Starbuck coffee

Ergens bang om alleen te zijn zocht hij het op. In zijn hand hield hij een grote beker Starbuck's Coffee en in de andere een potlood en een schetsboek. Hij had ook een koptelefoon om zijn nek hangen en de MP4 in zijn broekzak. Hij nam een slok tijdens het lopen en genoot van de frisse lucht die in zijn longen stroomde. Hij had een eenvoudige witte tank top aan en daaronder een korte broek. Hij liep er gewoon bij zoals een doorsnee scholier en keek naar zijn voeten waar schoenen aan vast zaten. Ze zaten comfortabel en goed. Hij liep een kleine helling op en ging toen op een bankje voor een groot meer zitten. Toen hij daar zo zat legde hij zijn hoofd in zijn nek en keek naar de lucht. Hier en daar waren wat schapenwolkjes te zien. Wat hij ook deed hij ging in elk geval niet verveeld zitten op een bankje. Je kon zeggen dat hij er alleen uitzag maar dan toch. Toen rechtte hij zijn hoofd weer en keek naar de glinsteringen van het water. De rotsen stonden in scherp contrast met het groen van de naaldbomen. Hij glimlachte even en vouwde beide handen nu om zijn beker koffie. Hij nam nog een slok en zette de beker in het gras voor hem. Toen sloeg hij zijn schetsboek open en begon te schetsen wat voor hem lag. Terwijl hij zo bezig was hoorde hij de vogels hun zang weer hervatten. Hij luisterde ernaar en schetste rustig door. Hij was vermoeid en had een aantal wallen onder zijn ogen. Hij hield even op met schetsen om te gummen. Hij lag midden in de nacht nog wel eens wakker van beelden die voor zijn ogen kwamen. Beelden van een koppel mensen dat tegenover elkaar stond. Niks meer en minder, maar dat beeld alleen al was in zijn ogen een nachtmerrie. Dan kwam hij badend in het zweet overeind en dan was het meestal nog maar 05.00 AM. Hij wist niet waarom hij steeds zo’n geschokt gevoel kreeg als hij die droom had. Hij bukte zich om zijn beker koffie te pakken en zag toen aan de overkant van het meer een hert staan grazen. Hij ging terug in zijn eerdere schets houding en schetste het dier ruw op zijn blok. Net toen hij aan de details begon ging het dier weg. Zachtjes vervloekte hij de wind die in zijn rug was gekomen waardoor het hert hem had geroken. Hij boog zich toen weer voorover en pakte zijn beker koffie. Hij nam nog een flinke slok ervan. Hij was gelukkig zo slim geweest om een grote beker te bestellen. Hij had die koffie op het moment hard nodig. Hij sliep weinig en voelde zich helemaal geradbraakt. Misschien dat de nachtmerrie kwam door wat er met Sarah gebeurde en met hem. Hij wilde groeien in hun vriendschap tot ‘koppel’. Maar dat zat er na vele maanden nog steeds niet in. Hij vond het niet erg dat zijn geduld op de proef werdt gesteld maar toch was het vreemd. Hij kreeg geen nachtmerries van allerlei horror of dode mensen op een beeldscherm. Maar van dit eenvoudige ding wel? Hij schudde zijn bruin/zwarte haren een en weer en woelde er met een van zijn handen doorheen. Toen staarde hij wezenloos naar het meer. Een enkele rimpeling trok door het water heen maar voor de rest bleef het stil op het vogelgezang na. Misschien dat hij hier iemand leerde kennen die hij niet kende. Misschien had hij wel gewoon behoefte aan een maat of een goede vriendin. Joël was zijn beste vriend maar, die was op het moment nog bezig met zijn ‘vader’. Uitgerekend nu. Hij murmelde even en nam nog een slok van zijn koffie.

Rustig stak ik een sigaret op, met mijn favoriete skelettenkop-figuurachtige aansteker. Hierbij leunde ik tegen een boom aan, in de vroege morgen in het Topanga State Park. Wat doe ik hier eigenlijk? Rust hoefde ik niet, dat kreeg ik al genoeg door het genot om anderen te pesten en spullen aan diggelen te rijgen. Laatst nog, in hetzelfde park, had ik samen met Chloe een heerlijke dag gehad. We hadden samen tenten kapot gescheurd, hun terrein vernield en de leerlingen bang gemaakt. Het was een of ander kampeer-weekend ofzo, voor nerds die dachten dat ze heel wat waren met die groene pakjes aan. Of het heette iets van scouting. Ach, ik had geen idee. Het boeide me weliswaar geen ene donder. Het was in ieder geval ontzettend plezierig geweest. De boel daar te lopen rampeneren, was gewoon fantastisch. Ik keek op, een vogel stoorde mij uit mijn gedachten. Ik zuchtte. Er was hier dan ook niet veel te beleven, in het lege park. Behalve dan het feit dat ze wat hondenliefhebbers die hun huisdieren zo vroeg in de ochtend uitlieten kon stalken, maar dat had ook weinig, tot geen zin. Nogmaals keek ik rond, mijn ogen speurden het gehele gebied af tot zover ik kon kijken zonder m'n hoofd te draaien. En toen zag ik iets, een perfect doelwit.

Ze stond normaal op, weg van de boom en liep kalmpjes richting de jongen die ze in het vizier had. Ian, van een bekende studentenvereniging. Een andere dan zij had, maar toch ook een bekende. Een tegenovergestelde club dan wat zij had. Famous. Die twee stonden zo'n beetje bovenaan, uitstijgend boven de rest van de afthanse clubjes. Ja, het was Famous versus Die Hard. Waarbij zij wel wist wie er zou gaan winnen, de hare natuurlijk. Een zelfverzekerde grijns kwam vrijwel op haar gezicht te staan, terwijl ze tegen de boom aanleunde, met haar rechterzij, waar Ian Somerhalder tegen aan zat met z'n eigendunkige koffie en z'n 'almachtige' tekenblok. Blergh. En die kleding die hij aanhad, gewoon vies. Het was ochtend, kom op zeg. Een smerige gezichtsuitdrukking kwam in de plaats van de grijns die zojuist nog op haar gezicht stond. ''Hmm,'' bromde ze, ter aandacht trekking van de jongen. ''Wat moet je hier, man, ga toch weg,'' begroette ze hem op een minder leuke, haar eigen snauwerige manier. En ze nam nog een haaltje van haar sigaret, inhaleerde de rook en blies hem vervolgens weer keurig uit, in kringetjes, zoals gewoonlijk.

De reden dat het hert weg was gegaan werdt hem nu duidelijk. Hij rook de rook voordat hij de persoon zag. Hij hoestte even en keek nijdig op. Wat moest dat mens hier? Die meid die heette Esther en zat bij Die Hard. Kosten wat kost zou hij kijken wat ze van hem wilde. Hij legde zijn schetsboek weer aan de kant. ''Wat moet je hier, man, ga toch weg'' Zijn blauwe ogen keken haar woest aan. 'Sodemieter op naar je zielige clubje Esther' snauwde hij boos naar haar. Hij had geen zin om in die walm vol rook te gaan zitten. Werkelijk, hij kon dat echt niet hebben. Hij vond het meestal niet erg als mensen rookten maar dat was dan alleen bij Mike. Mike respecteerde hij omdat hij bij Famous zat net als hijzelf. Ook omdat ze samen in een band zaten. Hij mocht de mensen van Die Hard gewoon niet. Ook kwam dat doordat ze bijna altijd een mes bij hadden of gewoon van die smerige goedkope sigaretten. Hij schudde zijn hoofd en keurde Esther geen blik meer waardig. Had hij weer hoor, een clublid van Die Hard dat hem opzocht. Hij kon het niet laten een geërgerde zucht uit zijn mond te laten ontsnappen. Als ze met hem op de vuist zou gaan zou hij zeker niet terugdeinzen als ze een mes tevoorschijn zou halen. Maar ergens had hij er nu al zin in om haar te slaan. Meisje of niet. 'Wat moet je trouwens hier Esther?' spuwde hij naar haar en wendde zijn gezicht van haar af.
Hij keek weer naar het blok en liet het potlood rustig door schetsen over het papier. Toch lukte het niet meer nu hij wist dat er iemand achter hem stond. Toen besloot hij om op te staan. Hij schopte zijn schoenen uit en ging met zijn voeten in het water van het meer staan. Het voelde koel aan en hij keek naar de boomtoppen. Op andere dagen zou hij misschien ook wel zijn gaan zwemmen maar hij kon dat nu niet doen. Hij murmelde weer even en ging tot aan zijn knieën het water in. Het water sloeg zachtjes tegen de stenen aan de kant aan en hij vergat alweer dat er nog iemand stond. Hij bleef nog wel alert. Hij was eigenlijk al lang van plan geweest een keer met iemand van Die Hard op de vuist te gaan maar dat het uitgerekend deze kip zonder kop moest zijn vond hij wel jammer. Alain zou het misschien dan wel niet leuk vinden maar toch, als ze zich ook maar een ding in haar hoofd haalde dan zou hij haar daar gelijk op wijzen.

'Sodemieter op naar je zielige clubje, Esther,' had hij tegen haar gezegd. ''Ach goss, flikker toch op naar je eigen zooitje. Trouwens dat hele clubje van jullie stelt geen ene reet voor.'' Ze nam een hijs, om zichzelf ietsje te kunnen kalmeren. Waarna ze de sigaret weer uit haar mond nam, wat rook uit haar mond blies, en haar trillende hand met de sigaret weer naar beneden liet hangen. Blijkbaar kon hij niks tekenen, of tenminste, het zag er niet uit wat hij tot nu had geschetst. Er kwam een grijns op haar gezicht. De drang om dat tekenblok in de hens te steken, was groot. Maar toch wist ze dat ze het niet kon maken. Op één of andere manier had ze wel altijd grote respect voor de natuur gehad, van kleins af aan al. Ze kuchte even toen Ian weer begon te praten. 'Wat moet je trouwens hier Esther?' Een leuke speelse vraag, als het aan haar lag. Opnieuw vormde er een klein, geniepig grijnsje op haar gezicht. ''Haha, jou pesten natuurlijk,'' antwoordde ze zo sarcastisch mogelijk. Wat ging het hem nou aan wat zij nou hier moest? Alsof zij nooit eens een keer een wandeling door het fijne natuurgebied mocht maken. Alsof zij altijd, volgens zeggen, maar kinderen in elkaar moest slaan en herrie moest schoppen overal waar ze maar kon met haar Die Hard club. Nou, zo zat het nou niet in elkaar.
Ian stond duidelijk op en liep het water in. IJskoud, leek het haar. Maar ach, zij hoefde niet te lijden. Haar blik ging even snel van de jongen naar het tekenblok. Aha, als ze het niet aan kon steken, dan kon ze gemakkelijk het tegenovergestelde doen. In het water gooien dus. Daar gingen dan al z'n fijne tekeningetjes. Ha! Esther lachte even, binnenpretje, waarbij ze haar opgerookte sigaret in het water gooide, richting de jongen. Vlak daarna greep ze het tekenblok, gewoon even kijken wat er allemaal wel niet voor zooi in stond. De schets die voorop stond deed haar aan iets denken, niet aan het gene waar het op leek. Maar aan iets totaal anders. Aan een meisje. Of nog beter, een enorm populair, mooi meisje. Waar ze een hekel aan had, net zoals zij aan het Die Hard clubje. Net zoals alle andere clubleden van Famous, die scheit hadden aan Die Hard. Het was Sarah. Ja, die naam kende ze wel. Of beter gezegd, wie kon haar nou niet? En via via had ze ook te horen gekregen dat toevallig de jongen die voor haar in het water stond en het bruinharige meisje samen een knipper-relatie hadden. Of iets dergelijks. ''En, hoe gaat het met je vriendinnetje?'' Zei ze gemeen, met haar donkere ogen op het Famous clublid gericht. Hierbij scheurde ze de tekening af, en legde die voor zijn neus in het water.

Hij zag dat ze wel erg verslaafd was aan haar peuken. Gadverdamme. Hij negeerde het dat ze zei dat ze hier was om hem te pesten. Ja, vast. En hoe had ze dan in gedachte dat ze hem zou gaan pesten? Hij had geen idee wat ze van hem wilde eigenlijk. Hij had het haar al gevraagd maar het antwoord was hij al weer vergeten. Hij was nog bezig met schetsen toen het opeens bruut uit zijn handen werdt getrokken. Toen begon Esther er in te bladeren en hij voelde een hete siddering langs zijn ruggengraat gaan. ''En, hoe gaat het met je vriendinnetje?'' hoorde hij haar zeggen. Kwaad draaide hij zich om. Toen hoorde hij een scheurend geluid. Toen werdt hij pas echt kwaad. De tekening die voor hem op het water dreef was helemaal doorweekt geraakt en begon uit elkaar te vallen. Dit was de druppel. Ze mocht schelden wat ze wilde over Famous maar van zijn tekeningen en privé bleef ze af. Hij stapte het water uit en beende naar haar toe. Toen hij recht voor haar stond haalde hij voor hij het wist gewoon naar haar uit. Hij had er genoeg van dat ze hem zo stond te treiteren. Hij had zich nog zo voorgenomen om zich niet te laten gaan maar op dit moment spuwden zijn ogen vuur. Hij trok het schetsboek uit de handen van Esther. Hijzelf was zeer milieubewust en de rede dat de tekening uit elkaar viel was doordat het van gerecycled papier was. Hij had veel tijd in die tekening gestoken en dat was nu weggegooid door iemand. Hij haalde nog een keer flink uit naar de kaak van Esther zodat ze voorlopig niks meer kon zeggen. Hij trilde nog steeds van woede en keek haar aan met een blik waar je onder zou verschrompelen. 'Het gaat geweldig' snauwde hij naar haar. 'En met jou zeker ook?' bromde hij. Hij schudde zijn voeten uit en stapte weer in zijn schoenen. Hij zag dat haar sigaretten pakje was gevallen en stapte daarop met zijn voet. Ze had het er nu zelf naar gemaakt en hij zou nu helemaal niks doen om er nog iets aan te veranderen. Hij wreef de punt van zijn schoen nog eens even goed heen en weer zodat de sigaretten niet meer op te roken waren. Er was al veel bonje tussen Famous en Die Hard maar nu was die ene kleine vonk overgeslagen en stond alles in lichterlaaie. Hij had haar flink tegen de kaak aangeslagen want hij meende dat die plek die hij had geraakt paars begon te kleuren. Een zelfgenoegzame glimlach verscheen op zijn gezicht. Als ze zichzelf iets raars in haar hoofd haalde zou hij haar gelijk weer slaan. Ookal was dit een meisje hij wist zeker dat hij meer spieren had dan Esther. Hij begon weg van haar te lopen. Hij wist dat hij dat eigenlijk niet had moeten doen maar hij deed het toch. Hij had zichzelf niet meer in de hand kunnen houden. Dit was oorlog. Althans, zo voelde het nu aan. Hij vond het maar tien keer niks dat Esther over Sarah was begonnen. Hij was er zelf ook nog niet helemaal uit maar toen ze die tekening zo in het water had gegooid was hij kwaad geworden. Hij wist niet waar het vandaan kwam. Hij hield zijn schetsboek stevig onder zijn arm en haalde zijn sleutels van de Porsche uit zijn broekzak. Hij luisterde of hij iets hoorde maar het gebied om hem heen zweeg als het graf.

Ze wreef pijnlijk over haar kaak, die tevens twee flinke klappen had gehad. Het was menens, hij ging eraan. Net voordat ze iets kon terugdoen, hoorde ze een luide krak. Ian stond op haar pakje sigaretten te trappen, nog even flink de grond in te douwen met de punt van z'n schoen. Vuurvlammen vulden haar ogen. Ja, Famous zou een clublid moeten missen als hij zo doorging. Verdomme, wat was hij nu fout bezig. Oh, en nu liep die armzalige jongen ook nog eens weg? Wat een zielepoot.
Net voordat hij ook maar een meter verder was, griste ze onvoelbaar zijn mobiel uit z'n broekzak. Er kwam een smerige glimlach op haar gezicht te staan, die langzaam maar zeker in een grijns veranderde toen ze het apparaat aanzette. Meteen ging ze op zoek naar de contactenlijst. Ah, natuurlijk al z'n zielige vriendjes van die andere o-zo-populaire studentenvereniging. Ach, Die Hard rockt gewoon. Alain, Emilie, Kenneth, Mike, Sarah en Serena. Ah, Sarah was degene die ze nodig had. Een nog bredere grijns kwam op haar gezicht, terwijl ze nog steeds tegen de boom aan stond. Ze opende een chatbericht, tijd om haar te smsen. Geweldig dit.

'Hee, lieffie.
Je kent me vast wel.
Binnenkort zullen we elkaar vast wel zien.
Althans, ik jou.
Esther. ☺'

Hierna, wanneer ze tevreden was met de snel getypte tekst, drukte ze op verzenden. Waarna ze hem daarna dichtklapte. ''Hee, ben je niet iets vergeten?'' Riep ze uitdagend naar de jongen die blijkbaar nog steeds weg wou. Geheimzinnig verborg ze de telefoon in haar broekzak, niet zichtbaar. Dat kwam er nou van, als hij haar ten eerste twee keer sloeg en vervolgens haar dierbare sigaretten vernielde. Hij zou er voor boeten, desnoods niet deze keer. Maar dan wel een andere keer, zou ze hem eens wat beter aanpakken en het wilde beest temmen. Jammer genoeg had ze niet iets beters bij zich dan haar geliefde mes, het standaard wapen wat ze vaak bij zich had. Het was een deel van haar eigen clubje, Die Hard, geworden. De meeste droegen wel wapens. Geen zichtbare of extreem schadelijke, maar wel gevaarlijke. Een vermakelijke grijns sierde haar mond, terwijl ze met haar armen over elkaar gevouwen, met haar lichaam nog steeds tegen de boom aan, op de jongen genaamd Ian stond te wachten.

Hij was nog steeds bezig met lopen in de richting van zijn Porsche toen hij de stem weer hoorde van Esther. Hij wist dat het fout afliep als hij die sigaretten nog iets aan zou doen. Alsof die dingen alles waren. Hij snoof boos totdat de woorden tot hem doordrongen. ''Hee, ben je niet iets vergeten?'' hoorde hij haar uitdagend roepen. Hij draaide zijn hoofd om en zag dat ze tegen een boom aan was gaan staan. Fijn dan. Toen merkte hij pas op dat hij zijn Samsung Galaxy S niet meer had. De vieze vuile slet. Hij stootte een boze grom uit. Hij wist niet wat Esther er mee deed maar dat kon niet veel goeds zijn. Hij draaide zichzelf nu helemaal om. Dit zou haar berouwen. Hij wist wel wat Sarah had gezegd. 'Leden van die hard hebben meestal wapens bij'. Esther zou vast geen uitzondering op die regel zijn. Zachtjes vloekte hij. Hij had nooit wapens bij. Als het aan hem lag kon Esther voortaan verder op een been in plaats van twee. Hij zag het al voor zich. Toen gaf hij droog antwoord op haar roep. 'Stoer hoor om mijn mobiel te stelen. Kom hier en vecht! En waag het niet een wapen tevoorschijn te halen want ik breek allebei je poten en als het meezit ook even je nek' spuwde hij haar toe. Langzaam telde hij tot tien. Een, twee, drie ... hij fronste en keek naar de boom. Hopelijk zou de bliksem op wonderbaarlijke wijze inslaan daar. Hij knakte zijn vuisten en keek boos. Was ze dan nog niet klaar met haar vervelende irritante verhaaltjes? Wie was hier eigenlijk nou zielig. Hij bromde nog even en liep door naar zijn Porsche. Hij opende het portier en legde zijn schetsboek op de bijrijdersstoel. Hij sloeg het portier weer dicht en liep terug naar Esther. Een paar meter voor haar bleef hij staan. Ze moest gewoon met haar poten van zijn mobiel afblijven. Ookal was het wel zo dat hij het eerst niet door had gehad hij had er nu genoeg van. Hij vouwde zijn armen over zijn borst heen en keek haar nijdig aan met zijn fel blauwe ogen. Het waren in feite net blauwe vlammen die je kwaad aanstaarde. Hij schopte een steentje weg dat recht voor zijn voet lag en wachtte af. Zijn oren vingen nu een geluid op. Het was een arend die krijste en hij grijnsde nu zelf vals. Misschien dat er nog leden van Famous zouden verschijnen en zo niet? Dan handelde hij dit zaakje zelf wel af. Hij zou er voor eens en altijd een eind aan maken.

Kenneth staarde naar het asfalt dat onder de banden van zijn motor verdween. De motor had hij enkele dagen geleden gekocht, het was voor hem altijd al een soort van kinderdroom geweest dat hij later een motor zou kopen en eindelijk nu hij genoeg geld had, was het dus gebeurd. Even trok hij op en daardoor weerkaatste de zon ook meteen op zijn helm, ja dit was perfect wat hij nodig had als hij zich weer eens bezig moest zien te houden. Hij was gekleed in een zwarte leren jack en een gewone donkerblauwe jeansbroek. Het was perfecte kledij voor een ritje op de motor en tja natuurlijk maakte hj daar gebruik van. Achter op het leren jack stond het logo van Famous gedrukt, het was iets wat hij zelf had laten drukken gewoon om duidelijk te maken in welke vereniging hijzat, en hij het natuurlijk durfde te laten tonen. Uiteindelijk had hij het park bereikt en hij reed heel vlotjes tot aan de ingang van het park en zette daar zijn motor op een parkeerplaats en stapte af. Tot zijn grootste verbazing zag hij iets verder van hem Ian staan, heel vlotjes stapte hij weer op en reed hij naar de jongen toe. Toch reed hij iets verder door en parkeerde zijn motor naast een Porshe. Hij zette zijn helm af en legde zo zijn motor vast. Even haaldehij zijn hand door zijn haar en wandelde dan naar Ian toe. Meteen keek hij recht naar een meisje met vuurrood haar. 'Problemen met de vuurtoren?' Sprak hij met een grijnsje tegen Ian. Hij wist wie het was dat meisje, Esther de 'baas' van die Die Hard mensen. Kort fronste hij, wat had die nu weer uitgestoken om Ian zo geïrriteerd te krijgen? Om Ian kwaad te krijgen was in zijn ogen niet heel veel nodig, maar aangezien hetmeisje hem opgefokt had gekregen wou hij wel eens weten hoe het zat om eerlijk te zijn. Maar goed, hij zou het zometeen wel horen van Ian zelf.

Eindelijk had hij weer iets van zijn zusje gehoord, naar iets meer dan een week had ze weer contact met hem gezocht. Iets waar hij meer dan blij mee was, zijn bezorgdheid was de laatste dagen met de seconden groter geworden. Er kon een jong meisje als haar tenslotte van alles gebeuren in de buurt waar hij vandaan kwam, de buurt waarin zij nog altijd woonde. Een buurt waarin geweld aan de orde van de dag was, waar er bijna dagelijks iemand om werd gelegd. De verkeerde kant van Sicilië, Il lato oscuro. Maar hij vertrouwde zijn vrienden blindelings, wist dat ze alles zouden doen om zijn meisje veilig te houden. Zelfs nu er een bende oorlog uit was gebroken, schade ze zijn vertrouwen niet. Ze verloren zijn zusje, die steeds zelfstandiger scheen te worden voor geen moment uit zijn hoofd. Ze beschermde haar alsof ze hun eigen zusje was, en ergens wist hij dat dit ook het geval was. Angel was opgegroeid met zijn vrienden, het was haar familie, net als het zijn familie was.
Wat precies zijn aandacht had getrokken, en daarmee een eind had gemaakt aan zijn gedachten gang, wist hij niet precies. Het deed er eigenlijk ook niet toe. Niet meer dan tien meter van hem vandaan stond een drietal, een drietal van wie hij elk afzonderlijk lid herkende. Esther, was met haar vuurrode haar moeilijk te missen. Ian, de power-forward van zijn basketbal team. Aan wiens lichaamshouding Nick kon zien dat ie op het punt stond om uit zijn vel te springen. En dan had je nog de jongen met het ravenzwarte haar, die bij de eerste ontmoeting van Esther, Jimmy en hem was geweest. Die drie oudste leden van Die Hard. Zonder te aarzelen liep hij op hen af, wetend dat er iets speelde. Het was niet moeilijk om de spanning in Ian's lichaam gezien, de jongen was vrij makkelijk boos te krijgen. Iets wat Nick altijd wel komisch vond om te zien, al wist hij van zichzelf dat ook hij vrij snel op zijn teentjes was getrapt. Ian en de andere jongen, wiens naam Nick niet wist, iets wat hem deed besluipen de jongen maar gewoon traditore, verrader, te noemen. Hij had er tenslotte eerst over gedacht om bij Die Hard te komen, maar had zich vervolgens bij Famous gevoegd. Nick ging naast Esther staan, richtte zijn ogen op de twee jongens. "Zo, zo twee tegen één. Jullie hebben lef." zei Nick, het sarcasme droop van zijn stem. Het was hem vrij duidelijk, dat het gene wat hier speelde iets te maken had met de twee studentenverenigingen. En al was dit niet het geval, en was er een hele andere reden waarom de twee jongens ruzie hadden met Esther. Hij zou haar helpen, net zoals hij de lede van zijn bende leden in Sicilië zou hebben geholpen.

Dat er nog een geval, blijkbaar dezelfde jongen die ze ook op de avond had gezien toen Die Hard begon met een studentenvereniging te worden, bij kwam had ze niet verwacht. En ze voelde zich al wat ongemakkelijker, al liet ze dat totaal niet merken. Geen schreintje angst was te zien, zelfs geen vervelende zenuwtrekjes of iets dergelijks. Nog steeds stond ze met haar armen over elkaar heen gevouwen, met het mobieltje van Ian, een Samsung Galaxy S dus, veilig opgeborgen in één van haar broekzakken. 'Problemen met de vuurtoren?' Blijkbaar hadden de twee jongens er lol over. Ach, zo kon zij ook wel gaan beginnen. ''Moet jij nodig zeggen, overloper!'' Zei ze fel, als weerwoord maar wist dat dit niet veel uithaalde. Ze begon nijdig te worden, gevaarlijk als het aan haar lag. Ja, ze was wel erg gauw kwaad te krijgen, net zoals Ian. Die blijkbaar al totaal helemaal uit z'n plaat ging omdat ze slechts maar een tekening van zijn tekenblok afhaalde. Ach man, wat konden tekeningen nou doen? Je had er geen ene bal aan. Helemaal niets.
Net voordat ze haar mobiel wou trekken, en haar dierbare Die Hard leden wou gaan sms'en, kwam Nick als geroepen bij haar staan. 'Zo, zo twee tegen één. Jullie hebben lef.' De oude, vertrouwde stem van de blondharige jongen deed haar grijnzen. Op een of andere manier had hij altijd wel een tikkeltje humor in z'n stem, al hadden ze niet zo'n hele goede start gemaakt. Ze begon hem aardig te vinden, gewoon aardig. Meer dan vrienden zouden ze ook niet worden.
Evengoed trok ze haar mobiel, om de rest van Die Hard op te piepen. Ze opende het 'berichten' scherm, en voegde alle leden, behalve Nick, in één berichtje. Waarbij ze begon te typen.

'Wat gezeik met Famous.
Ik en Nick zijn er al in het Topanga State Park.
Kom zo snel als je kan! Xx'

Snel genoeg verzond ze hem naar de anderen van de studentenvereniging. Hopelijk zouden er een paar komen om er een eind aan te maken, dit gezeur van Ian en z'n vriendje. Gauw sloot ze haar mobiel weer af en borg hem op in haar zwarte jack, waarbij ze haar rode haren even naar achteren gooide en de twee Famous-leden straks, kil aankeek. Nee, ze was niet van plan om weg te gaan, niet voordat ze beide gevloerd waren. En ohja, dat zou zeker gebeuren.

Alain was zoals vaker aan het hardlopen in het park. Conditietraining, of hoe je het wil noemen. Wat hij echter niet vaker zag, was een groepje bekenden. Van een afstand merkte hij Ian en Kenny op, samen met twee prominente Die Hard emo's. ''Godverdomme'' snauwde Alain die al een klein idee had, wat er aan de hand was. Ian riep iets over een gestolen mobiel en over vechten, Kenneth deed schijnbaar maar al te graag mee.
Naarmate Alain dichterbij kwam wilde hij zichzelf ook kenbaar maken. ''Ian, Kenneth.'' begroette de jongen naar twee goede vrienden van hem, waar hij op dit moment bepaald niet trots op was. ''Jij moet Esther zijn...'' merkte Alain op, een duidelijke conclusie gezien haar haarkleur en kledingstijl. Esther had volgens verhalen op school een blonde rechterhand, Alain gokte dat de rechterhand ook aanwezig was. ''En Nick... Mijn naam is Alain.''
Alain draaide zich naar Ian. ''Nokken Ian, je krijgt van mij een nieuwe mobiel als je dat zo graag wil. Ik wil niet hebben dat Famous wordt geassocieerd met waar jij mee bezig bent. Kenneth, als je van sensatie en opstootjes houdt, is Famous niet de goede plek. Dan had je beter bij je vorige clubje kunnen blijven. Smeer 'm, en vanavond om 8 uur oefenen met Nonsense.'' commandeerde Alain. Het was de eerste keer dat Alain zich als oprichter van het clubje gedroeg en hij hoopte de laatste keer. Maar hij wilde niet dat Famous werd geassocieerd met chaos en opstootjes. Nog belangrijker, hij wilde niet dat de reputatie van zijn band werd geschonden. Daar was de band te belangrijk voor.
''Als jullie blijven, zoek ik met Mike twee nieuwe bandleden en gaan of kap ik met Famous.'' vervolgde Alain nog, om te laten merken dat hij het ook serieus meende. Hij overdreef ook niet, dat waren aannemelijke gevolgen.
De jongen keerde zich naar Esther en Nick. ''Wij zijn geen Too Damned, zie ons daar ook niet voor aan.'' sprak hij vriendelijk. Hij had er echt de pest over in dat Ian ze problemen met hen aan het zoeken waren, nergens voor nodig. ''Het gedrag van net was niet onder de naam van ons.''

Jimmy zat al in zijn auto op weg naar, eigenlijk niks gewoon wat rond rijden in zijn matzwarte Subaru Impreza. Dat deed hij wel vaker als hij zich verveelde gewoon voor de lol niks anders. Het koste wel geld als die benzine verspilling maar hij had gespaard en af en toe een klusje doen voor geld levert veel op. Hij reed net langs het park weg opweg naar de snelweg, hij was wel benieuwd hoeveel hij er vandaag uit zou krijgen. Hopelijk was het rustig in het park.
Een bliebje van zijn mobiel liet Jimmy zijn ogen van de weg africhten. Nieuwsgierig opende hij het smsje en zag dat het van Esther was, de aanvoerder van Die Hard. Wat gezeik met Famous.
Ik en Nick zijn er al in het Topanga State Park.
Kom zo snel als je kan! Xx'
stond erin. Jimmy zuchtte even, nu too Damned niet meer een actieve studenten club was is hun rivaal Famous geworden. Het verbaasde hem dat Famous een opstand met hun aan het maken was. Die waren toch veel te bang dat hun mooie naampje eraan ging. En dan nog hun stomme band, die overigens best mocht stoppen van hem want muziek konden ze toch niet maken. Gelukkig was Jimmy nog niet op de snelweg en kon meteen keren, met piepende banden reed hij weg. Hij had wel weer eens zin in wat chaos de laatste keer was in het café met Esther geweest.

Jimmy parkeerde de auto bij het parkeerplaats, het was vrij rustig met auto's, de meeste mensen die kwam waren toch met die fiets of lopend. Na een tijdje lopen had hij ze eindelijk gevonden, het rode haar van Esther stak er natuurlijk uit, naast haar stond Nick. Shit Jimmy baalde hij wou niet als een van de laatste aan komen en zeker niet Nick hoeven te begroeten, hij wist niet echt wat hij van Nick vond misschien kon hij wel aardig zijn maar hij straalde iets raars tegen over hem, zo respectloos. De andere mensen kon hij alleen kwa verhalen en foto's in het echt had hij ze nooit meer ontmoet. Nog net kon Jimmy de woorden van Alain opvangen "Mooie omweg om te vertellen dat je gewoon in je broek pist" waren de eersten woorden, daarna knikte hij even als begroeting naar de twee Die hard leden en ging aan de andere kant van Esther staan. Hier waren ze zo anders deze groep ieder zijn eigen stijl , hij had zoals gewoonlijk weer zijn jogging broek op zijn kruis hangen en een petje op.

[Sigh, wie van jullie had in nou uitgenodigd? Alleen Kenneth naar mijn weten? ]

Hij vloekte nog een kwaad en keek nog steeds boos. Hij trilde nog steeds van woede totdat hij de stem van Kenneth hoorde. Hij grimaste toen hij hoorde wat Kenneth
tegen hem zei en begon al te kalmeren. Hij knikte alleen en deed een stap achteruit naar Kenneth toe. Hij moest zichzelf nu echt in de hand zien te houden als het mis mocht gaan. Hij slaakte een zucht en keek nog steeds flink pissig naar Esther. Haar vriendje van Die Hard kwam opeens ook ten tonelen. 'Ik kan me niet herinneren dat jij hier was uitgenodigd om Kenneth uit te schelden' zei hij met een stem koud als ijswater. Hij had er nu genoeg van. Hij moest hier weg. Toen hoorde hij opeens de stem van Alain en keek om. Ja, hoor. Alain was in zijn hardloperskloffie hiernaartoe gekomen. Hij stak zijn hand op ter wijze van begroeting en hoorde toen een auto. Nog meer mensen? Alsof dit nog niet genoeg was! ''Nokken Ian, je krijgt van mij een nieuwe mobiel als je dat zo graag wil. Ik wil niet hebben dat Famous wordt geassocieerd met waar jij mee bezig bent. Kenneth, als je van sensatie en opstootjes houdt, is Famous niet de goede plek. Dan had je beter bij je vorige clubje kunnen blijven. Smeer 'm, en vanavond om 8 uur oefenen met Nonsense.'' Hij bromde nog even en keek toen zijdelings naar Kenneth. Hij wilde maar wat graag laten zien dat zijn ene vuist ook een broertje had maar dat zat er nu niet in. Later misschien. 'Ik was al van plan om weg te gaan' siste hij. Hij pakte zijn autosleutels weer en keek naar Kenneth. Misschien dat die een lift van hem wilde? Toen zag hij dat Kenneth met de motor was. Hij haalde zijn schouders op en keek toen nog even met een licht boze blik naar hem omdat hij de 'fun' had verstoord. Maar hij had geen zin om te stoppen met de band. Hij voelde zijn armen nog steeds trillen maar het feit dat zijn geliefde mobiel van hem was gestolen was alsof hij langzaam over duizend scheermesjes werdt getrokken. Hij wilde eigenlijk als een klein kind gaan klagen bij Alain dat dát zijn mobiel was. Dat er geen vervanger bestond. Hij schudde die gedachte van zich af. Hij wierp nog een minachtende blik op de laatste jongen die er bij was komen staan. 'You can go to hell' mompelde hij binnensmonds naar Esther en keerde haar de rug toe. Hij wist zeker, als Alain niet was gekomen dat het hier dan een bloedbad zou zijn. Hij trok even aan de arm van Kenneth en keek toen in de bruine ogen van zijn vriend. Zijn eigen blauwe werden weer wat rustiger naarmate er niets bijzonders meer gebeurde. Hij wierp ook nog even een blik op Nick die als eerste bij Esther was komen staan. Hopelijk zou ze nog veel last hebben van haar kaak. Hij bleef nog even staan en keerde hen toen de rug toe. Hij zou het wat rustiger aan moeten doen en hij moest even met zijn vrienddin Alice of Joël spreken. Dit kon hij niet lang voor zich houden zonder te exploderen. Naar vechtles gaan zou ook niet veel nut hebben maar hij wilde eigenlijk ook best nog een keer met Kenneth afspreken. Hij bleef halverwege staan en keek naar zijn auto met die mooie zwarte lak. Het glom in de zon en hij keek ook even naar de motor die ernaast stond. Mooi ding.

Kenneth keek naar de jongen die er was bijgekomen en snoof even. Toen ze hem overloper noemde haalde hij zijn schouders op, echt om ruzie te maken was hij hier niet gekomen. Zijn opmerking van net was een gewone grap geweest die blijkbaar een gevoelige snaar had geraakt bij het meisje. Ach wat, veel kon het hem niet schelen vechten zou hij niet doen. Hij wou gewoon weten wat er loos was. Toen Alain er bij kwam knikte hij kort naar de jngen, en nu zou de uitbrander natuurlijk gaan komen van hem. Alain wendde zich eerst tot Ian, die zijn mobiel was dus blijkbaar gestolen door Esther. Eigenlijk kon hij het raden. Maar toen hij zich tot hem wendde keek hij hem even droogjes aan. 'Alain, ik was hier puur uit intresse om te weten wat er gebeurt was. Dacht je nu echt dat ik zo maar op hun zou beginnen slaan?' Sprak hij tegen hem op een kalme toon. Hoogstens hadhij een paar woorden aan hen vuil gemaakt maar dat was het dan ook. Kenneth zou maar weer gaan zodra de rust er weer was. Geen haar op zijn hoofd dacht er aan om Alain alleen te laten met een deel van Die Hard. Dat was niet nodig.
Toen er een jongen met een pet tevoorschijn kwam en zich wendde tot Alain keek hij hem even geïrriteerd aan. Oke, ergens had hij wel zin om hem nu te slaan, maar hij wou zijn plekje in de band niet kwijt. Dat was nu iets wat hem de tijd na Emilie overeind had gehouden dus nee die plek wou hij niet kwijt. Hij besloot dat hij petmans maar in het oog zou houden, gewoon om de veiligheid van de twee jongens te bewaren. Meestal was hij een jongen die rap sloeg, maar toen hij hier aankwam was dat niet zijn bedoeling. Hij wou gewoon weten wat Ian zo kwaad had gekregen, en had hoogstwaarschijnlijk met zijn grapje die meid kwaad gekregen. Meer was er helemaal niet aan. Maar goed, Alain had het vast fout gezien of wat dan ook. Kalm keek hij naar de drie leden van Die Hard, nee, Famous was geen Too Damned dat was een zaak, en nooit zouden ze dat ook worden. Famous stond hoger in de sociale ladder dan Too Damned en dat was wel bekend hier.

"Sinds een wanneer heb je een uitnodiging nodig om iemand uit te mogen schelen?" merkte Nick iet wat droogjes op, terwijl hij beide jongens nog eens rustig in zich op nam. Ondanks het feit dat hij bij Ian in het basketbal team zat, wist hij vrij weinig van de jongen. Enkel dat die nogal makkelijk op zijn teentjes getrapt was, en meestal met een chagrijnige kop rond liep. Althans, hij had de jongen nog nooit vrolijk gezien. Een derde lid van Famous kwam aan wandelen, gezellig. Alain, de leider van de studentenvereniging. Die evenals Ian bij hem in het team zat, al leek het erop dat de jongen hem nog niet herkende. In elk geval anders zou hij zich toch niet hebben voorgesteld, of wel? Het was niet zo dat hij ooit een woord had gewisseld met één van de twee jongens, hij had ze enkel gezien bij de training of tijdens een wedstrijd. Ergens was het wel vreemd om plots tegenover zijn team genoten te staan, en geen deel uit te maken van hun team. "Ja, ik weet wie je bent. Zit bij je in het team, remember?" zei hij, weer was er een sarcastische toon in zijn stem te horen. Een toon die hij tijdens dit soort gesprekken, vaak niet uit zijn stem wist te houden. Kennelijk was Alain het niet eens met wat hier gebeurde, lichtelijk geamuseerd keek Nick toe terwijl hij zijn leden beval op te rotten. Aan de reactie van Ian was duidelijk te merken dat diens woede nog niet verdwenen. Toch volgde hij Alain's bevelen zonder tegenspraak op, iets wat Nick ergens toch wel verbaasde. Alsof het al niet gezellig genoeg was, kwam ook Jimmy nog eens aan zetten. Nick had het niet zo op de jongen, of dit nu kwam door wat hij bij hun tweede ontmoeting had gedaan of door iets anders wist Nick niet. Veel maakte het hem ook niet uit, hij knikte kort naar de jongen die vervolgens afviel op Alain. Zijn opmerking deed een kleine grijns op Nick's gezicht verschijnen, voor een moment keek hij naar Alain benieuwd naar diens reactie. Ian had zich onderhand al iets van hen verwijderd, maar was nog niet compleet vertrokken zoals Alain hem had beveelt. Kenneth had zich nog niet bewogen, hij leek af te wachten wat er zo gebeuren. Niet van plan zijn vriend te verlaten voor hij wist wat er zou gebeuren. Kort keek Nick naar Esther, ook hij zou niet gaan voor hij wist wat hier was gebeurt, en ging gebeuren. Maar hij zou niet de eerste zijn die een klap uit deelde, nee in zijn ogen was daar op dit moment geen aanleiding toe.

Ondanks de pijn in haar kaak, wist ze toch een geniepige glimlach op haar gezicht te toveren, waarbij ze de mobiel van Ian uit haar broekzak tevoorschijn haalde. ''Nanananana,'' zei ze kinderachtig, op een speelse toon. Stiekem wou ze wel verder, dat de jongen toch toegaf aan haar en haar toch nog een klap wou uitdelen. Maar toch wist ze dat het niet veel uithaalde, dat ze alleen maar meer geslagen werd. Aan de andere kant was het grappig dat hij dan niet braafjes luisterde naar zijn 'leider' Alain.
Ze opende opnieuw de mobiel, zette hem aan. Nog geen smsje terug, jammer. Achja, ze zal hem vast wel al gelezen hebben. Esther haalde haar schouders op, had stiekem niet veel aan het afthanse mobieltje, van een jongen die trouwens toch een uitgezakt clubje kwam. ''Oh, wil je hem hebben?'' Plaagde ze Ian. Ze zette hem weer uit, gooide hem daarna treiterend ver weg in het water. ''Ga maar halen!'' Haar glimlach veranderde des te meer in een grijns. ''Oh en als je wilt weten waarom ik dat deed...'' Zei ze met een hoge, gemene stem. Waarbij ze deed alsof ze diep nadacht. ''Because I like it,'' kondigde ze de jongen aan, waarbij ze haar rechterhand tot een vuist balde en hem in haar vlakke linkerhand sloeg. Daarna lachte ze luid, een kwetsende, schelle lach die de meeste mensen niet echt deed plezieren behalve haarzelf. ''Ik denk dat we hier niet veel te zoeken meer hebben, maar als één van jullie interesse heeft om die homo daar op z'n smoel te slaan, van mij mag je.'' Fluisterde ze naar de twee Die Hard leden, waarbij ze dan wel het woord 'homo' wat harder zei zodat Ian, en tevens de andere Famous jongens, het ook konden horen.
Hierbij keerde ze zich af van de boom en bekeek de motor van Kenneth. Hmm, ze kon het veel noemen, maar het bleef wel een prachtding. Niet dat ze jaloers was, nee ze hoefde niet de milieu en dergelijke te vervuilen met tweedehands schroot. Daarintegen had ze, en bleef ze respect houden voor de natuur. Ondanks dat ze vaak genoeg rookte, maar de peuken in het groen neer te gooien, deed ze niet.

Het was fijn dat zowel Ian als Kenneth zijn reactie begrepen of in ieder geval accepteerden. Alain knikte naar zijn vrienden en draaide zich om naar, wat ook wel de meeloper van de twee werd genoemd. ''Jimmy.'' zei Alain met een glimlach, niet echt impressed door wat hij zei. Zijn kledingstijl en huidskleur konden niet matchen, zielig voor hem.
De opmerking van Nick kwam harder aan. Oh, daar kende hij hem inderdaad van. Hij kon beter basketballen dan nadenken, schijnbaar. Alain kon simpelweg niet begrijpen waar Die Hard voor stond. Lachen om pijn van anderen, met welk motief? Waarschijnlijk aandacht. Ook Esther haar spastische bewegingen kon Alain niet plaatsen. Voor Alain was het allemaal schreeuwen om aandacht. Hij kon herinneren dat hij lachte om vooral pijn van zijn familie, maar hij maakte er dan altijd nog iets lachwekkends van. Zoals op een feestje bowlingpionnen doorzagen of een zwembad bevriezen, dat was grappig. In het wilde weg slaan of zoals de geruchten zeiden, onschuldigen martelen of doden, dat was niet grappig. Maar Alain was wel geintresseerd in de situatie van Esther. Vooral ook omdat de meeste meiden met haar gedrag er niet uitzagen en zij gewoon wel. Had Alain Emilie niet, dan was het zeker een meisje geweest die hij had proberen te versieren. Het punt was, Alain begreep het gedrag niet. Hij vond zijn eigen tijd kostbaar, nu hij nog knap was wilde hij voor hij dertig was zo veel mogelijk leven. Muziek maken, optreden, basketballen. Het mooiste van de wereld, moest Alain toegeven, was aandacht. Maar hij vond aandacht doordat mensen iets wat je deed konden waarderen mooi, zij vond aandacht van haar vriendjes door haar stoere gedrag waarschijnlijk lekker. De jongen schrok even van zichzelf dat hij baalde dat hij in een relatie zat, iets wat hij de laatste tijd vaker had. Dit was weer een voorbeeld van een meisje waar hij zo graag een nacht mee had willen doorbrengen.
De enige actie die Alain vandaag irriteerde van de Die Hard kant, was dat Esther de mobiel van Ian in het water gooide. Hij had het namelijk nog begrepen als ze hem had doorverkocht om aan geld te komen, ze zag er niet uit als iemand met veel geld. In plaats daarvan gooide ze het weg om Ian simpelweg te laten lijden, voor haar genot. Dat niet alleen, ook vervuilde ze hiermee Topanga State. Een van de mooiste plekken op Aarde. Het was niet zo dat hij liet zien dat het hem irriteerde, Alain was erg goed om irritaties van meiden te verbergen.
''Esther, als je ooit eens een biertje wil drinken, je bent welkom.'' zei Alain met dezelfde glimlach als eerder. Er was niets mis met iemand leren kennen en hij had een excuus, dingen fixen die vooral Ian had gemold. Ze waren de leiders van de grootste verenigingen, dus waarom zou het raar zijn om de relaties op deze manier te gaan koelen.

Chloe was niet in de stemming om ergens rond te lopen. Maar vandaag hoorde ze toch echt wel amusantie. Ze wist dat dat de Die Hard leden waren. De geur van Famous drong haar neus binnen. Er viel een valse grijns op haar gezicht en haar stappen gingen sneller en sneller en vonden zich bij het groepje bekvechters. Esther was Ian, een lid van Famous, enrom hard aan het treiteren wat Chloe verbaasde. Chloe had altijd gedacht dat Esther zo'n bekvecht type zou zijn. Daar vergiste zich dus in. Ze hoorde Alain, eigenaar van Famous die ze nu al wel kende en veel van gehoord had, woorden tegen Esther uitspreken. Esther , als je ooit eens een beirtje wil drinken, je bent welkom. Raar genoeg met ene vervelende glimlach. Maar Chloe's valse en gemene grijns vervaagde niet. "Nou dan Alain, mag ik ook mee?" Vroeg ze sarcastisch en hyperactief, om te tonen dat zij er óók was, wat weinige al doorhadden. Ze had wel door dat Alain van plan was vrede te sluiten tussen de twee verenigingen. Maar dat was zo saai. Vrede sluiten was saai, het woord 'vrede of peace' ís saai. Een speelse grijns op haar gezicht verscheen op haar gezicht. Wat er allemaal net gebeurd was wist ze niet maar wat het ook was, veel slechter als dit kon het niet zijn. Chloe draaide haar hoofd in de richting van Jimmy en Nick, de twee jongens waren dus ook al van de partij. Ze groete hun kort en ging zonder een boe of bah langs hen staan. Ze zweeg en bleef met een triomfantelijke grijns naar Alain staren Ze schudde héél zachtjes met haar hoofd van links naar rechts bij het ritme na na na na na na, na na na na na na. Tone keek ze met een valse grins in de richting van Ian. Dit deed haar weer denken aan die ene keer in haar vorige school waar iedereen aan háár kant stond, en niemand aan die van Chloe. Toch had Chloe gewonnen, alleen was het geen 'bekvecht' gevecht, toen was het écht een gevecht. Met bloed enzo. Toch had Chloe haar vuist tegen haar buik gewrongen en was zij haar neergevallen. Hihi, de bitch. Ze bleef met die ene triomfantelijke grijns naar Alain staren. Na na na na na na, na na na na na na.
Vreemd had hij nog steeds zo aardig bleef doen tegen Esther, als zij de leider van Famous was geweest en een gsm van een lid werd in het water gegooid zou ze beginnen slaan en meppen. Tot het bloed kwam echt wel, echt wel.