filling in some stupid paperwork

Verveeld zat Vince in de wacht kamer te wachten, hij keek naar zijn sneakers en haalde zijn hand even over zijn gemillimeterd haar. Hij had geen idee dat hij naar het loket moest lopen, hij had de opdracht gekregen daar naar toe te gaan, verder niks. Maar toen er een jongen naar het loket ging omdat hij eruit was gestuurd snapte hij de procedure. Hij pakte het mapje met allemaal papieren en liep naar het loket toe en ging achter de jongen staan. Zijn ogen gleden over het bruine haar van de jongen tot aan zijn rode sneaker. Niet veel tellen later was hij aan de beurt. "Ik kom hier voor mijn papieren klaar te maken, sir zei hij, dat sir zat er gewoon nog zo ingeprent en het zou lang duren voordat het eruit kwam, zo had hij nog wel meerdere van die gewoontes. De man keek hem even verbaasd aan dat hij met zoveel respect werd behandeld, tenminste hij werd zelden tot nooit sir genoemd. Even bladerde hij wat door de papieren, en knikte als bevestiging dat alle papieren in orde waren. "Als je deze formulieren invult kan ik je rooster geven, en kan je weer in je oude klas instromen, je kan ze op je gemak in de kantine of buiten invullen" zei de man kalm. Meteen zei Vince erna uit automatisme Roger that. Vince had niet eens door dat de man hem verbaasd aan keek, hij had zijn blik al over de formulieren laten glijden. Hij draaide zich om en zag nu pas dat er een meisje achter hem stond, hij knikte even. Hij was benieuwd waarom ze hier was, ze zag er niet echt uit als een meisje dat er was uitgestuurd omdat ze telkens ongehoorzaam was. Zijn verlangen waren al snel gevoed toen hij hoorde dat ze te laat was. Vince liet zijn ogen door de gangen glijden, dit was bekend voor hem maar toch weer niet. De kluisjes waren veranderd, andere graffiti tekening ect. In een half jaar kan veel gebeuren. Vince vulde de papieren in en liet af en toe zijn donker bruine ogen door de hal glijden. Hij vloekte binnensmond toen hij voor de derde keer de zelfde vraag voor geschoteld kreeg maar dan net iets anders geformuleerd. Hij schreef grommend op dat ze bij vraag 11 moesten kijken. Hoe dom konden ze zijn, hij wou gewoon weer terug stromen in klas 11a, wat okal lang besloten was. En dus nu voor de 3de keer werd opgeschreven. Effectief waren ze hier zeker niet, in het leger was het gewoon veel makkelijker. Naam, leeftijd, bloedgroep, adres ziektes, en handtekening zetten. Nee hier kreeg je 2 a 4tjes met vragen voorgeschoteld. Hij rolde even met zijn ogen en gromde nog eens

-open-

Liaena zuchtte toen ze achter een jongen stond. Ze was te laat. Dat kwam omdat ze tot savonds laat had gedanst in de gymzaal.
'Je weet dat je je pas weer de volgende les mag vertonenen en je dit uur dubbel in moet halen.' Vroeg de man. Liaena knikte en nam het papier aan. Ze was verdome tien minuten te laat. Ze liet haar blik door de hal gaan en zag een jongen zitten. Ze ging tegen over hem zitten en pakte haar iPod. Ze deed die in en zong zachtjes mee met de muziek. Onder tussen speelde ze met een leegflesje dat voor haar had gestaan. Even liet ze haar blik over de jongen glijden. Hij had het uiterlijk van een militair.
Toen ze dat zat was pakte ze haar boeken en begon er door heen te bladeren. Onder tussen tikte ze met haar vinger tegen het tafel blad.
Ze had zo ook nog een tussen uur maar ze had geen zin om naar haar kamer te gaan. Haar blik gleed weer naar de jongen en al snel weer naar het boek. Ze was best nieuwschierig wat hij aan het in vullen was.

Vince boog zich nog eens over zijn papieren, geen idee hebbend waarom er zoveel dingen moesten worden ingevuld. Hij was maar een half jaar weg, en hij had alles toch al geregeld. Hij keek even via zijn ooghoeken naar het meisje dat naast hem kwam zitten, verder schonk hij er niet veel aandacht aan. Het getik van haar flesje of haar nagels gingen gewoon langs hem af. Het zingen hoorde hij wel, maar het drong niet echt tot hem door. Hij was gewend om zich te concentreren terwijl er van alles om hem heen te doen is. Hij wist wel dat het meisje nieuwsgierig was, dat zouden veel mensen zijn. Als je iets vreemds aan het invullen bent en dan ook nog loopt te vloeken. Maar school is gewoon dom, na 2 keer schrijven welke klas je wou wisten ze het toch wel. Nee het moest nog 3 keer worden gevraagd. Hij zuchtte even opgelucht en zei toen "Hoi" tegen het meisje. Zijn blik gleed nu pas even over haar heen. De piercing in haar lip en haar licht blonde haar vielen hem meteen op. Ondertussen deed hij de papieren bij elkaar en legde die zich voor ze.

Liaena keek verbaast op toen ze een stem hoorde. De eigenaar zat voor haar. 'Er komt geluid uit.'Grinnikte ze zacht tegen haar zelf.
Het zou wel dom klinken maar dat maakte haar niet uit. 'Hey.'Zei ze maar terug. Ze keek de jongen aan toen hij ook even naar haar keek.
'Nieuw hier?.' Ze had hem nooit gezien. Zelf zat ze hier nu een week of drie. Het was hier geen zak aan. Maar dat was nergens zo.
Liaena zuchtte even en keek op de klok. Waarom was er altijd zo dome regel. Wat maakte het nou uit of je de eerste 10 minuten te laat was. In het begin deden ze hier toch niet veel. Maar meneer de baas hier vond het wel anders. Liaena zette haar iPod uit en keek nog even naar de jongen. 'Geloof me er is hier geen zak aan.'Zei ze eerlijk.


-Flut-

Het meisje murmelde wat tegen zich zelf, hij deed maar alsof hij het niet hoorde. Sommige dingen kon je beter niet horen, en al helemaal niet er op ingaan. En dit was z'n opmerking dat ze zich beide voor schud zetten. Hij knikte bij haar heey terug. De volgende vraag sloeg hem even van zijn plaats. Hij had dit wel kunnen verwachten, maar hij wist er geen antwoord op. Hij had zich van allles ingeprent wat hij moest zeggen, hoe hij moest antwoorden. Maar deze vraag te leren was hij even vergeten. "neey, maar ben er een half jaartje tussen uit geweest. Maar jij bent wel nieuw hea. Iedergeval in dat half jaar dat ik weg was." zei hij met een klein glimlachje. "Dat weet ik, maar ik ben wel toe aan iets saais" knipoogde hij. Na al die actie en alles die hij heeft mee gemaakt heeft is hij wel toe aan iets saais. Geen vrienden die je verliest. Geen vrienden waar je je leven voor moet geven, of die je moet opereren. Hij keek even naar de papieren en dan naar de klok. Hij moest ze eigenlijk maar eens gaan inleveren. "Ik ben zo terug" zei hij terwijl hij op stond.

Liaena wachtte op antwoord en was verbaast toen hij zei dat hij er een half jaar er tussen uit was geweest. Kon dat zo maar? Blijkbaar wel.
Of hij moest geschorst zijn. Maar dat zal wel niet. Want zo vond ze hem er niet uit zien. Maar uiterlijk kan bedriegen daar wist zij zelf alles van.
Lianea keek de jongen aan toen hij vroeg of ze hier wel nieuwe was. 'Ja dat kun je wel zeggen. Ik ga net week drie in.'Antwoordde ze terug.
'Nou ik doe alles behalve deze rot school.' Zei ze en glimlachte toen hij knipoogde. Ze knikte toen hij zei dat zo terug was. Liaena keek naar buiten en dacht terug naar haar vorige school. Ze hadden haar daar zo vernederend. Liaena had er nog littekens van over. Een rilling ging door haar heen. Door haar oude klas had ze een ongelijk gekregen en de vraag was of ze nog wel wakker werd. En waarom ze het deden wist ze nog steeds niet. Ze werd van haar ouders van school gehaald en toen ze het weer aan kon moest ze naar Monica High. Sinds dien zorgde ze er voor dat ze met zo min mogelijk mensen praatte. Waarom ze bij deze jongen ging zitten wist ze niet. Maar hij leek haar wel interessant. Niet dat ze hem leuk vond of zo ze kende hem niet eens. Oké hij zag er niet slecht uit. Misschien was het beter geweest als ze ergens anders moest zitten. Liaena zuchtte en vroeg zich af of ze nou gewoon haar spullen moest pakken en weg lopen.

Vince schonk het meisje wat hem verbaasd aan keek, hij had wel verwacht dat er zulke reacties zou komen. Maar zin om verder uitleg te geven had hij niet echt zin in, het zou nog meer verbaasde blikken uitlokken. Daarom wachtte hij maar op het antwoord van zijn vraag. Hij knikte als antwoord, maar hij hoefde niet te vragen als het haar beviel want blijkbaar vond ze er niks aan. Ze vond het wel een rotschool zelfs. “Dat zeg je nu, maar als je het zelfde hebt mee gemaakt moet je blij zijn dat je opgeleid word” mompelde hij. Tegen al die jonge rebellen waar hij heeft tegen moeten vechten had kunnen worden verkomen als ze gewoon naar school waren gegaan. Als ze opgeleid waren wisten ze beter. Echter wist hij niet de reden waarom ze er zo overdacht. Misschien had ze wat mee gemaakt op school. Maar naar vragen zou hij niet doen, andersom zou hij het ook niet willen. Vince had snel zijn papieren ingeleverd zonder veel problemen, hoewel hij wel geklaagd had over de stommen vragen. Maar natuurlijk konden ze daar niks aan doen. Hij kreeg zijn rooster en hoefde pas het volgende uur de klas in. Hij kwam weer terug, zijn gezicht op het meisje gericht. Hij zag haar afstandelijke blik in haar ogen, misschien zou ze die willen verbergen maar dat was moeilijk, net zoals haar twijfel en angst."was ik weer"zei hij vriendelijk

Liaena haalde haar schouders op. 'Het zal wel.'Antwoordde ze. Liaena keek nog steeds naar buiten en schrok op toen de jongen zei dat hij terug was.
Ze keek hem even aan en knikte licht. Daarna keek ze weer naar buiten. Ze schrok toen ze een rode auto zag. Dat deed ze altijd. Een auto hoefde maar rood te zijn en ze dacht al weer terug. Ze schudde licht haar hoofd en keek naar haar handen. Waarom kon ze het nu gewoon niet vergeten.
Het liefst scheurde ze het door midden en gooide ze het weg allen kon het niet. Liaena liet een zachte zucht horen en stond op. 'Ik denk dat ik maar eens ga.'Zei ze zachtjes. Ze had een brok in haar keel en nog even en haar tranen rolde over haar wangen heen. En dat wou ze dus echt niet. Niet waar andere bij waren. Liaena pakte haar spullen. en keek de jongen nog een keer aan.

Het meisje leek zijn woorden nog niet eens in zich op te nemen ze had meteen haar antwoord klaar, ze was er dan ook niet echt met haar gedachten bij. Zelf was hij er nou ook niet echt 100 % bij half met zijn gedachten bij Eloisa, ¼ de hier en ¼ nog steeds in Mogadishu. Hij zuchtte even het meisje was nou niet echt het gesprekspartner waar hij op had gehoopt wanneer hij eindelijk terug was. Daarom ging hij zijn papieren maar brengen, na een klein gesprekje kwam hij terug. Hij slofte wat want haast had hij niet, over 1 uur hoefde hij pas naar de les. Vince liet zijn blik weer naar het meisje, ze zag er uit alsof ze bijna ging huilen, haar stem benadrukte zijn gedachten alleen maar. Haar ogen stonden al troebel van de tranen, waarschijnlijk zou ze zo in een hoekje neer kunnen vallen en gaan janken. Vince vroeg zich af wat hij moest doen, zo goed was hij niet in praten en zeker niet over gevoelens. En trosten nee dat kon hij zeker niet. Echter ging hij uit bezorgdheid maar achter haar aan, had hij iets verkeerds gezegd. Met een stevig tempo om haar in te halen liep hij achter haar aan, hij pakte zachtjes haar arm vast, misschien wou ze niet dat hij haar aanraakte dus hij liet enkele tellen later vroeg hij “Gaat het een beetje” vroeg hij, het kwam er stugger uit als bedoeld, hij kon echt niet meer over gevoelens praten of iets, hiervoor liet hij ze nog wel eens gaan, nu moest hij moeite doen om ze te tonen.

Liaena keek naar de hand die om haar arm zat. Ze draaide zich om zo dat ze de eigenaar aan kon kijken. Ze haalde haar schouders op toen hij vroeg of het met haar ging. Ze kon er geen antwoord op geven. Want al ze nog maar een woord zei dan knapte ze. Liaena keek de jongen een paar seconden aan maar draaide zich daarna weer om en liep hoofd schuddend verder. Ze hate zich zelf omdat ze het niet kon vergeten. Hoe moeilijk was het. En de kans was niet eens groot dat hier het zelfde gebeurde. Toch? Liaena beet hard op haar lip. Het duurde even maar eindelijk was de brok in haar keel weg. Liaena ging zitten en pakte haar mobiel te voorschrijn. Ze las haar berichten maar ze antwoordde niet terug. Er stond toch altijd het zelfde in. Het waren zo als gewoonlijk haat berichten. Liaena zuchtte en stond weer op. In plaats van weg te lopen liep ze naar haar locker en legde daar haar spullen neer. Ze zou zich wel ziek melden en de volgende dag weer naar school gaan als ze daar zin in had.

Vince zag de tranen van het meisje in haar ogen, de pijn was van haar gezicht af te lezen. Maar waarom, ze zou het hem zeker niet gaan vertellen, daar had hij vrede mee. Hij had zijn vriendin ook nooit verteld wat hem dwars zat, wat hij had mee gemaakt. Hij kende het gevoel wel, dit was iets wat andere mensen toch niet begrijpen. En als je ze emoties toonde konden ze je alleen maar kwetsen. En waarom zou hij andere mensen met zijn verhaal gaan vervelen? Dat had toch geen zin, ze konden er moeilijk wat aan doen het was toch al gebeurd. De verleden vormen mensen,dus misschien had het wel gewoon zo moeten zijn. Het meisje liep hoofdschuddend weg, ze wou blijkbaar geen gezelschap. Hij zou haar dan ook alleen laten, hij had het toch geprobeerd. Met opgetrokken schouders liep hij terug naar de kantine, hij zou daar nog enkele minuten moeten wachten tot zijn eerste les sinds een half jaar weer zou beginnen.

-flut-