It would be you and me, not

Het was heet. Te heet. Abel liep in een blauw bloesje en een baggy spijkerbroek door de straat, in de hoop om snel langs zijn huis te komen. Dat was nogal hopeloos omdat zijn huis de andere kant op was, maar hij had geen richtingsgevoel. Hij raakte wel vaker de weg kwijt en dat was meestal best gezellig, aangezien je zo plekken leerde kennen waarvan je nooit had geweten dat ze bestonden. Vooral leuk als hij met de hond wandelde, wat het geval was. Hoewel zijn hond het ook te heet was. Het was een Border Collie, dus het dier had genoeg haar. Maar het was zo heet dat hij gewoon wou weten waar hij precies was. Dan kon hij tenminste terug en op zijn kamer liggen, met airco. Het zou toch mooi zijn. Sinds Regina en hij geen kamer meer deelde, woonde hij in een flatje. Het was echt een klein kutflatje. Er was net genoeg plek voor twee mensen en een hamster en het zag er nogal krakkemikkig uit. Hij had het wat weten op te knappen met verf en zo, maar hij had niet heel veel mogen doen in verband met dat het technisch gezien niet zijn huis was om te verbouwen. Hij had niks gevraagd aan de man die die plek ownde, hij hoopte gewoon dat die er niet achter kwam. Maar hij kon niet in een plek wonen waar de muren half bruin en half wit waren. Hij kwam wel uit een rijke familie, maar hij praatte er nooit over. Hij wist niet eens meer wie zijn ouders waren. Zijn biologische ouders waren niet de vriendelijkste geweest en zijn pleegouders waren ook niet al te vriendelijk geweest. Zijn broer had zijn vriendin vermoord en hij werd voor een leugenaar en verrader uitgemaakt, dus hij hoefde nooit meer wat van hun te horen. Hoewel hij over het algemeen een vrij optimistisch en vergevingsgezinds persoon was, was dat zelfs voor hem een tikkeltje te ver. Als je het zo zei klonk hij bijna perfect. Alleen moest je er dan nog bij halen dat hij door zijn vriendelijkheid en zo nogal naïef en impulsief was. Hij was ook nooit echt de sterkste geweest. Maar dat mocht dan wel niet zo zijn, het betekende nog niet dat hij zwak was. Alleen kon hij zich niet tegen iedereen verdedigen, zo goed als een ander. Ondanks alles was hij nog vrij populair op school aangezien hij mensen liet doen wat ze wouden. Als ze hem in Adidas kleren wouden gooien, ze deden maar. En dat vonden ze weer geweldig.
Hij liep de Youth Yard in en liet Grimm – de hond – los. “Hup.” Zei hij, waarna de hond als een speer weg vloog, maar al gauw weer een rondje om hem heen rende en weer weg schoot. Sukkelig diertje, maar wel heel lief. “Abel!” klonk er van een van de halfpipes, waardoor hij omkeek. Hij grijnsde breed en liep naar het groepje jongens toe. Eric, Leslie, Craig en Jim… Als hij het zich goed herinnerde. “Hee jongens,” zei hij en knoopte een gesprek aan. Uiteindelijk wees Leslie naar een meisje dat op de halfpipe zat, wat ze officieel hadden gedoopt tot ‘hún halfpipe’. Hij begreep het wel. Mensen zoals zij hadden altijd omgedoopte plekjes, zoals lunchtafeltjes en andere dingen. Maar ze konden moeilijk het meisje een schop onder d’r kont geven en zeggen dat ze moest oprotten. Dat vertelde hij dan ook, waarna Eric, Leslie en Jim hem raar aankeken. “Waarom niet?” vroeg Jim verontwaardigd en Craig keek nogal bedenkzaam, alsof hij even moest innemen wat net was gezegd. Hij was ook niet de helderste. “Nou… Gewoon…” mompelde hij, zonder dus echt uitleg te geven. Al gauw deed Craig drie grote stappen naar het meisje toe, maar hield zich wel op afstand. Ver verwijderd van hun zogenaamde slachtoffer. Rare jongens. “He jij daar!” riep de jongen en Abel wist dat er wat beledigend aankwam. Hij stapte naar de jongen toe en gooide Craig’s arm naar beneden. “Hoe heet je?” schreeuwde Abel, voordat een van de jongens een kut opmerking kon maken die het meisje niet op prijs ging stellen. Leslie stapte uiteindelijk ook op Abel en Craig af. “Wat de fuck zijn jullie aan het doen?” gromde hij, meer naar Abel dan naar Craig gericht. “Schaam jij je niet rot dan?” mompelde Abel, onzeker of hij wel de ballen had om nog wat te zeggen of überhaupt tegen Leslie in te gaan. Craig flikte zijn vinger in Abel’s gezicht en die keek hem even met een chagrijnig hoofd aan, waarna Craig zijn schouders ophaalde. Oke, oke, dan moest het maar zo. “Deze jongen hier vind je namelijk leuk, maar hij durft niet tegen je te praten.” Riep hij naar het meisje en gaf Craig een schouderklopje waarna hij zich omdraaide. Grimm kwam aanrennen met een wild kwispelende staart en hij bukte om het diertje over zijn kop te aaien. “Kuttenkop,” gromde Craig naar hem en Abel grijnsde, wetend dat de jongen er zo weer overheen zou zijn.

[Hij liep een beetje uit de hand, sorry. xd]

Het roodharige meisje zette haar na een tijd maar recht. Ze hoorde wat jongens en een hond. Niet dat het haar iets kon schelen. Ze was misschien anders door haar piercings en rode haren, maar ze was niet zo onzeker deze keer. Ze zette haar MP3 iets luider en neuriede zachtjes mee met de muziek. Deze keer had ze even een ander liedje opgezet. "I’ll always remember our summer in Hawaii. Aloha mi amore.. Under the coconut tree we stay. Falling into me like a wave. You bring the fool out my groove. Baby, use your tubes. Make me wanna change my ways." Ze keek nieuwsgierig om haar heen en haar bruine ogen bleven hangen bij de jongens die kwamen. Ze wezen kort naar haar, maar ze deed alsof ze het niet zag. Plots begon een jongen naar haar te roepen en een andere jongen greep hem. Alsof hij ervoor zorgde dat de jongen iets niet zou doen. Typisch. Chacira snoof en keek naar de jongens. Ze hoorde de ene vraag en daarna de andere woorden. "Ja, vast jo. Alsof mij dat iets kan schelen, niet dus" schreeuwde ze terug op zijn woorden. Ze keek naar de jongens en rolde met haar ogen. Typisch een groepje vrienden. Ze zuchtte en negeerde ze eventjes. Ze leunde tegen de rand aan en keek af en toe eens naar de jongens. Ze geloofde helemaal niets van de dingen die ze riepen. De ene jongen leek heel chagrijnig toen hij haar zag zitten. Vast een of ander typje met hun eigen plaats. Dat kon haar dus helemaal niets schelen. Hun naam stond er niet eens op. Chacira grijnsde breed en nam een pen uit haar zak. Ze wachtte tot de jongens niet keken en ze schreef haar naam op een houten stuk. Ze deed het vaker om iemand eens terug te pesten. Eigen schuld dikke buld vond ze dat. Ze liet haar niet zomaar doen door wat jongens. Chacira rekte haar eens uit en zette haar MP3 uit. Ze had geen zin meer om liedjes te beluisteren. Ze zat hier nu met een hele groep jongens en ze wist dat er nog wel iets ging gebeuren. Daarop ging ze nu even wachten. Ze verveelde haar al een paar dagen dus ze kon nu beter wel iets doen. Chacira nam haar mobiel uit haar zakken en las nog even een berichtje. Een stom berichtje dus: "Heey liefje, hoe is het daar? We missen je X" Chacira grijnsde breed. En ik mis jullie dus helemaal niet. Ze zette haar capuchon op haar rode haren en keek weer naar de jongens.

Niet erg ;3