Zo, wie hebben we daar?

Regina had zichzelf in een kort spijkerrokje gehezen, waarboven ze een chanel-topje combineerde. Het zag er geweldig uit, ook al zei ze het zelf. En de blikken van de leerlingen hier in de school zeiden genoeg, ook hun vonden het geweldig. Een stralende tandpasta-smile stond op haar gezicht, terwijl haar groene ogen naar voren stonden gericht. De les was net afgelopen, Muziek. De opdracht was om een van je eigen liedjes te zingen, en zei had 'Don't ya' van de Pussycat Dolls gedaan. De leraar vond het blijkbaar niet verkeerd, want ze had voor haar stem en haar looks - en misschien ook wel de reden aangezien haar vader aan het begin toen ze hier op school kwam duidelijk had vermeld dat ze haar niet mochten teleurstellen - een tien gekregen. Nu was ze op weg van haar kluisje naar de WC's, om haar make-up bij te werken. Toen ze er aangekomen was deed ze de deur open van de WC en ze zag een bruinharig meisje staan. De achterkant verraade niet welk meisje het was, maar het gezicht dat ze in de spiegel zag kwam haar enigszins bekend voor. Met haar lange, volmaakte haar dat over haar schouders naar voren was geslagen liep ze ook richting de spiegel om naast het meisje te gaan staan. Ze pakte haar Limited Edition lipgloss van Chanel uit haar tas en maakte haar lippen weer glanzend. Haar ogen gleden even op een bitchie manier naar het meisje naast haar, die kennelijk nieuw was. Als zij degene niet kende, wist ze wel zeker dat het een nieuw meisje was. Haar blik schoot weer terug naar haarzelf in het spiegelbeeld en genoot gewoon van haarzelf. Het leven was perfect, en dat mocht iedereen van haar weten ook. Ze wierp nog een laatste blik in de spiegel toen ze haar wimpers wat dikker en voller maakte met mascara, en deed haar make-up spulletjes weer terug in haar tas. Zo, ze was weer ready voor de komende twee uurtjes. Ze gooide haar haar even over haar schouders en glimlachte tevreden in de spiegel naar d'r zelf.
Ze besloot weer naar buiten te gaan om zo te kunnen bedenken wat ze daarna ging doen. Ze liep de WC's weer uit, ging richting de deur die naar buiten leidde waar ze binnen enkele secondes was en stapte naar buiten waar het zonnetje bovenaan de lichtblauwe lucht stond te schijnen.

[Regina&Nick]

"Jij ook één?" Wesley hield hem een pakje sigaretten voor nadat hij er zelf één op had gestoken. Nick schudde zijn hoofd, hij rookte niet. Niet vaak in elk geval, hij had wel eens een sigaret op gestoken. Maar hij had geen zin om elke keer een pakje te moeten komen, daar had hij het geld helemaal niet voor. En die dingen waren verdomd lastig te stelen, omdat ze meestal achter de kassa's lagen. Daarbij kwam dat roken slecht was voor je conditie, en sporten was voor hem belangrijk. Hij kon niet zonder, was iemand die niet lang stil kon zitten en altijd zin had in een uitdaging. Hij zat nu in het sterren basketbalteam, surfte, free runde en skate in zijn vrije tijd. Zijn vriend haalde zijn schouders op, en borg zijn pakje weer op in zijn broekzak. "Ga jij nog naar wiskunde?" vroeg hij, Nick aarzelde even knikte uiteindelijk. "Jep, ze hebben gezegd dat ze als ik nog één keer spijbel geen examen mag doen." zuchtte hij. Hij vond het vreselijk irritant, waar bemoeide die leraren zich mee? Als ze wouden dat hij kwam moesten ze maar gewoon iets interessants vertellen. Bovendien irriteerde hij ze enkel als hij er wel was, en werd hij er toch uit gestuurd dus waarom zou hij komen? Het sloeg gewoon nergens op. "That sucks." bromde Wesley, hun gesprekken verliepen meestal nog al droog. Maar doordat ze beide even 'gemotiveerd' waren trokken ze tijdens en tussen de les veel met elkaar op. Iets wat de leraren nog al irriteerde.
Een bekende gestalte kwam het gebouw uit lopen, Regina. Geweldig. Hij irriteerde zich vreselijk aan haar, dat ze er goed uit zag betekende niet dat ze de wereld regeerde. Bovendien had ze dingen gezegd die totaal verkeerd gevallen waren bij hem. "Ken je haar?" vroeg Wesley, die in de gaten had dat hij naar de blondine keek. "Helaas wel ja." bromde Nick, hij zag de jongen naast zich fronzen. "Hoezo helaas? Ze is echt hot." zei Wesley verbaasd, Nick rolde met zijn ogen. "Ja, maar ongelooflijk arrogant. Maar als je wilt ga je gang, ik hoef haar niet." zei hij, waarna hij op zijn rug in het gras ging liggen. "Oké, ik zie je straks in de les wel." zei Wesley, waarna die op veerde en naar Regina toe liep. Nick grinnikte, hij was wel benieuwd waar op het uit zo draaien. Wesley was vrij geliefd bij de meeste meisjes, en was net als Nick iedere nacht een andere meisje. Je aan niemand binden. Het zelfde leek trouwens te gelde voor Regina, een vrouwelijke player. Een slet? Misschien ook wel een beetje, al vond hij de definitie niet helemaal bij haar passen.

Blegh, ze was blij dat de lessen voor vandaag weer zo goed als over waren. Ze waren gelukkig aardig vroeg uit wat betekende dat ze nog een groot deel van de middag had om iets te gaan doen. Maar wat, she didn't know. Ze voelde haar mobiel trillen in haar broekzak, haalde die er uit en zag dat dit geen smsje was maar dat haar batterijen leeg waren. Ze ging maar wat kloten op het parelmoergekleurde ding om wat tijd te verdrijven, misschien dat ze nog wel op iemand kwam waarmee ze vanmiddag iets leuks kon gaan doen. Plotseling werd ze uit haar gedachtes gewapperd door iemand die tegen haar aanknalde, maar net toen ze er wat van wou zeggen en opkeek zag ze dat het Chloë was. Ze glimlachtte naar haar waarna ze haar een begroetende kus op haar wang gaf. "Héee Chloë!" zei ze met haar zangerige en barbietoontjes-achtige stem. Ze hadden elkaar al lang niet meer gezien aangezien zij niet op deze school zat, maar op een andere. Pacific. Ze wist dat beide scholen niet echt een goede band met elkaar hadden maar Regina en Chloë hadden dat integendeel. "Ik had via via gehoord dat je al uit was, leek me wel leuk om je weer eens te zien." meldde Chloë haar met een smile. "Ah wat lief darling." zei ze haar. "Natuurlijk heb ik nu tijd voor je."
Nieuwe stemmen kwamen tevoorschijn. Ze keek niet om om te kijken wie het waren, ze had geen zin om even om te kijken wat vast en zeker sukkels waren en zo weer tijd te verdoen. Toen ze immers blijkbaar dichterbij kwamen ving ze een laatste stuk op. "...Ik hoef haar niet." Ze herkende de stem vrijwel meteen en toen ze omkeek was het inderdaad de juiste die bij de stem behoorde, Nick. Blegh. Ze besloot er verder geen aandacht aan te schenken, ze ging al helemaal haar tijd niet aan die sukkel verspillen. Nee, ze had wel wat beters te doen. Plotseling werd er op haar schouder getikt en werd ze omgedraaid. Hij behoorde tot de andere stem en was dus met Nick gelopen. Ze kon niet toegeven dat hij lelijk was, zeker niet, maar als hij een vriend van Nick was kon het niets goeds betekende. En dit liet haar ook blijken dat het over haar ging met zijn "Ik hoef haar niet." Achja, whatever, zij hoefde hem ook allesbehalve. "Zo, gestuurd door Nick neem ik aan?" vroeg ze hem terwijl ze zich ondertussen al had omgedraaid en zo naast Chloë stond en schonk hem een onschuldige glimlach. Zij bleek hem helemaal het einde te vinden ofzo, aangezien ze aan het begin van zijn aankomst haar een enthousiaste prik in haar zij gegeven. Nick had hem vast met iets opgestookt. Hij zat immers nog steeds aan de overkant, liggend in het gras.

Arme Wesley, het leek erop dat hij geen kans maakte bij Regina die wel in de gaten had dat de jongen bevriend was met Nick. Anders was het hem waarschijnlijk veel beter af gegaan, althans hij vermoede van wel. Als ze samen uit gingen, hadden ze aan het eind van de avond allebei een meisje gevonden. En hij was er zeker van dat Regina voor jongens viel die een uiterlijk als Wesley hadden. Kort keek Nick naar het meisje dat bij Regina was komen staan, ze zag er niet verkeerd uit. Zeker niet. Maar hij verwachtte ook niet anders van haar vriendinnen, tenslotte zou een lelijk meisje haar reputatie enkel door het slijk zetten. Uiterlijk vertoon, daar ging het bij haar allemaal om. De woorden die Regina sprak, deden hem overeind komen. Tijd om zich er mee gaan te bemoeien. Of het een goed idee was wist hij niet. Veel kon het hem ook niet spelen, hij was niet iemand die lang stil stond bij de gevolgen van zijn daden. Rustig liep hij op het drietal af. "Hij heeft me niet gestuurd, ik kies zelf wel uit met wie ik om ga. Hoezo?" reageerde Wesley op haar woorden. "Hé." begroette Nick Regina en haar vriendin met een kleine grijns, nadat hij zich bij hen had gevoegd. "Dus je neemt aan dat zodra een vriend van me op je afkomt ik hem heb gestuurd? Beetje paranoïde vind je ook niet?" vroeg hij aan Regina. Waarna hij zijn blik kort op haar vriendin richtte, zou die al net zo arrogant zijn? "Wat hebben jullie tegen elkaar?" vroeg Wesley, die er duidelijk van baalde dat hij dankzij Nick geen kans maakte bij de blondine. Sorry dude. Het irriteerde Nick, dat Regina nog altijd iets bekends over zich had dat hij niet kon plaatsten. Het was ook de reden geweest dat ze laatst tegen hem was gaan praten, omdat ze het zelfde had. Maar hoe was dat mogelijk? Hij was nog nooit buiten Sicilië geweest, en zij was nog nooit in dat volgens haar arme Italië geweest. Ach, ze had geen idee waar ze het over had. Dat kind was wereld vreemd. Logisch aan gezien ze dacht dat die enkel om haar draaide, ze hield haar ogen voor de buiten wereld gesloten. "Hebben jullie wat gehad of zo?" zei Wesley, maar aan zijn ogen kon hij zien dat hij zich er weinig bij voor kon stellen. Nick was niet zo van de relaties, Iana was een uitzondering geweest. Maar het was gebleken, dat hij ondanks zijn gevoelens voor haar haar niet trouw kon blijven. Hij wist dat hij er goed aan had gedaan er een punt achter te zetten, hij hield van zijn vrijheid. Hij hield er van meisjes te versieren, om ze vervolgens weer te laten vallen. Het was als een spel, een spel waar hij redelijk goed in was. Het zelfde gold voor Wesley nog iets dat ze met elkaar gemeen hadden.

[Waar ow waar is mijn inspiratie o.0]

"Hij heeft me niet gestuurd, ik kies zelf wel uit met wie ik om ga. Hoezo?" vroeg hij haar terwijl hij verbaasd klonk. Oh, dan bleek hij dus verder niks in scène te hebben gezet met Nick. Niet dat dat nou normaal was en dat je dat meteen kon verwachten, maar aangezien ze wist dat Nick de laatste keer nogal op zijn teentjes was getrapt door haar woorden leek het haar niet dat hij haar bepaald.. Aardig vond. Dat hadden ze dan insgelijks, want ook zij kon hem niet uitstaan sinds hun gesprek dat plaats had gevonden op MSN. Voordat ze antwoord kon geven op de jongen voegde zich een tweede persoon bij hun groepje die ze met z'nd drieën vormden. Nick, die haar woorden waarschijnlijk had gehoord. Hij begroette haar met een "Hé." met een glimlachje. "Hé hoerenloper." zei ze waarna ze even grinnikte. "Dus je neemt aan dat zodra een vriend van me op je afkomt ik hem heb gestuurd? Beetje paranoïde vind je ook niet?" klonk zijn stem vragend. Ze haalde nonchalant haar schouders op terwijl haar blik nog steeds op Nick gericht stond. "Ach, weet ik veel." zei ze hem onverschillig terwijl ze haar hand even door haar hand haalde en opzij keek naar Chloë die natuurlijk geen flauw idee had van het 'Regina-Nick incidentje'. Ook de vriend van Nick bleek hier niet van op de hoogte te zijn aangezien hij vroeg wat er tussen hun aan de hand was. "Weet ik eigenlijk ook niet, hij is denk ik gewoon snel op zijn teentjes getrapt denk ik." zei ze terwijl ze een afkeurende blik op Nick wierp. Moest hij weten. Net alsof ze helemaal half doodging aangezien hij haar niet aardig vond, ze vond het wel geinig dat hij nog steeds helemaal pissed off was van dat gedoe van een tijdje geleden. De vriend van Nick vroeg of ze wat hadden gehad en ze trok haar wenkbrauw schijnheilig op. "Hell no. Ik ken hem eigenlijk ook niet zo ontzettend goed, hij mij ook niet. Hij is gewoon pissed off ofzo." zei ze, bedoeld aan de jongen die naast Nick stond en ook een beetje gericht aan Chloë zodat ook zij zou weten wat er aan de hand was. Aangezien ze haar zo lang niet meer had gezien wist ze dit gedoe allemaal niet, de enige die op dit moment het beste op de hoogte was van alles wat er rondom haar gebeurde was Stacey. Maar die zat hier dan ook op school en zag ze tien keer zo vaak als al die andere. Het feit dat die jongen dan ook weer eens een vriend van Nick moest zijn weerhield het er ook weer van dat ze met hem kon praten. Nu hij zich er mee kwam bemoeien en überhaupt een vriend van Nick was maakte het onmogelijk ook een nog maar normaal gesprek te kunnen voeren. Whatever, eigenlijk. Als hij zich er zonodig mee wou bemoeien ging hij zijn gang meer.

Oh, ging ze direct zo beginnen? Hoe vaak moest hij haar nog zeggen dat hij geen hoerenloper was? Ze had echt het geheugen van een vlieg. Hij rolde met zijn ogen, maar hield verder zijn mond omdat hij wist dat er op in gaan niet zijn slimste actie zou zijn. Bovendien kende hij haar goed genoeg om te weten dat ze hem enkel kwader zou maken, en dat kon hij niet hebben als hij tegenover haar stond. Het was totaal tegen zijn principes om een meisje te slaan, zelfs als ze zo vervelend was als Regina. "Ach, ik ben hier niet de enige die daar last van heeft." merkte hij droogjes op, ze was bij het msn gesprek al net zo boos op hem geweest als hij op haar. "En dat moet jij zeggen? Sorry hoor, maar ik schold jouw niet meteen aan toen ik me hier bij voegde. Volgens mij ben jij degene die hier pissed off is." zei hij rustig, terwijl hij kort naar Wesley keek die zijn blik van hem naar Regina en weer terug liet glijden. Er stond een frons in zijn gezicht, alsof hij ergens diep over na dacht. Wat snapte hij niet? Het was nu toch duidelijk dat er een ruzie, of iets dergelijks voor was gevallen tussen Nick en Regina. Kort keek Nick naar het meisje naast Regina, als ze geen vriendin van Regina was geweest had hij haar misschien wel proberen te versieren. Ze was zeker knap, maar zou hem waarschijnlijk niet moeten nu ze wist dat hij ruzie had met een vriendin van haar. Jammer. "Weetje dat jullie best op elkaar lijken." zei Wesley plots. De woorden kwamen uit het niets, waren als een klap in Nick's gezicht. Dat was het, dat was waarom ze hem zo bekend voor kwam. Godverdomme. "Ik moet je even spreken." zei Nick, waarna hij Regina's pols pakte en haar bij de andere twee weg trok. Het kon hem niet zo veel schelen dat ze boos zou worden, hij moest het weten. Hij moest de waarheid weten. "Luister je moet me zeggen in welke stad je vader in Sicilië was, en of hij haar naam nog weet. Als het is wat ik denk zal ik het je vertellen. Geloof me, dit is niet enkel van belang voor mij." zei hij, waarna hij haar pols los liet. Het zou toch niet waar zijn? Nee, het kon niet. Toch? Regina zijn zus? Dan kon hij nog beter familie zijn van de paashaas.

[Me inspiratie heeft zich verstopt ]

Er verscheen een tevreden grijns op haar gezicht toen hij rolde met zijn ogen, wat betekende dat hij zich eraan ergerde. Eigenlijk was het wel geinig hem zo nu en dan te plagen omdat ze wist dat hij er slecht tegenkon. Vast ook een reden waarom hij bij dat stomme Die Hard gebeuren zat, daar waren ze allemaal van die agressieve en teneergeslage gevalletjes. Hij merkte op dat hij niet de enige was die daar last van had en ze keek hem even geërgerd aan. "Vind je het gek met al die domme opmerkingen van jou steeds." zei ze waarna een zucht haar keel verliet. "Schelden? Sorry hoor maar volgens mij heb jij ze niet helemaal op een rijtje zitten en weet je niet wat het verschil tussen schelden en een grapje maken is. Jij kan ook echt nergens tegen." zei ze en dit maal was zij degene die met haar ogen rolde. Ze liet haar blik evenals Nick even langs de vriend van hem glijden die van hun maar wat heen en weer stond te kijken. Ze keek nu ook even naar Chloë die maar de hele tijd wat naar Nick zat te kijken, blijkbaar zag ze hem wel zitten. Ze keek haar met een snelle waarschuwende blik aan waarna ze zich richtte op de vriend van Nick die wat te zeggen had. "Weetje dat jullie best op elkaar lijken." Iel. Dat was iets wat ze liever niet wilde horen. Oké, Nick was niet lelijk.. Maar ze wilde niet vergeleken worden met hem, nee, liever niet. Plotseling werd ze aan haar arm gerukt en toen ze opkeek zag ze dat Nick dit deed en voordat ze een - natuurlijk kwade - reactie kon geven begon hij te praten. Dat ze moest zeggen in welke stad haar vader precies was en hoe die vrouw heette. Waarom wilde hij dat weten? Ze trok haar wenkbrauw argwanend op maar aangezien hij het blijkbaar zo dringend vond en zei dat hij ook iets voor haar zou betekenen haalde ze haar schouders op en besloot het maar te zeggen. Wat kon het kwaad? "Ik zei toch dat ik niks weet over die zielige buurt van je. Maar ik herinner me nog wel dat mijn vader toen mijn moeder erachter kwam zei dat hij de vrouw al iets langer kende, van vroeger ofzo, en dat hij ook haar naam wist. Manuela ofzo." zei ze even nadenkend over de naam, die haar moeder toen persé wou weten. "Nou, nu je zin?" vroeg ze hem bot en wreef even over haar arm waar hij haar aan had meegesleurd. Ze had echt geen flauw idee wat hij hier nou mee wou bereiken, pff..

[Valt wel mee toch? :'D Dan kon hij nog beter familie zijn van de paashaas ]

"Hoor wie het zegt." merkte Nick droogjes op, het viel wel mee hoe veel domme opmerkingen hij maakte. Regina daar in tegen, leek niet in staat een normale zin te formuleren. Een grapje maken? Dit soort dingen zag hij niet als een grapje, simpelweg omdat het veel te dicht bij kwam. Omdat ze hem vergeleek met het soort mensen aan wie hij een vreselijke hekel had. Iets wat ze natuurlijk niet kon weten, hij had haar bij hun msn gesprek niet verteld hoe het kon dat hij zo veel over hoeren wist. Dat ging haar ook niet aan, dat ging niemand wat aan. "Ik denk dat jij onderhand wel weet, dat ik dat niet als grapje zie." merkte hij op, zijn irritatie kon hij niet langer verborgen houden. Ja, soms werd hij misschien te snel boos. Hij wist van zichzelf dat hij daar een handje van had, dat zat gewoon in zijn genen. Zijn moeder en zusje hadden er ook last van. Het kon ook te hebben met het feit dat ze alle drie geen echte opvoeding hadden gehad, ach wat maakte het uit het was te laat om dat nu nog te veranderen. Wat gebeurd is, is gebeurd daar kun je niets meer aan doen. Hij was al eerder tot die conclusie gekomen, nadat hij iets had gedaan wat hij beter niet had kunnen doen. Kort keek Nick naar Regina's vriendin, haar ogen kruiste met de zijne en hij kon het niet laten even naar hem te glimlachen. Ja het was echt jammer dat hij door zijn ruzie met Regina waarschijnlijk geen kans bij haar maakte, althans hij zag Regina er wel voor aan haar vriendin te verbieden met hem om te gaan. Kinderachtig.
Ongeduldig wachtte hij op haar antwoord, hij moest het weten. Stond hij hier serieus tegenover zijn zus? Nee toch? Manuela. Haar naam was als een klap in zijn gezicht. Natuurlijk waren er vast wel meer hoeren in Sicilië die Manuela heette, het was geen ongebruikelijke naam in hun land. Godverdomme. "Je vroeg me hoe het kwam dat ik zoveel van hoeren wist, nou hier heb je je antwoord. Mijn moeder was er één, haar naam was Manuela." fluisterde hij, nog altijd verbijsterd. "Als ze uit Ciammarita komt is ze degene met wie je vader heeft geslapen." Dan was haar vader, waarschijnlijk ook zijn vader. Damn, hij hoefde helemaal niet te weten wie zijn vader was. Die gore hoerenloper, die thuis een familie had en ergens anders een vrouw zwanger maakte. Eikel.

[Nou, ik weet het zo net nog niet ]

"Stik er toch lekker in." mompelde ze terwijl ze haar hand in haar zij zette en hem onverschillig aankeek. Nogmaals verliet een geïrriteerde zucht haar keel terwijl ze met een plukje van haar haar om haar vingers draaide. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht toen ze zag dat hij alweer met een iets kwadere toon praatte wat betekende dat hij alweer geraakt was door haar woorden. Tenminste.. Geraakt? Dat kon je beter geïrriteerd noemen. Blijkbaar had hij zijn conclusie vast staan dat ze één of ander onnozel wicht was, maar zelf wist ze wel beter. "Nou, sorry hoor. Het spijt me dat ik het vergeten was." zei ze quasi-meelevend terwijl ze hem nog steeds met een starre blik in haar ogen aan keek. Wat haar betreft mocht hij stikken, zogenaamd denken dat hij alles was en haar steeds de grond in boren. Achja, hij moest het allemaal zelf maar weten. Het was dan ook best wel grappig hem af toe te 'pesten' met grapjes zoals dat hoerenloper gedoe, waar hij blijkbaar meteen al mee zat.
"Je vroeg me hoe het kwam dat ik zoveel van hoeren wist, nou hier heb je je antwoord. Mijn moeder was er één, haar naam was Manuela." Wat? Nee toch. Ze ging dood. Ze ging serieus dóód. "Als ze uit Ciammarita komt is ze degene met wie je vader heeft geslapen." Gelukkig. Damn hell. Dan kon het nog zo zijn dat het een andere Manuela was, de naam klonk nogal.. Hoe zei je dat ook alweer.. Ohja, Italiaans ofzo. "Dan zal ik hem wel even bellen." zei ze terwijl ze hem met een hoofd aankeek van "Whattefuck laat het niet waar zijn". Ze pakte haar mobiel uit haar zak en begon te bellen, hij werd na enkele piepgeluidjes opgenomen. "Hoi pap. Ja. Ja. Nou, ik moest even wat vragen. Toen jij in Italië was, was die ene vrouw van ehm.. Ciammatarita? Ehm doei, ik leg het later wel uit." Ze klapte verbijsterd haar mobieltje dicht en keek Nick vol afschuw aan. "Laat het niet waar zijn. Laat het niet waar zijn. Ik ga dóóód!" zei ze op zo'n overdreven huppelkutjes manier terwijl ze hevig wenste dat het allemaal niet waar was. Maar dat was het dus wel.

Haar onverschillige blik klopte niet met haar geïrriteerde zucht, kennelijk was hij niet de enige die zich aan dit gesprek stoorde. Waarom sprak hij eigenlijk nog met haar? Oja, omdat het soms best grappig was om te zien hoe ze zich op wond om haar woorden. Ze kon nog zo vaak zeggen dat het haar niks deed, haar woede zij heel wat anders. Het was grappig om haar te 'pesten' zo lang ze als tegen aanval niet onbewust over zijn moeder begon. Als er iets was waar aan hij zich irriteerde was dat het wel, en helaas leek ze dit uit gevonden te hebben. Want ze noemde hem nu wel verdacht vaak hoerenloper.
Aan haar reactie kon hij zien dat ze er al net zo 'blij' mee was als hij. Jezus, dit zou toch niet echt waar zijn? Ze zou toch niet zijn zusje zijn? Nee, alsjeblieft niet. Aan haar gezicht kon hij zien dat ze exact het zelfde dacht als hem, dan waren ze het in elk geval ergens over eens. Een zucht schoof over zijn lippen, terwijl hij toe keek hoe ze haar vader belde. Haar vader, die misschien ook de zijne was. Hij had er nooit over gedacht zijn vader te zoeken, oké wel over gedacht maar hij had dat idee altijd direct weer aan de kant geschoven. Hij hoefde die hoerenloper niet te kennen. Haar blik was genoeg om zijn vermoede te bevestigen. Ze was zijn zusje, deze barbiepop aan wie hij zich mateloos irriteerde was zijn familie. Wat betekende dat zijn vader één of andere rijke zakenman was, die waarschijnlijk niet eens van zijn bestaan wist. Haar reactie die volgde, paste weer perfect bij haar karakter en irriteerde hem dan ook mateloos. Maar hij kon het niet geheel met haar eens zijn, ook hij hoopte dat het niet waar was. Maar het was onderhand wel duidelijk dat dit niet het geval was. "Godverdomme." mompelde hij. Het was niet alleen dat ze zijn zusje bleek te zijn, maar ook dat hij nu zijn vader had begonnen. Een man aan wie hij altijd een hekel had gehad, zonder hem te kennen. Hij hoefde hem ook niet te kennen, was altijd kwaad op hem geweest. Nu ook. Die eikel had geld betaald aan een hoer, van wie duidelijk was dat ze het enkel aan drugs uit zou geven. Met zijn hand ging Nick door zijn haren.

Ze hoorde hoe Chloë met Wesley stond te praten, zelf had ze natuurlijk nog geen flauw idee. Ook al had ze natuurlijk wel kunnen zien aan haar gezichtsuitdrukking dat er iets niet helemaal goed zat. En dat was ook zo. Totally not. Ze hoorde hem ook "godverdomme" zeggen toe hij blijkbaar ook door had dat het allemaal right zat. En dat bekende.. Dat betekende.. Arg, ze wilde er gewoon écht niet over na denken. Het was iel, iel, iel. Ze keek hem nog steeds met een argwanende blik aan en wou op dit moment liever dood. Wow, dit was echt als een klap in haar gezicht aangekomen. Daarom kende ze hem ergens van, hij had gewoon wat weg van haar vader. Hoe kon haar vader dan ook zo dom zijn het te doen zonder een condoom? Jezus, lekkere slimme hoer ook. Ze onderdrukte een gniffel. Zijn moeder was dus een hoer. Ondanks alle schokken was dit dan ook best wel weer grappig, maar omdat ze zo geshockeerd was en zo overrompeld was ze niet in staat lang over dit feit door te gaan. Nee, ze had wel wat beters aa haar hoofd. Hij was haar halfbroer.
"Nou, slim zijn onze ouders niet. Tegen ons zeggen dat je het met condoom moet doen omdat je anders een soa oploopt en zwanger kan worden enzo, en loopt 'ie het zelf gewoon zonder te doen met een onbekend wijf." zei ze en schudde even haar hoofd waarna ze even kort grinnikte. Ohja, dat onbekende wijf was wel zijn moeder. Dan zou hij het vast weer verkeerd oppakken. Maar nee, dit was toch weird. Dan stond ze hier dus tegenover haar halfbroer. Nou, aangenaam. Ze kon nu al concluderen dat dit heel veel fights ging opleveren, dat zat er zeker aan te komen. Argh! "Nou, lekker dan." kirde ze geërgerd en zuchtte ook op hetzelfde toontje. Nog steeds keek ze hem vol afkeer in haar ogen aan en rolde met haar ogen, het was dan ook een grote nachtmerrie. Had zij ook weer.. En ze was er ook zeker van dat Nick nog liever dood ging, want zoals ze wist had hij een bloedhekel aan haar. Ze wierp een blik op de twee die wat verder weg stonden en hun aankeken met een blik van "WTF". Zelf ging ze hier niet op in en keek hopeloos weer terug naar Nick, wachtend tot hij wat op te brengen had. Nou, dat bestond waarschijnlijk ook alleen maar uit scheldwoorden en hoe erg hij het allemaal niet vond.

Zoals meestal werden zijn emoties omgezet in woede, onbewust balde hij zijn handen tot vuisten. Terwijl hij probeerde kalmte in zijn hoofd te creëren iets wat onmogelijk leek, zijn gedachte raasde als een wervel stroom door zijn hoofd. Hij wist niet wat hij erger vond het feit dat Regina zijn zusje bleek te zijn, of dat haar vader ook de zijne was. Ergens had hij altijd gehoopt dat het een man zonder familie was, zonder vrouw en kinderen. Dan was die man in elk geval in één opzicht goed, maar dit bleek dus niet het geval te zijn. Hij was niets meer dan een gore klootzak, die zijn vrouw bedroog met een hoer. Het was niet zo dat hij de enige was daar niet van, de meeste hoerenlopers hadden vrouw en kinderen. Maar toch, Nick had gehoopt dat zijn vader daar niet één van was. Logisch toch? Nu bleek dat niet het geval, zijn vader bleek één of andere rijke eikel te zijn die een vrouw had gehad tijdens zijn bezoekje aan de hoeren van Ciammarita. Godverdomme, hij had liever gehad dat hij nooit had geweten wie zijn vader was. Natuurlijk had hij het zich wel eens afgevraagd, maar hij was nooit van plan geweest er iets mee te doen. Waarschijnlijk wou die man toch niks met hem te maken hebben, en hij hoefde ook niks van hem te weten. Toch? Als hij het zo bekeek was het feit dat Regina zijn zusje was nog niet eens zo heel erg, al wist hij dat er nog heel veel ruzie's tussen hen zouden volgen.
Haar woorden trokken hem uit zijn gedachten, voor een moment keek hij haar aan. Zijn moeder had hem nooit dergelijk advies gegeven, ze was al dood tegen de tijd dat hij zich op die manier in meisjes ging interesseren. Bovendien was het niet iets wat zijn moeder hem zou zeggen, ze dacht nooit na over de gevolgen van haar daden. Haar laatste woorden vielen totaal verkeerd, het was niet iets wat je op dit moment tegen hem moest zeggen. "Mijn moeder had weinig keus, in tegen stelling tot jouw vader." snauwde hij, al besefte hij vrijwel direct dat de woorden niet klopte. Het was niet enkel haar vader, maar ook de zijne. "Maledizione." vloekte Nick binnensmonds, met zijn hand ging hij door zijn haar. Regina kirde geïrriteerd, en dat was dus familie van hem? "Ik ga naar de gymzaal als je nog met me wil praten moet je maar daar heen komen." bromde hij, waarna hij zich omdraaide naar Wesley en Regina's vriendin. "Ik spreek je later nog wel." zei Nick tegen de jongen, waarna hij zich omdraaide en de school in liep. Hij kende zichzelf, op dit soort moment had hij iets nodig om zich op af te kunnen richtte. Daarom leek het hem verstandiger naar de gymzaal te gaan om te gaan basketballen, dan buiten bij Regina te blijven staan.
Uit de ballen kar viste hij een basketbal, waarna hij het berghok uit dribbelde in de richting van de basket en de bal er in dunkte. Kort bleef hij hangen aan de oranje ring, waarna hij weer los liet en met twee voeten op de grond lande. Hij greep de bal, smeet hem tegen de muur en ving hem weer op. Godverdomme.

Ze zag hoe Nick zijn handen tot vuisten balde. Wow, hij was wel een aggresieveling zeg. Jezus. Hij pikte ook echt niks en werd overal zo snel boos om. Ze wist dan ook zeker dat hij haar haatte, want dat was dan ook waarschijnlijk één van de redenen waarom hij zo boos was. Hij mocht eerder blij zijn dat zij zijn zus was in plaats van een stomme Gothictroela of een ontzettend dik wijf. Pff, ze vond het feit dat hij haar halfbroer was niet zo ontzettend erg. Wel een beetje, dat sowieso, hij was dan immers ook iemand waarmee ze de laatste keer dat ze gesproken had ruzie had gehad en dat betekende nooit veel goeds. Nu had ze er ook nog eens een halfbroer bij, dáár zat ze op te wachten. Opeens werd er iets naar haar gesnauwd waardoor ze opkeek en haar wenkbrauw spottend optrok. "Sorry hoor! Ik kan daar lekker wat aan doen dan joh, wat denk je wel?" zei ze, net als hem, snauwend. Blugh, op dit moment kon ze iemand wel wurgen. Dacht 'ie nou dat zij degene was die zijn moeder had geneukt? Sorry hoor, maar zijn moeder was het persoon die als hoertje ging spelen en met iedereen naar bed ging. Haar vader had dan wel een keer een hoer opgezocht wat natuurlijk ook niet echt eerlijk en oprecht was, maar haar vader was geen vuile slet. Punt. Hij meldde dat hij ging basketballen, zeker om met z'n agressieve gedrag een bal tegen de muur kapot te beuken. Hij ging z'n gang maar.
Ze rolde geïrriteerd met haar ogen terwijl hij ondertussen uit het beeld verdwenen was en hij een weg baande naar de gymzaal. Ze besloot dan maar richting Chloë en de andere jongen te lopen, hier in haar eentje staan was nou ook niet echt bepaald geweldig. "Chlo, sorry, ik vertel het je allemaal later en ik bel je snel." zei ze terwijl ze haar een vriendschappelijke kus op haar wang gaf en zich wendde tot de jongen. "En jou misschien ook nog wel, Nick weet m'n nummer." zei ze hem en gaf hem snel een knipoog waarna ze naar de gymzaal ging, dan toch maar om haar excuses aan te bieden. Iets wat ze niet bepaald vaak deed maar voor deze situatie maakte ze een uitzondering. Al snel was ze bij de gymzaal waar ze hem zag spelen waarna ze zichzelf op een bankje plaatste. "Nick, sorry." zei ze waarna ze even zuchtte en keek hoe hij wat rondhuppelde met de oranje bal.

Waarschijnlijk dacht Regina dat zijn woede -waarvan hij wist dat die duidelijk zichtbaar was in zijn houding- enkel en alleen op haar gericht was. Hij verwachtte niet dat ze verder dacht, dat ze er bij stil stond dat deze ontdekking voor hem meer betekende dan voor haar. Hij had er niet alleen een zusje bij, maar ook een vader. Iets waar aan hij totaal geen behoefte aan had gehad, die eikel was zoals alle andere mannen geweest die zijn moeder hadden bezocht een gore hoerenloper. Hij snoof, merkte dat elke spier in zijn lichaam zich spande. Ja, hij had soms last van woede aanvallen. Dat zou hij ook zeker niet ontkennen, maar dat zat nu éénmaal in hem. Het was een familie trekje, zijn zusje had er ook last van en het had voor hun moeder gegolden. "Ik zeg toch niet dat je er wat aan kan doen, je moet mijn woorden niet direct zo persoonlijk opvatte." bromde hij geïrriteerd.
Steeds opnieuw liet hij de bal tegen de muur knallen, in de hoop wat af te koelen. Het was makkelijker geweest als hier een boksbal had, daar kon je je makkelijker op af reageren. In hun kraakpand in Sicilië hadden ze er één gehad, Jasper en hij hadden hem gebruikt om zich op af te reageren. De rest enkel om op te trainen, ook zijn zusje die perse had willen leren hoe ze het beste kon slaan. Ergens was het wel handig, op die manier kon ze zichzelf makkelijker verdedigen. Al stond ze met haar negen jaar nog altijd vrij machteloos tegenover iemand die groter was dan haar. Nick greep de bal weer vast, dribbelde op de basket af en dunkte hem er in. Ook dit herhaalde hij een paar keer, steeds dribbelde hij naar de basket die op dat moment aan de andere kant van de zaal hing. Regina's stem deed hem op kijken, dus ze was daadwerkelijk gekomen? Dat had hij niet verwacht? En dat ze haar excuses aanbood zou hij bijna een wereldwonder noemen. Hij dribbelde naar de basket die het dichtste bij haar in de buurt hing, wierp de bal er van een paar meter afstand in om hem vervolgens op te vangen. Regina had het recht te weten, dat zijn woede niet op haar gericht was. "Weetje, voor mij is het niet zoals voor jouw." begon hij, terwijl hij de bal weer in de basket mikte. Op die manier was het makkelijker haar dit te vertellen. "Jij hebt enkel een broer gekregen, ik een zusje en een vader. Ik heb mijn vader nooit willen kennen, ik heb hem altijd gehaat al heb ik hem nooit ontmoet. Hij was één van de mannen die bij mijn moeder langs kwamen, denk je dat ik niet mee kreeg wat daar allemaal gebeurde?" zei hij, terwijl hij zijn aandacht op de bal en de basket gevestigd hield. "Al die klootzakken wisten maar al te goed wat ze met dat geld kreeg, iedereen met ogen kon zien dat ze een junk was. Vooral later. Ze hadden er geen problemen mee, het kon ze niks schelen ze was knap en een hoer." Nick snoof, slingerde de bal naar de muur om hem vervolgens weer op te vangen. "Ik heb altijd gehoopt dat mijn vader geen vrouw had, geen kinderen. Dan had hij tenminste iets goeds in zich, dan had één van mijn ouders in elk geval iets goeds in zich. En zeg nou zelf jouw vader zou me toch zeker niet willen kennen? Die wil dat deel van zijn leven het liefst vergeten, en ik ben daar onderdeel van. Zo nu weet je het, blij?" Besloot hij zijn verhaal, waarna hij haar voor het eerst sinds hij was begonnen met praten aan keek.

Ze leunde met haar hoofd tegen de muur waar het bankje tegenaan geplaatst stond en nogmaals verliet een zucht haar keel. Nick bleek haar ondertussen opgemerkt te hebben, maar nog steeds leek hij geen afstand van zijn bal te nemen. Hij begon te vertellen dat al zijn woedegebeuren niet persé aan haar was gericht, máár hij had er niet alleen halfzus bij maar ook een vader. En blijkbaar was dat iets wat hij liever niet wilde. "Oh, dus zo? En dan denk je dat het voor mij allemaal niet erg is?" zei ze terwijl ze haar blik nog steeds op Nick gericht had. Wat dacht hij dan? Dat omdat hij ook een vader had - waarvan hij toch al moest weten dat hij er überhaupt een had omdat hij er niet zomaar was gekomen - het voor haar allemaal niks was om dit te horen? Zij baalde er ook als een stekker van en had dit allesbehalve zien aankomen en dan ging hij nu zogenaamd zielig doen. Ze snapte dat het voor hem natuurlijk ook nogal iets vervelends was om te horen, maar dat hield er nog niet vanaf dat zij zogenaamd vrolijk en blij rond moest gaan huppelen.
"Ik begrijp dat het allemaal onwijs klote voor je is, maar dat is het voor mij óók." zei ze terwijl ze haar wenkbrauw wat afkeurend optrok om vervolgens weer verder te gaan met praten. "Trouwens, je weet helemaal niet wat mijn vader heeft meegemaakt en kent heel zijn verhaal niet. Dus je moet niet gaan zitten oordelen over mijn vader, want het is wel mijn váder, oké? Ik begrijp dat het natuurlijk allemaal een raar verhaal is en dat het nogal sneu is voor je moeder, maar als je het verhaal van mijn vader zou weten praat je wel anders." zei ze terwijl ze haar ene been over de andere sloeg en haar mobiel in haar tas hoorde trillen, maar ze negeerde het. Nog steeds was het een vervelend iets en dat kon je met allebei hun verhalen ook nog steeds niet oplossen. Maar het was nou eenmaal zo en hoe erg het ook klonk, ze moesten er maar het beste van maken. Ook al kon ze nu al voorspellen dat dit toch niet ging gebeuren en dat ze talloze en misschien wel aanhoudbare ruzies zouden krijgen. Voorlopig moest ze eerst een beetje afkoelen van deze ontdekking en moest ze het er maar bij neerleggen. Hoe moeilijk het ook was. Het ritmische getik van de basketbal op de grond veroorzaakte een soort deuntje in haar hoofd, iets wat wegwakkerde toen haar stem het weegalmende geluid overtrof. "Ik kwam hier om sorry te zeggen, niet om jou nog steeds bot horen doen.." zei ze waarna ze opstond en naar hem toe liep, eigenlijk zonder doel. "Hé, ik kan best een lieve zus zijn hoor." zei ze en er verscheen een glimlach op haar gezicht waarna ze de bal onverwachts afpakte en hem vanaf een klein afstandje - vanaf waar ze stonden - hem erin gooide.

Een geïriteerde zucht schoof over Nick's lippen, Regina verdraaide zijn woorden totaal. Woorden die waren bedoeld om haar het idee te geven, dat hij niet zo zeer boos op haar was wist ze zo om te voren dat hij er toch weer als de boeman uit kwam. Kon ze niet voor een moment uit haar eigen idealistische kader stappen, om voor een moment naar alles te kijken zoals het werkelijk was? "Ik zeg niet dat het enkel erg voor mij is, natuurlijk niet! Ik zeg alleen dat het anders is voor jouw dan voor mij." Nick nam een aanloop, zette zich af tegen de grond en dunkte de bal in de basket. Voor een moment bleef hij aan de oranje ring hangen, trok zich er aan op waarna hij weer los liet en op twee voeten landen. Hij draaide zich om op zijn hakken, pakte de bal en liet hem een paar keer op de grond stuiteren. Sporten was altijd zijn uitlaatklep geweest, en wat hem betrof zou het ook altijd zo blijven. "Godverdomme Regina, verdraai mijn woorden niet zo! Ik heb niet gezegd dat het niet klote voor jouw is, tuurlijk is dat het. Je vind uit dat je een broer hebt, eentje aan wie je zo te merken nog eens een hekel hebt ook en daarbij komt dat je vader je moeder niet altijd trouw is geweest." Nick probeerde zijn woede in toom te houden, door zijn aandacht weer op de basketbal te vestigen en deze met kracht tegen de muur aan te smijten. "Die mannen zijn allemaal het zelfde." Bromde hij, terwijl hij de bal weer op viel. Hij wist dat deze conclusie nogal kort door de bocht was, maar hij had er al die jaren zo over gedacht en het was moeilijk plots van standpunt te veranderen. Die mannen hadden zijn moeder gesloopt, of beter gezegd ze hadden er voor gezorgd dat ze zichzelf kon slopen. Het verhaal van haar vader? Zijn vader? Wat was dat dan? Onmiddellijk zette hij een rem op de vragen, die als een regenbui op hem neerdaalde. Hij hoefde die man niet te kennen, tenslotte zou die man hem ook niet willen kennen. Hij snoof, liet de bal nogmaals op de grond stuiteren waarna hij hem in de basket wierp. Haar woorden deden hem op kijken, hij wist zichzelf er nog net van te weerhouden haar af te snauwen. "Dat weet ik, maar mijn woorden waren niet als bot bedoeld. Ik wou je enkel duidelijk maken dat mijn woede niet op jouw gericht is." Hij deed zijn best zijn toon zo rustig mogelijk te houden. Haar woorden deden een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen, ze pakte de bal uit zijn handen en wierp hem in de basket. Het was een actie die hij niet van haar had verwacht. "Ik schijn ook best een lieve broer te kunnen zijn." zei hij met een grijnsje, terwijl hij de bal van de grond pakte en hem in de basket wierp. "Kun je basketballen? Of was het puur geluk dat je scoorde?" vroeg hij.

Nick bleek haar woorden weer totaal verkeerd op te pakken, net zoals hij vond dat zij dat met die van hem deed. Net zoals hij zuchtte schoof er bij haar ook een zucht over haar lippen terwijl ze naar een nieuwe preek van Nick aanhoorde, die zoals ze al had gedacht opmerkten dat ze zijn woorden verdraaide. Ze verdraaide ze niet, tenminste, dat was iets wat zij vond. Zij ving het gewoon zo op. Het was allemaal al erg genoeg, ze hoefte dan echt niet te weten hoe erg hij het wel niet allemaal vond. En hoe bijzonder het voor hem was, enkel omdat hij één persoon meer als familie gebonden kreeg. Toen ze naar zijn woorden luisterde ontspande ze iets meer, aangezien hij meldde dat hij begreep dat zij er ook van baalde. Zo koppig als ze was besloot ze niet te reageren met te zeggen dat hij gelijk had, ook al was dat wel het geval. "Ik haat je niet." maakte ze er toen van om toch iets te zeggen, iets wat dan ook wel waar was. Ze was nogal geschrokken van al dit gedoe en had het dan ook zeker niet verwacht en ook na het laatste gesprek wat ze via MSN hadden gehad maakte het er niet beter op. Maar haten deed ze hem niet, daar kende ze hem sowieso ook te weinig voor. En überhaupt, ze was al van het vooroordelen maar aangezien hij als haar toekomstige broer door het leven moest gaan besloot ze dat ze dat zogenaamde vooroordelen achterwege zou laten. Ook negeerde ze het feit wat hij over haar vader uitbrabbelde over dat hij een bedrieger zou moeten wezen en dat al 'die' mannen hetzelfde waren. Ze liet het hier maar bij, ze zou later het verhaal vertellen over haar vader waar hij zich geen bewust van was. Vandaar dat ze niet fel terugreageerde, omdat hij niet beter wist. Ook al had ze dit normaal met plezier gedaan besloot ze zich vanaf nu een beetje in te houden. Je kon beter gelijk maar een beetje op een normale manier met elkaar omgaan dan telkens naar elkaar te gaan schreeuwen, niet? "Nou, oké dan." antwoordde ze op het feit dat zijn woede niet op haar gericht was. Het was best wel koud in de lege gymzaal waar hun beide alleen aanwezig waren, iets wat haar op dit moment niet zo veel deerde. "Dat geloof ik ook wel.. Het is alleen van, tsja. Het is allemaal gewoon wennen enzo, denk ik. Maar omdat ik op dit moment nog best lief ben, wens ik je alvast succes voor later. Want soms kan ik écht erg zijn." zei ze, en een grijns kon ze niet onderdrukken. Zijn vervolgende woorden zorgden ervoor dat de grijns bleef staan en ze haalde haar schouders op. "Ik ben bang dat het gewoon puur toeval was." zei ze en grinnikte even, om daarna voor de tweede keer de bal uit zijn handen te vissen. Zonder echt ontzettend veel moeite te doen probeerde ze op de juiste plek te mikken, en niet even later raakte de bal het net en ging er keurigjes doorheen. "Misschien ben ik beter dan ik dacht, óf het moet weer toeval zijn." zei ze met een glimlach, terwijl ze de bal weer oppakte en richting Nick gooide.

Als kind had Nick zich er al bij neergelegd dat hij nooit zou weten wie zijn vader was, dat hij hem nooit zou ontmoeten. Dat hij genoegen moest nemen met zijn moeder, die nooit een echte moeder voor hem was geweest. Zo zat het leven nu eenmaal in elkaar, de één had geluk en de ander niet. Hij was één van de mensen, bij wie het vaak tegen zat. Ach, je kon niet alles hebben. Hij had nooit de behoefte gevoeld op zoek te gaan naar zijn vader, voor hem was die man dood. En als hij eerlijk moest zijn, had hij dat ook graag zo gehouden. Zou Regina dat begrijpen? Zou ze snappen waarom hij hier moeite mee had? Nee, ze zou zich niet in zijn situatie kunnen plaatsen. Mede omdat ze daarvoor te weinig over hem wist. Bovendien wist ze niet, hoe het was om de zoon van een hoer te zijn. Dat kon ze niet weten, dat moest je mee gemaakt hebben. Haar woorden deden he opkijken, trokken hem uit zijn gedachten. "Ik haat jouw ook niet." zei hij, naar waarheid. Hij irriteerde zich misschien nog al eens aan haar, maar dat betekende niet dat hij haar haatte. Daar kende hij haar nog niet lang genoeg voor. En nu was gebleken dat ze zijn zusje was, was zijn beeld van haar toch al iets veranderd. Al wist hij niet precies hoe. Voor hem was familie altijd belangrijk geweest, althans zijn zusje was altijd belangrijk voor hem geweest. Maar of Regina ooit net zo veel voor hem zou gaan betekenen? Waarschijnlijk niet. Angel en hij hadden al van jongs af aan een goede band, bovendien had hij haar zo ongeveer op gevoed. Aangezien zijn moeder geen aandacht aan hen had geschonken, ze vergat zo dat ze twee kinderen had. Tot ze iets nodig had, of ze in de weg liepen. Dan waren ze er plots wel geweest. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, schoof de gedachten van zich af. Gooide de bal nogmaals in de basket, hij merkte dat hij al weer wat rustiger begon te worden. Al kende hij zichzelf goed genoeg om te weten dat zijn woede zo weer op kon laaien. Hij was altijd al licht ontvlambaar geweest en dit werd enkel versterkt doordat hij om zichzelf te beschermen onbewust alle nare emoties omzette in woede. Simpelweg omdat hij hier beter mee om kon gaan, dan met pijn en verdriet. Dat waren emoties die hij liever negeerde, die hij liever helemaal niet kende. Omdat hij niet wist wat hij er mee aan moest. "Het is zeker wennen. Ik denk dat ik jouw ook alvast maar succes moet wensen, want ik kan soms nog wel eens een eikel zijn." Een lichte grijns was op zijn gezicht verschenen. Weer gooide Regina de bal recht in de basket. "Misschien zit het wel in de familie." Grinnikte hij, terwijl hij de bal die hem werd aangespeeld op ving. "Trouwens kun je je vader dit niet vertellen? Hij hoeft niet te weten dat hij een zoon heeft, hij wil toch niks met me te maken hebben." Nick merkte dat zijn stemming direct weer de verkeerde kant op ging, nam een korte aanloop naar de basket sprong en dunkte de bal er in. Waarna hij kort aan de ring bleef hangen, om vervolgens weer op zijn voeten te landen. Hij pakte de bal en gooide hem weer naar Regina. "Eens kijken of het je ook een derde keer lukt?"

Ze leek wat te kalmeren; iets wat naar haar mening grotendeels kwam aangezien het onderwerp die hun kwaad maakte ondertussen besproken was en er nu wat andere dingen aan de aarde kwamen. Hij viel best mee, dat wist ze ook wel, maar aangezien ze - en ook hij - haar zo had opgelaaid zag ze de positieve dingen voor een moment niet meer in. Ze had nou eenmaal een opvliegend karakter, iets waar ook Nick last van scheen te hebben. Op dit moment zat het voor haar voorlopig goed, ook al wist ze dat eventueel toekomstige ruzies niet te vermijden hadden. Dat had je sowieso al als je het opvliegende karakter van hun beiden had, wettelijk broer en zus waren en als het tussen twee personen soms best wel erg kon botsten door middel van meningsverschillen. Hij liet weten dat hij haar ook niet haatte. “Het is alleen.. Het is gewoon zo… Raar.” Zei ze hem, en haalde voor een moment haar schouders even op. “En je had me nogal opgefokt tijdens dat gesprek op MSN laatst.” Besloot ze, een kleine glimlach verscheen er op haar gezicht. Irritatie was er zeker en zal er ook blijven, maar een haat was het dus niet. Andersom bleek dit dus hetzelfde te zijn. Ze besloot voorlopig gewoon normaal en rustig te reageren, om tijdig ruzies te vermijden. Want ze wist dat dit vaak door haar zou kunnen ontstaan, omdat zij toch wel een persoon was die haar eigen mening had. Of hij andere zussen of broers had wist ze eigenlijk niet, dit zou trouwens betekenen dat ze er een half-geval bij kreeg. Eén was al even schrikken, maar misschien waren er wel meer die ze nooit gekend of gezien had. Niet dat dit veel uitmaakte, Nick zou haar vader vast ook niet willen zien. Ze snapte deels de reden ervan wel, maar toch leek er naar haar mening niet echt een reden te zijn waardoor hij niet zou moeten weten waarom hij een zoon had. Misschien omdat zijn moeder een hoer was? Wat dan ook, het was zij beslissing en als hij dat persé zo wilde had ze er wel genoegen mee. Zij had met dat feit toch niet veel te maken, en zó vaak sprak ze haar vader nou ook weer niet. Dat kreeg je ervan als je een vader had die zó'n drukke baan had, dat stond nou eenmaal te verzuren met weinig tijd. Ook een reden waarom ze hier nu op school zat, anders had ze nu als happy familie nog in Los Angeles gewoond. "Oké, dan zal ik me alvast voorbereiden." Reageerde ze schamper. "Ach, het is vast toeval. Zie je míj als basketballen?" Vroeg ze en grinnikte even. Nee, ze zag zichzelf nou niet zo snel in zo'n jongenssport. Ze kreeg de basketbal weer aangespeeld van Nick. "Is goed." Antwoordde ze op zijn vraag en dribbelde met de basketbal wat dichterbij - wat er vast typisch uitzag met hakken aan - en gooide hem, weer raak, erin. Ze glimlachte, pakte hem weer en gooide hem naar Nick. Best grappig.