What if?

Een donkere schim vertoefde zich op een van de kliffen aan de rand van Santa Monica, van in de verte zou je zeggen een gewone schaduw. Gezichtbedrog dus, maar niets was minder waar. Christian was gehuld in een zwarte jogging en een zwarte hoodie waarin zijn gezicht verborgen lag. Kleren waar hij zich meestal alleenin vertoonde als hij zou gaan sporten maar nooit gewoon in de dag. Een zucht schoof over zijn lippen. Naast hem stond een doos, een doos met spullen die hem aan zijn voormalige vriendin herinnerde, spullen van haar die hij nog had. De jongen zat op een van de kliffen aan het strand van Monica, zijn voeten hingen over de rand van de stenen en zo zat hij hier dan ook. Op de klif was hij niet makkelijk geraakt maar goed, hij zat er nu en voor nu zou hij er ook blijven zitten. Op zijn gezicht was niets af te lezen buiten die steen harde uitdrukking die hij sinds gisteren avond droeg. Vanochted had hij alles bij elkaar gezocht, oude foto's, kleren van haar die in zijn koffer waren geraakt. De dingen die hij gekregen had van haar. De jongen wreef door zijn haren en zuchtte. Hij haalde uit de doos een fotokader, daar stond hij met haar op, en hun hond. Zo hadden ze elkaar ontmoet in een park, hij was de hond gaan uitlaten en zo opeens had hij het meisje zien zitten en was zijn wereld compleet veranderd. Het meisje had hem voor de tijd dat ze samen waren verbeterd, ze waren soulmates geworden, hij was afhankellijk geweest van haar, en zij van hem. Constant zaten ze bij elkaar. En toen, toen kwam het nieuw dat hij weg moest.
Christian staarde naar de foto en voelde een sterke pijn door zijn hart jagen. Dit was zijn schuld, als hij niet vertrokken was, dan was ze nu niet vertrokken naar een betere plaats. De jongen slikte. Waarom was het ook zo dat hij haar die bewuste dag had ontmoet toen hij de hond uitliet? Wat haalde hij in zijn hoofd toen halt te houden? Christian's vuist was gebald, degene waarmee hij de foto niet vast had, de kans dat hij op de steen zou slaan was groot maar hij hield zich in en staarde weer strak naar voren. Beelden van hem en haar schoten door zijn hoofd heen, elke keer als hij zijn ogen sloot zag hij de perfecte glimlach van het meisje. Die perfecte blonde krullen en haar helder groene ogen. Ongewoon in zijn streek, maar hij hield ervan bij het meisje. Even sloot Chris zijn ogen, maar dat bracht hem ook niet bij zinnen. Het maakte hem nog meer van streek dan hij al geweest was. Hij had iemand nodig, iemand die hem begreep, iemand die hem kende. Maar hij had het lef niet om zijn zus een bericht te sturen of op te bellen, hij wou niet dat ze bezorgd was om hem. Dit moest hij op een of andere manier zo snel mogelijk weten te verwerken. Toen hij zijn ogen weer opende staarde hij naar de hemel, hij geloofde in de hemel, dat ze daar nu zou zijn. Dat ze zou weten hoe hij zich voelde. 'Baby, what if.' Sprak de jongen duidelijk, niets fluisterend of wat dan ook. De wind nam zijn woorden mee, en lieten ze verdwijnen in de lucht. Hij legde de foto weg en beet op zijn onderlip toen hij een knuffel zag liggen. Met enige woede gooide hij deze weg, met zijn ogen volgde hij het plushe dier. Toen het het water oppervlak raakte verdween de knuffel in de woeste golven van de zee.

[&Eloisa]

Schuimkopen danste op de golven, die met geweld kapot sloegen tegen de kliffen. De zon had zich voor de verandering verstopt achter de dreigende wolken, die zich als een donkere deken boven Santa Monica hadden verzameld. Eloisa had de capuchon van haar vest over haar haar getrokken, zodat ze het niet constant uit haar gezicht hoefde te vegen. Haar vertrapte All-Stars zakte weg in het mulle zand. Wat het rennen een stuk zwaarder maakte, ze was ook niet zonder reden naar het strand gegaan om te gaan hardlopen. Ook de wind werkte tegen, probeee haar telkens omver te blazen en dan rende ze er niet eens tegen in. De spieren in haar kuiten begonnen langzaam te verzeuren, en ze ademde koer lammig. Hoe lang zou ze dot nog vol houden? Ze rende nu al bijna twee uur non-stop en haar lichaam was uitgeput. Haar geest daarintegen zat nog vol energie, en stond haar niet toe te stoppen om even op adem te kommen. Honderd meter verderop eindige het strand en begonnen de klippen. Daar moest ze wel stoppen, of ze zou zich direct om moet draaien. Maar op de rotsen rennen was geen optie, dan zou ze geheid onderuit gaan en als dat zou gebeuren zou ze een probleem hebben. Er waren nauwelijks mensen op het strand, dus bij de kliffen zou het sowieso wel verlaten zijn. Oké, misschien ook niet. Een schim tekende zich af tegen de donkere hemel, zat roerloos boven op de kliffen. Na ee korte aarzeleing kwam Elpisa tot stilstand vlak voor de eerste rotsen. Vlekken danste voor haar ogen, en voor een moment leunde ze duizelig tegen het koele steen van de kliffen aan. Ze trok haar capuchon van haar hoofd, direct vlogen er enkele donkere plukken in haar gezicht. Met de rug van haar hand streek ze langs haar voor hoofd. Misschien moest ze toch maar even uitrusten voor ze verder ging, of niet? Een bekende stem deed haar op kijken, ze liet haar blik over het strand glijden. Niemand. Ze fronste, dat was toch echt de stem van Christiane of vergiste ze zich nu. Ze draaide zich om en legde haar hoofd in haar nek. De gedaante op de kliffen? Na een korte aarzeling klom ze op de eerste rots, die nat en glibberig van het zoute zee water. Rustig begon ze omhoog te klimmen, vervloekte zichzelf voor het feit dat het zo zwaar was. Vroeger zou het haar veel makkelijker zijn vergaan, op de een of andere manier was zowel haar conditie als haar kracht drastisch verslechterd. Eindelijk was ze boven, haar blik ging naar de jongen die gehuld was in een zwarte hoedie en een jogging. Alleen daaraan kon ze al zien dat er iets aan de hand was, normaal zou hij nooit zo over straat gaan. Enkel als hij ging sporten maar dat was nu duidelijk niet het geval. Ze liep naar hem toe legde haar hand op zijn schouder. "Hè Chris, gaat het?" vroeg ze bezorgd, waarna ze naast hem ging zitten.

Christian's blik was nog altijd gericht op het water waar zo net de knuffel in verdwenen was. De jongen kon het niet bevatte dat het voorbij was. Het meisje dat hem zo had veranderd, was verdwenen, was vertokken naar een plek waar hij niet heen kon. Toch niet zo gewoon even een vliegtuig op. Dat was het moeilijkste van dit alles. Als hij niet was vertrokken zaten zij en hem nu ergens op een terrasje in hun thuisland, dan zou hij haar in zijn armen kunnen nemen. Maar nu, nu was het gedacht aan haar niets meer dan iets wat hem zo veel pijn deed dat hij zichzelf wel van die klif kon afgooien. Maar goed hij was gelukkig nog wel genoeg bij zinnen om dat niet te doen, al was dat meer het geval door tat Eloisa hier nu ook nog ergens rondliep, of zij het nieuws had gekregen wist hij niet, al dacht hij van wel maar goed. Dan zou ze hem al lang gebeld hebben of wat dan ook. Een plotse hand trok hem weg uit zijn eindeloze gedachte die altijd maar leken te lijden naar een persoon. De jongen keek niet op, maar aan de stem te horen was het Eloisa. Kort beet hij op zijn onderlip, aan haar stem te horen wist ze het niet. Nog altijd stond die harde uitdrukking op zijn gezicht, deze kreeg hij niet weg hoewel hij dat nu op dit moment wel probeerde voor haar. 'Eerlijk gezegd, geen idee.' Mompelde hij naar haar terwijl ze naast hem kwam zitten. Christian wijgerde haar aan te kijken, niet uit woede, maar eerder uit schaamte. Misschien klonk het raar, maar hij wou niet dat zijn pleegzus hem recht in de ogen kon kijken nu. Want hoewel hij zich van buiten hard had op gesteld zou door een blik van haar alles bovenkomen en dat kon hij niet maken. Dat hoorde niet. Kort schoten zijn ogen naar de doos die aan de andere kant van hem stond, ze zat nog aardig vol. Al zou hij hier een hele dag en nacht moeten blijven, hij vertrok niet tot hij de doos had leeg gemaakt. Aangezien er toch vrijveel in zat, zou het dus inderdaad wel een poosje gaan duren voor het helemaal leeg was. Chris keek weer naar voren, voelde een stevige wind gade slaan op zijn gezicht. Het kon hem nu voor de moment niets meer schelen, als hij ziek zou worden des te beter dan hoefde hij geen stomme lessen bij te wonen of wat dan ook. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar Eloisa, maar keek meteen toch weer naar voor. Voor haar zou hij nog stand houden tegen alles, dat hoorde gewoon. Misschien waren ze niet gerelateerd door bloed, maar dat maakte niets uit. Hij was haar grote broer en hij zou zich niet laten kisten door dit, nog niet.

Zijn antwoord vergrootte haar zorgen, even als het feit dat hij haar niet aan keek. Ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij zijn harde uitdrukking niet naar zijn ogen had kunnen verplaatsen. Anders had hij haar blik niet ontweken. Wat zou er gebeurd zijn? Zou Elena een eind aam haar leven hebben gemaakt? Nee toch? Het zou kunnen, het meisje was er altijd al toe in staat geweest. Christian was degene die haar er van af had gebracht, maar hij woonde niet meer in Italie en hun break-up had haar veel pijn gedaan. "Wat is er gebeurd?" vroeg Eloisa, al vreesde ze dat ze het antwoord al wist. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar haar broer, als haar vermoedde klopte zou hij zich nu echt vreselijk voelen. Haar hield hij niet voor de gekke met die harde uitdrukking. Ze irriteerde zich er aan dat hij het überhaupt probeerde, waarom toonde hij voor de verandering zijn gevoelens niet eens? Hij hoefde zich toch niet altijd groot te houden? Ze trok haar benen iets op, nu ze stil zat begon ze spijt te krijgen van het feit dat ze vanochtend een zwart voetbalbroekje aan had getrokken om in hard te lopen. Aan de andere kant, zo verbruikte ze wel energie en dus zou ze calorieën verliezen. Niet veel, maar toch. Het was beter dan niets. Ze richtte haar blik weer op hem, probeerde tevergeefs oog contact te maken. "Je hoeft je echt niet altijd groot te houden." zei ze zacht, waarna ze aarzelend zijn hand vast nam en er een kneepjes in gaf. Ze betwijfelde of hij er naar zou luisteren, hij kon behoorlijk koppig zijn. Al had ze daar zelf ook een handje van, dat terwijl ze niet eens een bloedband hadden. Eigenlijk was het best vreemd, ze dacht over Christian altijd als een broer. Niet als een pleeg broer. Oké, misschien was het niet zo heel vreemd. Tenslotte was hij er altijd geweest, als haar grote broer. Hij had haar vaak geholpen, en ze wou hem nu ook eens helpen. Maar dan moest hij haar wel de kans geven en niet hard voor zich uit blijven staren. Alsof hij niet wist dat ze in de gaten had wat er speelde. Ze keek langs hem heen, zag de doos staan, herkende enkele spullen die er in zaten, ze beet op haar lip. Ze sloeg haar armen om Christian heen en gaf hem een knuffel. Hij hoefde niet meer te zeggen wat er aan de hand was. Ze had het antwoord al. Elena was er niet meer, Eloisa richtte haar blik op de hemel. "Het is niet jouw schuld." zei ze zacht,waarna zeewet in stilte verviel. Niet wetend wat verder te zeggen.

Ze wist het dus nog niet, ergens was hij daar blij om, maar langs de andere kant moet hij haar het nu uitleggen en dat was iets wat hij niet kon. De jongen staarde naar het water, de zee was woester dan normaal, en het was grijzer, het weer had op een of andere manier aangenomen hoe hij zich voelde. Beelden van hem en Elena verschenen weer, hij en het meisje die samen in de regenstonden op de stoep op het plein. Een avond die voor eeuwig in zijn geheugen gegrift stond, Christian slikte even. Maar de krop in zijn keel leek niet meer te verdwijnen, hoe langer hij alles opkropte hoe zwaarder dit begon te worden voor hem. Als het aan de jongen lag was hij al lang weer vertrokken toen zij was aangekomen, hoewel hij nood had aan haar gezelschap. Zij was de enigste die wist hier wat Elena voor hem betekend had, en hoe hij zou reageren op haar overlijden. De jongen bleef gehuld in stil zwijgen, bang dat hij zou gaan uitbarsten tegen haar. En daarmee bedoelde hij niet alleen triest zijn maar ook woede, hij was kwaad opzichzelf, en op het meisje. Gewoon omdat hij het zwak vond dat je je nemen zelf nam. Hij snapte niet dat je zoiets kon doen, het was gewoon je verstand op nul zetten en dan tja deed je wat je moest doen. Maar toch. Het meisje hem al snel dat hij zich niet sterk moest houden. Maar in zijn opinie was het wel zo, hij kon hier moeilijk gewoon liggen huilen terwijl er eender wie naar boven zou komen. Plus, als dat gebeurd was en zij kwam naar hem dan wist hij evengoed dat het meisje dom zou komen mee doen en dat wou hij helemaal niet hebben want dat leek hem zo onozel. Zijn hand werd vast genomen door haar waardoor hij zelf zijn hand even om de hare heensloot. Al heen snel volgde er een knuffel van haar, waarschijnlijk had zijn zus de doos zien staan, daar was hij wel zeker om. De jongen legde zijn hoofd op haar schouder en luisterde aan wat ze zei. Christian was overtuigd door het tegenovergestelde. Tranen vormde zich in zijn ogen, maar hij verstopte ze weer, nee, huilen ging hij niet doen in haar bijzijn. De jongen maakte zich los uit haar grip en haalde een papier uit zijn zak. De brief. Deze vouwde de jongen open en even liet hij zijn ogen over het papier gaan waarbij hij hem overhandigde aan Eloisa. 'Lees.' Mompelde hij zacht.


Christian keek haar aan en snoof even. 'Dus zeg niet dat het niet mijn fout is, want geloof me dat is het wel. En ergens weet je het Elo, als ik nog daar was geweest dan leefde ze nu nog. Dan had ik hier niet gezeten zo.' Sprak de jongen ietsje harder. Zijn stem klonk zo standvast, de jongen was er echt van overtuigd. Nog altijd keek hij haar niet aan, maar zijn ogen waren nu gericht op zijn handen. Zijn handen zagen iets bleker dan normaal, maar dat was vooral omdat hij zo lang buiten zat, het was kouder dan hij gewend was, en echt warm was de jongen nu niet gekleed als hij mocht toegeven. Znder het meisje was hij niet veel meer, hoewel ze nu al een tijd uit zijn leven was. Niet uit zijn leven, gewoon uit het oog, maar nu wasze echt weg. Verdwenen. Vanished.

Het bleef stil, Christian sprak geen woord bleef zwijgend voor zich uit staren. Alsof zij er niet was, alsof hij nog steeds alleen op de rotsen zat. Wat er ook aan de hand was, het deed hem veel pijn. Zo veel pijn, dat hij het niet uit kon spreken. Zacht beet ze op haar lip, ze kon er niet tegen hem zo te zien. Was het niet van hem gewend. Wat niet betekende dat ze wou dat hij zijn verdriet zo diep weg stopte, dat zelfs zij het niet meer kon zien. Nee, hij moest dit niet alleen doorstaan. Ze wou hem helpen, maar dan moet hij zich er wel voor open stellen. Iets wat hij leek te weigeren, hij durfde haar niet eens aan te kijken. Kon hij haar dan niet één keer zijn zwakte laten zien? Hij hoefde toch niet altijd de sterkste te zijn? Hij had haar aak genoeg getroost, waarom wou hij niet dat ze het zelfde deed voor hem? Oké, hij was haar grote broer. So what? Dat betekende niet dat hij niet in haar bijzijn zijn verdriet niet mocht tonen. Ze scheelde nog niet eens twee jaar! Zijn hand sloot zich om de hare, hij voelde koud aan. Hoe lang zou hij hier al zitten? Een uur? Langer? Haar blik dwaalde af naar de zee, de hoge golven die kapot sloegen tegen de verraderlijke klippen. Zou hij overwogen hebben te springen? Nee, toch? Christian liet zijn hoofd tegen haar schouder zakken, ze kneep zachtjes in zijn hand. "Je hoeft je echt niet sterk te houden voor mij Chris, ik weet hoe veel je van haar hield." Fluisterdee ze. Ze merkte dat ze zelf ook tranen achter haar ogen voelde branden, maar ze was niet van plan te gaan huilen. Nee, ze moest haar broer de kans geven zijn verdriet in de vrije loop te laten. Hij moest haar niet weer troosten, dat was nu haar taak. Christian overhandigde een velletje papier aan haar, maakte met één enkel woord duidelijk dat de inhoud belangrijk was. Ze liet zijn hand los, begon langzaam te lezen. "Misschien heb je gelijk, misschien was ze er nog geweest als jij niet was weg gegaan. Maar ze heeft er zelf voor gekozen, het is niet jouw fout. Ze had ook hier naar toe kunnen komen, ze had je kunnen bellen en deze woorden kunnen zeggen. Zodat jij er iets aan had kunnen veranderen. Maar dat heeft ze niet de kans gegeven, ze heeft je niet de mogelijkheid gegeven haar te reden. En als het jouw fout is, dan is het net zo goed de mijne. Ik had haar er ook af kunnen brengen als ik daar nog was geweest, misschien niet zo als jouw. Maar het was me wel gelukt, want ik ken jouw en ik had jullie weer bij elkaar kunnen brengen. Het is niet jouw schuld." Ze vouwde de brief zorvuldig op, waarna ze hem teruggaf. Ze stond op en ging voor hem op haar knieën zitten, waarna ze zijn kin beet pakte zodat ze hem eindelijk recht in zijn ogen kon kijken. "Laat die muur van je eindelijk eens vallen, misschien lucht het op." Fluisterde ze zacht, terwijl ze haar hand liet zakken.

Christian keek nog steeds naar voor, zijn hart bonsde in zijn keel en hij voelde de koude uiteindelijk toe slagen. Maar ergens voelde het goed aan, alsof hij in deze koude toch zichzelf even kon herpakken, al lukte dat hem op dit moment niet. 'Ik wil niet dat je me ziet huilen Elo, dat hoort niet.' Mompelde de jongen, misschien net hard genoeg om het hoorbaar te maken. Kort sloot hij zijn ogen en voelde hoe het papier uit zijn handen werd getrokken en zijn hand werd losgelaten. Bam, daar verdween de steun. De jongen wreef over zijn wang, alles aan hem voelde ijzig koud. Hij zat hier al lang, heel lang. Misschien niet bepaald gezond, maar ergens moest hij dit doen. Dit was zijn manier van rouwen. De jongen luisterde naar zijn zusje toen ze weer begon te spreken, en uiteindelijk was het zo ver. Door haar woorden, kwam er tranen in zijn ogen. Misschien had ze gelijk, maar hij was er van overtuigd dat als ze daar nog waren ze het niet gedaan zou hebben. 'Waag het niet om te zeggen dat het jouw schuld was.' Sprak de jongen wat harder, maar er was een duidelijk krop in zijn keel gekomen. Toen ze voor hem kwam zitten wou hij zijn blik afwende maar al snel sloot haar hand zich om zijn kin en moest hij haar wel aankijken. Na haar woorden werd zijn kin gelost, en ademde hij huiverend in. Zonder enige aankondiging legde hij zijn armen om haar heen en rolde er uiteindelijk tranen over zijn wangen. Nu voelde hij zich eerlijk gezegd, ergens nog slechter dan hij zich al voelde. Toch bleef hij haar vasthouden, als een zwak kind dat zijn moeder niet kon loslaten op zijn eerste school dag. Een zwak moment van de jongen die zijn emoties meestal goed wist te verbergen. Te bedenken dat Elo hem had gebroken, terwijl ze niet eens een bloedverwant was van hem, maar toch zo aanvoelde was voor hem ergens ook wel een shock. Omdat hij meestal ook alles voor haar kon verborgen houden, maar dat zou nu ook niet meer gebeuren waarschijnijk. Tranen bleven komen, en hij vroeg zich af of je ooit uitgedroogd zou raken door te veel te huilen. Wat hij de afgelopen tijd dat Elena dood was al niet had afgehuild was echt al heel veel.

“Hoezo hoort dat niet? Jij hebt mij ook vaak genoeg zien huilen. Het is niet iets om je voor te schamen Chris, al helemaal niet nu. Het meisje van wie jij ongelofelijk veel hield is er niet meer, dit is niet het moment om je groot te houden.” Het was niet zo dat ze her perse wou zien huilen, ze wou gewoon dat hij zich liet gaan. Dat hij niet het idee had dat hij zich sterk moest houden voor haar. Hij moest zijn gevoelens ook eens laten gaan, door het op te kroppen zou hij zich niet beter gaan voelen. Enkel slechter. “Het is net zo min jouw schuld als het de mijne is. Ja misschien hadden we het kunnen veranderen, maar ze heeft het zelf gedaan. Het is haar keuze geweest. Dit is niet jouw fout.” Zijlings keek ze hem aan, het was haar niet ontgaan dat hij zonet harder had gesproken. Maar het brok in zijn keel was niet verdwenen, in tegen deel. Ze had het idee dat de gevoelens hem langzaam te veel was, dat hij op het punt stond om te breken. Ze vond het naar hem zo te zien, hem zo veel pijn te zien hebben.
Christian sloeg zijn armen om haar heen, ze volgde zijn voorbeeld legde haar armen om hem heen. Hij huilde, voor het eerst in haar leven zag ze hem echt huilen. Hij hield zijn emoties niet langer verborgen voor haar, iets wat haar ergens wel goed deed. Al drong dat nu nauwelijks tot haar door. Zacht drukte ze hem tegen zich aan, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Ze had geen idee hoe het was om iemand van wie je zo veel hield te verliezen, ze kende wel de angst je geliefde te verliezen. Toen Vince uitgezonden was, had ze regelmatig slapenloze nachten gehad. Was ze constant bang geweest, dat hij niet terug zou komen. Maar hij was terug gekomen, hij leefde nog. In tegen stelling tot Elena. Ze besloot dat ze het beste kon zwijgen, hem gewoon vast houden.

De jongen was nu uiteindelijk helemaal gebroken, en lag uit te huilen in zijn pleegzus haar armen. Het hoorde niet, maar toch voelde het goed om gewoon even uit te huilen bij haar. Al voelde de jongen ook woede door zich heen komen, maar die toonde hij niet. Dat was niet van toepassing nu, en hij wou niet dat hij Elo wat aan deed. Zijn armen lagen nog om haar heen, maar niet zoals hij haar gewoonlijk vast hield, stevig, als een echte grote broer. Nu was hij diegene die zich in haar plaats stelde als het aankwam op elkaar troosten, losjes lagen zijn armen om haar heen. Zo zwak had hij zich nooit echt gevoeld, op dit moment verlangde hij naar Elena, maar hij wist dat ze niet meer zou komen. Chris plaatste zijn hoofd op haar schouder en verstopte zijn gezicht in haar nek, zoals zij dat vroeger bij hem had gedaan. 'Ik mis haar Elo, meer dan ooit te voren.' Wist hij eruit te krijgen, maar of ze het hoorde wist hij niet echt. De golven sloegen hard tegen de kliffen waardoor er zachte bevingen door de stenen gingen, als zijn hart verder kon breken dan was het nu gebeurd. De jongen moest zich gaan herpakken, en snel. Misschien is naar een psycholoog stappen, of gewoon met Regina of Esther gaan praten. Die twee konden hem doen vergeten wat er eigenlijk aan de hand was, op hun eigenste manier en dat was eigenlijk best wel goed. Moest de een hem niet kunnen opbeuren zou hij naar de andere gaan, zo ging het nu eenmaal bij hem. Maar Elo zou hij er niet mee lastig vallen, die zou het wel al zwaar genoeg hebben op het moment. 'Trouwens, hou je niet in. Elena betekende ook veel voor jou, dus dit is ook een grote shock voor jou, hou je please niet in zusje.' Sprak de jongen wat harder, in de hoop dat ze het nu zou horen zonder dat hij echt moest gaan roepen tegen haar of wat dan ook.

Losjes lagen Christian's armen om haar heen, het was vreemd om nu degene te zijn die hem troostte. Eerder was het altijd andersom geweest, waren de rollen omgedraaid. Zacht streek ze met haar hand over zijn rug, liet hem huilen. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, hield dan ook haar mond. Het was voor haar onmogelijk zich in zijn situatie verplaatsen, je kon bepaalde emoties pas ervaren als je ze had mee gemaakt. En al wist ze hoe pijnlijk de angst was je geliefde te verliezen, kon ze zich geen goed beeld vormen van de pijn die het te weeg zou brengen als dit werkelijk gebeurde. Christian plaatste zijn hoofd op haar schouder, verborg zijn gezicht in haar nek. Voorzichtig trok ze hem iets dichter tegen zich aan, liet ze haar hoofd tegen het zijne rusten. Bij het horen an zijn woorden, beet ze op haar lip. Zich zelf vervloekend voor het feit dat ze geen woorden kon vinden om hem te troosten. Elena was dood. Het besef kwam harder aan dan daarstraks, en ze voelde tranen achter haar ogen branden. Godverdomme, Ela houdt je sterk Chris heeft je nu nodig! Sprak ze zichzelf streng toe. Nogmaals probeerde ze de juiste woorden te vinden, maar het lukte niet. Wat kon ze zeggen? 'Het komt wel goed?' Ja, natuurlijk zou het uiteindelijk wel beter worden. Maar die woorden zouden het nu niet minder pijnlijk maken. Zijn woorden deden haar slikken, hij kende haar te goed. Maar ze wou niet huilen, niet nu niet nu hij haar nodig had. Nogmaals beet ze op haar lip, liet ze haar hoofd lichtjes tegen de zijne rustte. Een traan ontsnapte uit haar ooghoeken, rolde over haar wang. Damn, waarom was ze toch zo'n zwakkeling? Een tweede traan volgde de vorige op, en nog één. "Sorry." Fluisterde ze zacht, al was ze er niet zeker van of Christian haar hoorde. Aangezien de golven die kapot sloegen tegen de rotsen, aardig wat geluid produceerde en haar stem niet meer dan een zachte fluistering was geweest.

Christian lag nog steeds in dezelfde houding in de armen van zijn zus. De jongen voelde zich zwakker dan eerst, zijn muur was ineengestort zo snel. De jongen haalde huiverend adem, iemand verliezen deed zowiezo al pijn. Maar dan nog een iemand verliezen die zo dicht bij je stond, dat was as hartverscheurend in zijn ogen. Ja, hij zou er zich altijd schuldig om gaan voelen, iets wat normaal was. Aangezien het voor een deel zijn schuld dan ook nog was. Elo legde haar hoofd tegen het zijne aan waardoor hij zich misschien toch al iets beter voelde. Een zus als haar vond je niet gauw, of toch niet als pleegzus eigenlijk. De twee hadden de band alsof ze echte siblings waren, en dat was nog het beste van al. Ze hoefde elkaar een keer te bekijken en bam dan wisten ze ook meteen wat er mis was. Daarom had hij bij zichzelf een muur opgetrokken zodat ze niet altijd zou zien wat er loos was, maar uiteindelijk had zij hem toch gebroken op een manier zoals zij alleen kon. Een zachte druppel water spetste op zijn wang. Het was geen zee water, maar het waren tranen, tranen van zijn zusje. Voorzichtig tilde hij zijn hoofd even op en drukte een kus op haar voorhoofd waarna hij zijn hoofd weer terug legde op haar schouder en zijn ogen sloot. Door heen zijn hoofd gingen de laatste beelden van hem en Elena, de beelden van afscheid, maar toen leek het geen afscheid voor eeuwig. Hooguit een paar maanden of weken, maar nu zou hij haar niet meer kunnen zien. Nu was hij diegene die achterbleef in een land dat niet eens het zijne was. ‘Ga je naar de begrafenis?’ Vroeg hij zachtjes aan haar. Hijzelf wist het niet, de woorden die daar naar zijn hoofd zouden gegooid worden daar was hij niet klaar voor. Zwak was hij niet, maar woorden zoals moordenaar of wat dan ook kon hij niet verdragen. Toch niet in deze omstandigheden met Elena, al hadden ze eigenlijk wel gelijk als hij eerlijk moest zijn. Maar hij wou niet geconfronteerd worden met haar ouders, of haar broers. De kans dat hij dan zelf levend weg kwam was heel klein voor hem. Ookal mocht zijn eigen familie er misschien zijn, het verliezen van een zoon of dochter liet je uiteindelijk gekkere dingen doen dan je zelf zou verwachten. En die kans was net voor hem iets te groot om zich daar te wagen. Wel zou hij later terug gaan naar het land, om naar haar graf te kunnen gaan. Dat vond hij wel nog kunnen, dan kon hij in alle stilte afscheid van haar gaan nemen voor een eeuwigheid.