Ben & Jerry's..

Wat het leuke was aan Ben en Jerry's ijsjes? Buiten de overheerlijke smaak, de perfecte hoeveelheid in zo'n potje en de geweldige tijd die je beleefde door het in het winkelcentrum van Santa Monica op te eten? Het kogelen. Emilie amuseerde zich hier als kind enorm mee; en haar minder serieuze levensstijl tegenwoordig, had verschillende deuren doen opengaan. Om je een idee te geven: Coockies ijs was hiervoor perfect: je nam een lepeltje, een schepje ijs en katapulteert wat ijs op de voorbijkomende mensen. Plagen of pesten, you name it, maar plezier had je wel. Emilie had zich op een bankje gezet en lepelde haar Ben en Jerry's op. Af en toe kogelde ze een schepje naar mensen, op hun schoenen. Konden ze hier nieuwe kopen. Ze kreeg kwade blikken van mensen, soms wat commentaar, maar nooit extreme dingen. Was wel lachen, al probeerde ze niet te veel ijs te verspillen: het was echt overheerlijk. Een meisje passeerde haar, ze grijnsde, richtte en.. Vuur! Verdorie, het schepje ijs vloog langs het meisje heen, op de broek van een breedgebouwde man, bezet met tatoeages en piercings. Hij draaide zich om, keek rond en zag Emilie toen zitten, op heterdaad betrapt, met het lepeltje nog in haar handen. Ze glimlachte even onschuldig, maar het gelaat van de man werd rood; hij balde zijn vuisten en keek naar de bruine vlek op zijn lichtgrijze broek. Emilie probeerde de 'onschuldige' glimlach nog even, maar enkele tellen later kwam de man op haar af gestapt.
Het meisje stond op, liet haar lepeltje vallen en besloot het hazenpad te kiezen. Het jeansshortje dat ze aanhad maakte het makkelijk weg te rennen, het witte, lichte bloesje was ook niet al te zwaar. Maar die sleehakken.. Ze begon tussen de mensen door te rennen en keek af en toe achterom; de man rende haar luid vloekend achterna. Hij kwam dichter, het meisje schopte haar hakken uit en grabbelde hen op, rende verder en besloot de roltrappen te nemen. Ze duwde mensen voorbij en rende de trappen af, schoot op de gelijkvloerse de hoek om en dook één of andere merkwinkel voor mannen binnen, rende de winkel door en sprong in een kleedkamer.
Ze trok het gordijn dicht en zette enkele stappen naar achteren, om zo tegen de muur te gaan leunen. Gespannen. Het potje in haar handen was wat gedeukt, het ijs een beetje gesmolten. Het zag er overheerlijk uit, maar alles zou haar nu kunnen verraden. Haar blote voeten waren enkel van onder het gordijn te zien, en ze deed alle moeite om haar lach in te houden, al herkende ze de zware voetstappen van de man op enkele meters afstand. Ze zag zijn schoenen onder het gordijn door, zijn schaduw; ze meende door het spleetje zijn gestalte te zien en hield haar adem even in. Het meisje hoorde hem aan één of andere, volgens haar, verkoper vragen of hier een meisje was voorbijgerend, mopperde over zijn broek.. En hopend kruiste ze haar vingers even, al kon ze het niet laten één vinger in het potje te zitten en een lekje coockie-ijs te nemen. Het was te heerlijk om helemaal te laten smelten, toch?

[Lyron & Em]

Het feest van L8 Nites was een succes geworden, vond hij zelf. Natuurlijk had hij het zelf niet al te geweldig gehad doordat iedereen maar bleef weglopen bij hem, maar eenmaal nadat hij de deur uitgelopen was, had hij het vrij gezellig gehad. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij terugdacht aan alles wat erna gebeurt was, maar al snel vervaagde deze toen de jongen besefte dat het er vreemd uit kon zien voor anderen om hem heen als hij plotseling begon te glimlachen.
Hij hees de basic sporttas wat meer over zijn schouder toen deze afzakte. Daarnet had hij weer eens gefitnessed, natuurlijk moest hij wel zijn figuur goed houden, en zijn haar was nog een beetje vochtig van het douchen. Aangezien hij toch in de buurt van het winkelcentrum was, vanavond pas weer wat te doen had en nog genoeg geld op zijn rekening had staan besloot hij maar eens wat nieuwe kleding aan te schaffen.
Lyron liep een voor hem onbekende winkel in. De poppen in de etalage hadden zijn aandacht getrokken, de kleding die ze aan hadden had er niet verkeerd uit gezien. En hoewel de meeste mensen hadden dat de kleding die ze droegen beter hadden gestaan op de poppen, wist Lyron zeker dat die ene broek hém beter stond. De pop had niet genoeg vulling op een.. bepaald gebied. Hij grinnikte zachtjes om zijn eigen gedachtes en begon tussen de rekken te zoeken naar de donkergekleurde broek.
Nadat hij hem had gevonden en omhoog hield om hem beter te bekijken, werd zijn aandacht plotseling getrokken door een beweging in zijn ooghoeken. Nieuwsgierig naar wie er zojuist voorbij had gerend keek hij op, om slechts een hoop gefladder van bruine haren en een lichtgekleurd blousje om de hoek naar de kleedkamers te zien verdwijnen. Hij lachtte kort, schudde zijn hoofd en richtte zijn aandacht weer op de broek.
Vervolgens liep er weer iemand langs hem heen. Lyron had ondertussen de broek teruggehangen en een shirt gepakt, die hem leuk leek. De persoon die langs hem gelopen was zag er niet bepaald goed uit. Hij had een ruig uiterlijk gekregen door de vele tattoo's en de kledingkeuze, het was typisch zo'n man die op een Harley Davidson van kroeg naar kroeg reed. De man keerde zich naar hem toe, vroeg of hij een meisje had zien rennen. "Nee." loog Lyron, hoofdschuddend, waarna zijn blik afdwaalde naar de broek die de man droeg. Er zat een grote, bruine vlek ter hoogte van zijn knie, en iets vertelde Lyron dat het meisje daar mee te maken had. Chagerijnig brommend draaide de man zich om, een 'dankjewel' mompelend, en verdween daarna de winkel uit.
Nu toch wel benieuwd wie het meisje was, hing Lyron zijn shirt weer terug in een willekeurig rek. Hij kwam uit bij de kleedkamers, en voordat hij het gordijn van het verkeerde kleedhokje opzij schoof, buikte hij even om er onderdoor te kijken. Maar niet onderdoor én omhoog, dat zou raar zijn. Dan zou hij bepaalde dingen zien die hij waarschijnlijk niet eens wilde zien, want er bestond een grote kans dat het hokje waar hij nu onderdoor tuurde eentje van een man was. Lyron spotte harige voeten, nam aan dat het meisje die niet had, en schoof door naar de volgende kleedkamer. Blijkbaar was dit wel de goede, of de man die in deze kleedkamer stond was niet honderd procent straight en verzorgde zijn voeten dagelijks, pedicure en al.
Lyron ging weer rechtop staan, aangezien het vreemd was om al kruipend een kleedkamer binnen te komen waar al iemand in zat, en schoof het gordijn een stukje opzij. "De kust is.." toen hij haar aankeek merkte hij dat het Emilie was, wat een jongensachtige grijns op zijn gezicht deed verschijnen, "Veilig." vervolgde hij, waarna zijn blik afdwaalde naar het bakje Ben & Jerry's die ze in haar handen geklemd hield. De grijns verbreedde zich toen hij de link legde tussen Emilie, het bakje ijs en de bruine vlek die er op de broek van de man had gezeten. Blijkbaar was Emilie haar streken nog niet verleerd.

[Hmm.. Wauw. Inspiratie denkik o.O?]

Het gespannen wachten deed haar een gevoel van vroeger terugkrijgen; pure nostalgie. Hoe lang was het wel niet geleden dat ze iets uitgestoken had? Waaaay too long, niet? Ze amuseerde zich geweldig en was bijna vergeten hoe leuk zo’n dingen konden zijn. Een veel te serieuze levensstijl, was er van haar bekomen en dit; dit was haar koppige tegenreactie. Plezier stond centraal en veel tijd had ze niet te verspillen.
Haar gedachten vervlogen even toen een heftige zweetgeur haar neusgaten bereikte, waarschijnlijk van één van de mannen in de naburige kleedkamers. Ze draaide zich weg van de stankkant en bleef luisteren, maar al wat ze hoorde was wat geschuifel, het geluid van kleren die gepast werden, en wat gemompel van één van de mannen naast haar. Waarschijnlijk die ene die naar zijn deodorant zocht. Ze hield haar blik op het gordijn gericht; de situatie niet meteen vertrouwend, ze kon beter wat langer wachten voor ze nog veel problemen zou krijgen met kruidjeroermeniet.
Haar hartslag versnelde even toen een gestalte voor haar kleedhokje ging staan. Het was niet de man, zo ruig was zijn schaduw niet, maar het gevoel betrapt te worden, bekroop haar. Ze keek naar het potje Ben en Jerry’s in haar handen en liet het subtiel een beetje zakken, zodat het niet meteen zo hard zou opvallen. Het gordijn werd opzij geschoven, ze drukte zichzelf tegen de muur. Tot ze merkte wie precies de strandwacht was, die haar meldde dat de kust veilig was. Hij grijnsde zijn grijns even en liet zijn blik afdwalen naar haar potje ijs. Schuldig volgde ze zijn blik en beet even op haar lip. Een ongewilde rode kleur verscheen even op haar wangen, waarna ze onschuldig naar Lyron lachte; tussen haar tanden duidelijk wat restjes chocoladeijs te zien. “Oh, Lyron..Bedankt..”, mompelde ze even en bukte zich om haar sleehakken weer aan te trekken. Terwijl ze bezig was, probeerde ze duidelijk te maken dat het niet haar idee was geweest om op de Tatoeman te kogelen. “Ik mis normaal nooit, helaas, dus toen het meisje plots uitweek, had ik het aan de stok met die man..” Ze kwam weer recht, haar hakken aangedaan en hierdoor acht centimeter groter, wat haar nog steeds niet groter maakte dan Lyron. “Maar dus.. Je vertelt dit aan niemand, hé?” Ze beet kort op haar lip en stak haar pink in het ijs om het toch niet helemaal gesmolten te hoeven opeten, zometeen. Dat net Lyron hier moest zijn, daarvan wist ze niet of ze het leuk vond of niet.. Ze had liever door niemand herkend geweest, maar al bij al wist ze wel dat Lyron haar actie niet aan iedereen zou gaan vertellen. Bovendien niet interessant genoeg, toch?
Kort lachte ze, denkend aan het feit dat nu de man zijn broek toch moest wassen, hij beter ook zijn tatoeages een beurt zou kunnen geven. “Zàg je dat, die man..”, mompelde ze wat walgend, teveel was echt overdone; niet goed, lelijk, bah! Stel je voor dat die man kwaad op je werd.. Oh. Was hij ook.. Wel, stel je voor dat die man haar te pakken had gekregen! Ze grijnsde kort naar Lyron, wetende dat het hij was die tegen de man gelogen had. Tenzij Lyron natuurlijk de gewoonte had om kleedkamers binnen te komen en ‘de kust is veilig’ te gaan gillen. “Alleszins, thanks for saving me!”

[Yeaahh =D Ik zit wel met kortere posts tegenwoordig :p dus dit is wennen =D]

Lyron zijn blik was weer teruggegleden naar haar ogen en haar gelaat, waar een rozige kleur op verschenen was. Ze bloosde, waarschijnlijk omdat Lyron haar betrapt had aangezien het bakje ijs wat ze in haar handen hield wel heel verdacht was. Ze was schattig als ze bloosde. Het was precies datgene waardoor hij haar leuk was gaan vinden, het meisjesachtige. Maar er was gebleken dat er ook iets in Emilie had geschuild dat niet zo onschuldig was geweest. Ze was verliefd geworden op zijn beste vriend, en hoewel Lyron altijd vond dat je liefde niet controleren kon, kon hij dit haar niet vergeven. Nu niet, morgen niet, over een paar jaar ook niet. De vriendschap met Alain was verpest dankzij haar, maar Karma liet niet lang op zich wachten en nu was ook hun relatie op de klippen gelopen. Hij kon niet ontkennen dat hij zich voor een moment goed had gevoeld bij het horen van dat nieuws, hoe verschrikkelijk hij dat ook van zichzelf vond. Niet dat hij haar nog terugwilde, maar het was wel te vergelijken met hoe gebroken hij zich had gevoeld.
Ze leek niet echt al te vrolijk te zijn met het herkennen van Lyron, maar dat maakte hem niets uit. Vervolgens probeerde ze hem duidelijk te maken dat het niet haar bedoeling was de man zijn broek te besmeuren met chocoladeijs. Lyron liet lachend het gordijn weer terug op zijn plaats vallen en liep een paar stappen van haar pashokje vandaan, toen ze hem vroeg of hij dit aan niemand wilde vertellen. "Graag gedaan." zei hij op zijn beurt vrolijk tegen haar, waarna hij zijn haar even goed deed in een gigantische spiegel. "Goed, ga je met me mee of ben je van plan de hele middag in dit pashokje te zitten? Ik trakteer je wel op wat te drinken, omdat je zo geschrokken bent." stelde hij voor met een grijnsje, waarna hij op een langzaam tempo de winkel uit liep en buiten de winkel bleef wachten op Emilie.

Haar blik gleed kort over zijn gestalte en ook zijn gezichtsuitdrukking. Hij keek haar - was het wat nieuwsgierig, of had ze het mis? - aan, waardoor ze bijna onwillekeurig haar blik afwendde en naar haar potje ijs keek. Gesmolten, natuurlijk.. Maar zo was het ook nog lekker.. Een vraag was in haar opgekomen; eentje die ze wel eens aan hem zou willen stellen.. Ze had er al bij nagedacht hoor, maar zou hij het 'net goed' gevonden hebben toen hij te horen kreeg dat de relatie tussen haar en Alain op de klippen was gelopen? De vraag brandde meteen op haar lippen, maar ze probeerde haar verlangen te blussen door een likje ijs op te eten. Het zou immers ook raar zijn meteen die vraag te stellen terwijl ze hoe dan ook - of ze het nu wilden of niet - het onderwerp wel eens per toeval, of niet, ter sprake zou komen. Hoe het met hem was? Op verschillende vlakken? En met haar? Vragen zouden best kunnen volgen en ergens wilde ze Lyron te vriend houden, ze wilde nog met hem kunnen praten zoals ze dat wel konden doen voor ze eraan begonnen waren en eraan een einde gemaakt hadden.. Maar dat was in haar ogen best wel mogelijk te veel gevraagd, ze wist niet hoe Lyron over haar dacht, al vermoedde ze wel dat hij het woord 'slet' misschien vaak gebruikte samen met haar naam in één zin, in zijn gedachten. Maar of hij dat ook luidop zou zeggen, betwijfelde ze. Hij had respect voor meisjes en wat Emilie hem ook had aangedaan, ze wist dat hij zich niet tot het niveau zou verlagen om haar als 'slet' bekend te maken.
Hij liet het gordijn wat lachend terugvallen als reactie op haar vraag om het niemand te vertellen en een glimlachje verscheen op haar gezicht; hmja, hij zou wel zwijgen.. Ze liet haar kleding wat terug op z'n plaats vallen, wat verwilderd door het heftige rennen. Ze hoorde een vrolijke 'graag gedaan' en merkte dat ze het misschien toch niet zo heel erg leek te vinden dat Lyron degene was die haar 'redde'. Ze likte in het hokje nog snel haar potje Ben & Jerry's uit, verwijderde enkele chocolade vlekjes van haar gezicht en luisterde naar zijn woorden. Of ze mee ging? Drinken omdat ze zo geschrokken was? Een mogelijke kans om hem een beetje te spreken? Ze had genoeg gehoord uit verschillende monden over Lyron; maar geloofde geen verhaal van allen; mensen praatten veel, waarheden waren zeldzamer dan leugens en van wie kon ze dingen wat beter horen dan van hem zelf? Ze was nieuwsgierig naar hoe het met hem ging; wat zijn verdere plannen waren en waar hij mee bezig was, al zou ze die nieuwsgierigheid gaan verbergen, met alle moeite van de wereld. Ze knikte even - dacht niet na over het feit dat de jongen haar niet kon zien knikken - en wachte even. De jongen was weg, maar was het niet raar om een meisje uit de kleedkamers van de mannen te zien komen? Ze keek tussen een spleetje van het gordijn door en zodra de kust veilig was, huppelde ze snel de kleedhokjes uit en wandelde daarna weer quasi stijlvol de winkel uit, waar Lyron stond te wachten. Haar donkere haren waren een stukje gegroeid, het was nu ook al een tijdje geleden sinds ze elkaar zagen. Ook waren ze alweer een maandje verder na de breuk tussen Alain en haar. Ja, ze dacht soms nog aan Alain, maar hij had gelijk gehad; blijkbaar was het toch niet zo mooi geweest als ze dachten dat het zou worden tussen hen.
Het meisje glimlachte even naar Lyron en keek hem vragend aan. "Je hoeft me toch niet te trakteren, het is niet dat ik me amuseer met mensen hun kleding vol kliederen dat ik geen werk heb.. En je weet dat ik me niet meteen graag laat trakteren.. " Ze hield haar hoofd kort schuin en dacht even na. "Maar dat wil niet zeggen dat ik niet graag mee met je iets ga drinken."
[Sorry, inspi ]