Not even one..

Not even one

Emilie klemde haar papieren met gekruiste armen tegen haar borst aan. Het was een dikke bundel, een pagina of honderdvijftig, die een cursus aardrijkskunde omvatte. Ze was die vergeten in haar locker en had besloten die, aangezien ze morgen een zware overhoring had, zo snel mogelijk te gaan halen. Nochtans wist ze dat haar concentratie ver te zoeken was. Ze was teleurgesteld geweest om Alains actie het tussen hen uit te maken, maar anderzijds niet meteen kwaad. Spijtig vond ze het wel, te weten dat de jongen al een tijdje niets meer voor haar voelde, of dat hij überhaupt ooit iets voor haar gevoeld had. Ze begon zich vragen te stellen bij de definitie van 'liefde' en besloot dat die definitie helemaal niet bestond. Wel was er die van 'wederzijdse liefde' en ook zijn antoniem. Die laatste, had ze nu wel ervaren. Dat ze daarvoor een betere relatie had opgegeven, begreep ze niet helemaal goed, maar wat zij toen voelde, leek echt, was écht. Jammer genoeg, voelde ze zich eerder voor de gek gehouden dan triest om het verliezen van een liefde. En al wist ze dat het waarschijnlijk Alains bedoeling niet was geweest, het kwetste haar, het maakte haar vooral onzeker en bracht haar op een of andere manier terug naar het punt waar ze was voor ze begon aan de relatie met Kenneth, die met Lyron en die met Alain. Drie achter elkaar, van de ene naar de andere, zonder pauze.. Na een week kon ze het nog niet vatten. Te midden van alles, vind je het doodnormaal, maar wanneer je terugblikt, lijk je een ander persoon. Ze was veranderd, was zelfzekerder geworden en soms zelfs een tikje arrogant, en ze haatte het. Ze haatte de persoon die ze was geworden en wilde weer terugkeren naar de andere Emilie. Degene die ze zélf begreep, degene die haar niet verwardde. En het leek makkelijker dan eerst. Haar kleding koos ze beter uit, liet té blote outfits achterwege en ging voor de lieflijke, meer dromerige kleding. Daarom dit schattige jurkje, dat mee bewoog op haar wandelen.
Het was warm, buiten, de vogels zorgden voor een muziekje op de achtergrond dat lekker ontspannen werkte. Het meisje besloot hier te gaan zitten en zo te gaan leren, er waren immers geen lawaaimakers in de buurt en bovendien was het hier nog best rustig. Ze wandelde naar één van de grasveldjes, legde het vestje dat ze bij zich droeg op de grond en ging erop zitten, met haar rug tegen de boom aanleunend. Werk steken in school was een geweldig idee geweest, zo kon ze zich proberen wegwerken van deze wereld en niet concentreren op andere zaken, al was dat moeilijker. Ze had zich afgevraagd of er iemand anders was geweest. Of ze iets verkeerds had gedaan, of ze iets verkeerds had gezegd. Emilie vond het spijtig, dat was duidelijk, maar een relatie die niet op wederzijdse liefde was gebaseerd, kon nergens toe leiden behalve tot een break-up. Tranen waren wél opgeweld, maar dat toen ze alleen was, toen ze niemand om zich heen was en de stilte haar met de neus op de feiten drukte. Alain was verleden tijd, maar ze zouden wel vrienden blijven. Het was nu eenmaal zo, en dat besloot ze te aanvaarden. Wel zou ze volgende keer meer dan twee keer nadenken voor ze zich opnieuw aan eender welke jongen zou gaan binden. Ze wilde bovendien niet meer, leek geen energie te hebben om weer een moeilijke relatie te beginnen. Ze had er gewoon geen zin meer in.
Haar hand gleed kort over de voorpagina van haar cursus, maar erin bladeren deed ze niet. Staren naar de pagina, piekerend. De boom zou haar hersenen kunnen horen kraken; maar hij zou haar, als enige gezelschap, niet wegjagen.

OPEN

Jimmy liep met zoals altijd zijn petje op en zijn broek op zijn knieën de gangen door, de zelfzekerheid straalde van hem af. Hij was niet bang voor wat mensen van hem vonden, hij was het toch wel gewend om gehaat te worden, liefde was moeilijker voor hem. Ja hij kon wel een meid mee naar zijn kamer nemen, maar dat was geen liefde. Hij vond het moeilijk om zich te binden, bang om weer gekwetst te worden , daarom hield hij iedereen op afstand. En mensen hielden hem ook op afstand, vanwege zijn tatoeages en nu hadden ze er nog een rede meer bij, hij zat al een tijd bij Die Hard niet dat ze heel erg actief waren maar mensen kende de naam wel. Met zijn handen in zijn broekzakken slenterde hij rond op de gang, hij moest zich om 6 uur melden die tijd moest hij opschool blijven. Zo zag meestal zijn dag planning er uit. Hij kon er ook niet veel aan doen dat hem deze lessen hem helemaal niet interesseerde en dat hij geen respect toonde naar de docenten. Maar in zijn ogen moest je respect verdienen en verdienden hun dat nee? Wat hebben hun mee gemaakt, moesten hun voor hun leven vechten, nee het zijn gewoon een stelletje mietjes die zich achter hun “Macht” schuilde. Er ontsnapte een zucht uit zijn mond, hij dacht aan de tijd dat hij er nu was, het was de bedoeling dat hij zou veranderen. Maar hij was echt niet veranderd, je kan een ziel niet veranderen, je kan hem breken ja maar niet veranderen. Hij ging nog steeds met “Slechtere” mensen om. Echte vrienden had hij niet, hij kon wel goed met een paar opschieten maar liet ze niet te dicht bij komen. Een meisje wist zijn verleden maar die heeft hij daarna nooit meer gezien, ze zou zeker zo geshockt zijn en niet met zo iemand om willen gaan. Ze had belooft hem te helpen maar het is er nooit van gekomen. Veel mensen zouden het als een klap in hun gezicht opvatten maar hij had al zo veel klappen gekregen letterlijk en figuurlijk dat hij het niet meer voelde. Toen hij naar buiten kwam kneep hij even zijn ogen dicht, het was erg warm weer en de zon scheen recht in zijn ogen. Even bleef hij staan en zocht zijn MP3 op veel beters had hij toch niet te doen. Gelukkig had hij een vest aan en kon hij die uit trekken ,daaronder had hij een tankertop aan. Zijn spieren en tatoeages waren goed te zien. Bij het eerste en beste bankje liet hij zich neer ploffen, hij was zo diep in gedachte en zijn muziek gezonken dat hij niet eens doorhad dat er nog iemand naast hem zat.