Is it you again.

Het was een warme dag, de zon stond hoog in de hemel en er waren bijna geen wolken. Er heerste een drukke sfeer, brommergeluiden, mensen die haast hadden om op tijd bij een afspraak te komen, overal staken mensen over. Voorzichtig stapte Lille de kledingzaak binnen, ongelofelijk, een dag geleden was dit gebouw nog leeg en het was nu al helemaal ingericht. Overal stonden rekken met nieuw binnengekomen jurkjes, broeken, assecoires. De muren waren helemaal geverfd en er waren allerlei decorstukken opgehangen. Een man achterin de winkel zat haar te begluren en ze voelde zich totaal niet op haar gemak. Om zijn blik te vermijden keek ze via het etalage raam naar buiten. Ze voelde een tik op haar schouder, een vrouw vroeg of ze erlangs mocht. Ze was even vergeten dat ze midden in het pad stond. Even keek ze naar de jongensafdeling van de lange ruimte, maar ze stapte af op de meisjes kant. Dit was niet echt een winkel voor haar. Ze kwam telkens hetzelfde soort tegen. Allemaal overdreven vrouwelijk, chique, of sexy. Dingen die niet bij haar figuur pasten of die gewoon niet voor haar bedoeld waren. Na even rond te hangen en wat dingen uit te proberen spotte ze dan eindelijk iets écht leuks. Het was een nieuw soort blousje, niet te velle kleuren, en ook niet saai. Ze dook een kleedhokje in, binnen een paar seconden stond ze voor de spiegel. Ze hoorde gefluit van een jongen en keek even achterom, maar zag niemand staan. Ze ging met haar hand door haar haar en staarde tevreden naar haar spiegelbeeld. Ja, dit stond haar wel. Eenmaal bij de kassa verscheen weer dezelfde man, die haar eerder had zitten begluren. Kort ging hij achter haar in de rij staan, maar liep daarna weer weg, alsof hij zich bedacht had. Vreemd. "Kan ik u helpen?" Vroeg de man achter de kassa. Ze schoof het blousje over de toonbank en hij noemde een prijs. Toen ze haar portomonnee uit haar tas wou halen, merkte ze dat de rits al open was. Had ze het vergeten? Gestressd graaide ze door de inhoud van haar tas, maar hij was nergens te bekennen. "Het spijt me, ik kan m'n portomonnee niet vinden," zei ze verward. Ze ving een chagrijnige blik op, en verliet de winkel. Ze zou later wel terugkomen voor dat blousje, want die wou ze echt graag hebben. Ze keek naar de grond, of haar portomonnee misschien uit haar tas was gevallen, maar door de drukke menigte was het veel te chaotisch. Ze zou hem zo echt niet terugvinden. Geweldig, nu kon ze weer naar de bank gaan voor een nieuwe pinpas. Het moest die ene man geweest zijn, die achter haar ging staan in de rij. Maar hoe kon hij ongemerkt haar tas opendoen? Ze gaf zichzelf de schuld, maar ging er verder niet meer over denken. Haar ogen vingen het beeld op van een bekende voetballer, maar het was slechts een poster achter het glas van een etalage. Teleurgesteld verliet ze een zucht en liep een beetje verveeld verder. Aan dit leven zou ze nooit wennen. Ze wou haar oude leven terug.

[Charlene]

Vol blijdschap huppelde ze bijna door de stad heen, van winkel naar winkel. Haar lievelingswinkels afspittend, met plezier. Ze moest wel, of nouja moest van zichzelf, de laatste tijd voelde ze zich enorm teneergeslagen. Wat ze eruit moest halen, eruit moest werken. En dat deed ze vrijwel met haar favoriete bezigheid: shoppen totdat ze er bij neerviel. Niet dat ze zo verschrikkelijk veel geld te besteden had, maar wel genoeg om zichzelf weer op te vrolijken.
De winkel waar ze op dit moment in liep, met aan beide armen 2 tassen van luxe merken van de winkels waar ze net was geweest en wat geld had gespendeerd, was haar nog niet erg bekend. Een nieuwe zaak. Maar de kledingstijl die ze verkochten, trok haar aan. Enorm chique kleding, sexy en natuurlijk haar smalle maten.
Even snel speurde ze rond, van de kassa tot aan het allerlaatste pashokje. Wacht, wat. Wie stond daar nou bij de kassa? Was dat nou.. Nee toch? Jawel! Het was Lille! De meid die ze had ontmoet bij een voetbalwedstrijd, samen met een toenmalige vriend, wat bijna haar vriendje was, maar tevergeefs. Ze had het niet echt met hem, het klikte niet tussen hun. Bovendien keek hij ook vaak naar andere meisjes, naar hun kontjes.
Charlene keek blij op, wou net naar haar toe gaan om te laten merken dat zij er ook was. Maar voordat ze dat kon doen, zag ze een man achter haar staan, waardoor ze haar al moeilijker kon zien. De man leek wel iets raars uit te voeren, een buitenlander leek wel. Stomverbaasd kwam ze achter het kledingrekje vandaan, zodat ze de rij beter in de gaten kon houden. Wat deed hij daar nou? Nee! Wat?! Haar dolblije glimlach veranderde in een bloedserieuze blik. Ze zag hoe hij haar tas openritste en vervolgens haar portemonnee eruit viste, alsof het niets was. Gauw genoeg verdween hij weer, deed alsof hij wat vergeten was en dook weer ver naar achter in de winkel. Heel even wierp ze nog een blik op haar vriendin, die er nu ook achter was gekomen dat haar portefeuille kwijt was, en deed een poging om de kassière haar niet boos weg te laten sturen.
De blonde meid keek algauw terug naar de buitenlander, ging erop af. ''Hee jij!'' Ze siste naar hem, waardoor hij opkeek van zijn buit die hij had gevangen. ''Ja jij! Geef dat onmiddellijk terug!'' Zei ze al wat harder, deze keer op een wat minder dan neutralere toon. Hij schudde zijn hoofd, wist blijkbaar niet in gewone taal antwoord te geven. Of hij wou liever niet zijn stem bekendbaar maken, wat een onzin. Zonder een andere manier te bedenken, sprong ze bovenop zijn rug. ''Geef terug! Geef terug! Geef terug!'' Krijste ze, zodat de werknemers van de winkel het mogelijk zouden horen en erop af komen. Blijkbaar zou ze nu ook wel te zien zijn bovenop een onbekende man, omdat ze met z'n tweeën boven de kledingrekken uitstaken. Nog altijd boos beukte ze met haar vuisten op zijn borst, flink schuddend met haar lichaam bovenop de zijne. Schelden deed ze niet gauw, vooral omdat ze netjes was opgevoed. En schelden deed haar toch niet veel, het betekende eigenlijk niets. Dat ze het vaak genoeg van een ander hoorde, oké. Soms deed dat pijn. Maar om het zelf te gebruiken, om zichzelf zo laag te laten zakken, daar had ze het er niet voor over.

[Late post, sorry voor dat! Had niet zoveel tijd plotseling, kwamen wat dingetjes tussendoor. Dus vandaar.. zal straks rightaway antwoorden als je weer gepost hebt! ]