Dust

Proloog:
Vol angst keerden mijn ogen zich tot de vijf wezens die boven de hele menigte uittorenden en ook de blikken van de andere bewoners keken onzeker richting hun nieuwe binnenkomers. De burgemeester stapte nadat hij met moeite uit zijn versteente houding was ontkomen van zijn ophoging af en baande een weg door de menigte die bestond uit minstens honderd man die samen waren gekomen om afscheid te nemen. Om ervoor te zorgen dat ze samen ten onder gingen en niet alleen. Iedereen liet de burgemeester vrijwel voorbij en lieten het graag aan hun dorpsleider over. Vol angst staarden ze toe terwijl ze de burgemeester de laatste woorden lieten afhandelen en wachtten totdat hun tijd rijp was om samen met de wereld onder te gaan.

Verhaal uitleg:
Sinds een paar jaar geleden werd de wereld aangetroffen door rare gebeurtenissen. Steeds vaker verdwenen er bossen en werden er enkele mensen op onnatuurlijke wijzen dood aangetroffen. Na enkele jaren werd dit steeds erger en na een getuigen kwamen ze erachter wie er achter al de onrust zaten. De Caelos; vijf wezens waarvan een de leider was en de wereld op een rare wijze lieten opgaan in doodse vertoningen. Iedereen hoopte op een verandering of op een wonder, maar niks bleek daar van waar. De dag dat de wereld zou vergaan kwam aan en iedereen bleek te sterven, samen met de wereld. Hierna bleek dat Brandi [de hoofdpersonage] de uitverkorene was om verder te leven in de nieuwe wereld, de enigste van alle oude bewoners van de aarde. Ze heeft dezelfde identiteit als vroeger en gaat zo verder ten leven in de nieuwe wereld waar alles nog leeg en kaal is en waar het moeilijk is om aan voedsel en handige spullen te komen. Zo komt ze uiteindelijk in een groot tehuis terecht die is opgesteld voor slechte wezens die aanhangers zijn van de Caelos en ook ervoor gaan om de goede hier te verslaan en weer het kwaad te laten overheersen. Hoe kan Brandi ervoor zorgen dat ze ervoor zorgt dat dit niet gebeurd en dat het kwade juist ten onder gaat? Hoe gaat dit haar lukken in haar eentje zonder dat iemand het merkt dat ze afwijkt van haar slechte 'bondgenoten'?

Hoofdstuk een
Geklapwiek van vleugels weergalmde door de hoge bomen, vergezeld door de gure tonen die de wind met zich meebracht. Ondanks dat het 's middags was en er geen tekenen waren van een donkere lucht, werd het grote open veld omringd met een donkere, gespannen sfeer. Een sfeer die op dit moment logisch was, waardoor ze er zich al op hadden gesteld en het niet iets onverwachts was. Er waren veel stemmen te horen die door elkaar heen praatten alsof hun leven er vanaf hing. En er was dan ook een kans van dat dit hun laatste keer van samenzijn was. De laatste kans om een woord of blikken met elkaar te wisselen.
Voor kort zuchtte Délune en richtte voor een kort moment haar blik omhoog richting de lucht. Haar blauwe ogen volgden de bewegingen die de gitzwarte raven maakten, die binnen de kortste keren uit haar zichtsveld verdwenen waren, enkel afstervend geluid achterlatend.
Er viel een doodse stilte en snel liet ze haar blik weer naar beneden zakken, richting alle mensen die om haar heen stonden. De man, de burgemeester, die op en verhoogd gedeelte stond was ook opgehouden met zijn toespraak en staarde met een buitengewone blik strak vooruit. Enkele mensen draaiden verbaasd hun hoofd om en ook zij kon het niet laten even om te kijken.
Ze begreep meteen waarom de ogen van de burgemeester en alle andere mensen wijd opengesperd stonden, want dit gebeurde ook vrijwel meteen bij haar.
Hun donkere haren leken wel te zweven en hun lichamen leken in slow motion over het veld te bewegen. Ze had gehoopt dit nooit in het echt te hoeven meemaken en ze wist dat dit voor elk persoon zo gelde. De groep die uit vijf mensen bestonden bewogen steeds dichterbij en één simpele seconde leek wel uren te duren. Het enige waar ze nu op hoopte was dat het allemaal snel voorbij zou gaan. Dat zij, haar familieleden en de andere bewoners snel van hun lijden verlost zouden zijn.
Iedereen had zich inmiddels omgedraaid richting de nieuwe binnenkomers. De burgemeester had zich met veel moeite uit zijn versteende houding weten te krijgen en was door de menigte geperst om vooraan te kunnen staan. Hij had dan ook veel ervaring met het optreden van deze rare wezens dat ze allemaal snel besloten om dit tafereel aan hem over te laten.
Brandi's ogen straalden duidelijk angst uit en ze merkte op dat de plekken waar de vijf wezens hadden gelopen de grond uitdroogde en er een soort rook vanaf dampte. Hun uiterlijk die voor een groot deel verscholen was achter hun kleding, hun kille ogen die fel afstaken van de donkere natuur en het feit ze bij elke aanraking met iets het meteen de doodse hel in boorden maakte meteen hun doodse status bekend. Het kwaad.
Als bliksemschichten die haar geheugen binnensloegen herinnerde ze zich enkele gebeurtenissen die er op hadden getreden in haar leven. Haar leven die over maximaal een uur over was. Een jaar of vijf geleden was alles nog zo vredig geweest en was de boerderij waar ze in woonden vergezeld door de mooie natuur die toen nog vol in bloei was. Niet langer dan een jaar later werden er steeds meer mensen dood getroffen en werden er bossen uitgeroeid in een tempo wat voor een normaal iets niet mogelijk kon zijn.
Meteen na het eerste ongeval was het telkens maar in het nieuws geweest en niemand had het idee wat hetgene wat het allemaal mogelijk maakten waren en wat het überhaupt was. De natuur en de hele wereld werd omvergegooid door de plotselinge veranderingen en binnen een jaar waren er zo?n vijftienhonderd mensen vermoord en de helft van de hele natuur overspoeld met tekenen van dood. Steeds waren de enige tekenen die over waren geweest na zo?n ongeval een bruinrottend mens waar rook uit opdampte en dit bleek ook zo met bossen te zijn. Nadat een enkel persoon stemmen had gehoord in een nog overeindstaand bos en een glimp opvangde van de wezens waren ze erachter gekomen wie er achter alle onrust zat. Het was een persoon die de duidelijke leider moest zijn van de andere vier die hem omringden. Meteen als je ze zag werd je lichaam gevuld met ongelukkige gevoelens in je en konden je ogen de kracht van hun niet aan.
De Cealos, zoals ze zichzelf noemden, werden een feit. Alle dorpen, alle landen en alle mensen hadden last gekregen van dit fenomeen dat langzaam de wereld leek te veroveren. Iedere dag werd de natuur een stuk slechter en telkens leek de dag aan te breken waarin de wereld alle veranderingen en vernielingen niet meer aan zou kunnen.
En vandaag was die dag aangebroken. Al die tijd dat ze in onrust hadden geleefd en telkens hopend dat er een wonder zou gebeuren of dat er iets ter wereld zou komen dat de Cealos eindelijk kon verslaan. Helaas was dit niet het geval geweest en was er allesbehalve een wonder uitgebroken.
De Cealos hadden hun missie om de wereld in puin te laten vallen laten slagen en vandaag was de dag dat elk mens en elk dier hun leven zou verliezen. Niemand zou kunnen terugkeren, want ook de wereld werd de duisternis in geblazen.

De burgemeester had zijn moed bij elkaar gezameld, maar alles wat hij tegen de ongebruikelijke wezens zei kwamen niet aan waardoor het allemaal een vage brei was. Haar zicht werd ook verminderd door de wazige kleuren die voor haar ogen leken te zweven en alles werd duizelig. Zonder dat ze het merkte kwam ze met een harde knal op de grond waarna ook al het geluid afstierf en er geen geluiden of beelden binnen kwamen. Dat was de reden waarom het oordovende gegil en geschreeuw van de horde mensen door haar niet te horen was. Evenmin als het harde en rauwe gebrabbel van de Cealos waardoor alle mensen en even later ook de wereld in rook op gingen.