A thousand miles.

Zijn vader was nog geen spot veranderd, die man was en bleef gewoon een eikel. Misschien had hij hem ook beter in zijn sop gaar kunnen laten koken, aan de andere kant die schulden waren toch wel bij hem terecht gekomen. Bij wie anders? Zijn vader had niemand, behalve zijn kinderen. Sneu eigenlijk, vooral als je je bedacht dat die hem niet eens mochten. Het telefoontje dat hij twee dagen geleden had gekregen had hem niet echt verbaasd, hij had wel verwacht dat het een keer mis zou gaan met die man. Zo veel als hij zoop, dat kon gewoon niet gezond zijn. Wat hem meer verbaasde was het feit dat hij niet direct het loodje had gelegd, maar in coma was beland. Een coma die nu al bijna een week voort duurde, het had drie dagen geduurd voor ze eindelijk iemand hadden gevonden die hen kon vertellen hoe ze Ricardo's zoon konden bereiken. Er was nog niks veranderd in de situatie van zijn vader, volgens de artsen kon het nog een tijdje duren voor hij wakker werd. Ze zeiden niet dat de kans groot was dat hij overleed, al zou het hem niet eens zo erg schokken. Zou hij rouwen om zijn vader? Hij wist het niet, op dit moment voelde hij vooral de druk van zijn vaders schulden op zijn schouders. Echt zorgen maakte hij zich niet om die man. Vreemd eigenlijk, dat het hem zo weinig kon schelen wat er met Ricardo gebeurde. Het was en bleef zijn vader. Onmerkbaar schudde Mike zijn hoofd, uit zijn broekzak viste hij een sigaret. Kort liet hij zijn ogen door het bijna verlaten internet café dwalen, niemand die er problemen mee zou hebben als hij hier ging zitten roken. Hij stak de sigaret dan ook zonder aarzelen op, inhaleerde de rook diep terwijl hij ongeduldig wachtte tot de computer op was gestart. Wat waren die dingen toch sloom, door het raam staarde hij naar buiten. Het was donker buiten, niet alleen doordat het onderhand tien uur was maar ook omdat de regen met bakken uit de hemel viel. Echt Engeland. Eindelijk was de computer op gestart, hij klikte msn aan. Ook nu moest hij weer irritant lang wachten tot hij eindelijk online was, hij scrolde door de lijst met contactpersonen. Iris, het groene blokje naast haar naam gaf aan dat ze online was. Hij aarzelde even, hij was zonder wat te zeggen vertrokken. Juist nu het weer goed tussen hen ging, wat was hij soms toch een sukkel. Op dat moment had het hem beter geleken, hij had niet gewild dat ze zich zorgen zou maken. Dat was tenslotte nergens voor nodig. Na nog een trek van zijn sigaret te hebben genomen klikte hij haar naam aan.

~Hé liefje <3
~Het spijt me dat ik zonder wat te zeggen ben vertrokken, ik kreeg een telefoontje dat ik naar Engeland moest komen omdat mijn vader in het ziekenhuis ligt.

[Only Iris&me]

Licht gekraak was te horen nadat ze zich op haar matras had laten vallen. In een snelle beweging gooide ze haar tas naar de andere kant van de kamer en pakte ze haar laptop onder het bed vandaan en zette hem vervolgens aan. Even checken of er nog iemand online was. Ergens had ze wel behoefte om met iemand uit Engeland te praten. Een oude vriendin. Gewoon om haar hart te luchten bij iemand die tenminsten niet opeens zou verdwijnen. Want wie eerst haar beste vriendin was, Blake. Leek niet meer op MH te zitten en ook Mike was nu al een hele tijd weg. Waar hij in godsnaam was wist ze niet. En met de dag werd ze kwader op hem dat hij haar niet had verteld waarom hij op eens weg was. Dacht hij soms dat het haar niks kon schelen? Want ja, het kon haar namelijk wel wat schelen. Was hij soms naar Italië? Zonder haar? Juist nadat het weer goed was tussen hun had ze wel anders van hem verwacht. Maar nee, blijkbaar hield hij geen rekening met haar en had ze te hoge verwachtingen..
Nadat haar laptop was opgestart klikte ze msn aan en scrolde ze vervolgens door haar msn lijst. Nog voordat ze bij het einde kwam, merkte ze dat iemand haar aansprak, Mike. Een zucht schoof van haar lippen. Wilde ze wel met hem praten? Ergens was ze gewoon pissed op hem, maarja ze kon nu tenminste vragen waar hij was..
Iris las de tekst door en ze trok een wenkbrauw op, hij was terug gegaan naar.. Engeland? Voor zijn vader?

- MIKE. GODVERDOMME je krijgt een telefoontje om naar Engeland te gaan en je vertelt mij dat niet even? Je vertelt je vriendin niet dat je naar een ander land gaat. Ik ben verdomme je kamergenoot dus kom op, is het dan zo moeilijk om het mij te laten weten? Man, ik heb zelfs even gedacht dat je terug naar Italië was gegaan en me in de steek had gelaten zonder dat ik het in eerste instantie doorhad!

- Wat is er eigenlijk met je vader gebeurd? Nouja, wat het ook is, goed voor die zak.
Yep ze haatte die man, zeker toen in het ziekenhuis in Engeland. Toen had ze gezien hoe hij echt was.. Gelukkig waren er mensen geweest die hun hadden beschermt tegen hem, want anders had het heel anders afgelopen daar..

Oké, ze was dus boos. Ergens kon hij het wel begrepen, hij had niet zomaar moeten vertrekken. Zo veel moeite was het niet geweest om te wachten tot ze uit was en het haar te vertellen. Hij had desnoods een briefje op haar bed kunnen leggen, maar in plaats daarvan had hij zijn spullen gepakt en was hij vertrokken. Wat was hij toch een sukkel. Juist nu het goed tussen hen ging, had hij het weer zo nodig moeten verpesten. Op dat moment had hij er zo zijn redenen voor gehad, maar nu besefte hij dat het eigenlijk nergens op sloeg dat hij haar niks had verteld. En het was ook niet zo dat hij zo snel mogelijk naar zijn vader toe wou, hij had er ook niet om getreurd als die man al overleden was voor hij er was. Of wel? Mike klemde de sigaret tussen zijn lippen terwijl hij begon te typen.

~Je hebt gelijk ik had het je moeten zeggen. Maar op dat moment wou ik je gewoon niet ongerust maken. En geloof me ik vertrek echt niet zomaar naar Italië zonder jouw, ik laat je niet in de steek.

Ow wat klonk het opeens als een slap excuus, waarom had hij haar niet gewoon kunnen vertellen dat hij weg ging? Een zucht schoof over zijn lippen, zijn sigaret nam hij weer tussen zijn vingers nadat hij een trekje had genomen.

~Hij heeft zich kapot gezopen, maar niet ver genoeg. Hij leeft nog, de dokters weten niet hoelang nog en of hij nog wakker word.

Was het erg om te hopen dat dit niet meer gebeurde? Dat het gewoon het einde was? Hij hoefde die man niet zo nodig te spreken, hun gesprekken liepen al jaren niet meer goed. Zijn vader had geen goed woord over hem te zeggen, had hem altijd verteld dat hij een nutteloze klootzak was die alles had verpest. Dat het zijn schuld was Serena dood was. Hij hoefde dat alles niet nog eens te horen.

~Het spijt me Iris, ik had het je gewoon moeten zeggen voor ik ging.

Iris probeerde de gedachten van het ziekenhuis in Engeland weg te drukken. Ze wist gewoon bijna zeker dat dat één van de grootste redenen was dat ze die man zo haatte. En toen Mike haar daar een keer had gezegd dat ze niet naar zijn huis moest gaan omdat zijn vader het daar te gevaarlijk maakte, had haar ook al een indruk gegeven. Een indruk die nu niet meer veranderd kon worden, omdat 't in haar herinneringen gekerfd leek te staan.
Een zucht schoof van haar lippen terwijl ze even de laptop weglegde, haar hoofd kussen zo legde dat ze er in een gemakkelijke houding op kon gaan liggen, waarnaar ze haar laptop weer op haar schoot plantte. Haar ogen liet ze over de woorden gaan die de reactie vormde die Mike niet veel later had getypt. Precies wat ze verwacht had. Hij ging zich verontschuldigen. Nogmaals zuchtte ze en beet op haar lip. Een teken dat ze aan het nadenken was, over hoe ze moest reageren.

- Dus jij denkt dat als je zomaar van MH verdwijnt ik me niet ongerust ga maken? Ik heb je al twee weken moeten missen toen, en nu het weer goed is tussen ons, vertrek je opeens naar Engeland zonder een enkel woord? Ik zeg eerlijk dat ik anders van je verwacht heb..

Ze zuchtte, het was toch zo?

- Je zegt nu wel dat je me niet in de steek laat, maar je zit toevallig wel in een totaal ander land, zonder mij dat te hebben laten weten

Zijn volgende reactie was iets sneller dan ze had verwacht, snel las ze verder. En na het laatste woord gelezen te hebben fronste ze kort. Had hij zich bijna dood gezopen? Eigenlijk verbaasde het haar niks, aangezien ze wist dat hij dat wel meer had gedaan. Maar zo ver? Even slikte ze, ze kon nu wel dingen gaan zeggen die totaal haar mening over zijn vader zouden vormen. Maar, zou hij misschien nog om zijn vader geven. Zou het feit dat zijn vader op het lijntje van leven en dood lag de zaak gevoeliger maken? Snel schudde ze haar hoofd. Nee toch, niet ondanks alle dingen die zijn vader had gedaan?

-Mike, ben je naar het ziekenhuis in Engeland gegaan omdat je misschien nog een beetje om je vader geeft?

Ze kon het net zo goed vragen. Ze hadden nu toch al een soort van ruzie dus als hij niet wilde dat ze die vraag stelde dan zou ze dat snel genoeg merken.

Welke indruk Iris precies van zijn vader had, wist hij niet. Al had hij wel zo'n vermoede. Die keer in het ziekenhuis, was de eerste en laatste keer dat ze die man had gezien. Een erg vriendelijke indruk had Ricardo niet gewekt, in tegen stelling. Het was Luke die er voor had gezorgd dat het bezoek een goed einde had gekregen. Daarbij kwam nog het feit dat hij Iris had gezegd dat ze niet naar zijn huis moest komen, omdat hij niet wilde dat ze allen was met die man. Ja, ze kende enkel de slechte kanten van zijn vader. Verward ging Mike met zijn hand door zijn haar, waarna hij een trek nam van zijn sigaret. Had zijn vader goede kanten? Hij had ze wel gehad, al kon Mike zich weinig herinneren van die tijd.
Een zucht schoof over zijn lippen, hij kon haar geen ongelijk geven. Hij had een fout gemaakt, juist nu het goed met hen ging had hij alles weer in de war geschopt door zomaar te vertrekken. Naar zijn vader nota benen. Kort dacht hij na over een reactie, wat kon hij zeggen buiten dat het hem speet? Hij had geen excuus, geen goed excuus in elk geval.

~Ik weet niet, ik had gedacht dat je je minder ongerust zou maken als ik ineens verdween dan als je wist dat ik bij mijn vader zat. Maar het was stom om je niks te zeggen.

Daar had ze weer een punt, en hij wist niet hoe hij er tegen in moest gaan. Hij was niet van plan haar in de steek te laten, maar zoals ze het zei leek het erop dat hij hier al mee bezig was.

~Dat betekend niet dat ik je in de steek laat, ik wist gewoon niet wat ik moest doen en toen ben ik maar gewoon gegaan. Het spijt met.

Ow, wat klonken zijn excuses slap. Waarom had hij het haar niet gewoon gezegd? Haar volgende vraag stond hem niet aan. Hoe kwam ze er nu bij dat hij om die eikel gaf? Die man had al geen aardig woord meer tegen hem gezegd sinds zijn zesde, had Rhiannon en hem regelmatig geslagen, was de reden dat hij had moeten vertrekken uit Italië. Maar toch, het bleef zijn vader. Voor een moment sloot hij zijn ogen, nam een laatste trekje van zijn sigaret waarna hij hem uitdrukte op het tafel blad en een nieuwe sigaret op stak.

~Nee, maar wat moest ik dan? Gewoon zeggen: 'Ach, ik hoef hem niet te zien?' En wat als ze me zusje hadden gebeld en ze wel was gekomen? Ik wil niet dat ze alleen is bij die man, bovendien heeft me vader nog meer problemen die sowieso bij mij terecht zouden komen.

Haar vraag irriteerde hem, waarom zou hij in hemels naam om die man geven?

Terwijl ze op zijn reactie afwachtte, speelde ze wat met een bruine lok haar. Ergens wist ze wel zo ongeveer wat zijn antwoord zou zijn, aangezien ze zich niet kon voorstellen dat hij nog veel om die man kon geven. Maarja, wie zegt dat die man altijd al zo was geweest? Mike heeft haar nooit echt verteld over zijn jeugd in Italië, misschien dat zijn vader toen nog wel nuchter was. Iris tikte even met haar nagel op de voorkant van haar laptop, maar toen ze weer een geluidje hoorde stopte ze daar vrijwel direct mee.
Na zijn reactie gelezen te hebben zuchtte ze even. Oké, ze had zich ook wel zorgen gemaakt als ze wist dat hij bij zijn vader zat. Maar dan had ze tenminste geweten waar hij was..

-Nou dan zat je dus fout. Maar ik weet zeker dat ik me minder zorgen had gemaakt als je had gezegd dat je naar je vader zou gaan. Want als hij zich het ziekenhuis in heeft gezopen dan zal hij heus niet veel kunnen aanrichten. Of zie ik dat nou verkeerd?

Oké, hij had haar dan nog niet écht in de steek gelaten. Maar dat gevoel had ze wel gehad sinds zijn vertrek opgevallen was. En dat gevoel wilde ze gewoon niet meer meemaken, dat was al veel te vaak gebeurd. En dan had ze het niet over Mike..
Iris slikte even en richtte zich weer op de reactie die daarna volgde. De reactie op haar vraag over zijn vader. En ze had wel verwacht dat hij nee zou zeggen..

-Hé, ik zeg niet dat je niet mocht gaan. Dat bepaal ik niet. Maar ik vroeg me gewoon af of je niet toch nog een beetje om je vader geeft. Ik bedoel, hij is toch niet altijd zo geweest? Of wel?

Eigenlijk had hij Iris nooit veel over zijn verleden verteld, ze wist bar weinig van hem. Toch kende ze hem veel beter dan de meeste mensen. Hij praatte gewoon weg niet graag over zichzelf, zijn jeugd ging niemand wat aan. Het was liever iets wat hij voor zichzelf hield, net als zijn gevoelens die hij meestal moeiteloos kon verbergen. Al op jonge leeftijd had hij een muur rond zich gebouwd, een muur die hem er toe in staat stelde alles wat in hem om ging voor zichzelf te houden. Het had hem wel eens verbaasd dat Iris zich hier niet aan irriteerde.
Alvorens hij reageerde op haar woorden, nam hij een trekje van zijn sigaret. Dacht kort na over hoe hij moest antwoorden, ze had gelijk. Al weer.

~Nee, daar heb je gelijk in. Het was stom om niks te zeggen, het spijt me Iris.

Wat was hij toch weer origineel bezig, maar hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen. Hij had geen goede reden waarom hij zonder iets te zeggen was was gegaan. Hij had er op dat moment niet echt over na gedacht, had gewoon zijn spullen gepakt en was vertrokken. In de veronderstelling dat ze zich dan minder zorgen om hem zou maken.
Het irriteerde hem dat ze er verder op in ging, maar dit soort vragen irriteerde hem altijd. Het waren van die dingen die hij liever voor zichzelf hield, maar in dit geval wist hij dat ze recht had op een eerlijk antwoord.

~Niet altijd nee, wel al lang. Sinds mijn zesde ongeveer, dus ik kan me er niet meer zo veel van herinneren.

Het meeste wat hij wist had hij van zijn moeder gehoord, of op foto's gezien. Hij die lachend in zijn vaders nek zat, zijn vader die hem op een boot wees die aan de horizon voorbij voer, Rhiannon, zijn vader en hij die bezig waren met een door hen bedacht bal spel. Mike schudde zijn hoofd, nam een trek van zijn sigaret. Hij gaf niet op die eikel, toch?

Op de één of andere manier bleef het in haar hoofd zitten. Gaf hij überhaupt nog wel om z'n vader? Waarom wist ze niet. Misschien omdat zij niet wist of zijn vader altijd al zo geweest was. Want als dat niet het geval was, dan kon het zijn dat hij misschien in die tijd nog wel van zijn vader gehouden had. Of deed hij dat nu nog steeds?
Iris schudde haar hoofd, waarom hield ze zich hier eigenlijk mee bezig? Ze wist hoe erg Mike vragen haatte en ze wilde dit gesprek niet erger gaan maken.. Maar toch. Misschien dacht hij er zelf ook wel over na. Nadat ze er over begonnen was..

-Oké, hou alsjeblieft op met je excuses aanbieden xD Als je me dit maar niet nog 's flikt!

Hij had nou al zovaak sorry gezegd, ze geloofde het wel. Eigenlijk wilde ze gewoon een aantal dingen weten, al had ze kans dat ze niet door die muur van hem kon breken. Iets dat ze al vaker had meegemaakt. Ook in Engeland, dat hij haar in het grasveld daar in grote lijnen zijn verleden had verteld. En daardoor voor haar een deel van zijn muur had laten vallen. Maar ze kon zich nu ook wel voorstellen dat hij zich gesloten hield, maar toch. Ze was toch zijn vriendin, iemand die je kon vertrouwen?

-Gelukkig dat je vader niet altijd zo geweest is zoals hij nu is. Jammer dat ik 'm niet kan zien zoals hij toen was..

Ze meende wat ze zei, dan kon ze tenminste gewoon thuis bij hem komen zonder bang te zijn dat ze een wijnfles tegen haar hoofd kreeg. Dan kon ze zien hoe hij was als een échte vader. Maar dat was blijkbaar al een lange tijd geleden..

-Ben je eigenlijk al bij je vader geweest, of moet je nog gaan?

Besloot ze maar te vragen. Het kon best zijn dat hij nog naar het ziekenhuis moest gaan, of dat hij er al lang geweest was.

Gaf hij om zijn vader? De vraag bleef door zijn hoofd spoken, liet hem niet meer los. Vroeger had hij van die man gehouden, zelfs nadat die hen was gaan slaan. Lange tijd had hij gedacht dat het normaal was, dat het bij iedereen thuis zo ging. Hij probeerde alles goed te doen, ving de klappen voor Rhiannon op als zij iets fout deed. Maar het probleem was dat ze niks goeds konden doen, alles wat ze deden was fout. Klappen kregen ze sowieso wel, zijn vader wist altijd wel een excuus te bedenken. Soms had hij het niet eens nodig.
Kort verscheen er een glimlach op zijn gezicht bij het lezen van haar woorden, ze had hem vergeven dat hij weg was gegaan.

~I wouldn't even dare.

Nee, hij zou haar niet nog een keer zoiets flikken. Want dan zou hij haar kwijt raken, en dat was het laatste wat hij wou.
Met haar volgende woorden kon hij het niet ons eens zijn, hij had graag gewild dat ze zijn vader had gekend zoals hij vroeger was. Hij had ook liever die man terug, maar dat zat er niet in. Nog liever had hij Iris aan zijn moeder voor gesteld, maar ook dat zou niet gebeuren. Kort beet hij op zijn lip, waarna hij een trekje van zijn sigaret nam.

~Ik ben vandaag en gister al bij hem geweest, maar er veranderd niet zo veel in zijn situatie.

Was het erg dat hij liever niet had dat zijn vader nog wakker zou worden? Hij vond het wel goed zo, wat hem betrof trokken ze de steker er uit.

Op de één of andere manier weekte er allemaal vragen los door het gesprek wat ze hadden. En ergens was ze niet meer boos op hem. Of dat kwam doordat hij al tig keer sorry had gezegd, of omdat ze het niet nog een keer zo ver wilde laten gaan als een tijdje terug. Ze wist het niet precies. Maar ze besefte dat dat ook niet het belangrijkste was op 't moment.
I wouldn't even dare. Ze toverde een grijns op haar gezicht. Het zat dus allemaal weer goed, ergens waar ze blij mee was.
Nadat Mike's volgende reactie beet ze even op haar vinger. Er iets uit opmaken kon ze niet echt. Vond hij het nou wel erg dat zijn vader in het ziekenhuis lag of niet? Deed het hem wel wat? Een zucht schoof van haar lippen. Waarom was het zo moeilijk om te vragen wat ze wilde weten. Waarom aarzelde ze nog? Ze wist dat hij vragen haatte, maar er zou toch ooit wel een dag komen dat ze meer te weten zou komen als hun relatie door zou zetten. En dat leek het ook te doen, dus wat was het probleem?

-Zag je vader er erg uit, of niet?

Ze wist niet hoe ze zijn vader moest voorstellen in een ziekenhuis bed. En ergens wist ze nog steeds niet wat hij ervan vond dat zijn vader in het ziekenhuis lag. Ik bedoel ook al haat je je vader nog zo erg, het feit dat hij opeens in het ziekenhuis ligt, dat doet toch wel wat met je? Of niet? Het feit dat hij opeens aan allemaal toeters en bellen kan liggen is toch verschrikkelijk? Ze zuchtte even. Als haar vader dat zou overkomen dan zou ze dat in ieder geval verschrikkelijk vinden. Maarjah, haar vader behandelde haar altijd goed. En dat kon ze over Mike's vader niet zeggen. Dus misschien lag het dan toch wel anders..

Eerst zijn moeder, nu zijn vader. Straks had hij alleen zijn zusje nog, al had hij haar ook al lange tijd niet meer gezien. Ze had hem gevraagd of ze ook naar TL moest komen, maar hij had haar gezegd dat hij dat liever niet had. Hij wou niet dat ze er was als hun vader wakker werd, die man zou hoe dan ook gebruik gaan maken van zijn scherpe tong. Dat deed hij altijd wanneer hij zijn vuisten niet kon gebruiken. Bovendien had zijn vader enorme schulden, en sommige schuldeisers waren niet meer zo geduldig als ze eens waren geweest.
Mike nam nog een trekje van zijn sigaret, staarde langs de computer heen naar buiten. De regen viel met bakken uit de hemel, het licht van de straatlantaarns was moeilijk te zien zo dicht als het gordijn van water was. Het msn geluidje deed hem zijn blik weer op het beeldscherm focussen.

~Nee valt wel mee, hij is alleen heel bleek maar dat was ie al. En hij is aangesloten op allerlei apparaten.

Was het erg dat hij hoopte dat dat het lijntje gewoon een lang gerekte streep zou worden? Zonder nog eens omhoog te komen? Was het erg dat hij gewoon hoopte dat het snel over was, zodat hij het allemaal achter zich kon laten? Zodat hij en Rhiannon er van verlost waren, en gewoon verder konden gaan met hun leven. Kort aarzelde hij, nam een trekje van zijn sigaret waarna hij toch begon te typen.

~Is het erg dat ik hoop dat het snel over is? En dat hij niet meer wakker word?

Een lange tijd staarde Iris naar het beeldscherm van haar laptop. Niet weten wat ze nou precies moest verwachten. Deed het nou wat met hem of niet? Een zucht schoof van haar lippen. Hij was niet erg duidelijk over de situatie, en daardoor werd het voor haar steeds moeilijker om woorden te vinden. Op msn was het altijd wat makkelijk. Je hoorde de toon waarop mensen spraken of hun bedoelingen erachter dus niet. Maar als hij straks weer op Monica High was, wat dan? Moest ze hem vertellen hoe erg ze het voor hem vond? Of tegen hem zeggen dat het goed was voor die man. Dat hij het verdiende. Oké, dat was ook wel zo. Maar wat als dat verkeerd viel? Wat als hij het diep van binnen nog wel erg vond van zijn vader? Iets dat ze zich wel kon voorstellen, want het bleef toch je vader? Welke daden hij ook achter zijn naam had staan..?
Het piepje van de volgende reactie deed haar weer wat variatie in haar levenloze houding brengen. Snel ging ze weer verzitten, aangezien ze onderuit gezakt was, en richtte haar ogen weer op het beeldscherm. Waar zoals verwacht woorden verschenen. Woorden waardoor ze hopelijk een antwoord zou krijgen. Of ieder geval een duidelijker beeld..

-En vind je het niet erg om je vader zo te zien dan? Doet het niet iets met je?

In een snelle beweging had ze op enter gedrukt. Ze moest het weten. En het kon haar nu even niets schenen of hij open boek wilde spelen of niet.
Nog voordat ze een vervolg kon typen, verscheen er alweer een reactie na het kort durende piepje gehoord te hebben.
Na zijn woorden gelezen te hebben viel ze stil. Haar vraag die ze zonet had gesteld was ook gelijk beantwoord. En de situatie werd nu gelijk weer drie stappen duidelijk. Voor een moment liet ze zich weer wat onderuit zakken. Wat moest ze nu weer antwoorden? Na ongeveer een hele minuut voor zich uit gekeken te hebben, besloot ze maar te antwoorden wat voor haar het hands liggends was.

-Ik weet het niet.

Nee, hier had hij veel aan. Mike vroeg haar wat en dan kwam zij met 'ik weet het niet' aan. Lekkere steun.

-Weet je het zeker? Deed het je echt niets toen je daar naast het ziekenhuis bed stond? Houd je ergens diep van binnen niet nog een beetje van je vader?

Of het iets met hem deed om zijn vader zo te zien? Niet echt, hij had het aan zien komen. Wist dat het zou gebeuren, het kon gewoon niet anders zo veel als die man zoop. Hij had alle tijd gehad zich er op voor te berijden, bovendien verdiende zijn vader het niet medelijden te krijgen. Die eikel had het er zelf naar gemaakt. Met zijn vingers voelde Mike aan het litteken op zijn slaap, hij had het te danken aan zijn vader die hem als afscheid cadeautje met een wijn fles had geslagen. Of hij om die man gaf? Nee, of toch wel?

~Nee, niet echt. Het is zijn eigen schuld had hij zich maar niet stuk moeten zuipen.

Het was de waarheid, het zien van zijn vader had hem weinig gedaan. Betekende dat ook daadwerkelijk dat hij niet meer om die man gaf? Of was het gewoon dat hij zich hier al op voor had kunnen bereiden? Een zucht schoof over zijn lippen, hij nam een trekje van zijn onderhand bijna opgebrande sigaret. Zijn gedachten verwarde hem, iets wat hem mateloos irriteerde.
Zijn blik liet hij door het bijna verlaten internet café dwalen, naast hem zat een jongen geconcentreerd te gamen. Mike had het idee dat de jongen hier al lang zat, hij was er in elk geval al geweest bij zijn binnenkomst.
Eindelijk hoorde hij weer het msn geluidje, waardoor hij zijn blik weer op het scherm richtte. Ze wist het niet, oké hij wist het zelf ook niet. Dus hoe zou zij het moeten weten? Het stond hem niet aan dat ze er over verder ging, al wist hij maar al te goed dat ze het recht had op een eerlijk antwoord. Ze was toch zijn vriendin?

~Ik weet het niet, toen ik naast zijn bed stond kon ik enkel denken: "Dat krijg je er nu van eikel, had je maar niet zo veel moeten zuipen. Weet je wel hoe moeilijk je alles hebt gemaakt?"

Open boek spelen was niet echt zijn ding, maar tot nu toe slaagde hij er behoorlijk in. Misschien dat het hem makkelijker af ging omdat ze niet echt bij hem was, omdat ze hem niet kon zien. En hij haar niet, waardoor haar reactie. Haar echte reactie, voor hem verborgen bleef.

Ze kon niet ontkennen dat er in zijn eerste antwoord een kern van waarheid zat. Het was zo dat zijn vader zijn eigen lot had bepaald. Dat hij zich zelf vol had gestopt met alcohol en dat hij zijn eigen kinderen zelf had mishandeld. Maar toch kon ze zich niet voorstellen dat hij niet van zijn eigen vader hield. Mike had haar toch zonet verteld dat zijn vader niet altijd zo was geweest. In die tijd had hij toch van zijn vader gehouden? Oké, het was erg lang geleden. Maar zoiets blijft van binnen toch bestaan? Of zat ze nou helemaal verkeerd?

-Oké, je hebt wel gelijk. Hij heeft het zelf gedaan, maar vroeger was hij toch anders? Komen dan geen herinneringen bij je naar boven?

Ze zuchtte, ook al kon ze zijn daadwerkelijke reactie niet pijlen, toch was dit gesprek niet zo makkelijk als ze eerst had gedacht. Ze voelde zich ergens wel een lastpost, aangezien ze wist dat hij niet van vragen hield. Maar ergens wilde ze gewoon meer duidelijkheid op dat gebied. Was daar iets mis mee?
Toen het msn geluidje weer te horen was, keek ze op en las ze zijn reactie. Ook hierin kon ze zich inbeelden. Ze kon wel zo ongeveer het gevoel krijgen dat hij had toen voor het ziekenhuis bed.

-Ik begrijp je, ik vind het gewoon moeilijk om me te kunnen voorstellen dat een vader zoiets kan doen. Aangezien het bij mij natuurlijk heel anders is gegaan..

Haar vader had nooit zoiets gedaan, had haar nooit met één vinger aangeraakt zoals zijn vader dat had gedaan. Maar ondanks dat kon ze hem wel begrijpen, en ze wilde dat hij wel wist dat ze ervoor hem was.

-Ik wil wel dat je weet dat ik er voor je ben, ook al besef ik dat je niet altijd zoveel aan me zal hebben.

Of er herinneringen boven kwamen? Ja, zeker. Maar in de meeste, was hij de man die hij de afgelopen jaren was geweest. Degene die zijn kinderen sloeg en kleineerde. Bovendien achtte Mike hem deels verantwoordelijk voor de dood van haar moeder, net als hij zichzelf overigens. Als zijn vader hem niet mee had genomen naar Italië, had hij dat ongeluk misschien kunnen voorkomen. Kort sloot hij zijn ogen, nam een laatste trek van zijn sigaret. Waarna hij deze uit drukte onder het tafelblad waar de computers op stonden. De vraag of hij nog om zijn vader gaf bleef door zijn hoofd spoken. Hij wist het niet, hij wist het daadwerkelijk niet. Iets wat hem mateloos irriteerde. Hij had liever dat hij zijn vader gewoon haatte, dat was zo veel simpeler.

~Ja, maar in de meeste is hij zoals jij hem kent.

Een zucht schoof over zijn lippen, zwijgend staarde hij naar het beeldscherm. Wachtend op haar volgende woorden. Proberend niet verder na te denken over de vraag of hij nog van zijn vader hield.
Nog voor hij op haar eerste woorden kon reageren, sprong er alweer een nieuwe tekst in beeld. Hij glimlachte zachtjes.

~Het is maar goed dat het bij jouw anders is gegaan.
~En dankje, alleen al door er voor me te zijn heb ik wat aan je.

Kort beet hij op zijn lip, het was jammer dat hij haar nu niet kon zien. Hij wou graag even bij haar zijn, al was het maar voor even. Gewoon haar lippen op de zijne voelen, haar in haar prachtige bruine ogen kunnen kijken.

~Ik mis je, en hoop dat ik snel weer terug kan komen.
~Hoe gaat het trouwens met je?

Met de laatste woorden, hoopte hij er voor te zorgen dat hij het gesprek in een andere richting kon sturen.

Met een afwachtende blik in haar ogen keek ze naar het computer scherm. Er was nog geen reactie te zien en ergens wist ze ook niet precies wat ze nu moest verwachten. Oké ergens wist ze het antwoord ook wel. Mike had haar al verteld dat zijn vader al vanaf zijn jeugd zo was zoals hij nu was. Maar toch kon ze zich nog steeds niet voorstellen dat de tijd dat zijn vader nog 'normaal' was geen invloed had op zijn gedachten. De gedachten die de vraag vormde of hij nog om zijn vader gaf of niet. Want ze had wel het idee dat door de vragen die ze aan hem had gesteld dat het hem nu ook wel bezig hield.
Kort zuchtte ze, terwijl ze ongeduldig met haar nagel op het toetsenbord tikte. Maar alsnel verscheen er een reactie. De woorden had ze wel al verwacht. Zijn vader was dus echt al lange tijd zoals hij nu was.
Iris staarde voor een moment even levenloos voor zich uit, totdat nog een msn geluidje haar deed opkijken uit haar trans. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zijn woorden las. Ze moest er inderdaad niet aan denken dat haar vader haar zou slaan. En ze was ook wel blij dat ze er een beetje voor hem kon zijn. Want dat wilde ze natuurlijk wel, aangezien hij er ook altijd voor haar was.

-Gelukkig maar, je bent er namelijk ook altijd voor mij ;]

Nadat ze klaar was met typen was er alweer een nieuwe reactie verschenen en evenals de vorige deden de woorden haar even glimlachen. Eigenlijk wilde ze nu gewoon bij hem zijn, zodat ze zich tegen hem aan kon drukken. Maar dat ging natuurlijk niet. Misschien kon hij de webcam aanzetten, tenminste als hij die daar had. Na kort gezucht te hebben begon ze te typen.

-Ik mis jou ook, eigenlijk wil ik nu gewoon bij je zijn. Al gaat dat natuurlijk nogal moeilijk nu xD Maar heb jij daar een webcam, miss kun je die aanzetten (:

- Met mij gaat het wel denk ik, heb hier een nieuwe vriend gemaakt..

Het was simpeler om zijn vader te haten, hij verdiende het ook niet om nog mensen te hebben die om hem gaven. Hij had het voor zichzelf verpest, hij had zich de afgelopen jaren gedragen als een klootzak. Er waren geen goede woorden meer uit zijn mond gekomen, hij gaf iedereen overal de schuld van behalve zichzelf. Zo had hij ook gezegd dat het Mike's schuld was dat Serena dood was, iets wat ergens misschien ook wel waar was. Als hij daar op dat moment was geweest, dan had hij het waarschijnlijk kunnen voorkomen.
Voor een moment liet Mike zijn hoofd in zijn handen zakken. Verdomme. Waarom was dit toch zo moeilijk? Waarom vroeg hij zich nog steeds af of hij nog om zijn vader gaf?

~Natuurlijk, ben ik er altijd voor jouw (:

Haar woorden hadden hem lichtjes laten glimlachen, en haar volgende woorden hadden exact het zelfde effect. Ja, het was jammer dat ze niet gewoon bij hem kon zijn. Of hij bij haar. Hij zou haar graag in zijn armen sluiten, al was het maar voor even.

~Ja dat gaat nu idd een beetje moeilijk ja xD Helaas, ik zou graag bij je zijn. Een webcam, ik niet maar de gast naast mij wel en die is druk aan het gamen dus die heeft hem vast niet nodig (aa) Heb jij er één dan?

Mike richtte zich tot de jongen naast hem, die helemaal in zijn game op leek te gaan. Na drie keer tevergeefs geprobeerd de aandacht van de jongen te krijgen, besloot hij de webcam maar gewoon van diens computer af te halen. Iets wat hij vrij snel voor elkaar had, de jongen had het niet in de gaten. Maar Mike had het idee dat hij het zelfs niet in de gaten zou hebben als er een bom naast hem zou ontploffen.

~Hmm... dat is mooi ^^ Wie is het, miss dat ik hem ken?

Op dit moment vond hij het vervelend dat hij haar gezicht niet kon zien. Was het nu serieus jaloezie wat hij voelde? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, wetend dat het nergens op sloeg.
Hij sloot de webcam aan op de computer, waarna hij hem in schakelde. Hij glimlachte even, zwaaide droogjes naar de camera.

~Wil jij hem nu alsjeblieft ook aan zetten?

Zijn eerste reactie deed haar breed glimlachen. Het was goed om te weten dat hij er altijd voor haar zou zijn, als wist ze dat eigenlijk allang. De reactie die daarop volgde deed haar even grinniken. Ze probeerde zich het beeld voor te stellen dat hij heel stiekem de webcam van een gamer af probeerde te pakken. Al had ze het idee dat het ook wel zo zou gaan. Even ging Iris met haar hand door haar haar, dat voor een deel voor haar ogen was gevallen, waarnaar ze een antwoord begon te typen.

-Ja die heb ik (:

Toen ze klaar was met reageren verscheen alweer een vervolg, Het ging over de woorden die ze voorheen had getypt over een nieuwe vriend die ze had gemaakt. Jay. Even grijnsde ze, toen ze dacht aan hun ontmoeting in het winkelcentrum. Ze hadden echt gelachen.

-Hij heet Jay, ken jij hem?

Het zou wel grappig zijn als hij Jay zou kennen, al had ze zo'n idee dat hij hem niet zou kennen. Nog voordat ze verder kon nadenken of hij Jay zou kennen, verscheen opeens MIke's gezicht op haar scherm. Vrijwel meteen begon ze te grijnzen toen ze zag dat hij droogjes naar haar zwaaide. Wil jij hem nu alsjeblieft ook aan zetten? Direct ging ze op zijn reactie in en zette haar cam ook aan.
Iris stak haar tong naar hem uit en vervolgens keek ze hem weer met diezelfde grijns aan.

-Haha, het is je zo te zien gelukt om de webcam van die gamer naast je af te pakken xD

Een glimlach verscheen op zijn gezicht, dus ze had ook een webcam. Hij zou haar straks kunnen zien, het was natuurlijk wel heel anders dan als hij daadwerkelijk bij haar was. Maar toch, het was beter dan staren naar een paar woorden op een computer scherm.
Jay? Nee, die kende hij niet. De naam zij hem ook vrij weinig, misschien was de jongen nieuw op Monica? Aan de andere kant, dat hoefde natuurlijk niet. Degene wiens naam bekend was op school, waren over het algemeen de sporters of de leden van een studentenvereniging. De andere leerlingen moest je gewoon leren kennen om hun naam te weten.

~Om eerlijk te zijn niet (aa)

Iris gezicht verscheen op het scherm, ze stak haar tong naar hem uit waarna ze hem grijnzend aan keek. Ook op zijn gezicht was een grijns verschenen, hij was blij haar te zien ook al was het dan niet helemaal echt.

~Hij had niks in de gaten, volgens mij merkt hij het nog niet als een aap hier de heleboel molt.

Mike wierp een korte blik op de gamer, die nog altijd gehypnotiseerd leek door zijn spelletje. Maar richtte zijn ogen al vrij snel weer op het scherm, een glimlach speelde op zijn lippen.

~Aan de ene kant ben ik blij je te zien, aan de andere kant wil ik nu nog liever bij je zijn.

Met nog altijd een brede grijns op haar gezicht keek ze naar het beeldscherm waar Mike's gezicht op te zien was. Het voelde goed hem weer te zien. Al was het natuurlijk heel anders dan als ze hem in het echt zou ontmoeten. Iets dat ze op dit moment het liefste wou. Een zucht schoof voor een moment van haar lippen, terwijl ze met haar nagel op het toetsenbord tikte, wachtend op een reactie.

-Ik had ergens al een idee dat je hem niet zou kennen.

Toen er een reactie van hem was verschenen had ze vrijwel meteen een reactie terug gestuurd. Het was waar dat het haar niet echt verbaasde dat hij Jay niet kende, maar ach het had gekund. Voor een moment keek ze weer naar Mike's gezicht op het scherm, waaraan ze kon zien dat hij een reactie aan het terug typen was. Op zijn gezicht stond een glimlach die haar ook even deed glimlachen. Maar toen het welbekende piepje weer luidde, en ze zijn woorden las, schoot ze in de lach. Ze zag het wel voor zich hoe die jongen naast hem in totale concentratie gehuld naar het scherm bleef kijken, wat er ook zou gebeuren. Even grinnikte ze en ging met haar vingers langs haar gezicht en zuchtte nogmaals. Haar oogleden voelde zwaar en ze kon het niet laten om even te gapen. Waarnaar ze meteen weer een brede glimlach op haar lippen toverde.
De woorden die volgde deden haar voor een moment fronzen, hoezo wilde hij nu nog liever bij haar zijn. Iris keek met een niet begrijpende blik naar de camera en begon vervolgens te typen.

-Wat bedoel je?

Het was fijn om haar weer te kunnen zien, al zou hij liever echt bij haar zijn. Maar dat ging niet zij zat in Amerika en hij in Engeland. Voor nu zou hij hier genoegen mee moeten nemen. Het bekende bliebje je luidde een reactie van haar in, ze had al zo'n vermoedde gehad dat hij Jay niet kende. Zou hij zich zorgen moeten maken om die vriendschap? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hij moest er niet direct meer achter zoeken dat was nergens voor nodig. Een glimlach sierde Iris haar gezicht. Bij het lezen van zijn woorden schoot ze in de lach, hij vond het jammer dat hij haar niet kon horen. Ze lachtte altijd zo leuk.

~Ben je moe?

Typte hij nadat hij haar had zien gapen, hoe laat was het daar nu eigenlijk. Hij fronste probeerde te bedenken hoe groot het tijdverschil tussen de twee landen was maar slaagde hier niet in.
Met een niet begrijpende blik keek Iris hem aan, althans zover je het echt aan kijken kon noemen. Haar woorden maakte duidelijk dat ze de Zijne niet begreep. Kort dacht hij na, waarna hij weer begon te typen.

~Dat nu ik je kan zien het me nog duidelijker is wat ik moet missen.

Echt heel laat in de avond was het niet, maar op de één of andere manier voelde het alsof het midden in de nacht was. Iets dat ze niet snapte, aangezien de schooldag die voorgegaan was niet eens zo zwaar was geweest. Gewoon een saaie dag, dat wel. Maar niet over vermoeiend. Iris schudde even haar haar naar achteren en sloot haar ogen voor een moment, wat maakte het eigenlijk ook uit.
Toen het bekende piepje weer klonk, opende ze vrijwel meteen haar ogen weer en keek ze weer recht de lens in. Recht in het gezicht van Mike die nog steeds tegenover haar te zien was. Al wist ze dat hij in het echt kilometers ver weg was. Kilometers.
Ben je moe? Ah, hij had het dus wel door. Iris toverde haar typische glimlach weer op haar lippen, ietwat waterig, en begon vervolgens te typen.

-Ja best wel, best raar eigenlijk. Het is hier niet eens zo laat.

Toen ze klaar was met typen tikte ze weer met haar vingers op haar laptop. Iets dat ze nu al best veel gedaan had. Maar echt helder na denken kon ze op dit moment niet. Misschien was dat ook wel één van de redenen dat ze niet zo lang boos op Mike was gebleven over zijn plotselinge vertrek. Al vond ze het alsnog een vuile streek van hem. Maar ergens wist ze ook wel dat de andere reden was dat ze gewoon weg niet boos op hem kon blijven. Zelfs met dat gedoe van Blake was het weer goed gekomen. En Iris was zich er ook wel van bewust dat het ook niet in haar aard zat om heel lang boos op iemand te blijven. Voor een moment zuchtte ze keek met een nog steeds wat waterig glimlachje naar Mike's gezicht. Ergens was ze er nog steeds niet achter of die eigenschap nou goed of slecht was. Haar moeder had haar altijd verteld dat het iets goed was, om nooit zo lang boos op iemand te blijven. Maar zij wist het niet.
Toen ze merkte dat er weer een reactie was verschenen begon ze te lezen en haar glimlach werd breder. Het was lief, hij was lief.

-Thanks, sorry ik kan niet echt helder nadenken op het moment. Maar dat ben je toch wel gewend xD Maar ik mis jou ook.

-Hee, ik denk dat ik zo maar mn bed induik, ben op de één of andere manier dood op. Tot snel <3

Iris glimlachte even en zwaaide even droogjes, waarnaar ze de webcam uitzette en zich afmeldde van msn. Haar laptop sloot ze af en vervolgens zette ze hem op het bureau.