoon voor dingen te ontkomen die hij niet eens gepland had.

Toen ze haar boze gezicht trok moest hij lachen, dat zag er eerder schattig uit als kwaadaardig. Maar goed. Even trok hij zijn wenkbrauw op, maar deed daarna toch wel voort. Net toen ze had meegedeeld dat ze genoeg verband om haar pols had, was het eigenlijk ook klaar. Puur toeval waarschijnlijk. Kort wreef hij door zijn haren en keek even naar het verband dat zacht aanvoelde tegen zijn huid. ‘Je moet me wel helpen met een smoes, ze gaan me heel waarschijnlijk gewoon uitlachen in het team als ik zo binnenloop. So help?’ Met een puppy blik keek hij haar aan. Meestal werkte die wel, maar dat was in andere omstandigheden. De kans dat ze hem nu gewoon zou gaan uitlachen was eigenlijk best groot. De vertwijfelende blik in de ogen van Emilie bracht meteen een antwoord met zich mee op zijn vraag. Hierna volgde ook het mondelinge stuk. ‘Ik begrijp je, het was ook maar een vraag. Zoals ik eerder zei, te nieuwsgierig.’ Grijnsde hij even scheef. Waarna hij de rest van haar woorden ook hoorde en van die woorden viel zijn mond iets of wat open. Wat? Ging ze al weg? Net nu hij haar kende, unfair! ‘Maar..’ Voor even bleef het stil. Devon probeerde woorden te verzamelen, maar het faalde. Hoewel hij haar misschien niet kende vond hij het ergens best wel erg dat ze ging. Meteen wou hij vragen waarom, maar dat wist hij nog net in te slikken. ‘Ga je me nu al verlaten? Dan ben ik helemaal alleen.’ Even trok hij een pruillip. Had hij eigenlijk wel recht van spreken nu? Ze was voor hem een onbekende, en hij was dat voor haar. ‘Ik ga je niet overhalen om te blijven, want dat recht heb ik niet. Maar ik ga je wel missen als je gaat.’ Sprak hij zacht tegen haar, niet echt wetend of zijn woorden echt wel duidelijk waren voor haar. Voor even schoten zijn gedachten naar een meisje waar hij best goed bevriend mee was vroeger, die had raar genoeg voor zijn vertrek naar hier hem ook verteld om te blijven en heel die zeik. Maar hij had ook niet geluisterd. Dus Emilie zou al helemaal niet luisteren naar hem, een vreemde. ‘Maar over iets anders.’ Aangezien ze waarschijnlijk snel wou vertrekken, zou hij toch nog iets willen doen met haar. Gewoon als vrienden onder elkaar, als ze dat al waren. ‘Zou je soms met mij wat gaan willen doen? Gewoon als vrienden off course, aangezien je toch gaat wil ik toch nog even van je aanwezigheid genieten. Al sleur je me mee naar een winkel, of whatever jullie ook doen in je vrije tijd, mij boeit het niet.’ En nu was het hopen voor een ja, al verwachtte hij eerder een nee. Naja, hoop doet leven?