Why are they laughting !?

Mia was vroeg opgestaan om de puntjes op de i te zetten van haar nieuwe auto ,een Mazda RX-7. Deze had ze van haar laatste beetje geld gekocht en een paar onderdelen. Zo kon ze binnenkort weer op straat ,het liefst vanavond nog, om geld te verdienen. Toen ze klaar was had ze net genoeg tijd gehad om haar haar los te gooien en snel een setje aan te trekken. Ze had niet door gehad dat er nog een streep op haar Venetiaanse huid van haar gezicht zat. Ze rende snel door de gangen om nog optijd bij Geschiedenis te zijn, net voor de deur dicht ging glipte ze naar binnen en ging ergens achteraan zitten. Toen ze na wat uitleg druk aan het werk waren hoorde ze allemaal gesmoes en gelach, eerst wist ze niet over wie het ging maar al snel voelde ze de blikken van iedereen naar haar gaan. Ze wist niet waarom ze uitgelachen werden maar voelde zich wel k**. Ergens wist ze wel dat ze daar niks van aan moest trekken maar het was toch moeilijk, ze verschool zich een beetje achter haar geschiedenis boek.

De buitenwereld waar het leven fijn was, de weg naar huis, het pad naar verllossing van deze eenzaame tijd. Hij zou het liefst naar huis, maar dat kon niet. Elke keer weer, elke keer weer zat hij hier. Hij wou hier gewoon weg. Hij had, op Jacky na, niemand hierr, en hij wist niet zeker of hij dat ook wel wou. Het enige wat hij wilde was weg, weg van deze school! Weg van de stomme leeraaren een zijn enzame tijd. Hij wou terug naar zijn gelukige jaren, samen met vrienden weg en uitgaan, zonder te hoeven uitkijken dat je daar in je eentje zou staan. Het leven is geen leven zonder vriendschap, maar wat moest je met het leven als het je niet gelukig maakt, dan moest je naar een andere plek! maar jah als je vast zit op één plek is er niks om nog voor te leven, maar hij kon binnekort weg, naar huis, de zomervakantie, weg naar de hemelse plaats waar hij zich tuis voelde, waar je nergens rekening mee hoeft te houden, terug naar je oude vrienden die je altijd hebben en blijven steunen, de plek waar je thuis hoort! Waar iedereen bekent is en alles mooi en normaal is!


Yvan zuchte. Er liep een traan over zijn wang, die hij gou weg veegde zodat niemand het kon zien. Yvan was de klas uit gestuurt door ded k*t meester van bronkhorst. Hij zat voor het raam, op het dikke raam kozijn. Hij staarde naar buiten, hij zag de kleine kinderen op de weiden spelen. Yvan zuchte nogmaals. Hij wou weg van deze eenzaame plek. Hij zag een meisje. Een onbekent meisje. Yvan kon haar niet goed zien, want ze was verborgen achter haar geschiedenis boek. Wat had dat meisje hier heen gebracht? Had ze het ook zo zwaar als hij? Ze zag er niet echt helemaal gelukkig uit. Yvan wist niet wat hij er mee moest, dus in plaats van contact met haar te zoeken staarde hij gewoon weer het raam uit. De zon scheen buiten. Een paar enkele wolkjes waren aan de lucht gebleven, terwijl de zon de wereld warmte bracht. De bladeren van de bomen bewogen mee lop de wind, terwijl de taken zachtjes mee wuifde. Hij dunnen bomen gingen ook zacht mee, of ze bij de groten wilde horen. Normaal... Hij wou dat iedereen gewoon normaal genoemd werd, ondanks hoe je eruit zag en je leef gewoontes, maar ja dat was natuurlijk niet zo, want dan zat hij hier natuurlijk niet. Niet hier om deze tijd, op deze plaats, in deze school, maar thuis achter de computer praten met vrienden en niet denken aan hoe het morgen zou zijn.

Mia hoorde nog steeds het gesmoes van de kinderen. Ze kon zich niet concentreren, maar huilen zat er niet in , net als in Rio moest ze zich sterk houden. Het liefst zou ze de eerste beste vlucht terug naar huis naar Rio nemen, maar dat kon niet als ze nog langer zou willen leven als vandaag. Ze staarde voor zich uit en opeens had ze er genoeg van. Voor ze zou flippen en iemand zou slaan, ja zo was ze eerder slaan als janken, als je de zelfde verleden als haar had dan had je dat ook gedaan. Ze pakte haar spullen en stond op, zonder wat te zeggen liep ze weg. De leraar riep haar nog na, ze wist nog steeds niet dat ze een veeg van smeer op haar gezicht had. Ze zou na school weer lekker naar de auto's gaan daar kon ze zich tenminste uitleven. Ze liep naar buiten en liet zich op het gras ploffen, ze hoorde kinderen spelen maar keek niet op. Even op rust komen en dan wachten tot de les is afgelopen en dan nog 1 uurtje engels met de zelfde k** klas.