Let me go.

"Oké dames, goed werk. Jullie mogen gaan, ik zie jullie zaterdag weer!" De harde stem van Maureen, hun coach, maakte een eind aan de anderhalf uur durende training. Uitgeput slenterde meisjes naar de banken aan de zijkant van de zaal, waarop ze hun waterflesjes en training's vesten hadden gelegd. Alice liet zich er op zakken, en pakte het spa flesje dat ze voor de training op de bank had gezet. Schroefde de dop er af en nam een slokje van de koele vloeistof. Heerlijk. "Kom je?" vroeg Lara, die met haar vest in haar handen stond te wachten. "Nee, ik blijf nog even." antwoordde Alice, terwijl ze met haar hand het elastiekje dat haar golvende rode haar tijdens de training uit haar gezicht had gehouden uit haar haren trok. Haar staart was gedurende de training steeds verder uit gezakt, waardoor er op het einde alsnog plukken in haar ogen waren gevallen. Maar ze had stug door gespeeld, had zo nu en dan een pluk achter haar oor gestreken om er voor te zorgen dat ze kon zien waar de bal heen ging. "Oké, tot zaterdag!" zei Lara schouderophalend, waarna ze achter de andere meisjes aan de zaal uit liep. Waardoor Alice alleen achterbleef, aangezien ook Maureen de zaal al had verlaten. Uit de zak van haar training's vest viste Alice haar iPod, ze stopte de dopjes in haar oren en schakelde het apparaatje in. Zocht door haar muziek tot ze een geschikt liedje had gevonden, en zette deze op. De eerste akkoorden, aangeslagen op een elektrische gitaar drongen haar oren binnen. Nadat ze nog enkele slokken van haar water had genomen, schroefde ze de dop weer op het flesje en plaatste ze hem naast zich op de bank. Waarna ze zich recht stelde en haar haar bij elkaar pakte en het met het elastiekje dat ze zonet om haar pols had geschoven in een paardenstaart bond. Haar ogen liet ze door de verlaten zaal dwalen, niet goed wetend wat nu te doen. Op zich zou ze kunnen dansen, net als ze een paar weken gelden had gedaan. Zich gewoon mee laten voeren de muziek, en haar lichaam zijn gang laten gaan. Maar haar gedachten stonden er niet naar, ze had meer zin om nog wat te basketballen. Ze liep naar de ballen kar die in de hoek tegen de linker muur aan was geplaatst. Pakte er een bal uit, balanceerde hem voor een moment op haar hand. Waarna ze in de richting van de basket begon te dribbelen, ze maakte vaart zette zich af en sprong. Dunkte de bal in de basket en bleef voor een moment hangen aan de koele oranje rand, met een zachte plof lande ze op haar voeten. Ondanks het feit dat ze kleiner was dan de andere meisjes uit haar team, ging het dunken haar goed af. Iets wat ze danken had aan haar dans ervaring en haar vader, die haar ooit had leren basketballen. Hij was niet de man geweest van wie je zou verwachten dat hij samen met zijn kinderen in de tuin zou gaan ravotten, maar het tegendeel was waar. Haar vader, die op zijn werk rond had gelopen in een strak pak met zijn haren keurig in een scheiding en op gepoetste schoenen. Had thuis meestal een spijker broek en een simpel shirt gedragen, zijn vuurtoren rode haren hadden dan al bijna net zo warrig gezeten als die van Lorenzo en zijn opgepoetste schoenen waren vervangen door een paar versleten gympen. Dan was had hij een totaal ander persoon geleken, maar dat was haar vader. Dat was zoals zij hem had gekend, sportief, vrolijk en altijd een overdosis energie. Met zijn drieën hadden ze dan in de tuin gebasketbalt, rond gedold en geravot. Nee, in dat op zicht was ze nooit echt een meisje meisje geweest. Haar vader had hen al op vrij jonge leeftijd leren basketballen, hij had haar ook leren dunken. Hij had haar wel eens aan de basket gehangen toen ze nog te klein was om er zelf bij te kunnen, dan was hij onder haar gaan staan en had hij gezegd dat hij haar wel op zou vangen als ze viel. Hij had haar altijd opgevangen, haar haar nooit laten vallen.
Alice greep de bal die op de grond lag, dribbelde naar de andere kant van de zaal haar gedachten blokkerend. Ze wou niet aan haar familie denken, de gedachten waren te pijnlijk en toch bleven ze maar terug komen. Telkens weer, over and over again. Weer sprong ze, dunkte de bal in de basket. De ijzeren rand van de basket voelde koel aan tegen de binnen kant van haar hand, ook met haar andere hand pakte ze de rand nu vast. Waarna ze zich er aan op trok, ze voelde hoe de spieren in haar armen zich spande. Liet los nadat ze zich twee keer op had getrokken, nee erg sterk was ze niet in haar armen. Het was dan ook iets waar ze van Maureen aan moest gaan werken. Alice pakte de bal liep enkele meters bij de basket vandaan, weer liet ze de bal voor een moment op de palm van haar hand balanceren. Ze was er in geslaagd de beelden van vroeger voor een moment weg de duwen, voor nu. Haar ogen richtte ze op de basket, waarna ze de bal er met een boogje in gooide. Ze pakte de bal die naar haar toe kwam te stuiteren, en mikte hem weer in de basket.

[Iedereen welkom]

De bel ging. Eindelijk uit, en tijd voor de basketbal training. Waar hij al lang op had gewacht, om zijn energie eens kwijt te kunnen. De hele dag al was Jeremy flink afgeleid door het smsje wat hij vannacht had gekregen van zijn ex-vriendin, Crystal. Erg irriterend, hij had het tenslotte uitgemaakt. Niet uit vrije wil, maar het moest gewoon. Een lange-afstands relatie, dat vond hij maar niets. Zijn vader had hem hierheen gebracht, voor een of andere geheime reden die hij nog steeds niet snapte.
Terwijl hij opstond, z'n boeken in zijn rugzak stopte en het klaslokaal verliet, was hij diep in gedachten. 'Hee man, al zin in de training?' Een jongensstem wekte hem uit z'n gedachten, die hem tevens op z'n schouder vastpakte. Een echte jongensgreep. Ah, dat was een trainingsmaatje van hem, Levi Holland. Met de rest had hij niet echt veel contact, waarschijnlijk omdat hun al langer in het team zaten en hij er sinds kort bij was gekomen.
Jeremy toverde een vriendschappelijke grijns op z'n gezicht, waarbij hij z'n ex-vriendin uit z'n gedachten wegschoof en de jongen een schouderklopje teruggaf. Een teken waarop hij dus een soort van 'ja' zei, in weinig tot geen woorden.
Samen liepen ze naar de basketbalzaal, onderweg te ginnegappen over een of ander stom scheikunde proefje wat ze vandaag hadden uitgevoerd. Het was totaal mislukt, waar hij ergens wel de lol er van in zag. Ookal moesten ze nu nablijven, omdat er een aantal reageerbuisjes geknapt en gebarsten waren, door het feit dat ze met de brander aan het klooien waren. Ach, het moest er toch een keer van komen. Eens moest de eerste keer zijn op Monica High.
Net voordat Jeremy z'n hand om de deurklink van de jongenskleedkamer kom sluiten, kwam er een vrouw uit de deur ernaast, het docentenhok. Hierdoor keek hij even op. 'Sorry heren, de training valt vandaag uit. Jullie coach is ziek vandaag, en er is geen vervanging. Tenslotte kan ik het wel doen, maar ik heb geen tijd. Goeie dag nog.' Kondigde Maureen aan, de trainster van het meisjes basketbal team, waarna ze wegliep met haar trainingstas.
Dat was balen zeg. De hele dag al had hij zich hierop verheugd. Blijkbaar was hij niet de enige die er erg naar uitkeek, meerdere jongens van het team klaagden en kreunden. De meeste van het team liepen al weg, maar hij hield Levi nog even tegen. ''Ey man, we kunnen toch met z'n tweeën trainen?'' Vroeg hij aan hem. 'Nee sorry Jer, nu de training niet doorgaat kan ik net zo goed nog even werken aan mijn wiskunde. Zie je morgen, man.' Voordat hij ook maar iets terug kon zeggen om hem toch tegen te houden, keerde zijn vriend de rug al naar hem toe. ''Oke dan, tot morgen,'' riep hij nog snel, waarna hij toch de deurklink omlaag trok en zich snel omkleedde om toch nog even wat ballen in de basket te gooien.
Wanneer hij de deur opendeed om de zaal binnen te lopen, zag hij nog een roodharig meisje basketballen.
''Hee,'' zei hij keurig om haar te begroeten. Blijkbaar was zij nog even gebleven, misschien wetend dat de jongens toch geen training kregen. Zonder echt wat op antwoord te wachten, nam hij het initiatief om zelf een bal te pakken uit het rek en zelf ook even te gooien.
Sportief ging hij naast haar staan en wachtte totdat zij gegooid had, waarna hij hem zelf ook in de ring gooide.
''Ik ben Jeremy, van het jongens basketbal team,'' stelde hij zichzelf voor. Zodat ze wist dat hij niet zomaar een pottenkijker of een binnendringer was, die kwam kijken.

[Mag toch? ;D]

Voor een moment stuiterde de oranje bal op de rand van de basket, Alice vloekte zachtjes. Mis. Ze had er een vreselijke hekel als ze mis schoot wanneer ze gewoon op de basket mikte, zo moeilijk was het niet erin te gooien. Ze pakte de bal die op de grond nog lichtjes na stuiterde, deed weer een paar passen achteruit zodat ze op de lijn van de buitenste cirkel kwam te staan. Ze zou niet nog eens missen. No way. Met een keurig boogje belande de bal in de basket, dat was al beter. Een tijdje lang ging ze zwijgend door, luisterend naar de muziek die uit de oortjes van haar Ipod kwam. In haar hoofd zong ze zachtjes mee, bang dat als ze dit niet zou doen de gedachte's terug zouden komen. Bang dat de beelden, die ze het liefst uit haar geheugen wou bannen weer in haar hoofd verschenen. Een stem klonk boven de zware bas tonen uit, verbaasd keek ze naar de jongen die de zaal in was komen lopen. Jeremy. Ze was hem een tijdje geleden in een cafeetje tegen gekomen, ze hadden een tijdje samen muziek gemaakt. Zij had piano gespeeld, en hij gitaar. Kennelijk was muziek niet het enige wat ze gemeen hadden. Alice gooide de bal, die ze nog altijd in haar handen had in de basket. Ze merkte dat Jeremy naast haar kwam staan, en evenals haar de bal in de basket gooiden. Een goed schot, de bal had de ring niet geraakt. Alice lachte zachtjes toen de jongen zich voorstelde, kennelijk herkende hij haar niet. Ze haalde de oortjes van haar Ipod uit haar oren, alvorens ze begon te praten. "I know who you are." zei ze met een glimlachje, terwijl ze een plukje van haar haar dat ontsnapt was uit haar staart achter haar oor streek. "Mijn redder." zei ze, de glimlach op haar gezicht veranderde in een kleine grijns. In het café had hij haar verlost van een dronken man, iets waar ze hem nog altijd dankbaar voor was. "Maar kennelijk ben je me vergeten, ik ben Alice. Van het meisjes team." zei ze, zich af vragend of de jongen haar echt niet had herkend of dat hij haar gezicht gewoon nog neit had gezien. Ze pakte de bal op, liet hem balanceren op haar handpalm. "Dus Jeremy." zei ze, terwijl ze hem met haar hoofd een tikkeltje schuin aan keek. "Zin in een potje, of ben je bang in gemaakt te worden door een meisje?" vroeg ze, een lichte twinkeling was in haar ogen verschenen. Het leek erop dat de oude Alice terug begon te komen, het spontane, vrolijke meisje met een overdosis aan energie.

'Mijn redder.' Nu pas bekeek hij haar gezicht, waaraan hij haar dus herkende. Ah, van dat caféetje. Dat ze samen muziek gingen maken, wat hij erg leuk vond om te doen. Dat kwam door het feit dat het met iemand samen was en hij al een lange tijd geen muziek meer had gespeeld, vooral omdat hij het in Zwitserland erg druk had gehad met z'n studie. Wat hier in Monica High School wel meeviel qua leren en huiswerk. De theorielessen waren opzich nog wel te doen, maar het leukste waar hij zich op verheugde was de basketbal trainingen.
'Dus Jeremy.' Mooi, ze kende zijn naam nog. Hij die van haar tenslotte ook natuurlijk. Alice. Een roodharig meisje. 'Zin in een potje, of ben je bang in gemaakt te worden door een meisje?' Dat aanbod nam Jeremy snel aan, misschien wel iets te snel. ''Natuurlijk heb ik zin om wat te basketballen met jou!'' Zei hij lachend, eindelijk eens een keer actie bij basketbal.
Het was haast nooit voorgekomen dat er een les uitviel of dat de jongens bij de meisjes mochten om te trainen, of andersom. Nee, dat kwam waarschijnlijk door de 'al te strenge regels' van school.
Nog even keek hij in Alice d'r ogen, waar zich een twinkeling in bevond, waar hij dan ook gebruik van maakte. ''Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben al onderweg!'' Hierbij gooide hij zijn eigen bal weg en haalde die van Alice uit d'r handen, zodat hij behendig naar de ring toe liep met de bal stuiterend aan zijn rechterzij en hem hiermee soepel de basket in gooide. ''Eén - nul,'' bevestigde hij, waarbij hij haar met een lichte grijns aankeek.
Vervolgens pakte hij de stuiterende bal en gooide die richting de meid. ''Jou beurt,'' riep hij uitdagend. Waar hij dan ook ter verdediging stond, met zijn armen gespreid en oplettend hoe Alice zou gaan handelen met deze situatie. Zou ze gewoon dwars door hem heengaan en falen, of zou ze het behendig aanpakken en zo sneaky langs hem heen kunnen kruipen om zo misschien de bal in de basket te kunnen gooien? Het was afwachten, maar hij verlies Alice geen seconde uit het oog.

[Korte post, sorry ;o]

Aan de blik in zijn ogen kon ze zien dat hij haar had herkend, een glimlach verscheen op haar gezicht. Hij was haar dus niet vergeten, iets waar ze ergens wel blij om was. Kennelijk was de jongen wel in voor een potje basketbal, want hij stemde lachend met haar aanbod in. Het kwam niet vaak voor dat het meisjes en het jongens team tegen elkaar speelde, waarom dat zo was wist Alice niet. Misschien dat ze dachten dat de meisjes de jongens niet aan konden, iets waar zij het totaal niet mee eens was. Hun team was net zo goed als dat van de jongens, misschien zelfs wel beter. Al zouden ze dat niet weten, zolang de twee teams geen wedstrijd tegen elkaar speelde. Jeremy had de bal uit haar handen gepakt, dribbelde naar de ring toe en gooide hem er in. "Damn." zei Alice zachtjes, wetend dat haar gedachtegang er voor had gezorgd dat hij de bal ongestoord in de basket had kunnen gooien. Met een lichte grijns keek de jongen haar aan, nadat hij constateerde dat het één-nul stond. "Wacht maar jij, ik zal je wat laten zien." zei ze grijzend, nadat hij haar de bal toe had gespeeld en in de verdediging was gaan staan. Voor een kort moment observeerde ze de situatie, terwijl ze probeerde in te schatte vanaf welke kant ze het best langs hem heen kon gaan. Aangezien ze het niet moest hebben van haar spierkracht, was vlak langs hem heen gaan geen optie. Nee, zoals altijd moest ze het hebben van haar behendigheid en snelheid. In een paar seconden had zich een plan in haar hoofd gevormd, het was jammer dat ze geen team had want nu kon Jeremy zijn volledige aandacht op haar richtte. Aan de andere kant had hij ook geen team, en moest hij in zijn eentje de basket verdedigen. Kort keek ze naar de andere kant van de zaal, waar een zelfde basket hing. Die was van haar, daar moest hij in scoren. Jammer dat ze daar niet stonden, ze was er vrij zeker in dat ze sneller dan hem aan de overkant zou zijn. Snel dribbelde ze met haar hand, naar de rechter kant van de zaal. De bal er in dunken zou niet lukken, Jeremy zou haar de bal dan te makkelijk kunnen onderscheppen. Nee, ze moest proberen de bal er met een ver schot in te krijgen. Lang had ze niet nodig om de bal naar de basket te gooien, voor een moment bleef het ding op de ring staan om eruit eindelijk in te vallen. Het was welles waar niet en erg goed schot geweest, maar het was raak daar ging het om. "Eén-één." zei ze grijzend, waarna ze enkele passen achteruit stapte zodat ze dichter bij haar basket stond dan Jeremy. Ze moest welles waar nog bijna een halve zaal door kruisen om hem te bereiken, maar haar tegenstander moest een grotere afstand af leggen. "Dus, waar wacht je op? Bang dat nu ik wel op let je de bal er niet meer in krijgt?" zei ze plagend. Haar ogen hield ze strak op hem gericht, niet van plan hem uit het oog te verliezen.

Het ging behoorlijk snel, voor hij het wist had ze al gauw genoeg de oranje bal in haar bestemde basketbal netje gegooid en stond het gelijk. 'Eén-één.' Zoals Alice bevestigde. De bal werd naar hem toe gereikt, waarbij hij hem met een grijns opving en haar daarna stom aankeek. Stomverbaasd eigenlijk. De meid had toch wel een dijk van energie. Mooi dat ze dan ook bij het basketbal team zat.
'Dus, waar wacht je op? Bang dat ik nu wel op let dat je de bal er niet meer in krijgt?' De plagerige toon in haar stem was duidelijk niet te missen. En ze lette inderdaad op, zoals ze dan ook had gezegd. Oké, nu werd het echt een strijd. Die éne punt die ze allebei hadden, was gewoon puur toeval. Beide hadden ze gedacht dat ze zouden winnen van elkaar, maar toen was het gewoon nog mazzel dat ze elkaar niet goed in de gaten hield. Nu was het menens.
Een ondeugende grijns kwam op zijn gezicht te staan bij het gezicht van Alice en deed een stapje vooruit, terwijl hij de bal op de grond dribbelde. De truc om te zeggen, 'kijk eens achter je!', werkte toch niet. Maar de gedachte erbij dat ze dat wel deed, was erg grappig. Hierdoor grinnikte hij even. Al hield hij na een aantal seconden op, moest zich nu wel focussen op het net wat aan de andere kant van de gymzaal hing. Hij moest zich nu goed concentreren. Een poging wagen om vanaf deze kant de bal in de basket te gooien, dat werd niets. Dat wist hij nu al. Hij moest dus dichterbij zien te komen. Erg lastig, vooral omdat Alice in de 'weg' stond.
Toch waagde hij een poging om langs haar te komen. Hij kwam dichterbij, nam met zijn linkerhand de basketbal de over en dribbelde zo langs de linkerkant, voor zijn zicht dan, van haar, met zijn lichaam de bal blokkerend voor de meid. Hierbij kwam hij langs Alice, wel moeilijker dan hij had gedacht doordat ze erg goed verdedigde, en was hij al weer een stuk dichter bij het net.
Hij stond ongeveer drie meter van de middellijn verwijderd, op de buitenrand van de middelste ring. Vanaf daar hield hij de bal boven zich en wierp zo richting de basket. Even draaide hij aarzelend op de ring. Vlug beet Jeremy op zijn onderlip, hopend dat hij erin zou vallen. Maar tevergeefs ging het net naast. Vliegensvlug ging hij erop af, had geen oog meer op Alice...