Exploring the rooftops.

Verveeld liep Duke met zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek, zijn blik stond gericht op zijn sneakers. Een zucht glipte door zijn mond, deze omgeving deed hem denken aan vroeger. Aan de plek waar hij geboren, opgegroeid en gedanst heeft. Aan de plek waar alles mis is gegaan, maar dit was de enigste kans om het te ontsnappen en nog werd hij er aan terug herinnerd. Daarom richtte hij zijn blik maar op zijn sneakers en keek af en toe voor zich uit zo dat hij niet tegen iets of iemand aanbotste. Met zijn gedachte op 0 slenterde hij door de straaten en sloeg een straatje in wanneer hij er zin in had. Pas toen hij op keek zag hij dat hij ergens op een vrij afgelegen plek was. Zijn blik gleed over de muren van graffiti, onbedoeld gleed er een grijns op zijn gezicht, dat was altijd waar hij zo veel van hield in New York de graffiti en de uitnodigende gebouwen waar je heerlijk op kon free-runnen. En dat free-runnen was weer goed voor je conditie en coördinatie . Meteen voelde hij een steek van heimwee, het dansen miste hij echt maar het bracht alleen maar problemen op. Maar het Free-runnen toch niet? dat kon toch geen kwaad, dan kon hij toch nog iets leuks mee maken. Weer zuchtte hij even, het was af en toe gewoon moeilijk om de juiste keuzes te maken. Uiteindelijk kon hij de verleiding niet weerstaan. Zijn blik gleed naar een prachtige route, en niet veel later stond hij op het eerste dag. Hij had altijd zijn conditie bij gehouden okal danste hij niet meer, maar conditie kon gewoon geen kwaad. Daarom kon hij nu ook moeiteloos over de daken rennen. Hij sprong over randen en leek af en toe net te vliegen. Soms nam hij een pauze op foto's te maken. De weinige mensen die beneden liepen keken geschrokt en verbaasd op, hoevaak zie je nou iemand over de daken rennen?. Opeens stuitte hij op een probleem, het andere dak was te hoog, en terug gaan kon ook niet want dat dak was ook weer te hoog. Even gromde hij, nu had hij een probleem. Terwijl hij even op adem kwam zag hij dat als hij zich langs de muur naar beneden liet glijden hij dan op een balkonnetje terecht kwam en vanuit daar kon hij op een container komen. Zo zou hij weer naar beneden komen, zo gezegd zo gedaan. Alleen stond er nu een viezige groene streep op zijn witte shirt, achwat daar was een wasmachine voor. Nonchalant alsof er niets aan de hand was kwam hij het nauwe steegje uit. Het verbaasde hem dat hij zo bij de winkelstraat uit kwam, hij was te geconcentreerd bezig geweest om dat te zien. Alvast kijkend op zijn camera wat voor foto's hij had gemaakt ging hij op een bankje zitten, hij had niet door dat er iemand naast hem zat. Even scrolde hij door zijn foto's toen hij een mooie foto had gezien. Hij staarde naar de foto en meteen kwam de heimwee weer omhoog.

Mandy zat op een bankje te lezen. Ook al was ze niet het typ dat graag leest.
Maar een goed boek kwam er bij haar wel in.
Ze wou net een bladzijde om slaan toen er iemand naast haar kwam zitten.
Ze keek even op en zag een jongen naast haar zitten.
Al snel richten ze haar blik weer op haar boek. Na een half uur had ze het boek uit.
Mandy zuchtte en deed het boek in de tas. Ze keek nog een keer na de jongen die naast haar zat.
Ze keek per ongelijk naar het scherm van zijn mobiel. 'Mooi.'Zei Mandy. Ze keek weer voor haar uit.
En hoopte dat de jongen niet had gezien dat ze mee had gekeken.

Hoewel Duke een goede conditie had was hij toch een beetje buiten adem. Het was een tijdje geleden dat hij zich weer eens zo had uit geleefd op de daken. Terwijl hij zijn foto's bekeek kwam hij weer even op adem. Hij schrok zelfs een beetje op toen hij een stem hoorde, meestal was hij wel wat oplettender maar hij had zon soort heimwee gevoel. Hij knikte even als een bedankje met de woorden "Dankje wel". Hij moest zelfs even lachen toen ze weer met een schuldige blik voor zich uit keek. "Je hoeft je niet te schamen voor je nieuwsgierigheid hoor" zei hij met een kleine grijns. Hij was altijd spontaan naar mensen okal waren ze wild vreemd. Zijn ogen gleden over haar bizar lange mooie blond haar. Hoe konden meiden hun haar zo lang houden en er geen klitten in krijgen. Hij had af en toe al moeite met zijn haar omhoog te krijgen met gel.

Mandy was blij dat de jongen niet boos was. Ze keek hem aan en glimlachte verlegen.
Onder tussen verscheen er een lichte bloos op haar wangen.
Niet iedereen kon het hebben. Mandy keek weer naar voren bekeek de mensen die voorbij liepen.
'Doe je aan free-runnen.'Vroeg ze. Mandy's blik gleed weer naar de jongen.
Onder tussen speelde de wind met haar, haren waar door het in haar gezicht kwam.
Mandy haalde de haren uit haar gezicht maar telkens waaide het weer terug.
Soms wou ze dat ze kort haar had. Maar aan de andere kant ook weer niet.
Hier kon ze veel mee doen. En dat had zijn voordelen.

Duke schoot bijna in de lach toen ze verlegen glimlachde. Blijkbaar waren niet alle mensen zo spontaan als hem. Hij zat een beetje voorover gezakt en keek af en toen omhoog om te kijken naar de mensen die langs liepen. Okal was het een door de weekse dag was het erg druk. Als antwoord op haar vraag knikte hij even. Als zij niet veel zei dan hij ook niet. Eigenlijk was dat best wel stom want dan zou er geen goed lopend gesprek komen, maar misschien wilt ze dat ook niet. Toen haar haar steeds in haar gezicht waaide moest hij wel lachen. "Lastig hea lang haar". Lang leven het jongen zijn dacht hij bij zich zelf. Hij zuchtte even en keek weer verder over een paar foto's van vroeger eigenlijk was dat niet z'n goed idee want dat verpeste zijn humeur een beetje. Maakte dansen maar niet zoveel kapot. Hij bleef hangen bij een Foto die werd gemaakt door een vriend van hem. Hij was in het midden. Een grote zucht ontsnapte door zijn lippen.

'Ach valt wel mee.'Antwoorde ze. Mandy keek op zei naar de jongen en zag de foto.
'Je danst.'Vroeg ze. Mandy zag een bekend persoon en stak even haar hand op ter begroeting.
Daarna keek ze de jongen aan en wachte op antwoord. Toen kwam ze er achter dat ze zijn naam niet eens wist. 'Trouwens mijn naam is Mandy.'Zei ze en stak haar hand uit.

[dikke faal zie nu pas dat er step up 3d bij staat en kan je wat langer posten ]

Het meisje zei dat langhaar niet echt lastig was maar dat betwijfelde hij, het zit te snel in de war en het waait in je gezicht. Oke meiden met lang haar zijn wel kind of sexy maar toch. Duke had niet door dat het meisje weer mee keek. Toen ze vroeg of hij dansde keek hij een beetje verdrietig, "I used to" zei hij. Hij wou niet meer aan vroeger denken maar het bleef in zijn hofd spoken. Dansen deed hem gewoon ongeluk brengen maar op een of andere manier ook goed, want daar kon hij zijn gevoelens in kwijt. En hij merkte nu hij niet meer danste hij een veel korter lontje had. Het meisje stelde zich voor als Mandy. Even keek hij naar haar hand en zei "Duke" terwijl hij zachtjes tegen haar hand sloeg en een vuist maakte voor de 'box' . Dat was hij zo gewend hij was even vergeten dat hij hier bij MH was en niet meer met zijn vrienden in NY.

[ Haha ja ik zal langere posten maken.]

Mandy knikte even. 'Ik heb ook gedanst vroeger.'Zei ze zachtjes.
Mandy keek even raar op toen hij tegen haar hand sloeg en een vuist maakte.
Aarzelend maakte ze ook een box en sloeg de hare voorzichtig tegen de zijne aan.
Zo iets deed ze nooit. Als je daar mee aan komt zetten bij haar 'vrienden' lachen ze je kei hard uit.
Mandy keek naar voren en zuchte terwijl ze dacht aan vroeger. Wat miste ze het dansen.
Ze was een van de beste in de klas. Samen met haar beste vriendin van vroeger.
Ze had nu echt een hekel aan haar. Als zij voor bij zou lopen dan kon ze haar wel wat aan doen.
Maar helaas moest ze stoppen met dansen. Sinds dien heeft ze nooit meer echt gedanst.

[Is dit beter?]

Hij knikte even bij haar woorden van dat ze ook had gedanst. Dansen was het mooiste wat er bestond en hij vond dat iedereen dat mee heeft moeten maken. Tot op zekere hoogte als je te lang danste net zoals hij dan bracht het alleen maar ongeluk. Misschien was het bij haar ook zo. "waarom ben gestopt" vroeg hij zachtjes.
Mandy trok een omg gezicht waarvan Duke toch moest van lachen, zo zie je maar dat ze hier dat niet gewend zijn. "sorry automatisme" zei hij met een grijns.

[flut maar kan ook moeilijk op z'n post reageren]