Dirty situation

Kenneth had een baantje gezocht en uiteindelijk had hij het ook gevonden. Op de pier bij een van de cafés daar. Daardoor had hij vandaag een zwarte schort aan, en voor de rest een gewone zwarte jeansbroek en een wit mouwloos hemdje. Vandaag was zijn vierde dag werk en hij was eigenlijk best wel blij dat hij eindelijk werk had, ondanks dat het niet was wat hij wou. Want ergens wou hij gewoon in de platenwinkel gaan werken maar ja, daar waren jammergenoeg alle vacatures al ingenomen. Met een grijns wandelde hij naar buiten, naar het terras welliswaar. Meteen nam hij enkele bestellingen op van mede leerlingen die er zaten en ging zo weer naar binnen. Rustig gaf hij het aan de barman en die deed vervolgens zijn werk zodat hij de drank kon gaan afleveren bij de klant en de rekening ontvangen. Toen hij even werd tegen gehouden door een van de jongens die op het terras zat keek hij hem even aan en fronste eventjes. 'Ik moet je vanavond wat zeggen, in verband met een vriend van je.' Kenneth fronste even en schudde vervolgens zijn hoofd waarna hij weer naar binnen liep en het geld in de kassa verstopte. Zijn shift voor vanavond zat er weer op, de jongen wandelde droog naar de kleedkamers en deed daar tja het zwarte doek maar af en gooide het nogal slordig in het kluisje en wandelde vervolgens weer naar buiten stak nog kort zijn hand op en deed zijn oortjes dan ook meteen in. Meteen dreunde Dirty Situation van Mohombi door zijn hoofd en liep hij heel droog op de maat naar het eindevan de pier toe. Kenneth was gisteren nog naar de fitness geweest, en dat had zijn vruchten afgeworpen de laatste dagen zat hij daar ook wel vaker en dat maakte hem dan ook weer minder slungeliger dan vroeger, meer breder en gewoon meer gezonder. Waarom hij het deed? Gewoon voor zichzelf en tja voor Sawyer deels. Hij had nu ook niet echt het postuur meer van een normale voetballer maar eerder van een echt doorgetrainde, en dat was allemaal goed en wel voor hem. Even vloog zijn ontmoeting met Emilie aan zijn hoofd voorbij, hm, hij miste haar. Hoe ze vroeger was. Maar dat was afgelopen, nu had hij Sawyer en daar was hij al blij genoeg mee. De vroegere Kenneth qua uiterlijk bestond niet meer, alleen zijn tatoeages waren er nog maar voor de rest was hij compleet veranderd ook van stijl was hij veranderd. Misschien maar goed ook. Ergens vond hij het ook wel grappig. Wan nu herkende zelfs zijn oude vijanden hem niet meer, al had hij toch nog steeds dat bepaalde badboy image over zich, wat eigenlijk niet echt gepaard ging met zijn karakter. Buiten dan als hij kwaad werd, en dat gebeurde maar vaak genoeg hoe jammer het ook mocht zijn.

[Lander und Me]

Het andere gedeelte van de pier dat 'meer zijn ding was' (lees, waar junkies rondliepen en mensen dealden), had de jongen opnieuw voor één keer achter zich gelaten. Lander waagde zich even in de 'normale' tot 'sjieke' kantjes van Santa Monica, de enige kant die alle toeristen kenden. Tegenwoordig kwam hij vaker in deze buurten; hij kon niet aan de verleiding weerstaan Emilie te volgen. Kijken hoe het met zijn zusje loopt, met wie ze gaat, wie ze ziet, wat ze eet, wat ze doet.. Het interesseerde hem de laatste tijd erg veel. Emilie was zijn Engel, en zij was zich daar niet eens van bewust. Maar haat en liefde lagen dicht bij elkaar, toch? Was Emilie blind? Zag ze niet dat ze buiten die Tattoo-knul, die Casanova en nu diegene waar hij geen hoogte van kreeg, die andere, hém had? Dat Lander zelf daar boven stond? Zag hij niet hoe superieur hij was ten opzichte van hen? Hij kon Emilie meer bieden dan al die knulletjes samen in hun hele leven. Hij zou haar meenemen, om met haar een leventje te beginnen; hij wilde terugkeren naar Spanje, maar enkel met hààr.
Handig rolde hij een stickie en stak het jointje tussen zijn lippen, beschermde het vlammetje van de aansteker toen hij het uiteinde liet branden, stak die weg en nam een trekje. Kon hij ontspannen, opnieuw. Een verslaving was het wel aan het worden: van één per maand naar één zakje tabak per dag; niet echt gezond, wist hij ook wel; maar nu hij Emilie even had laten doen, miste hij iets in zijn leven. Ze was als een drug voor hem, maar ze besefte het niet. Ze moest naar hem komen, en om haar dat te laten beseffen, zou hij geweld gebruiken om haar mee te nemen. Eens in hun huisje in Spanje, zou ze wel beseffen dat dit was wat zij altijd wilde. Daar was hij zeker van.
De jongen blies wat rook uit en kneep zijn ogen lichtjes samen terwijl hij in zijn losse jeans en wit shirt over de pier wandelde. Hij was veranderd, wat goed was aangezien zowel de bende als vroegere vijanden hem niet meer leken te herkennen, maar dankzij de training die hij was blijven volhouden zou hij, moesten ze hem herkennen, hen best wel aankunnen. Hij was gespierder geworden, zijn haren had hij korter geknipt, zijn gezicht was volwassener geworden; kortom, hij was uit zijn puberale periode en had één doel voor ogen: het meisje van zijn dromen dat toevallig zijn zus was, meenemen. Een kort lachje verscheen op zijn gezicht toen hij hieraan dacht, waarna hij plots een glimp opving van iemand die hij afgelopen dagen nog gezien had bij Emilie: Kenneth, de eerste echte vriend van haar.. Ze hadden onlangs nog gepraat; voor de gein had hij opnieuw een briefje in haar kluisje gestopt, met de vraag of ze nu opnieuw bij een ex gaat beginnen? Anders moest ze Lyron maar weer nemen, daarna weer Alain, zodat ze allemaal wel aan de beurt kwamen? Of welke betaalde haar beter? Hoer dat ze was.. Zou Kenneth hem herkennen? Hij gokte van niet. Hij liep hier al een tijdje rond en was nog niet herkend, dus als hij nu gewoon voort wandelde, voorbij Kenneth, zou er niets aan de hand zijn en kon hij gewoon verder genieten van zijn stickie..

Kenneth keek voor een moment voor zich uit, zag iets verder van hem een jongen met kort geknipte haren die hem ergens vaag bekend voor kwam. Kort fronste hij, zou het kunnen? Zolang had hij niets van zich laten horen of zien, en nu... Hij schudde zijn hoofd, nee het was hem niet dat kon niet. Een nieuw liedje sprong op. Get a life van Lil Wayne. Kenneth bestudeerde de jongen nog voor een enkel moment en toen hij echter een klaar beeld voor zich kreeg wist hij het. Lander, hij was weer terug. Meteen verwijdde zijn pupillen, nee het kon niet. De jongen pitste zichzelf in zijn arm, hij was niet aan het dromen jammergenoeg. Kenneth zocht naar zijn mobiel, maar die zat nog in zijn schort en die hong dus in het café. Oke, gewoon kalm blijven en hem voorbij laten lopen, en hij hoopte ook dat die gast hetzelfde zou doen. Kenneth bleef kalmpjes staan bij een van de kraampjes, vanuit zijn ooghoeken sloeg hij de jongen gade. Hij stak zijn handen in zijn broekzak, en meteen toen hij zijn linkerhand echter diep er in stak voelde hij het ijskoude heft van zijn mes tegen zijn hand komen. Kenneth keek rustig naar de spulletjes die op de tafel lagen en haalde zijn handen vervolgens maar weer uit zijn zakken gewoon om niets te laten merken. Zijn hoofd bewoog mee op het liedje dat door zijn oren knalde, maar zijn hart sloeg werkelijk traag heel traag. Lander moest zich niet in het hoofd halen dat hij Emilie ook maar een haar kon krenken, ze was hem te dierbaar nog steeds. Maakt niet uit wat er gebeurd was tussen hen, hij kon Lander nog steeds ongenoodzaakt een klap verkopen voor wat hij Emilie allemaal had aangedaan. Traag schakelde hij zijn ipod uit en liet alle klanken van op de pier tot zich komen. Hij deed zijn oortjes uit en hoorde meteen ook de muziek van de pier tot zich komen een onbekend nummer welliswaar. Afwachtend wat Lander van plan was nog te gaan doen. Zou hij hem gewoon laten, of zou hij het hem betaald zetten van die klap? Veel maakte het hem niet uit, bij die eerste zou hij het waarschijnlijk gewoon laten en bij die tweede ging hij gewoon lekker meedoen.
De verkoper vroeg wat aan hem en kort knikte Kenneth dan ook even en kocht daar een zelf gemaakte armband achtig iets en draaide zich vervolgens om en begon heel droog een praatje met een persoon die hem had anagetikt op zijn schouder. Mooi, nu had hij een beter zicht en viel het allemaal wat minder op dat hij naar Lander keek omdat hij nu constant naar de persoon voor hem keek. Kort wreef hij door zijn haren en glimlachte even naar de jongen voor hem die blijkbaar een of andere enquete was aan het doen met hem over iets van huishoudelijk geweld hier in Santa Monica.

Hij kende het wel, die blik. Een blik van herkenning. Ja, Kenneth had hem herkend; maar snel wendde hij zijn blik weer af, zodat ze elkaar gewoon konden passeren. Maar niets was minder waar. Hij wandelde rustig verder alsof er niets aan de hand was, ervanuit gaande dat Kenneth hem niet herkend had: zeg maar, hem het voordeel van de twijfel gevend. Af en toe inhaleerde hij even van zijn stickie, waarna hij uiteindelijk het heerlijke goedje op de grond smeet en het degradeerde tot een peuk. Onrechtstreeks liet hij zijn blik langs Kenneth glijden, kort, terwijl die aan het 'kijken' was naar wat spulletjes. En voor een kort moment vergat hij Emilie, de wereld en liet hij enkel zijn blik over enkele letters gaan, te lezen over de knokels van Kenneth: OBSESSED. En meteen vielen enkele puzzelstukjes op z'n plaats.
Hij herinnerde zich een vijftal jaar geleden een voorvalletje.. Eentje dat hem best wel bijgebleven was - wie schoot er nou op een meisje?- Landers bende kwam toevallig voorbij toen ze een hoog oplopende discussie tussen twee bendes opmerkten. En wat voor een bende waren zij wel niet om gewoon verder te lopen? Ze konden vechten voor degenen die het goed bedoelden. Ze hielpen hen, maar verloren een persoon van de andere bende. Een persoon die hij maar al te goed kende: Laura. Een vreselijk moment - wie liet er haar trouwens meevechten? Hij herinnerde hoe twee handen haar probeerden te redden -terwijl hij er, als aan de grond genageld, geshockeerd bijstond- waarvan de knokels betatoeëerd waren met 'Obsessed'. Laura was een pracht van een meisje geweest; ze verdiende het niet te sterven. Zijn beste vriendin, waar hij alles over wist, en hij over hem, was hem afgenomen.
Kort knipperde Lander met zijn ogen. Was hij degene met wie hij samen tegen anderen gevochten had? Stonden zij in hetzelfde kamp? Onbewust was hij blijven staan, Kenneth met een ietwat staarderige blik aankijkend. Hun laatste ontmoetingen waren vijandige geweest, door Emilie; maar dit? Hij fronste even en wist zichzelf geen houding te geven. Daarna Balde hij zijn vuisten kort, liet zijn handen weer ontspannen; en wandelde naar Kenneth toe, met meer spanning in zijn lichaam dan hij ooit had gehad, de wiet hielp hem niet echt op dit moment. HIj zag hoe Kenneth was aan het praten met één of ander vragenlijstkind, en zuchtte kort terwijl hij - bij hen aangekomen- de jongen zachtjes opzij duwde, hem een waarschuwende blik toewierp, waarna die zijn schouders ophaalde en de benen nam. Hij keek kort naar Kenneth en besloot meteen met de deur in huis te vallen. "Vijf jaar geleden, gevecht Jacksonville; Laura overleefde het niet, ondanks onze hulp. Jij probeerde haar nog te helpen, waarvoor dank. Ik ben Lander, maar dat weet je misschien al wel; 'Tyler', heette ik vroeger." Hij schraapte zijn keel kort en bewoog even aarzelend zijn hand in zijn broekzak, niet wetend wat voor reactie hij kon verwachten.

Kenneth begon droogjes enkele vragen te beantwoorden die de jongen hem stelde. De rest even compleet negerend. Tot hij bij een bepaalde vraag kwam, de vraag of hij zelf ooit een of andere vorm van huishoudelijk geweld had meegemaakt. Voor hij het echter wist stond opeens Lander voor zijn neus. Kenneth gezicht verstrakte. Wat moest hij nou weer? Kon hij niet gewoon doorlopen hij had hem het voordeel van de twijfel toch gegeven. Waarom moest hij dan toch blijven staan? Meteen liet hij zijn handen in zijn broekzakken glijden enige klap ofzo verwachtend. Maar hij kwam niet, alleszins toch geen fysieke klap. Eerder een mentale. Hij wist over Jacksonville. Kenneth's mond viel open van verbazing, het kon niet wezen. Kenneth keek naar de grond. Nee, Lander Tyler nee! Het kon gewoon niet. Dat waren niet dezelfde personen. De jongen slikte, beelden welde weer op. Kenneth en zijn bende in een gevecht, een andere bende stond erbij dat wist hij nog. Laura die neer viel op de grond, hij die bij haar neerzakte en haar lichaam in zijn armen sloot en weg bracht naar een veiligere plaats. Het was Lander wel! Zijn bovenarmen begonnen te trillen, even keek hij naar zijn handen, zag meteen het bebloede lichaam van het meisje weer in zijn handen, een rilling liep dwars over zijn rug heen. Lander was degene die hen was komen helpen, en dan nu dit alles met Emilie het kon niet waar zijn. Kenneth zweeg, Lander en Tyler waren één. 'Ik heb alles gedaan in mijn macht om haar te helpen, maar ik kon het niet tegenhouden. Het is mijn schuld dat ze dood is. Ik...het spijt me.' Sprak hij zacht. Kenneth draaide zich om en wandelde naar een van de banken op de pier en zakte daarop neer. Zijn blik was op de grond gericht, Lander was de jongen die hem geholpen had toens. Die hem had weg gehouden van die bende toen hij in alle woede op hen was afgegaan, alleen. Lander was degene die zijn leven deels mee had gered. Nee, dat alles was Tyler. Lander was degene die Emilie wou, degene waar Emilie zo'n grote afgunst van had. Kenneth snapte het helemaal niet meer. Dit alles was verwarrend voor hem, veel te verwarrend. Het verleden liet hem nog steeds niet met rust, en dat zou het ook nooit gaan doen waarschijnlijk. Kort keek hij op recht in de ogen van Lander, het was raar. Iemand die hij eens had beschouwd als een vriend, beschouwde hij nu als een vijand.

De verbazing was duidelijk over Kenneths gezicht af te lezen, waarschijnlijk alsook de pijn die in Landers ogen zelf stond toen hij Laura's naam uitsprak. Hij geloofde Lander, zonder moeilijkheden. Niet abnormaal natuurlijk, omdat Lander voor het eerst in maanden de waarheid had verteld. Dit lag gevoelig bij Hem, ook bij Kenneth, dat kon hij zien: zijn vijand droeg dezelfde pijn als hij met zich mee, een traumatische ervaring, een verschrikkelijk verlies. Hijzelf voelde hoe zijn benen trilden toen hij Kenneth de situatie zag overlopen, alsof hij dezelfde beelden zag als de jongen. Zijn woorden, zorgden ervoor dat iets in Lander knapte. "Ik weet het", probeerde hij te mompelen, maar enkel zijn lippen vormden de woorden, geluid ontbrak. Hij schudde zijn hoofd echter traag toen Kenneth zei dat het zijn schuld was, dat het hem speet. Daarna draaide hij zich om en liep naar een bank op de pier; waarop hij ging zitten. Lander slikte tranen weg; elke keer hij aan Laura dacht, aan de moment waarop ze stierf, moest hij vechten tegen tranen. Tranen die écht zijn; tranen die puur gebaseerd zijn op pijn, verdriet, verlies. Hij volgde de jongen en ging naast hem op de bank zitten, zijn handen samengevouwen tussen zijn knieën houdend, terwijl hij zijn hoofd wat liet hangen. "Het is niet jouw schuld. Ik deed niets; ik stond daar maar gewoon, te staan, ik kon mezelf niet bewegen. Jij deed tenminste iets. Ik wil je bedanken. Jij hebt het tenminste geprobeerd." Hij sloeg zijn ogen neer, een traan welde op, rolde van zijn wang en drupte uiteindelijkop de grond. "Laura.. Ze was een prachtig meisje, weet je? Ze wist alles van me, ik van haar; ze verdiende het niet te sterven. Niemand, trouwens, maar zij.. Enige echte vriendin. Met haar kon ik lachen.. Emilie was iets minder belangrijk dan haar voor me, tot op dat moment." De eerste keer dat hij de eigenlijke bron van zijn obessieve liefde voor Emilie op tafel gooide. Haar mocht niets overkomen; hij meende van haar te houden zoals hij eigenlijk van Laura deed, en dit was al zo gevorderd dat hij Emilie niet langer als zijn zus zag; maar als zijn grote liefde. Iets wat hij eigenlijk zelf niet besefte, aangezien hij niet zo'n supervisie als Ines had. Kort zuchtte hij even toen de volgende traan de grond bereikte. "Tgoh, wat hiéld ik van haar."

Kenneth keek hem aan en schudde zijn hoofd. Het was wel zijn schuld. Hij had Laura toestemming gegeven om mee te gaan zolang ze maar dicht bij hem bleef. Door haar was ze nu dood. Kenneth zijn blik ging weer terug naar zijn handen, het voelde niet goed aan hier over te praten met Lander, en al zeker niet omdat hij en Lander bij hun vorige ontmoeting niet echt bepaald vriendjes waren geworden van elkaar. 'Lander,' Kenneth hield even op en ademde diep in. 'Het is wel mijn schuld, ik heb haar toestemming gegeven om mee te komen omdat ze mij niet alleen wilde laten. Ze moest alleen maar bij mij blijven, maar ik had niet gerekend op een kogel die recht op mij af kwam. Zij wou mij redden, zij heeft mij gered terwijl ze haar eigen leven vergooit heeft.' Kenneth's stem klonk zwak, er was niets van blijdschap meer in te horen, alleen ng maar dat pure verdriet. Het verdriet dat hij die vijf jaar lang had proberen binnen te houden om gewoon niet weer terug te keren naar zijn depressieve status. Laura was inderdaad een prachtig kind, hij beschouwde haar als zijn kleine zusje dat hij nooit had gehad. Zijn tweeling zusje, ze had veel hetzelfde meegemaakt als hij, daarom. 'Lander, ik, Laura was een prachtkind, het spijt me voor je verlies. Maar kijk Laura was voor jou wat Emilie nog steeds is voor mij op de een of andere manier zij en ik zijn beste vrienden. Ik wil niet dat haar iets overkomt. Dat begrijp je toch ook? Daarom bescherm ik haar tegen alles, daarom heb ik jou toen die klap gegeven. Ik wil niet dat er haar iets overkomt, ze betekent veel te veel voor me.' Sprak Kenneth kort. Emilie was voor hem zoals Laura voor Lander was. Voor haar zou hij zijn leven zo kunnen geven, eveneens als voor Sawyer. Even gaf hij een zachte stomp op Lander's schouder. Gewoon omdat jongens niet echt een arm om elkaar heen konden slagen als ze in een dipje zaten. 'Laura hield ook van jou, ik ben er zeker van. Ze heeft je gezien weetje. Toen ze werd neergeschoten. Ze heeft nog gezegd dat ze van je hield tegen me. Ik wou het je zeggen, maar toen op die moment stierf ze en werd ik zo kwaad. En de rest kun je zelf wel invullen.'

Zijn grijsgroene ogen stonden vol verdriet toen er even een korte stilte viel Kenneths woorden; het klonk perfect als Laura: Iemand niet alleen willen laten, iemands leven redden in ruil voor dat verhaal. Het klonk zo echt als Laura, dat het geen toeval leek dat zíj overleed bij dat gevecht. Laura was een koppig meisje geweest, dus ergens nam hij het Kenneth niet kwalijk dat hij haar mee had genomen- koppig als ze was, zou ze toch meegegaan zijn. Lander sloeg zijn ogen even neer waardoor twee tranen in een race van zijn wangen rolden. Ze raakten gelijktijdig de grond. "Het is niet jouw schuld. Je kende haar ook; ze zou hoe dan ook meegegaan zijn, ze zou sowieso iemand anders leven kiezen boven dat van haar. Ze was gewoon zo.", zijn stem klonk breekbaar en kort schraapte hij zijn keel even, veegde zijn tranen weg en ging wat rechter zitten, in een poging zich te vermannen en niet meer zitten huilen als een kleine jongen die zijn mama kwijt is. Toen Kenneth Laura en Emilie ietwat begon te vergelijken, knarsetandde hij. Ze waren niet te vergelijken, hij voelde een vleug van jaloezie door zijn lichaam gaan toen Kenneth hem zei dat zij beste vrienden waren. Emilie wilde Landers gezicht niet eens zien, omdat ze niet beséfte dat ze van hém hield, niet van die Alain, niet van Lyron, nog minder van Kenneth. "Haar overkomt niets. Hij keek Kenneth even recht in zijn ogen aan. Emilie betekent meer voor me dan iemand zich kan inbeelden. Waarom zou ik haar iets aandoen? Die slagen.. Die blauwe plekken.. Ze wilde niet naar mijn woorden luisteren.. Ze moest zwijgen.. Ik wist niet wat ik deed. Maar nu, nu weet ik perfect wat ik doe. Geloof me, ik ga Emilie geen pijn doen, nu niet, nooit." Behalve dan een klein beetje, als ze niet mee zou willen naar Spanje. Maar daarna, daarna zou ze gelukkig zijn. Toen Kenneth met enige zekerheid zei dat Laura ook van hem hield, staarde hij hem even ietwat ongelovig aan. Hij dacht dat Laura hem slechts zag als een vriend; maar blijkbaar voelden ze hetzelfde voor elkaar. Hadden ze dat elkaar niet eerder gezegd, was er dan een kans dat..? Nee, tijd viel niet terug te draaien. "Voor die woorden is het nu te laat. Ik ben wel blij dat ik door had dat jij dé Kenneth was, die haar nog probeerde te redden. Waarvoor dank."

Kenneth staarde naar de grond, hij was ervan overtuigd dat het zijn schuld was, hij had haar kunnen tegenhouden. Hij had kunnen zorgen dat ze niet voor hem was gesprongen dan zou ze nu nog leven, dan zou ze nu in de armen van de jongen naast hem kunnen liggen. Toen hij over Emilie begon keek hij haar aan en snoof even. 'Lander, je hebt haar eens pijn gedaan. Ik weet dat ze je zusje is, ik weet dat je haar niets aan wilt doen. Maar het is een keer gebeurd, ik ben gewoon bang dat er weer iets gebeurd met haar.' Fluisterde de jongen zacht waarna hij kort door zijn ogen wreef en enkele tranen voelde meekomen. Kort keek hij hem aan, hoe breekbaar Lander nu was hoe kwaadaardig de jongen toch kon zijn op zijn eigen manier. Emilie was bang van de kwaadaardige Lander, hij had de pest aan die knul, maar de jongen waar hij nu naast zat, hij was anders in hem geloofde Kenneth wel dat er klein stukje zat dat Emilie niets zou aandoen. Maar hij kon het langs de ene kant gewoon niet geloven omdat hij veel te koppig was. Als Lander haar wat aan zou doen dan zou Kenneth ongeacht hun geschiedenis samen zijn belofte aan Emilie waarmaken, hij zou haar beschermen met zijn leven als het nodig was. 'Lander, wat kon ik anders doen? Wat je ook zegt het is deels mijn schuld, als ik haar had weg geduwd dan was zij nog in leven en zat zij nu bij je. Ik weet dat we het misschien nooit supergoed gaan vinden met elkaar omwille van Emilie. Maar je kan ook rekenen op me als je me nodig hebt. Misschien waren de woorden te laat, maar het kan misschien goed doen om te weten dat ze van je hield op een andere manier dan je dacht.' Sprak hij vriendelijk tegen hem. Kenneth was misschien niet de beste van wie Lander dit wou horen, maar ergens maakte het voor hem niet uit. Zolang er maar iemand was voor een bepaald persoon, ookal had je er onenigheden mee. Even keek hij naar de kant van waar het café was, daar zou hij straks wel weer heen gaan om zijn gsm te gaan halen, want die had hij blijkbaar toch wel meer nodig dan hij zelf door had. Zou Emilie ervan weten dat hij hier was? Zou Lander al iets gedaan hebben bij haar? Een hond kwam naar hem toe gerend en keek hem voor een moment aan waarna hij naar Lander keek en weer weel te veel geg rende, het baasje rende achter het dier aan maar ging toen op zijn bek. Meestal zou hij hier wel om gaan lachen, maar nu zag hij het nut er niet van in. Kenneth had weer veel te veel gedoe om zijn hoofd dat met zijn verleden te maken had, en dat allemaal door Lander. Nooit had hij verwacht dat Lander juist een van die jongens zou zijn die iets met zijn verleden te maken had,

"Er zal niéts gebeuren met haar", snoof Lander ietwat geïrriteerd toen Kenneth zei dat hij bang was dat er iets zou gebeuren met Emilie. Hij werd er gek van dat mensen dàchten dat hijzelf zo slecht was, al had hij er - moest hij toegeven- toch een tijdje van genoten: die bange blik in de ogen van de mensen die hij tegen kwam, het gaf hem een goed gevoel. Maar op dit moment kon hij het echt niet gebruiken. Kenneth meende nog steeds dat het zijn schuld was; dat hij degene was die haar de dood had ingejaagd, dat hij haar moest terugduwen. "Als je jezelf de schuld blijft geven, maak je je mentaal kapot. Het is nu eenmaal zo, niemand heeft er nog iets aan als je jezelf constant de schuld blijft geven als enig zelfverwijt. Zo kan je ook niet verder. Hoe lang denk je niet dat ik rondloop met het idee over hoe het gegaan zou zijn moest ze hier nog zijn? Weet je hoe frustrerend dat is? Heb je enig idee door welke hel ík gegaan ben na haar dood? Kan je me nu, op welke manier dan ook, begrijpen als ik je zeg dat Emilie mijn reddende engel was en nog steeds is, altijd zal blijven? Waarom zou ik haar nog iets aan doen? Ik wil haar bij me hebben, en niets minder." Hij keek kort naar de jongen naast hem en beet moeilijk op zijn lip. Hij kon op Kenneth rekenen als dat nodig was. "Jij ook op mij.", mompelde hij even, niet wetend hoe hij met een mogelijke nieuwe vriendschap moest omgaan, een vriendschap tussen vijanden langs de ene kant, lotgenoten langs de andere kant. Kort werd zijn blik zachter. Was dit dan zijn eerste maat in jaren? Goed, viel best te vieren. Hij haalde twee netgerolde stickies boven en reek Kenneth er één aan. "Kom op, om te ontspannen.", klonk het rustig, waarna hij benadrukkend naar de twee J's knikte. Dit zou voor het eerst in tijden geen Joint zijn om zijn problemen te vergeten, maar om even te ontspannen en over dingen rustiger na te denken. Geen joint waarnaar hij snakte, eerder een gelegenheidsstickie.
[flut]

Kon hij die woorden geloven? Hij zou zwijgen over Emilie nu, maar kon hij het geloven dat hij haar niets meer zou geloven, van de jongen wie hij vroeger was heel waarschijnllijk, van de jongen die naast hem zat ook, maar van de jongen die hij een klap had gegeven niet zo zeer. 'Geloof me, mentaal is er niet heel veel meer kapot te maken hoor. Maar goed, daarvoor ken je me nog niet goed genoeg voor.' Sprak hij even met een grijns, hoewel hij percies wist wat Lander bedoelde. Merendeels omdat hij vroeger al genoeg in een dip had gezeten door de situatie met Laura, het was de zwartste periode geweest in heel zijn leven, maar hij was er toch bovenop geraakt door tja zijn eigen muziek. 'Ik kan begrijpen door welke hel je bent gegaan, want ik ben er zelf ook doorheen gemoten. Mijn relatie met haar was een broer en zus relatie, familie die ik nooit had, ik weet wat je meemaakte toen. Ik geloof je deels dat Emilie veilig is bj je, geloof me. Maar ja.' Kenneth haalde zijn schouders op en keek hem met een glimlachje aan. Toen hij echter twee joints bovenhaalde fronste hij even, Kenneth had al n contact gestaan met drugs, maar hij was inmiddels al weer twee jaar helemaal clean. Kenneth nam hem aan en twijfelde even of hij hem wel zou opsteken, eentje kon geen kwaad toch? Zijn verslaving zou daardoor heus niet terugkomen, dat was wel zeker. 'Trouwens voor de rest, hoe gaat het ermee?' Vroeg hij kalmpjes aan hem. Heel waarschijnlijk zou het stickie hem wel gaan ontspannen, maar ergens had hij er ook wel geen trek in.

Kort keek Lander vanuit zijn ooghoeken naar de jongen naast hem toen die de woorden 'daar ken je me nog niet genoeg voor', markeerde. Hmnee, daar kende hij de jongen inderdaad niet genoeg voor; alles wat hij wist van Kenneth waren beelden: als hij Emilie niet volgde, dan was het wel iemand die nauw aan haar verwant was. Maar ja, wanneer kon hij iemand ooit vertellen dat hij diegene volgde? Emilie en Kenneth waren goeie vrienden, Kenneth had ook iemand anders gevonden, tenminste, die indruk had hij gekregen. En Emilie; hm, daar kon hijzelf kop noch staart aan krijgen. Vooral toen hij op een afstandje had gestaan, op een ander dak van een naburig gebouw; het - volgens hem - moment dat Kenneth het haar vertelde: het meisje had ietwat verward gereageerd en een tikkeltje geschokt. Maar boven alles, wist hij dat Emilie, op een of andere manier, Kenneth echt wel zag als haar beste vriend. Ze gaf om hem, dat zag je aan haar houding. Nog steeds; maar dat er ooit nog iets tussen Emilie en Kenneth zou komen, was onmogelijk: Als bij Emilie iets voorbij was, dan was het ook zo. Dit was dan ook de reden waarom ze niet echt meer zo van Lander hield als vroeger - opnieuw volgens hem. Hij begreep het, die hel. Laura was als familie voor Kenneth geweest, en dat zorgde ervoor dat Lander evenveel respect kreeg voor Kenneth, als voor zichzelf. Kort zuchtte hij even, toen Kenneth toch een teken van twijfel toonde bij het toevertrouwen van Emilie aan hem. Maar goed, ergens was hij blij dat hij voorlopig een vijand minder had en de weg naar Emilie verder openstond. De volgende vraag van Kenneth, deed hem even kort lachen. Hij haalde een aansteker boven en hield hem het vlammetje voor, zodat Kenneth zijn Joint kon aansteken. Hoe het met hem ging? Die vraag deed hem even nadenken. Zijn leven bestond uit niet veel meer dan leven op het geld van zijn ouders - dat hij voor het afbranden van het huis nog uit de kluis haalde - en Emilie 'stalken'. Bovendien was er daardoor geen plaats voor een Meisje of gewoon een paar maten of vriendinnen. One-nightstands, was hij mee gestopt, naarmate de moment dat hij Emilie zou meenemen, dichter kwam. "Best goed. Ik heb momenteel een relaxte levensstijl." Half de waarheid: hij had een levensstijl; maar die was enkel relaxed omdat zijn voorraad wiet zo uitgestrekt was. "En bij jou?"

Kenneth dacht even aan zijn tijd met Emilie, hij glimlachte even. Dat hij haar zo maar had laten gaan was voor hem toen in die tijd het beste wat hij kon doen, maar nu keek hij er anders tegenop. Hoewel hij nu ook gelukkig was vroeg hij zich af hoe het zou zijn geweest als hij en Emilie niet uit elkaar waren gegaan, dan had hij niet dat stomme litteken op zijn hand gehad van het slaan tegen die muur, dan had hij Lyron ook wel nooit ontmoet, en ondanks dat hij en Lyron meer in de clinche hadden gelegen, was hij toch een vriend geworden. Al gauw werd hem een vuurtje voorgehouden en stak hij zijn joint aan en luisterde naar watLander te zeggen had. Ergens deed het hem goed te horen dat het goed ging met Lander, maar het was ook wel een dubbel gevoel. Gewoon om alles wat er gebeurt was. Hoe het met hem ging? Hij kon zeggen goed, dan zou hij toch niet liegen,dat zou hij dan ook maar gaan zeggen voor hij andere dingen moest gaan denken. 'Wel, gaat wel goed. Heb niets meer te mankeren dus.' Kenneth nam een hijs van zijn stickie en sloot even zijn ogen. De jongen legde even zijn hoofd tegen de buis die achter de bank hong. Het was te lang geleden dat hij dit gedaan had, gewoon even helemaal kalmeren. Dat moest vaker gebeuren, maar dan wel op een andere manier. Hij wou niet veel meer gaan 'smoren' dat was zeker. Plus er waren ook andere manieren om je volledig te kunnen ontspannen. 'Dus, wat gaat er nu verder gebeuren? Ik bedoel, ik weet ergens wel dat Emilie niet akkoord gaat met onze vriendschap als ze het te weten gaat komen, dat weet je zelf ook wel denk ik.' Kort keek hij hem aan en zette een kleine grijns op. De vriendschap opnieuw verbreken zou hij ook niet doen dat was al zeker. Plus dat zou Emilie vast wel niet gaan zeggen, kwaad worden zou ze waarschijnlijk wel doen. Even, niet lang. Maar ja, het werd gewoon afwachten wat er zou gebeuren voor nu.