Wish you were here♫

Het geluid van de golven die over het strand rolde was een geluid dat het hele strand overnam. Het was iets waar je de plek aan kon herkennen, en een geluid waar ze nu al helemaal gewend aan was. Voor een moment streek Iris een bruine lok uit haar ogen die door de zachte wind voor haar ogen was gevallen en liet vervolgens een zucht over haar lippen glijden. Haar blik had ze op haar voeten gericht, die na elke golf onder werden gedompeld in het heldere water. Het water voelde heerlijk op haar warme huid, verfrissend. Zeewater was één van de weinige dingen die haar konden afleiden van alles. Die haar een stap bij alles vandaan kon doen. Iris toverde een glimlachje op haar lippen terwijl ze haar blik langs het eindeloos lijkende strand liet gaan. Het was vrij rustig, terwijl het al zeker in de namiddag was. Op twee mensen na, zover ze kon zien. Ze liepen hand in hand langs de zee lijn. Meteen wendde ze haar blik weer en richtte haar aandacht op wat voor haar te zien was. Al was dat niet anders dan een paar minuten geleden. Nog steeds keek ze toe hoe er golven van soms al in de verte aan kwamen en uiteindelijk oversloegen en het schuim haar enkels bedekte. Nogmaals voelde ze hoe er een zucht van haar lippen schoof. Het stelletje van zonet deed haar aan Mike denken. Aan het gesprek dat ze een tijdje geleden hadden gehad. In eerste instantie was ze boos op hem geweest dat hij zomaar was vertrokken, maar aangezien ze er zelf ook wel achter was dat ze niet boos op hem kon blijven had ze het al snel wel weer bijgelegd met hem. Het was iets waar ze wel blij mee was, want ruzie was iets wat ze totaal niet wilde hebben met hem. Maar aan de andere kant had ze niet het gevoel dat hij wist hoe ze zich voelde toen hij zomaar was vertrokken. Misschien dat ze het hem moest vertellen als hij weer terug was. Want echt veel antwoorden waren er niet gegeven tijden dat msn gesprek. En ze wist wat ze op dit moment nodig had, een duidelijk gesprek.
Haar blik werd weer getrokken naar het water waar ze in stond. Het water dat zo helder was waardoor ze de schelpjes op de bodem zag liggen. Voor een moment bukte ze en pakte een fel gekleurde op en bestudeerde hem, terwijl ze haar gedachten automatisch weer de vrije loop liet gaan. Ergens vroeg ze zich wel af wanneer Mike nou weer op Monica High zou aankomen. Of was hij al terug? Ze schudde even haar hoofd, dan had hij haar toch wel een smsje gestuurd ofzo? Het in ieder geval aan haar laten weten? Zacht beet ze op haar lip, echt veel had ze er van haar vrienden niet over gehoord. Maar dat kwam ook omdat ze de laatste tijd vooral met zichzelf bezig was. De enige waar ze de laatste tijd veel mee om was gegaan was Jay. Een brede glimlach verscheen toen ze aan zijn naam dacht. Met hem had ze altijd zoveel lol en dat kon ze ook wel gebruiken vond ze zelf. Zeker als haar gedachten weer eens in de weg zaten. En dat was nu eigenlijk ook wel zo.
Op dit moment wilde ze gewoon even iemand om mee te praten. Het liefst Mike of Jay. Al had ze dus nog steeds geen idee of Mike al terug was of niet. Een zoveelste zucht schoof van haar lippen terwijl ze het felgekleurde schelpje -dat ze nog altijd in haar handen had en bestudeerde,- weggooide en vervolgens weer een stapje naar voren liep, het zeewater in. Haar onderbenen waren onder hand helemaal vochtig geworden door de spetters die de golven achterlieten op haar benen. Voor een paar seconden wierp ze een blik op de plek waar het schelpje in het water was verdwenen, er waren nog enkel een paar rimpelingen te zien. Maar al snel sloot ze haar ogen en voelde hoe er weer een zacht windje door haar haren streek.

[Only Mike & Jay]

Drieëntwintig dagen geleden had hij zijn spullen halsoverkop in zijn tas geflikkerd, en had hij Santa Monica achter zich gelaten. Om terug te keren naar het land waar hij sinds zijn veertiende had gewoond, en waar hij zich nooit thuis had gevoeld. Het klimaat, de mensen, het ontbreken van zijn moeder en zusje. Toch had hij ook goede herinneringen aan Engeland, en de meeste hadden te maken met Iris. Automatisch gingen zijn gedachten naar hun msn gesprek. Zou ze echt niet meer boos op hem zijn? Hij betwijfelde het, hij was zomaar vertrokken zonder haar iets te laten weten. Een zet, die hij zichzelf nog niet had vergeven? Dus waarom zou zij dat wel hebben gedaan? Een zucht schoof over zijn lippen, hij diepte in zijn broekzak viste er een pakje sigaretten uit. Vloekte binnensmonds bij het zien van de inhoud, hij had nog maar twee peuken. Wat betekend dat hij dringend een nieuw pakje moest kopen, iets wat moeilijk ging worden aangezien hij weer blut was. De afgelopen weken had hij niet kunnen werken, en met het geld wat hij nog had gehad had hij een deel van zijn vaders schulden afbetaald. Samen met het geld dat hij had gekregen van het verkoop van hun huis, was het genoeg geweest voor 76%. Hij had nu nog twee maanden de tijd om de rest bij elkaar te sprokkelen, wat betekende dat hij weer vol aan de bak moest op zijn werk. Helaas, begon zijn eerste les op MU ook over een week. Ach ja, dat was niet iets waar hij zich nu druk om moest maken. Eerst kwam de confrontatie met Iris.
Met de brandende sigaret tussen zijn vingers geklemd liep Mike langs de kustlijn, over zijn schouder hing een sporttas vol kleren. Nog geen uur geleden was hij aangekomen in Santa Monica. Zin om direct naar zijn kamer te gaan had hij niet gehad, daarom had hij er voor gekozen eerst naar het strand te gaan. De zee had iets rustgevends, het deed hem denken aan Italië, zijn moederland. Daar had hij ook aan de kust gewoond, hun huis had bijna direct aan het strand gelegen. Weer schoof er een zucht over zijn lippen, hoe zou Iris reageren op zijn terug komst? De vraag spookte al dagen door zijn hoofd, en hij wist dat hij maar op één manier antwoord op die vraag zou krijgen. Door naar haar toe te gaan, of haar te vragen naar hier te komen. Aarzelend viste hij zijn mobiel uit zijn broekzak, ontgrendelde hem. Maar stopte hem na een paar minuten naar het schermpje te hebben gekeken, toch weer terug. Lafaard. Hij wist dat hij haar vandaag hoe dan ook moest spreken. Het liefst zo snel mogelijk, zodat ze niet het idee kreeg dat hij er tegen op zag haar weer te zien. Want dat was zeker niet het geval. Hij wou niks liever dan haar weer in zijn armen kunnen sluiten. Waar hij wel tegen op zag, was het gesprek dat er aan zat te komen. Iris zou vragen hebben, vragen die hij moest beantwoorden. Dat was hij haar verschuldigd. Ze hadden nu al bijna twee jaar een relatie, en nog altijd had hij zich niet geheel opengesteld naar haar toe. Ze wist veel meer van hem dan de meeste mensen, maar er was nog genoeg waar zij geen weet van had en in de afgelopen drieëntwintig dagen was dat enkel meer geworden. Mike nam een trek van zijn sigaret, inhaleerde de rook diep. Zijn long protesteerde heftig, hoestend blies hij de rook uit. Godverdomme. Nadat de hoestbui tot een einde was genomen, na hij op nieuw een trekje van zijn sigaret. Er dit keer voor zorgend dat hij niet te diep inhaleerde. Zijn blik viel op een meisje dat in de branding stond, de wind speelde met haar bruine haren. Lang duurde het niet voor hij haar herkende, Iris. Hun ontmoeting uitstellen kon nu niet meer, ja oké als hij weg liep. Maar dat was hij niet van plan. Hij nam een laatste trek van zijn sigaret, wierp hem vervolgens in het zand en trapte hem uit. Eén maal haalde hij diep adem, waarna hij stilletjes naar haar toe liep. Ze leek in gedachten verzonken, en stond met haar rug naar hem toe. Zacht legde hij zijn handen voor haar ogen. “Guess who?” fluisterde hij zacht in haar oor. Nu was het te hopen dat ze niet boos op hem was, want anders zou deze begroeting waarschijnlijk totaal verkeerd vallen.

Met haar ogen tot spleetjes geknepen keek ze in het felle zonlicht dat in haar gezicht scheen. Al wist ze dat dit niet lang meer zou duren, aangezien de zon al voor een deel in de zee gezakt was. Het was dan ook wel al wat later in de middag. Maar echt problemen had ze er niet mee. 's Avonds leek er altijd meer rust te zijn, nog meer rust dan dat het strand over dag te bieden had. En ze genoot er telkens weer van. Muziekje in, gaan zitten op een rots, of je lekker in het nog steeds warme zand laten vallen. Ja, dat was wel iets waar ze haar avond mee kon vullen.
Een brede glimlach speelde op haar lippen terwijl ze met haar vingers door een paar plukken van haar bruine haar ging. Er hing nog altijd een zacht briesje, dat haar telkens weer van een andere kant leekte benaderen. Maar ook dat was iets wat ze ver van onprettig vond. Voor een moment zuchtte ze en richtte haar blik op haar enkel die nog altijd overspoeld werden door zeewater en het schuim dat het met zich meedroeg. Voorzichtig stapte ze achteruit toen ze vanuit haar ooghoek zag hoe er een iets te grote golf aan kwam rollen. "Ja, helemaal nat hoeft ook weer niet." mompelde ze in zichzelf, hierbij wel de brede glimlach van zonet op haar lippen te laten staan.
Ze was zo met zichzelf bezig dat ze amper merkte dat er iemand achter haar was komen te staan. "Guess who?" Handen werden op haar ogen gelegd, maar dit zorgde echter niet voor verwarring. De stem zei haar al genoeg, zoveel dat ze zich eigenlijk niet eens om hoefde te draaien om te weten tegenover welke persoon ze dan zou staan. In een snelle beweging had ze haar handen op die van hem gelegd en ze vervolgens van haar gezicht afgehaald. Z'n handen hield ze niet vast, maar liet ze vervolgens weer los. Het duurde even een paar seconden voordat ze zich omdraaide, maar uiteindelijk kon ze hem daardoor in zijn ogen aan kijken. In zijn bekende bruine ogen, nog een ding waaraan ze hem kon herkennen.
"Mike," Kort zuchtte ze en wendde na een paar seconden haar blik af door over zijn schouder weg te kijken. Al had ze geen idee waar haar blik zou eindigen. Niet dat dat iets was dat er toe deed. Want ze had nu nog steeds geen idee of ze blij moest zijn met deze ontmoeting. Oké, natuurlijk was ze blij hem te zien. Maar aan de andere kant wist ze niet of ze nou boos moest zijn. "dit is onverwachts." vervolgde ze uiteindelijk maar, toen ze besefte dat ze niet verder was gekomen dan het zeggen van zijn naam. Het was ook zo, ze had niet verwacht hem hier tegen te komen, ze was hier ook niet naartoe gegaan daarvoor. Want ze had ook geen idee gehad waneer hij terug zou komen of dat hij al terug zou zijn.
Snel schudde ze haar hoofd en keek hem weer in zijn ogen aan, hierdoor misschien iets in zijn ogen te kunnen lezen. Maar tevergeefs, zoals in de meeste gevallen.
Iris pakte voor een moment zijn hand vast, maar liet het hierook bij. Ze bracht een blik in haar ogen die zei dat hij wel wat uit te leggen had op het moment. Maar ze wist dat hij dat zelf ook wel zou begrijpen.