Straying [Caleb]

Caleb zigzagde tussen alle mensen door, half pratend tegen één van zijn klasgenoten, maar toen hij ergens verderop een meisje rond zag kijken stond hij even stil "Ga maar alvast, ik kijk even of ik kan helpen." hij keek zijn klasgenoot ngo even na, maar daarna stapte Caleb toch tussen de mensen massa door richtign het meisje. Waarom ze hem opgevallen was wist hij niet echt, maar voor hem viel ze zeker op. Ze was nieuw, waarshcijnlijk, want als Caleb haar eerder had gezien had hij het wel onthouden en hij kon zich niet voorstellen dat ze de dagen dat hij hier was ziek was geweest. Al was het natuurlijk niet onmogelijk. "Waar ben je naar opzoek?" hij stond nu recht voor het meisje, aardig dichtbij omdat zijn stem anders niet te horen was boven het lawaai van de gang en hij gokte dat ze zo'n 2 cm langer was dan hem. 2 cm groter, waarschijnlijk iets jonger en dus ook een klas lager dan hem. Caleb keek haar even recht in haar bruine ogen, Caleb had zelf ook bruine ogne, maar die vna hem waren zo doker dat ze bijna zwart leken en die van haar waren best licht. Er ontstond een brede glimlach rond de jongens gezicht "Ik bijt niet." grinnitk ehij, omdat ze nog geen antwoord had gegeven.

[] Labradorpuppy's!
Serieus, hoe bedenk je het? =D []

Caleb keek wat vragend toen ze niets zei, hierbij zakte zijn hoofd een klein stukje scheef, wat hem waarschijnlijk in haar ogen nog meer op een puppy deed lijken. Wist hij veel wat zei dacht, als hij dat wist had hij allang geweten waarmee hij moest helpen. Kon hij maar gedachten lezen, dan hoefde hij tenminste niet zo veel te vragen en kwam hij niet zo nieuwsgierig over. "Natuurlijk ga ik je helpen." hij strekte zijn hals weer recht en keek eventjes om zich heen. "Kluisje 255, hé?" vroe ghij nog voor de zekerheid na. Eerst verdween hij in zijn eentje in de warboel van mensen, maar toen hij merkte dat ze hem niet volgde liep hij terug, sloot zijn hand voorzichtig om haar pols en trok haar met zich mee "Hier is 112" dat wist hij omdat het zijn kluisje was, dit was zijn centraal punt, vanaf hier had hij de wegen naar alle andere plekken geleerd, dus hij keek om zich heen voor hoever hij kon, draaide zich even naar het meisje en toen hij merkte dat hij haar pols nog vast had liet hij deze met een verontschuldiging los. "Kluisje 255 is die kant op." hij wees naar de andere kant van de gang "Als je wilt kan ik nog wel even een stukje meelopen?"

[] Ook al zo kort D= []

Caleb moest even grinniken om het feit dat hij het meisje er op betrapte dat zij, net als hem, af en toe op haar tenen ging staan en zo probeerde over de drukte heen te kijken. Hij probeerde het zichzelf af te leren, aangezien het toch al een verloren zaak was. "Oké, dan loop ik even mee." hij wachtte even tot een groepje jongens die druk aan het praten waren al voorbij waren, hij had kleine vlagen van het gesprek opgevangen maar voor hem was het niet interesant genoeg geweest om zijn best te doen te luisteren, hij keek nog even naar het meisje om zeker te weten dat die hem zou volgen. Dat hij niet midden op de gang om zou kijken en haar opeens kwijt was in de mensen massa. "Dus, hoe heet je eigenlijk, als ik vragen mag?" probeerde Caleb moeizaam een gesprek te starten, waarbij hij een stukje met de stroming van de andere mensen mee liep dit deed hij omdat hij zijn moeders stem even in zijn hoofd hoorde 'Nooit tegen de stroom in zwemmen, Caleb! Nooit tegen de stroom in!' dat hij zich dat op zo'n moment herinnerde deed hem eventjes lichtjes grinniken. "Ah, daar is het." hij wees eventjes en liep er heen voordat er iemand in zijn pad kon opduiken. Daarna draaide hij zich om en leunde tegen het kluisje dat naast kluisje 225 zat.

[] Aah, hele late reactie! Komt door examen jaar op school! D= Sorry! []

"Fiore, toch?" herhaalde Caleb vragend toen ze eenmaal weer uit de drukte waren en ze elkaar weer zouden kunnen horen, dat was wat hij opgevangen had, maar hij had het zo verkeerd kunnen hebben. Hij hing wat ontspannen tegen het kluisje aan en keek met een scheve glimlach schuin naar het meisje dat hij net geholpen had "De naam van je redder is Caleb." stelde hij zichzelf uiteindelijk ook voor, waarna hij zijn hand voor de zekerheid afklopte aan zijn broek en uiteindelijk naar haar uitstak "Aangenaam." na haar hand even geschud te hebben liet hij weer los. "Wacht even..." hij keek even mysterieus naar het plafond en daarna in haar ogen "Ik ben goed in het inschatten van mensen, dus..." hij sloot één oog en keek haar met de andere aan alsof hij zich heel diep concentreerde, hij maakte natuurlijk maar een grapje en alles wat hij zo zou zeggen was gebasseerd op dingen die hij gemerkt had of gewoonweg random gokken "Je bent hier nieuw op school, 16 jaar oud, ongeveer 1.68, volgensmij ben je wel een vollybalmeisje en je hebt mooie ogen." hierna deed hij zijn oog weer open en greens, dat laatste had hij er eigenlijk onbewust bijgevoegd, maar het was wel waar. "Heb ik het een beetje goed?"

"Als ik ze niet mooi had gevonden had ik het niet gezegd." antwoordde Caleb droog maar eerlijk op Fiore's vraag "Graag gedaan."
Hij luisterde naar Fiore's woorden en keek haar daarbij aan om te laten merken dat hij echt luisterde en hij wachtte met antwoord geven voordat ze helemaal uit was gepraat. Zo was hij opgevoed, gewoon beleefd zijn en mensen uit laten praten, al lie thij die beleefdheid al snel valen als iemand hem op zijn teentjes had getrapt. Jammer voor anderen dat hij nogal lange tenen had. "17 jaar, 1'66, ik zit hier net zo'n paar dagen op school en ik ben asianamerican." antwoorde hij haar verwachtingsvolle vraag, bij het woord 'asian-american' kon hij zijn kansai accent nooit inhouden, waardoor het als het uit zijn mond kwam best grappig klonk.
"Ik wil in het basketbal team en ik ga dit jaar nog 20 cm groeien zodat ik mijn aardsrivaal kan verslaan." als je het alleen zou horen zou je denken dat het een grap was, maar als je naar zijn blik keek wist je dat het dood serieus was. "Ik ben niet echt zo'n toekomst denken, maar ik hoop dat iemand van een basketbal college ooit zijn ogen op me vestigd en me een beurs aanbied." hierna lachtte hij weer eventjes en keek het meisje daarna rustig aan.

[] Veelste kort! D= []

"Ik ZAL 20 centimeter groeien!" bracht hij er opeens wat op zijn teentjes getrapt tegen in toen Fiore zei dat het hem nooit ging lukken, waarn ahij zijn armen voer elkaar deed en even de andere kant op keek, wat er eigenlijk eerder schattig dan oprecht geïrriteerd uit zag. Dit was compleet onbewust, want het was iets wat hij bijna altijd deed als iemand hem op zijn tenen trapte. Uitiendelijk merkte hij hoe dom hij bezig was, iemand die hij net geholpen had en waarmee hij vriendschap sloot opeens zo aanspreken, dus schoot hij even lichtjes in de lach en wreef over zijn achterhoofd. Hij verontschuldigde zich kort en keek haar gewoon weer vriendelijk aan, want hoe snel hij ook op zijn teentjes was getrapt, dit was vaak ook snel weer voorbij. "Maar mocht dat toch je strevensdoel zijn, dan juich ik je toe. Dat is het minste wat ik kan doen na jouw redding." hierdoor ontstond er een brede glimlach op zijn gezicht "Dankje." het was het enige woord dat hij hierop wist te zeggen, maar het was fijn voor hem dat hij hier mensen ontmoette die hem zouden aanmoedigen vanaf de zijlijn.
"Over reddingen gesproken." zie hij na een korte stilte "Ik zal je opnieuw redden. Je bent nieuw toch?" hij glimalchte even breed "Weet je al waar je de volgende les moet zijn?" Caleb zat hier nog niet zo lang, maar had wel al veel lokalen voorbij zien komen en wist dus alle lokalen prima te vinden.

"Het geschiedenis is de eerste trap die je tegenkomt na de glazen deur en dan gelijk aan je rechterhand." legde Caleb uit zijn hoofd uit, hij moest lichtjes lachen om de wanhopige blik van Fiore, wat uiteindelijk overging naar een vrolijke glimlach. Mensen verbaasden zich vaak over het feit dat zijn gezichtsspieren onvermoeibaar leken te zijn, maar er waren veel dingen die zijn glimlach konden doen verdwijnen. Zoals flauwe opmerkingen of dingen die hem boos of verdrietig maakten. "Praten in de pauze klinkt goed." antwoord ehij haar vraag, op dat moment ging de bel, dus hij gaf haar ngo even een schriendschappelijke klap op haar schouders en liet zich toen meevoeren met de rest van de lopende leerlingen, hij vond al snel wat leerlingen van zijn klas en voegde zich daar bij.

Na twee lesuren was het tijd voor de groet pauze, deze duurde ongeveer een half uur, maar werdt vaak opgerekt tot wel 45 minuten, veel mensen gingen rond deze tijd naar het schoolplein, maar dat was juist de reden dat Caleb liever binnen in de kantinte bleef. Je zou het niet denken van zo'n gezellige jongen, maar hij hielt eigenlijk helemaal niet zo van drukte. "Fiore!" dit keer hoefd ehij tenminst eniet zo hard te roepen om boven de drukte uit te komen. Hij zwaaide eventjes naar haar en liep toen naar de tafel waar ze aan zat, het was een klein tafeltje voor ongeveer 4 personen, maar zij zat er alleen aan. zonder twijfeling plofte Caleb op de stoel tegenover Fiore neer en zette zijn rugzak naast zijn stoel. Hij had niets van het etne hier gepakt, geen honger. Zuchtend keek hij Fiore even aan "Hoe was je les?" vroeg hij toch maar na, ookal was school niet zo veel aan, dat vragen was gewoon uit beleefdheid.