Would someone notice me?

Open

Kenley was nieuw op Monica High. Haar ouders hadden haar maar hier heen gestuurd want, ze hadden ‘even’ geen tijd voor haar. Ze zuchtte bij het aanzien van deze grote school. Hoe zou het hier zijn? Zou ze überhaupt vrienden hebben. Normaal had ze lenzen in maar, door haar lange vliegreis had ze haar grote Ray-ban bril maar op gedaan. Haar koffers zouden bij administratie al klaar staan. Maar ze had geen zin om zich in te schrijven en een kamer uit te zoeken. Met haar eenvoudige schoudertas liep ze richting de fontein. Ze zakte op een bankje in de schaduw en keek naar het water van de fontein. Ze zuchtte nog eens diep en pakte toen haar schetsblok en potlood. Ze had de behoefte om te tekenen maar, wat zou ze kunnen tekenen. Haar hoofd was leeg, geen inspiratie. Ze wilde eigen een paard gaan tekenen maar, dat zou zo lame over komen als iemand die tekening zag. Daarom koos ze maar voor iets stoerders. Ze koos voor een leeuw, ze zou hem vanaf de zijkant tekenen. Ze zou hem laten grommen om hem extra stoer over te laten komen. Ze begon met schetsen en het lukte haar aardig. Kenley tekende altijd realistisch maar, vond het zelf nooit goed genoeg. Ze wou dat ze haar oude tekenleraar nog had. Haar diep bruine ogen scande even de omgeving rond de fontein. Het was hier eigenlijk best rustig. Zelfs in de schaduw was het nog best heet. Ze was het Britse weer gewend. Ze hoopte niet dat de mensen hier zich veel gingen storen aan haar Brits accent.. Ze ging door met schetsen ze begon nu met uitwerken van de schaduw en details. Het leek nu al serieus op een leeuw, stiekem was ze toch wel blij met hoe die nu al was. Ze had geen kleurpotloden bij ander in kleur materiaal dus ze moest de leeuw gewoon grijs laten. Met schaduwen kwam hij er nog beter uit. Hij zag er nu heel realistisch uit. Ze moet nog de manen teken en de haar structuur. Ze kruiste haar voeten over elkaar en keek even op van haar tekening. Ze hoorde een bel en binnen tien minuten was het al een stuk drukker rond de fontein. Ze keek even naar de mensen die langs kwamen maar, durfde ze niet echt goed aan te kijken. Ze zou zich vanavond pas in schijven anders moest ze dadelijk al naar een les toe. Ze rilde even, de meesten vonden haar een nerd of lame met haar paarden tekeningen en omdat, ze stiekem best veel van computers wist. En omdat, ze eigenlijk bijna nooit feesten of dronk. Waarschijnlijk zou het hier niet anders zijn. Vriendloos en alleen.

Charlene zuchtte en liep naar buiten, dat nablijven was niet leuk geweest. De eerste keer met Alice was hartstikke gezellig, samen zingen en instrumenten bespelen, maar dat was omdat het al behoorlijk laat in de middag was en dat de bibliotheek al dicht was geweest. Bovendien was Harris toch niet blijven zitten, omdat hij waarschijnlijk op ging scheppen bij de andere docenten met een kop koffie in zijn tengels. Ja, dat was leuk, dat verzekerde ze wel. Maar deze keer was het anders geweest, ze had zich bij de directeur moeten melden vanwege het gevecht in de hal samen met Kenneth. Ze had een jongen in elkaar geslagen, omdat hij zo nodig de twee moest stalken voor zijn eigen behoeftes en waarschijnlijk ook die van anderen. Blergh. Ze walgde van hem, en normaal gesproken hield ze zich ook wel in, wat ze had geleerd door de sport Kickboxen in haar leven te brengen. Maar deze keer was het anders geweest, ze had hem flink laten weten dat hij zich niet meer hoefde te vertonen in haar leven en daardoor had ze naar de big boss van de school gemoeten. Samen ongezellig in het kantoortje zitten en strafwerk moeten maken, waardoor haar rechterhand enorm veel zeer deed van het vele schrijven van dezelfde zin. 'Ik ben niet geacht fysiek contact te maken met andere studenten.' God, nu ze die zin ongeveer vijfhonderd keer op had geschreven, kon ze diezelfde zin wel dromen.
Charlene baalde van het feit dat ze in haar vrije middag strafwerk heeft moeten schrijven, en slofte nu wat op het schoolplein rond. Het was rustig, vooral omdat ze vijf minuten voordat de bel ging mocht gaan, om niet in contact te komen met andere leerlingen. De blondharige meid keek even rond, er waren niet veel mensen te bekennen. En sommige die er stonden waren best bekend bij haar. Al viel één meisje haar op, een meisje die ze niet kende, en nog nooit gezien had. Zou ze nieuw zijn? Met haar socialiteit besloot ze erop af te gaan en een praatje te maken.
''Hee!'' Begroette ze haar, keek even naar de tekening waar ze mee bezig was. Een leeuw, mooi. Mooie structuur en in zwart wit. ''Ik ben Charlene, en jij bent... zeker nieuw hier?'' Zei ze met een grijns op haar gezicht. Vrolijk, niet gemeen of iets.

Kenley neegeerde iedereen die lang kwam. Ze voelde iedereen staren en ze haatte het. Ze hield haar tanden strak op elkaar. Ze wist niet of ze nu naar haar tekening staarde of naar haar omdat, ze totaal niet dezelfde kleding stijl had en nieuw was? Als ze haar hoorde praten wist ze zeker dat ze wisten dat ze van Londen kwam. Haar bruine ogen bleven strak op haar schetsblok. Ineens voelde ze iemand voor haar stil staan en een vrouwlijke stem. ‘Hee!,’ hoorde ze iemand begroeten. Kenley keek verbaasd op en zag een lang blind meisje voor haar staan. Ze slikte en keek haar met grote bruine ogen aan. ‘Ik ben Charlene, en jij bent... zeker nieuw hier?,’ sprak ze met een grijns op haar gezicht. De grijns was vriendelijk, maar wie weet iedere vriendelijke glimlach kon vals zijn. Ze keek het blonde meisje even wantrouwig aan. Niemand mocht haar op haar oude school, toen ze weg ging hoorde ze pas dat veel jongens haar stiekem leuk vonden. Nou lekker dan. Wat was ze kwaad geweest ze hadden haar nooit een blik waardig gegeven omdat, de populaire haar bestempelde als ‘weird’. Ze merkte dat ze nog niks had gezegd. ‘Uhm... Hoi,’ sprak ze twijfelend. Ze wist niet of ze net zo als de populaire meisjes was zoals bij haat huis. Of dat ze dat totaal niet was. Misschien had ze wel veel invloed hier en kwam ze haar testen. Ze klapte haar schetsboek dicht en stond op. ‘Ja dat klopt ,’ zei ze nu socialer. ‘Ik ben Kenley,’ sprak ze met een tikje rood hoofd. Nog een slechte eigenschap ze werd zo snel rood. Kenley haatte het. Ze wist niks om te zeggen. Ze wist niet hoe Char.. kút ze wist haar naam niet meer. Ze kon gewoon geen namen onthouden. Ze pakte met haar linker arm haar rechter elleboog. Ze bekeek even snel haar kleding en vergeleek het met de hare. Kenley had een skinny jeans aan met daaronder haar rode vans. Daarop had ze een dikke te grote rode trui. Die slonsig op haar bovenlichaam hing. Op haar ogen was ze gewoon normaal op gemaakt, niet te zwaar alleen wat mascara. Haar bruine rayban stond een tikje scheef en haar haar zat ook op een slordige frutknot achter op haar hoofd. Zelf vond ze zichzelf lelijk, welk meisje niet? Ze was een tikje aan de dunne kant wat haar skinny broek ook duidelijk liet zien. Ze beet even op haar lip. ‘Wat was je naam ook al weer? Ik heb iets met namen, ze blijven maar niet hangen,’ sprak ze verontschuldigend. Haar bruine ogen keken verontschuldigend aan. Ze krapte daarna even op haar achterhoofd en liet daarna haar armen losjes langs haar dunne lichaam hangen.

''Oh, haha, dat maakt niet uit hoor. Ik ben Charlene,'' herhaalde ze nog een keer met een plezierige blik op haar gezicht. Ze vond het wel fijn om haar even te helpen, op een of andere manier gaf ze dan ook niet zo'n ongemakkelijke uitstraling, zoals vele nieuwelingen op deze school wel hadden. Vaak sprak ze ze dan ook niet echt gauw aan, maar Kenley leek wel het tegenovergestelde. En het uiterlijk had ze dan ook wel, ondanks de trui die ze aan had en het knotje wat er niet zo strak uitzag. Maar daar kon ze haar wel mee helpen als ze daar voor open stond. ''Hee, zal ik je begeleiden naar binnen? Wees maar niet bang hoor, ik bijt niet. En je hoeft al sowieso niet meer naar je les toe, die zijn al bijna afgelopen en het is je eerste dag, dus je hebt nog veel te doen met uitpakken enzo.'' Legde ze een beetje kort uit, waarna ze naar de tekenblok in het meisje d'r handen keek. Ze glimlachte lichtjes, keek haar weer in haar bruine ogen aan met de hare. ''Vind je het erg als ik even mag kijken? Die tekening van net... Die was echt... wauw. Prachtig. Je hebt echt talent!'' De compliment die ze gaf meende ze dan ook echt. Vaak zei ze niet echt iets over andermans wonderen, maar deze keer had ze er bewondering voor. Ze kon tekenen en daar was ze best jaloers op als het aan haar lag. Tekenen was dan ook een van haar mislukkingen geweest, vond ze zelf dan. Dus een potlood om een tekening mee op papier te zetten, had ze niet vaak vast. ''Ga je mee?'' Leidde ze zichzelf af uit haar gedachten en stak haar rechterhand uit naar het meisje. Hopelijk zou ze toehappen en zou Charlene hier niet voor schut staan, zo met een meisje die niet bepaald mee wou helpen. Haar ogen gingen even naar de bril die ze op had. Zou ze ook lenzen hebben? Niet dat die bril haar niet stond hoor, die vond ze juist mooi, paste mooi bij haar. De blondie dacht er even over na hoe anderen erop zouden reageren, vooral Regina die ze kon. Het was natuurlijk een vriendin van haar geworden, maar een bitch was het wel als het om de wat lagere meisjes ging die hier op school zaten, vooral nieuwelingen waren een hobby van haar geworden om die te plagen, dat was wel zeker. Al zou ze er waarschijnlijk wel een stokje voor steken, zodat Kenley met rust gelaten zou worden.

Ze vatte haar vraag gelijk goed op. Hmm, okay misschien was hier dan toch verschil? Ze keek door haar grote glazen naar Charlene. Ze zou de naam nu onthouden. ’Hee, zal ik je begeleiden naar binnen? Wees maar niet bang hoor, ik bijt niet. En je hoeft al sowieso niet meer naar je les toe, die zijn al bijna afgelopen en het is je eerste dag, dus je hebt nog veel te doen met uitpakken enzo.’’ Kenley knikte snel. Ze pakte haar schetsboek en wilde ne thet boek in haar tas doen. ‘’Vind je het erg als ik even mag kijken? Die tekening van net... Die was echt... wauw. Prachtig. Je hebt echt talent!’’ Kenley moest even haar stem zoeken. ‘Ehh.. Het is niet zo goed hoor,’ sprak ze demotiverd. Ze voelde haar wangen warm worden, ze bloosde weer. Haar paard stond er vaak in en verder nog vele andere tekeningen van wilde dieren. Ze tekende het liefst realistisch, en studeerder vaak naar de anothomie van wat ze ging tekenen. Ze schrok op, ze had pas nog een studie gedaan naar het mannelijk lichaam. Haar ogen schoten geschrokken heen en weer. ‘Kan ik het een andere keer laten zien? Dan neem ik wel mijn andere tekenblokken mee?,’ bood ze vriendelijk aan. ‘Ga je mee?,’ vroeg ze. Kenley nam het aanbod gretig aan. Die tekeningen gingen ver weg gestopt worden, dat wist ze zeker. Ze keek even naar de open gestoken hand. Moest ze nou haar hand pakken en vast houden? Ze keek even fronsend aan. ‘Ja graag,’ zei ze. Kenley keek onzeker naar de hand en pakte hem maar. Ze had haar tekenboek snel opgeborgen. Ze keek onzeker om zich heen maar, niemand leek er op te reageren. Blijkbaar was dit normaal. Ze vroeg zich af waar haar Charlene aan dacht. ‘Mijn koffers staan blijkbaar al bij administratie,’ sprak ze uitleggend. Ze volgde de blondine maar. Ze keek onzeker om zich heen. Ze voelde zich awkward, waarom was er nu zo maar iemand die haar hielp? Niemand had dat ooit voor haar gedaan. Ze liepen door grote deuren en door allebei gangen. Ze zag mensen naar haar staren. Was het omdat ze nieuw was of omdat, ze met Charlene mee liep? En wat voor kamer moest ze nu nemen? Ze deed een los plukje haar achter haar oor. Ze zette haar Ray-Ban recht op haar neus. ‘Krijg je hier ook tekenlessen?,’ vroeg ze ineens hard op. Ze wilde het eigenlijk niet vragen maar, ze moest het weten. Dadelijk was er helemaal geen tekenlessen of was de leraar een hel? Who knows...

Ze liepen het gebouw gezamenlijk binnen, zo door wat hallen en gangen heen, totdat ze bij de receptie waren beland. Verschillende leerlingen die ze kon keken haar nogal vaagjes aan, maar ze trok zich er eigenlijk weinig van aan. Ze wisten hoe ze was, en hadden daar maar vrede mee, punt. ''Oh, ehhm. Geen idee, eigenlijk. Ik denk het wel.'' Reageerde ze op Kenley haar vraag over tekenlessen. Dat zou ze wel even vragen. De oude dame achter de toonbar keek haar over haar ouderwetse brilletje heen, zo in de zin van 'Wat moet je?! Vraag het, of loop door!' manier. ''Hee,'' begroette ze haar kortaf, en begon gelijk over het onderwerp waar ze voor gekomen was. ''Dit is Kenley, een nieuw meisje en ze heeft haar koffers nodig.'' Vroeg ze, om eventuele ongemakken te voorkomen voor de nieuwe meid en zo was dit gedoe ook al weer gauw afgehandeld. 'Oke, loop maar mee. Dan halen we je koffers, meisje.' Charlene rolde met haar ogen, ze had toch net zeker weten Kenley haar naam genoemd, maarja die oude dame was zeker zo verschrikkelijk dement dat ze het na twee seconden alweer vergeten was. Laat staan dat ze nog wist waar haar werkplek was. Ze glimlachte naar Kenley en wenkte haar om mee te lopen naar de bagageruimte. 'Hier zijn je koffers, en boven is je kamer. Deze meid weet het wel.' De oude dame gaf Kenley de sleutel van haar kamer en sloot daarna de deur weer van de ruimte waar alle 'nieuwe' bagage binnen kwam. ''Oh, en ehhm. Zijn er hier ook tekenlessen?'' Vroeg Charlene gauw, voordat de werkneemster alweer gauw weg wou lopen. 'Ja, die zijn net begonnen op Monica High, dus als je snel bent kun je je nog inschrijven.' Daarna liep ze weg. Charlene hield het maar voor wat het was, de spullen en antwoorden die ze nodig hadden, hadden ze namelijk. ''Oke...'' Sprak ze, waarna ze één koffer van het meisje pakte en afwachtte tot zij de andere pakte. ''Dat was d'r dus, let er maar niet op hoor, ze is altijd zo chagrijnig.'' Zei ze met een grinnik en zacht genoeg zodat ze het niet van achter haar werkplek kon horen. ''Kom, we gaan naar boven. Welk nummer staat er op je sleutel? Dat is namelijk je kamernummer.'' Legde ze uit, en keek haar in haar ogen aan van achter haar brilglazen.

Ze luisterde naar Charlene en knikte bij alles was ze zei. De mevrouw achter de balie was echt niet aardig. Ze slaakte een zucht toen ze haar koffers zag. Haar spullen waren aangekomen. Charlene pakte al een koffer. ‘Ik draag ze wel hoor!,’ zei ze snel. Ze pakte har reistas en stak haar arm uit naar Charlene. Blijkbaar wilde ze haar koffer tillen want, ze wilde hem niet afgeven. ’302,’ zei ze snel. Ze liepen naar de slaapvertrekken. Toen ze voor haar deur stond, deed ze aarzelend haar sleutel in het slot. Ze opende de deur en zag het nodige liggen; een eigen bed, kast, kledingkast, wasbak en een spiegel. Het zag er grauw en saai uit. Dus ze moest nodig aan de slag met het decoreren van haar nieuwe kamer. Ze liep naar het raam en zag dat ze uitzicht had op het strand. ‘Wow, Ik heb best een mooi uitzicht!,’ zei ze vol verbazing. Ze ritste haar grote koffer open. Bovenop lag een deel van haar schetsboeken. Ze waren allemaal gelabeld. Er lagen zo vijf volle schetsboeken in. Vier van de vijf waren gelabeld met ‘Dieren’ en de andere was nog niet gelabeld. Die had allerlei tekeningen van plaatsten waar ze was geweest, nog meer dieren en bomen, huizen van alles wat ze toen op dat moment zag. ‘Hier,’ en ze gaf de stapel boeken aan Charlene. Ze hoopte dat ze nu haar andere schetsboek in haar schoudertas zou vergeten. Daar stonden de schamelijke tekeningen van het mannelijk lichaam in. Ze glimlachte naar blonde meisje en toen zij door de boeken bladerde ging Kenley wat dingen al neer zetten en uitruimen. Haar kleren was ze nu in de kast aan het hangen. Eigenlijk waren haar kleren meer geschikt voor het koude Londen dan het warme weer hier. Ze zuchtte ze moest eigenlijk nieuwe kleren hebben maar, ze haatte winkelen en heel de tijd kleren aan, kleren uit. Ze zou zelf nog wel snel even de winkels in duiken later deze week. Ze had haar 3 mega truien netjes opgevouwen en op een plank gelegd. Ze miste ze nu al. Haar kleren zaten nu allemaal in haar kast en ze pakte haar toilettas en begon die uit te ruimen bij haar wastafeltje. Haar tas was nu zo goed als leeg. Ze legde haar mobiel oplader op het nachtkastje met haar iphone erbij. Ze had een aantal berichten maar, ze had geen zin om te te bekijken. Ze richtte zich daarin tegen op Charlene. Ze ging met een awkward gevoel naast haar zitten. Haar tekeningen waren net als een dagboek voor haar. Dus het was raar om te zien hoe iemand er zo door heen te bladerde.

Charlene liep achter haar aan met Kenley d'r koffer en sleurde hem zo mee naar binnen haar kamer. ''Ohja, je hebt gelijk!'' Schitterde ze, toen ze ook naar buiten keek toen ze haar koffer had neergezet. Toen bedacht ze zich dat vanaf hier haar kamer niet ver kon zijn, tevens als die van Kenneth, omdat zij ook uitzicht op het strand had vanaf deze hoogte. ''Hmm, dan is mijn kamer niet ver weg van hier, denk ik.'' Concludeerde ze, en bedacht zich net het nummer van haar kamer, totdat ze een viertal stapel tekenboeken in haar handen kreeg gedrukt. Ze grinnikte bij het feit dat Kenley meteen haar kamer ging opruimen, wat kleding en andere stuff betrof die op hun plaats moesten worden neergelegd. De eerste die bovenop lag, bladerde ze open en zag een zwarte, getekende panter(?) die een mooie pose had. Ze vroeg zich af of ze dit uit haar hoofd tekende of van een foto af, of eventueel naar de dierentuin was geweest.
Kenley was inmiddels naast haar gaan zitten. ''Hee, echt mooi hoor!'' Complimenteerde ze haar en keek even op, haar blik ging automatisch naar de rode trui die ze aanhad en had bijna het gevoel dat ze er zelf in zou gaan stikken. ''Heb je het niet warm met die trui aan?'' Vroeg ze aan haar, op een fatsoenlijke manier en niet zoals vele bitchies deden om aandacht te trekken. ''Kom, we zoeken iets anders voor je uit, dit kan echt niet met dit warme weer.'' Zei ze met een glimlach en keek even naar buiten, waar het zonnetje straalde en sommige mensen zich uitstekend vermaakten op het strand. Ze pakte Kenley bij haar schouders, nadat ze de boekjes op de stoel had neergelegd waar zij net gezeten had, en trok haar zo omhoog, waarna ze haar meenam richting de kleine slaapkamer waar alle kleding nu in een kast netjes opgeruimd in lag. Ze trok beide deuren open. ''Zoek maar iets uit, want deze trui gaat zeker weten echt uit hoor!'' Grinnikte ze, waarna ze zichzelf in een spiegel bekeek en even gauw een hand door haar blonde, gestijlde haar heen haalde.

Kenley grinnikte en keek weer even snel uit haar raam. Ze was blij met haar uitzicht. ‘Echt?,’ vroeg ze. ‘Gezellig,’ zei ze toen. Ze knikte toen ze een compliment kreeg op haar tekeningen. Ze vond ze zelf niet mooi, ze moest gewoon beter worden. Als antwoord op Kenley’s vraag schudde ze van nee. Ze hield van haar trui, die had ze nodig om warm te blijven vooral in Londen. Maar ze besloot dat het hie ridioot was om met een trui aan te lopen. Ze voelde hoe ze bij haar schouders werd vast gepakt en enthousiast naa rhaar kast werd gesleept. Kenley keek even en zocht in haar kast. Ze zocht een los topje uit. Ze deed haar trui maar uit met Charlene erbij. Even onzeker keek ze haar aan. Daaronder deed ze haar witte topje uit, Ze stond nu in haar licht roze BH met zwart randje. Ze pakte snel het losse topje en deed het snel aan. Haar donker blauwe skinny jeans hield ze aan. Ze maakte haar veters los en schopte haar rode vans uit. Ze pakte haar ballerina schoenen van onder uit de kast en deed ze aan. Ze maakte een losse vlecht in haar haar en zette haar rayban zonnebril op haar hoofd. Ze deed haar normale bruine rayban af en zocht bij haar wastafel naar haar lenzen. Ze deed ze snel in en knipperde met haar ogen. Ze draaide naar Charlene. ‘Beter?,’ vroeg ze lachend. Ze pakte haar schetsboeken van de stoel en schoof ze onder haar bed. Haar schoudertas liet ze op bed liggen. ‘Zijn hier een beetje aardig mensen?,’ vroeg Kenley een beetje onzeker. Ze keek Charlene aan en beet op haar lip. Charlene was aardig tegen haar geweest. Voor het eerst was iemand aardig geweest. Ze had zich nog niet eens gestoord aan haar engelse accent.

''Veel beter,'' knikte ze naar de meid terwijl ze haar bekeek van top tot teen. ''Al moet die vlecht er wel even uit, kom ik help je even.'' Glimlachte ze, terwijl ze haar naar de spiegel sleurde waar zij zojuist nog had voor gestaan, en ging achter haar staan nadat de meid snel haar tekenboeken had opgeborgen onder haar bed. Ze hoorde de vraag luid en duidelijk, maar vroeg zich af hoe ze die vraag het beste kon beantwoorden. Nu ze hier al weer een tijdje was, wist ze eigenlijk wel hoe ze deze school moest inschatten, met de verschillende soorten mensen hier op school. ''Nou ehhm...'' Begon ze lichtjes twijfelend, waarna ze haar ogen op Kenley's rode haar richtte en de vlecht met haar vingertoppen eruit haalde, haar vingers daarna door haar haar haalde en haar toen even bekeek. ''Je hebt leuk haar, dat moet je niet verbergen door een losse vlecht, iedereen mag dat best zien hoor!'' Zei ze met een licht glimlachje, waarbij ze nog steeds nadacht over het antwoord wat ze zou geven. Je had vele mensen op deze school, waaronder je ze in vele groepen kon plaatsen. Regina, een populaire blonde meid met veel geld, vele leerlingen -like nerds- aanbidden haar en natuurlijk had ze meelopers. Maar zij was gewoon vriendinnen met haar, één van de weinigen die gewoon vriendinnen met haar kon zijn. Dan had je een totale andere groep, de Die Hards. Een groep jongeren die altijd maar overal rondhing, leerlingen afzeken en in elkaar ramden om een doelloze of geen reden, en vaak de boel op stelten zette om ook maar enig aandacht te krijgen. Dan had je nog de gewone leerlingen, die zich in het midden bevonden, gewoon koel overkwamen maar niet de volledige aandacht kregen zoals Regina had. Voor de rest had je nog muziek leerlingen, zoals Kenneth, die in Perfect Nonsense zat. En de leerlingen die graag met hun neuzen in de boeken zaten, en zo'n soort type schatte ze Kenley ook wel, al kwam ze niet zo over. ''Ja hoor, eigenlijk wel.'' Zei Charlene met haar eigen ervaring, al wist ze wel dat zij het anders ervaarde dan dat deze meid zou doen. ''Hee, heb jij misschien een stijltang?'' Vroeg ze nadat ze nog een aantal seconden met haar vingers door haar rode haar was gegaan, en zich had bedacht hoe ze haar haar zou gaan doen. ''Als je die niet hebt, kan ik de mijne wel even halen hoor?''