Can't reach it

Vince stond starend met een papier in zijn hand voor de bibliotheek deur. Hij moest voor geschiedenis een opstel schrijven, en omdat hij in het leger zat mocht het geen oorlogs opstel worden. Vince zuchtte, nou zou hij er veel langer over doen. En net alsof hij het niet al druk had. Bijna elk weekend moest hij terug naar de basis in de buurt van las vegas. Een pittigeind met de auto, daarom ging hij meestal vrijdagavond na school al. Dit betekende dus dat hij weinig tijd had voor zijn huiswerk te maken. Hij kwam zondag laat thuis meestal. Maar omdat Vince echt geen idee had waarover hij zijn opstel moest maken had hij advies gevraagd, nu moest hij een opstel schrijven over de introductie van de lopende band. Geweldig, net alsof het hem zo veel boeide hoe en wat? Als het maar werkte en hij zo zijn spullen kreeg. Maar omdat hij zijn diploma nodig had moest hij het dus maken. Hiervoor zou hij er met zijn pet naar hebben gegooid, maar nu had hij een reden waarom hij het wou. Eigenlijk zou hij niet al Sergeant mogen zijn, maar omdat hij bezig was met zijn opleiding en beloofd had die af te maken kreeg hij die rang. Nu moest hij het alleen nog zien waar te maken. Vince las dus de naam van het boek op het papiertje. De geschiedenis van de lopendeband. Kon het nog minder creatief? Vince heeft altijd geleerd zo effectief te werk te gaan, daarom liep hij meteen naar de vrouw achter de balie en vroeg waar die lag. "Rij 5 rek 3 en dan bij de L" werd er met een snerk stemmetje gezegd. Het viel Vince wel op dat alle bibliotheekassistent oude vrouwen, die chagrijnig waren, waren. Gericht liep Vince naar het rek toe. Wat hem daar aantrof vond hij wel grappig, zacht grinnikte hij bij het zien van een jongen die net niet bij een boek kwam. Vince was dan ook niet de grootste maar waarschijnlijk toch wel een kop groter als die jongen. "Moet ik je even helpen" zei hij terwijl hij zijn lach inhield. Hij was er in getraind om emoties te verbergen, dit was dus niet echt een zware klus voor hem.

Vince zag dat de jongen, die overgens duidelijk niet geheel Amerikaans was, het niet leuk vond dat hij grinnikte. Oke zelf zou hij het ook niet leuk vinden, gelukkig was hij niet zo abnormaal klein of groot. Hij kon nog overal bij, en had dus ook niet veel hulp nodig. De jongen kalmeerde snel toen Vince ophield met grinniken en hem normaal aan keek. Hij leek zelfs opgelucht en blij dat er iemand zou helpen, hier waren ze blijkbaar niet zo sociaal. Hij heeft geleerd iedereen te helpen als je kan, en nu hij hier toch is waarom niet. Hij knikte even op de woorden van de jongen. Welk boek hij nodig had was allang duidelijk want hij had al enkele pogingen gewaagt. Rustig en met gemak pakte Vince het boek van de plank tevens als zijn eigenboek, die enkele boeken verder lag. Dat verdomde verslag toch ook. “here you go, jouw ken ik trouwens nog niet. Eversmann, uuhm Vince Eversmann” zei hij terwijl hij het boek gaf. Hij was bijna vergeten zijn voor naam te zeggen, want in het leger ging het alleen om de achternaam. Het was even moeilijk voor hem om te switchen.

flut

Het enigste wat Vince los liet was een klein knikje toen de jongen zich voorstelde, energie zou hij niet verspillen aan veel gepraat over een naam. Achter zich was het aardig druk in de bieb, waarschijnlijk moesten alle 11 jaarders een opstel schrijven. Daarom was het niet bepaald stil in de bieb erg druk ook niet, maar wel rumoerig. Niet dat echt moeilijk was om zich dan te consenteren dat had hij wel geleerd bij de rangers. Weer knikte Vince, hij kon dan wel goed praten maar af en toe was hij niet echt een man van woorden, en ook hier weer was er niet veel nuttigs mee te delen. "Dat kan zeker zijn" zei Vince erna met een vriendelijke glimlach. Hij zat in de zelfde klas als Caleb hoewel hij die jongen nog nooit heeft gezien, waarschijnlijk is hij nieuw, en Vince was net terug. Vince hoefde nog niet eens te denken over was Caleb bedoelde met het wijzen, hij was namelijk expert geworden in gebaren taal. Het moest wel met praten verraadde je je plek. Rustig zonder enige haast liep Vince naar het inmiddels niet meer lege tafel, want Caleb zat er nu aan. Hij pakte een stoel en ging zitten, pakte een blaadje waar op stond wat hij precies moest doen en hij pakte pen en papier. Hij was meer van pen en papier, makkelijker om te gebruiken. Hij zou het later wel overtypen. "Ben je trouwens nieuw" zei Vince zachtjes zodat hij anderen niet hoefde te storen.

Vince knikte naar de jongen toen hij vertelde dat hij hier nog niet zo lang was, het verbaasde hem dat de jongen hier was opgegroeid. Hij zag er toch aardig buitenlands uit, maar ja vooroordelen kloppen meestal dan ook niet. Verveeld bladerde Vince door het stoffige en oude boek. Dat het stoffig was kon Vince wel begrijpen wie gaat er nou z'n saai boek lezen. Hij schreef een paar aantekeningen op en vroeg toen, zachtjes want hij wou de aandacht van de griezillige biebwijf niet trekken. "Bevalt het je een beetje" waarna hij weer even zijn ogen over de pagina liet glijden, na enkele bladzijden gelezen te hebben vond Vince het wel weer genoeg. Hij klapte het dikke roodbekafte boek dicht, en ging zuchtend achterover leunen. "En waar gaat jouw werkstuk over" vroeg hij. Iets harder dan bedoeld want hij voelde meteen de branderige blik van mevrouw in zijn rug.. Vince kuchte wat en fluisterde "Ligt het aan mij of is die vrouw dood eng". hij had veel enge dingen in zijn leven mee gemaakt, veel doodsbedreigingen gehad, maar deze vrouw kwam er op een of andere manier geheel boven uit. Kwam het door haar gerimpelde walvis huid, of door de strenge blik dat over het brilletje kwam. Hij wist het niet.. maar eng was het zeker