Pushing myself

Joël had zijn rode tanktop aan en ook een rode short. Vandaag was zijn eerste zelfstandige training sinds het hele gebeurden met Alice. Hij moest gewoon weer terug op de been komen. En hoewel de dokter had gezegd dat hij nog een maandje moest wachten met spelen moest hij het toch nu al doen. Van zich zelf. Zijn knie zat nog goed ingepakt met de windel maar ergens kon het hem niet schelen. Als hij nu niet zou beginnen zouden zijn spieren gelijk helemaal verzuren als hij volgende maand weer begon met spelen. Alice zou hem gaan vermoorden als ze dit wist van hem, maar ergens zou ze het ook wel misschien gaan begrijpen. Basketbal deed hem grotendeels alles vergeten wat er gebeurd was, dat en dansen. Maar dat laatste zag hij zichzelf nu nog niet meteen doen maar goed. De jongen greep een van de basketballen die in het rek lagen en begon heel kalmpjes te dribbelen. Er was niemand in de sportzaal, iets wat hij stiekem best wel goed vond moest hij dan uiteindelijk toch neer gaan dan deed hij het in stilte. Joël begon na een tijdje iets sneller te dribbelen en schoot een paar keer naar de ring. Elke keer als zijn voet neer kwam schoot er een helse pijn door zijn lichaam heen maar hij wist de pijn buiten te sluiten. Als hij zijn hoogtepunt bereikt had zou je het wel kunnen gaan merken. Een glimlach verscheen even op Joël's gezicht, het was afgelopen. Al het gevaar was verdwenen, Alice en hij konden nu weer echt gaan leven. Op de achtergrond klonk door de boxen die hij had meegebracht klonk het liedje What a Feeling een liedje dat stiekem nu ergens wel bij hem paste. Joël ging verder met spelen. Dat terwijl zijn knie zeer deed, maar iets in zijn lichaam had de pijn even uitgeschakeld voor nu. Straks zou hij het wel gaan voelen, maar dat was maar bij zaak. Straks zouden ze hier gaan volleyballen dat hing op het schema uit aan de deur, dus tegen dan zou hij wel weg zijn, hoewel ze een eigen veld hadden. Hij had nu niet meteen zin in tja het hele volleybal team, al kende hij er niemand van. Maar hij had het nu niet bepaald op hun coach, dat kwam dan weer omdat hij ooit eens ruzie had gemaakt met die persoon om een hele stomme reden die hij zelfs al vergeten was. Plus, hij wou niet dat ze zouden gaan zagen om het feit dat zijn knie in het verband zat, want ja er was een kleine lijn verband zichtbaar.
[&Isobel]

Op aandringen van haar ouders en de conrector had ze zich maar ingeschreven bij het volleybalteam. Volgens haar ouders stonden buitenschoolse activiteiten goed op haar diploma en de conrector meende dat het een perfecte manier zou zijn om de leerlingen van Monica High te leren kennen. Gehoorzaam als ze was had ze niet eens de moeite gedaan hen ervan proberen te overtuigen dat ze wel betere dingen te doen had dan volleyballen. Gehuld in een kort sportbroekje en een simpel wit hemdje kwam ze de kleedkamer uit, om richting de gymzaal te gaan. De training zou pas over een tijd beginnen, maar om te voorkomen dat ze zichzelf bij de eerste training al voor schut zou zetten was ze eerder gekomen, om een beetje in te spelen. God, wat zag ze er tegen op. Sporten was nooit één van haar hobby's geweest en volleyballen was dan ook nog één van de minst interessante sporten. Als ze er het talent en uiterlijk voor gehad had, zou ze zich ingeschreven hebben bij het Cheerleader team. Al betwijfelde ze of haar ouders dat goed hadden gevonden. In Spanje stonden de Amerikaanse cheerleaders vooral bekend als de blonde sletjes, maar Isobel wist dat het hier wel mee viel allemaal. Terwijl ze naar de gymzaal liep pakte ze haar haren bij elkaar en draaide het elastiekje dat om haar pols had gezeten er om heen. Hoe dichter ze bij de gymzaal kwam, hoe meer ze betwijfelde of ze wel alleen zou zijn daar. Uit de gymzaal klonk namelijk steeds harder het geluid van muziek. Misschien had ze met haar stomme hoofd er wel over heen gelezen dat er één of andere dansles zou zijn... Haar passen werden iets langzamer, maar ze bleef aarzelend doorlopen. Nieuwsgierig stak ze haar hoofd door de deur van de gymzaal, die zo op het blote oog leeg was. Opgelucht liep ze naar binnen, niemand zou getuige zijn van de stommiteiten die ze zo zou begaan. Het geluid van een stuiterende bal deed haar verschrikt omdraaien, waar ze een jongen in rode kleren zag staan. "Mierda.." *, vloekte ze half binnensmonds. De jongen zou waarschijnlijk toch niet weten wat het Spaanse woord betekende, maar de toon gaf wel aan dat het niet vrolijks was. Ze had de jongen helemaal niet zien staan. Ze sloeg kort haar ogen neer en probeerde haar aanstellerige schrik actie te verbergen. "Sorry, ik had je niet gezien," excuseerde ze zich, op een toon die hard genoeg was om boven de muziek uit te komen. Ze toverde een glimlachje rond haar lippen en keek de jongen vriendelijk aan. "Stoor ik?" vroeg ze er snel achteraan, terwijl ze hem bezorgd aankeek. Snel liet ze haar blik over de jongen gaan, het was een knappe jongen en ze meende dat hij er vriendelijk uit zag.



*Mierda = Shit.

Joël nam nog enkele shots van dichtbij om zich vervolgens naar de driepunt lijn te bewegen en nu begon hij vanaf daar te schieten. De jongen had niet door dat er iemand binnen was gekomen dus hij deed maar verder met zijn bezigheid. Een plots woord deed hem opkijken terwijl de bal net net door de ring ging. Hij kwam neer op de grond en draaide zich meteen om. Daar stond een meisje, niet lelijk dat zeker, iets van Spaanse afkomst alleszins zo leek het toch. Het woord dat hij zachtjes had gehoord klonk niet echt heel vrolijk, maar daar zou hij maar niets van op gaan zeggen. Met een glimlach keek hij haar aan waarna hij even naar de bal strompelde en die handig in zijn handen nam en zo terug ging naar de plaats waar hij stond. 'Maakt niet uit hoor. De zaal is van iedereen dus.' Sprak hij vriendelijk tegen het meisje waarna hij even door zijn haren ging en kort zijn ogen over haar uiterlijk liet gaan. Nee, het was helemaal niet verkeerd. Volgens hem zou het een perfect iemand zijn om in de cheerleaders te zitten, maar hij wist wel zeker dat hij had gelezen volleybal dus dan zou ze vast in dat team zitten. Toch? 'En je stoort niet, ik was alleen maar aan het oefenen.' Glimlachte hij naar haar waarna hij even neerknielde en over zijn knie streek, om daarna zijn veters weer vast te knopen want die waren los geschoten door het geloop van daarnet. Uiteindelijk kwam hij weer overeind, iets waar hij beter mee gewacht had. Zijn knie wou niet mee buigen waardoor er een helse pijn door heel zijn been schoot. Hij klemde de bal steviger vast tussen zijn beide handen en beet even op zijn tanden om zo zeg maar de pijn te geleiden. 'Ik ben trouwens Joël.' Sprak hij uiteindelijk tegen haar en glimlachte even scheef naar haar. Dit gebeurde weer op een goed moment, nou ja dat kreeg je er van. Eigen schuld dikke bult zeker? Ergens hoopte hij dat ze er niet over zou gaan beginnen, want daar had hij nu niet meten veel zin in. Maar tja veel zou hij er toch niet kunnen aan veranderen moest ze het gezien hebben. Dus het werd gewoon afwachten zeker? Kort krabde hij over zijn wang heen en bewoog zijn hoofd heel kort mee op het ritme van de muziek.

De manier waarop de jongen zich naar de bal en terug bewoog was niet zo nonchalant en soepel als ze verwacht had van een sporter, het leek alsof iets hem tegenhield. Het nonchalante loopje dat veel Amerikaanse jongens hadden was één van de eerste dingen die haar opgevallen waren toen ze meer dan een jaar geleden naar Amerika gekomen was. Nieuwsgierig liet ze haar blik nogmaals over de jongen gaan en dit keer bleef ze hangen bij zijn knie. Als de ingewikkelde knie niet de reden van zijn strompelende manier van lopen was, dan zou ze het ook niet weten. Ze besefte dat ze al iets te lang naar zijn knie staarde, dus keek ze snel weer op, recht in zijn glimlachende gezicht. De mooie glimlach bracht haar even van haar stuk, maar zijn stem die ze nu voor de tweede keer hoorde leidde haar af van zijn gezicht. Tevreden glimlachte ze terug, het zou pas gênant zijn geweest als hij haar nu weggestuurd had. Ze wist dat ze dan gewoon braaf was weggelopen, in plaats van voor zichzelf op te komen. "Mooi zo!", reageerde ze vrolijk, nu ze gemerkt had dat de jongen inderdaad vriendelijk was. Toen hij door zijn knieën zakte viel het haar op dat zijn hand heel even over zijn knie heen ging. Schuldbewust richtte ze haar blik op de bal, in plaats van op zijn knie. Ze wist dat ze te veel observeerde en dat sommige mensen dat niet echt waardeerden. Maar ze had het altijd al interessant gevonden dat je zo veel uit subtiele bewegingen kon halen van mensen. De blik die voor een heel kort moment op zijn gezicht verscheen bij het opstaan, zorgde ervoor dat er een bezorgde uitdrukking op haar gezicht kwam te staan. Blijkbaar was het of normaal voor hem om zoveel pijn te hebben, of hij was vastberaden het te blijven verbergen. Misschien zodat hij de pijn zelf beter zou kunnen negeren, of ontkennen. "Aangenaam Joël, ik ben Isobel Ramirez," stelde ze zich beleefd voor. Ze wist dat het voor jongeren niet heel gebruikelijk was om je achternaam er bij te zeggen, maar het was iets wat er zo ingebakken zat bij haar dat ze het automatisch deed. Resultaat van ouders die er op stonden dat ze beleefd was tegen al haar ouders vrienden. Twijfelend keek ze van zijn knie naar zijn gezicht, maar op de één of andere manier durfde ze moeilijk over zijn knie te beginnen. Hij leek zo zijn best te doen het niet door te laten schemeren en het gewoon te negeren, dat ze betwijfelde of hij er met háár over zou willen praten. "Dus ehh, je doet aan Basketbal?" vroeg ze uiteindelijk, lichtelijk om het onderwerp knie heen draaiend, terwijl ze naar de kast met ballen toe liep. Ze zocht een volleybal uit en liep toen terug naar Joël toe. "Ken je trouwens mensen uit het volleybalteam? Weet je of ze aardig zijn?" vroeg ze er achteraan met een onzeker glimlachje.

Joël keek haar met een kalme grijns aan. Ergens vond hij het wel stom dat hij haar op dit moment leerde kennen, maar dan was het wel merendeels om het feit dat hij zijn pijn probeerde weg steken dan om haar. Want in zijn ogen was het meisje wel vrij leuk, ach ze had een goede eerste indruk gemaakt op hem dus. Toen haar naam en achternaam volgde keek hij haar even met een frons aan. Oke, dus ze was al zeker buitenlands want zo'n naam had je in dit deel van Amerika niet, misschien in het zuiden maar als nog. 'Aangenaam Isobel.' Sprak hij met een vriendelijke glimlach tegen haar. Waarna hij even door zijn haren streek en voor even vervlogen zijn gedachten naar Alice en hem vroeger. Met haar had hij alles in zijn leven beleefd, en hij zou bij haar blijven tot de dood hen zou scheiden. Het was gewoon iets wat voorbestemd was. Alleszins zo zag hij het toch. 'Basketbal it is.' Sprak hij met een grijns tegen haar. Kort keek hij naar zijn knie en zuchtte even. Misschien kon hij maar beter niet meer gaan sporten vandaag, hoewel hij dan ook niet echt een andere bezigheid had buiten misschien tekenen. Ja, dat kon hij ook wel van hieruit gaan doen, zijn tekenblok zat toch in zijn sportzak die op de tribune lag en zijn potlood zat er ook in. 'Wel, ik ken stiekem alleen maar de coach maar ik heb ruzie met haar stiekem.' Sprak hij met een kleine glimlach. 'Maar ik denk dat ze wel leuk zijn hoor die mensen. Veel problemen heb ik nog niet gehad met hun, en ik denk niet dat er andere zijn die al wel ruzie hebben gemaakt met het team. Dus het zit wel goed.' Glimlachte hij naar haar waarna hij even naar de bal keek die ze in haar handen had. Hij zou nog wel even blijven spelen, veel zin om te gaan neer zitten had hij nu ook niet bepaald. Voor even keek hij naar het grote scorebord van de Wings, de laatste score stond er nog op. 90 - 84. Hij wist niet tegen wie ze hadden gespeeld maar ja, dat zou hij wel even gaan lezen straks bij de coach wanneer hij ging vertellen dat hij weer een maand niet meer kon mee doen. Dit seizoen had hij eigenlijk amper gespeeld maar dat was dan vooral door de gebeurtenissen met Alice en zijn ziekenhuis bezoeken.

Ze knikte, het was eigenlijk ook een domme vraag geweest, de kans dat hij aan basketbal deed was erg groot geweest. Ze grinnikte kort toen hij vertelde dat hij ruzie had met de coach en luisterde verder stil naar wat hij over de rest van het team te zeggen had. "Nou, dan zal ik voor de coach oppassen!" reageerde ze met een glimlachje op zijn woorden. Ze schatte Joël niet in als een type dat zo maar ruzie met iemand zou maken, maar ze kende hem tenslotte pas een paar minuten. Ja, ze had in haar leven wel geleerd dat het een lange tijd kon duren voor iemand past echt zichzelf bloot gaf. Of beter gezegd, zijn donkerdere kant naar boven liet komen. Ze zuchtte, het was een slechte eigenschap om altijd te denken dat jongens een slechte kant hadden. Ze wist dat het lang niet bij elke jongen het geval was, maar het was wel één van de redenen dat ze meestal bij jongens uit de buurt bleef. Ze wist dat haar gezicht langzaam het betrekken was, dus probeerde ze snel aan iets anders te denken. Ze keek weer voor een kort moment naar zijn knie, ze vond het jammer dat hij er niet over begonnen was toen ze gevraagd had of hij basketbal speelde. Misschien zocht ze er ook gewoon te veel achter, wie weet was het gewoon een kleine blessure, niets om je zorgen over te maken. Hoewel ze dat zichzelf wijs probeerde te maken bleef ze nieuwsgierig naar waarom hij zichzelf hier dan aan het forceren was. Ze besefte dat ze nog steeds een volleybal in haar handen had, maar ze had nog steeds geen zin om er iets mee te doen. Ze stuiterde er een paar keer mee op de grond, maar hield hem uiteindelijk maar gewoon weer in haar handen vast. Trainen voor volleybal hield niet in op de grond stuiteren. Onderzoekend keek ze hem aan, vastbesloten de vraag die op het puntje van haar tong brandde toch te stellen. "Gaat het eigenlijk wel met je knie? Lo siento* als ik te brutaal ben.." ze praatte aarzelend, bang dat hij het haar kwalijk zou nemen dat ze het hem vroeg. Ze ging altijd spaanse woorden in haar zinnen mengen als ze zenuwachtig werd.


*Lo siento = het spijt me

Joël grijnsde even. 'Zeker doen, en anders kom je mij maar halen.' Sprak hij met een knipoogje naar haar. Hoewel hij meestal niet voor geweld of zo was maar dat had dan weer te maken met zijn verleden dus ja. Echt ruzie maken zelf deed hij nooit, en had hij nooit gedaan. Hij was altijd alleen voor zichzelf opgekomen tegen zijn pleeg familie en daar droeg hij de littekens van, zowel fysiek als mentaal. Ook kwam hij wel op voor Alice, of voor vrienden maar dan deed hij het met woorden en ging hij niet gelijk meteen op die personen inbeuken ofzo. Want geweld leed alleen maar tot meer geweld. De jongen duwde het allemaal weer weg en luisterde naar de aarzelende stem van het meisje. Even keek hij neer op de grond en zuchtte diep. De jongen slikte en keek uiteindelijk weer op. 'Je bent niet te brutaal. Helemaal niet.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar. Nog steeds liet hij toch maar een klein deel zien van de pijn die zijn knie met zich meedroeg. Gewoon omdat hij niet wou dat ze bezorgd ging wezen of wat dan ook. 'Maar nou ja.' Nee, hij wist niet hoe hij het moest gaan vertellen tegen haar zonder dat ze het hele verhaal wist. De jongen wandelde met wat moeite naar zijn boxen toe en zette de muziek wat zachter waarna hij weer naar haar toe liep en op dezelfde afstand als eerst bleef staan. 'Ik kan het je niet vertellen zonder je het verhaal weet. Dus misschien is het beter dat we even gaan zitten of wat dan ook.' Sprak hij kalm tegen haar en keek haar uiteindelijk ook weer aan met een zachte blik. Misschien wou ze het niet meer weten of wat dan ook, dat zou het op zich makkelijker maken voor hem maar ja, hij zou wel zien wat ze zou gaan zeggen of doen. Dit was eigenlijk dan wel voor het eerste dat hij dit aan een echte vreemde vertelde, maar op een of andere manier vertrouwde hij Isobel wel, het was nu niet dat ze het zou gaan doorvertellen. Toch?

Ze glimlachte, het voelde fijn het gevoel te hebben dat er in ieder geval al één iemand in Santa Monica was die haar naam wist en die meteen al voor haar klaar stond als ze het nodig zou hebben. Hoewel hij het misschien niet precies zó had bedoelt, gaf het haar toch een goed gevoel. "Bedankt, ik zal het onthouden," reageerde ze vriendelijk. De zucht en het wegkijken van Joël bevestigden het gevoel dat ze een vraag stelde die ze eigenlijk niet moest stellen. Het was misschien ook stom van haar geweest om een vraag te stellen waarvan ze kon weten dat die niet gewaardeerd zou worden. Toen hij eindelijk weer opkeek wilde ze zich net nogmaals verontschuldigen, maar hij was haar voor door te zeggen dat ze niet te brutaal was. Een klein glimlachje bleef rond haar lippen staan, misschien had ze toch niks fout gedaan. Het antwoord dat daarna over zijn lippen kwam was niet echt verhelderend en bezorgd keek ze hem aan. Hij leek het er echt heel moeilijk mee te hebben. Het was toch maar een blessure? De zachte blik in zijn ogen en het feit dat hij zijn verhaal met haar wilde delen brachten haar even in verwarring. Voelde ze zo vertrouwd voor hem? Ze knikte instemmend. "Dat is goed," antwoordde ze automatisch op dezelfde zachte toon als waarmee hij gesproken had. Misschien was het wel omdat hij er toch vanuit ging dat ze hier niemand had om het tegen te vertellen. Ze beet kort op haar lip, soms dacht ze ook de stomste dingen, zo zou hij het vast niet bedoelen. Al was het wel waar dat ze hier toch niemand had om het tegen te vertellen. Ze liep hem voor naar de bank, op een rustig tempo zodat hij zich niet hoefde te forceren en nam daar plaats. "Als je het liever voor je houdt, respecteer ik dat ook Joël," zei ze nog voordat hij kon beginnen met zijn verhaal. Ze wilde hem niet met haar nieuwsgierigheid dwingen om dingen te vertellen die hij liever niet wilde vertellen...

Joël knikte even zachtjes en wandelde uiteindelijk achter haar aan en zette zich voorzichtig naast haar neer waarna hij even zijn schouders ophaalde. 'Je bent een van de eerste die ik dit vertel. Alleszins toch van onbekende. Maar aangezien je het anders toch niet zou snappen.' Sprak hij kort tegen haar en ademde vervolgens diep in. Kort keerde zijn blik naar de grond waarna hij zijn keel even schraapte. Als hij het hele verhaal zou doen dan moest hij beginnen vanaf de hele razia met Alice. 'Wel, ik begin bij het begin. Ik heb mijn vriendin van vroeger in Marseille hier terug gevonden. Ze was jaren geleden verhuisd vanuit Marseille en ik had zeg maar niemand meer om naar toe te gaan, en ik had het thuis nu ook niet makkelijk. Maar ik wijk af. Dus toen ik haar terug vond reageerde ze geshockt op me en wou ze mij eerst niet meer zien, iets wat om mijn veiligheid ging. Uiteindelijk wist ik haar zo ver te krijgen dat ze vertelde dat haar ouders en haar broer vermoord waren. Die mensen waren een tweede familie voor me.' Even keek hij naar de grond en beet hij op zijn onderlip. 'Ze wilde niet dat ik me teveel bij haar vertoonde maar dat kon ik niet, gewoon omdat ik er voor haar wou zijn. Op een dag werden we zeg maar achtervolgd door diezelfde mensen die haar ouders hadden vermoord. Ik had me uiteindelijk voor haar geworpen en werd door een kogel geraakt in mijn knie. De man werd opgepakt en zij en ik werden naar het ziekenhuis gebracht. Alles goed en wel. Maar nu de rest nog.' Iets wat hem iets zwaarder viel dan het eerste, maar dat kwam dan ook omdat hij geen eens wist van waar hij kwam. 'Zij en ik gingen terug naar Marseille en daar ben ik naar mijn ouderlijke huis gegaan om te raten met mijn pleegvader. Toen ben ik er achter gekomen dat hij mijn pleegvader was en dat ik mijn ouders niet kende. Hij en ik raakte in een gevecht waarvan ik nog een paar littekens heb, zijn hele gezin begon uiteindelijk zeg maar op mij te rammen tot ik me een weg naar buiten had gevochten. Ik en haar hadden de gehele terugreis niet gesproken met elkaar, en uiteindelijk moest ik het wel gaan opbiechten allemaal, ook omdat ik meestal in truien en lange broeken rondliep om de wonden te verbergen.' Kort wreef hij door zijn haren en sloot even zijn ogen. 'Ik had haar gewaarschuwd voorzichtig te zijn met mensen nu, en mijn beste vriend ook. Maar die kreeg vervolgens een sms en ik wist meteen dat het mijn pleegvader was.' Het geen wat daar tussen gebeurde was nou niet van groot belang, dus daar zweeg hij maar over. 'Enkele dagen terug waren we op het strand gegaan, en na een tijdje kwamen er verschijdene mensen om ons heen staan en opeens zag ik hem staan. Meteen rende ik er met haar van door een willekeurig café binnen. Hij vond ons, en ik en mijn pleegvader hadden woorden met elkaar tot hij een wapen boven haalde en zeg maar een tweede keer een gat door mijn knie boorde.' Dat was het verhaal in grote lijnen. Als hij gedetailleerder zou gaan beginnen, ging dit alles nog langer duren en daar had hij nu geen zin in. 'Dus, dat is er wat er met mijn knie gebeurd is en met mezelf. Niet de random blessure hé?'

Ze knikte met een glimlachje, het gaf haar een soort vereerd gevoel dat zij blijkbaar de eerste onbekende was waar hij zijn verhaal bij kwijt wilde. Misschien was het haar uitstraling, maar wat het ook was, het was een fijn gevoel. Heel veel kwam er op deze manier niet van volleybal, maar ze luisterde liever naar Joël zijn verhaal dan dat ze wilde sporten. Ze had niet verwacht dat zijn land van oorsprong zo dicht bij haar thuis land lag, eigenlijk had ze hem gewoon aangezien voor een Amerikaan. De drang om daarover door te gaan onderdrukte ze direct, ze wist dat het stom was om hem daarvoor te onderbreken, daar ging het tenslotte helemaal niet om. Af en toe knikkend luisterde ze stil en geboeid naar zijn verhaal. Bij het horen van de moorden die zo dicht bij hem en vooral dichtbij zijn vriendin gebeurd waren viel haar mond open. Met grote geschokte ogen keek ze hem aan. Om hem niet al te zeer in verlegenheid te brengen sloot ze haar mond en wendde haar blik even van hem af. De oorzaak van de knie blessure kwam behoorlijk onverwacht en onwillekeurig ging haar blik weer naar zijn knie en vervolgens naar zijn gezicht. In haar ogen was de verwarring waarschijnlijk gewoon nog te lezen. Ze had zich behoorlijk vergist Joël. Eigenlijk was dat wel te verwachten geweest, elke jongen waar ze mee praatte scheen uiteindelijk anders te zijn dan dat ze gedacht had. Ze zuchtte even en luisterde vervolgens verder naar zijn verhaal. Af en toe schudde ze ongelovig haar hoofd, zijn verhaal klonk meer als een misdaadthriller dan als het levensverhaal van een jong volwassen jongen. Ze snapte niet hoe Joël met dat soort mensen om kon gaan, hoe hij in godsnaam bij dat soort mensen in de buurt kwam. Ze schudde haar hoofd na zijn vraag en keek hem vervolgens bedachtzaam aan. "Niet bepaald nee.." Haar stem was zachter dan eerst. Op de één of andere manier voelde dit verhaal als een 'zie je wel'. Zie je wel dat je jongens altijd veel te verbergen hebben. Het verbaasde haar dat hij dit zo maar aan haar vertelde. Zijn eerlijkheid maakte alles eigenlijk weer een beetje goed. Ze zuchtte nogmaals en trok haar staart strakker aan. "Sorry, ik weet niet wat ik hier op moet zeggen. Het is werkelijk een verschrikkelijk verhaal. Hoe kun je ooit over al die dingen heen komen?" mompelde ze uiteindelijk, net verstaanbaar. Ze had respect voor het feit dat Joël hier nog gewoon rustig rondliep. Zelf had ze de nodige dingen meegemaakt, maar dat viel allemaal in het niet bij hem. Toch had zij er trauma's aan over gehouden en vertelde zij er nooit over tegen andere mensen, terwijl Joël het veel beter aanpakte..

Door heen zijn verhaal had hij haar maar enkele keren aangekeken, de verbazing en de verwarring van het meisje deden hem inderdaad in een soort verlegenheid belanden. Niets van dit alles had hij ooit willen meemaken. Maar niets viel dan ook nog terug te draaien. 'Geloof me, als het mij verteld zou worden zou ik zoals jou reageren. Over zoiets valt niet over heen te komen eigenlijk, maar mijn vriendin en beste vriend hebben me genoeg geholpen.' Sprak hij zachtjes tegen haar en glimlachte zachtjes naar haar. Ergens vroeg hij zich af wat er nu in haar omging, want ze wel niet moest denken van hem. Waarschijnlijk dat hij een jongen was die met de verkeerde mensen omging, al was dat niet het geval. Al het slechte wat hij de laatste maanden had gehoord en gezien had hem allemaal gevonden. 'Oh, en als je nu denkt dat mijn vriendin of ik bij een verkeerd milieu hoor. Zeker niet doen, haar familie was onschuldig vermoord voor niets. En tja van mijn pleegvader, daar moet ik mijn echte ouders ooit voor blaimen. Al bij al zijn ik en mijn vriendin maar twee gewone verliefde tieners.' Sprak hij droogjes tegen haar en haalde even zijn hand door zijn haar. Hij was blij dat ze wilde luisteren naar hem, maar misschien had ze door dit verhaal verkeerde conclusies zou trekken over hem. Want dat wou hij niet. Ergens had hij dit ook verteld dat ze meteen wat wist, dat ze zelf mocht beslissen of ze echter bevriend met hem wou worden. Even wreef hij over zijn been en glimlachte even scheef naar haar. Alice en hij konden eindelijk verder leven zonder elke keer over je schouder heen te kijken over enig gevaar was voor hen. Dat was uiteindelijk wat hij wou voor Alice, voor zijn eigen boeide het eigenlijk niet erg. Zolang zij gelukkig was, en hij uiteindelijk wel meer vrienden zou gaan krijgen.
[Ooooh, inspi is gone ]

Ze knikte bij het horen van zijn woorden. Waarschijnlijk zouden de meeste mensen gereageerd hebben zoals zij, het was niet zo maar een verhaal en het feit dat ze hem pas net had leren kennen maakte het alleen maar ingewikkelder. Een goede vriend zou er beter over kunnen oordelen, zij wist niks van hem, niks van zijn vrienden, niks van zijn normale leven hier in Santa Monica. Het enige wat ze nu van hem wist was zijn bloederige verhaal met de nodige schietpartijen en moorden. “Gelukkig heb je in ieder geval nog je vriendin in dit alles..” reageerde ze met een voorzichtig glimlachje. Het klonk alsof hij dit allemaal niet verdiend had, alsof het gewoon een enorme pechvogel was die enkel nog zijn vriendin had die hem waarschijnlijk door alles heen zou steunen. Het lieve glimlachje dat hij haar schonk en de vriendelijke manier waarop hij zich gedroeg, zorgden ervoor dat Isobel niet snel maakte dat ze wegkwam. Weg van de jongen die gevaar aan leek te trekken. Ja, ze was nog altijd goed van vertrouwen. Misschien zou later blijken dat ze beter uit Joël zijn buurt kunnen blijven, maar dat zou ze leren met de tijd. Ze lachte zachtjes, hij had precies haar gedachten geraden. “Hmm, twee gewone verliefde tieners zeg je? Ergens geloof ik dat wel, voor je dit verhaal vertelde zag ik je als een gewone jongen met een blessure waar je nogal van baalde,” reageerde ze dit keer op normaal volume en een vrolijke glimlach rond haar lippen. Nu ze eenmaal had besloten dat ze hem niet uit de weg zou gaan vanwege zijn ongelukkige gebeurtenissen, voelde ze zich weer op haar gemak en had ze haar houding weer teruggevonden. “Het verbaast me dat je het aan me verteld hebt, iedereen draagt dingen met zich mee, maar er zijn er maar weinig die daar zo open over zijn.” Ze keek hem glimlachend, haast dankbaar aan. Het gaf haar zelfvertrouwen een goede boost en dat was iets wat ze altijd wel kon gebruiken. Zelf hield ze haar verleden voor zich, ze vertelde sommige dingen gewoon aan niemand, letterlijk niemand. ”Maar, met een knie die zo veel meegemaakt heeft zou ik als ik jou was even niet sporten,” zei ze op plagende toon, ze had wel door dat hij net deed alsof de pijn er niet was. Alsof hij gewoon kon sporten.

De jongen knikte even, gelukkig had hij haar nog. Als hij haar in dit alles was verloren dan had hij hier nu waarschijnlijk niet gestaan. 'Als ik haar verloren had, dan zat ik hier nu niet meer.' Sprak hij tegen haar en glimlachte eventjes naar haar. Alice betekende voor hem de wereld, misschien was het wat overdreven, maar het was de waarheid. Enig ander persoon van zijn leeftijd zou zich niet zo kunnen binden aan een persoon, toch niet aan een onbekende. 'En nu zie je me als een gewone jongen die veel te veel heeft mee gemaakt?' Sprak hij met een grimas. Het sterkste was dan nog dat hij nog lang niet alles had meegemaakt. Nu begon de zoektocht naar zijn echte familie, en die zou ook wel veel met zich mee brengen, veel emotie's maar ook gewoon veel zoekwerk. Even haalde hij zijn hand door zijn haren en keek een tijd lang naar de grond van de zaal, de grond die wel meestal altijd glansde of er nu wedstrijden werden op gespeeld of niet. Altijd was het hier wel kraak net. 'Ik heb een stadium gehad waar ik alles en iedereen ontliep, maar dat is niet meer het geval. Je hebt iets over je hangen Isobel, iets wat ik bij nog niet veel mensen heb gezien. Er hangt iets om je heen waarom ik je ben gaan vertrouwen op een of andere manier.' De jongen glimlachte even naar haar. Isobel had inderdaad wat vertrouwends en ergens stelde hem dat best wel gerust, gewoon om met iemand te zijn iemand die hij zou gaan leren kennen zonder dat er iets van het verleden zou tussen springen of wat dan ook. 'Nou, het probleem is dat ik niet kan stilzitten.' Glimlachte hij naar haar waarna hij kort door zijn ogen streek. 'Sporten is iets wat in me zit, een van de dingen waarmee ik vroeger gewoon even kon ontsnappen van alles thuis.'

Zijn woorden klonken als die van een verliefde tiener, al zat er bij hem waarschijnlijk meer waarheid achter dan bij enige andere jongen. Zelf had ze die woorden ook meerdere malen in haar oren gefluisterd gekregen. De ‘zonder jou kan ik niet leven’ en varianten daarop waren altijd heerlijk om te horen, al had ze met de tijd geleerd dat geen van die jongens het bij haar ooit gemeend had. Bij haar waren het enkel woorden geweest om haar te strikken en dat was hen altijd gelukt. Ze slikte even, ze voelde een ongepaste jaloersheid opkomen jegens Joël en zijn relatie met Alice. Desondanks toverde ze een glimlach op haar gezicht. “Klinkt heel romantisch..” reageerde ze uiteindelijk. Ze knikte instemmend na zijn vraag. “Ja, eigenlijk wel!” stemde ze glimlachend in. Een gewone jongen die te veel had meegemaakt sloeg aan Joël zijn verhaal te horen precies op hem. Wat was zij zelf? Een gewoon meisje dat te veel had meegemaakt? Een naïef meisje dat te vaak dezelfde fouten maakte? Ze zuchtte en richtte haar blik op haar handen. Soms had ze het gevoel dat ze moest vertellen wat haar dwars zat, waar ze last van had, maar ze wis dat ze het niet wilde vertellen. Toen ze zijn fijne stem weer hoorde keek ze op met een klein glimlachje rond haar lippen en ze luisterde aandachtig naar zijn woorden. Zijn woorden hadden meer betekenis voor haar dan hij waarschijnlijk dacht. Ja, ze wist dat ze die uitstraling had en ze haatte het. Het waren haar eerlijkheid, haar vertrouwen en betrouwbaarheid die haar onbeschermd lieten. Vroeger had ze iedereen in haar leven toegelaten, ze was altijd een open boek, waardoor iedereen makkelijk tot haar door kon dringen. Ze keek Joël aarzelend aan, dit was vast niet de reactie die hij verwacht had. Ze wist dat ze iets zou moeten zeggen nu, ze kon hem niet zo maar stilzwijgen. “Sí, dat heb ik vaker gehoord inderdaad,” reageerde ze zachtjes met een kleine glimlach. Geen overtuigende glimlach, maar misschien genoeg om hem er niet over terug te laten komen. Afleiding van het onderwerp was snel gevonden in het onderwerp sporten, waar ze meer op in wilde gaan. “Hmm, dan moet dit natuurlijk nog vervelender zijn. Maar als ik jou was zou ik onthouden dat als je nu door sport je misschien helemaal nooit meer kan sporten,” reageerde ze op zijn woorden. Al had hij dat vast zelf al bedacht, ze wist wel dat jongens hardleers konden zijn.

Joël glimlachte even, ergens klonk het wel romantisch. Of andere jongens ook met hun relatie zo omsprongen wist hij niet, al was er wel een jongen waarvan hij het zeker wist dat hij zo omsprong met relaties en dat was Ian. Hoe lang had die gozer nu al geen crush op Sarah? Hm, misschien moest hij maar eens met hem gaan praten voor Ian's eigen best wil. Dat zou hij morgen wel gaan doen. Ian was geen vriend meer voor hem, het was een soort van broer die hij atijd al gehad had, het was meer dan een beste vriend. Een vriend voor het leven dat zeker, een vriend die zijn hulp misschien nu wel nodig had? Joël keek Isobel weer aan en fronste even toen ze hem wat aarzelend aan keek. Had hij wat fout gezegd? Kort beet hij op zijn onderlip en wreef even door zijn haar. Toen ze erop reageerde en hij de glimlach zag was hij niet bepaald overtuigd, maar misschien kon hij het voornu beter laten. Hij wou haar niet dwingen om wat te zeggen tegen hem, dat was iets waar hij geen voorstander van was. Als ze hem iets wou zeggen zou ze dat op haar eigen tempo doen, iets waar hij respect voor had. 'Dit is inderdaad vervelend. Maar het probleem is, ik moet kunnen sporten of dansen. Ik moet gewoon in beweging zijn want anders word ik een beetje gek van me zelf. Al hangt er hier wel veel aan vast. Ik kan gewoon geen maand zonder wat te doen, dat is dan weer typisch ik.' Grijnsde de jongen even scheef naar haar waarna hij even naar zijn schoenen staarde. Eigenlijk besefte hij zich iets. Iso was niet lelijk, maar volgens hem had ze niet bepaald een vriend. 'Oke, dit klinkt misschien stom maar ik wil het eigenlijk wel weten. Waarom is een lief meisje als jij nog single? Tenzij je het niet bent maar goed.' Joël dacht even na over zijn vraag, had al snel door dat deze misschien heel stom klonk naar haar toe. 'Sorry, als je niet wilt antwoorden hoeft het niet.' Momelde hij er nog snel achter.

Natuurlijk was Joël ook niet gek, hij had wel door dat ze niet helemaal normaal reageerde. De glimlach die net nog op zijn gezicht had gestaan bij het onderwerp Alice had plaatsgemaakt voor een fronsende uitdrukking. Al had hij haar vertwijfelde reactie opgemerkt, hij leek er gelukkig niet op in te gaan verder. Ze wierp hem een dankbare glimlach toe en frunnikte vervolgens aan de touwtjes van haar korte sportbroekje. Ze lachte hoofdschuddend en keek hem vervolgens grijnzend aan. ‘En waarschijnlijk worden anderen ook gek van je als je vol met opgekropte energie zit,’ plaagde ze hem vrolijk. ‘Maar eerlijk, het lijkt mij ook verschrikkelijk om zo lang je energie niet kwijt te kunnen en de dingen waar je van houdt niet meer te kunnen doen. Alleen denk ik toch dat jezelf forceren niet de juiste oplossing is,’ vervolgde ze vervolgens op een serieuzere toon. Sommige mensen zijn zo koppig dat ze dit soort waarschuwingen in de wind blijven slaan en daar uiteindelijk later eeuwig spijt van hebben, maar ze snapte wel waarom mensen dat moeilijk vonden. Gelukkig had ze zelf nooit met zo’n probleem gekampt, maar ze voelde oprecht met Joël mee nu. Na het horen van de eerste woorden van zijn zin keek ze hem nieuwsgierig aan, wat zou hij weten dat stom zou klinken? Lang hoefde ze er niet over na te denken want de vraag vervolgde snel op zijn eerste worden. Haar blik die eerst nog op Joël gericht was geweest was nu strak naar de grond gericht. Ze twijfelde even, maar hief daarna haar hoofd weer op. Op haar wangen was een lichte blos verschenen vanwege het complimentje dat in zijn vraag verscholen had gelegen. De woorden ‘een lief meisje als jij’ klonken nog even door in haar hoofd en ze glimlachte. ‘Ja ik ben nog single,’ antwoordde ze eerst. Hoewel hij er nog achteraan zei dat ze het niet hoefde te vertellen, besloot ze het toch te doen. Hij was eerlijk geweest, dus waarom zou zij het niet zijn. Ze zou het gewoon globaal vertellen en niet op de details in gaan, dan zou het helemaal niet zo erg zijn om te vertellen. ‘Ik denk dat het te vaak fout is gegaan met jongens. Ik leek altijd de verkeerde jongens te treffen, jongens die verkeerde bedoelingen hadden zeg maar,’ ze pauzeerde even en keek hem onderzoekend aan, hij mocht zelf invullen wat voor soort jongens dat waren. Dat zou hij vast wel kunnen bedenken. ‘Dus zodra een jongen meer van me wilt dan vriendschap, ben ik weg.’ Uiteindelijk vond ze dat ze nog best wel geslaagd was in een duidelijke reden geven. Tenminste, dat hoopte ze. ‘Weet je, er lopen lang niet genoeg jongens zoals jij rond. Jongens die meisjes gewoon met respect behandelen en niet simpelweg zien als een neukobject.’ voegde ze er op een scherpe toon aan toe. Nadat ze die woorden uit had gesproken keek ze hem even geschrokken aan. Dat soort dingen zei ze normaal niet zo maar, maar ze had zich even laten gaan. Dat kwam vooral doordat er automatisch een soort gevoel van woede en onmacht in haar omhoog kwam als ze over dat soort dingen praatte.

Joël hefte zijn hand even en bracht zijn duim en wijsvinger naar elkaar. 'Een beetje maar.' Grijnsde hij droog. Ergens had ze een punt, maar hij kon niet gewoon stilzitten. Al kon hij misschien gewoon blijven door sporten maar gewoon op een heel rustig tempo. Zonder zijn knie al te veel te belasten. 'Hm, je hebt gelijk. En ik zal wel proberen.' Mompelde hij. Al geloofde hij de woorden die uit zijn mond rolde amper. Kort wreef hij door zijn haren heen en keek haar met een kleine glimlach aan. Joël luisterde vervolgens naar haar, toen ze echter vertelde dat ze nog single was keek hij wat verbaasd op. Maar hij zweeg maar uit beleefdheid. Joël knikte eventjes, jongens met fouten bedoelingen. Kort wreef hij door zijn haren. Daar kon hij dus niet tegen, je hoorde respect te hebben voor een meisje, je hoorde haar graag te zien voor wie ze was. Onbewust schudde hij zijn hoofd. Joël legde zijn arm om haar heen, gewoon ten tekenen van begrip en van steun. 'Dat vind ik kut voor je Iso. Maar er zal wel een jongen komen voor je die behandelt met respect. Dat weet ik zeker.' Glimlachte hij naar haar. Ergens kon hij het niet begrijpen dat jongens meiden zagen als een neukobject, dat was gewoon ongehoord in zijn ogen. 'Jongens zijn raar, dat geef ik zelf toe. Het liefst zou ik momenteel de jongens die meiden zien als een stuk vuil gewoon liever tegen de grond slaan. Maar dan zien ze mij weer als zo'n agresieveling en tja dat ben ik niet. Maar ik wil wel dat je weet, dat ik er voor je ben als je problemen of zo hebt.' Joël glimlachte breed naar haar. De jongen hoorde stemmen van meiden en meteen kwamen er ook een tweetal meiden binnen die hen even aankeken maar dan gewoon verder gingen met praten. 'Ik denk dat je training zo meteen gaat beginnen. Dus misschien kun je al gaan socializen met je team genoten om te bepalen hoe erg ze zijn. Als je wilt wacht ik wel op je tot je klaar bent met trainen?' Vandaag had hij toch niets te doen, dus misschien kon hij Isobel gewoon beter leren kennen of zo. Geheel vriendschappelijk natuurlijk maar dat kon je zelf wel bedenken.

Ze grinnikte, stiekem geloofde ze er helemaal niks van. Jongens leken vaak onuitputtelijke energiebronnen, zeker op zijn leeftijd, dus waarschijnlijk zou iedereen al lang gek van hem worden als hij een hele lange tijd niet mocht sporten of zich uitleven. Bedenkelijk keek ze hem aan toen hij zei dat hij het wel zou proberen. Op zich was dat al heel goed, maar ze betwijfelde of het hem dan echt zou lukken, hij leek het er nog steeds moeilijk mee te hebben. Ze voelde zijn arm om haar heen en automatisch verstijfde ze, het duurde maar heel even voor ze besefte dat het een puur vriendschappelijk gebaar was en ze weer enigszins ontspande. Het was een fijn gebaar en ze kon genieten van het feit dat Joël echt liet merken dat hij met haar mee voelde. Zijn lieve en bemoedigende woorden zorgden ervoor dat er een kleine glimlach rond haar lippen verscheen en ze keek hem dankbaar aan. Hij had geen idee hoeveel dat soort woorden voor haar betekend. "Ik hoop het.." antwoordde ze zachtjes op zijn woorden. Ze lachte om het feit dat hij ze wel tegen de grond wilde slaan, maar dat hij gewoon niet agressief was. "Ach Joël, waren er maar gewoon meer jongens zoals jij hè.. Het is echt bijzonder op wat voor een fijne manier je met meisjes omgaat. En ik waardeer het echt dat je er voor me wilt zijn," sprak ze oprecht terwijl ze weer iets vrolijker keek. Zijn woorden waren enorm opbeurend en ze had niet langer het gevoel dat ze helemaal alleen was op deze school. Nu had ze een maatje, iemand waar ze naar toe kon met haar problemen als ze dat wilde. Ze praatte graag met Joël, hij luisterde tenminste echt naar wat ze zei en het ging niet het ene oor in, andere oor uit. Ze draaide zich nieuwsgierig om met haar hoofd bij het horen van stemmen en ze zag twee meisjes die binnen kwamen. Haar gezicht betrok even toen Joël over haar training begon, maar ze herstelde zich snel en keek hem glimlachend aan. "Yes, ik denk dat ik me maar even met hen moet gaan bemoeien. Het was echt leuk om met je te praten Joël en het lijkt me leuk om je na de training nog even te spreken!" reageerde ze met veel enthousiasme op zijn voorstel. Dat maakte de training al weer een stuk minder erg.


-Topicje uit -