Pictures

Met een camerahoes op haar heup liep ze over het schoolterrein. Haar camera had ze zowat altijd bij zich, en nu hing die, in de camerahoes, op haar heupen, ze zocht een geschikt plekje om even te gaan zitten en haar foto’s te bekijken, gisteren op het strand was er weinig licht om ze goed te zien, en eenmaal op haar kamer ging ze meteen slapen. Het lawaai hier was niet te negeren, het werd haar allemaal een beetje te luid, ze was nogal gehecht op haar stilte, alleen met vriendinnen vaagde dat weg. Maar die had ze hier nog niet. Ze hoopte echt dat ze die zou maken, maar zo goed was ze niet met contacten leggen, ze zou niet zomaar op iemand afstappen, en kwam iemand op haar afstappen, dan was ze verlegen. Ze zuchtte eens, langzaam aan vaagde de herrie weg, ze raakte er verder van weg, verder van de plaats waar de meeste jongeren zaten, en dichter bij een soort van rustig grasperkje. Er stond een boom, maar in plaats van er meteen op af te lopen haalde ze haar digitale spiegelreflex uit de hoes. Het licht viel mooi op de bomen en de wind zorgde ervoor dat de bomen lichtjes waaiden. Ze hield haar camera voor haar gezicht, bleef even staan, en legde het moment vast. Een klik geluidje was et horen en ze glimlachte tevreden, de grote boom stond er waarschijnlijk erg mooi op door de lichtval en het lichte briesje wat de balderen deed bewegen. Nu liep ze wel op de boom af, ze ging rustig zitten en bekeek haar foto’s eens. Bijna allemaal waren ze mooi scherp, vanuit de juiste hoek genomen, en gemaakt met een mooie lichtval. Behalve een paar, die waren minder, door enkele kleine dingetjes. Maar over het algemeen was ze zeer tevreden, ze glimlachte en keek eens achter zich. Daar stond een meisje achter haar rug mee te kijken. Ze klikte haar camera uit en deed hem snel terug in de hoes, ze vond het niet leuk als mensen haar foto’s te zien kregen.

-Alleen Emma-

Wat hield ze toch van Monica. Het was hier zowel elke dag fantastisch weer, je had hier geweldige winkels en ze was al een paar aardige mensen tegengekomen, dus voor zover zij het wist waren hier erg aardige mensen die niet raar opkeken tegen een nieuwe leerling op Monica High. Met de tas, die eigenlijk gewoon als een normale tas hoorde te dienen, die ze als schooltas gebombaardeerd had bungelde vrolijk om haar arm. Net als haar rij zilveren armbanden die tegen elkaar aanklakten en voor een leuk geluidje zorgden. Met een spontane glimlach op haar gezicht liep ze de grote deur uit die naar buiten leidde zodat ze op het schoolplein terecht kwam. Zoals altijd schenen de warme zonnestralen haar tegemoet en ze schoof de zonnebril uit haar haar op haar neus. Het was best wel leeg op het schoolplein, aangezien het in de pauzes altijd stervesdruk was zodat je amper iemand kon herkennen. Er liep alleen een klein groepje rond die wat stonden te roken en een meisje die met een camera op een bankje zat. Aangezien ze toch nog even naar het proefwerk wou kijken die ze net ontvangen had tijdens hun laatste uur, aangezien ze de kans nog niet had gehad erin te kijken en te zien wat voor cijfer ze nou eigenlijk had. Het was blijkbaar een goed cijfer geweest omdat de leraar haar met een één of andere trotse glimlach aan had gekeken. Of dat was omdat hij gewoon een oude, enge pedo was. Ze liep richting het bankje waar ze naast het meisje ging zitten en zette haar tas naast haar op de grond. Ze haalde het proefwerk eruit en het in roodgeschreven '8' viel meteen op. Zo, daar was ze blij mee. Emma richtte haar blik even naast haar op het meisje die naar haar camera zat te kijken en ze merkte ontzettend mooie foto's op. Dat meisje had talent! Toen het meisje op scheen te merken dat ze zat te kijken deed ze hem weg. "Wow, ik heb maar een paar foto's gezien maar zo te zien heb je echt talent!" zei ze enthousiast tegen het meisje terwijl ze haar met een glimlach aankeek. "Ik ben trouwens Emma." besloot ze zich toen voor te stellen, het stond ook best wel een beetje onbeleefd plotseling tegen het meisje aan te blerren.

‘Ehm, dank je.’ Zei Scarlett ietwat verlegen bij het compliment wat haar net was gegeven. Ze keek naar een meisje met een glimlach die er nogal zelfverzekerd uitzag. Kijk, waarom kon zij nu niet zo zelfverzekerd rondlopen, haar moeder zei dat het hielp met vrienden maken als je lekker spontaan deed. Maar dat was iets wat Scarlett dus niet durfde. Soms vond ze zichzelf een echte bimbo daardoor. Haar Foto’s lieten meer van haar zien dan ze zelf over zichzelf liet zien. Zo legde ze haar favoriete momenten, dingen, en bezigheden vast door middel van camera. Ook de dingen die ze mooi vond zette ze op de foto. En ja, ze had thuis een cursus fotografie gevolgd. En na een tijdje wist ze al hoe ze haar foto’s het beste kon maken. Zo had ze op haar computer veel foto’s van de paarden op de fokkerij staan. Ze ging er vaak naar toe en kreeg af en toe een klein geldbedrag om goede foto’s te maken voor op de site. Ze wouden natuurlijk dat hun paarden op hun best werden vastgelegd, en nog mooier werden door de juiste lichtval. En hoewel ze nog niet zo heel goed was, was ze vastbesloten later fotografe te worden. Als ze nu al een klein geldbedrag kon krijgen om foto’s te maken, dan zou ze er vast geld mee kunnen verdienen om te leven. Het meisje stelde zich voor als Emma en Scarlett hoopte zo erg dat dit niet zo’n stunt was van een populair groepje. En dat morgen, of vandaag nog iedereen haar uit ging lachen of zo. Maar op het eerste zicht zag Emma er heus niet zo gemeen uit, dus waarschijnlijk zou ze gewoon heel aardig zijn. ‘Ik ben Scarlett.’ Zei ze toen, een aarzelend glimlachje op haar mond. Soms was ze zo’n bimbo.

"Geen probleem, ik vind ze echt mooi." zei ze nadat het meisje had bedankt voor haar compliment. Ach, ze wilde dat zij in een bepaald ding goed was. Ze kon ook best wat foto's maken, maar ook daar was ze niet echt professioneel in. Zingen en dansen kon ze dan ook wel, maar er was bij haar niet echt één ding waar ze ontzettend goed in was en waar ze dan ook de hele dag mee bezig was. Jammer, want het leek haar best leuk om te oefenen in iets waar je goed in was om zo steeds beter te worden en er vaak mee bezig te zijn. Misschien dat ze ooit nog achter een verborgen talent kwam, ze hoopte dat die snel ontdekt zou worden dan. Af en toe waaide het een klein beetje wat de warmte er niet minder op maakte. De boomtoppen vlogen zachtjes mee met het lichte gesuis wat de wind veroorzaakte en enkele vogels die in de bomen zaten vlogen weg door de plotselinge windval die op hogere vlaktes veel harder was dan lager bij de grond. "Aangenaam Scarlett, leuke naam heb je!" zei ze. Ze had Scarlett eigenlijk altijd al een mooie naam gevonden ook al kende ze geen persoon die deze naam droeg. Tenminste, nu wel één. Maar haar kende ze natuurlijk niet, ze had haar alleen een complimentje over haar foto's gegeven. Ze leek haar een aardig meisje, alleen viel het op dat ze best verlegen was. Iets wat ze niet hoefde te zijn want zoals ze nu voorkwam was er niets te merken waarvoor ze verlegen zou moeten zijn. Eerder trots, als je zulke mooie en leuke foto's kon maken. "Zit je al lang hier op Monica?" vroeg ze haar vriendelijk terwijl ze haar blik afwendde van de vogels die een weg door de lucht baanden vanaf de bomen en haar blauwgekleurde ogen op Scarlett richtte.

‘Bedankt, ik heb wel eerst een cursus fotografie genomen, anders zou ik misschien nog wel in plaats van het onderwerp, de lucht fotograferen ofzo. Gewoon omdat ik hem niet juist richt.’ Zei ze, bedoeld als een grapje. Natuurlijk zou ze dat niet gedaan hebben, ze had eerst nog de oude spiegelreflex van haar ouders moeten gebruiken. Als ze dan iets onnodigs fotografeerde dan was er zo een rolletje verspild. En ja, dat kostte natuurlijk ook geld, haar ouders hadden het niet zo breed, maar ze waren ook niet arm, ze moesten gewoon op het geld letten. Dat betekende ook dat ze lang had moeten sparen om haar camera te krijgen. Ze had een soort van baantje bij de paardenfokkerij, dus daar had ze het meeste van haar geld verdient. En eindelijk, ze had er 2 jaar voor moeten sparen, het zakgeld wat ze thuiskreeg, het geld voor haar verjaardagen, en het geld wat ze bij de paardenfokkerij had gekregen zorgden er na 2 jaar voor dat ze deze camera kon kopen, en hij was geweldig om mee te werken, het fijne was dat ze nu niet steeds rolletjes hoefde te kopen en ze moest laten afdrukken, want dat moest ze dan zelf betalen van haar ouders. Ze zuchtte even, maar ondanks dat vond ze toch wel dat haar ouders geweldig waren, en soms dacht ze eraan hoe het geweest zou zijn als ze superrijk waren, maar bij dat beeld waren haar ouders steeds aan het werk. Dat moest zij niet hebben hoor. Haar moeder was elke dag thuis rond 4 uur, en haar vader rond 6 of 7 uur, en dan kookte haar moeder, en dronken ze thee, en deden ze gezellig. Dus eigenlijk, had ze een perfect leventje. Bij het horen dat Emma haar naam mooi vond glimlachte ze. ‘Dankje, dan hebben mijn ouders toch niet zo’n slechte smaak als ik dacht.’ Zei ze en ze glimlachte eens naar Emma. ‘Nee, niet echt, ik ben hier vanaf gisterenmiddag.’ Zei ze toen waarna ze even wachtte. ‘En jij, zit jij hier al lang?’ vroeg ze toen. Ze keek met haar bruine ogen naar Emma terwijl die haar blauwe kijkers weer op Scarlett had gericht. Haar zwarte haren werden even lichtjes opgelicht door een briesje. En dan had ze nog haar huid, haar o zo bleke huid. Je kon haar knalrode lipstick op doen en ze was net sneeuwwitje. Zo noemde haar moeder haar vroeger soms, maar nu had haar moeder dat afgeleerd. Daar was ze blij om.