I do it on my own way

Crosby Scott, dat was zijn naam. Hè, een omschrijving, moest dat nu weer? Nou goed dan. Hij was redelijk groot, vlak onder de een meter negentig, maar dat zou hij nog wel worden en hij was gespierd. Meer uitleg? Goed, hij had zwarte haren, kort, piekerig en blauwe ogen. Lichtblauw, ongeveer, of whatever. Met een basketbal in zijn handen liep hij naar zijn huis toe. Hij trapte de deur open, smeet de basketbal naar binnen en smeet de deur toen weer dicht. Of het huis in zou storten kon hem geen zier schelen. Zijn pa zou wel geld hebben voor een nieuw huis en waar zijn ma uithing, kon hem echt niks schelen. Die was altijd op reis. Ze deed net alsof ze heel erg veel voor het gezin deed, maar dat vond hij ook wel weer meevallen. Er was vandaag een nieuwe in het team gekomen. Hij bakte er niks van. En dat zou die coach ook wel gezien moeten hebben met zijn varkensogen. Sukkels waren het, stuk voor stuk. De enige goede speler in de groep was hij. Hij scoorde de meeste punten en de anderen konden er niks van. Eentje wist zelfs niet hoe hij een driepunten moest scoren. Nou, dan was je toch ook helemaal van de kaart, of niet soms? En dan had hij ook nog school. Het enige fijne deel van school was basketbal, voor de rest niks. Hij had een hekel aan wiskunde, haalde daar geen goede punten voor en bijles vragen, daar had hij al helemaal geen zin in. Nee, hij had nergens zin in, alleen maar om naar de zaal te gaan en daar te gaan basketballen. Hij ging dus echt niet in de kantine zitten. Daar had hij ook geen zin in. Pff… Hij wou basketballen, dat was het enige wat hij wou.

Hij ging gewoon dit uurtje spijbelen. Zo erg was het toch niet? Hij leerde toch helemaal niks hier. Crosby haalde zijn schouders op en pakte een briefje. Aangezien hij perfecte bewegingen kon maken met zijn hand, kon hij heel makkelijk de handtekening van zijn vader en ook het handschrift neerzetten op papier. Trouwens, alsof het zijn vader iets kon schelen dat hij spijbelde of niet. Zijn vader was ook een echte sportfanaat, Dan Scott. En zijn vader was goed. Maar Crosby was beter. Hij zou zijn vader wel eens laten zien dat hij meer punten kon halen. Zijn vader zei dan altijd dat hij dat nooit zou kunnen, hoe hard hij zijn best ook deed. Het klonk niet plagend, het klonk alsof hij het meende. Nou ja, misschien verbeeldde hij het zich ook maar, misschien was het wel gewoon om te plagen. Waarom stond hij nu te twijfelen? Hij leek wel een meid! Crosby zuchtte een keertje en liep toen de zaal binnen. Hij zag de rek met basketballen al staan, liep eropaf en pakte een basketbal. Hij nam een aanloop, sprong toen en gooide de bal. De bal was netjes in het net. Zo, als ze dat na konden doen, die anderen in zijn team, waren ze het pas waard om tegen te praten. En hetzelfde met meisjes. Die zagen hem toch wel staan, daar ging het niet om, maar hij wou wel eens laten zien wat hij kon, zodat ze hem nog meer zagen staan. Konden ze lekker wegzwijmelen van hem. En dan zou hij ze zoenen, zij helemaal blij en dan liet hij hun keihard vallen. Oh, man, het leven was soms zo goed! Hij kreeg een grijns en zijn blauwe ogen twinkelden vrolijk. Hij gooide opnieuw zijn basketbal en grinnikte toen hij een doelpunt had.

- Iedereen welkom -

Haar eerste les dag zat er al weer op. De leraren hadden hun gebruikelijk onzin uitgekraamd, in de veronderstelling dat hun leerlingen op letten. Iets waarin in ze zich ernstig vergiste. Er waren slechts enkele docenten die daadwerkelijk de aandacht kregen van meer dan de helft van de klas. In die lessen was het altijd opmerkelijk stil, dan hing er een soort serene rust in de klas. Maar ook dan had Kate haar aandacht er niet bij kunnen houden, haar gedachten waren steeds weer af gedwaald naar Alex die nu weer alleen bij haar ouders zat. Het voelde verkeerd, alsof ze hem in de steek liet. Al wist ze dat het, het beste was. Ze kon niet thuis les blijven krijgen, dat werkte gewoon niet. Volgens haar moeder moest ze van geluk spreken dat ze over was gegaan, tenslotte was ze bijna een jaar afwezig geweest. Kate was het hier niet mee eens, ze had hard haar best gedaan om bij te blijven lopen. Het laagste cijfer op haar rapport was een zeven geweest, meer konden haar ouders toch niet van haar verwachten? Ach ja, zo waren haar ouders. Het was al een wonder dat ze haar niet verstoten hadden nadat gebleken was dat ze zwanger was. Hun reactie was veel beter geweest dan ze had verwacht, maar nadat ze Mason zo makkelijk de rug toe hadden gekeerd had ze verwacht dat het haar net zo zou vergaan. Abrupt maakte ze een einde aan haar gedachten stroom, ze had geen zin om er nog langer over na te denken. In de les had ze daar al meer dan genoeg tijd voor gehad, nu zou ze haar gedachten even op nul zetten en zich focussen op het basketballen. Dankzij de vrienden van haar broer, had ze het plezier in de sport weer terug gevonden. Was ze er weer aan begonnen, en besefte ze weer waarom ze het eerder zou graag had gedaan. Maar daarnaast hadden ze er ook voor gezorgd dat ze haar vertrouwen in jongens weer terug had gegeven. Iets wat na haar relatie met David totaal verdwenen was. Al zou ze niet meer zo snel flirten als vroeger, en zich nooit meer zonder na denken in een relatie storten. Dat kon ze niet, niet na alles wat er was gebeurd.
Het voelde vreemd om de gymzaal na zo’n lange tijd weer in te stappen, alsof er niets was veranderd. Tegen haar verwachtingen in was de grote ruimte niet verlaten, een jongen was met een basketbal in de weer. Gooide hem zonder enige moeite in de basket. “Hé.” Begroette ze hem met een glimlachje, ze overwoog een eigen bal te pakken. Maar besloot uiteindelijk zijn reactie af te wachten, misschien dat hij wel een potje wou spelen. Dat was altijd leuker dan een in je eentje een beetje op de basket schieten. Met haar hand streek ze een blonde pluk die los was geraakt uit haar vlecht uit haar gezicht. “Zin in een wedstrijdje?” Met haar hoofd een tikkeltje schuin, keek ze hem afwachtend aan. Nam hem onderwijl rustig in zich op, hij had zwart haar en opvallend lichte ogen. Hij was lang, al helemaal in vergelijking met haar. Met haar 1.63 was ze vrij klein, al helemaal voor een basketbalster. Toch had ze er weinig nadeel van, althans ze had er nog geen last van gehad. Enkel dat mensen haar vaak onderschatte, dat ze dachten dat ze er niks van kon. Maar dat zorgde juist voor een verrassingselementen. Volgens Rick was ze een prima vervanger voor Mason geweest, hij had de woorden voorzichtig uit gesprokken omdat hij wist hoe gevoelig het onderwerp bij haar lag. Ach, Mason waarom moest je me nu zo nodig beschermen?

Dat er iemand de zaal betrad, was Crosby nog niet opgevallen. Hij rende zo snel hij kon op de basket af en gooide de bal opnieuw erin. ‘Eitje, met dit kan ik mijn pa makkelijk inhalen,’ mompelde hij. Zijn hoofd ging opzij toen hij een stem hoorde. Hij trok zijn wenkbrauw arrogant op toen hij een meisje zag staan tegenover hem. Hij observeerde haar zonder verdere omwegen. Hij was niet zo beschaamd als anderen om zijn ogen eens flink lekker ergens te laten hangen, ergens waar veel meisjes het verafschuwden of waarom ze juist meer zouden flirten met hem. Hij trok zijn wenkbrauw op. Bij haar volgende woorden ontspande zijn blik meer. Hij had van zijn vader geleerd dat hij geen enkele mensen behalve zichzelf mocht vertrouwen. Zijn vader had gelijk. Maar een wedstrijd kon nooit kwaad, wel dan? Als ze slecht was, had hij weer iets om haar af te kraken. Hij deed twee stappen achteruit, ving zijn basketbal weer makkelijk op en keek weer opzij. Zijn blik ging van minachtend naar neutraal en emotieloos. ‘Als je kunt basketballen,’ zei hij en hij liet zijn blik opnieuw erg opmerkelijk over haar lichaam glijden. Ze was slank, dat moest hij toegeven en ze zag er niet zo heel slecht uit. Misschien… Misschien na school dat hij haar wel gewoon kon vragen. En dan de volgende dag dumpte hij haar ergens, hij had geen idee waar hij dat zou doen. Geen mobielnummers geven in elk geval, anders was hij gekluisterd aan de vrouwen, dat wou hij nu ook weer niet. Hij vond meiden maar zeurende dingen. Om elk klein dingetje konden ze overdreven doen en dat spul dat ze op hun ogen, lippen en in het wimpers deden – of op, whatever – zag er zo achterlijk overdreven uit. En dat was dan zogenaamd voor jongens zoals hem. Ze konden de pot op met hun make-up. Gaf hem zijn basketbal maar, dan was hij tevreden. Als een meisje verliefd – bah, zelfs dat woord was afschuwelijk – op hem werd, kon ze de pot op. Hij wou geen liefje. Dat was voor mietjes. Elke dag lekker bij elkaar zitten en alles delen met elkaar, nee dankje. Gaf hem maar lekker een nachtje een meid en dan was hij tevreden, als hij haar de volgende dag tenminste kwijtraakte. Maar dit meisje wekte bij hem wel de indruk op. Er waren immers niet – of eigenlijk bijna geen – meisjes die echt goed konden basketballen. Hij had ergens het gevoel dat ze het wel kon. Crap, hij was de beste, alleen hij. Geen enkel meisje kon aan hem tippen, zij ook niet. ‘We doen tot de elf,’ zei hij uitdagend en hij ging voor haar staan, waarna hij even een flirterige knipoog gaf. ‘Als je tenminste kunt basketballen,’ zei hij daarna flauw, waarna hij een schijnbeweging naar links maakte en toen met zijn handen omhoog gooide, richting de basket. Het was erin. ‘En actief en oplettend genoeg bent, natuurlijk,’ maakte hij zijn eerdere woorden af, waarna hij de basketbal ging halen en weer voor haar ging staan. Hij liet de bal tussen zijn benen door spelen en pakte het toen weer in zijn handen, waarna hij een poging deed om te scoren. Zijn grijns verraadde al dat hij het volle vertrouwen had om de bal in de basket te werpen.

De jongen trok zijn wenkbrauw arrogant op, alsof hij zich ver boven haar verheven voelde. Een houding die haar tegen stond, maar die ze besloot te negeren. Om hem nu direct in een hokje te proppen, was ook niets voor haar. Ook nu ze niet langer in iedereen het goede zag, oordeelde ze nooit direct. Althans dat probeerde ze. Maar naïef was ze niet meer, ze had het een stuk sneller door wanneer jongens verkeerde bedoelingen hadden. Iets wat er mede voor had gezorgd, dat ze het vertrouwen in hen weer terug had gekregen. Nu had ze het tenminste door, wanneer een jongen niet deugde. Oké, niet altijd. Zijn blik deed haar ongemakkelijk voelen, de manier waarop hij haar in zich op nam. Alsof ze een lust object was. ‘Gewoon net iets te lang naar zijn kruis staren.’ Had Bryan eens lachend gezegd, nadat ze had geklaagd over Damon die exact het zelfde deed als deze jongen. Het punt was dat Kate niet het type was om dat te doen, al helemaal niet bij iemand die ze nog maar net kende. “Dat mag je zelf beoordelen.” Antwoordde, ze met een zachte glimlach. Alsof zijn blik haar ontgaan was. Weer ging zijn blik over haar lichaam, en weer deed ze er niks op uit. Als hij dacht dat hij op deze manier haar aandacht zou krijgen, zat hij fout. De manier waarmee hij haar in zich op neem, irriteerde haar enkel. Als hij iemand wou bekijken, kon hij het best iets minder opvallend doen.
“Prima.” Voor een moment keek ze hem recht aan, waardoor zijn flirterige knipoog haar niet ontging. Hoe zou hij reageren als bleek dat ze aardig goed kon basketballen? Ze had het idee dat hij in de veronderstelling leefde, dat ze geen schijn van kans tegenover haar maakte. Maar hij kon hij zich wel eens in vergissen, Kate basketbalde al vrij lang en de laatste maanden had ze zich weer vol op de sport gestort. Simpelweg omdat het haar manier was om alles te vergeten, om even niet na te denken over de dingen die haar leven op de kop hadden gezet. De eerste actie van de jongen ging te snel, en de bal belande in de basket. Damn, ze moest zich focussen op het spel. Anders hij nog gelijk krijgen ook. “Wacht maar…” Mompelde ze, een subtiele grijns was op haar gezicht verschenen. Weer mikte hij op de basket, maar dit keer was Kate sneller. Ze sprong, en wist de bal te vangen voor hij überhaupt in de buurt van het net was gekomen. Je moest je lengte toch ergens mee kunnen compenseren? In een snelle beweging had ze zich om gedraaid, wierp ze de bal in de basket. “Wel opletten hé?” Plaagde ze hem, terwijl ze de bal op ving. Waarna ze voor hem ging staan, ze maakte een schijnbeweging naar links, bewoog vervolgens naar rechts zodat hij niet direct haar schot kon verhinderen. Weer mikte ze op de basket, de bal ging recht op zijn doel af. Wat niet betekende dat hij zou zitten, dat had zij bij de tweede worp van de jongen al bewezen.

Lachend sloeg Virginia haar kluisje dicht, ze was blij dat haar vriendinnen vlak bij haar stonden, zoals gewoonlijk melig te grappen en te roddelen over leerlingen die zich op deze en Pacific High school bevonden. 'Heb je die blauwe pakjes wel eens gezien? Vloekt zo lelijk bij die zwarte en witte huiden van ze!' Alle meiden, inclusief haar, lagen weer dubbel en ze moest moeite doen om overeind te blijven van het lachen. ''Kom, we gaan trainen meiden, voordat Ashley boos word dat we donderdag niet in conditie zijn.'' De meiden liepen als brave hondjes achter haar aan, terwijl zij aan zij liep met Amanda. 'We zijn blij dat je terug bent, Virginia.' Zei Samantha met een blije glimlach, toen ze zich omdraaide en keek wie dat gezegd had, en gaf haar een lichtelijk duwtje in de rug. ''Ja, ik ook.'' Zei ze ietwat afwezig, maar wist die afwezigheid snel weg te werken toen ze zag hoe de kleedkamers van de volleybal meiden al in zicht kwamen. Ze wist dat ze zich lang afgemeld had voor de volleybal training, alleen maar om die rot problemen met Adina weg te kunnen werken, op emotionele wijze.
Eenmaal in de kleedkamer aangekomen zette ze haar sporttas neer waar haar sportkleding in zat en liep gelijk naar de spiegel toe, waar ze een paar keer haar hand door haar blonde haren haalde. 'We weten dat je haar goed zit hoor, Virginia!' Zei Amanda op een zeurende toon, waardoor er een grijns op haar gezicht verscheen. Toen ze zich weer omdraaide en naar haar sporttas liep was het ongewoon stil, dat moest iets onheilspellends hebben. Ze keek wat bespionerend naar de andere meiden, terwijl ze ietwat verdacht haar tas openritste en haar witte V-hals shirtje eruit haalde. 'Deogevecht!' Staakte Jess met een kreet de stilte en hield haar eigen deobus hoog boven zich uit, om elk moment te kunnen spuiten. Virginia gilde het uit van het lachen en rende gelijk naar de doucheruimte, om zich daar achter een muurtje te verstoppen, terwijl ze snel nog haar eigen deobus als wapen had mee kunnen pakken uit haar tas. Elke voetstappen klonken en ze sprong toen achter het muurtje vandaan, waardoor ze onderbedolven werd door de mist van een rookgordijn en een enorme stinkbom was gelost, waardoor ze haar neus dichtkneep en probeerde de meiden te ontwijken. ''Waah, stop, stop, stop, astjeblieeeeft!'' Gilde ze van het lachen en merkte op dat er een aantal pijnlijke steken in haar maag kwamen, door haar melige lachen.
Snel rende ze weer terug naar de plek waar haar tas stond en schudde hevig met het busje, maar op één of andere manier -ook al was hij nog vol- kwam er niks uit. Ietwat verbaasd draaide ze het gat waar de deo meestal uitkwam naar zich toe en drukte er nog steeds op. Na enkele seconden kwam ineens het spulletje er wel uit en spoot ze het recht in haar gezicht. Kuchend stond ze op en ging haast over haar nek van de geur en de smaak in haar mond van het gore spul. 'Gaat het, Vir?' Vroegen enkele meiden die gestopt waren met spuiten en naast haar stonden, waarvan er ééntje een hand op haar rug had gelegd. ''Natuurlijk!'' Kuchte ze met een schorre stem, doordat die geur ook haar keel was binnengedrongen en haar stembanden had aangeslagen. Langzaam en hoestend ging ze weer zitten en probeerde haar shirt uit te trekken, die om te wisselen voor haar sportshirt en zo verder om te kleden.
Na enkele minuten waren de andere meiden ook gereed en legde zij de laatste strikjes aan haar sportschoenen en stond vervolgens op met een opgetogen humeur. ''Zijn we er klaar voor meiden? Bah, ik stink. Dank jullie wel hoor, dat was erg lief!'' Zei ze met een expres fake-achtige glimlach en probeerde haar uitstekende best te doen niet te lachen. ''Kom op we gaan!'' Micaela hield de deur open voor alle meiden en als laatste stapte zijzelf er door heen, terwijl ze lachend de zaal binnenkwamen. Tot haar schrik merkte ze op dat de zaal niet onbeleefd was gebleven, maar dat er twee andere leerlingen stonden. Een jongen en een meisje, welgezegd. Het lachen van het meidengroepje stopte en als laatste was dat Amanda. Amanda, de meest grofgebekte en brutaalste meid van het volleybal team. Ze stapte dan ook meteen naar voren, naast Virginia en bekeek de twee leerlingen grondig, duidelijk niet op een positieve manier, die blik in haar ogen herkende ze direct. Net toen ze er wat van wou zeggen, was de blonde, langharige, krullerige meid haar al voor. 'Iel, is dat niet die meid van die baby? Die was verkracht ofzo?' Riep ze schel door de zaal heen, waardoor het zelfs een aantal keer galmde. Damn, ze kon die roddels dan ook nooit eens een keer voor zich houden, he. Virginia probeerde niet te kijken naar de meid en draaide zich om, alsof ze haar nog niet gezien had. 'Alex heet ze toch? Het is toch een negerbaby? Gatver.' Virginia kon die hatelijke, beschamelijke pijn niet langer verdragen en probeerde haar aandacht te lokken met slechts een niesje, door nep te gaan niezen. Hoe kon ze eigenlijk?! Het voelde rot, maar ergens wist ze dat ze zich niet rot hoefde te voelen. Ze had haar zelf in de steek gelaten, door haar niet meer te sms'en, had haar niet geholpen wanneer ze dat nodig had. Moedig, maar wel met een tegenwerkende zin, draaide ze zichzelf om en keek recht in de ogen van Kate.

Verbaasd keek Crosby naar het meisje voor zich. Hij liet haar het punt scoren en blokkeerde haar tweede poging. Hij deed echter zelf geen poging om de bal erin te gooien en keek het meisje weer even aan. Ergens voelde hij wel respect voor dit meisje. Meteen drongen de woorden van zijn vader door zijn hoofd. Hij mocht niemand vertrouwen. Zelfs iemand – een meisje nog wel – die echt kon basketballen. Hij schudde zijn hoofd en mikte op het doelpunt. Hij rende op de basket af, sprong en duwde zo de bal erin. Zijn blik gleed opzij toen hij de o zo bekende truttige stem hoorde die hij gewend was van alle bitches hier. Hij kreeg een lichte grijns om zijn lippen toen hij hoorde wat het meisje zei. Hijzelf was niet echt goed in hatelijke opmerkingen maken, toch niet naar meisjes toe. Jongens kon hij zo goed mogelijk uitdagen als hij wou. En dat deed hij ook vaak. Als jongens hem irriteerden, tenminste. Maar dit meisje sloeg echt alles. Hij keek naar het blonde meisje dat ervoor stond. Hoe heette ze nu ook alweer? Had hij daarnet iets van Virginia gehoord, of zo? Ook een bitch, of zo’n aardige trien, zoals dat meisje voor hem? Hij schudde zijn hoofd. Op de een of andere manier wou hij het meisje voor hem zo niet meer noemen, zoals hij daarnet deed. Het meisje was zo anders tegen hem dan hij gewend was. Ze was aardig, zelfs al had hij haar een beetje afgekraakt. Maar zijn vader had gelijk. Hij moest niemand vertrouwen. Alleen zichzelf. ‘Gaat het lekker daar, bitch?’ riep hij grijnzend naar het meisje voor ene Virginia, die iets over een of andere verkrachting had geroepen. Meiden aanmoedigen om elkaar te slaan, wat leuk. ‘Ga lekker even ergens anders vechten, ik heb geen zin in dit meidengedoe,’ liet hij er arrogant op volgen, waarna hij naar het meisje naast zich keek die zo goed kon basketballen en toen zijn bal weer in de basket wierp. Nu ze waarschijnlijk zo afgeleid was, kon hij lekker punten scoren. Hij deed het echter niet en hield de bal in zijn handen. Als iemand afgeleid aan het spelen was, had hij er ook geen lol meer aan om haar te laten verliezen. Hij keek even naar de twee meiden. Toen hield hij zijn handen strak om de bal en liep richting het meisje waarmee hij aan het basketballen was. ‘Ken je haar?’ vroeg hij en hij deed een hoofdknikje richting het andere blonde meisje. Hè, ja, beetje moeilijk welk meisje hij nu bedoelde. Ze waren allemaal blond. Zowel uiterlijk, als innerlijk. Hij grinnikte even hardop om zijn flauwe opmerking, die eigenlijk helemaal nergens op sloeg, maar goed. Die lol hield hij dan wel weer voor zichzelf. Trouwens, als er dadelijk een gevecht zou komen tussen die twee meiden, had hij weer wat show. Wat was jongen zijn toch soms leuk.

- Kom ik met m"n flutpost -

De verbaasde blik in zijn ogen was haar niet ontgaan, en als vanzelf verscheen er een tevreden grijns op haar gezicht. Ze had zijn ongelijk bewezen, ze had getoond dat ze wel degelijk kon basketballen. Haar tweede schot blokkeerde hij echter wel, net zoals zij daarstraks bij hem had gedaan. De jongen rende op de basket af, en dunkte hem er in. Oké, ze moest wel op blijven letten anders zou hij nog dik gaan winnen ook. Met verliezen had ze geen probleem, nu niet in elk geval. Maar de tussenstand moest niet al te groot zijn, dat zou zijn ego enkel een boots geven en dat had hij dus echt niet nodig. Maar nog voor ze iets kon doen, trok een stem haar aandacht. De woorden kwamen hard aan, voor een moment sloot ze haar ogen. Ergens had ze gehoopt, dat het niet uit zou lekken. Dat het feit dat ze een zoon had geheim zou blijven. Langzaam draaide ze zich om, keek ze recht in de felle ogen van één van de meiden uit het volleybal team. Die kennelijk nog niet uit gepraat was. Onbewust balde Kate haar handen tot vuisten, zoals die griet over haar Alex sprak. Alsof hij één of ander vies mormel was. Oké, ze had niet zwanger willen worden maar dat betekende niet dat ze niet van hem hield. Dat ze niet om hem gaf. Op dit moment wou ze dat ze een scherpe tong had, zodat ze de blondine eens flink op haar nummer kon zetten. Maar ze kon geen woorden vinden, hoe moest ze zich hier uit redden? Het maakte toch geen flikker uit wat ze zei, die meid zou gewoon door gaan. Zo'n bitch was het wel. Ze had geen idee, ze kende het verhaal niet en ze zat er met haar opmerkingen nog eens naast ook. Niet helemaal, maar toch. Crosby riep met een grijns op zijn gezicht wat naar de blondine, hij leek het hele gebeuren wel komisch te vinden. Ach, ze had niet anders kunnen verwachten. Hij nam het in elk geval voor haar op, een beetje dan. Of niet. Eigenlijk begreep ze niet precies wat de intentie achter zijn woorden was. Hij sprak verder, op zijn eigen arrogante toon. Waarna hij de bal in de basket wierp, voor een moment keek ze hem aan. Dus hij speelde nu zij afgeleid was verder? Eerlijk. Ze richtte haar aandacht weer op de blondine. "Híj is geen neger baby, en jij moet je niet met mijn zaken bemoeien. Ga iemand anders lastig vallen." Zei ze, haar stem klonk kalm. Al moest ze moeite doen de lichtte irritatie er uit te houden. Haar blik dwaalde af naar één van de andere meisje. Virginia. Ze slikte, begon te vermoedde hoe het volleybal team wist van Alex. Voor een moment keek ze haar vroegere vriendin recht in de ogen, ze was zich er van bewust dat ze haar had laten vallen. Maar ze had het gewoon niet gekund, na een week in Santa Monica was ze weer terug gegaan naar New York. Terug naar haar zoon, en haar broer die op in storten had gestaan. Naar David, die rotzooi schopte en de voogdij van zijn zoon probeerde te claimen. Het was geen excuus, dat wist ze. Ze had Virginia best kunnen sms'en, maar ze had het niet gedaan. Het was logisch dat het meisje boos op haar was, maar toch dat ze dit had verteld. Of zou ze het niet gedaan hebben? Ze schudde haar hoofd, in haar ogen was een stil excuus te lezen. Nog altijd had ze geen woord gesproken, en ze besloot het zo te houden. Voor nu in elk geval. Ze draaide zich om, richtte haar licht bruine ogen op de jongen die naar haar toe gelopen was. "Ja, ze was een vriendin van me." Waarna ze de bal tussen zijn handen uit sloeg, en op de basket af dribbelde. Op het eind trok ze een kort sprint'je -er voor zorgend dat ze het maximaal aantal passen niet overschreed- en sprong ze. De bal dunkte ze in de basket, waarna ze weer op haar beide voeten landen. Ze ving de bal op, draaide zich om naar de jongen. Keek hem met een lichte grijns op haar gezicht aan. "Flauw hé, spelen als iemand af geleid is?" Merkte ze droogjes op, de meiden negerend in de hoop dat ze haar gewoon met rust zouden laten.

Zenuwachtig draaide en frunnikte Virginia wat aan sommige losse plukjes die uit haar lange paardenstaart staken en vermeed expres Kate haar ogen, omdat ze haar niet reactie niet wou zien en ook niet bepaald wou peilen. Even keek ze op toen de jongen vroeg aan de blondine met de basketbal in haar hand of zij een vriendin van haar was, liet haar haar uit haar vingers vandaan glippen en wachtte rustig de reactie van Kate af. Toen eenmaal het woordje 'was' viel, schoot er net op dat moment een pijnlijke steek door haar maag heen, waardoor ze voor kort op haar onderlip beet. Op dat moment wou Amanda weer wat zeggen, maar wist Virginia haar net voor te zijn door het team te melden dat ze zouden gaan beginnen met trainen. ''Kom op, ik heb het sleuteltje van de kast waar de volleyballen in liggen en de palen liggen daar,'' ze wees even naar de kleine opbergruimte waar meerdere spullen lagen van trainingen die gegeven werden, ''dan kunnen jullie vast het net spannen, terwijl ik ondertussen wat andere voorbereidingen tref.'' Virginia liep een andere kant op dan de meiden deden en liep regelrecht naar de kast waar de ballen in lagen, waar ze eenmaal een sleuteltje uit haar trainingsbroek haalde en daarmee het slot opendraaide, zodat de volleyballen zichtbaar werden. De gele en blauwe strepen spatten er vanaf en trokken haar aandacht, maar ergens trok Kate meer haar aandacht vanuit haar ooghoeken. Zou ze denken dat zíj degene was die had zitten roddelen over het bestaan van haar zoontje? Ze zou dondersgoed moeten weten dat zij dat niet gedaan had. Ze zou het haar willen vertellen, maar ergens toch ook weer niet, Kate had haar zelf laten zitten. Pech gehad.
Ze graaide gauw een bal uit de kast, draaide de kast weer op slot en zag, toen ze zich eenmaal omdraaide, dat de meiden de palen al in de grond hadden gezet en het net klaar stond voor gebruik. ''De gebruikelijke positie meiden, zoals jullie weten.'' Zei ze met een grijns en ze onderdrukte het schuldgevoel, maakte plaats voor een hyperboost, energie voor tien om te gaan trainen voor volleybal. Micaela en Jess stonden aan de andere kant van het net, aan de kant waar de jongen en Kate aan het basketballen waren en Amanda, Samantha en zijzelf stonden aan de andere kant van het net, hadden zicht op de twee basketballende leerlingen. Virginia ging achter de laatste lijn staan, gereed staan om op te serveren, deed het ietwat haastig waardoor ze de bal te laag weg had geslagen. Zoals hij nu door de lucht vloog zag het er niet echt naar uit dat hij de overkant zou halen, sterker nog: hij zou in het net belanden en op de grond vallen. Maar net toen ze al zag hoe de bal zou gaan vallen, leek Amanda wel even een oplettend momentje te hebben, schoot ze de lucht in en mepte de volleybal zó hard dat hij naar de overkant ging, maar duidelijk niet binnen het veld bleef. Nee, hij ging zelfs met volle kracht richting Kate haar achterhoofd. 'Lekker voor je, wallenhoertje!' Bracht Amanda schel uit en juichte overduidelijk van haar overwinninkje, ja, typisch de blondine haar gedrag. Virginia zuchtte en hoopte dat Kate dat niet al te opzettelijk zou opvatten, al dacht ze haast het tegenovergestelde. Gauw krabde ze even op haar hoofd, op dezelfde plek waar die op de meid haar hoofd was geland, uit automatisme of zoiets en draaide haar hoofd richting de grond.

Crosby liet zijn blik richting Kate glijden. Hij wist zelf dondersgoed hoe het was om gepest te worden. Vroeger was hij ook vaak gepest, totdat hij de ster in basketballen werd en van zichzelf af wist te bijten. Hij voelde even een vonk van medelijden, maar onderdrukte deze. Waar was hij mee bezig? Hij mocht geen medelijden hebben en zeker niet met een meisje. Hij keek om en grinnikte even. Hij liet die houding algauw weer varen voor zijn bekende arrogante houding. ‘Ja, je hebt gewoon geluk blijkbaar,’ zei hij arrogant en hij liet zijn valse grijns weer komen. Toen hij de bal richting Kate zag suizen – hij wou Kate’s bal namelijk afpakken, maar zag dus die volleybal toen – stak hij zijn hand uit, waarmee hij het kleine afstandje tussen Kate’s hoofd en de volleybal te slim af was en daarmee de volleybal voor een deel tegenhield. Zijn hand sloeg – dankzij de kracht van de bal – echter wel tegen Kate’s achterhoofd aan. Hij keek haar droog aan. ‘Beter dan een volleybal,’ zei hij en hij raapte de volleybal op. ‘Ik wil me kunnen concentreren op de game, mens. Jou relatie met haar laat me koud,’ zei hij hard tegen het meisje die de volleybal had gesmeten. Met razende snelheid smeet hij de volleybal terug naar het meisje, richtend op haar rug. Toen besefte hij pas wat hij had gedaan. Hij mocht zijn arrogante trek dan wel hebben behouden, maar hij had het wel opgenomen voor Kate. ‘Ik wil gewoon verder spelen,’ maakte hij zijn fout met een arrogant tintje snel goed, waarna hij even zijn wenkbrauwen fronste, zijn hoofd schudde, de bal uit Kate’s handen sloeg en de bal vanaf de lijn in de basket mikte. Hij ving de bal weer op en probeerde zijn aandacht te behouden op het spel, maar het feit dat hij net iemand had geholpen die gepest werd, deed eigenlijk niet zo heel veel pijn dan dat hij verwacht had. Hij deed zelf niet aan pesten. Hij was dan misschien wel arrogant, maar hij vond pesten niet nodig, omdat hij zelf wist hoe het was. En ook gewoon omdat hij dan geen tijd had voor basketbal, omdat hij dan steeds leerlingen moest gaan pesten voordat hij eenmaal kon beginnen. Ze hadden maar geluk hier op school dat hij zoveel van zijn spel hield en alles ervoor zou laten liggen, anders zouden ze nog lang niet jarig zijn. Natuurlijk waren er wel eens klootzakken die hij het liefst de grond in wilde meppen, maar aan vechten had hij niks. Hij wou iets bereiken met basketbal en als zijn coach hem zou zien vechten, dan mocht hij een paar trainingen niet komen en dat was het niet waard, gelukkig maar voor die jongens. Met zijn bijna een meter negentig torende hij immers lekker veel boven meisjes uit. Dat vond hij wel komisch, om eerlijk te zijn. Hij rende op de basket af, gooide de bal tegen de zijkant van de basket en liet het er zo in vallen. Hij ving de basketbal weer op en keek opzij. Had ze zijn twijfel gemerkt? ‘Ik ben trouwens Crosby, maar je kende me waarschijnlijk al,’ liet hij er arrogant op volgen, nogmaals om zijn vorige daad van het tegenhouden van de verrekte volleybal goed te maken. Hij wou niet zwak overkomen. Hij was Crosby Scott, beste speler van Monica High. Waarom zou hij zich laten bedommelen door zoiets stoms? Hij kreeg weer zijn brede, arrogante grijns en keek opzij naar het blonde meisje.

Een korte stilte was gevallen, en Kate hoopte dat de meiden het hier bij zouden laten. Ze was er niet aan gewend gepest te worden, was nooit eerder echt gepest. Ja, op haar vorige school even nadat haar broer veroordeeld was. De status van haar familie was hierdoor door het slijk gehaald, en dat was op haar school toch wel hét belangrijkste geweest. Naast een goed gevoel voor mode, natuurlijk. Tot die plotselinge omslag had ze altijd genoten van een zekere populariteit. Tenslotte was ze het zusje geweest van één van de knapste jongens van school, daarnaast was haar vader de eigenaar van enkele goedlopende hotels. En was ze altijd vrij spontaan geweest, waardoor mensen graag met haar omgingen. Maar kennelijk telde dit alles niet meer als de naam van je familie besmeurt was. Monica High was anders, en eerder had ze het hier ook prima naar haar zin gehad. Tot nu, nu uitgelekt was dat ze een zoontje had. Zou Virginia het echt verteld hebben? Ze kon het zich haast niet voorstellen, maar hoe konden haar teamgenoten het anders weten? Buiten de blondine had ze niemand over Alex verteld. Er leek geen vervolg te komen op de pesterijen, na enkele woorden van Virginia begon het team het net neer te zetten zodat ze konden gaan trainen.
“Oh, dus dat noem jij geluk?” Ze trok haar wenkbrauw speels op, keek hem uitdagend aan. Ze zou hem laten zien dat het niet toeval was dat ze twee keer had gescoord. Een klap tegen haar achterhoofd deed haar in een krimpen, ze draaide zich om. Het duurde even voor ze besefte wat er was gebeurd, Crosby had de volleybal die op haar achterhoofd gemikt was tegen gehouden. Het was zijn hand geweest die haar hoofd had gedraaid, een stuk zachter dan de bal dit gedaan zou hebben. Met haar hand wreef ze over haar achterhoofd, terwijl ze kort naar hem glimlachte. “Dank je.” De woorden die als ze zich niet vergistte Amanda, naar haar had geschreeuwd met haar irritant schelle stem negeerde ze. Ze was die griet geen verklaring verschuldigd. Crosby daar in tegen viel wel naar haar uit, gooide de volleybal terug naar de blondine in de richting van haar rug. Ergens verbaasde het Kate, dat hij het voor haar op nam. Misschien was hij toch niet zo asociaal als ze in eerste instantie had gedacht. Zijn woorden moesten het tegendeel bewijzen, maar ergens had ze het idee dat hun wedstrijdje niet de enige reden was geweest. De bal werd uit haar handen geslagen, en niet veel later belande hij in de basket. 4 – 2. Ze moest zich toch echt wat beter gaan concentreren, wou ze niet echt de indruk wekken dat haar twee punten puur geluk waren. Niet veel later viel de bal voor een tweede keer door het net, en Kate verweet zichzelf dat ze hem de bal niet eerder uit handen had genomen. Ze liep naar hem toe, keek hem voor een moment recht aan terwijl hij zich voorstelde. “Om eerlijk te zijn kende ik je nog niet.” Zei ze, terwijl ze de bal uit zijn handen sloeg hem op ving en hem in de basket gooide. “Ik Kate.” Stelde ze zichzelf voor, nadat e de bal weer op had gevangen en een eindje bij de basket vandaan dribbelde. Vrij snel draaide ze zich weer op, sprinten op de basket af en dunte de bal er in. “En denk je nog steeds dag het geluk is?” vroeg ze, met haar hoofd een tikkeltje schuin en de bal al weer in haar handen.

De woorden van de jongen pikte Amanda duidelijk niet, aan de blik in haar ogen te zien betekende dat niet veel goeds. 'Relatie? Relatie?! Ik zal die relatie van jou in je gezicht beuken. Je bent niet goed bij je...' Net toen Amanda haar vuisten balde en naar de jongen wou rennen, kon Virginia haar nog net tegenhouden om haar bij haar schouders te pakken en zo tegenstrijdig naar achteren te trekken. ''Amanda, je stopt nu verdomme, we zijn aan het trainen. Zoek deze gevechten maar in je vrije tijd op! Wil je soms dat Ashley je uit het team zet door je lage prestaties?! Nee, dat wil je niet, die aframmeling wil je niet voor je kop gesmeten kregen, dus concentreer je op de training en niet op de reutemeteut daar!'' Schreeuwde Virginia door de zaal heen, en ze merkte op dat haar teamgenoten er stil van waren geworden. De boosheid haar bijna overgenomen, maar ze wist zichzelf te bedaren en merkte op dat ze haar wenkbrauwen van irritatie had gefronst. Lichtjes hijgde ze en liet Amanda, nadat ze bijna haar lange nagels in haar schouders geboord had, rustig los, waarna ze zich omdraaide om even af te koelen en niet over haar volle toeren te gaan. ''Jess zou je even de bal willen halen?'' Vroeg Virginia met een lieflijk stemmetje, die algauw verpest werd door de botte Amanda. 'Pak hem gewoon af van die lelijke jongen daar, jezus. Wat een aansteller zeg, die gozer, denkt dat hij heel wat is, maar eigenlijk is hij zó klein.' Met haar duim en wijsvinger liet ze zien wat de afmeting was. ''Amanda!'' Waarschuwde ze haar op een harde toon, ze klonk nu niet zo vriendelijk meer als dat ze was geweest voor de training. ''Micaela en Jess, sta klaar.'' Zei ze toen ze de bal aan gegooid kreeg van haar vriendin. Ze knikte even naar ze en ontspande zichzelf door haar handen niet meer te spannen, maar relaxed om de bal heen te houden. Handig gooide ze de bal omhoog en sloeg hem met een vlakke hand naar de overkant van het net, waar hij netjes omhoog gedrukt werd door Jess haar soepele vingers en vervolgens door Micaela naar de overkant geslagen werd.
De bal vloog niet naar haar toe, maar iets verder naar de achterlijn waar Samantha hem keurig onderhands opving en hem naar Amanda speelde, die de bal met een perfecte smash over het net sloeg en die zo op de grond bij de oefen-tegenpartij landde. ''Yeah!'' Zei ze, terwijl ze beide meiden een high-five gaf met haar rechterhand en vervolgens weer gereed stond om de bal onder- of bovenhands op te vangen en door te spelen naar één van haar teamgenoten. Ze boog rustig en ietwat door haar knieën heen zodat ze de bal soepel over kon spelen. Jess sloeg deze keer op en ging dan ook recht naar haar toe, die ze keurig terug sloeg naar de overkant met vliegensvlug, soepel vingerwerk en haar handen als een soort ruitje te vormen. Micaela wist de bal meteen terug te slaan met een snelle reflex en opnieuw ving Samantha hem perfect onderhands op, een sterke kant van haar, en vervolgens sprong Amanda onverwachts in de lucht om hem keihard terug te slaan. Tenminste, dat leek haar bedoeling te zijn in eerste instantie maar toen ze zag dat de bal niet richting de grond van hun tegenpartij ging, maar opnieuw richting de twee basketballers wist ze haar woede niet meer in bedwang te houden en liep ze naar de blondine toe. ''Amanda, godverdomme!'' Schreeuwde ze zo hard uit dat het nog wel vier keer nagalmde in de gymzaal en voor ze het wist gleed haar rechterhand uit naar haar wang, die ook een harde klap maakte. ''Nog één keer zo'n kutstreek en ik zal je persoonlijk zó vernietigen dat je niet eens meer een stap in het team, of zelfs in de school durft te zetten, meisje!'' Voor ze het ook maar door had, had ze die akelige woorden al uitgeflapt en was ze boos met haar vuisten gebald richting de kleedkamer gelopen. Ze had het niet echt door gehad, maar volgens haar had ze ook nog een opmerking van Amanda gehoord die haar ook niet beviel, maar liet die maar even rusten. 'Jezus, ongesteld ofzo?!' Luidde die rot opmerking. Maar gelukkig voor haar liet ze die wegvoeren uit haar hoofd. Ze had nu echt even een korte pauze nodig, en als ze het merkte dat Amanda toch door was gegaan, ging ze eraan. Virginia graaide in haar tas, die ze inmiddels slordig open had geritst met wat gevloek, en had eindelijk haar onmisbare waterflesje gevonden, waarvan ze de dop er afschroefde en er enkele slokken uit nam.