Ice, ice, baby, come on!

Stralend zag ze, al vanaf de plaats waar ze waren om schaatsen te passen, hoe wit en spekglad het ijs erbij lag. Niet veel mensen waren aanwezig, waarschijnlijk omdat het het seizoen er helemaal niet voor was. En tenslotte waren de icehockey spelers niet aan het trainen omdat het daarvoor nog te vroeg in de middag was. Charlene, blij dat ze was, was na tien minuten prutsen met haar schaatsen toch eindelijk opgestaan, haar evenwicht zoekend op de twee punten en draaide zich daarna om, richting Kenneth. ''Ben je er klaar voor om een aantal pijnlijke klappen en botsingen en vallen te ondergaan?'' Zei ze met een scheve grijns naar hem, waarbij ze met twee handen in haar zij ging staan. ''Ohja, deze spullen moeten nog in de kluis.'' Grinnikte ze, waarna ze de tassen pakte, het kluisje op slot deed met een sleutel, die veilig in haar broekzak opborg en daarna haar handschoenen aantrok. ''Hmm, lekker warm.'' Zei ze met een glimlach, terwijl ze haar jas nog even gladstreek en daarna weer naar de jongen keek. ''Zal ik je helpen, schat?'' Giechelde ze, ze had het op zo'n plagerige manier gezegd dat het wel grappig moest zijn. Er waren geen andere mensen hier in deze ruimte te vinden, behalve de man die achter het toonbankje stond die de schaatsen regelde voor andere mensen. Charlene keek achter haar, door een groot glas heen wat uitzicht gaf op het ijs, zo naar beneden naar andere mensen. Ja, het balkon hier waar ze zich bevonden was hoog en ze moesten dan ook nog twee trappen af om bij het ijs te komen. Een stelletje verliet het witte bevroren water, waarna het ijs -op één klein jongetje en zijn vader na- bijna volledig verlaten was. De blonde meid glimlachte, dan hadden ze het ijs voor hun alleen en zouden er geen ongelukken gebeuren met andere mensen, hopelijk. Ze moest alleen maar al zien uit te kijken met Kenneth op het ijs. Als hij al even min als hij op het ijs kon schaatsen, zou het een ramp maar een ongelofelijke lachbui worden. ''Gaan we naar benee?'' Vroeg ze met een glimlach en stak haar handen uit naar Kenneth, een gewoonte van haar richting vrienden.

[&Kenneth]

Kenneth stond nog even bij de man die de schaatsen uitdeelde, hij gaf zijn identiteitskaart af en kreeg gelijk stoere schaatsen, hockeyschaatsen om beter te zeggen. Want op van die gewone kunst schaatsen kon hij nu echt niet schaatsen. Al kon hij dat op deze nu ook niet goed, maar op hockey's kon hij het altijd beter vond hij zelf. De jongen zette zich neer en trapte zijn schoenen uit om vervolgens zijn voeten in de schaatsen te steken en die zo vast te maken met de mega lange veters. 'Ik kan wel tegen een stootje dus.' Grijnsde hij even toen ze over het vallen begon. Hij zelf had geen handschoenen mee genomen, gewoon omdat hij dat niet echt graag droeg. 'Trouwens van net, dat ik je zo niet mocht zien. We staan nu zeg maar gelijk.' Even wreef hij nog over zijn achter hoofd en voelde hij nog steeds het plakkerig goedje. Mooi, dat werd dan straks eerst douche voor hij op bezoek ging bij Sawyer want anders zou die nog vragen gaan stellen, en dat wou hij nu niet echt. Even zag hij haar op staan en vertrok ze met een paar spullen waarna ze weer terug kwam naar hem en vroeg of ze hem moest helpen waarop hij even zijn hoofd schudde en glimlachte naar haar. Uiteindelijk veerde de jongen omhoog en sloot zijn hand om de hare om vervolgens te vertrekken naar de trappen waar hij haar even aankeek en glimlachte. Bij de trappen aangekomen liet hij haar hand los zodat ze zeker niet met zijn tweeën konden vallen. 'Hou je goed vast, ik zou niet wilen dat je viel.' Sprak hij met een vriendelijk glimlach naar haar toe. Al snel genoeg stond hij op het ijs en wist hij vrij goed zijn balans te houden. Wel bleef hij beneden staan zodat ze eventueel hem nog kon vastpakken als ze zelf het ijs op stapte als ze niet meteen op haar bek wou gaan, want ergens zag hij het nog wel gebeuren. Maar dan ook bij hem.

''Ha-ha grappig, dat zou je dus echt wel willen hé! Dat ik hier volop op mijn bek ga!'' Grinnikte ze, waarbij ze de stalen, koude leuning kalm vasthield en goed oplette hoe ze haar kunstschaatsen neerzette op iedere tree. Eenmaal beneden zuchtte ze opgelucht en liep Kenneth stijfjes achterna, richting de schaatsbaan. Wit licht was al te zien van het glanzende ijs af en na enkele stappen nog, stond ze langs de zijkant van de schaatsbaan en keek met een grijns toe hoe Kenneth het ijs opstapte, zonder enige moeite. Na enige twijfel en wat getrek aan haar onderlip liep ze toch naar de jongen toe, trok haar zachte handschoenen nog eens wat aan, streek haar witte -nog wel dun te noemen- jas even glad en pakte daarna Kenneth zijn handen vast. Deze keer was het hem die haar ergens mee overeind hielp, of in dit geval ergens op hielp. Met een klein zetje vanaf de kant en één hand in die van Kenneth, probeerde ze het ijs op te komen en een beetje stroef en wel lukte het haar toch om erop te komen, zonder enig te vallen. ''Wauw, dat is al een hele overwinning.'' Sprak ze met een opgeluchte zucht, waarna ze haar linkerhand voorzichtig uit die van Kenneth haalde en een beetje stijfjes een rondje draaide. ''Laten we... gaan schaatsen?'' Zei ze met een lichte, grappige twijfel die toch wel overheen kwam met een angst. Angst om te vallen, vooral. Niet dat Kenneth haar zou laten stikken ofzo, nee daar had ze alle vertrouwen in hem. Radio draaide zachtjes af boven hun, ver boven hun en ze waren de enigste op het ijs. Toen ze even omhoog keek, was het slechts de man die hun een kleine kwartier terug schaatsen gaf, die naar hun keek.
Enkele poging om vooruit te komen, gingen niet gemakkelijk af, maar na een stiekem vals zetje vanaf de kant kwam ze toch heel eventjes vooruit en maakte daar gelijk gebruik van om een half rondje te schaatsen. Waar Kenneth was, had ze eigenlijk niet op gelet, omdat ze meer op haar evenwicht lette dan anderen om zich heen. Ze focuste zich enkel en alleen op de schaatsen. Het ijs was glad, enorm glad als het aan haar lag. Net vers besproeid met water die de gaatjes, kiertjes en alle andere openingen opvulde. ''Whoa, dit is... spannend!'' Riep ze naar Kenneth, toen ze haar handen even vastklemde langs de kant en keek waar de jongen was gebleven.

Kenneth's handen werden na een tijdje vast genomen en schaatste met haar mee. Tot zijn verbazing bleef hij vrij goed overeind, ookal moest hij wel een bepaalde moeite doen om recht te blijven maar goed. Uiteindelijk liet ze zijn handen los en verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Toen ze enkele rondjes draaide schudde hij lachend zijn hoofd. Uiteindelijk stelde ze voor om te gaan schaatsen en hij knikte even. De jongen besloot er maar meteen voor te gaan en begon heel handig te schaatsen. Hm, het verbaasde hem dat hij dit nog kon, maar ergens had het wel een vergelijking met rolschaatsen alleen stond je hier op ijs. Misschien dat hij het daarom nog kon ofzo? Toen hij zag dat Charlene naar de kant ging grijnsde hij even. De jongen schoot snel genoeg op de buitenbaan en ging gebukt verder naar de plek waar hij haar handen zag. Geruisloos duwde hij zich elke keer af met zijn tip op het ijs, waardoor hij na een paar seconden bij haar stond en voorzichtig boven kwam en grijnsde. Stiekem was het wel schattig dat ze hem zocht. 'Ach, het valt best mee toch.' Fluisterde hij in haar oor en glimlachte even. De jongen plaatste zijn armen even op de raand die de buitenbaan scheide van de binnenbaan. 'Dus hoe gaat het met het schaatsen?' Vroeg hij geïnteresseerd aan haar en keek even naar de schaatsen die hij aan had, het ijs plakte al aan de messen door het schaatsen. Stiekem vond hij het stoer dat hij dit nog kon. Kort schoten zijn gedachten even naar zijn verleden waar hij dit nog met Laura deed omdat ze het wou leren. Ergens was het toen wel schattig geweest omdat hij haar hand letterlijk had moeten vasthouden en haar zo de bewegingen moest leren. Kort zuchtte hij. Ja hij miste haar, maar dat was ergens wel normaal, ze was een goede vriendin geweest van hem. Kenneth keek haar weer aan en glimlachte even. 'Een tip, probeer niet te veel op je schaatsen te letten maar focus je op je goed afzetten op het ijs. Dan raak je beter vooruit.' Glimlachte hij even naar haar.

''Dankjewel, ik zal het proberen.'' Zei ze, terwijl ze haar handen van de kant afhaalde, zo even snel langs Kenneth schaatste met wat moeite en probeerde daarna goed vooruit te komen. Na enkele seconden had ze wat snelheid gemaakt, en had ze het schaatsen al beter onder de knie dan dat ze net had gedaan. ''Waaah, kijk mij nou!'' Gilde ze, zonder om te kijken, en hoorde hoe haar stem door de schaatsbaan echode. Met netjes haar handen langs haar zijde maakte ze een half bochtje en ging zo verder, langs de andere kant verder te schaatsen. Nu was ze al snel al aan de helft van de schaatsbaan, en zo binnen twee seconden verder dan Kenneth was. De andere helft ging ook prima, waarna ze bij Kenneth weer probeerde af te remmen, maar tevergeefs ging dat niet zo goed als gepland had en botste ze tegen Kenneth op, waarbij ze hoopte dat hij haar zou vangen en ze niet beide als een stelletje malloten om zouden kukelen. Dat zou wel gênant zijn, ook al was er niemand hier te vinden, behalve de man die nog steeds boven de schaatsen verhuurde. ''Whoaa! Kijk uit!'' Ze sloot haar ogen, hield haar handen voor haar borstkas en probeerde zo met haar voeten gewoon recht te schaatsen, niet dat ze haar voeten ineens uit elkaar had en zo een spagaat maakte. Charlene zag het al helemaal voor haar hoe ze elk moment tegen de jongen aan kon botsen, en ze beiden op een nare manier op de grond zouden vallen. Tenminste, als Kenneth op zou letten en haar op tijd op zou vangen, omdat ze best wel een snelheid te pakken had.

Kenneth volgde haar met zijn blik, moest ze zou gaan vallen zou hij meteen naar haar toe gaan welliswaar. Het meisje maakte snelheid, maar hij was een ding vergeten te zeggen. Hoe ze moest afremmen. Het meisje maakte uiteindelijk haar ronde af en toen ze weer bij hem aankwam fronste hij. Die snelheid was veel te groot. Kort slikte hij, dit zu naar gaan aflopen ookal zou hij haar vangen, beide zouden als nog op het ijs terecht komen. Alleen zou Charlene wel zachter vallen als hij zelf, want zij viel namelijk op hem. Kenneth ademde diep in, de impact zou groter zijn dan hij kon voorstellen, kort slikte hij en wreef even door zijn haren heen. De jongen spreidde zijn armen uit en sloot die om haar heen toen ze tegen hem aanknalde. Zoals verwacht verloor hij zijn evenwicht en gleed hij wat naar achteren met haar in zijn armen en raakte inderdaad vlak daarna het harde ijs. Zijn hoofd kwam hard neer op het ijs en even beet hij op zijn lip. Nou dit was gezellig. 'Auw.' Mompelde de jongen zachtjes tegen haar.Even legde hij zijn hoofd neer op het ijs en sloot zijn ogen even. 'Afremmen doe je trouwens door opeens met je schaatsen zij waarts te springen.' Grijnsde hij even waarna hij haar aan keek en kort over haar haren streek. Uiteindelijk kwam de jongen overeind en voelde even het ijs nog trekken aan zijn shirt voor hij los raakte. Nu zat ze gewoon op zijn schoot. 'Gaat het wat?' Grijnsde de jongen even. Zijn borstkast deed door de klap nog wat pijn, maar dat was momenteel bijzaak voor hem. Zolang zij hier nu maar geen pijn had, en ze ook geen slechte ervaringen had gekregen aan het schaatsen. Voor even keek hij naar het witte ijs waar hij nu op zat, oke hij was gewend om er nu op te staan, er op zitten of vallen was toch nog altijd koud, dus dat zou hij maar uit de weg gaan next time. 'En zo snel gaan lijkt me ook niet echt handig, stel je voo dat je uit de bocht was gevlogen dan had je wel minder geluk hoor.' Sprak hij met een licht bezorgde blik in zijn ogen. 'Maar goed, hop weer op de beentjes want anders vries ik hier vast volgens mij.' Glimlachte hij breed naar haar.

Het ging plots allemaal heel snel, ook vanwege haar snelheid maar toch, ze kwam met een rotvaart aangescheurd, Kenneth ving haar op en samen vielen ze op het ijs, nouja zij boven op hem. Dus het zou hem wel pijn doen, waarschijnlijk. ''Gaat het?'' Vroeg ze verbaasd, met haar onderarmen boven op zijn borst, en tevens de rest van haar lichaam plat op die van Kenneth gedrukt, door de G-krachten van de val. De jongen ging omhoog, waardoor zij wat gemakkelijker op zijn schoot kwam te zitten. ''Haha, jahoor. Maar de vraag is of het met jou gaat? Ik viel tenslotte op jou.'' Zei ze met knipper-ogen, terwijl ze met de vingertop van haar rechterwijsvinger van haar rechterhand over zijn wang streelde. Dit moment zag er best zorgzaam en lief uit, behalve dan het feit dat Kenneth zich misschien ernstig bezeerd had. Er was niemand anders op het ijs, dus hadden ze mooi de ruimte en de tijd om zich te vermaken. Tenminste, als dat nog kon als hij zich niet bezeerd had. ''Sorry...'' Zei ze zachtjes, het speet haar echt, en dat zei ze niet vaak. ''Ik... Ik, ehhm, weet niet hoe te remmen. Nouja, ik bedoel, wil je het voordoen? Dan snap ik het beter.'' Zei ze met een glimlach toen Kenneth inmiddels op was gestaan, en een grappige opmerking had gemaakt, en zij nog steeds hopeloos op het ijs zat. Een beetje kansloos en stijfjes probeerde op te staan. Tsja, soepel ging het niet echt want ze had nauwelijks in haar leven geschaatst en daarbij was opstaan een moeilijke klus. ''Ehhm, kan je me helpen?'' Grinnikte ze, terwijl ze na enkele pogingen weer gewoon op haar kont ging zitten, op het ijskoude ijs en een pruillipje trok en hem met een knipper-oogjes aankeek. ''Astjeblieft?'' Piepte ze.

Toen ze kort over zijn wang had gestreken verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht, ergens vond hij het wel schattig van haar dat ze steeds zo zorgzaam met hem omging. Kenneth keek haar met een grijnsje aan en wreef kort door zijn haren. 'Het gaat wel. Er mankeert niets met me.' Sprak de jongen met een grimas tegen haar waarna hij uiteindelijk op zijn knie voor haar ging zitten en haar handen vast nam om haar zo omhoog te trekken. Kort streek hij langs haar nek heen en drukte een kus op haar wang. 'Now pay attention.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor waarna hij er van door ging en een rondje schaatste. Kenneth's blik was naar voren gericht, hij leek geen moeite te hebben met schaatsen iets wat hem nog altijd verbaasde eigenlijk. Er was een kleine grijns verschenen op zijn gezicht onder het schaatsen door. Charlene had nog geen doop gekregen op het ijs, dus hij als enige aanwezige zou die nu wel moeten gaan uitvoeren. Nog enkele meters zaten tussen hen twee in, en deze werden ook al snel korter. De jongen duwde zich af op het ijs waardoor hij wat hoogte schepte en vervolgens draaide hij zijn schaatsen in de lucht en raakte het ijs weer nog even gleed hij verder wat natuurlijk allemaal ijs afschraapte en zo op haaraf ging. Dit was nu de typische doop op het ijs, ook een perfecte manier om te remmen maar niet de makkelijkste als hij eerlijk moest zijn. Hij zelf had er toch een tijdje over gedaan voor hij het onder de knie had. De jongen leunde heel nonchalant tegen de ballustrade aan en keek haar met een grimas aan. Er was een vrij saai liedje bezig op de radio, een onbekend stiekem maar goed. Daar besloot hij dan ook verder geen aandacht aan te besteden, Charlene leren remmen was nu hogere prioriteit voor hem.

Ze sloot haar ogen toen Kenneth haar een kus op haar wang gaf, maar lette daarna gelijk op toen hij begon over dat ze op moest letten. ''Of course, honey.'' Zei ze met een glimlach, waarna ze goed keek hoe hij snelheid maakte en vervolgens met een sprongetje in de lucht weer tot stilstand kwam. Afgeschraapt ijs vloog net boven het ijs uit, waarna het daarna weer droogjes weer neerviel. Een scheef glimlachje kwam op haar gezicht te staan. Nu was het haar beurt om naar hem te schaatsen en daar hopelijk tot stilstand te komen. Zachtjes kwam ze vooruit met wat moeizame bewegingen met haar schaatsen, kwam langzaam vooruit en na enkele seconden ging al ze ietsje sneller. Nu probeerde ze ongeveer dit tempo te behouden, zodat ze straks niet wéér die enorme snelheid zou maken en ze vervolgens weer bovenop de jongen zou vallen, als ze niet wist te stoppen. Met haar armen gespreid, evenwicht zoekend, en haar zicht op haar schaatsen gericht, kwam ze goed vooruit en met ongeveer honderd meter afstand tussen Kenneth en haar probeerde ze in de lucht te springen, maar nam die sprong een beetje te vlug en snel, waardoor ze met haar benen door de lucht vloog en ze zo een beetje hard en pijnlijk op haar stuitje terecht kwam. ''Auw. Shit.'' Kreunde ze van pijn en vloekte erbij, hopende dat de jongen het niet gehoord zou hebben. Al boeide haar dat op dit moment even niet, ze baalde ervan dat ze niet kon remmen, en bovendien nu gênant op het ijs was gevallen, voor de tweede keer. En deze keer niet zo zacht als gepland.

Kenneth keek met een glimlach toen ze weer vertrok waarna hij even zijn gedachten de loop liet gaan over vandaag. Straks Sawyer, maar eerst nog even dit. Na dat hij naar Sawyer was gegaan zou hij waarschijnlijk toch naar zijn kamer gaan, gewoon omdat hij dan geen zin zou hebben in alles. Wel zou hij wat mensen gaan irriteren met zijn muziek, maar Charlene was waarschijnlijk toch niet in haar kamer eveneens als haar kamergenoot dus hij kon gewoon zijn gang gaan. Dus hij zou wel ongestoord kunnen oefenen waarschijnlijk, en anders zou hij wel naar het dak gaan daar kon niemand klagen. Ja, daar zou hij dan wel heen gaan als hij er zin in had. Toen hij plots wat hoorde draaide hij zich gelijk om, hij zag haar nog net op de grond stuiken. Meteen schaatste hij naar haar toe, misscjien iets te snel en te roekeloos maar goed. De jongen zakte op een knie en kwam geleidelijk tot stilstand bij haar en plaatste een hand vlak naast haar heup en de andere legde hij op haar schouder. 'Alles goed? Misschien kan ik je beter de makkelijke manier leren, tenminste als je het nog wilt.' Sprak hij zachtjes tegen haar en glimlachte eventjes naar haar waarna hij recht in haar ogen keek. Zo'n val was niet bepaald prettig, en het kon heel veel pijn doen, vroeger had hij het genoeg meegemaakt zowel op ijs als op asfalt. Plus op asfalt schuurde je vlees er zo af, iets wat er heel soms zo goor uit zag. Dat probleem had je met ijs meestal niet als je er met een lange broek op ging off course. Met een rok of short of wat dan ook zou je vlees gewoon blijven plakken aan het ijs en dat was geen prettig gevoel volgens hem. Bluegh, hij moest er niet aan denken, vallen en gewoon je eigen huid zien kleven aan het ijs. Een rilling schoot over zijn rug heen. Bij sommige mensen gebeurde het, als het bij hem gebeurde zou hij zowiezo over zijn nek gaan, dat was zeker. 'Dus, alles goed met je or do I need to call 911?' Vroeg hij vrij serieus aan haar. Hoewel zijn mondhoeken al snel genoeg omhoog krullen en er een typische scheve grijns op zijn gezicht kwam te staan.

"Gekkie! Natuurlijk wil ik nog verder schaatsen, en ik wil dolgraag dat je me die makkelijkere manier leert!" Zei ze met een scheve grijns op haar gezicht, terwijl ze hem een zacht duwtje tegen zijn schouder gaf met de palm van haar hand. "En jij gaat helemaal niemand bellen, niet totdat je mij die manier van je geshowed heb, dear." Ze zette haar handen op het ijs naast zicb en probeerde zo met alle macht op te staan. Opgelucht verliet er een zucht uit haar mond toen ze eindelijk stond "I'm Ready!" Kreunde ze, terwijl ze haar recht opstaande schouders liet zakken en ze vol interesse naar Kenneth keek, benieuwd naar wat hij zou gaan doen en vooral hoe. "Dankje voor net." Fluisterde ze, terwijl ze met moeite wat dichterbij hem in de buurt kwam door wat stijfjes haar schaatsen te verplaatsen. Op een of andere manier hielden die twee pijnlijke vallen -waarvan ze haast zeker weten wist dat ze blauwe plekken ging krijgen- haar niet af van haar goede humeur. En net alsof ze er om geroepen had, klonk er een bekend nummer in haar oren. Celine Dion, dat was zeker, met het nummer I'm Alive. Hierdoor voelde ze zichzelf al wat loskomen en begon ze zachtjes mee te zingen. Ze wachtte niet op Kenneth zijn uitleg en ging diezelfee rem methode gewoon nog een keer proberen. Al gauw maakte ze wat vaart en ging rustig op haar tempo een bocht door en was voor ze het ook maar in de gaten had, alweer halverwege. Met haar beide armen half in de lucht, hield ze haar evenwicht goed onder controle. Net tweehonderd voor Kenneth probeerde ze al wat minder snelheid te maken en op ongeveer honderd meter van haar vriend verwijderd, maakte ze hetzelfde soort sprongetje. Deze keer ietsje anders, waardoor hij voor haar gevoel veel beter ging en ze naar wens keurig weer op het ijs landde en stopte, een meter van Kenneth vandaan. "Ja, gelukt!" Riep ze uit blijdschap, met haar armen in de lucht en om ze vervolgens om de jongen zijn nek heen te slaan.

Kenneth keek haar toch nog steeds met een bezorgde blik aan. Als ze pijn had kon ze beter stoppen met schaatsen in plaats van doorgaan en zichzelf misschien nog eens blesseren. Dat was iets wat hij niet op zijn naam wou hebben staan eigenlijk. Maar toch hield ze vol en duwde zichzelf overeind waarna hij ook overeind kwam en even met zijn handen over zijn shirt ging om het ijs weg te werken van zijn handen. Ondertussen was er een vrij oud liedje opgesprongen eentje dat Charlene blijkbaar leek te kennen want ze kreeg er een glimlach door en begon daarna nog een keer aan de eerste methode. Een kleine grimas verscheen op zijn gezicht waardoor hij kort door zijn haren streek en mooi wachtte op Charlene tot ze zou aankomen. Stiekem leerde hij haar nu de manier aan om mensen hun ijsdoop te geven. Want de echte manier was natuurlijk zonder het springen maar eens je het dopen onder de knie had lukte de rest ook wel waarschijnlijk. Het meisje begon uiteindelijk minder vaart te maken en wist daarna perfect te landen waardoor hij toch wel trots op keek naar haar. Een glimlach stond op zijn gezicht toen het meisje haar armen om zijn nek heensloeg en hij zijn armen even om haar heen legde. 'Great job, maar nu begint het echte werk. Je hebt net geleerd hoe je iemand moet dopen zeg maar. Het opspattende ijs weetje wel. Maar om te remmen moet je niet springen maar gewoon ineens draaien met je voeten naar links of rechts zodat je messen nu zijdelings staan dat je niet meer vooruit kan glijden zegmaar of je knalt gewoon op de simpele manier altijd tegen de rand of tegen een of andere persoon aan.' Grijnsde Kenneth even naar haar waarna hij haa loste en wat van haar wegschaatste om vervolgens in alle snelheid weer terug te keren naar haar. Op nog geen halve meter afstand draaide de jongen zijn schaatsen zodat ze nu beiden met de tippen naar de muur wezen en zo kwam hij perfect tot stilstand. Met een grimas keek hij haar aan en duwde zich weer naar opzij. 'En nu is het jouw beurt, en als je valt heb je nog altijd je leuke dokter om je te verzorgen.' Glimlachte hij naar haar. Verzorgen zou niet nodig zijn tenzij ze zeg maar remde en op haar buik viel en zo naar hem schoof en met haar vingers tegen de messen van zijn schaatsen zou komen met grote kracht.

''Ah, je wilt gewoon dat ik val he. Dan moet je me dragen.'' Zei ze speels, grinnikend en gaf hem een knipoogde, al zweerde ze dat hij het misschien niet eens kon zien vanaf die afstand tussen hen. Nu was het haar beurt en het was makkelijk gezegd dan gedaan, dat was zeker. Wat onhandig gleed ze naar voren en schaatste ze naar hem toe, waarna ze langzaam stopte en haar schaatsen naar rechts draaide en ze zo een beetje uit balans raakte en bijna omviel, maar gauw haar evenwicht bijeen wist te rapen. Ze schraapte haar keel en keek hem een beetje onzeker aan. ''Hoe... Hoe was dat?'' Ondertussen, terwijl ze hem aankeek, merkte ze op dat ze naar achteren gleed met haar schaatsen, zonder dat ze zelf ook maar iets deed. Doordat ze met haar blauwe ogen in Kenneth zijn bruine bleef staren, viel het haar pas vijftien seconden later op -vanuit haar ooghoeken- dat de schaatsbaan langzaam in beweging kwam. Ofnee, het was haarzelf die van rustig naar een iets sneller tempo achteruit schaatste. Gespannen wierp ze gelijk haar armen opzij om in evenwicht te blijven en ze richte haar hoofd schokkerig omhoog, vanaf het puntje van haar schaatsen tot in Kenneth zijn ogen. "Ehhm," stootte ze trillerig uit. "Kenny, een beetje hulp graag? Ik ga zoo.. hoo.." Ging ze schokkerig verder, terwijl ze met beide armen in de lucht een rondje draaide om ook maar te voorkomen dat ze elk moment voor de zoveelste keer onderuit op haar smoel viel. "Ik ga zo vallen...!!" Bracht ze deze keer wat zachter en ongeruster uit met een piepende stem. En net toen ze dat zei voelde ze dat de achterkant van haar geslepen schaatsen -door de onhandige houding van haar lichaam- naar voren gleden en de punten van haar schaatsen omhoog schoten. Onmiddellijk sloot ze haar ogen en bereidde zich vast voor op een verdomde, pijnlijnke en niet zo'n aangename val. Hopelijk was haar vriend eerder en kon hij haar zo bij haar bovenarmen beetpakken, door haar -nog steeds- gespreidde armen.

Kenneth schudde zijn hoofd, hij wou haar alles behalve zien vallen. Haar dragen maakte hem nu niet veel uit, dat was niet zo heel erg stiekem. Het meisje kwam dichter naar hem toe en hij liet zijn blik afdwalen naar haar schaatste, toen er nog een vrij grote afstand tussen hen twee in zat draaide ze naar rechts waardoor ze stopte, ze ging bijna op de grond maar het was goed gegaan. 'Alleen je evenwicht nog en je weet te stoppen.' Glimlachte hij breed naar haar, ergens vond hij het wel leuk hier op dit moment. Het korte moment van daarstraks met die onozelaar was niet echt heel tof geweest maar dit was een goede goedmaker uiteindelijk. De jongen keek haar met een grijnsje in de ogen aan, had niet meteen door dat ze naar achteren aan het glijden was. Het moment lang dat ze gewoon naar elkaar aan het staren waren voelde vertrouwd aan. Maar uiteindelijk kregen ze beide door dat Charlene naar achteren aan het glijden was, en dat ze dreigde te vallen. Dit keer pijnlijker als eerst. Zonder te aarzelen duwde hij zich af en schaatste hij in volle vaart naar haar toe. Meteen greep hij haar hand beet en trok haar weer op, plaatste zijn andere hand op haar heup om haar staande te houden. 'And once again, your knight in shining armor saved you.' Grijnsde hij speels naar haar waarna hij haar nog een tijdlang recht in de ogen aan keek. Kenneth liet haar hand uiteindelijk los, maar liet zijn andere zachtjes boven haar heup zweven. 'Als je niet naar achteren wit glijden moet je je messen iets kantelen en gewoon goed je evenwicht bewaren, en als het toch gebeurd moet je gewoon met al je gewicht naar voren leunen en dan moet je terug naar voren schaatsen, alleszins bij mij is het toch zo.' Kenneth plaatste een kus op haar wang en begon rustig weer te schaatsen, de muziek die nu klonk uit de boxen was Hummingbird heartbeat van Katy Perry, een lied dat niet veel mensen van haar kende maar goed.

Ze grijnsde terug toen Kenneth haar simpel opviel, en gelukkig ook, en zette nu voor de zekerheid haar schaatspunten maar van elkaar af om een tweede bijna-val te voorkomen. De muziek was inmiddels al veranderd naar een ander nummer, een nummer van Katy Perry, dat was zeker, maar geen bekende. Ze zuchtte even opgelucht en klopte haar handschoenen af aan haar jas, waarbij ze gelijk even aan de onderkant van haar jas trok om hem glad te strijken. ''Thank you,'' zei ze met een hoog toontje, een scheve grijns en een knipoogje. Rustig schaatste ze die paar meter naar hem toe en gaf hem een fijn kneepje in zijn blote hand. Hij had tenslotte geen handschoenen aan en zij wel. Hierna leunde ze wat tegen hem aan met haar bovenlichaam tegen de zijne en omhelsde hem met een brede zwaai van haar beide armen. ''Ik hou van je, Kenny.'' Zei ze, op een manier dat het klonk als een goede vriend, niet als een lover. Ze sloot haar ogen en liet zich heel even met zich meeslepen in het moment. Zijn lichaam was zo warm, ondanks dat de twee jassen er tussen zaten. En ze was blij met hem, blij dat ze zo'n goede vriend gevonden had, gelijk vanaf het begin dat ze op deze school terecht kwam.
Na enkele seconden, die trouwens eerder op minuten leken, liet ze hem los en richtte ze haar ogen vanaf Kenneth zijn ogen richting een groot bord, die de tijd en reclame aan gaf. Al ging het haar meer om de tijd waar ze nu in leefden. Het was inmiddels alweer half vier, de tijd ging echt vlug. Niet te geloven. De ijsbaan was nog steeds onbeschaatst, behalve door hun zelf. ''Laten we zo meteen warme choco gaan halen. Ik krijg het een beetje koud.'' Ze keek hem met een sluwe blik aan, eigenlijk wel een beetje hunkerend naar een tweede, warme, vriendschappelijke knuffel. Nee, dat kon ze niet ontkennen dat ze van knuffels hield, gewoon even heerlijk in de armen van een bekende liggen. Al was het maar gewoon om even te tonen hoeveel je van die persoon hield, op wat voor manier dan ook. Familie. Vrienden. Er verscheen een lichte glimlach op haar gezicht, waarbij ze haar handen in haar zij plaatste.

Kenneth was na een paar meter al gestopt omdat hij kramp kreeg in zijn voet. Iets wat vreselijk irritant was als je schaatste. De jongen hield zijn voet maar gewoon stil, misschien was het tijd om op te houden met schaatsen. Een plots kneepje in zijn hand deed hem opkijken, een grimas verscheen op zijn gezicht waarna hij zijn armen losjes om haar heen legde. Toen hij haar woorden hoorde glimlachte hij even, niet meteen wetend wat erop te doen bleef hij gewoon zo staan bij haar en drukt een kus op haar wang. Tegenwoordig werd hij veel Kenny genoemd, dat was mede dankzij Alain, en dankzij de jongens in het team waar hij wel mee overeenkwam. Ach, ergens was het beter dan hoe hij hier in het begin genoemd werd, dus zo erg vond hij het zelfs niet en zeker niet als zij het zei. Op een of andere manier voelde ze best koel aan, had ze het koud? Zelf had hij het veel te warm, geen idee hoe dat kwam, maar altijd als hij in koude temperaturen stond kreeg hij het weer super warm, stiiekem was hij gewoon een soort verwarming dan voor diegene die bij hem was. Zijn blik dwaalde even naar de man die van boven naar hen stond te kijken, het was de schaatsen uit deler, stiekem vond hij het best wel creepy dat die man gewoon bleef staren. Maar zijn aandacht ging al snel weer naar Charlene die een voorstel maakte om zo meteen maar te stoppen met schaatsen omdat ze het koud had. Een grimas verscheen op zijn gezicht. 'Aww, kom op.' De jongen plaatste zijn armen weer om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. 'Al beter?' Glimlachte hij scheef naar haar. 'En is goed hoor, ik heb alleen kramp in mijn voet.' Mompelde hij zachtjes waarna hij haar nog even bleef vast houden en zijn ogen voor een tijd sloot.

''Veel beter,'' kreunde ze zachtjes en lieflijk tegen Kenneth, terwijl ze haar handen om zijn armen heen sloeg en vervolgens haar ogen voor een kort moment sloot. Ze zette haar schaatsen zo neer zodat ze niet opnieuw zo'n gigantische blunder zou maken en onderuit zou gaan, dat zou namelijk enorm gênant zijn. Net toen ze los wou laten, merkte ze op dat er van nummer gewisseld was op de radio. Deze keer stond er Jar of Hearts op, waardoor ze wel even langer wou blijven staan. Een klein glimlachje ontstond op haar gezicht en verplaatste haar rechterhand van zijn arm richting zijn gezicht, streelde daar zachtjes over zijn wang met haar handschoen aan en opende daarna haar ogen. ''Heb je kramp?'' Vroeg ze, alsof ze zijn opmerking niet goed gehoord had. Hij had het dan ook zachtjes gemompeld, in plaats van hardop gemeld. Ze haalde voorzichtig zijn armen van haar af en draaide zich langzaam om door haar schaatsen ietwat te verplaatsen en hem vervolgens in zijn donkere ogen aan te kijken met haar blauwe.
''Who do you think you are. Running around leaving scars. Collecting your jar of hearts. And tearing love apart. You're gonna catch a cold. From the ice inside your soul. So don't come back for me. Who do you think you are...'' Zong ze zachtjes mee, terwijl ze haar hoofd tegen zijn bovenlichaam aandrukte en haar ogen opnieuw sloot. De verdere refreinen zong ze ook met gevoel mee, het deed haar aan vroeger denken. Aan haar vorige school, aan haar ex-vrienden en vriendinnen. Aan al die mensen die haar bedrogen hadden en in de steek gelaten hadden. Kippenvel ontstond zelfs op haar huid, waarna ze ook eventjes rilde. Ze voelde haar ogen waterig worden, en liet zelfs één traan ontsnappen uit haar rechteroog. Het lied leek eeuwen te duren, maar kwam uiteindelijk toch tot een einde. Een nogal roteinde. De neiging om weer ergens troost te kunnen vinden, kwam weer met een spoed omhoog, maar probeerde het toch met alle macht naar beneden te drukken.
Na enige minuten, dat ze het weer warm kreeg van binnen en van buiten, haalde ze zichzelf toch met enige tegenzin van Kenneth af en pakte slechts zijn linkerhand vast met haar rechter. ''Kom, dan halen we een warme kop chocomel.'' Zei ze op normale toon, op zo'n manier dat hij maar niet moest vragen waarom ze even steun nodig had.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Mooi, dus koud zou ze het niet meer hebben zolang ze dicht bij hem bleef. Dat vond hij dan nog geeneens zo erg heel stiekem. 'Hm, mooi zo.' Glimlachte hij vrolijk naar haar waarna hij even zijn ogen sloot toen ze haar handen op zijn armen plaatste. Hij wist dat hij hier misschien niet zo van mocht genieten, maar toch deed hij het. Haar zachte hand gleed over zijn wang waardoor er een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht. Toen het meisje omgedraaid was knikte hij even op haar vraag, maar hij haalde zijn schouders heel simpeltjes op. Hoewel ze zo net zijn armen van haar had afgehaald legde hij ze nu toch weer beschermend om haar heen. De blikken die de twee wisselde deed hem huiveren, toen ze echter begon te zingen en haar hoofd tegen zijn borst drukte plaatste hij zijn hand op haar hoofd en streek zachtjes door haar haren toen ze verder zong. Het lied deed hem denken aan zijn moeder, ze had hem in de steek gelaten op jonge leeftijd, en dan was er Laura, het meisje dat was gestorven door dat hij had toegestemd. Onbewust rolde er een traan over Kenneth's wang die hij even snel weer weg veegde. Voor even versterkte zijn blik om haar heen, hoewel ze niet sprak over wat er was, voelde hij gewoon aan dat ze nu momenteel hem kon gebruiken als haar steun. Met alle moeite probeerde de jongen terug te keren naar het heden, maar hij bleef hangen bij twee cruciale momenten in zijn leven hij die Laura verloor, en zijn moeder die hem had laten zitten. Beelden sprongen voor zijn ogen, met alle macht probeerde hij deze weg te drukken. Hij wou niet dat ze dacht dat er wat was, maar het lied had oude littekens open gereten, littekens die hij liever gesloten had gehouden. Ergens vond hij toch de kracht de beelden weg te werken en terug te keren naar het heden. Hierdoor zag hij een traan afdwalen naar beneden, alleen zag hij deze traan op het gezicht van Charlene. De jongen voelde de bezorgdheid weer opkomen. Het meisje bleek zich te herpakken en nog voor hij echter kon vragen wat er mis was, nam ze hem bij de hand en trok ze hem zo van de baan af om duidelijk te maken dat ze dus chocomelk wilde, en duideijk ook geen vragen wilde horen over wat er zo net gebeurd was. Kort zuchtte hij, maar liet zich toch maar mee trekken door haar al duwde hij zichzelf ook vooruit off course.