Smiles on a summer day

In haar nieuwe Porsche Oldtimer reed Sarah het centrum van Santa Monica binnen, terwijl het vrolijke deuntje van Lynyrd Skynyrd's Sweet Home Alabama uit haar luidsprekers galmde. Het geluid van de motor kwam er met een schattig, zacht pruttelend geluid bovenuit, terwijl ze het wagentje soepel over de weg manoeuvreerde. Krap een week geleden had ze hem van haar vader gekregen, en sindsdien was ze er niet uit weg te slaan: de kleine Porsch was de reden geweest dat haar geliefde Audi R8 nu stond te verstoffen in de garage. Het pittige autootje met zijn schattige voorkomen had gelijk haar hart gestolen: ze hield nu al van dit wagentje, welke wat haar betrof één van de pronkstukken van 1962 was.
Nadat Sarah hem in een straatje had geparkeerd en de motor uit had gezet, rommelde ze nog wat aan de oude cassetterecorder zodat -zelfs nu de motor uit stond- de muziek nog vrolijk door speelde. Haar vader had aangeboden de hele wagen op te knappen, maar de brunette had erop gestaan dat de oude, handmatig bedienbare raampjes erin zouden blijven, evenals de oude cassetterecorder. Dat het wagentje nu beschikte over onder andere een nieuwe versnellingsbak en nieuwe motor kwam door het feit dat Sarah had gezegd dat haar vader zich -wat de technische verbeteringen betrof- uit had mogen leven: daar had hij immers meer verstand van dan zij ooit zou hebben. Ze had hem er echter ternauwernood van kunnen weerhouden Nitro-aandrijving te installeren, aangezien dat wat haar betreft nou ook weer niet hoefde.
Maar misschien was zij ook wel lichtelijk doorgeslagen in haar retro-voorkomen van vandaag; Sarah geloofde echter dat vintage het weer helemaal ging worden dit seizoen, wat ook de reden was dat ze dit schattige jurkje aan had getrokken, die ze ergens in een nieuw zaakje op de hoek van Santa Monica Place had gekocht: een winkeltje waar ze de wat exclusievere collecties van haar favoriete merken verkochten, en die ze nu al bestempeld had als één van haar favo nieuwe shop plekjes.
Terwijl Sarah de zonnebril die ze al die tijd op had gehad in haar haar zette, pakte ze haar tas van de passagiersstoel om hier vervolgens haar mobiel uit te vissen. In een mum van tijd had ze een smsje getypt en naar Ian verstuurd, om hem te laten weten dat ze tegenover het kroegje waar hij zich -als het goed was- bevond, op hem wachtte. Ze hadden van de week namelijk afgesproken wat in het weekend te doen, en of het nou door het stralende en zonnige weer kwam, of door het feit dat Sarah een vrij plekje in haar agenda had kunnen ontdekken wist ze niet, maar wat haar betrof was het moment om wat af te spreken nu gekomen. Ze wist dat Ian op zaterdag altijd een basketbalwedstrijd had met de jongens en dat ze daarna altijd een drankje deden in hun stamkroeg. Vandaar dat ze haar auto half op de stoep, half op de weg tegenover deze kroeg had geparkeerd. Speels drukte ze eenmaal op de claxon -wat een schattig geluid voortbracht-, waarna ze geduldig wachtte tot Ian de deur van de kroeg uit zou komen, zachtjes meezingend met de zomerse muziek.

& Ian
Aangezien ik hem 'n keer per ongeluk had gewist, hoop ik dat ie zo klopt.. xd

[De mobiel van Ian is vermoord en ligt in het water in het park xD
Zie Starbuck Coffee ><’]

De motor van zijn eigen Porsche had al een tijdje staan grommen toen hij had besloten een kroeg in te gaan. De seizoenswedstrijd tegen Pacific kwam er ook snel aan en ze moesten nog even flink trainen wat dat betrof. De Porsche reed rustig over de weg heen terwijl die 500 Pk kon hebben. Zijn blauwe ogen keken strak naar de weg waar hij op reed. Toen reed hij richting het centrum, parkeerde zijn Porsche dubbel in een vak. Het was gewoon smeken om een bon. Toch had hij er lak aan. Hij had geen behoefte aan een bon en wist dat de smerissen pas rond de avond actief werden. Hij had in de kofferbak een zwemshort liggen en een duikbril. Meestal was hij of in de kroeg of in het water te vinden. Hij stapte uit zijn Porsche en gooide het portier dicht. Hij gaf een sein dat de auto dicht moest gaan en hoorde die klikken als bevestiging dat die dicht was. Toen hij naast zijn Porsche stond rekte hij zich uit en stak toen zijn handen in zijn broekzakken. Zijn hele hand verdween in de broekzak op zijn duim na. Rustig wandelde hij de kroeg binnen en stak zijn hand op naar de barman. Die kende hem ondertussen wel. ’Het vaste recept?’ vroeg de man. Hij knikte en schoof op een barkruk en keek toe hoe de man zijn glas schoonmaakte en daar een bodem bourbon in schonk. Hij grijnsde even. Hij zag er zo lichtgezegd sjofel uit met zijn zwarte T-shirt en gewone jeans. Zijn leren jack dat hij had gekocht in het centrum met Sarah had hij ook aan. Sommige noemden mensen die zo’n jack droegen asociaal maar hij vond het gewoon normaal. Toen zijn bourbon voor hem werdt neergezet knikte hij naar de pin automaat. De man fronste maar haalde zijn schouders op. Wat maakte het hem uit? Hij kreeg de pinautomaat voor zijn neus en hij betaalde met zijn pas. Hij had besloten dat hij niet meer dan een glas zou nemen omdat hij vandaag nog had afgesproken. Hij vond het nog steeds vervelend dat hij zijn mobiel kwijt was en dat hij nog steeds geen nieuwe had. Kenneth had hem de zijne aangeboden maar hij had dat aanbod afgeslagen omdat hij wel beter wist. Hij zou Esther er een laten betalen. Ze had ook nog een SMS naar Sarah gestuurd en hij vond het ronduit vervelend. Hij nam een slokje van de sterke drank en grimaste nu weer. Toen hoorde hij buiten een toeter afgaan van een klein wagentje. Hij keek naar buiten –De deur was immers open- en zag een rood wagentje staan met Sarah daar elegant naast. Hij slaakte een zucht. Ze was er nú al. En hij had zijn bourbon nog niet eens op. Hij sloeg het glas toen maar gelijk in een teug achterover en stond op. Hij bedankte de man achter de bar en liep toen naar buiten. Sarah had een wit jurkje aan wat hem niet verbaasde. Ze was elke dag anders verkleed en ze leek wel een paspop. Maar dan wel de mooiere uitgave. Hij liep naar haar toe en trok verwonderd zijn wenkbrauwen op bij het zien van de Porsche van Sarah. Had ze nu alweer een nieuwe auto? Hij stond bijna voor haar maar zijn ogen waren niet op haar gericht maar op de Porsche. Deze was rood en zag er nog zeer goed uit voor zijn jaartelling. Voorzichtig ging hij met zijn hand over de lak heen. Dit wagentje leek wel als nieuw. Toen wendde hij zich tot Sarah. ‘Nieuw wagentje?’ zei hij en grimaste zijn witte tanden bloot. Het was werkelijk een mooi wagentje maar hij wist zeker dat hij er niet in zou passen. Ookal zou hij zich helemaal dubbelvouwen, dat zou nog niet werken met zijn 1.77 grote lichaam. Dan kon hij beter zijn eigen Porsche hebben. Daar kon hij veel beter in zitten maar dit model was te klein voor hem. Hij staarde nu naar Sarah en niet meer naar de Porsche. Waarom had ze ook een Porsche gekocht? Ze had hiervoor een Audi gehad en ze leek maar niet tevreden te willen zijn met een auto. Dat irriteerde hem een beetje. Je koos een auto en daarmee reed je net zo lang totdat die versleten was. Daarna kocht je pas weer een nieuwe in zijn ogen. Wat dat betrof was hij simpel. Toen ging hij naast haar staan en gaf haar een zoen op haar wang. ‘Goedemorgen trouwens’ zei hij en keek toen naar de andere auto’s op de parkeerplaats. Langzamerhand moesten ze eens wat gaan bedenken. Ze zouden met de Dolfijnen gaan zwemmen in het wild voor zover hij zich kon herinneren. De vorige keer dat hij haar had gezien was ook op het strand geweest. Hij wist alleen weinig meer van wat er laat op de avond was gebeurd. Maar de week die was voorbijgegaan had aangevoeld als een marteling. Alsof hij langzaam over duizend roestige scheermesjes werdt getrokken en hij er niks aan kon doen. Maar nu het moment eindelijk daar was voelde hij zich nog zo. De stilte voelde voor hem nu wat ongemakkelijk aan. Wilde Sarah hem meenemen in haar mini Porsche? Hij hoopte vurig van niet maar hij kon ook gewoon achter haar aanrijden met zijn eigen Porsche. Hij draaide zijn hoofd en keek vergenoegzaam naar zijn auto die nog steeds dubben geparkeerd stond. En er was geen smeris te zien. Hij grimaste zijn typische grimas en wachtte op antwoord van Sarah dat zeker snel zou komen.

[ Haha, ohja xD Daar verzinnen we wel wat op & Sarah zat nog in de auto, btw.. (a') ]

Terwijl Sarah haar mobiel enkele keren tussen haar vingers door liet glijden om hem vervolgens weer op te vangen, wachtte ze tot de kleine pop-up "Bericht ontvangen" zou verschijnen. Wanneer het mobieltje op stand-by ging, tikte ze eenmaal simpel op het schermpje om deze weer op te laten lichten, terwijl de pop-up nog steeds niet verschenen was. Er was een verbaasde uitdrukking op haar gezicht verschenen, aangezien het berichtje normaal enkele seconden na het versturen van een bericht al verscheen, waarop ze haar schouders licht ophaalde en het mobieltje terug stopte in haar tas. Als ze geen reactie kreeg zou ze het kroegje wel in lopen om te kijken of hij er was en anders was het misschien een beter idee een andere dag af te spreken: meer doen dan hem proberen op te zoeken en te bellen kon ze immers niet doen. Ze hoopte dat het smsje was aangekomen en besloot voor de zekerheid nog even op hem te wachten.
Ondertussen bekeek ze zichzelf in de zijspiegel die ze hiervoor wat bijdraaide, en haalde nog eens haar hand door haar haar. Haar bruine lokken vielen hierdoor weer perfect in model, waarna ze werd afgeleid door beweging buiten. Nieuwsgierig keek ze op, en kwam tot de conclusie dat het Ian al was. Met een glimlach opende ze vervolgens de deur van het rode autootje en stapte ze uit, waarop ze met haar elleboog op de bovenkant van de deur steunde die momenteel nog openstond. Ze zag hoe Ian met een ietwat bewonderende blik haar nieuwste aanwinst in zich opnam, waarop haar glimlach breder werd. "Nieuw wagentje?" vroeg hij dan ook geïnteresseerd nadat hij zijn hand met een zekere voorzichtigheid over de lak had laten glijden, waarop Sarah trots knikte.
"Mijn vader kwam ermee, en hoe kan ik een schoonheid als deze nou afslaan..?" zei ze met een geamuseerde glimlach, een liefdevolle blik op de auto werpend. Sarah was iemand die perfectionistisch was en was daarom ook niet snel tevreden te stellen; dat ze deze aankoop van haar vader dan ook leuk vond was iets wat vrij uniek was, en dat maakte het autootje des te specialer voor haar. Het was klein, snel en pittig, straalde klasse uit op een bescheiden manier en -hoewel niet van alle luxen voorzien; zo zou ze het bijvoorbeeld zonder TomTom moeten stellen- was eigenlijk perfect voor haar. Ze kon niet geloven dat ze ook dit dingetje op een dag in de garage zou laten staan, terwijl ze eropuit ging met alweer een nieuwe auto: maar eigenlijk kon ze zich dat nooit voorstellen en toch gebeurde het keer op keer. Sarah had er echter geloof in dat ze het met deze langer uit ging houden dan haar gemiddelde auto, en zou proberen dat waar te maken ook: bovendien zou een klassieker als deze dat niet eens verdienen.
"Haha, jij ook goedemorgen" glimlachte Sarah, wakker geschud van haar gestaar naar haar autootje door Ian's woorden en de zoen op haar wang. "Dus, wat zijn de plannen voor vandaag?". Ze keek hem met een vrolijke glimlach aan, terwijl ze vurig hoopte dat hij het plan dat hij eerdere deze week voor had gesteld nog wilde uitvoeren. Hij had eerder namelijk ook voorgesteld naar de schouwburg te gaan, en hoewel dat ook best leuk kon zijn, vond ze het idee om met dolfijnen te zwemmen toch echt het leukste tot nu toe. Santa Monica had een prachtige omgeving, iets wat niet alleen toeristen aantrok, maar ook menig zeebewoner. Soms werden er vlak langs de kust van Santa Monica Beach dolfijnen gespot, hoewel hun plan was geweest om met een bootje wat verder het water op te gaan en dan eventueel te snorkelen. Ze hoopte dat de dolfijnen in een goede -ofwel; nieuwsgierige- bui waren, en dat ze wat dichterbij de mensen in het water durfden te komen: waarschijnlijk was ze niet de enige die daar sinds kleins af aan al van droomde.
"Oh hey, trouwens". Sarah bedacht zich plotseling iets. Ze toverde haar mobiel uit haar tas tevoorschijn, hem tussen haar vingers heen en weer slingerend in de ruimte tussen haar en Ian in. "Ik heb twee vragen wat dit ding betreft. Eén: waar is de jouwes. En twee: moet jij me niet iets vertellen over ene Esther?". Sarah glimlachte speels bij dat laatste, niet doorhebbend dat Esther eigenlijk helemaal geen leuke meid was, maar een of andere roodharige wraakgezinde die vrij toevallig de leidster was van Die Hard, en die het niet al te goed voor had met de brunette. Het smsje dat Sarah van haar had ontvangen had haar vreemd doen opkijken, vooral omdat het onder Ian's nummer was geweest. Eerst dacht ze dat het een grapje van hem was, maar later begon ze hier toch enigszins over te twijfelen. Mocht het iemand zijn die Ian had ontmoet dan zou hij het nu vast wel vertellen, en mocht het een grapje zijn geweest, dan zou hij haar nu vast uitlachen omdat ze het had geloofd. Nieuwsgierig naar zijn reactie keek Sarah hem daarom ook verwachtingsvol aan, het mobieltje ondertussen losjes in haar hand vasthoudend.

Hij stond eigenlijk nog steeds naar de auto te kijken toen zijn gedachtestroom werdt onderbroken door een goedemorgen terug. Hij glimlachte. De plannen voor vandaag? Dat wist ze dondersgoed. ‘Dat weet jij net zo goed als ik. Dolfijnen’ zei hij en zette een stap dichterbij. Hij werdt tegengehouden door het mobieltje van Sarah dat gevaarlijk ronddraaide en toen stelde ze twee vragen. "Ik heb twee vragen wat dit ding betreft. Eén: waar is de jouwes. En twee: moet jij me niet iets vertellen over ene Esther?". Hij keek haar even aan en voelde zijn kaak verstrakken. Waarom die trut zijn mobiel had gejat? Hij keek nu nukkig voor zich uit en sprak knarsetandend. ‘Die bitch heeft mijn mobiel in het Topspangate water gegooid en ik haat die vuurtoren’ zei hij kwaad. Je zou het bijna grommend hebben kunnen noemen. Zo snel was zijn stemming nog nooit omgeslagen. Hij stak zijn hand in zijn broekzak en viste zijn Porsche sleutel uit zijn broekzak. De liefkozende woorden die Sarah over haar Porsche zei gingen verloren in zijn geknars. Hij ging toen op de stoeprand zitten en gooide zijn sleutels op en neer. Hij nam een grote teug lucht en ving zijn sleutels weer. Hij vond het echt tien keer niks dat hij nu geen mobiel meer had maar liet het maar voor wat het was. Blijkbaar vond Sarah het maar niks dat hij geen mobiel meer had. Hij haalde zijn schouders op. Het kon hem op dit moment niks meer schelen. Ze konden nu toch met elkaar praten? Hij verwachtte ergens wel een hele preek van Sarah omdat hij geen mobiel meer had. En, dat ze hem mee nam op mobielenjacht. Bij de gedachte alleen al kreunde hij van vermoeidheid. Hij moest echt zien te voorkomen dat Sarah dat idee kreeg.
Hij dacht aan de spullen die hij in de auto had laten liggen en besloot dat hij zich niet in dit karretje ging persen ookal zou hij er in passen, het model zou hem rugpijn bezorgen. En daar paste hij voor. Kwaad siste hij tussen zijn tanden door. Esther spoorde niet. Misschien had Sarah dat nog niet door maar het was wel de harde waarheid. Hij zou haar graag de informatie verschaffen die ze nodig had. ‘Als je denkt dat die trien aardig is zit je flink mis. En ik heb haar een blauwe kaak bezorgt’ zei hij minzaam. Hij had haar laatst nog gezien op het plein binnen en haar hele kaak was zo blauw als zijn ogen. De plek die hij had geraakt had een precieze afdruk achtergelaten. Hij vond het prima zoals het nu was. Misschien moest hij eens een les in kickbox nemen om al die agressie af te reageren. Maar ja, Esther had hem zelf uitgelokt en ze had moeten weten wat het gevolg was als je hem sarde. Het waren die stekelige woorden geweest die hem tot die klap aan hadden gezet. [i] ‘Hoe is het met je vriendinnetje?’[/color] Hij sidderde weer helemaal en was terug op de plek waar dat was gebeurt. Het maakte hem kwaad. Hij begreep het en het maakte hem niks uit. Hij wilde die meid weer slaan. Zo hard dat die kop er bijna vanaf viel zoals bij Haast Onthoofde Henk uit Harry Potter. Die gedachte stond hem zeerzeker aan en hij knakte zijn knokkels. O, ja. Die gedachte was geweldig. Langzaam keerde hij weer terug naar de plek waar hij stond. Naast de Porsche van Sarah. ‘Ik rijdt wel met mijn eigen wagen naar het strand toe. Volg me maar’ zei hij en draaide zich om. Hij liep met grote passen naar zijn eigen auto toe. Hij maakte met de sleutel de auto open en ging op het donkerbruine leer zitten. Hij sloeg het portier achter zich dicht en keek in zijn achteruitkijkspiegel. Hij wilde het liefste zo snel mogelijk het water in maar hij moest eerst nog wachten totdat Sarah hem zou volgen. Hij startte de motor en liet die flink grommen voordat hij van de parkeerplaats afscheurde. Hij keek weer in zijn achteruitkijkspiegel of Sarah wel volgde en meende en rode auto te zien. Hij schakelde de versnellingspook naar zijn 5 en dreef de auto sneller vooruit. Hij reed nu al richting de 120 km per uur. De Porsche schoot als een jagende panter over het wegdek heen en hij zigzagde op stroken wat hem flink wat getoeter opleverde en een aantal middelvingers. Hij grijnsde even en trapte het gaspedaal dieper in zodat de meter richting de 130 km per uur liep. Hij moest eigenlijk langzamer gaan rijden omdat hij een bocht door moest gaan maar ging er gewoon met 130 km per uur doorheen. Doordat hij zo hard reed liet hij bandensporen achter in de bocht en moest toen echt remmen toen hij voor een stoplicht kwam te staan. Ongeduldig tikte hij met zijn vinger op het stuur totdat het stoplicht weer op groen sprong. En zoals hij al eerder had ervaart duurde het veel te lang. Hij wreef over zijn wang die hij en keek naar het stoplicht dat eindelijk op groen sprong. Hij duwde het gaspedaal weer in en zette koers naar North Pacific Ocean. Hij sloeg linksaf en ging toen het gigantische parkeerplaats op. Hij stopte dicht bij de ingang van het strand en klom naar de achterbank en schoof de kofferpak van binnenin open. Hij ging zitten op de rand van de kofferbak en trok zijn shirt alvast uit en pakte toen zijn spullen. Er was geen hond op de parkeerplaats omdat het nog vrij vroeg was dus kleedde hij zich in zijn auto om Terwijl hij daar omgekleed op zijn auto zat de wachten totdat de rode oude Porsche van Sarah verscheen genoot hij van de stilte op het ruisen van de zee na en het koele briesje dat over zijn huid streek. Ja, dit voelde prima.

"Ah, mooi". Er verscheen een vrolijke glimlach op Sarah's gezicht toen Ian bevestigde dat ze inderdaad met dolfijnen gingen zwemmen. "Ik was al even bang dat je het vergeten was" voegde ze er vervolgens aan toe, terwijl haar mondhoeken plagerig opkrulden. Ze had haar nieuwe strandtas -jaja, nieuwe: de vorige was afgeschreven omdat die door ondergetekenden zo ongeveer compleet geruïneerd was- op de achterbank staan met daarin de benodigdheden voor een leuke middag op zee. Stiekem had ze wel verwacht dat het plan doorging: want als hij dat niet had gedaan, had Sarah wel iets geregeld waardoor het toch nog doorging; zo handig was ze dan wel weer in het ompraten van mensen, wist ze.
Toen Ian zijn blik weer op haar had gericht na nog voor een kort moment haar auto in zich te hebben opgenomen, zag ze dat er iets veranderd was in die blik. Zijn ogen stonden star en even dacht ze er een glimp woede in te herkennen, wat bevestigd werd door zijn manier van spreken. "Die bitch heeft mijn mobiel in het Topangastate water gegooid en ik haat die vuurtoren". Sarah trok verbaasd haar wenkbrauwen op zodra hij was uitgesproken; hij had haar brein voor een kort moment in verwarring gebracht. Ten eerste was Esther dus niet wat Sarah verwachtte dat ze was -Ian leek immers een diepe haat jegens haar te koesteren, iets wat niet bepaald dicht in de buurt kwam van de vriendin waar de brunette haar eerder voor had aangezien- en ten tweede bracht het woord 'vuurtoren' haar voor een kort moment in de war. Het duurde echter enkele seconden voor er bij Sarah iets begon te dagen, waarop ze Ian weer aankeek. Okee, ze was dus roodharig: inderdaad geen goede keuze voor een vriendin.
"Hm okee, dat had ik niet verwacht" mompelde ze toen Ian met een nukkige blik ergens op de stoeprand ging zitten, terwijl Sarah nog steeds ietwat verbouwereerd was door zijn plotselinge uitbarsting, waar ze met die uitspraak dan ook op doelde. Hoe had die Esther het trouwens voor elkaar gekregen zijn mobiel in het water te gooien? Ian kennende zou hij zoiets niet snel over zijn kant laten gaan, een gedachte die haar bij het volgende punt bracht: had die meid het er überhaupt levend vanaf gebracht? Sarah merkte dat haar mondhoeken daarbij iets omhoog krulden, waarop ze haar gezicht snel weer in de plooi trok: nee, dat mocht ze niet grappig vinden..
Ze wachtte tot Ian weer was afgekoeld -althans; ze gokte dat hij een poging deed tot afkoelen door even te gaan zitten- en frummelde ondertussen wat aan de ring rond haar vinger. "Als je denkt dat die trien aardig is zit je flink mis. En ik heb haar een blauwe kaak bezorgd" hoorde ze hem van even verderop zeggen, waarop er rond haar mond een scheef glimlachje verscheen: ergens vond ze het wel grappig Ian zo pissed-off te zien, al was het niet het feit dat hij haar geslagen had dat haar deed glimlachen.
"Die gedachte had ik al opgegeven" mompelde ze geamuseerd terug naar Ian, het feit dat hij haar een blauwe kaak had opgeleverd maar even buiten het gesprek latend. Ze was zelf niet zo van de losse handjes en keurde dit gedrag van Ian dan ook af: maar ze wist zeker dat als ze haar mening ter sprake bracht, Ian daar tegenin zou gaan met de reden dat ze het verdiende. En aangezien Sarah het incident linkte met het mobiel dat te water was gegaan, leek het haar ergens nog enigszins redelijk dat hij haar een mep had verkocht: al wist ze niet dat dit niet de reden was dat hij haar geslagen had.
Ondertussen was Ian weer haar kant op gekomen, en stelde hij voor om met twee auto's richting het strand te rijden. Een blik op de straat richting de plaats waar Ian eerder dit gesprek heen had gekeken, leerde haar dat zijn zwarte Porsche daar inderdaad op hem stond te wachten. Sarah begreep dat hij zijn auto hier liever niet achterliet, en knikte daarom ook instemmend. "Okée" verduidelijkte ze het knikje enkel, waarop ze haar auto in stapte en Ian ondertussen naar de zijne liep. Sarah rechtte haar zijspiegel die ze eerder had gebruikt om haar haren in te doen, rommelde wat aan de oude cassetterecorder zodat Sultans of Swing van Dire Straits aan sprong, en startte vervolgens de motor, om haar tocht achter Ian in te zetten.

Ian reed zijn Porsche richting het strand met een stijl die menig mens gevaarlijk noemde, een waar Sarah echter niet aan wilde voldoen. Het duurde dan ook even voor ze op de parkeerplaats van het strand aankwam, waar Ian al geduldig wachtte.
Sarah parkeerde haar auto naast de zijne, pakte haar tassen en stapte vervolgens uit. Ze had het geluk dat haar vader ook een elektronisch slot op haar auto had geïnstalleerd, waardoor ze deze met één simpele knop op slot kon doen. "Zo, ik zie dat jij er al helemaal klaar voor bent?" begroette ze hem vandaag voor de tweede keer, een hoofdgebaar makend naar zijn outfit. "Ik moet me nog even omkleden, zo terug..". Ze liet haar blik over de omgeving glijden, waarop ze bleven rusten op de steiger waar verschillende soorten bootjes werden verhuurd. Waarschijnlijk zouden zij daar zo waarschijnlijk wat huren, maar Sarah's interesse ging op dit moment uit naar de kleedcabine's die ernaast stonden, waar ze dan ook heen liep.
Niet veel later nadat ze het hokje in was verdwenen kwam ze er weer uit, gehuld in een wit tuniek met daaronder een blauwe bikini. Op de steiger wachtte ze tot Ian haar kant op was gekomen, waarop ze vrolijk verder de steiger op liep. Een man met een bruine driekwartsbroek, blauwe blouse met hawaïaanse bloemen en een smoezelig vissershoedje op zijn hoofd kwam hun kant op, een wijds gebaar makend met zijn armen. "Allohaa, mijn vrienden" sprak hij hen jolig aan. "Wat kan ik voor jullie doen?". Een brede glimlach sierde zijn gezicht, eentje waarvan Sarah enkel een grimas kon trekken. "Hallo" begroette de brunette hem ietwat grinnikend terug, haar blik snel naar Ian verplaatsend. Onopvallend gaf ze hem een por in zijn zij, hem een plagerige glimlach toewerpend: van haar part mocht hij het vanaf hier overnemen.

Het was een feit dat het lang duurde voordat Sarah verscheen. Had die Porsche van haar geen motor ofzo? Toen het rode karretje eindelijk verscheen slaakte hij een diepe zucht. Sarah had een nieuwe motor moeten laten monteren in dat ding. Het pufte en steunde nog net niet en hij rekte zich eens goed uit. Hij had het toch een mooiere wagen gevonden toen die stil had gestaan. Hij stond op van de bumper en stapte de zon in. Hij had zich wel ingesmeerd voor het geval dat maar dat was eigenlijk niet echt nodig. Zijn huid was al diep gebronsd door de zon en had een mooie tint gekregen. Hij keek naar hoe Sarah haar tassen pakte en knikte toen ze hem vroeg of hij er klaar voor was. Toen liep ze weg en fronste hij kort. O, ze ging zich omkleden. Hij deed de achterklep dicht van zijn Porsche en deed die op slot. Hij liep achter Sarah aan en wachtte op een bankje dat tegenover het hokje stond en toen kwam Sarah uit het hokje in een witte tuniek en een blauwe bikini. Hij kon het niet nalaten om even te fluiten. ‘Je ziet er mooi uit’ zei hij grimassend. Hij was haar nog even aan het bewonderen toen hij ruw verstoord werd door een man die je in een allesomvattende term Zwerver kon noemen. Hij kon zijn ogen niet geloven en als hij niet beter wist zouden ze uit hun kassen rollen. Vrienden? Hij? Van een zwerver? Hij hoestte flink en bedacht verwoed hoe hij zijn stem weer terug moest krijgen. Hij hoorde Sarah naast hem grinnikten en hij keek haar aan met grote ogen. Ze wierp hem een plagerige glimlach toe en hij mompelde wat verwensingen naar de zwerver. ‘Dacht toch van niet’ zei hij elk woord langzaam uitsprekend. Over zijn dode lijk dat hij met die man ging praten. Voorzichtig pakte hij de arm van Sarah vast en trok haar mee naar de trap die naar beneden liep. Hij voelde het zand onder zijn voeten en grimaste. Hij liep naar een klein hutje toe liep naar de andere kant waar iemand zat. De mevrouw die daar zat had zo’n verveelde blik dat hij er bijna van moest lachen. Hij keek om zich heen maar zag maar een schip liggen. Hij haalde zijn schouders op en begon te praten. ‘Wij willen graag met wilde dolfijnen zwemmen. Heeft u een gids?’ vroeg hij vriendelijk. Hij sloeg een arm om Sarah heen en keek toen afwachtend naar de vrouw. Toen begon ze snel in het Spaans te praten en hij trok zijn wenkbrauwen op. Hij kon het tot op redelijke hoogte wel volgen en knikte toen ze geld vroeg. Hij pakte zijn portemonnee en griste er een aantal briefjes uit van 50 dollar. Hij legde het neer en de vrouw riep iets in het Spaans naar achter. Hij grimaste even kort. Ja, fijn dat ze iemand riep die hun mee zou nemen op een boot. Toen kwam er een nette man tevoorschijn. Veel beter dan die man die net opeens voor zijn neus had gestaan. Hij gaf de man een vriendschappelijke handdruk en gebaarde toen naar Sarah. Blijkbaar sprak de man alleen Spaans dus praatte hij terug in het Spaans. Hij wist niet of Sarah zo'n talenwonder was maar Spaans lag hem redelijk goed. Hij liep achter de man aan die naar het schip toeliep en hij glimlachte breed. Ja, dit was echt wat hij zich ervan voorstelde. Dit was een boot waar je het wel even op kon uithouden. Hij wenkte Sarah en sprong zelf al aan boord. Er lagen handdoeken klaar in de boot wat blijkbaar bij de prijs was inbegrepen. Hij ging zitten op het witte leer dat de banken bekleedde en hij keek naar het water. De man die het pak aanhad die startte de motor vast. Er werdt iets naar hem gegooid en hij ving het. Het was een en al blauwe stof en het was een vest dat je aan moest toen in het water. Hij trok het aan over zijn ontblootte bovenlijf en vroeg zich af hoe Sarah het aan moest krijgen met haar tuniek en bikini. Hijzelf keek naar het water waar hij een weerspiegeling van zichzelf zag. Hij moest zeggen, het zag er totaal niet verkeerd uit. Hij bedacht zich pas net weer dat Sarah een nieuwe strandtas vast had gehad. De vorige had het niet overleefd. Het deed hem een groot genoegen om weer eens op het water te zijn en om te gaan varen. Vroeger als hij de kans had ging hij vissen of hij ging naar het water in de buurt met een gewone rubber boot. Hij had dan meestal op het water zitten lezen en als hij werdt geroepen had hij knorrig gereageerd. Hij dacht ook terug aan die ene keer dat hij was gaan vissen. Hij had toen een vishaak in zijn duim gekregen en vervolgens had hij geprobeerd die er met een andere weer uit te halen. Omdat hij toen twee vishaken in zijn duim had gehad moest hij naar het 'Hospital' en daar hadden ze de haken goed verwijderd. Sinds die dag had hij zich voorgenomen om een haak nooit meer met een andere haak eruit te halen. Hij grinnikte even. Aan water had hij goede herinneringen overgehouden. En dan nog kwam het feit erbij dat hij een keer kopje onder was gegaan toen hij nog vrij jong was geweest. En tot zijn grote geluk was zijn vader in de buurt geweest om hem uit het water te hengelen. Het had slechter af kunnen lopen en hij wist het zelf ook. Hij plukte even aan het reddingsvest dat hij aan had en zag dat de man in het pak verder rommelde naar eentje voor vrouwen. Hij zag dat Sarah nog steeds niet aan boord was gestapt. Had ze geen vertrouwen in deze boot? Hij trok zijn wenkbrauwen hoog op waardoor en een paar rimpels in zijn voorhoofd kwamen te staan. Het laatste wat hij wilde was wel de Dolfijnen missen. Hij tuurde naar de horizon waar hij water omhoog zag spatten. Was dat een Dolfijn? Een ding wist hij wel. Mocht hij verzuipen -Wat hopelijk niet het geval was- zou dit vest hem helpen of een van de Dolfijnen. Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen naar Sarah en barstte toen in lachen uit. Ze ging hem toch niet vertellen dat ze bang was van water? Hoewel ze goed gekleed was voor het zwemmen en er altijd goed uitzag was het toch enigszins komisch dat ze de boot nog niet was opgestapt. Hij keek toen naar haar en probeerde zijn lach binnen te houden.

[Inspiratie was op xD ]

Voordat ze de pier op waren gelopen had Sarah vrolijk een rondje gedraaid in haar strand-outfit, waarbij het tuniek sierlijk achter haar aan fladderde. "Dank je" nam ze het compliment van Ian met een glimlach aan, waarop ze haar arm door de zijne had gestoken en ze de pier op waren gelopen. De begroeting van de sjofele bootverhuurder sprak echter ook Ian niet aan, die een spontane hoestbui leek te krijgen. Sarah meende enkele verwensingen tussen het gekuch door te horen, en stond ondertussen zelf ook aardig te lachen. Het moment waarop Ian de woorden "Dacht het toch niet" uitsprak en Sarah vervolgens zachtjes aan haar arm meetrok was een ietwat genant moment, waardoor Sarah alleen maar harder moest lachen. Ze wankelde op haar hakken, blij met de steun van Ians arm waar hij haar nog altijd zachtjes aan mee trok. Hij leidde haar naar een trappetje naast de steiger, eentje waardoor je op het korte, smalle zandstrand kwam. Op de laatste trede van de trap liet Sarah haar arm uit die van Ian glijden, zodat ze haar hakken uit kon doen en ze het stukje over het strand op blote voeten voort kon zetten. Ze moest enkele passen rennen om weer naast Ian te lopen, de schoenen ondertussen bungelend in haar handen. Ian had een hutje op het oog gehad waar ze ook boten schenen te verhuren, al was het aanbod hier aanzienlijk minder dan op de lange stijger. Het vrouwtje dat bij dit hutje zat zag er echter een stuk netter en beter te vertrouwen uit dan de smoezelige man van daarnet. Sarah was blij dat Ian deze verhuur gespot had, en hoewel haar lachbui nu compleet verdwenen was, sierde een glimlach nog altijd haar lippen toen ze bij het vrouwtje aankwamen.
Nadat Ian haar naar een gids had gevraagd sloeg hij een arm om haar heen, waarop zij haar arm soepel om zijn middel sloeg. Ze wist niet of de aanwezigheid van Ian haar zo lacherig en vrolijk had gemaakt of dat het het uiterlijke vertoon van die vent van daarnet was, maar Sarah had het idee dat ze op dit moment overal om moest lachen. Zelfs van het vloeiende Spaans dat Ian met de vrouw sprak moest ze giechelen, waarop ze zich bedacht dat het echt overkwam alsof ze een malloot was die er niks van snapte. Ze sprak zichzelf dan ook in haar hoofd orde toe: komop zeg, ze was niet voor niets de lieveling van meneer Justice, haar leraar Spaans. Hoewel Spaans dus één van haar beste vakken was, zou de vrouw nu vast een andere -ietwat negatieve- indruk hebben gekregen. Sarah geneerde zich een beetje wat dat betrof, maar kon zichzelf in ere herstellen toen een net geklede man ten tonele verscheen. Ian brabbelde wat tegen hem waarna hij Sarah aan de man voorstelde, waarop de man haar een vriendelijke glimlach toewierp en haar een handdruk gaf. "Buenos días, señor" begroette de brunette de man in vloeiend Spaans, met eveneens een vriendelijke glimlach. De man stelde zichzelf voor als Carlos, en vertelde in het kort dat hij vandaag hun gids zou zijn. Terwijl hij nog wat andere dingen vertelde over hoe de dag vandaag zou verlopen, wenkte hij hen om hem te volgen naar de boot. Sarah herkende de boot als een typische dolphin-tour boot, zoals ze ze wel vaker zag: het schip had een puntige boeg met reling waar je gewoon zou kunnen lopen of staan. In het midden was een opbouw met voorin de kajuit en bestuurderskamer, en wat meer naar achteren gelegen was een plek waar de gasten ook mochten komen. Hier stonden de wat luxere, bruin-leren sofa's en een mini bar, van waaruit je door kon lopen naar de achterkant van de boot. De zitruimte breidde zich hier uit met wit-leren banken die achterop het dek stonden en een luxueus-uitziende zithoek vormden. Links achter werd deze zithoek onderbroken door een open stukje, waar je met een klein trappetje te water kon gaan; hier lag ook een stapeltje handoeken. Al met al zag de boot er goed uit, en twijfelde Sarah niet aan het feit dat ze zich hier vandaag zouden kunnen vermaken.
Ian was de boot al snel opgeklommen, en had een plekje op de wit-leren bank veroverd. Sarah klungelde echter nog wat met al haar spullen: ze had twee tassen bij zich, waarvan er één om haar schouder hing en de ander aan haar arm bungelde. Tegelijkertijd hield ze haar hakken in haar andere hand vast, en was het dus een heel drama de boot nu op te klimmen. Ondanks alle luxe beschikte het niet over een loopplankje, en moest ze dus vanaf wal het dek op stappen. Probleem was alleen dat de vrouw van daarnet al bezig was de trossen los te maken, en de boot zich gestaag enkele centimeters van de kant verwijderde.
"Wat hulp zou hier niet overbodig zijn?" hintte Sarah Ian, waarop ze wat met haar armen zwabberde om zijn aandacht te trekken. Carlos merkte haar echter eerder op dan Ian -die het voorval alleen maar grappig scheen te vinden- en hielp haar aan boord voordat de boot zich te ver van de kant zou hebben verwijderd. Met een opgeluchte glimlach stond Sarah uiteindelijk met beide benen op het dek, en keek ze Carlos met een dankbare glimlach aan. "Gracias" bedankte ze hem, waarna ze haar tassen in het overdekte gedeelte van de boot in een hoek zette en naar Ian liep. Ze maakte het zichzelf gemakkelijk op de witleren bank en glimlachte vrolijk naar Ian toen ze hoorde hoe de motor op gang kwam.
"Heb je er zin in?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze voor zichzelf probeerde te bedenken wat haar antwoord daarop zou zijn. Het leek haar fantastisch om met dolfijnen te zwemmen, hoewel ze er nooit van had gehouden om in de diepere delen van de oceaan te zwemmen: het idee van een oneindige waterwereld onder haar werkte beangstigend, wat maakte dat ze -wanneer ze naar het strand ging- nooit verder ging dan 2 of 3 meter diepte. Nou was het zo dat je als toerist ook niet te ver mocht zwemmen aangezien gele boeien het zwemgebied aangaven, en het daar achter enkel voor boten bedoeld was, maar al zou ze verder dan dat mogen, zou ze het nog niet hebben gedaan.
Het geluid van de motor was zwak toen de boot zich langs de kleine pier voortbewoog, maar zodra het open water in zicht kwam veranderde het zachte gesnor in een luid gebrul. Een frisse zeewind liet Sarah's lange lokken dansen op het ritme van de wind, terwijl fijne waterdeeltjes opspatten zodra de boot met een redelijke vaart verder het open water op voer.

Hij glimlachte nog eens even vals en wilde toen overeind komen om haar te helpen. Carlos echter, was hem voor. Hij kon er wel om lachen. Sarah balancerend als een Bambi hertje dat overeind probeerde te komen en te blijven. Ze was gaan zitten en Carlos startte de motor en toen voeren ze de baai uit. De zon brandde op het dek en verwarmde de banken waar ze op zaten. Ookal waren deze wit, ze waren wel opgewarmd. De vraag die hem gesteld werd was eigenlijk totaal overbodig. Of hij er zin in had. ‘Wat denk je? Natuurlijk heb ik er zin in!’ zei hij en schoof onderuit op de bank. De motor gromde nog steeds en de kust verdween verder en verder uit het zicht. Hij genoot van het feit dat die drukke wereld even achter je lag. Hij riep even naar Carlos ‘Hasta qué punto estamos ahora?’ wat in het Spaans betekende; Hoe ver zijn we? Carlos gaf antwoord en zei tegen hem dat ze ongeveer zo’n 2 kilometer van de kust af waren en dat de bodem meer dan 15 meter diep was. Hij knikte en besloot toen te genieten van de zon. Boven het geluid van de motor hoorde hij meeuwen krijsen en toen hoorde hij geplons. Hij opende zijn ogen en gebaarde Carlos de motor uit te zetten. Toen de motor stil werd keek hij over rand heen en ja, hoor. Daar zat het dier waar ze naar op zoek waren. Een dolfijn. Hij glimlachte en vertelde in het Spaans dat ze dolfijnen hadden gevonden. Ze hingen eigenlijk nog niet zo lang stil maar er kwamen al meer dolfijnen aan. Hij keek naar de diepe bodem en voelde elke vezel in zijn lichaam schreeuwen om in het water te duiken. Het water sloeg kalmpjes tegen de boeg aan en een van de dolfijnen begon te fluiten. Het leek haast wel een uitnodiging.
Hij stond op van de witleren banken en schopte zijn slippers uit. Carlos gebaarde dat hij zijn gang mocht gaan, iets wat hij zich geen twee keer liet zeggen en liep niet naar het trapje toe. Hij stapte gewoon op de rand van de boot. Hij boog door zijn knieën heen en hoorde Carlos achter zich zuchtten. Hij zal vast niet de eerste zijn geweest die zijn lichaam niet meer in toom kon houden. Hij zette zich af van de rand en zodra zijn huid contact maakte met het water onstond er een regen aan waterdruppels die alle kanten op vlogen –Inclusief die van Sarah- en hij kwam snel weer boven door het vest dat hij droeg. De dolfijnen waren van schrik eerst weggezwommen maar ze kwamen nu voorzichtig weer dichterbij. Hij bleef gewoon drijven in het water zonder er ook dan maar iets voor te hoeven doen. Het vest zat prima. Er een dolfijn dapper genoeg om naar hem toe te komen. Hij stak langzaam zijn hand uit en de dolfijn kwam dichterbij totdat zijn hand de neus van de dolfijn raakte. De huid voelde aan als iets wat hij nooit eerder had gevoeld. Je kon het eigenlijk vergelijke met nat rubber maar dat was het toch niet helemaal. Er klonk plots van allerlei kanten gefluit van dolfijnen. Het was eigenlijk gewoon iemand insluiten zei het niet dat er een boot achter hem dreef. Hij maakte een paar slagen naar voren en pakte de rugvin van de dolfijn vast. Zodra hij die vast had spurtte de dolfijn weg met hem aan zijn rugvin. Het water spatte op en de dolfijn maakte enorme snelheid. Dit was beter dan zijn Porche! Toen voelde hij de dolfijn zijn rug krommen en liet hij de dolfijn even los. De dolfijn maakte een hoge sprong en maakte een salto in de lucht waarna de dolfijn weer terug zwom naar hem. Het verbaasde hem erg dat dit ‘wilde’ dier eigenlijk zo tam was. Hij pakte de rugvin weer vast en werdt weer meegenomen in de grote snelheid van het dier. De dolfijn ging rustiger zwemmen naarmate ze de boot weer bereikten en toen ze daar weer waren liet hij de rugvin los. Hij trapte met zijn voeten in het water en schudde zijn natte haren uit zijn gezicht en riep naar Sarah. ‘Kom nou! Dit is geweldig!’ zijn blauwe ogen sprankelde. Hij leek haast wel een klein kind op de kermis of in een groot attractiepark. Echt, dit was een geweldige kick die hij niet had willen missen. De dolfijnen begonnen toen hoge fluittonen uit te stoten alsof ze Sarah ook wilde aanmoedigen. ‘De bodem is maar 15 meter diep, het is echt niet eng. En als je het eng vind dan red ik je wel of deze dolfijn hier’ zei hij vriendelijk. Hij wreef over de kop van de dolfijn wat hem een duw in zijn rug opleverde van een ander die jaloers werdt. Hij lachte hartelijk en blij. Deze dieren waren ook net mensen, hij wenkte Sarah weer en grinnikte. Hij grinnikte en keek even kort naar Carlos. Hij hoorde Carlos vloeken in het Spaans dat hij de boeg nog eens zou laten slopen als al die mensen maar door bleven gaan met daarvanaf sprongen in plaats van het trapje waar die voor was.
Hij liet zich toen op zijn rug drijven en keek naar de strakblauwe lucht. Er sprong een dolfijn hoog in de lucht en draaide rond totdat die viel. Hij glimlachte en wist eigenlijk wel zeker dat hij zo de hele dag zou kunnen blijven drijven ware het niet dat hij ook nog sommige dingen aan land moest doen.
Hij wist eigenlijk wel zeker dat hij dadelijk een hele preek van Sarah zou krijgen over het niet nat spatten van meisjes en hoe je beschaaft met mensen om moest gaan. Als ze zo’n preek zou gaan afsteken zou hij haar expres het water in duwen of gewoon om haar te plagen gaan kietelen. Hij wist dat ze er niet tegen kon en zij wist dat hij er wel tegen kon. Deze dag kon wat hem betrof niet beter worden. Misschien als de dadelijk na een aantal uren weg zouden gaan dat de dolfijnen zouden komen om op de golven voor het schip te surfen. Er kwam nog een dolfijn naar hem toe en die zwom onder hem door. Hij ging weer normaal in het water hangen en kwam toen de boot even op. Op de plek waar hij was gaan staan vormde zich snel een grote plas water om hem heen. Als een druipend watermonster liep hij op Sarah af en bleef voor haar staan. Hij schudde zijn haren uit en glimlachte toen breed. Zijn witte tanden staken fel af tegen zijn gebronsde huid maar toch matchte het op de een of andere manier. Als een ongeduldig persoon die niet kon wachten begon hij met zijn voet te tikken en pakte toen de warme huid van Sarah vast. Hij had het niet koud maar zijn huid was toch een paar graden koeler dan die van Sarah omdat hij net uit het water kwam. Grimassend wachtte hij op de schreeuw van Sarah die snel zou gaan volgen. Of niet.

Sarah glimlachte en keek zijdelings naar Ian toen hij antwoord gaf op haar vraag. Zijn stem had bijna verontwaardigd geleken toen hij "Wat denk je?" zei, gevolgd door een enthousiaste "Natuurlijk heb ik er zin in!". "Haha okee, just for sure" glimlachte ze hem dan ook toe, en maakte het zichzelf op haar beurt ook wat gemakkelijker op de witleren banken. De wind die was ontstaan door de vaart die ze maakten speelde met haar lange, bruine lokken en deed ze dansen op de zilte zeewind, terwijl de zon haar wangen streelde en aangenaam verwarmde. Sarah sloot haar ogen en liet dit alles om haar heen gebeuren, genietend van alles wat de open zee zo anders maakte dan de drukke, Santa Monicaanse binnenstad. Het geluid bestond hier uit die van het klotsen van de golven, afentoe vergezeld door het gekrijs van een verdwaalde zeemeeuw, terwijl je in Santa Monica de geluiden niet eens van elkaar kon onderscheiden. Auto, hond, pratende mensen, rinkelende kopjes, het getik van hakken op het troittoir, de iPod van de donkerharige jongen voor je die veel te hard staat, het gekoer van duiven, de motor van een auto die veel zwaarder klinkt dan de vorige, een meisje op een scooter, het getoeter van een ongeduldige taxichauffeur, een man die wat schreeuwt naar iemand die ondertussen alweer aan de andere kant van de weg loopt... Dat laatste kwam opeens in haar op toen Ian wat naar Carlos riep. Sarah was er niet bijgeweest met haar gedachtes en had niet kunnen volgen wat voor vraag Ian stelde, maar aan het antwoord van Carlos had ze genoeg: blijkbaar had Ian gevraagd naar de afstand die ze ondertussen al hadden overbrugd, aangezien Carlos antwoordde met een 'we zijn zo'n 2 kilometer van de kust af'.
Sarah was zich ondertussen weer bewust geworden van de omgeving waar ze zich nu bevonden, en niet waar ze zich nog een uur geleden bevonden had; namelijk de binnenstad van Santa Monica. Ze schoof wat meer de linkerkant van de bank op, legde haar armen gekruisd over de reling en en steunde hier vervolgens met haar hoofd op. Het blauwe water was helder en leek een bodemloze diepte te herbergen, terwijl de glinstering van de zon deze diepten er eerder magisch en uitnodigend uit lieten zien. Plotseling leek Sarah iets te horen wat ook Ian hoorde, waarop ze nieuwsgierig haar ogen over het water liet dwalen. Het duurde echter niet lang voordat ze de donkere schaduw onder het wateroppervlak ontdekte, die langzaamaan inliep op de boot. Afentoe bewoog de schim zich dichter naar oppervlak van het water waarbij een grijze vin tevoorschijn kwam, om daarna even snel weer te verdwijnen.
Sarah draaide zich enthousiast om naar Ian, waardoor ze nog net zag hoe hij zich op de rand van de boot afzette en in het water sprong: blijkbaar had hij niet kunnen wachten. Lachend stond ze op van de bank en liep ze naar de reling, toekijkend hoe Ian zich in het water begaf temidden van de dolfijnen. "Ik zie het al: een geboren zeemonster" grijnsde ze hem toe, waarna ze haar handen op de reling plaatste en zo een tijdje toekeek. Ze wilde dolgraag het water in, maar kreeg altijd de kriebels als ze dacht aan die eindeloze diepte onder haar. Wat haar ervan weerhield snapte ze niet; ze had zo vaak in haar leven 'even snel het vliegtuig gepakt', waarbij de afstand tussen haarzelf en de vaste grond veel hoger was: en nooit had ze daarover getwijfeld?
Sarah besloot Carlos op te zoeken om net zo'n zwemvest te vragen als Ian aan had: Carlos had er vlak na het instappen even naar gezocht, maar toen niet gevonden. Gelukkig duurde het dit keer niet lang voordat hij aan kwam zetten met het blauwe ding, die Sarah -na zich van haar tuniek te hebben ontdaan- over haar bikini aantrok. De bestuurder van de boot had haar ook gewezen op een kist met snorkels en zwemflippers, wat de brunette ook wel grappig leek. Ze zocht naar een paar flippers die ze zou passen en ook nog enigszins zouden matchen met haar op blauw gebaseerde outfit, terwijl Ian haar aanmoedigde te komen. Ze hoorde hoe de dolfijnen in het water spetterden en Ian vermaakten, waarop hij haar nogmaals riep met de boodschap dat de oceaan hier maar 15 meter diep was. "Maar vijftien meter diep.." herhaalde ze haar gedachtes dan ook hardop, met een lichte ondertoon die het best te labelen was als 'gemopper'.
Toen ze haar flippers aan had liep ze naar de zijkant van de boot -waar ze met haar rug naar het water op ging staan- waarna ze steeds twijfelende blikken achter zich wierp. Net op het moment dat ze met één hand haar neus dicht hield en wou springen, kwam Ian de boot alweer op. "Ian, wat maak je me nou?" vroeg ze hem verbaasd, zich afvragend waarom hij het water alweer uit ging terwijl zij er net in wilde gaan. Ze voelde hoe hij haar hand pakte als extra aansporing om toch te springen, waarop ze hem meetrok de verhoging van de boot op. "Komop, nog heel even. Ik weet zeker dat je dat niet erg vindt" glimlachte ze, waarna ze haar hand uit de zijne liet glijden en een sprongetje naar achteren maakte. In haar sprong slaakte ze een korte, hoge gil, wat gevolgd werd door het geluid van opspattend water. Er trok gelijk een rilling over heel haar lichaam toen deze in contact kwam met het koele zeewater, waarop ze met haar handen als reflex over haar bovenarmen wreef. Haar benen maakten rustige, trappelende bewegingen waardoor ze -met behulp van zowel het reddingsvest als de flippers- met haar hoofd boven water bleef. Toen ze merkte dat het wrijven over haar bovenarmen geen succes had, gebruikte ze haar handen om haar natte haren weer in model te krijgen. Ondertussen vergezelden donkere schaduwen haar onder het wateroppervlak, waarop Sarah een hoog lachje uitstootte. De dolfijnen kwamen inderdaad erg dichtbij, maar elkaar aanraken vonden zowel de dolfijnen als Sarah net iets téveel van het goede. Sarah volgde de bewegingen van de beesten tot in detail, hoe hun ranke lichamen zich met ongekende soepelheid en elegantie door het water voortbewogen. De dolfijnen waren constant in beweging en bleven nooit stil ronddrijven: iets wat Sarah normaal op haar zenuwen zou werken, maar op een of andere manier kwam het enthousiasme van de zeewezens niet intimiderend op haar over, maar geruststellend.
Sarah besloot een paar slagen van de boot af te zwemmen, zodat de dolfijnen meer kans hadden daadwerkelijk om haar heen te zwemmen. Ze had geen idee wat er verder om haar heen gebeurde: waar Ian en Carlos waren en wat zij deden.. Ze leek op te gaan in het stukje zee waar ze zich bevond, betoverd door de aanblik van de dolfijnen. Ze zwommen om haar heen, nieuwsgierig en vriendelijk, uitnodigend water opspattend. De diepte van de zee leek Sarah compleet te zijn vergeten terwijl ze onder dook, en vlak onder het wateroppervlak bleef zwemmen: het vest weerhield haar ervan enigszins dieper te gaan. Het zeewater prikte in haar ogen toen ze deze onder water opende, iets wat haar ervan weerhield het schouwspel vanuit hun eigen habitat te bekijken, maar wanneer ze haar ogen sloot waren de vrolijke geluiden van de dolfijnen al genoeg om haar intens te laten genieten van het moment.
Al snel kwam ze weer boven, waar ze het zoute zeewater uit haar ogen wreef en om zich heen keek waar Ian was. Ze was hooguit 15 seconden onder water geweest -aangezien niet alleen het vest maar ook gebrek aan zuurstof haar dwongen weer boven te komen- en vroeg zich af wat haar vriend in de tussentijd uitspookte.