Secrets.

Er word wel eens gezegd dat de Amerikaanse gevangenis een hel is, en nu ik hem hier zo zie zitten twijfel ik daar niet langer aan. Er is niks meer over van de jongen die hij eens is geweest. Zijn wangen zijn ingevallen, zijn eens gebruinde huid is nu ziekelijk wit en over zijn rechter wang loopt een bloederige kras. Maar dat is niet het ergste, het is die blik in zijn ogen. Pijn, angst, opgekropte woede en iets wat ik niet kan plaatsen. Iets wat me meer angst aan jaagt dan wat dan ook. De eerste keer dat ik hem zo zag, barstte ik in tranen uit. Hij wou me omhelzen, maar de bewaker hield hem tegen. Zei dat hij mij niet aan mocht raken, en Mason gehoorzaamde zonder er tegen in te gaan. Iets wat ik hem nooit eerder had zien doen, altijd moest hij zijn mening geven. Nooit liet hij zich door iemand anders commanderen, maar kennelijk was er meer dan alleen zijn uiterlijk veranderd. Ook nu gaat er elke keer een schok door me heen als mijn ogen de zijne treffen, al is het niet zo dat ik bang voor hem ben. Nee, ik zal nooit bang voor hem zijn. "Wat ga je met hem doen? Je neemt hem niet mee, toch?" De vraag kwam niet geheel onverwachts, toch wist ik niet direct hoe ik moest reageren. Ik keek naar Alex, die met zijn kleine handje de ringvinger van Mason vast hield. Het zag er niet uit alsof hij van plan was die ooit nog los te laten. "Nee, hij blijft hier. Pap en mam zorgen voor hem tot ik mijn studie af heb gerond." zei ik zacht, terwijl ik met mijn vinger langs de wang van mijn zoontje streek. "Dan moet ik nu dus niet alleen afscheid van jouw nemen, maar ook van hem." mompelde Mason, aan zijn stem kon ik horen dat het hem pijn deed. Zonder te aarzelen pakte in zijn vrije hand beet, met mijn vingers streek ik over de rug van zijn hand. Mijn ogen hield ik strak op de zijne gericht, weer viel het me op dat de twinkeling die er eens in had gestaan totaal verdwenen was. "Het spijt me." fluisterde ik. Hij schudde langzaam zijn hoofd. "Nee, je kan er niks aan doen Kate. Je moet je school af maken." zei hij, het was vreemd die woorden uit zijn mond te horen. Sinds wanneer was school belangrijk? "Hé, als je ooit goed voor dat kleintje wilt kunnen zorgen moet je wel een baan hebben. Anders kom je nooit van pa af." beantwoorde hij mijn onuitgesproken vraag. Ik knikte langzaam, daar had ie een punt. "De tijd is over." De zware stem van de bewaker, maakte een eind aan het gesprek. Mason trok voorzichtig zijn vinger los, en gaf Alex een zachte aai over zijn bol. "Dag kerel, zul je goed op je mama passen?" zei hij, een kleine grijns was op zijn gezicht verschenen. Voor een moment herkende ik weer iets van de oude Mason in hem, maar lang duurde dit moment niet. "And Kate, take care." zei hij zachtjes tegen mij, waarna hij een vluchtige kus op mijn voorhoofd drukte. "Jij ook." zei ik zachtjes, voor ik de maxi cosi met daarin Alex op tilde en het kleine kamertje verliet."
Met haar hoofd steunend op haar handpalm staarde Kate naar het halflege glas cola dat voor haar neus stond. Een dag geleden was ze aangekomen in Monica, en nu had ze er al spijt van dat ze zich door haar ouders over had laten halen terug naar Monica te gaan. Ze had net zo goed weer in New York naar school kunnen gaan, zo erg was het niet om elke dag gepest te worden. Toch? Eigenlijk had ze geen idee hoe het was om gepest te worden, enkel in de korte tijd nadat haar broer was opgepakt was ze gepest. Al kon je het niet eens echt pesten noemen, het was meer negeren en met de rug aan kijken. Onmerkbaar schudde Kate haar hoofd, waarna ze nog een slokje nam van haar cola. Het spul was heerlijk koel, iets wat op een dag als deze geen overbodige luxe was. De zon stond oog aan de hemel, maakte dat de temperatuur op was gelopen tot dertig graden. Iets wat Kate had doen besluiten zich luchtig te kleden, ze droeg een zomer jurkje met daar onder een paar hoge hakken. Ze was blij dat ze haar eigen figuur weer terug had, ze had het vreselijk gevonden dat iedereen aan haar had kunnen zien dat ze zwanger was. Dat was ook de rede geweest dat ze hals over kop uit Monica was vertrokken, ze had niet gewild dat iemand zag dat ze zwanger was. Virginia. De naam van de blondine schoot plots door haar hoofd, voor haar vertrek had ze vriendschap met haar gesloten. Maar ook haar had ze niks gezegd over haar vertrek, iets waar ze nu spijt van had. Misschien was het tijd dat ze aan iemand haar verhaal op zou biechten, misschien werd het tijd dat ze probeerde de eerste vriendschap die ze hier had gesloten te redden. Zonder er nog langer over na te denken pakte ze haar Iphone uit haar broekzak, en zocht ze Virginia's nummer. 'Hé Virginia, het spijt me dat ik ben vertrokken zonder iets te zeggen. Zou je alsjeblieft naar café La Rosa willen komen? Ik moet met je praten. Xoxo Kate.' Zonder nog naar het scherm te kijken, wetend dat ze dan van gedachten zou veranderden, verstuurde ze het sms'je. het was te hopen dat Virginia zou komen, het was te hopen dat als de blondine kwam ze haar alles op zou kunnen biechten.

[Only Virginia&me.]

''Astjeblieft, neem mij. Ik verlang zo verschrikkelijk naar jou, naar je smaak. Naar je kersen lippen, die zo zacht en teder aanvoelen. Ik wil je zoenen, astjeblieft.'' Wanhopig en fluisterend haastte ik me naar Adina toe, om haar beet te pakken en te kussen. ''Blijf bij me, voor altijd.'' Ik was de enige aan het woord. Adina zei niks, of kon niets zeggen. Ze kon het verschil niet raden. ''Waar ben je de hele tijd geweest? Ach, het doet er niet toe.'' Nog steeds fluisterde ik angstig, maar wou haar zoenen en alleen maar vasthouden. Met haar naar bed, eindelijk haar lichaamswarmte weer eens voelen. Trillend pakte ik haar hoofd vast, greep naar haar donkere haar, drukte mijn lippen op de hare. Sierlijk douwde ik mijn tong erin. Ze wist mij te begeleiden naar het bed, door mij op te tillen. Haar stevige, grote handen vormden om mijn heupen. Het voelde heerlijk, zo warm. 'Astjeblieft, stop niet,' wilde ik zeggen, schreeuwen, het uitgillen. Maar ik kon het niet, mijn keel zat potdicht. Mijn stembanden waren uitgeschakeld. Slechts kreuntjes kwamen uit mijn keel, van genot. Mijn pupillen rolden naar boven, van de tintelingen die zich tussen m'n benen bevond. Steeds sneller en harder kwamen de geluidjes voort uit m'n keel. Daarna stopte het. Ze was weg, plots verdwenen. Ik had het warm, bloedheet. En ik kon niet meer opstaan, mijn armen en benen zaten vastgeklikt, vastgebonden met touw. Een verschrikkelijke verschijnsel kwam boven me staan, met haar hoofd en haar boven mijn hoofd gehangen. 'Hoe voelt dat nou? Om zo opgesloten te zitten?' Ik gilde, zo hard als ik kon. Ookal wist ik dat niemand me zou horen.

Virginia dacht na over vannacht en vanochtend. Over de nachtmerrie. Ze leunde tegen een boom aan, wat verstopt in de bosjes zodat niemand haar zou zien, met haar armen over elkaar gevouwen en haar hoofd naar beneden hangen. Badend in het zweet was ze vanochtend wakker geworden. De nachtmerrie die ze had was niet normaal, niet gewoonlijk. Al in tijden had ze niet zo'n rare droom gehad. Het was een mengeling van Adina en van Bryan, al had Adina slechts de hoofdrol in haar nachtmerrie gespeeld. Adina, die de slechte daden van Bryan uitvoerde. Dat herinnerde ze zich nog als een dag van gisteren, dat hij haar vastgebonden had. Zodat ze niet kon ontsnappen en hij haar makkelijk even wat spuitjes kon geven. Dagenlang had ze daar vastgelegen, lamgeslagen door het verkeerde spul wat hij meerdere malen in haar arm had gespoten. Wie haar daarna was komen redden, dat wist ze niet meer. Waarschijnlijk de politie of een vriend van hem die haar had zien liggen, haar had gevonden in één van z'n duistere kelders. Maar ze herinnerde zich wel dat ze snel genoeg bijkwam in het ziekenhuis, haar ouders en kleine zusje om het bed staand en Bryan zelf ook. Hij had de onschuldige jongen gespeeld, was perfect gebleven in z'n rol. Maar diep van binnen wist zij dat hij dat slechts geacteerd had, meer niet. Ze had hem niet durven verraden, bang voor nog meer afschuwelijke daden, die haar zou worden aangedaan. En dan zou ze misschien niet meer zo gemakkelijk kunnen worden gered, bang voor het ergste.

Diep in gedachten was ze ondertussen gaan zitten, met haar armen over haar opgetrokken knieën heen gevouwen. Tranen liepen over haar wangen. De herinneringen van vroeger deden zeer, pijn in haar hart. Waarom overkwam dit haar toch? En niemand wist haar geschiedenis, haar vroegere gebeurtenissen. Behalve Bryan en Nicole, haar beste vriendin. Die ze al in tijden niet meer had gezien. Laatst had ze haar nog gezien, vrijwel ook in het Topanga State Park. Ze was terug naar Malibu geweest, voor een rechtszaak waar ze totaal niks aan had gehad. En dat was ze dan ook komen vertellen aan de blondine. Waarbij zij dan weer op Nicole uitstortte dat Bryan terug was, hier in Santa Monica. Virginia was nog steeds als de dood, angstig dat er weer erge dingen zouden gebeuren. Niemand zou dat kunnen weten van haar. Van buiten zag ze er verwend en rijk uit, een vriendelijke meid. Maar van binnen was ze gesloopt, kapot gemaakt. Haar hart had jarenlang geen liefde meer gehad, bang dat het weer gebroken zou worden. Totdat ze Adina ontmoette, die ze na vier keer ook al een lange tijd niet meer had gezien. Ze had het laatst over een of andere missie gehad, die afgerond was en dat ze niet meer hoefde te vluchten. Maar nog steeds had ze het haar niet verteld. Waarom eigenlijk niet? Ze waren verdorie vriendinnetjes, toch? Ook daar twijfelde Virginia aan.

Meerdere tranen gleden nu over haar rode wangetjes heen. Haar gezicht had ze begraven op haar schoot, haar voorhoofd leunend op haar knieën. Totdat een bekende trilling haar wekte uit haar gedachten en ze verbaasd opkeek. Vrijwel gelijk pakte ze uit haar handtasje haar BlackBerry Curve, die dus een smsje had ontvangen. Even snel veegde ze haar tranen weg van haar gezicht en knipperde de waas voor haar ogen weg, waardoor ze haar smsje duidelijk en gemakkelijker kon lezen. 'Hé Virginia, het spijt me dat ik ben vertrokken zonder iets te zeggen. Zou je astjeblieft naar café La Rosa willen komen? Ik moet met je praten. Xoxo Kate.' Het berichtje was onverwachts, tenminste ze had het op dit moment niet echt verwacht. Maar in het leven gebeurden er vaak genoeg onverwachte dingen. 'Ik kom eraan! Xx Virginia.' Sms'te ze gauw terug, zodat de meid zou weten dat ze daar niet in haar ééntje hoefde te wachten. Hierna stopte ze haar BlackBerry weer gauw in haar witte handtasje.
Virginia stond lichtjes trillerig op, pakte haar handtasje van de grond en klopte even gauw haar zomerjurkje af. Alle snippertjes en blaadjes vielen zo geleidelijk van het zacht-stoffige jurkje af. Het was even moeilijk om met haar spierwitte hakken door het kleine stukje natuur heen te lopen, maar snel wist ze zich op het stenen paadje te werken. Het getik van haar hakken was duidelijk en luid te horen. Niet dat iemand het überhaupt hoorde, er waren weinig tot geen mensen in het park te vinden. Misschien door het feit dat dit geen honden-uitlaat moment was. De meeste kindjes zaten op school en ouders waren druk bezig op hun werk. Perfecte gelegenheid dus voor haar om rustig en kalm door het park te lopen.

Eenmaal aangekomen bij een klein parkeerplaatsje plaatste ze zichzelf op haar Vespa, stopte de sleutels erin en reed zo snel mogelijk weg van het Topanga State Park. Hopelijk zou niemand haar onderweg debiel aankeken omdat er rode strepen op haar gezicht stonden, van het overduidelijke huilen. De wind wapperde door haar gestijlde haren, wat niet onder de helm zat.

Nadat ze drie keer gecheckt had dat dit écht wel het café La Rosa was, wat Kate bedoelde, zette ze haar scooter neer op een geschikte plek. Zette hem hierna vast aan een stevige ketting, haalde de sleutels eruit en liep naar binnen. Het geklik van haar hakken klonken mooi, het geluid van nieuw en totaal niet stuk. Virginia hoefde niet bepaald rond te zoeken, aangezien ze verderop al Kate zag zitten. Of het nou aan haar lag, of gewoon door het feit dat er nog een lichte waas voor haar ogen zat vanwege dat ze had gehuild, wist ze niet. Maar Kate zag er anders uit, anders dan dat ze haar de laatste keer had gezien. Ze had haar ook een erg lánge tijd niet gezien, misschien dat het daardoor kwam. De tevens blonde meid had voor zichzelf al een cola besteld. Virginia haalde haar eigen flesje Spa Blauw uit haar handtasje en zette die voor zich neer, waarna ze er een flinke slok uit nam. ''Hee,'' begroette ze haar met een vriendelijke glimlach. Hopelijk zag ze de rode strepen op haar gezicht niet, al waren die waarschijnlijk niet te vermijden. ''Hoe gaat het met je?'' Vroeg ze, waarbij ze haar handen in elkaar vouwde en met haar kin erop leunde.

(Sexy.. 1.333 woorden! >:])

Diep in gedachten verzonken, draaide Kate de ring om haar vinger rond. Haar bruine ogen staarde in de verte, zonder iets te zien. Het was lastig geweest haar broer te vertellen dat ze zwanger was, maar ze had geweten dat hij het haar niet kwalijk zou nemen. Hij nam haar tenslotte nooit iets kwalijk, ze was zijn kleine zusje die hij met zijn leven zou beschermen. Moeilijker was het geweest haar ouders op te biechten dat ze zwanger was geraakt, en dat ze haar kind wilde houden. Maar tegen haar verwachtingen in, hadden ze er geen grote scéne van gemaakt. Ze hadden alles willen weten tot in de puntjes en hadden haar vervolgens hun hulp aan geboden. Onder bepaalde voorwaarden, natuurlijk. Eén van die voorwaarden was dat ze naar de geboorten van haar kind, haar school af zou maken. Gevolgd door een studie, die ze welles waar zelf mocht kiezen maar wel door hen goed gekuurd moest worden. Zonder aarzelen had ze met hen ingestemd, wat voor keus had ze? Er was niemand anders die haar kon helpen met de opvoeding van haar kind, en zonder geld, baan en diploma kon ze het wel schudden. Het moeilijkst was het geweest om David te vertellen dat hij vader zou worden, sinds de rechtszaak had ze hem niet meer gezien.
Nerveus draai ik de ring om mijn vinger, rond en rond en rond. Mijn ogen houdt ik strak op mijn voeten gericht, die ik in een paar afgetrapte sneaker's heb gestoken. In het begin heb ik gewoon nog op hakken gelopen, maar nu ik bijna negen maanden zwanger ben lijkt dit me geen goed idee. Levi klopt zachtjes op mijn bovenbeen, alsof hij op die manier wil zeggen dat het allemaal wel goed komt. Ik zou me waarschijnlijk zekerder voelen als Mason bij me was, die torent een kop boven Levi uit en is daarmee even groot als David. Het is niet zo dat ik niet blij ben dat mijn beste vriend er is, maar als David met zijn handjes gaat wapperen zal Levi vrij weinig uit kunnen halen. Nerveus ga ik met mijn hand door mijn blonde haren, die zoals meestal los over mijn schouders vallen. Ik moet eerlijk zeggen dat zwangerschap mijn uiterlijk geen goed doet. Mijn hart slaat een slag over wanneer ik hem zie, in zijn eigen rustige tempo loopt hij op ons af. Zijn armen hangen nonchalant langs zijn lichaam, nog altijd kan ik niet ontkennen dat hij er goed uitziet. Ik zie de aarzeling in zijn stappen, wanneer zijn blik op mijn buik valt. Ja, je kunt er niet om heen. Iedereen kan zien dat ik zwanger ben, iets waar ik me vreselijk voor schaam. Ik ben godverdomme zestien! Voorzichtig kom ik overeind, Levi volgt de bewegingen van David en mij nauwkeurig. Hij is onderhand ook overeind gekomen, en is schuin voor me gaan staan. "Kate." De stem van David klinkt ietwat schor wanneer hij mijn naam uit spreek, een rilling loopt over mijn rug. Met mijn vingers strijk ik over het litteken aan de binnenkant van mijn arm, één van de vele littekens die ik aan hem te danken heb. "Is het van mij?" Aan zijn stem kan ik horen dat hij echt wil weten of hij de vader is. Of hij is nog beter geworden in liegen dan hij al was. Ik knik langzaam, niet in staat woorden over mijn lippen te krijgen. Verschillende emoties glijden over zijn gezicht, verwarring, verdriet en woede. Instinctief deins ik achteruit, Levi maakt zich breed. Maar David slaat geen acht op hem, loopt naar me toe. Ik hap naar adem, bang voor wat er komen gaat. Er gebeurd niks, vlak voor me blijft hij staan. Zijn bruine ogen boren zich in de mijne, nerveus begin ik mijn ring weer rond te draaien. "Is het een meisje of een jongen?" De vraag verbaasd me, een emotie die duidelijk af te lezen is van mijn gezicht. "Godverdomme Kate, ik meen het! Wat had je gedacht? Dat ik het kind uit je zou slaan, en dan vervolgens je broer weer op mijn dak krijgen zeker?" Ik krimp in elkaar, tranen branden achter mijn ogen. Stomme hormonen. "Nee, maar..." begin ik, maar de woorden blijven steken in mijn keel. Wat dacht ik eigenlijk? Ik had een klap verwacht, misschien niet in mijn buik maar wel in mijn gezicht. Maar de klap blijft weg, hij kijk me enkel aan met zijn donkere ogen. Zijn gezicht is zo dicht bij de mijne, dat ik zijn adem langs mijn wang voel strijken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Levi wat paniekerig kijken, hij weet net als mij niet wat hij moet doen. Hij beseft dat hij kansloos is tegenover iemand als David, net als ik kansloos ben tegenover hem. Altijd al geweest.
Een vertrouwde stem wekte Kate uit haar gedachten, ietwat verdwaasd schudde ze haar hoofd. Waardoor enkele van haar blonde lokken in haar ogen vielen, met een snel gebaar streek ze ze uit haar gezicht. Waarna ze haar bruine ogen op Virginia richtte, die tegenover haar aan het tafeltje was gaan zitten. De ogen van haar vriendin, als ze haar nog steeds zo kon noemen, waren rood en ook op haar wangen zaten enkele rode vlekken. Heeft ze gehuild? Maar waarom? Wat is er aan de hand? "Hé." haar stem klonk zacht, breekbaar. Iets waar ze zich mateloos aan ergerde, nu ze eindelijk haar verhaal wou gaan doen moest ze niet breken Virginia zat vast niet op een huilende Kate te wachten. "Ik weet het niet." antwoordde Kate eerlijk op Virginia's vraag, geen leugens meer niet tegen Virginia in elk geval. "Het spijt me echt dat ik zonder iets te zeggen ben vertrokken, maar het ging allemaal nog al snel." vervolgde ze, waarna ze een slokje van haar cola nam. "Gaat het wel?" vroeg ze aan Virginia, nadat ze diens gezicht nog eens goed had bekeken.

Virginia wist niets anders te zeggen dan te vragen hoe het met haar ging, waarna ze even stil viel. Wachtend op het antwoord, die dan ook vrij snel kwam. 'Ik weet het niet.' Een eerlijk antwoord, oprecht. 'Het spijt me echt dat ik zonder iets te zeggen ben vertrokken, maar het ging allemaal nog al snel.' Ze begreep het, dat het haar speet. Maar waarom ging ze dan weg? Wát ging allemaal nogal snel? Virginia snapte het niet, en frunnikde even nerveus aan haar blonde haar met haar rechterhand. Waarbij ze haar linkerhand gewoon relaxed om haar waterfles klemde. Haar ogen dwaalden kort af naar een stelletje dat ruzie had. Het leeftijdsverschil was groot, duidelijk te zien ook. Een man rond de dertig, schatte ze, en nog maar een adolescent van waarschijnlijk twintig jaar oud. Een leeftijdsverschil van tien jaar. Niet hetgeen wat ze dagelijks meemaakte. Al deed het taalgebruik en de handelingen die ze uitvoerden wel aan haar Bryan denken. Of, haar ex-vriendje. Niet háár Bryan meer, dat was een aantal jaar geleden. Het deed nog steeds zeer om eraan te denken, een tijd die ze niet tot nooit meer uit haar herinneringen uit kon bannen. Kon dat maar... Dan was ze er eens vanaf, het gezeik en betreur van vroeger.

''Bryan laat me los! Ik wil hier niet zijn, dat weet je!'' Riep ik uit angst. Mijn lichaam trilde, wist dat dit eenmaal toch moest gebeuren. Dat moest van Bryan, niet van mezelf. Maar ik kon mezelf niet stoppen, door het feit dat ik al een lange tijd bezeten was door mijn vriendje. Al wist ik niet eens meer of ik hem nog wel zo kon noemen. Hij was veranderd, puur veranderd. Of al die tijd al zo geweest, waar ik dan niks vanaf wist. Was hij altijd al zo geweest? Had hij zo meerdere meisjes behandelt?
Een klap in mijn gezicht volgde, zoals meestal. Ik voelde mijn wang warm worden. Het teken dat hij hoogstwaarschijnlijk rood was. ''Het spijt me,'' zei ik zacht, slechts voor hem hoorbaar. Niet voor zijn lijfwachters die de zaak, waar ze in stonden, in de gaten hielden. Dit was niet voor binnendringers bedoelt, tenminste niet voor de achteruitgang. 'Je zal moeten, dat weet je!' Hij kaatste mijn net geschreeuwde woorden terug, om mij te vernederen bij zijn 'vrienden'. Zijn eigen hangclubje, de verkeerde vrienden als het aan haar lag.

'Je kleed je nu om, dan zie ik je zo.' Het was geen vraag, maar een bevel. Dat hoorde ze aan zijn toon. Ze sloot even kort haar ogen, draaide haar hoofd weg om niet de tranen te laten zien die inmiddels over haar wangen gleden. Ze voelde hoe haar polsen werden losgelaten door haar vriendje, zodat ze naar de kleedkamer kon die ongeveer twee meter van haar verwijderd was.
Vlug liep ze naar het kleedhokje en bekeek zichzelf in de spiegel. Zo'n opgemaakte tut wou ze niet zijn, maar het moest. Zo'n meisje dat werkte voor geld, dat ze niet eens zelf kreeg, wou ze niet zijn. Ze wou niet meer het vriendinnetje van de o-zo-liefdevolle Bryan zijn.
Pijnlijk wreef ze over haar roodkleurige polsen. De striemen zaten er duidelijk in, waarmee hij haar had vastgehouden.
Nadat ze zich in het zwarte glitterpakje had gehesen, kwam ze de kleedkamer uit. Met haar make-up weer in orde gebracht. De rode strepen die zonet nog duidelijk op haar wangen stonden, waren vrijwel bijna weggewerkt. De rest wat nog een beetje te zien was, zou toch haast niet te zien zijn in de stripclub. Tenzij de dronken mannen die er zaten, goede ogen hadden. Maar dat was haast niet te bedenken, vooral niet omdat ze toch alleen op het strippen afgingen.
Vluchtig werd ze de door de deur geduwd en hoorde gelijk het harde kabaal van de muziek en werd haast verblind door de paarse neonlichten die er schenen. De meisjes die zich al flink uitleefden, waren op de barren en de palen te vinden.
Mannen vermaakten zich duidelijk door veel alcohol te zuipen en met hun ogen naar de boezems te kijken van de jonge meisjes. Zouden hun ook op deze manier hier beland zijn? Of waren de meeste gewoon hier om puur geld te verdienen, voor hun studie. Tenminste, als ze die überhaupt hadden. Dat zal wel niet.
Virginia draaide zich om, opende gauw de deur weer met een harde duw en belande gelijk in Bryan's armen. 'Oh, wat gaan we nou doen?' De sarcastische toon was duidelijk te horen in zijn stem, de muziek overheersend. Achter haar viel de deur met een luide klap dicht, waardoor ze schrok. ''Ik.. Ik wil niet,'' fluisterde ze bang, met haar ogen naar de vloer richtend. De neiging om opnieuw in tranen uit te barsten was groot, overheersend leek het wel. 'Nou dan weet je wat er wel komt he. Nu gaan we maatregelen ondernemen.' Kort keek ze omhoog, naar zijn ogen. Bryan knikte kort naar zijn vrienden, die blijkbaar al wisten wat hij van plan was.
'Kom maar hier...'

'Gaat het wel?' De stem van Kate rukte haar uit haar gedachten. De tranen stonden weer in haar ogen, knipperde ze gauw weg. ''Jahoor!'' Zei ze met een iets enthousiastere toon dan ze eigenlijk wou. Misschien dat dit iets te verdacht klonk, maar ging algauw over op een ander onderwerp. Of nouja, schoof de vraag weer terug naar haar. ''Wat nou je ook al weer precies vertellen?'' Vroeg ze met dezelfde glimlach als net, maar deze keer niet haar kin op haar handen leunend. ''Zou je nog wat willen drinken?'' Waarbij ze naar haar waterflesje keek, die haar niet echt meer interesseerde. Ze dronk nu al tijden water, en ze had nu wel eens zin in iets anders. Een verfrissend drankje. Snel stond ze op, om Kate niet af te leiden uit haar vraag, besteld een Cola Light voor haarzelf en legde alvast wat geld op de bar. ''Wil jij ook nog wat?'' Vroeg ze maar al te snel aan haar blondharige vriendin. Virginia was nieuwsgierig geworden naar hetgeen wat Kate te vertellen had. Áls ze het tenminste kwijt wou aan haar, dat was nog maar de vraag. En of ze het überhaupt ooit aan iemand verteld had of nog ging vertellen. Het bestelde drankje kwam al gauw voor haar neus te staan, sneller dan ze had verwacht en schoof het gevraagde geld naar de barman toe. Het overige geld nam ze weer terug, legde het weer terug in haar handtasje nadat ze het drinken op tafel had gezet. Virginia bleef staan, wachtend op antwoord van Kate of ze nog iets te drinken wou.

Het idee dat ze straks haar verhaal moest doen, maakte haar zenuwachtig. Ze moest er niet aan denken Virginia te vertellen, dat ze een zoon had. Hoe moest dat wel niet klinken, uit de mond van een zestienjarig meisje? Maar toch, ze moest het aan iemand kwijt. Bovendien vond ze dat ze dit aan haar vriendin verschuldigd was, nadat ze zomaar was vertrokken. Zonder iets te zeggen, zonder later nog iets van zich te laten horen. Kate nam een laatste slokje van haar cola, waarna ze het lege glas op tafel zetten. Voor een moment staarde ze zwijgend naar de blondine tegenover zich, in de ogen van het meisje glinsterde tranen. Toch zei ze dat het goed ging, iets te overenthousiast, iets te gemaakt. Maar Kate ging er niet op in, als ze het niet wou vertellen dan vertelde ze het niet. Misschien dat ze straks nog van mening zou veranderen, nadat zijzelf haar verhaal had gedaan. Misschien ook niet. De vraag van Virginia deed haar nog nerveuzer worden, het moment dat ze haar verhaal moest doen kwam steeds dichterbij. Maar hoe moest ze beginnen, gewoon bij het begin. Of juist aan het einde? Wat moest ze weg laten, of moest ze gewoon alles vertellen. Automatisch gleed ze met haar vingers langs het litteken aan de binnenkant van haar arm. Rafelig, en duidelijk afgetekend tegen haar licht gebruinde huid. Tot haar opluchting stelde Virginia het moment nog even uit door haar te vragen of ze nog wat wou drinken, en naar de bar te lopen. "Een cola light." zei Kate, kort glimlachte ze naar de blondine. Waarna ze haar ogen weer op haar handen richtten, zacht beet ze op haar lip. Hoe moest ze nu in hemelsnaam beginnen? Hoe ging ze haar verhaal vertellen? Wilde Virginia het überhaupt wel aanhoren? Plots had Kate er spijt van dat ze haar had gesms't het was niet zo dat ze haar niet wou zien, maar het idee dat ze alles moest vertellen maakte haar bang. Wat als Virginia haar net zo zou veroordelen als haar vriendinnen in New York? Een zucht schoof over haar lippen, nu moest ze ook doorzetten. Wanneer het moeilijk word leer je wie je echte vrienden zijn. Had haar oma eens gezegd, hun oma was altijd met dat soort dingen gekomen. Soms had ze je zoveel oude gezegdes naar je hoofd geslingerd dat je er uiteindelijk gek van werd. Hoe zou ze op haar zwangerschap nog hebben gereageerd als ze nog had geleefd? Zoals haar ouders, boos, teleurgesteld, maar er toch ook op gebrand haar te helpen? Nee, waarschijnlijk had ze meer zoals Mason gereageerd. Verbaasd, rustig en behulpzaam. Al hoewel, nee Mason was woedend op David geweest. Waarschijnlijk was het op het moment dat ze het hem vertelde, maar goed dat hij vast zat.
Mijn hoofd bonkt als een bezetenen, bloed kleeft in mijn haar druppelt langs mijn wang en vormt kleine rode vlekjes op mijn witte hemdje waarin enkele scheuren zitten. Ook rond de scheuren is het rood, rood van het bloed uit de wonden op mijn lichaam. Stomme glazen deur, stomme ik. Waarom heb ik hem in hemelsnaam zo boos gemaakt, ik wist dat hij zou flippen als hij mij met die jongen zou praten. Hoe kon hij weten dat ik hem enkel vroeg wanneer de basketbal training was? Zacht bijt ik op mijn lip, mijn ogen dwalen door de woonkamer. Verlaten. Mooi, niemand die mij zo hoeft te zien. Dan willen ze direct weten wat er is gebeurd, en dat kan ik ze niet vertellen. Ik wou dat ik nooit iets met David was begonnen, maar hoe had ik kunnen weten dat hij zo'n eikel was? Hoe had ik moeten weten dat hij zo bezitterig en agressief was? Ik strompel de trap op, naar mijn kamer. Daar trek ik mijn shirt uit, ik kreun zachtjes als ik de stof los trek van de wonden. Tranen springen in mijn ogen, mengen zich met het bloed dat langs mijn wang omlaag drukt Voor een moment kijk ik naar de hoge spiegel op de deur van mijn inloop kast. Mijn gehele bovenlichaam zit onder de krassen en wonden, op sommige plekken zie ik nog een stukje glas glinsteren. Godverdomme, David. Op dat moment gaat de deur open, ik zie de ogen van mijn broer groot worden. "Jezus, Kate wat is er gebeurd!" zegt hij, met twee grote passen staat hij bij me. Zijn blik glijd over mijn lichaam. "Ga zitten, dan haal ik dat glas eruit." zegt hij, waarna hij verdwijnt. Zwijgend loop ik naar mijn bed en ga er op zitten. Het is een geluk dat er niks in mijn benen zit, op die ene scherf in me rechter enkel na. Al snel komt Mason weer terug, in zijn hand een pincet en het water bakje van de katten. Ik trek mijn wenkbrauw op, als stille vraag. "Was het eerste wat ik tegen kwam." verklaarde hij. "En nu ga je mij vertellen wie dit heeft geflikt." zegt hij, zijn stem heeft iets dwingends. Onderhand heeft hij het eerste stukje glas uit mijn arm getrokken, en het in het bakje laten vallen. "Ik struikelde en toen viel ik door een glazen deur." zeg ik zacht. "Lieg niet, dat kun je toch niet. Bovendien heb je de laatste tijd ook steeds blauwe plekken. Wie?" weer die dwingende ondertoon in zijn stem. Ik klem mijn kiezen op elkaar als hij een stukje glas uit mijn schouder haalt. "Welke idioot heeft dit op zijn geweten." Aan zijn stem kan ik horen dat hij boos is, woedend. Niet op mij, maar degene die mij heeft geduwd. Mijn stem is niet meer dan een fluistering als ik antwoord geef op zijn vraag. "David."
Kate wachtte tot Virginia aan de tafel kwam zitten, zodat ze haar verhaal kon vertellen. Zenuwachtig begon ze de ring om haar vinger rond en rond te houden, een tik waar ze sinds haar verblijf in New York niet meer van af kwam. Kate had haar Chanel tas van de grond gepakt, en rommelde erin tot ze de foto van Alex had gevonden. Ze legde hem op de tafel, misschien dat dat het makkelijker maakte te beginnen. Met haar vinger streek ze langs de wang van haar zoontje, waarna ze de foto draaide zodat Virginia hem niet ondersteboven zou zien als ze weer zou gaan zitten.

Kate vroeg om een cola light, hetzelfde drankje als haar. Ze liep terug naar de bar, met opnieuw wat geld en bestelde het verfrissende drankje. Al gauw kwam ze terug bij Kate zitten, zette de bestelling voor haar neus neer met een vriendelijke glimlach, waarbij ze terug op haar eigen plek ging zitten en het geld alweer terug in haar handtasje schoof.
Haar aandacht ging gauw naar een foto die voor haar neus op tafel lag. Een foto. Niet zomaar een foto, nee een foto van een klein kindje. Een jongen, duidelijk te zien. Een blije glimlach kwam op haar gezicht te staan, wist hem er niet meer zo makkelijk er vanaf te vegen. ''Wat een schatje! Is dat je broertje?'' Vroeg ze, terwijl ze hoopte dat dat haar broertje of neefje was. Al wist ze al van Kate d'r gezicht af te lezen dat dat niet het geval was. Was het haar eigen kind? Dat kon toch niet? Op zo'n jonge leeftijd al. Haar zestiende. Dat was veel te vroeg. Veel verstand van kinderen had ze niet, maar dit was niet gewoonlijk. Of eigenlijk wel, voor vele was het gewoon om al op zo'n leeftijd al kinderen te krijgen, tiener moeders. Maar het was niet natuurlijk. Haar zojuiste glimlach verdween langzaam. Niet doordat ze Kate niet respecteerde of tienermoeders haatte, maar ze had er geen ervaringen mee. Of kon in ieder geval niemand die op haar zestiende, zeventiende of achttiende al een kind had.
Toch kwam er een nieuwsgierige vragenlijst in haar op. Hoe oud zou hij zijn? Was dat de reden waarom ze weg was gegaan? Wat zou er gebeurd zijn? Was ze misschien aangerand en verkracht, of was het gewillig? Allemaal vragen die ze het liefste wou stellen, maar wist dat dit misschien nog aan de gevoelige kant zou zijn. En bovendien waren ze in een openbare ruimte, waardoor ze zich minder op haar gemak kon voelen, haar vriendin.
''Weet je zeker dat je hier wilt blijven, we kunnen ook ergens anders heen gaan? Mijn Vespa staat hiervoor!'' Vroeg ze zachtjes, terwijl ze dichterbij kwam. Nog steeds had ze de foto voorzichtig in haar handen. Het jochie zag er beeldschoon uit, prachtig om naar te kijken. Echt een schat van een plaatje. Waar zou hij nu zijn? Bij haar vriendje, of inmiddels man, als ze zo naar de ring keek. Of was hij bij haar ouders, pleegouders, verzorgers, wist zij veel. Rustig legde ze de foto weer neer, maar draaide hem niet om of schoof hem terug naar haar vriendin. Ze vond het fijn om naar hem te kijken, een mooi kind.
Ondertussen, terwijl haar blik even af en toe van de foto naar Kate gleed, nam ze wat slokjes van haar cola light. Als ze de twee zo bekeek leken ze eigenlijk sprekend op elkaar, een perfect setje. Steeds meer vragen kwamen in haar op, wist zich met moeite nog in te houden niet zomaar los te barsten. Een tikje zenuwachtig begon ze te wiebelen met haar benen onder tafel, waardoor haar lichaam een beetje mee- shakede.