Grafitti : A way of Living.

De kleren die ze voor school altijd aan moest, had ze thuisgelaten. Een losse broek die lekker zat en toch haar vrouwelijke vormen kon benadrukken, was de beste keuze voor haar 'uitstapje'. Een strak blauw topje had de zwarte kleur van de broek leuk afgestoken en haar versleten tas leek verveeld langs haar zij mee te deinen met haar passen. Elke stap die ze maakte, versnelde ze een tikje: de bussen in haar tas stootten elkaar regelmatig aan, al had ze maar twee spuitbussen bij. In de verte zag ze al groepjes op het pleintje achter dat lage muurtje. Groepjes jongens, rustig aan het spuiten en af en toe een meisje in de buurt dat hen aanmoedigde. Eén regel was hier geldig, de andere werden verworpen. "Enkel overspuiten als jouw kunstwerk mooier is dan die van je voorganger." Rustig liep ze wat verder dan de groepjes, ze wilde immers niet per se ruzie met hen, ze waren met meer en waren sterker. Uit haar tas haalde ze handig de bussen en smeet het stoffen ding dan tegen de vlakte; maar nog voor ze haar spuitbus op de muur had gericht en de knop aanraken kon, voelde ze een hand om haar arm. 'En wat denk jij te gaan doen?', klonk het waarschuwend. Ze draaide haar hoofd, rukte haar hand los en keek diep in de ogen van één van de leden van een groepje dat daarnet nog verder stond, maar nu rond haar was komen staan. Ze keek de breedgebouwde jongen met een blik van "zie je dat zelf niet" aan en richtte zich weer naar de muur. Opnieuw voelde ze een hand, nu steviger om haar arm. 'Die heb ik gisteren gemaakt, je kent de regel hier toch?' Ze draaide zich weer om, wilde haar arm losrukken, maar loslaten deed ie niet. Dus ze besloot maar te antwoorden. 'Die van 'Enkel overspuiten als je werk mooier wordt dan een andere'? Ja, die ken ik.' Ze trok haar wenkbrauw even op en keek hem aan. 'En daar ga ik me aan houden, dus.' Ze keek hem doordringend aan en hij leek zich enorm te moeten inhouden. Maar ja, een regel die 'tussen haakjes staat': Geen meisjes slaan.' Hij trok even een zuur gezicht en wierp een blik op de muur. 'Is je geraden.', zei hij enkel nog, waarna hij zich omdraaide en het groepje meewenkte. Nou, daar was ze vanaf geraakt. Nog voor ze opnieuw het busje op de muur kon richten, voelde ze zich bekeken. Ze draaide zich om en keek rond.

Audrey keek recht in de ogen van het meisje dat een paar tellen geleden nog met een jongen zat te discussieren over zijn 'kunstwerk'. Audrey vond het echt iets voor armen om dingen op muren te kalken. Hoe mooi het ook mocht gaan worden en hoe beroemd hun werkjes zouden worden, Audrey had er geen respect voor. Ze had respect voor advocaten, die gebruikten hun hersens tenminste. Maar mensen zoals dat meisje voor haar gebruikten hun handen in plaats van hun hoofd. Feitelijk waren kunstenaars volgens haar domme mensen. "Armen.. Ze leren het ook nooit." Mompelde ze hoofdschuddend.

"Het is onbeleefd om te staren." Riep Audrey naar het meisje dat zich nog steeds niet omgedraaid had, Als ze ook maar een klein beetje geld bezat en haar ouders haar goed hadden opgevoed had het meisje dat kunnen weten. In plaats daarvan keek het meisje haar nog steeds aan. "Armen, ze leren het ook nooit." Zei ze dit keer tegen zichzelf. Voorzichtig stond ze op en liep naar het meisje toe. "Het is onbeleefd om te staren en vervolgens jezelf niet voor te stellen."

Het gemompel van het blonde meisje wat verder was buiten hoorbereik, maar ze wist dat Het niet echt positief was. Haar ogen draaiden meteen naar het vrij verwend uitziende meisje en ze zuchtte even. "Het is onbeleefd om te staren", klonk het vervolgens, waarna ze zich omdraaide en recht in de ogen van de lawaaimaker keek. Ze draaide even met haar ogen en bleef het meisje gewoon recht in de ogen aankijken. 'Oh? Het is ook onbeleefd te mompelen en vervolgens iemand de les spellen. Bovendien hoef je je niet te bemoeien met mijn bezigheden.' Ze haalde haar schouders even nonchalant op en richtte zich weer naar de blondine, die iets ouder , niet veel ouder dan haar leek. 'Emilie', zei ze, waarna ze haar even doordingend aankeek en zich weer tot de muur richtte. 'Als je ook vindt dat het onbeleefd is om gewoon verder te gaan met je bezigheden als iemand praat, kun je beter gaan, of zwijgen. Want dat is precies wat ik ga doen.' Ze richtte de spuitbus op de muur en begon handig, het meisje negerend, lijnen te trekken over het 'kunstwerk' van die ene jongen.