Somebody

Het houtte bankje zat goed. Het meer glinsterde en vormde samen een regenboog achtige schim over het water heen. April tuurde ernaar, de laatste tijd wist ze niet veel wat te doen, en was ze er niet bij met haar hoofd. Ze spijbelde soms, ze at dingen die ze niet lustte, deed af en toe vervelend tegen leraren. Ze schaamde zich er naderhand voor. Maar slechts één iemand wist wat de oorzaak was, en dat was April zelf. Eenzaam.. Eenzaam, ze had geen vrienden, niemand die met haar kon praten, haar ouders moest haar niet eens meer, daarom hadden ze haar waarschijnlijk het huis uit gezet. Als ze naar huis mocht gaan, in der verlofsdagen van Monica High; ging ze naar haar tante, Jaqueline. Jaqueline was aardig voor April, de enige persoon in de hele wereld, ze maakte altijd camille thee voor haar, heerlijk, maar op den duur raakte je het echt beu. De bank kraakte toen April opstond. Ze liep naar het meertje toe, in haar jas zat een madelief, die ze juist had gevonden. Ze vond hem prachtig. Ze hurkte vlak voor het meer en nam de madelief uit haar jaszak. Ze trok het steeltje van de madelief eraf en lag de kop van de madelief netjes op het water. "Ziezo." Zei ze en er verscheen een glimlachje op haar gezicht. Eindelijk vergat ze die vervelende dingen die ze in school, thuis, of rondom haar meemaakte. Een gevoel van eenzaamheid drong door haar heen. Het was verschrikkelijk. Ze wou eens iemand hebben, iemand, die helemaal voor haarzelf was. Niemand die aan die iemand mocht komen. Oké, dat was een beetje te ver gezocht, maar, ze wou iemand. Iemand in haar leven.

Iemand waar je om kan lachen. Iemand waar je alles aan kan vertellen. Iemand die jou begrijpt. Iemand die altijd in je hart zal blijven. Iemand die je verzorgt. Iemand die er altijd voor je zou zijn. Iemand waarvan je weet dat die nooit liegt. Iemand die weet wat er met jou gaande is. Iemand die je beschermt. Iemand die je nooit voor ook maar iets zou opgeven. Iemand die je leuk vind zoals je bent. Iemand die je nodig hebt in je leven. Iemand die je terug dat gevoel geeft van: ik hou van mijn leven. Iemand die van je houd. Iemand die je kan troosten in slechte situaties. Iemand die je aan het lachen maakt, wanneer je boos bent. Iemand.. Waar was die iemand in je leven?

Het was al een paar dagen geleden geweest dat ze hier op school kwam. Ze kon nog niemand, maar dat was ook niet nodig, ze had haar auto's en die vertelde geen geheimen door. Ze zou ook bijna niemand kunnen vertrouwen je wist niet wie goed was en wie slecht was. Misschien waren ze wel achter haar aan gekomen. Was er toch iets uitgelekt. Mia zuchtte even, ze was vandaag even de omgeving aan het verkennen. Ze had haar bruine haar losjes over haar schouders hangen. Af en toe waaide er een streng haar met de wind mee, ze liet haar blik over een meertje glijden en zag in de verte een bankje. Rustig slenterde ze op het bankje af, ze hoefde vandaag nergens heen dus had alle tijd. Ze stak haar handen in haar jaszak en staarde verder naar haar schoenen toen ze weer vooruit liep. Ze had het tot nu toe nog niet erg naar haar zin gehad op school ze was uitgelachen en vaker te laat gekomen omdat ze nog aan de auto's aan het sleutelen was. Wat miste ze Rio toch, en al haar vrienden. Hier had ze helemaal opnieuw moeten beginnen, haar auto's had ze niet mee kunnen nemen, dat was te duur en viel te veel op. Hier had ze dus een goedkope Mazda RX-7 gekocht en helemaal omgebouwd, ze zou er binnenkort de straten mee op gaan. Maar eerst moest ze inburgeren en kijken als het er anders dan thuis aan toe ging op de straten, vast minder agressief en gevaarlijk. Ze was ondertussen al bij het bankje aangekomen en ging zitten. Ze staarde dromend voor zich uit, denkend over van alles en nog wat.