En daar zit je dan

Doni zat op het dak: Flat Roof. Ze ging met een hand door haar haar. Dat was zwart met een donker paarse pony en blauwe strepen die coontails heette. Ze vond het zelf wel cool en ze was heel tevreden met zichzelf. Ze droeg veel make-up op haar ogen en daar was ze ook wel herkenbaar voor. Ze vond dat gewoon een mooie stijl en noemde zichzelf dan ook scene. En als iemand daar problemen mee had dan ging ze daar gewoon niet mee om. Ze was zeventien. Dat vond ze oud genoeg om haar eigen keuzes te kunnen maken. Vooral wat haar uiterlijk betrof. Haar moeder was ook niet blij met hoe ze zich kleedde en wat ze met haar haar deed. Maar het was toch zeker haar lichaam? Sommige vonden haar ook een stereotype emo. Dan was ze dat maar, ze vond zichzelf mooi zoals ze was. Dat klonk eigenlijk wel arrogant maar ze was gewoon tevreden met zichzelf. Niks mis mee toch.
Ze had haar iPod in haar oren. Ze neuriede mee met de muziek. Het was Myah Marie. Ze vond het wel een leuk nummer van haar. Doni tikte zachtjes met haar hand op het steen met haar ogen dicht. Ze had niet veel te doen. Ze zat op het randje van Flat Roof. Niet met haar benen van het gebouw af of zo, maar juist de andere kant op. Het muurtje was ongeveer een meter hoog. Dat vond ze geen goede bescherming voor kleine kinderen maar die waren er toch niet, dus eigenlijk maakte het niet uit.
Toen viel haar iPod uit. Geïrriteerd haalde ze haar oortjes uit haar oren en deed deze in haar zak. In vijf minuten zou ze wel weer terug gaan...

(iedereen welkom )

Genoeg! Het stomme klote huiswerk was gewoon niet op te lossen. Chloe stond op en scheurde het papier in twee. Leuk dan maar! Morgen nablijven! Boeie! Kon haar het wat. Monica High was een disaster! Die stomme vragen die je hier kreeg, gaven ze dan nooit eenvoudige vragen zoals: wat vond je van dit huiswerk. Super makkelijk in te vullen. Kut! Chloe stond chagerijnig en geërgerd op. De wind werd een stuk feller en stroomde door haar bruin blonde haren. Blond waar dacht je dan aan? Chloe aan twee woorden. Opgetutte bitches. Oh, en zij wist er wat van, ze was er vroeger zelf een geweest. Jammer genoeg. Maar ze gign haar gedachtes niet aan die tijd verspillen. Haar leren jek stond op het punt te vertrekken maar Chloe hield hem stevig bij de kraag vast. Ze keek naar het kapot gescheurde huiswerk dat langs haar zetel op de grond lag. Het boeide haar allemaal niets meer. De school, vrienden, groepen, dingen, dingen, dingen... Altijd Chloe dit, Chloe dat. Haar gsm in haar tas begon te rinkelen dus het liedje van It's My Life. Een van haar favoriete liedjes. Ze pakte geërgerd. "Wat moet je?" Ze was zo pist dat ze niet eens normaal praatte. Nou ja, wat maakte het haar ook uit? "Je moeder hier, jongedame! Wat hoor ik nu, al zeven keer je huiswerk niet inleveren?! Ben je wel lekker, je huiswerk is belangrijk dan al die andere emo groepjes van je." Zei Chloe's moeder door de gsm. Chloe was woedend. "Émó?! Waar zie je mij voor aan? Een emo meid met piercings en zo?" Chloe was woedend; op iedereen. Ze toetste de gsm úít! En ze stond op het puntje van het dak. Ze twijfelde maar ze deed. Ze deed een stap achteruit en gooide haar gsm met een snelheid van 180 km per uur naar beneden. Die had ze niet nodig, ze nam wel een nieuwe. Een betere, waar haar moeder niet in stond, waar er niemand iets met haar leven mee moest bemoeien.

Sorry korte post, heb weinig inspi.

Doni hoorde een enorm geschreeuwd. Ze keek om en zag daar een meisje dat in een mobiel stond te gillen. Ze keek haar voor een moment aan maar draaide zich toen weer weg. Het waren haar zaken niet. Ze zou het niet leuk vinden als iemand naar haar keek als ze ruzie had. Toch keek ze vanuit haar ooghoeken toe. Het meisje hing op en gooide haar mobiel keihard van het dak. Wow, dat was een goeie worp. Zou ze aan een sport doen? Domme gedachten van haar eigenlijk… ze zou er maar niet meer over nadenken. Maar ze had toch de ongelofelijke drang om te vragen waarom ze haar mobiel van het dak af gooide. Dat was toch niet iets wat je elke dag deed. Ze hoorde haar al zeggen: ‘het beltegoed was op’. Zou ze heel verwend zijn? Ze hoefde het eigenlijk niet eens te weten. Ze kende haar niet eens! Waarom dacht ze er nog verder over na? Ze sloot haar ogen voor een moment maar stond toen op van het muurtje. Haar nieuwsgierigheid won het toch van haar geweten dus liep ze naar het meisje toe. Op een veilig afstand begon ze te praten.
,,Is dat niet zonde van je geld …?” vroeg ze toen. Ze keek van de rand af en toen weer naar het meisje. Die zou waarschijnlijk nog boos zijn vanwege dat telefoontje. Wat zou er aan de hand zijn geweest? Misschien had haar vriendje het uitgemaakt? Of had haar vriendin iets gezegd wat niet mocht? Of zou ze gestalkt worden? Ze had niet goed begrepen wat ze had gezegd dus ze kon het ook niet goed weten.

Chloe's neusgaten waren zich gaan spreiden. Maar dat was ook omdat ze woedend was. De stem van een meisje dringde door haar heen. Zonde?! Beltegoed? Ze liet een spottende lach horen, niet om haar uit te schelden, ze vond het gewoon grappig dat ze dat zei. "Zonde van het beltegoed? Wat boeit mij dat? Mijn vader is nog rijker dan een.. dan een.. Je weet wel." Het vloog er gewoon uit, ze was niet stil te leggen. Nope, niemand kreeg haar stil. Ze keek het meisje met een strakke en kille blik aan, nu pas viel het haar op dat het meisje een emo-kapsel had. En dat beviel haar, het was dus geen gewoon mensje dat hier op de Flat Roof zat. Chloe wende haar blik af. Ze plofte in haar blauwe zetel. "Ik ben Chloe," zei ze. Maar het leek wel of ze dat tegen haar zin zei. Chloe keek naar de hemel. De zwarte hemel. Het was al donker in de buitenwereld. Veel was er niet te beleven hier maar je kon hier 'zogezegd' rustig zitten. Maar op dit moment maakte Chloe het heel moeilijk voor de andere mensen, nou ja, boeie. Haar paarse t-shirt danste op haar lichaam terwijl ze opstond. Haar haren dansten op haar schouders. Ze nam haar haar en keek er even naar. En gooide het toen naar achteren. "En jij bent.." Zei Chloe een beetje bitcherig, wat niet echt natuurlijk voor haar was. Maar ze liet haar niet even voorzeggen wat ze moest doen, door nobody. Ze ging op het puntje van de kant staan. Ze was niet bang dat ze zou vallen, want dat zou ze zelf wel beslissen of ze dat deed. Het was natuurlijk best wel hoog van de grond. Haar sport aan honkbal deed haar goed. Alleen zat ze nog niet in het geweldigste team. Alleen gewoon in één team. Ze keek het meisje even aan en zuchte toen, ze keek weer naar de donkere hemel. Was ze maar van de aardbol weg. Gewoon pff en weg. Niemand die haar zou missen. Helemaal niemand. Can't read my, can't read my, no they can't read my poker face..

Volgende post word langer..