Kick in the head

"Kom op, noemen jullie dat spelen!" Schreeuwde de coach hard. De jongens pasten de bal naar Kenneth. Het was een gewone oefenwedstrijd, maar het ging maar sloom aan de gang. Zelfs Kenneth zat met zijn gedachten ergens anders. Maar goed, gewoon even door spelen en dan waren ze er voor vandaag ook van af. Kenneth kreeg een trap tegen zijn scheen been, maar hij stond stevig op de grond. Dankzij het evenwicht van de jongen werd hij niet onderuit getrapt, iets waarom hij tot spits was verklaard. Een grijnsje verscheen op zijn gezicht toen Kenneth de bal weer bemachtigd had en hij regelrecht op het doel af ging. Al was de bal op een of andere manier daarna toch weer bij de tegenstanders. Kort wreef hij door zijn haren waarna hij maar weer tot aan de middelijn begon te lopen. Enkele jongens begnnen wat met hem te praten, maar daardoor zag hij de bal niet aankomen. Met een grote snelheid kwam de bal recht op hem af en raakte hem zo volop tegen zijn borst aan waardoor hij meteen hardhandig tegen de grond knalde en zo voelde hij hoe alle adem uit zijn longen werd geperst door de klap. Kenneth staarde naar de lucht en probeerde adem te halen, maar dat lukte hem niet bepaald. Al snel genoeg stonden er wat jongens om hem heen. Maar echt veel van wat ze zeiden hoorde hij niet echt dus ja. Kenneth werd recht getrokken door enkele omstaanders zodat hij nu recht zat en zo in de hoop dat hij beter zou kunnen ademen. Het werkte eigenlijk al snel genoeg. Kenneth was al snel genoeg weer bij zinnen, toch werd hij naar de bank gebracht om weer helemaal bij positieve te komen. Maar hij stond zelf daarna toch weer op en zonderde zich af naar de loopstrook die rondom het voetbalveld lag. De jongen zette zich daar neer op de zitjes. Er sprongen nog zwarte vlekjes voor zijn ogen, maar dat zou zo meteen ook wel beteren waarschijnlijk. Hij wreef door zijn ogen in de hoop zo die zwarte vlekjes weer weg te krijgen waarna hij heel snel een jongen op hem af zag komen met een fles water, die zette hij naast Kenneth neer waarna hij zelf ook bleef zitten. "Gaat het wel helemaal goed?" Kenny knikte naar hem waarna hij ergens hoopte dat de jongen niet te veel zou gaan zeggen nu, want zijn hoofdpijn zou nog wel wat erger gaan worden naar mate de tijd verstreek. En hij moest hier nu nog een half uur lang zitten omdat de training nog zo lang duurde.
[&Charlene]

'Je moet eens in de spiegel kijken! Kijk, je hele mascara is uitgelopen, Char!' Riep Megan als een gek door de hal waar de kluisjes stonden. Gelukkig liepen er niet veel mensen, maar een paar leerlingen die er stonden draaiden verbaasd hun hoofd om en keken recht naar de drie meiden die er stonden. Charlene grijnsde breed en opende haar eigen kluisje vlug zodat ze in het spiegeltje kon kijken die in haar deurtje hing. ''Megan, gek. Dat is geen uitgelopen mascara, dat is oogpotlood! Kijk dan, bitch!'' Zei ze met een giechel en schudde de meid voor de grap door elkaar bij haar schouders. Yasmine stond er slechts bij te lachen, haalde lipgloss uit haar Gucci tas en begon haar lippen er vol mee te smeren, waarna ze een hand door haar bruine poef-haar haalde.
'Zin om in de stad jongens te gaan spotten?' Waren de woorden die de brunette uitbracht en Charlene stopte met het in elkaar schudden van haar blonde vriendin. ''Huh? Oh, ehhm. Eerlijk gezegd wou ik Kenneth even gaan verrassen, hij heeft nu training maar ik kan wel gewoon even langs gaan.'' Zei ze met een lichtelijk blosje op haar gezicht en graaide ietwat zenuwachtig naar haar eigen bruinkleurige Gucci tas om daar de eyeliner uit te halen en ging gelijk haar oog make-up bijwerken toen ze in het spiegeltje keek. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat de twee meiden elkaar met een brede grijns aankeken. 'Ahh, dus je hebt stiekem gewoon een vriendje.' ''Nee, nee! Niet! Het is gewoon een vriend, ik.. Aargh, screw you girls!'' Charlene pakte ondertussen de zachtroze lipgloss uit haar tas en smeerde haar lippen ook onder, waarbij ze ze even op elkaar drukte en vervolgens weer ontspande. Ze wist gewoon dat de twee vriendinnen haar plaagden, iets waar ze niet tegen kon en dat wisten ze ook. Ze gooide haar kluisje dicht nadat ze haar boeken uit haar tas had gegooid en draaide zich richting de twee meiden. ''Dus jullie gaan naar de stad? Dan zie ik jullie morgen wel weer!'' Zei ze met een brede glimlach en knuffelde hun beiden even. Megan en Yasmine zwaaiden en ze liepen beiden een andere kant op, waardoor hun wegen scheidden. Charlene schudde even haar hoofd en haalde opgelucht adem. Die twee meiden waren altijd zo energiek en druk, waar ze af en toe wel eens even pauze bij nodig had. Ze was stiekem ook wel blij dat ze nu even van ze af was en naar Kenneth naar toe ging.
Eenmaal bij de uitgang richting de sportvelden uitgekomen opende ze de klapdeuren en liep zo naar buiten. De frisse lucht vulde haar longen en stroomde door haar lichaam heen. Ze hing even ietwat nerveus haar tas wat rechter en zag in de verte al wat behendige jongens op het veld lopen. Ze hield haar hand even op haar voorhoofd om de zon te verbergen en om te kunnen kijken of ze Kenneth zou zien. Gauw haalde ze haar Chanel zonnebril uit haar tas en zette die op, waardoor ze nu al beter zag. Sierlijk en sexy, zoals modellen op een catwalk deden, liep ze richting het voetbalveld verderop en naarmate ze dichterbij kwam merkte ze op dat Kenneth niet meedeed aan het spel, maar op een bankje aan de zijlijn zat. Ze haalde een hand door haar losse, vanochtend gekrulde, haren heen en maakte plaats op het bankje naast de jongen, waarbij ze haar zonnebril op haar blonde haren zette en een geruststellende rechterhand op zijn linkerbeen legde. ''Hee, lieffie! Waarom zit je hier en doe je niet mee?'' Vroeg ze verbaasd en gaf hem gauw een knuffel en een kus op zijn wang, waarna ze een lieve glimlach opzette.

Kenneth's blik was gericht op het veld, goed vandaag zou hij al niet meer gaan mee doen. Als hij de coach mocht geloven. Daar had hij zelf nu niet bepaald zin in, het ging al beter met zijn hoofd dus hij snapte niet waarom hij nu ineens aan de kant moest gaan. Zijn blik sprong naar een jongen , die jongen had die bal tegen zijn hoofd geknald. Kort snoof hij even, die gast zou het straks wel te horen krijgen van hem. Kort wreef hij door zijn haar, dat niet zoals normaal stijl lag maar nu echt krullend op zijn hoofd lag, al was het nog dezelfde coupé, alleen wat warriger. Alsof hij net van het strand terugkwam. De reden daarvoor was dat hij vanmorgend zijn haar niet echt gefatsoeneerd had na de douche, en tja dan kreeg je zoiets. Heel droogjes begon hij tegen een van de plukken haar die voor zijn ogen hing te porren. Bezigheidstherapie. De jongen die naast hem zat keek wat vreemd naar hem, waarschijnlijk vroeg die dude zich af wat hij aan het doen was of zo. Hij snoof even en keek hem met een fronsje aan. 'Had je wat?' Bromde hij naar de jongen toe die meteen weg keek. Eigenlijk had hij geen idee wie de dude was, en of hij wel op Monica zat. Bekend was hij dan al in ieder geval niet, en ook niet bij het team. Een plotse hand werd op zijn been gelegd waardoor hij meteen zijn hoofd naar opzij liet gaan. Die dude zou toch niet? Bluegh. Tot zijn grootste verbazing was het niet die dude, maar was het Charlene. De zachte kus op zijn wang en de woorden liet hij even aan zich voorbij gaan. Zijn blik was gevestigd op haar gezicht, en voor heel even leek alles veel trager te gaan dan normaal. De knuffel die hij ontving, beantwoorde hij met plezier, waarna hij uiteindelijk zichzelf weer uit zijn droom haalde en even bedacht wat ze nou zo net had gezegd. Het ging over het voetbal, maar voor de rest kon hij zich niet bepaald iets voor de geest halen. Met een nadenkende blik keek hij haar aan, moeite doende om de woorden te herinneren en om niet weer in zijn droom te belanden. Toen hij wat gejoel hoorde van op het veld drong het hem al snel genoeg door. 'Nou, een van de jongens heeft me zojuist getrakteerd op een bal en die is me niet echt goed bevallen.' Kort wreef hij over de plek waar de bal hem op zijn borst had getroffen. Zowiezo dat die plek nu helemaal rood zag of wat dan ook. Het kon gewoon niet anders. 'En wat is jou verhaal om hier te zijn?' Grijnsde de jongen nonchalant naar haar waarna hij haar zelf kort een kus op haar wang drukte. Gevolgd door nog wat gebrul van zijn teamgenoten. Met enige irritatie keek hij hen aan, maar stiekem vond hij het nog niet zo heel erg. Een kleine glimlach sprong op zijn gezicht, hij vond het leuk dat ze hier was. Zo had hij tenminste iemand normaal om tegen te praten die niet heel de tijd domme dingen vertelde. Daarmee duidde hij dus duidelijk op de jongen die niet heel ver van hem af zat. ‘Geloof het of niet, je bent mijn reddende engel.’

Charlene luisterde aandachtig naar de woorden die hij sprak over waarom hij precies op het bankje zat. Ah, een jongen dus die hem had toegetakeld met een bal in plaats van hem zelf te lijf te gaan met z'n eigen krachten. Hm, als ze er achter kwam wie het was dan zou degene er na de training er flink van langs krijgen. ''Ah gossie,'' zei ze speels met een ondeugende blik in haar ogen. ''Kusje erop?'' Charlene stak haar tong speels uit, wreef over zijn borst heen en gaf toen een kusje op de plek waar zijn hart bevond. ''Zo weer goed?'' Fluisterde ze sexy en drukte vervolgens nog een kus op zijn wang, gewoon omdat ze dat leuk vond om te doen en ook om hem te dollen en bovendien ook een beetje stiekem andere jongens jaloers te maken. Een grijns verscheen op haar gezicht toen Kenneth vroeg waarom zij hier was. ''Weet je dat niet? De coach had me gevraagd als cheerleader het team toe te juichen en na de training misschien nog wat privéles te geven.'' Zei ze met een giechel, ze kon gewoon niet serieus blijven. Vooral niet met Kenneth, van hem moest ze gewoon al lachen zonder dat ze ook maar één woord spraken, op een of andere manier. ''Nee, ik wou je verrassen. Maar dat is dus al aardig mislukt. Ik wil je een cadeautje geven. Straks.'' Ze zette haar tas naast haar neer en ritste hem dicht, zodat de jongen verder op het bankje niet zomaar spullen kon gaan jatten of wat dan ook. ''Ah, maar ik ben toch altijd al je engeltje?'' Charlene was opeens zo ondeugend geworden, ze wist zelf niet eens waarom. Misschien omdat ze de hele dag met Megan en Yasmine had doorgebracht, dat ze daarom zo aan één stuk door melig was geworden en nu doordat ze samen met Kenneth was nog meliger was geworden dan dat ze al was.

Kenneth keek haar met een grimas aan. Er was een cheeky blik in zijn ogen verschenen. Al snel voelde hij haar hand over zijn borst gaan waardoor de grijns op zijn gezicht alleen maar breder werd. Oke, zijn tijd op de bank zou nu wel leuker gaan worden. Kenneth plaatste zijn hand kort op haar wang toen haar gezicht weer op gelijke hoogte met dat van hem was. 'Hm, al veel beter.' Sprak hij op een vrolijke toon tegen haar waarna hij even met zijn wijsvinger haar kaaklijn volgde. Door de woorden die ze sprak viel zijn mond even open, allicht was het een grap. Maar toch stiekem zou hij ergens dan toch jaloers zijn moest het de waarheid zijn. 'Ik dacht dat je alleen maar privéles gaf aan mij.' Sprak de jongen nadat hij zijn mond naar haar oor had gebracht. Al gauw liet hij zijn hand weer zakken en keek hij haar weer gewoon aan. Hm, een verassing? Voor hem? Way to go. Nu was hij nieuwschierig er naar. Kenneth zette een pruillipje op. 'Straks pas? Unfair, en een verassing blijft het altijd hoor om jou te zien.' De jongen streek een pluk haar uit haar gezicht weg en glimlachte even scheef naar haar. Hm, hij wou die verassing nu al weten, hem laten wachten had geen zin want uiteindelijk kreeg hij haar misschien wel omgepraat zodat ze het hem moest zeggen. 'Oh, en je bent wel meer dan een engeltje voor mij hoor.' Kenneth legde zijn arm om haar heen en drukte een kus juist naast haar mondhoek waarna hij haar met pretlichtjes in de ogen aan keek. Hij hoorde de coach wat brullen naar hem, maar aandacht gaf hij er niet aan. Charlene was hier nu en hij zou er het beste van maken aangezien hij toch op de bank moest zitten. De coach had niets op hem te zeggen omdat hij toch niet mee deed aan de training. 'Maar krijg ik die verassing van je echt nu niet? Anders ga ik depresief worden hoor.' Mompelde hij zachtjes tegen haar lippen aan waarna hij zijn gezicht van haar afwendde en zijn aremen koppig kruiste en een boos gezicht op zette. Net zoals dat van een kleine jongen die iets niet kreeg voor zijn verjaardag of wat dan ook.

De grijns op haar gezicht werd steeds breder toen zijn mond open viel en hij daar gelijk een opmerking op aan te merken had. ''Maar wie zegt dat jij de enige bent die privé les krijgt, hmm?'' Zei ze heel zachtjes en sexy in zijn linkeroor en trok daarna met haar zachte lippen heel voorzichtig aan zijn oorlel. Ze voelde hoe zijn handen van haar gezicht af gingen en streelde toen even gauw met haar linkerwang tegen de zijne aan, als een kat die kopjes gaf en grauwde even kort voor de grap. ''Straks pas ja, dat heb je heel goed gehoord, schat.'' Zei ze als een docent die een leerling toesprak, of een moeder die op het punt stond een lolly aan haar kleine kind te geven, maar toch weer op het laatste moment opborg. Ze grinnikte zachtjes en keek hem daarna weer recht in zijn ogen aan. ''Vertel, wat ben ik nog meer voor jou dan?'' Als het even kon dan had ze nu een grijns van oor tot oor staan en ze hoopte stiekem dat hij dat haar wel zou gaan zeggen en niet zou chanteren met het feit dat ze nu zijn cadeautje niet zou geven, maar later. Later, wanneer ze hier weg waren, de training over was en hij fatsoenlijk was aangekleed. Al vond ze zijn heerlijk ruikende lichaam nu ook wel fijn, lichtelijk bezweet en rook ontzettend lekker naar deo. Ze moest zich eigenlijk in houden om niet aan zijn lichaam te gaan ruiken, maar kon het toch niet weerstaan om even haar ogen vanaf zijn benen langzaam naar boven te rollen. Pas toen hij weer begon te praten keek ze hem weer recht in zijn bruine ogen aan met haar blauwe en streelde ze met haar rechterhand tegen zijn wang aan, streek hem langs zijn kaaklijn en hield haar vingertoppen toen recht onder zijn kin. ''Nee, nee,'' grinnikte ze. ''Echt straks pas, ergens anders, niet hier. Anders zouden vast alle jongens stinkend jaloers worden hoor. Wellicht zijn ze dat al, dat zo'n knappe jongen als jij mij als beste vriendin heeft.'' Met opzet vloeide de woorden sexy, maar toch ergens luid, uit haar mond en waagde ze het erop om even haar hoofd te draaien richting de jongen die verderop op het bankje zat.

Kenneth hielde even zijn hoofd schuin en fronste. Die was stiekem niet echt heel eerlijk. Maar goed. Als ze het zo ging spelen. 'Dat zeg ik.' Toen hij haar aan zijn oorlel voelde trekken haalde hij huiverend adem, dit was gewoon oneerlijk. De jongen voelde hoe hij in elkaar kromp, zijn hartslag was de hoogte in gegaan en door die ene simpele move van haar zat hij bijna ademloos naast haar. Kort sloot hij zijn ogen toen hij de warmte van haar wang tegen de zijne aanvoelde. Kort stak hij zijn tong uit na haar woorden, dit was niet bepaald eerlijk in zijn ogen. Maar hij kon er atijd een spelletje van maken, zeker na het horen van haar vraag. Maar hij besloot haar niet te gaan chanteren. Dat kon hij nog met andere dingen ook. Een grijns sorng op zijn gezicht, dit zou nog amusant gaan worden. 'Hm, nou vooral stiekem ook een duiveltje, maar dan de sexy versie ervan.' De jongen keek haar met een ondeugende blik aan, het liefst zou hij nu gewoon opstappen met haar aangezien hij toch niet mocht mee doen meer. De jongen liet zijn arm van haar af glijden en paatste zijn hand losjes op haar heup en wiebelde even speels met zijn wenkbrauwen. Kenneth voelde blikken in zijn rug prikken, maar hij negeerde het. Zo hadden de jongens uiteindelijk toch nog iets om hem irritant te vinden. Voor even had hij zijn blik afgewend van haar gezicht dat volgens hem toch perfect volmaakt was, pas eer ze langs zijn kaaklijn streek richtte hij zijn blik weer op haar en fronste eventjes. Om haar woorden moest hij lachen, maar ergens vond hij stiekem wel dat ze gelijk had. 'Hm, en natuurlijk zijn ze jaloers op het feit dat zo'n sexy meid als jouw hier nu bij mij zit. Kunnen ze me lekker gaan haten, en straks word ik ondervraagd door hun in de kleedkamer.' Srak de jongen terwijl hij even met zijn hand langs haar heup streek en vervolgens haar een kus in haar nek drukte en even breed glimlachte. 'Je weet best dat ik niet kan wachten.' Mompelde hij nog. Niet wetend of ze het zou verstaan of niet.

''Wachten waarop, hmm?'' Vroeg ze speels, met een lichte twinkeling in haar ogen. ''Wachten totdat je je om kan kleden en die jongens je van achteren kunnen pakken en jullie een deo gevecht gaan houden? Ja, ik weet alle feitjes en weetjes wel hoor,'' grinnikte ze zachtjes en keek toen richting de coach, die naar de jongens op het veld schreeuwde over dat ze volgende week beter hun best moesten doen en nog meer vaag gebrabbel. Ze kon er in ieder geval uit opmaken dat het tijd was, tijd om voor de jongens om te gaan kleden en te douchen. Charlene stond op, pakte haar tas en hing die aan haar schouder en stak vervolgens haar handen uit naar de jongen. ''Tis tijd.'' Ze merkte op vanuit haar ooghoeken dat de coach en een jongen richting hun toe kwam gelopen. Zou dat de jongen zijn die Kenneth zo had toegetakeld met de voetbal? Achja, ze zou het zometeen wel te horen krijgen, want ze was toch niet van plan op te stappen. Bovendien zou niemand van de jongens haar kunnen haar weerstaan. Even gauw keek ze nog even de andere kant op, naar de plek waar de jongen net nog roerloos had gezeten en zag hem nog net een deur doorglippen die naar de kleedkamers leidde.
'Zo, Kenneth, gaat het weer wat?' Klonk de zware stem van de coach en ze keek gelijk weer terug naar hem, hield de stevige, warme en kleffe handen van Kenneth nog steeds vast en was niet van plan ze los te laten. Ze liet haar ogen glijden over de jongen die meegekomen was met de man, die een hand door zijn bruine(?) haar haalde en haar een knipoog gunde.

Kenneth keek haar met een frons aan, en niet veel later betrok zijn gezicht naar een ieuwl face. Kort rilde hij. 'Das vet goor weet je wel. Oke, dat deo gevecht zal wel gaan gebeuren waarschijnlijk, maar toch ieuw.' Kenny keek haar met samengeknepen ogen aan, dat ze zoiets kon denken van de jongens. Oke, bij sommige had hij zijn twijfels, maar bluegh dat was gewoon vies om te denken. Toen het meisje opmerkte dat het tijd was, wou hij opstaan, maar toen hij merkte dat de coach er was besloot hij maar te blijven zitten. Met een afkeurende blik keek hij kort naar de jongen die mee kwam. Dat was de schopper. Kenneth's hand omsloot die van Charlene toen de coach begon te spreken tegen hem. 'Ik heb een goeie remedie gevonden.' Grijnsde de jongen even kort waarop de coach zijn hoofd schudde. Al gauw merkte hij op wat de jongen naast de coach aan het doen was en hem wierp hij gewoon een zure blik toe. Zo zuur dat hij bijna een citroen werd. Hm, de perfecte prank schoot hem te binnen. Oh, die jongen zou er nog van gaan lusten. Uiteindelijk stond Kenneth op en keek even naar Charlene. 'Ik zie je hier zo wel weer.' Glimlachte hij even. Waarna hij naar de coach en die dude wandelde, waarop hij gewoon die gast ruw bij zijn schouder vast nam en mee trok naar de kleedkamers. Al werkte de jongen toch wel meteen mee. Vast door Kenneth's citroengehalte nu. De drie verdwenen door de deur waarop Kenneth de jongen losliet en die ruw naar voren duwde. 'Ik pak je nog wel terug.' Bromde Kenneth naar de jongen toe waarop hij naar zijn sportzak liep en even kort rond keek, tot zijn verbazing waren de meeste jongens al weg. Dus het was nu alleen hij, meneer de schopper en dan nog een freshman. Kenneth trok zijn shirt uit en de rest waarna hij onder de douche stapte. Kort keek hij naar zijn borst, ja goed hoor die zag inderdaad vuurrood op de plek waar de bal hem getroffen had. Perfect.
Niet veel later kwam hij er weer onder uit waarna hij zijn zwarte shirt aan trok en zijn jeansbroek. Zijn haar liet hij maar voor wat het was. De twee andere jongens waren al uit de douche en keken hem met een frons aan. 'Man, je gaat een van de dagen nog wat meemaken, en dat gaat niet op het veld zijn. En over het meisje van net, blijf maar met je fikken van haar af.' Sprak hij op waarschuwende toon tegen diegene die hem op het veld had 'uitgeschakeld'. Hij deed wat deo op en wandelde vervolgens met zijn sportzak de kleedkamer uit en wandelde naar de uitgang die weer op het veld uit kwam. Al hield de coach hem toch nog even tegen. 'He, ehm Kenneth. Zorg in het vervolg dat je vriendinnetje weg blijft van het veld, we kunnen geen afeidingen gebruiken voor de andere jongens.' Kenneth fronste even. Wacht, wat? De coach dacht dat Charlene zijn vriendin was? 'Ze is men vriendin niet, ze wou me gewoon verassen man.' Sprak Kenneth lachend tegen de man waarop hij weer verder wandelde door de grijze gang die een betegelde vloer had. Gauw genoeg duwde hij de deur weer open.

Charlene vond het niet altijd fijn om -ook al waren ze goed bedoeld- een soort van bevelen op te volgen, maar deze keer deed ze het toch. Bovendien had zij, als meisje, niets te zoeken in de kleedkamer van de jongens, het voetbalteam, al zou ze het wel willen. Daar droomde veel meisjes van, vooral als V.I.P. in de kleedkamer van het Football team, ja, dat zou helemaal geweldig zijn. Ze was ook ontzettend blij met Ty als kamergenoot, zo verschrikkelijk hot. Al probeerde ze die gedachtes nu van zich af te zetten, terwijl ze door de deur liep waar ze ook doorheen kwam toen ze richting de grasvelden ging om Kenneth te verrassen, maar nu liep ze niet terug naar de kluisjes, maar richting de kleedkamers van de jongens. Daar zou ze wachten op Kenneth.
Eenmaal een hal voordat ze de kleedkamers zou passeren, daar stopte ze en leunde tegen de muur aan, terwijl ze heel even door haar tas graaide, op zoek naar haar nieuwe Blackberry. Net toen ze hem gevonden had merkte ze op dat een aantal jongens de kleedkamers verlieten, waarvan er drie een hal in gingen van haar af en er ééntje met blond haar, haar richting op kwam. Ze glimlachte lichtjes, gewoon om vriendelijk te zijn, en merkte op dat de jongen haar niet voorbij zou lopen, maar eerder naar haar toe. 'Hee.' Begroette hij haar, waardoor ze naar hem gewoon simpel knipoogde om hem ook te begroeten. Net toen ze haar aandacht op haar mobiel wou richten, om een aantal binnenkomende smsjes te gaan lezen, merkte ze op dat de jongen verdacht dichter bij kwam en niet meer op normale afstand stond, maar zo dichtbij kwam dat zijn deogeur sterk door haar neusgaten drong. Ze keek verbaasd op en fronste haar wenkbrauwen. Ineens leek alles heel snel te gaan, net toen ze kon wegduwen, merkte ze op dat zijn mond vliegensvlug naar haar nek vloog -een zwakke plek- en zijn lippen zachtjes en zorgvuldig op haar huid drukte.

Kenneth keek even rond. Hij kon zweren dat ze zo juist hier had gezeten. Met een frons keek hij even rond, waarna hij zijn mobiel tevoorschijn haalde maar daar was niets van een aanwijzing te vinden. De jongen draaide zich om en sjokte maar weer naar de deur en kwam zo de gang weer in. Misschien stond ze aan de andere kant te wachten op hem ofzo, kon best. Kort keek Kenneth naar de coach die blijkbaar de jongen die hem daarstraks gevloerd had met een bal een preek gaf. Een grijns sprong op zijn gezicht, ah de voldoening. Al mocht hij daar niet heel lang van gaan genieten. Anders zou hij Charlene te lang moeten laten wachten, plus hij was veels te nieuwschierig om nog langer te wachten op die verassing van der. Kenny heiste zijn zak weer op zijn schouder en wandelde kalmpjes de gang door en passeerde zo enkele kleedkamers, maar die waren an de andere teams. Zo passeerde hij die van het football, en het Lacrosse team, en die van het meisjes elftal. Toen hij een blond harige jongen die hij herkende als John bij een meisje zag staan fronste hij even. Blijkbaar had die dude een nieuwe vriendin, lachend schudde hij zijn hoofd en stapte verder richting de jongen om zo naar buiten te gaan wanneer hij de deur had bereikt. Inmiddels was hij de twee al voorbij, tot het hem pas doordrong. Wow wacht, dat meisje kende hij. Charlene! Zijn zak viel neer op de grond en al heel snel stond hij bij de twee en greep de jongen bij zijn bovenarm en trok hem weg bij Charlene waar hij vervolgens voor ging staan. 'Nooit geleerd van een meisje af te blijven John?' Siste hij naar hem toe en snoof even geïrriteerd. De jongen bleef gewoon staan waar hij stond, starend over Kenneth's schouder naar Charlene.

''Dude, woow, wat?!'' Zei Charlene verbaasd en probeerde de jongen van zich af te duwen. Gatverdamme. Ja oke, ze moest toegeven, hij was hot. Maar dat hij haar zomaar begon te zoenen, uit het niets, zonder ook maar een woord met elkaar gewisseld te hebben, jakkes. En dan begon hij haar ook zomaar in haar nek te kussen. Blergh. ''Gatver, hou op! Hou op!'' Schreeuwde ze uit wat paniek, toen hij maar niet weg wou gaan en zelfs nog zijn twee armen langs haar lichaam tegen de muur aan drukte, zodat ze niet snel kon ontsnappen. Ze fronste haar wenkbrauwen en had net zin om een flinke klap in zijn maag te geven, tot ze merkte dat hij naar achteren werd getrokken aan zijn arm en hij van haar lichaam verdween. Ze was blij toen ze Kenneth zijn lichaam zag en de neiging was groot om hem plotseling een knuffel te geven, uit blijdschap ofzoiets, maar deed het maar niet, omdat die jongen er nog stond. Om zijn opmerking grijnsde ze lichtjes, maar vond het ergens wel vreemd. Was hij jaloers, of was het gewoon om haar te helpen omdat hij zag hoe ze leed? Ach, whatever. 'Woow, dude, rustig man. Relax. Het is gewoon een lekker chickie, dat zie je toch ook? Ga nou gewoon even aan de kant, dan kan ik haar verder zoenen. Ik sla tenminste wel lekkere hete dames aan de haak, en geen depressieve meiden die zelfmoord willen plegen, zoals jij. Maar hee man, ik zal vanavond aan je denken als ik klaarkom in haar kont, aan wat ik heb en jij niet.' Zei John op zo'n relaxte toon, alsof hij een of andere reggae nikker was.
Charlene haar mond viel bijna open van verbazing, hoe durfde hij überhaupt zo tegen haar vriend te praten?! Haar wenkbrauwen fronste nog dieper en ze had zin om die gast een klap voor z'n hasses te geven, zo erg dat hij niet eens meer aan haar zou denken.

Kenneth keek met een strakke blik naar de jongen en haalde diep adem. Kort streek hij door zijn eigen haren die nog wat nat waren. De woorden van de jongen deden hem fronzen, en toen hij over Sawyer begon voelde hij hoe zijn hartslag de hoogte in ging. Zijn vuisten balde zich meteen, en zonder er controle over te hebben begon hij te trillen. Elk woord dat de jongen had gezegd, had hem kwaad gemaakt, maar over Sawyer begon je niet zo maar bij hem. Dat Sawyer die gedachte had gehad wist hij zelfs niet. Kenneth stoofde zonder enig woord te zeggen op hem af en duwde hem hard tegen de andere muur aan waarna hij zijn ene arm op zijn keel zette en hem met een woedende blik aankeek. Met zijn knie gaf hij hem een harde knal in zijn middel, maar hij gef hem niet de kans om in elkaar te zakken. 'Waag het nog is om haar te zoenen, of om Sawyer hier bij te betrekken, en ik doe je wel meer aan als dit.' Sprak de jongen op kille toon tegen hem. Kenny vond de kracht niet meteen om hem los te laten, hij bleef maar druk uitvoeren op zijn keel. Al wist hij dat het verkeerd was, stoppen zat er voor hem nu niet bepaald meer in. Hoewel Sawyer hem misschien haatte, betekende ze voor hem toch nog wel veel, en Charlene, nee. Zo behandelde je haar gewoon niet. 'En haar aan de haak slaan? Je verkracht haar bijna!' Kenneth had zijn stem verheft en tilde zijn vrije hand op waarna hij een harde slag op diens gezicht plaveide. De jongen koesterde een woede, die er voor zou kunnen zorgen dat hij deze jongen misschien we onbekwaam kon maken om verder te spelen in het team. Met een geïrriteerde blik keek hij naar de jongen, en hij ontving diezelfde blik ook terug van hem.

''Kenneth, nee, niet d...'' Fluisterde ze in zijn oor, maar had hem niet op tijd tegen weten te houden. Ze greep tevens ook mis toen ze met beide handen één van zijn gespierde armen probeerde te pakken. Voor ze het wist had haar vriend zijn teamgenoot al keihard tegen de muur aangedrukt en hem een trap tussen zijn benen verkocht. Geschrokken sloeg Charlene gauw een hand voor haar mond en stond daar eigenlijk in een tweestrijd. Aan de ene kant wou ze Kenneth van hem aftrekken, maar aan de andere kant was het goed voor hem. Hij had haar zomaar lopen zoenen, zonder dat ze zich ook maar had kunnen afweren en daarbij begon die jongen ook zomaar over zijn huidige vriendinnetje te praten. Maar wacht.. zei hij nou zojuist dat Sawyer depressief was en enkele pogingen had gedaan om de dood te naderen? Wat? Waarom?! Maar veel tijd had ze niet om daarover na te denken, want Kenneth had de jongen al wat meer dan slechts een knietje gegeven. Zijn hand had een hard vervolg veroorzaakt op de jongen zijn gezicht -wiens naam dus blijkbaar John was, had ze toevallig opgepikt- en na enkele seconden kleurde zijn gezicht dan ook rood en stroomde er twee bloedstralen uit beide neusgaten. Doordat zijn neus gauw al helemaal bedekt was met bloed, was het niet goed te zien of hij nou gebroken was.
''Kenneth!'' Slaakte ze een kreet, deze keer om hem hopelijk wel te kunnen stoppen. Vlug rende ze die enkele passen naar hem toe en probeerde met alle macht aan zijn beide armen te trekken van achteren. ''Stop, astjeblieft! Doe het voor mij!'' Fluisterde ze de laatste zin in zijn rechteroor, waarna ze hem goed vastpakte door haar -inmiddels kleffe- handen te ballen zodat zijn shirt erin verwrongen werd.
Op dat moment ging alles plotseling heel snel, de jongen wist zich op één of andere manier uit Kenneth zijn houdgreep te werken, duwde hem naar achteren, waardoor Charlene ook snel naar achteren geduwd werd en ze ongelukkig op de grond viel. Een harde gil verliet haar mond en ze kneep haar oogleden stevig op elkaar, met haar handen beide gebald. Door die lelijke draai was niet alleen ongemakkelijk op de grond terecht gekomen, maar had ze ook haar voet verdraaid. Haar rechtervoet brandde gelijk als hel en er schoten meteen vele pijnlijke steken doorheen.

Kenneth keek woedend naar de jongen, hij had zijn controle verloren. Hij trilde over zijn hele lichaam. De jongen had niet zo mogen doen bij Charlene, en de woorden die hij sprak over Sawyer, die deden hem gewoon zo'n pijn vanbinnen. Ja, hij hield nog van dat meisje, maar niet meer zoals vroeger. De woorden die hij eens had gezegd tegen Sawyer had hij niet waargemaakt, waardoor ze zowiezo dacht dat hij zou hebben gelogen toen. Door er verder over na te denken begon de jongen meer kwader te worden, op zichzelf. Nog steeds stond zijn vuist gebald. Zwak hoorde hij zijn naam roepen, op de gang waren enkele nieuwsgierige mensen komen kijken en in de verte stond daar dus ook de coach. De kans dat hij dus een schorsing zou krijgen was groot, al hoopte hij dat de man het hele ding gezien had, dat John het dus had uitgelokt. De jongen voelde dat er aan zijn armen werd getrokt, hij wist dat het Charlene was die hem weg wou trekken. Haar woorden, deden hem helemaal stil vallen. Plots werd hij naar achteren geduwd door John, en hij probeerde zich zelf nog tegen te houden om te ver naar achteren te gaan, maar het llukte hem niet. Het was niet hij die viel, of alleszins toch niet eerst. Hij voelde Charlene's handen niet meer aan zijn shirt en even vluchtig keek hij om zich heen, maar zag haar niet. Meteen keek hij naar John die er bij stond met een gezicht dat alleen maar pijn over zich had. Toen op een of andere manier verloor hij zelf ook zijn evenwicht, en hij viel ook, al kon hij op een of andere manier nog afwijken van zijn baan zodat hij niet op Charlene zou vallen, want dan zou ze nog meer pijn hebben. Hard sloeg hij met zijn rug half op de grong half tegen de muur aan, waardoor er wat schaafwonden op tevoorschijn kwamen. Meteen keek hij naar Charlene en draaide zich met zijn bovenlichaam naar haar toe. Zonder te vragen hoe het met haar ging duwde hij zich wat recht en schoof zijn ene arm onder haar knieën door en de andere plaatste hij achter haar rug, zo tilde de jongen haar op. Al liet hij zijn blik hangen op de grond. 'Het spijt me.' Mompelde hij zachtjes tegen haar waarna hij even kort naar John ging die net ergens binnen liep, een paar andere jongens hadden Kenneth's tas gepakt en wandelde zo samen met hem mee naar buiten. Zelf schonk de jongen geen aandacht aan de coach die hem afkeurend aankeek, het enigste wat voor de moment telde was Charlene helpen, of alleszins buiten krijgen. Al was dat nu niet zo heel moeilijk, de deur werd voor hem opengedaan, zodat hij nog met haar in zijn armen het voetbalveld weer kon oplopen en naar een tribune toe liep. Voorzichtig zette hij haar daarop neer en even wreef hij kort over haar wang. Hij nam zijn tas aan van de jongen die mee was gelopen en knikte even. 'Heb je ergens pijn?' Fluisterde hij zacht, om toch maar enige toon van woede of van pijn bij zichzelf te verdringen. Zijn schouders lagen mooi open, maar dat waren maar van die kleine onvoelbare wondjes. Het meisje had hem niet in die woede mogen zien, wat moest ze nu wel niet denken van hem? Plus, nu kon hij ook nog uitleggen waarom Sawyer zelfmoordneigingen had. Godver, waarom was zij nu niet gewoon naar hem toegekomen om te praten? Al was het eerder aan hem om naar haar te gaan, al was de kans dat ze hem wou spreken erg klein.

Veel pijn schoot door haar enkel heen, enkele spieren verrekten en dat allemaal samen deed ontiegelijk veel zeer, zo zeer dat het niet eens te omschrijven viel. Ze hield haar ogen fijngeknepen gesloten en kraste met haar nagels over de linoleum vloer heen. De neiging om naar haar rechtervoet te grijpen was groot, maar ze moest het alleen laten. Alsof het lichaamsdeel van haar voet door een of andere versnipper machine was gehaald, zo voelde het. Alsof haar zenuwen en botten door die ene draai helemaal verpulverd waren. Charlene ontblootte onbewust haar tanden door die verrekte pijn en kon helemaal niets meer, enkel afwachten tot die pijn minder zou worden en weg zou raken. Pijnlijke, zachte kreetjes verlieten haar mond, vooral zacht omdat ze die probeerde te onderdrukken en niet veel aandacht te trekken. Maar om zich heen hoorde ze overal verbaasde, nieuwsgierige stemmen. Er waren leerlingen gaan kijken naar wat er zich hier afspeelde en niemand die haar hielp. Dit moment leek eeuwig te duren, en ze had geen idee waar Kenneth zich nu bevond, tevens zoals de jongen genaamd John.
Een plotselinge arm onder haar knieën deed haar schrikken, maar maakte de helse pijn in haar voet er niet minder op en ze liet zich meevoeren. Nog een arm voelde ze onder haar lichaam komen, deze ging onder haar rug en zo werd ze in de lucht opgetild door een stevige jongen. Door kort haar hand op de dichtstbijzijnde arm te plaatsen die ze ook maar kon vinden met haar ogen gesloten en zich aan het shirt te klemmen, voelde ze dat het een bekende stof had. Namelijk die van Kenneth, die ze nog geen vijf minuten geleden ook had gevoeld toen ze zich aan hem vast had geklampt om hem tegen te houden de jongen in elkaar te slaan zonder genade.
Een bekende, zachte stem klonk in haar oren en ze wist nu voor de honderd procent zeker dat ze veilig was, dat ze Kenneth bij zich had en dat hij ongedeerd was gebleven.
Enkele tranen begonnen zich al te vormen in haar ogen, maar ook die probeerde ze te onderdrukken en ze beet steeds harder op haar onderlip zodat er nu al wat duidelijkere, rode bloedgekleurde afdrukken in vormden. Voor ze het wist voelde ze een harde ondergrond onder haar lichaam komen, in plaats van die zachte, gevoelloze lucht. De vraag die Kenneth stelde kwam nauwelijks door in haar oren, omdat die verdomde pijn in haar rechtervoet het nog steeds vertikte om mee te werken en haar juist te pijnigen. ''Mijn..'' Kreunde ze pijnlijk, steunde er nog even lichtelijk bij. ''Voet...'' Fluisterde ze erachteraan, als vervolg, en kraste opnieuw in de ondergrond waar ze met haar kont op zat, om de pijn op die manier beter te kunnen verwerken. De tranen die zich net in haar ogen hadden gevormd vielen er nu snel uit en gleden van haar gezicht af, naar beneden, waarvan ze voelde dat er ééntje op haar rechterhand viel waarmee ze in de tribune aan het krassen was. ''Damnit,'' wist ze mompelend uit te brengen, met nog al die tijd treurig haar ogen gesloten. De pijn van haar verrekte spieren begon langzaam weg te trekken, waardoor er een heftige reactie ontstond in haar voet en er bloed in begon te pompen.

De jongen bekeek haar met een duidelijk bezorgde blik aan. Als hij niet kwaad was geworden dan hadden ze nu dit niet gehad. Kort beet hij op zijn lip en ademde diep in. Hier kon hij zich wel kut om voelen, heel kut. Voor even keek hij naar de jongen die was meegekomen en besloot deze weg te sturen zo dat hij een verbanddoos kon gaan halen, want die zouden ze wel nodig gaan hebben, dat was al zeker. De jongen richtte zijn blik weer op haar en merkte meteen op dat haar onderlip er nu ook niet bepaald gezond uitzag. Zacht bracht hij zij hand naar haar wang en streek vervolgens heel zachtjes met zijn hand over haar onderlip. ‘Shhht, het komt goed.’ Fluisterde hij zachtjes. Kenneth kon nog net de woorden verstaan die ze sprak. Oke, het was haar voet, vast gewoon verzwikt of wat dan ook. Alleszins dat hoopte hij voor haar. Even ademde hij in en besloot haar nu maar te gaan waarschuwen. ‘Je mag me slaan als ik je pijn doe, maar ik moet je schoen even uit doen anders ga je nog meer pijn leiden. Vertrouw me maar.’ Sprak hij op een kalme toon tegen haar. De plotse tranen die over haar wangen gleden deden hem slikken. Oh my, dit was niet zijn bedoeling geweest toen ze hier was aangekomen tijdens zijn training, hij wou niet dat ze huilde door iets wat mede dankzij hem was gebeurd. Al snel kwam de jongen met de donkere haren weer naar hen toe, hij kwam alleen dat was al iets goed, en hij had verband met zich mee. Kenneth begon wat aan haar schoen te prutsen, en na een paar korte seconden trok hij hem heel voorzichtig uit om hem daarna wat verder van zich weg te zetten. ‘Ik ga het zo in een verband wikkelen, ik weet dat het misschien stom staat, maar geloof me ik spreek uit ervaring dat, dat beter is voor je voet.’ Mompelde hij eventjes waarna hij zich naast haar neer zette en zijn arm voorzichtig om haar heen legde om haar daarna tegen zich aan te trekken. Kort drukte hij een kus op haar wang en wachtte even af. Waarom was hij ook zo opgefockt geraakt net? En waarom had hij het zo ver laten komen dat die jongen vrij was gekomen en zo hem kon duwen waardoor hij zelf Charlene omver duwde. Man, soms hé was hij zo’n sukkel niet normaal. ‘Komt wel goed met je voet, en je hebt nog altijd een persoontje die je kan vervoeren nu als je niet echt genoeg kan steunen.’ Glimlachte hij zacht naar haar, in de hoop dat hij een glimlach kon verwekken op haar gezicht, en zo de tranen kon weg werken. ‘Het spijt me trouwens, ik wou niet dat je me zo meemaakte, en nu door mijn toe doen zit je hier met je voet.’ Mompelde hij nog zachtjes naar haar. In de hoop, dat het dat een beetje goedmaakte. Want schuldig voelde hij zich duidelijk wel.

Zachtjes lachte ze om haar vriend zijn flauwe grapje en keek hem voor kort aan in zijn ogen met de hare. Langzaam trok die afknellende pijn weg in haar voet en wist ze haar gebalde handen te ontspannen. Steeds harder begon haar voet te bonken, maar dat was normaal nadat er een aantal spieren verrekt waren. Rustig kwam ze tot adem en stroomde er weer verse lucht binnen haar longen. ''Maar Kenneth..'' Ze kwam wat dichter bij hem zitten, voor zover ze kon verzitten zonder haar voet opnieuw te hoeven bewegen, en legde zo haar rechter wijsvinger op zijn lippen om te tonen dat hij zich niet verder hoefde te verontschuldigen. ''Ik heb je al eens eerder zo gezien, het maakt mij niets uit want jij hebt mij ook zo gezien.'' Ze pakte daarna zijn dichtstbijzijnde hand vast en begon met haar duim zijn de rug van zijn hand te strelen, hem op die manier te sussen. Charlene wist dat hij baalde dat dit was gebeurd, maar dat was nou gewoon eenmaal zo, zo was het lot en niemand kon dat van te voren geweten hebben. Maar ze hoopte wel dat de coach het hele tafereel had gezien, in plaats van slechts het stuk dat Kenneth de jongen vast had gepakt en hem zo tegen de muur omhoog had gehesen met veel brute kracht en woede.
''Het spijt me.'' Zei ze zachtjes, haast fluisterend en ze wendde haar blik af van hem. Dit zou vast raar klinken, maar zo was ze gewoon als iets haar niet zinde. Maar of het verstandig was om hem te vertellen wat haar speet, waarom het haar speet, wist ze niet. Ze wist hoe Kenneth af en toe kon reageren, ook al kende ze hem nog niet eens zo super lang. Charlene zuchtte en keek hem toen wel aan, om het hem toch gewoon te zeggen. ''Het spijt me dat dit allemaal is gebeurd...'' Zou hij er hier ooit wijzer uit worden? Waarschijnlijk niet.

Kenneth keek haar nog steeds met een spijt betuigende blik aan. Zijn woorden waren nog niet bekoeld of hij hoorde haar woorden en voelde haar vinger op zijn lippen worden gelegd. De jongen keek haar aan en zuchtte eventjes diep. Even wende hij zijn blik af. Ja, hij had haar ook al zo gezien, maar dat was in totaal andere omstandigheden naar zijn mening. Trouwens hij had ook niet te horen gekregen dat moest ze in die tijd een vriend hebben gehad dat diegene zelfmoordneigingen had. Zijn hand werd door de hare vastgenomen, Kenneth probeerde zijn blik weer op haar te richten, dat lukte hem halfjes. ‘Maar, dat was anders.. Ik deed je zo net door het toedoen van een ander pijn.’ Mompelde hij zachtjes, waarschijnlijk niet eens hoorbaar voor haar. Kenneth besloot het gewoon van de baan te vegen voor nu, om er verder over door te gaan wou hij niet want de kans dat hij dan zelf weer de hoogte in vloog was best wel groot, en dan zou het tegen haar zijn. Iets wat erger was dan tegen een teamgenoot. Plotse woorden lieten een vragende blik achter in zijn ogen. Ze had haar blik van hem afgewend, en momenteel had ze hem ook ineens in het duister gezet onwetend wat hij over die woorden moest denken. De jongen opende zijn mond om wat te vragen, maar zag al heel snel dat ze hem weer aan keek. Door haar woorden raakte hij alleen maar nog verwarder. Wat speet haar? Dit? Het was niet haar schuld dat die ezel zo had gedaan, en dat hij was gevallen. Wat bedoelde ze nu toch weer? ‘Charlene, wat spijt je allemaal? Je hebt niets gedaan, je kon niet weten dat die aap op je zou afstappen. Komop, wat is er nu eigenlijk aan de hand, want ik snap het niet eigenlijk. Of ben ik werkelijk zo dom?’ Kenneth had zijn hand los gemaakt uit de hare en streek kort een pluk haar uit haar gezicht en keek haar met een blik aan vol verwarring, vol vraag naar wat er was, maar deels was er toch nog een bepaalde bezorgdheid in te vinden. De jongen was met zijn gevoelens best wel open tegen haar, iets wat hij niet echt vaak was met enig ander persoon buiten als ze vrienden waren of als hij de persoon ook gewoon echt kende. ‘Char, ik ben een vriend van je, maar wat bedoel je met ‘allemaal’?’ Voor nu bleef Kenneth nog steeds in het donker als het ging om wat er speelde. Voor even keek hij naar haar voet. Juist, die moest hij nog in een verband gaan leggen zo meteen.

Kreunend kwam ze overeind, probeerde haar voet te negeren, maar voelde nog steeds akelige pijn erin. Nog steeds wendde ze haar blik van hem af, beet nu op haar onderlip toen hij vroeg of hij werkelijk zo dom was, en probeerde nu op te staan zonder enige hulp. Toen er één van de jongens onmiddellijk naar haar toe kwam gelopen om haar te helpen en zo haar wou ondersteunen door haar bij haar arm vast te houden, sloeg ze hem best hard weg waardoor hij achterover viel en zo op zijn kont op de grote houten plank terecht kwam. Ze hoorde hem binnensmonds vloeken, maar gaf er niets om, zelf werd ze nu ook steeds bozer. Ze had verdomme geen hulp nodig, en dat Kenneth niet begreep wat ze nou bedoelde maakte haar op één of andere manier steeds kwader, ook al wist ze dat het voor hem gewoon niet te begrijpen was. Als hij zo tegen haar had gedaan, had ze precies hetzelfde als hem gezeten, kortom: met een mond vol tanden, zonder enig benul ervan te hebben what the fuck er allemaal aan de hand is. Een zucht verliet haar mond en in plaats ervan richting Kenneth te lopen, liep ze gewoon naar voren, zo proberend één voor één de tribune treden af te klimmen op haar linkervoet. Ze wou geen gezeik op dit moment, niet nu ze volledig omgeslagen was sinds die val en dat ze haar voet verdraaid had. Kenneth had het zelf gezegd, ze had hem niet zo mogen zien. Nou als dat het geval was, dan moesten ze maar beter afscheid van elkaar nemen, want dan konden ze elkaars echte ik nooit zien. ''Wat ik bedoel is... Dat het me allemaal spijt, vanaf het begin, vanaf het moment dat we elkaar ontmoet hebben. Het spijt me voor alles, oke?!'' Schreeuwde ze naar hem toe, zonder ook maar om te kijken. Bij een aantal treden wist ze het voor elkaar te krijgen om bijna weer te struikelen, maar ze kon zich net op tijd goed evenwicht houden door de leuning langs de trap beet te pakken. Als Kenneth zo ging doen, hoefde ze hem niet eens meer te zien. Met steeds meer woede in haar hoofd fronste ze haar wenkbrauwen en balde ze haar vuisten steeds meer, totdat ze de trap af was en zo het grasveld op liep, richting de kleedkamers van de meiden om daarin zo het schoolgebouw in te kunnen. En zo via dat gebouw naar de slaapvertrekken te kunnen gaan. Maar voordat ze eindelijk in haar kamer zou zijn, zou het waarschijnlijk nog wel twee uur verder zijn, ofzoiets. Door haar akelige voet, doordat die nog steeds niet genezen was door die rot bankoveral. Steeds kwader slenterde ze haar voet mee en hupte zo nogal gênant het grasveld op, binnensmonds vloekend op zichzelf en de jongen.

Kenneth keek haar onbegrijpend aan. Al snel genoeg stond ze op en meteen kwam er een van de jongens naar haar toe om haar te helpen, maar met een snel gebaar wees ze die hulp af. Kenneth vloog op en keek even naar de jongen die op de grond lag. Wat was er in godsnaam aan de hand? Kenneth stak zijn hand uit naar de jongen en trok hem zo heel vlot recht, deed teken dat hij kon gaan of wat dan ook. Oké, hij voelde zich echt heel dom. Blijkbaar was hij dan toch met vlag en wimpel er door met zijn examens. Het meisje probeerde de tribune af te klimmen waardoor hij meteen zelf ook volgde, alleen sprong hij gewoon over de houten planken wat er zowat bijna voor zorgde dat hij zelf op zijn muil lag. ‘Charlene, blijf staan, toe!’ Riep hij naar haar, al was het meer gewoon wat luid praten dan echt roepen. Ze kon echt beter blijven zitten of staan voor de moment. Oké, het lag al dus duidelijk aan hem. Aangezien ze zich niet eens meer tot hem wende, hij wist van zichzelf niet bepaald wat er nu aan de hand was, maar hij zou er gaan achterkomen met haar hulp of zonder. Maar hij ging niet liggen afwachten in het duister, al zou hij dat vroeger wel gedaan hebben. Maar vroeger was nu niet meer, dat had hij zelf horen zeggen van een of ander random persoon die hij ooit eens was tegen gekomen. En heel plots kwam het. Haar woorden. Meteen bleef hij staan en keek haar met een frons op zijn gezicht aan. Bedoelde ze nu? Nee, zo ver kon hij het niet laten komen. Het hoefde haar verdomme niet te spijten, door haar had hij ingezien dat er sommige mensen nogal jaloers over konden komen. Kenneth beet op zijn tanden en ging verder met springen naar beneden, al was het meisje off course al verder als hem, misschien zelfs al helemaal beneden. Hij wou niet dat Charlene weg ging, hij moest het haar duidelijk maken dat ze mocht blijven, dat ze moest blijven. Bij de laatste trede gebeurde het onvermijdelijke de jongen ging plat op zijn bek in het gras, waardoor het groene van het gras op zijn kleren af ging maar dat kon hem niet bepaald veel schelen. Zijn scheen deed nu verschrikkelijk veel zeer, maar toch hij moest haar kunnen stoppen. Zonder zijn sportzak of wat dan ook mee te nemen begon hij achter haar aan te rennen. Tuurlijk haalde hij haar in, maar dat was toch maar pas na enkele luttele minuten. Op een of andere stomme manier hadden er zich tranen in zijn ogen gevormd, al hield hij deze vast om niet als een of andere sukkel over te komen. Al was hij dat in haar ogen waarschijnlijk toch al. Kenneth greep haar arm vast en hield haar zo tegen.

‘Waarom zou het je in godsnaam spijten? Door jou heb ik de tijd van mijn leven beleefd. Charlene toe, blijf staan.’ Kenneth beet op zijn onderlip, nu moest het gebeuren als hij haar in zijn leven wou houden. Aarzelend keek hij haar achterkant aan, aangezien ze nog steeds met haar rug naar hem toe stond gedraaid. Even ademde hij in en zuchtte diep. Dit ging nog amusant worden voor de andere, aangezien de jongens zich nog steeds ergens op het veld begonnen. ‘Char, ik weet niet wat er aan de hand is. Maar ik moet het je zeggen. Hoe dan ook.‘ Hoe snel zijn hart nu sloeg door het lopen en door de spanning die door zijn lijf ging wist hij niet eens, wel voelde hij zichzelf niet bepaald lekker. Het voelde raar aan op dit moment om het te zeggen, ze was kwaad, hij wist niet of ze het zou willen horen, of ze het zou aanvaarden. Maar als het nu niet was, dan was hij haar voor altijd kwijt als hij haar woorden moest na gaan. ‘Charlene, ik.. Ik hou van je…’ Bracht hij uit, net luid genoeg dat ze het zou kunnen horen. Kenneth wende zijn blik af en slikte. Dit werd oftewel de grootste afgang van zijn leven, of ze zou er met hem over spreken, maar hij wist zowiezo dat ze raar ging reageren op een of andere manier. ‘Ik meen het, ik hou echt van je.’ Kwam er luider uit dan voor heen, hij klonk stand vastiger van zijn woorden. En nu was het hopen. Hoping for the best, but expecting the worst.

Haar voet leek het haar er niet bepaald gemakkelijk op te maken, sterker nog het deed zelfs zo zeer dat haar lichaam tegenstribbelde om ook maar verder te lopen, maar ondanks die rot symptomen liep ze gewoon verder alsof er helemaal geen ene fuck met haar aan de hand was. Iedere seconden dat ze verder liep leek ze wel kwader en kwader te worden, het voelde dat ze zelfs haar eigen grenzen overschreed, en dat was vreemd. Dat ineens zo'n sterke emotie haar kon overheersen, zonder dat er echt wat ergs gebeurd was. Misschien kwam het wel door de afgelopen gebeurtenissen met Kenneth, wat ze samen allemaal al beleefd hadden en alles. Ach, wat boeide het haar eigenlijk, zolang ze nu maar naar haar kamer kon komen zonder dat mensen haar irritant na gingen staren of dat ze hatelijke leerlingen tegenkwam die haar zouden uitlachen of juist nep zouden helpen. Charlene zuchtte en fronste haar wenkbrauwen ietwat dieper toen ze nadacht over het feit dat er nog wel leerlingen haar zouden nakijken, ja, dat bleef altijd zo vervelend. Het geroep van Kenneth leidde haar niet af, ze zou gewoon verder lopen zonder ook maar één keer om te kijken. Ze wist niet wat het was, maar ze had nu gewoon even totaal geen zin in hem. Vreemd, want normaal was ze niet van hem af te slaan en miste ze hem al wanneer ze ook maar enkele minuten afscheid hadden genomen.
Maar deze keer deed het haar helemaal niets. Steeds sneller kwam Kenneth naar haar toe gerend, logisch ook, want zij kon niet anders dan een beetje strompelen met haar pijnlijke voet. Ergens vond ze zichzelf ook wel zwak, dat ze niet eens haar ogen in de zijne durfde te showen. Op dat moment draaide ze zich om, net toen Kenneth uitgesproken was, of eerder uitgesmeekt was over wat ze allemaal al beleefd hadden, de tijd van zijn leven. Charlene zuchtte opnieuw, rolde even met haar ogen en keek hem toen aan in zijn pure bruine ogen. ''Als..'' Ze stopte, beet kort op haar onderlip en probeerde toen in haar gedachten een duidelijke zin te vormen, wat haar niet bepaald lukte door de vele gedachtes in haar hoofd. ''Als je nou.. verdomme..'' Het laatste woord gromde ze geïrriteerd en draaide haar hoofd weg toen Kenneth opnieuw begon te praten. ''Wat? Wat is er?!'' Zei ze fel tegen hem en sperde ze haar ogen voor een kort aantal seconden wijd open, terwijl ze daarbij haar vuisten stevig balden, maar niet uithaalde of wat dan ook. Totdat Kenneth weer begon te spreken keek ze hem nog steeds niet aan in zijn ogen.
Zijn woorden raakten diep in haar hart, en even leek ze sprakeloos, adem stokte in haar keel en ze keek hem meteen met haar blauwe ogen aan. Ze had het gevoel dat haar mond open stond van verbazing, maar dat was helemaal niet zo. Vervolgens herhaalde hij nog eens dat hij écht van haar hield. Maar hoe was dat dan mogelijk in die korte tijd? Het was nog geen maand geleden dat hij het uit had gemaakt met Sawyer. Was het in die korte tijd gaan bloeien bij hem van binnen, of was het al veel eerder begonnen, dat hij het juist daarom met haar had uitgemaakt? Ze wist het niet en eerlijk gezegd... wou ze het niet eens weten. Charlene was er stil van geworden en wist gewoon helemaal niets te zeggen. Om hem nu af te wijzen en weg te lopen met een hol gevoel van binnen, kon ze niet maken, bovendien zou ze Kenneth dan ook diep en diep teleurstellen. Maar om nu te zeggen dat zij ook van hem hield, kon ze niet. Want ze had dan ook nog nooit over liefde tussen de twee nagedacht, dat was er gewoon niet. Voor haar was het gewoon een beste vriendschap. Na een aantal seconden, wat tevens een lange tien minuten leek te duren, wendde ze haar blik weer van hem af en opende ze haar mond om wat te zeggen, maar hoe graag ze het ook wou, kwam er niets uit. Haar keel was plotseling kurkdroog en vocht ontstond in haar ogen, die ze dan ook gauw weg knipperde. Verdomme. ''Ik.. ik..'' Meer dan dat kwam er niet, enkel klote gestotter wat helemaal niet haar bedoeling was.
''Ik.. Kom mee, dit wil ik niet hier bespreken met dat-'' ze wees even naar de jongens die nog steeds op de tribune zaten, ''-daar.'' Zonder hem ook maar verder ergens beet te pakken, zoals bij zijn handen of armen ofzo, had ze ergens wel al het gevoel dat hij automatisch zou volgen als een braaf hondje. Kenneth zou zelf ook wel zo slim genoeg zijn om dit onderwerp niet open en bloot te bespreken op een enorme kwetsbare, geliefde plek waar ieder moment ook teams konden opdagen voor trainingen en alles.

Kenneth keek nog steeds weg van haar, haar arm had hij inmiddels wel gelost. Ze kon zo weg stappen als ze dat wilde. Het meisje probeerde zinnen te vormen, en ergens was hij blij dat het haar niet lukt. Omdat hij geen woorden naar zich toe wou krijgen die hem dan weer zouden irriteren of iets in die richting. Hij had momenteel gewoon zin om zijn armen om haar heen te leggen, zodat ze misschien kon kalmeren of zo. Al zou dat misschien niet eens gaan lukken, het meisje was boos, en zo boos op hem had hij haar nog nooit gezien. Kenneth pikte uiteindelijk enkele stukken moed bij elkaar en keek op, meteen ontmoete hun ogen elkaar. De emotie die daar in school schrikte hem ergens wel af. Kenneth ademde diep in en zuchtte even toen ze haar blik weer afwende van haar, door de woorden die hij gesproken had merkte hij meteen een hele verandering op. Ze balde haar handen nog steviger. Kenny was bang geworden, hij wou haar niet verliezen niet ten koste van de woorden die hij misschien eerder fout had gezegd tegen haar waardoor ze van hem was weg gerend.
Bij de woorden houden van, keek ze hem meteen aan. Wat moeilijk keek hij terug in haar blauwe ogen die hem toch enigszins comfort aanboden op dit moment. Meer als daarnet. Kenneth weef kort over zijn bovenarm en wachtte af. Maar ze reageerde niet, en dat verontrustte hem nog meer eigenlijk. Waarom zei ze nu niets? Was ze verbaasd, had ze het niet zien aankomen? De jongen bleef clueloos staan, ze was te stil naar haar normen maar het leek al wel of de woede in haar geminderd was en dat was het gene wat hij uiteindelijk ook wou. Dat ze niet zo woest was, om een voor hem nog steeds onbekende reden. Zelf wist hij ook niet bepaald wat te zeggen, het enigste wat hij nu wou doen was weg lopen. Kenneth kon niet met zulke dingen omgaan, dat kwam door vroeger en nog steeds had hij het niet aangeleerd gekregen om op gepaste woorden te komen om te vertellen. In situaties als deze sloeg hij werkelijk helemaal dicht, wenste hij zelf dat hij de woorden niet gezegd had. Misschien waren dit de woorden die hun vriendschap redde, of voor altijd verpeste. Verwoekerd schudde hij zijn hoofd, ze moest wat zeggen, hij wou weten hoe zij zich over dit alles voelde. Dan had hij tenminste een standpunt van haar kant.

Weer wende ze haar blik van hem af en uiteindelijk begon ze te spreken. De neiging om haar een knuffel te geven werd voor hem steeds groter en groter, maar zijn handen staken nu in zijn zakken zodat hij die neiging kon onderdrukken. Toen ze naar iets achter hem wees draaide hij zijn hoofd, de jongens waren er nog steeds en keken met een smalende grimas op hun gezicht naar de twee. Kenneth knikte kort, het viel te begrijpen dat ze dan niet over feiten als dit wou praten hier. Ze begon van hem weg te lopen, en zoals van hem verwacht volgde hij haar maar gewoon. Zijn blik had hij op de grond gericht, terwijl hij zijn hart luid in zijn borst voelde slaan. Iets wat voor hem misschien niet het gezondste van al was. Waar ze heen gingen wist hij niet, maar het zou al beter zijn dan gewoon op het voetbalveld waar iedereen zo maar kon meeluisteren naar hun gesprek. Als dat er al zou gaan komen, want dat was voor hem ook nog niet zeker. Voor hem was het nu moeilijk geworden om haar te doorgronden, normaal lukte dat iets of wat maar nu kon hij geen hoogte krijgen van haar, en dat was zo irriterend voor hem. Hij wou het dol graag weten. Voor even keek hij naar zijn shirt en begon dat wat af te kloppen zodat er minder groen op hing, heel licht leek hij nu ook te manken. Stomme tribune ook die hem deed vallen. Voor even keek hij achter zich, zag de jongen die hij net nog tegen de muur had aangeplakt uit de gang komen. Meteen voelde hij een drang om zich om te draaien en hem gewoon tot moes te slaan, maar nu was het belangrijker dat hij Charlene gewoon zou volgen. Met een duidelijke kwade blik keek hij de jongen aan die hem gewoon heel droog aanstaarden waarna hij zich weer omdraaide richting Charlene. Anders zou hij haar dus wel letterlijk kwijt raken en dan stond hij verder van huis.

Toen ze bijna bij de kleedkamers van de meisjes was bedacht ze zich dat het helemaal niet verstandig was om daar te praten, tenslotte was zij de enige die daar welkom was en bij de jongenskleedkamers was het andersom wat gelde. Ze stopte dus ook maar daar op het grasveld en keek naar de tribune, maar die jongens die zaten alleen maar te klungelen met wat verband wat net nog steriel in de EHBO-doos had gezeten, kinderachtig zooitje. Charlene rolde dan ook met haar ogen en keek vervolgens Kenneth weer aan. Toen bedacht ze zich pas, waarna er een licht schokje door haar hart schoot. ''Wat?! Je bedoelt.. nee, he? Klootzak dat je bent! Je hebt godverdomme een prachtmeid verlaten voor mij?! Dat meen je niet, zeg me dat je dat niet meent, lul! Je hebt het met Sawyer uitgemaakt? Nu snap ik het waarom ze mij fucking negeert en ontloopt en al die fucking roddels die door de school rondgaan, fucking niet normaal, jezus man!'' Het schelden en haar kwaadheid was niet eens meer te stoppen, haar vloekgrens was allang al overschreden en ze werd met de seconden alsmaar bozer en balde haar vuisten opnieuw. Alle puzzelstukjes vielen nu dan ook helemaal in hun plaats.
Voor ze het dan ook maar wist schoot haar rechterhand uit naar zijn wang en voordat hij ook maar de mogelijkheid om haar tegen te houden knalde hij volop er tegen aan en spuugde ze vervolgens voor zijn voeten, als teken dat ze op dit moment geen enkel respect meer voor hem had. Eikel dat het was. Daarna liep ze weg, trok de deur van de meisjeskleedkamer open en verdween vervolgens in de school, op zoek naar de uitgang met haar ietwat kreupele voet. Als Kenneth haar nu zou volgen, beging hij een grote fout en dat moest hij eens weten. Gauw, zo snel als ze kon liep ze naar haar kluisje, haalde daar haar benodigde huiswerk spullen uit, haar handtas, sloeg hem dicht en liep vervolgens naar de uitgang van de school. Vanuit daar vandaan strompelde ze met moeite over het schoolplein, negeerde de enkele arrogante, starende blikken die op haar gericht waren en liep zo verder naar de parkeerplaats. Daar haalde ze eenmaal het sleuteltje van haar motor uit haar handtas en startte haar prachtige rode Ducati 848. Ze hoorde geen enkel geluid meer van een schreeuwende, of boze Kenneth die haar achtervolgde en maakte plaats op haar schatje. Een paar keer draaien aan het handvat, waarmee ze expres een hoop lawaai maakte, draaide toen haar motor om en scheurde toen zo hard mogelijk van de parkeerplaats af, verdween uit het zicht vandaan.

[Topic uit? Tenzij jij hier nog wilt posten met Kenneth. xD]

Kenneth wandelde nog steeds achter haar aan. Zijn woorden overlopend die hij net nog had gezegd tegen haar. Een zucht schoof over zijn lippen. Dat vier kleine woordjes voor zo veel ophef zorgde baarde hem de grootste zorgen op het moment. Uiteindelijk leek ze halt te houden, nog steeds waren ze op het voetbalveld maar al een heel eindje verwijderd van de andere jongens. Een zee van woorden kwam op hem af. De woede in haar stem deed hem haar recht aan te kijken. Kenneth ging de woorden aan zonder er op te reageren, het hield toch geen steek. Even wou hij zijn mond open trekken toen ze door dramde over Sawyer. Ja, hij had haar verlaten, maar iedereen wist al dat het er zat aan te komen door de jaloezie van het meisje. Iets waar hij niet tegen kon, hoewel hij zelf ook soms best jaloers kon zijn. Toch besloot Kenneth te zwijgen. Man, wat had hij in godsnaam gezegd. Waarom was hij er ook over begonnen? Voor Kenneth het echter door had voelde hij een harde knal tegen zijn wang. Meteen balde hij zijn vuisten, maar wist zich nog te bedwingen voor hij haar een pets zou geven. Echter schoot zijn hand wel meteen naar zijn kaak, die verdomd veel zeer deed eigenlijk. Kenneth richtte zijn blik weer op haar, zag dat ze vertrok. Normaal zou hij weer achter haar aan gegaan zijn, maar nu op deze moment stond hij vast aan de grond. In zijn ogen was een trieste blik verschenen terwijl hij naar het weglopende meisje haar rug keek. Toen er nog geen tien minuten later een luid grommend geluid klonk van een motor wist hij dat ze vertrokken was. Kenneth staarde nog steeds naar het zelfde punt maar draaide zich vervolgens toch om. Zag tot zijn opluchting dat de jongens verdwenen waren van het veld, verslagen liep hij weer naar de tribunes en nam daar zijn sportzak maar op. Op de bank waar hij net nog met Charlene gezeten had, zag hij haar hak staan. Blijkbaar was ze die in al haar woede vergeten. Kenneth besloot de typische meisjes schoen maar te gaan halen en in zijn tas te droppen zodat hij die haar terug kon bezorgen wanneer alles wat bekoeld was. Voor de moment ging hij haar niet zoeken, hij had zelf tijd nodig om alles even op een rijtje te zetten. De pijn in zijn kaak bleef echter aanhouden tot zijn grootste ergernis, dat zou dus een mooie blauwe plek gaan worden morgen. De jongen met de donkere haren liep een geheel andere richting uit dan waar Charlene zo net was verdwenen, hij zou maar naar zijn kamer gaan, daar zijn tas droppen, zijn gitaar pakken en zorgen dat hij ergens op een plek kon gaan zitten waar hij alleen was. Momenteel was hij niet in staat om met iemand te gaan praten over wat er net gebeurd was, hij moest de inpact van de woorden nog gaan incasseren eigenlijk, want hij kon het niet ontkennen. Ze waren bedoeld om hard aan te komen, en dat hadden ze dus gedaan, ze hadden hun doel gevonden.