All Around Me !

[Open]

Soms waren impulsieve beslissingen de beste. Haar hoofd had rust nodig gehad, zodat ze weer een frisse kijk op haar situatie kon richten. Ze moest even weg van het feit dat Lander opnieuw was opgedoken en haar nog steeds niet vergeten leek te zijn, en had dit van de ene moment op de andere beslist: weggaan, twee weekjes, naar huis. Het was niet echt netjes geweest niemand hierover te vertellen, inclusief Alain, die tenslotte haar partner was; maar ze vermoedde dat hij waarschijnlijk zo druk bezig was geweest met andere dingen dat hij niet eens de tijd had gehad zich af te kùnnen vragen waar zij ergens zou zijn. Laat staan dat hij zich zorgen zou maken, dat had ze Alain nog nooit uitdrukkelijk zien doen en dat zag ze ook na twee weken weg te zijn geweest, niet gebeuren. School moest haar maar missen - de leerkrachten zouden het naar haar mening niet eens merken dat ze er niet was- en daarbij had ze beseft dat ze ook niet echt een hoop vrienden had die ongerust zouden worden als ze even uit het zicht verdween. Nuja, haar feestvriendinnetjes hadden wel enkele berichten ingesproken, dat wist ze, aangezien ze haar om de twee dagen wel eens belden.
Het was raar geweest. De vlucht met het vliegtuig duurde veel te lang en de zenuwen in haar lichaam hadden controle over haar gekregen. Eenmaal aangekomen, verplaatste ze zich naar het hotel waarin ze wilde verblijven, om dan een bezoek te brengen aan haar pleegouders, die haar met niet al te veel enthousiasme binnenlieten. De zolderkamer waar ze vroeger sliep was niet echt veranderd en zelf had ze het zich gegund te neuzen in spullen die haar dierbaar waren. Net als haar Ukulele, een klein gitaartje waarop ze de mooiste liedjes speelde, vroeger. Ze herinnerde zich dat ze veel zong, voor ze dood van haar ouders, en dat ze er ook erg goed in was; maar door de pijn was dat zingen haar vergaan. Het terug vastnemen en stemmen van haar Ukulele, had ervoor gezorgd dat ze zich aan het begin van een nieuwe start voelde staan. Ook het zingen had ze niet verleerd, maar dat was iets wat ze eerder een geheim wilde houden. ALs ze zong voelde ze zich kwetsbaar, al vergat ze de wereld om zich heen; haar ziel stelde zich open en bloot en juist dat was haar angst. Na twee weken oude vrienden opzoeken en nieuwe ontmoeten, keerde ze dan toch terug naar Monica. Omdat ze Monica miste? Of eerder Alain? Of was het gewoon het feit dat ze zich meer thuisvoelde in America dan in Spanje? Hoe dan ook, het moment dat ze terug in haar kamer stond, was haar goud waard.
De deur van haar kamer had ze gesloten en ze had haar koffers opzij geduwd in haar kamer, waarna ze haar ukulele nam en zich naar Flat Roof begaf. Het was al donker aan het worden toen ze zich neerzette in één van de zetels en aarzelend de eerste noten van All Around Me -Flyleaf begon te spelen. Dit instrumentje gaf een leuke toets aan het liedje, dat ze zelf rustig begon te zingen. Flyleaf was een goede zangeres, was algemeen gewoon bekend, tenzij je natuurlijk niet op de hoogte was van de muziekwereld. "I can feel you all around me,
Thickening the air I'm breathing, Holding on to what I'm feeling, Savoring this heart that's healing", Ze sloot haar ogen bij de woorden, zachtjes verder zingend. "And so I cry.." Ze leek de wereld om zich heen te vergeten, en gooide zich op het nummer; er niet echt rekening mee houdend dat het na tienen was en sommige mensen waarschijnlijk wilden slapen of zoiets, het was nu eenmaal te verleidelijk om een nummertje te droppen bij het thuiskomen, en wat was nu een betere plaats dan een tot nu toe redelijk verlaten Flat roof?

All Around Me

Hoelang was het geleden dat Kenneth naar zijn eigen thuis was geweest. Jaren, maar hij wou niet terug, allesins toch niet langs de ene kant. Maar langs de andere kant wou hij zijn vrienden gaan opzoeken zien wat er van hen was geworden. Misschien waren ze allemaal op hetzelfde pad gebleven als vroeger, maar dat betwijfelde hij. Er zaten enkele slimmerd bij die wel beter wisten en die waren samen met hem weg gegaan toen hij vertrok uit de bende. De jongen stond op het flat roof, aan de rand van het dak stond hij gewoon voor zich uit te staren. Hij was gekleed in een zwart shirt dat hij had laten bedrukken en een gewone zwarte jeans broek. Het was vrij lang geleden dat hij op het dak was geweest, en dat was jammer want aangezien hij graag op rustige plekken zat was deze plek perfect. In zijn ene hand had hij een blad wit papier en in zijn andere zag je een pen. Ja, vandaag had hij genoeg inspiratie om misschien aan een nieuw lied te gaan beginnen. Het vorige was goed in smaak gevallen bij de band dus. De jongen zette zich neer op de rand en begon vervolgens de eerste strofes al neer te pennen.

He had a plan to kill you all along
The evidence was hidden in this song
I was a ghost, I was there at the scene
As the embers rise my hands
Smelled like gasoline

De muziek voor dit lied had hij al helemaal in zijn hoofd. Nu nog overal de passende woorden en dan had hij een lied. Dit was een iets kalmer lied, er kwamen amper screams in voor, alleen maar wat gezang en voor de rest was er genoeg te doen voor de andere jongens. De drums, de bass en de leadguitars hadden hier genoeg werk. Een plots geluid klonk op, en dit deed hem even opkijken. Kenneth vouwde het papier op en stak het in zijn zak om vervolgens op te staan en te gaan zoeken naar de bron van het gezang wat eerst zo zacht had geklonken dat hij het niet eens gemerkt zou hebben, maar hij had geluk dat hij er vrij dicht bij zat en een vrij goed gehoor had. De stem klonk puur, en nu ging ze iets luider, ze sprak met haar gevoel in het lied. Iets wat vele niet konden en dan kreeg je eentonigheid, maar deze stem kon het wel. Uiteindelijk keek hij recht naar het meisje dat aan het zingen was. Emilie. Ze had hem nooit verteld dat ze zo kon zingen. Best wel jammer. Met een grijns zette hij zich weer neer op de rand en liet elk woord dat ze zong helemaal tot zich komen. Hij was verbaasd dat ze dat aan kon met haar stem. Zo zag je maar, verassingen konden uit elke hoek komen. Al snel herkende hij het lied ook en tikte hij mee in de maat. Flyleaf was voor vele mensen te hoog gegrepen qua zang, maar Emilie leek het toch vrij goed te kunnen compenseren. 'Je hebt me nooit verteld dat je zo kon zingen.' Mompelde hij, het was misschien net hard genoeg voor haar om te horen. Als ze het niet hoorde was het misschien beter want dan zou ze niet door hem uit haar concentratie zijn gehaald.

Met haar ogen gesloten en sowieso al niet volop geconcentreerd op de werkelijkheid, had ze niet gemerkt dat er iemand aanwezig was, laat staan dat het iemand bekend was. Zo kwam het ook, dat enig gemompel haar niet uit haar concentratie kon helpen. "Savoring this heart that's healed", eindigde ze zachtjes, terwijl ze haar blik neergeslagen hield op haar ukulele, en de noten liet uitsterven in het ongewisse. Ze sloot haar ogen nog enkele seconden en liet de wereld weer tot onder haar voeten komen, waarna ze even zuchtte, omdat ze zich opnieuw in de werkelijkheid bevond. Haar stem had naar eigen mening niet al te goed geklonken, zingen deed pijn; niet fysiek natuurlijk; mentaal. Het was alsof ze haar ouders verried door te gaan zingen opnieuw, maar er was een innerlijke drang ontstaan die haar niet kon tegenhouden. Passie die ze herontdekt had? Of was het een periode waar ze door ging? Ze zette haar ukulele naast haar in de zetel voor ze opkeek en tot haar schrik Kenneth zag. Niet dat hij er slecht uit zag, integendeel, hij leek er gelukkig uit te zien, maar omdat ze vreesde dat hij dit alles had gehoord. Ze vloekte kort, fluisterend, en staarde even naar de grond, niet echt wetend wat ze moest zeggen of vragen. Ze schaamde zich een beetje; of was het gewoon omdat ze verlegen was, dat ze hier zo bleef zitten? Ze zette haar handen onder haar benen op de zetel en keek dan uiteindelijk weer naar Kenneth, hield haar hoofd even nadenkend schuin en glimlachte uiteindelijk.
"Hee.." Ze beet even - niet wetend wat echt te zeggen bij dit namens haar gênante moment - op haar lip en schoof toen wat op, zodat hij kon gaan zitten, als hij dat wilde. Haar zwartwit gestreept topjurkje streek ze even goed, terwijl ze haar zwartleren vestje, dat ze eerder al uitgedaan had, over haar ukulele legde, alsof ze die nog wilde verstoppen voor de jongen, voor hij het kon zien. "Lang niet gezien.." sprak ze uiteindelijk rustig, wanneer ze zichzelf teruggevonden had en een glimlachje opzette, om hem zo haar zingen van daarnet te doen vergeten. Het was sowieso al niet de bedoeling geweest dat iémand het zou horen, laat staan een onbekende, en ze had werkelijk gedacht dat ze alleen was. Blijkbaar niet. Ze zuchtte zachtjes en keek haar ex waarmee ze nog steeds een vriendschap had, aan, terwijl ze wat aan de zoom van het kleedje prutste. "En, How's life?", vroeg ze verder, nog steeds om het voorval verder weg te duwen, maar ook uit oprechte interesse. Hoe zat het met dat ene meisje waarover hij het die laatste keer even gehad had? Hadden ze iets? En, moesten ze iets hebben, iets waarvoor zij hem zo had aangespoord dat te hebben, zou hij gelukkig zijn? Ze hoopte het, uit de grond van haar hart.

Outfit Em

Kenneth keek haar met een grijnsje, ze had het niet gehoord.Mooi. De jongen keek haar met ee grimas aan en wreef even door zijn haren. Toen ze uiteindelijk weer helemaal bij zinnen leek en hem aan keek glimlachte hij eventjes naar haar. Nooit, - in de tijd dat ze samen waren - had hij haad echt horen zingen buiten dan soms het gefluister. Dat had hij nu hij er aan terug dacht jammer gevonden, dan had hij toens al kunnen zeggen dat ze echt een mooie stem had. Als hij het nu zou zeggen zou het raar overkomen, niet? Kort stak hij zijn hand op toen ze hem begroet had. Veel was ze niet veranderd sinds vroeger, alleszins toch niet op een slechte manier. Alain had haar aan de haak geslagen, en ergens vond hij de twee wel bij elkaar passen. Kort schudde hij zijn hoofd en duwde zich recht. 'Ik hoop dat je het niet erg vond dat ik ben komen luisteren. Ik was nieuwschierig.' Sprak hij zacht tegen haar. Ze was iets opgeschoven zodat hij naast haar kon gaan zitten, en de jongen keek even naar de grond. Ach, alles was beter als op de stenen zitten toch? Rustig wandelde hij naar haar toe en liet zich naast haar neerzakken en grijnsde eventjes. Kort knikte hij, het was inderdaad te lang geleden, maar hij had eerst zijn eigen leven weer moeten herpakken voor hij weer naar haar toe ging. Zijn geluk hervinden, zo had ze het zelf genoemd. 'Gaat wel goed. Bij jou dan?' Vroeg hij met een klein grijnsje en leunde tegen de rugleuning aan en wreef kort over zijn elleboog waarna hij even voor zich uit ging. Hoe zou ze het vinden dat hij nu met Sawyer had? Sawyer was immers het meisje waarmee hij haar zeg maar had bedrogen, iets waar hij zich zelf nog steeds de schuld van gaf, want toen was Emilie echt wel alles geweest voor hem en had hij het vergooid voor niets. Zou ze er kwaad om zijn? Of teleurgesteld? Hij duwde de vragen even van zich af en keek haar met een vrij relaxte glimlach aan.
Kort vloog haar o zo gezellige broer aan zijn gedachten voorbij. Zou ze daar nog last met hebben gehad? Kenneth zuchtte even, eigenlijk hadden ze vrij veel te bespreken over de verlopen tijd. Maar of dat er vandaag van zou gaan komen wist hij eigenlijk niet. Ergens hoopte hij van wel, maar ja. Dat zou hij zo meteen wel gaan zien. Even duwde hij het papiertje dat in zijn broekzak zat wat dieper weg, als hij dat zou kwijt raken dan kon hij weer helemaal op nieuw gaan beginnen en daar had hij nu geen zin in om eerlijk te zijn. ‘Hoe staat het met jou en Alain?’ Vroeg hij met een geamuseerde glimlach. Daar was hij ook eerlijk gezegd wel vrij nieuwsgierig naar, Emilie en Alain, in het begin zou hij het nooit hebben durven denken die twee. Alain had een reputatie van hier tot in Tokio, maar dat had Lyron ook gehad op het gebied meiden. Ach, het waren ergens zijn zaken wel niet meer maar ja. Nieuwsgierigheid mocht altijd toch?

Ze bestudeerde Kenneth even toen hij zei dat hij uit nieuwsgierigheid was komen luisteren, en hoopte dat ze het niet erg vond. Ze haalde haar schouders op, ja, ze vond het best erg omdat ze niet echt wilde dat iemand wist dat ze had gezongen, gewoon om irritante complimenten van anderen uit de weg te gaan én zich niet exceptioneel te gaan voelen omdat zij toevallig een nummer van Flyleaf kan brengen. Goed, ze kende hopen nummers die ze kon zingen, maar hoe minder mensen wisten, hoe beter. En dat was niet anders omdat die mensen je vrienden of je partner waren. Als je familie al niet kon vertrouwen, wie dan wel, niet? "Maakt niet uit..", mompelde ze even kort een glimlach forcerend, waarna ze nog iet meer opschoof zodat ze allebei lekker ruimte hadden. Ging wel goed, zijn leven ging goed, kon en mocht ze daar dan van maken dat zijn leven béter was geworden? Had hij iemand ontmoet? Ze wilde wel wat vragen stellen, en als gewone vriendin van Kenneth, mocht ze dat toch ook? Al wist ze niet of die regels ook golden voor een ex-vriend.. Mocht je daarmee over je relaties en zijn relaties praten? Als het goed aanvoelde en zeker niet fout, dan mocht het toch? Bij Kenneth voelde ze zich ook nog altijd zichzelf, en dat was in die tijd niet veranderd, al had ze die dingen wel wat weggestoken om het hen beiden gemakkelijker te maken. Maar nu, na zo'n lange tijd, waren er geen taboes meer. Ze maakte een 'hmhm'-geluidje op de vraag die hij terugkaatste en knikte even rustig. Ze kon niet met zekerheid zeggen of het op dit moment goed met haar ging. Alles was oké; maar ze voelde zich niet meteen vrolijk of misschien gelukkig. Het bezoek aan Spanje had haar even doen terugdenken aan het verleden en meer aan Lander dan ze had vermoed, en hierdoor was haar humeur er niet méteen beter op geworden, maar ze wist wel dat dit op lange termijn, een goede zaak was geweest.
Met een bedenkelijke blik staarde ze even voor zich uit; tot hij zijn vraag stelde en Alains naam even een hoop van gevoelens aan het licht bracht. Een bitter glimlachje verscheen op haar gezicht. Goed, vermoedde ze, maar ze miste hem, Goh, wat miste ze hem. Twee weken duurden echt te lang om hem achter te laten, en opnieuw was ze verrast over haar gevoelens voor hem, ze miste hem meer dan ze zich had kunnen inbeelden. Met een ietwat pijnlijke blik keek ze naar de grond en haalde toen haar schouders op. "Ik mis hem..", sprak ze zacht, lachte even alsof ze haar woorden niet kon geloven, "Het gaat goed, alles loopt goed met ons. Ik ben net thuis van twee weken Spanje, om eerlijk te zijn, en ik heb hem écht gemist." Ze zuchtte even zachtjes, maar besloot er dan over op te houden, ze wist niet of het voor Kenneth lastig was om dit aan te horen of niet, maar ze wist wel dat het niet heel juist voelde om zo over Alain bezig te zijn tegen haar ex. Goed dan, nu kon zij nieuwsgierig zijn. "En bij jou? Heb je nu al iemand gevonden?", haar missende blik veranderde in een ietwat vrolijke slash hoopvolle blik richting de jongen, terwijl ze hem een duwtje tegen zijn schouder gaf en ongeduldig afwachtte.

Kenneth keek haar kort aan, de glimlach na haar woorden was niet echt heel overtuigend als hij mocht toegeven. Maar daar zou hij maar niets over gaan zeggen, dat was niet echt heel beeefd eigenlijk. Hoewel ze dat misschien wel kon verwachten van hem dat hij er wat van zou zeggen. Maar nee, hij zou wel zwijgen. Toen hij over Alain sprak zag hij iets pijnlijks in haar blik verschijnen, hij voelde de drang om zijn arm om haar heen te leggen, maar was dat wel heel gepast? 'Goed om te horen. Ik zou zeggen loop je tijd hier niet te verdoen met mij, en ga naar hem toe. Ik ben vast wel zeker dat hij je ook gemist hebt. Ik ben blij dat het goed loopt met jullie.' Grijnsde hij even en keek vervolgens even voorzich uit. En vlak er na klonk er een vraag. Maar dan een aan em gericht. Even wreef hij langs zijn schouder en staarde bedenkelijk naar de grond. 'Ik heb iemand gevonden ja. Maar niet teleurgesteld wezen om wie het is oke? Ik heb met Sawyer.' Kenneth keek haar meteen aan, gewoon om haar reactie te peilen. Hij hoopte maar dat ze het goed opnam. In zijn ogen zag je een lichtelijke afvragende blik. Lichtelijk ongerust begon hij te frullen met de onderkant van zijn shirt. Als ze het niet goed zou opnemen, zou er dan nog wel sprake wezen van hun vriendschap? Of was het dan voorbij? Miljoenen twijfels gingen door zijn lichaam heen, het was raar dat hij nu begon te twijfelen aan wat hij gezegd had tegen haar. Maar dat was pas omdat hij nu begon na te denken over wat hij zo juist had gezegd. Een liedje sprong in zijn hoofd, iets wat nu momenteel niet bij de situatie paste. Het was Price Tag, van Jessie J een goed liedje opzich wel. Maar ja, dat deed er momenteel niet toe.
[Omg, flutje ]

Al dat gemis goed om horen, ja, dat was het wel; een bewijs van haar liefde voor Alain - liefde dééd pijn, iemand missen waarvan je houdt doet pijn. Kenneth was er zeker van dat hij haar gemist had? Ze haalde haar schouders even op; twijfelend; had hij wel gemerkt dat ze weg was geweest? Ze zagen elkaar niet dag in, dag uit, en dat was goed; maar zou Alain haar echt missen, moest ze zoals nu, twee weken weg zijn geweest? Of zou hij haar gewoon begroeten en verder gaan zonder dat hij ook maar iets gemerkt had? Of doen alsof hij niets gemerkt had? Ze besloot zich met die twijfel niet bezig te horen - ze zou het snel genoeg weten moest ze hem morgen eens gaan opzoeken. Tijd om te piekeren was er niet, haar nieuwsgierigheid kreeg haar zo ver op te letten toen Kenneth verklaarde iemand gevonden te hebben. Ze leek haar oren te spitsen; klaar ommeer over dat waarschijnlijk wel erg leuke meisje te horen. Niet teleurgesteld wezen? Ze fronste even en hoorde toen haar naam; waarna ze hem enkele seconden bleef aankijken alsof ze dacht dat hij een grapje had gemaakt, om vervolgens te beseffen dat dat niet zo was. "Hààr?" Haar stem klonk onwillekeurig negatief; waarna ze slikte en nu hem niet meer aankeek, maar naar voren staarde. Haar vingers prutsten wat met elkaar en ze volgde die bewegingen met haar blik, waarna ze hem nog eens zijdelings aankeek, zijn nog steeds vrij serieuze gezicht zag; om dan zich opnieuw te concentreren op haar handen. Dit was raar; op één of andere manier kwetste het haar wel; al kon ze geen reden bedenken waarom dat haar zou kwetsen. Zij ging hier niet mee akkoord; maar wat was haar mening nu? Als ze van elkaar hielden, was het goed, toch? Ietwat verward ging ze daarna achteruit zitten, tegen de leuning; en keek hem dan weer aan. "Blij voor je dat je je geluk hebt hervonden; al dan niet in de persoon die je geluk eerst verpes.." Ze hield op met praten in het midden van haar vlijmscherpe woorden; die eerst niet té kwetsend waren bedoeld, maar er nu zo leken uit te komen. Verwarring was slecht voor haar, dan werd ze zelf een stuk anders. Gemener, blijkbaar, in dit geval. Ze sloeg haar hand zowat voor haar mond en slikte haar woorden in. "Het spijt me;" mompelde ze daarna en haalde haar hand van haar mond. "Ik ben blij voor je." Ze liet Sawyer achterwege, maar was er zeker van dat moest ze hen twee samen zien, ze zich geïntimideerd zou voelen; alsof zij gewoon een struikelblok was geweest naar hun liefde.

Kenneth keek haar aan met een iet wat trieste blik toen hij de negatieve toon in haar stem hoorde. Ergens begreep hij haar wel, maar toch het kwam toch wel vrij hard aan dat een van zijn goede vrienden nu zijn vriendin haatte. Al had Emilie daar het recht toe. Kort slikte hij. De eerst ontspannen sfeer was nu volledig omgedraaid naar een gespannen iets. De volgende woorden sloegen in als een bom, hij wou gaan beginnen roepen en tieren tegen haar maar hij wist dat ze gelijk had, door Sawyer was het gedaan met Emilie, door dat voorval zat hij in een dip tot dan enkele maanden terug. Kenneth staarde even naar de grond, dit had hij allemaal kunnen verwachten. Even beet hij op zijn onderlip. 'Het moet je niet spijten want je hebt gelijk. Ik weet het, maar ik ben gelukkig. In jou ogen met de verkeerde persoon, maar het is gebeurd uiteindelijk.' Sprak hij met zijn bik nog steeds afgewend van haar. Ergens had hij gewoon schrik dat als hij weer naar haar zou kijken, alle pijn die hij toen had aangericht weer te zien verschijnen. Kenneth vermande zich uiteindelijk en keek haar weer aan. Even wreef hij door zijn haren en zette een geforceerde glimlach op naar haar. 'Ben je echt blij? Of zeg je het gewoon maar? Em, ik weet wat ik gedaan heb, ik zat fout dat heb ik al honderde malen gezegd. Maar geef het een kans? Dat is alles wat ik vraag aan je. Ik zorg wel dat je ons niet samen ziet want ik wil jou omwille van mijn relatie met haar niet kwijt als een vriendin.' Sprak hij tegen haar en keek even kort naar de grond. Kenneth had van Emilie gehouden, heel veel zelfs. De kus die alles in de war had gebracht was niet gepland het was gebeurt. Het meisje naast hem had hem daar voor gehaten, dat begreep hij maar al te goed. Hij had de jongen gehaatte waarmee zij na hem was gegaan. Het was een grote vicieuze cirkel, een cirkel die hij niet meer overnieuw wou gaan meemaken. Het was waar, zijn liefde voor Emilie was niet helemaal weg, gewoon bekoeld en een vriendschappelijke liefde geworden. Kenneth keek haar weer aan, ditmaal met een eerlijke grijns. Nu hoopte hij merendeels dat hij door zijn nieuws te melden hun ontmoeting hier niet had verpest. Dan zou hij zich maar een stomme ezel vinden.

Gelukkig, hij was gelukkig. Gosh, wat een ironie in deze hele situatie, en waarom deed het haar dan pijn te weten dat hij met Sawyer was? Met hét meisje op deze planeet waarmee ze het nog geen minuut op een onbewoond eiland zou uithouden? Hoe kón hij van haar houden? Hoe kón hij? Ze fronste wat, overliep deze vragen in haar hoofd en besefte dat ze er niets van snapte. Maar goed, hij deed wat hij wilde, moest hij alleen niet bij haar komen huilen als Sawyer hem zou dumpen. En dat meende ze. Ze zuchtte even en blies zo overtollige lucht uit haar longen terwijl ze de afgelopen woorden overliep en dan besloot dat ze zijn geluk niet in de weg zou staan. In haar ogen met de verkeerde persoon? Zeker en vast, naar haar mening, en dat maakte haar ietwat gefrustreerd. Sawyer was in haar ogen een verwend nest, ze kreeg wat ze wilde ; Kenneth; en liep zo over het geluk van iemand anders. Maar goed, Alain was haar geluk momenteel en ze had geen reden tot klagen bij hem. Ze moest hier maar geen te grote deal van maken en zich op andere dingen concentreren, dat moest wel. Zijn volgende vraag deed haar onwillekeurig wat verveeld kreunen; of ze echt blij was?
"Ik ben blij dat je gelukkig bent, Kenneth; een kleine domper omdat ik weet dat het met hààr is", ('haar' opnieuw negatief uitgesproken, even onwillekeurig als de vorige keer) " maar ja, ik ben blij voor je, maar ik zag het gewoon anders. En ik hoop voor jou dat ik jullie niet samen zie. Ik zou misselijk worden." Ze trok haar wenkbrauwen even op en keek hem kort aan; misschien was naar Flat Roof komen niet meteen een goed idee geweest. "Maar goed, jouw keuze." Ze fronste even en hield zich bezig met het prutsen aan de zoom van haar jurkje, nog steeds, waarna ze kort zuchtte en voor zich uit keek. Ze voelde zich niet op haar gemak, momenteel, een vreemde spanning hing tussen hen en ze leek teleurgesteld. Ze had hem zo aangespoord een leuk meisje te zoeken om zijn geluk te hervinden, nam hij Sawyer! Maar anyway, hij was gelukkig, meende hij. "Ik zal je geluk niet meer in de weg staan", mompelde terwijl ze opstond, haar vestje nam en ook die ukulele, "Niet zoals ik al die tijd bij je heb gedaan." Ze voelde zich wel zo; opzijgeschoven. Pff, ze had er geen zin meer in; die vriendschap.. Te confronterend, want ze had nog een tijdje veel van Kenneth gehouden als haar partner, na hun breuk, en was dat 'te boven gekomen', maar ze kon niet ontkennen dat het geen pijn deed om dit aan te horen. Ze beet op haar lip, keek hem even aan en haalde haar schouders op. "Zie je nog wel.", mompelde ze waarna ze met haar gitaartje en vestje richting de trap liep.

Kenneth keek haar aan en wreef even kort door zijn haren. De jongen slikte en knike vervolgens op haar woorden. Ze was niet gelukkig omdat hij met Sawyer was, als hij in haar schoenen stond had hij dat wel begrepen maar nu niet echt. Toen ze echter wat anders zij kropen zijn wenkbrauwen omhoog. Geluk in de weg staan? Zij? Hij stond op wanneer zij dat deed en keek haar onbegrijpend aan. De volgende woorden deden hem even naar de grond kijken. Toen ze weg liep voelde hij een klein briesje tegen zijn wang slaan, hij schudde verwoekerd zijn hoofd. Ze had zijn geluk niet in de weg gestaan, nooit niet. Hij was gewoon een oen geweest toen ze nog samen waren, hoewel nu ook nog maar dat terzijde. Traag maakte hij zich los van de grond en rende achter haar aan waarna hij haar pols heel losjes in zijn hand vast nam en haar tegenhield. 'Emilie,' Fluisterde de jongen zachtjes. 'Wacht even.' Iets in zijn stem klonk zwakker als anders, zijn standvastheid waarschijnlijk. 'Ik weet dat ik je pijn heb gedaan vroeger, en dat ik het misschien nu opnieuw doe. Maar je hebt mijn geluk nooit in de weg gestaan. Dat weet je toch, wat wij hadden was iets speciaals. En ja, ik ben de boeman die dat heeft verpest. Ik zal er voor zorgen dat je ons niet ziet, toch niet samen. Maar één ding wil ik weten van jou, we blijven toch nog vrienden? Zoals nu?' Kenneth keek haar tijdens zijn woorden aan, de laatste vragen hadden stil geklonken, heel stil. Hij wou haar niet kwijt, wat logisch was. Maar hij kon haar ook niet dwingen om hem als vriend te houden. De jongen liet haar hand los, alsof hij iets los liet wat hij nooit meer zou weer zien, iets wat hij nooit meer kon hebben. Vervolgens keek hij naar de grond en ademde even heel diep in, hij wist nietwat ze zou zeggen. Maar hij had een voorgevoel dat het niet al te zacht zou aankomen bij hem. De jongen werd onrustig van dit alles, en dat was iets waar hij niet tegen kon. Helemaal niet.

Geconcentreerd telde ze de passen die ze nodig had om bij de trap te komen. Vijf: 'Hij moet niet denken dat we ooit nog afspreken als vrienden.' Zes: 'Dit kan ik niet; alles of niets. Ik ben misschien wel een beetje snel gegaan met relaties de laatste tijd maar dat wilt niet zeggen dat ik geen gevoel meer heb voor enige andere ex.' Zeven: 'Lyron, ik de jongen ergens wel. Het lijkt alsof hij van de aardbol verdwenen is of een expert is in het 'mij-negeren'vak, waarvan hij eigenlijk de enige is die dat toepast.' Acht: 'Maar doet dan Lyron niet meer zien, meer pijn dan Kenneth nog regelmatig tegenkomen; terwijl hij me dit nieuws nu bekend heeft gemaakt?' Negen: 'Nee, Lyron zien doet minder pijn dan Kenneth te zien en dit te weten.' Tien: 'Ah, fack die vriendschap. Die dingen doen pijn!' Elf: 'Echt tegen mijn principes in, een ex te vriend houden, herinner ik me weer waaro..'
Het meisje fronste kort toen ze, één stap verwijderd van de trap, een hand om haar pols voelde, die haar tegenhield. Instinctief wilde ze deze wegtrekken: dit deed haar denken aan haar kindertijd: Handje vastnemen voor je oversteekt! Maar ze deed het niet, wetende dat het Kenneth was die haar tegen hield; en ze hoorde haar naam, waardoor haar wenkbrauwen wat zakten en ze de jongen aankeek, nadat ze zich had omgedraaid. "Ik wacht." Mompelde ze kort op zijn woorden, terwijl ze hem 'emotieloos' bleef aanstaren: Perfecte pokerface, overigens, aangezien haar ogen haar gevoelens normaal uitdrukten, maar nu leek ze erin te slagen ze voor zich te houden; oef. Ze merkte een gevoelige toets op in zijn stem, maar ze maakte zich bestand tegen dit signaal en luisterde gewoon naar zijn woorden. Ja, hij had haar pijn gedaan vroeger; en ja, hij deed het opnieuw. Ze knikte overtuigd toen hij zijn beide erg bijzondere vaststellingen had gemaakt (Was hij daar helemaal zélf achter gekomen??) Ja, hij was de boeman. Dat wat zij hadden IS OOIT iets speciaals GEWEEST. (VTT klinkt beter in deze zin, vond ze zelf); Hoopte zij voor hem, nogmaals, dat ze hen niet zou zien. Onwillekeurig snoof ze even terwijl ze achteloos haar wenkbrauwen even optrok en dan zijn laatste vraag hoorde. Zoals nu? No thanks! Ze wilde in zijn gezicht spugen wat ze de afgelopen alinea's gedacht had; maar kon het niet. Ze klapte dicht en Liet haar hand gewillig naast haar lichaam hangen toen hij die losliet. "Ik weet niet." Mompelde ze daarna en probeerde opkomende tranen weg te slikken. Sawyer en Kenneth? Kon het Überhaupt nog érger? Ze wilde niet; ze kon niet. Ze sloeg haar armen over elkaar, zodat hij haar alvast niet weer zou gaan tegenhouden én zodat ze zich wat beschermend kon opstellen. Onwillekeurig werden haar ogen rood, een kleine traan rolde vanuit haar ooghoek langs haar wang naar beneden en snel wreef ze deze weg. "Dit was gewoon een vergissing. Wat dachten we? Dat we écht vrienden konden blijven? Wat een naïviteit. Dit doet gewoon pijn. Maak je geen zorgen om mij; ik ben blij dat je gelukkig bent. Maar dit werkt niet."

Kenneth keek haar aan en beet op zijn onderlip. Een leven zonder Emilie als een gewone vriendin? Dat kon niet in zijn ogen. De jongen liet zijn hoofd hangen, het deed pijn, dit. Emilie en hij, als hij het niet had gezegd van Sawyer en em stonden ze hier nu niet zo, maar ze had het recht toh om het te weten. Om het alleszins uit zijn mond te horen, en niet zoals vroeger uit de mond van een andere gozer. Een glanzende traan rolde langs haar wang, iets wat hem nog meer pijn deed. Dit was helemaal zijn bedoeling niet geweest. Kort slikte hij en voelde de grond even onder hem wegzakken. Hij probeerde zijn gezicht nog te verharden om niets te tonen van emotie's maar hij faalde. 'Emilie, ik wil je niet verliezen als een vriendin. En hoe dan ook zal ik me altijd zorgen om je blijven maken.' Wat verwachte ze van hem? Dat hij het nu zou uitmaken met Sawyer gewoon om haar weer gelukkig te zien? Dat zou ze zelf ook niet doen waarschijnlijk. Plus de twee zouden elkaar nog altijd zien als Famous bij elkaar kwam, dan toch beter als vrienden in plaats van vreemde? 'Emilie, ik weet dat je me nu liever de kop in slaat of wat dan ook. Maar wat er nu verder gaat gebeuren ik laat je niet in de steek.' Niet dat hij haar zou gaan stalken of wat dan ook. Maar gewoon dat ze wist dat hij er nog altijd voor haar zou staan als ze moeilijkheden had, of het gewoon moeilijk had met eender wat. Of ze het zou aanvaarden wist hij niet maar hij wou er toch nog voor haar zijn. 'Trouwens, ik kon het toch niet blijven verzwijgen? Of wel?' Woorden die misschien veel meer zouden los maken bij haar dan hij bedoelt had, maar het was de waarheid en niets meer. Kenneth staarde naar de grond, wachtend op een klap, wachtend op geroep, wachtend op een teken dat ze zou verdwijnenen. Zodat hij zich niet meer groot moest houden voor haar, zodat hij gewoon naar zijn kamer kon en zich daar in kon opsluiten voor enkele uren om even alleen te wezen met zijn muziek. Ergens miste hij het wel, hij miste het om haar te knuffelen zoals vroeger. Maar hij had het zichzelf nu aangedaan dat ze elkaar nooit meer zouden zien. 'Op dit moment zou ik mezelf het liefst een kogel door men hoofd jagen. Ik wil je niet nog een keer kwijt Emilie.' Deze woorden kwamen er zo zacht uit dat ze amper hoorbaar waren voor haar, het enigste waaraan je doorhad dat hij werkelijk wat zei was dat zijn lippen bewogen, maar dat was dan ook alles.

Haar keel brandde, alsof iemand er een gloeiend hete aardappel had ingepropt. Ze sloeg haar ogen na haar woorden even neer, dit om het allemaal eens te laten doordringen, of bezinken, hoe je het ook kon zeggen. Waarom bleef iedereen zich maar zorgen om haar maken? Ze had alleen maar een psychopate broer die haar achternazat, maar dat was toch maar alles? Ze haalde haar schouders even achteloos op en probeerde haar blik op alle delen van de omgeving te houden, buiten op de persoon voor haar. Een kort, sarcastisch lachje klonk toen hij suggereerde dat ze hem waarschijnlijk de kop in wilde slaan ofzo, alsof hij een alien was die niet kon merken dat ze dat nooit bij hem zou kunnen doen. Jee, daar kon ze niet eens aan denken. Waarom wond ze zich er trouwens zo in op? Ze had even geen grip op haar emoties; merkte ze; aangezien ze blijkbaar het zaakje zo opblies dat hun vriendschap wel eens verloren zou kunnen gaan. Ze haalde nog wat snibbig haar schouders op toen hij zei dat hij het niet kon blijven verzwijgen, en hoewel ze het nu erg dom vond, dat hij het haar gemeld had, ergens was ze blij dat ze het uit zijn mond hoorde, en niet vanuit iemand anders mond, noch dat ze hen gewoon samen zag.
Buikademhaling was iets waarop je je moest concentreren, iets waardoor je rustig werd. Het werkte bij haar en ook nu paste ze het toe. Ze voelde de rust wat over zich heen dalen terwijl ze dit probeerde, en ook haar ogen stonden minder emotieloos dan daarnet, nu straalden ze rust uit. Even alles relativeren; wat had zij ook alweer in dit verhaal als rol? De geshockeerde ex spelen, terwijl zij al met een ander verkeerde? Al met de tweede andere? Zij had geen recht van spreken, merkte ze plots op, al had zij Kenneth niet bedrogen. Lyron ook niet, trouwens. Kenneth haar wel, en het was te gek voor woorden dat dàt meisje hem nu kreeg, ze verdiénde de jongen niet: dit leidde ze af uit de indrukken die ze van Sawyer had gekregen: Huilend de wc's inrennen; iemand zoenen die een vriendin had.. Dat deed je niet! Maar goed; na een immens lange stilte haalde ze haar schouders opnieuw op en probeerde ietwat te glimlachen. "Je raakt me niet opnieuw kwijt, ik heb er gewoon erg veel moeite mee. Hoe zou je zelf zijn? Ik heb gewoon even tijd nodig.", besloot ze te zeggen, waarna ze kort zuchtte en haar woorden overliep. Ja, tijd, hopen tijd, dat had ze nodig. Gelukkig vermeldde ze er niet bij dat 'even' wel eens enkele weken tot maanden kon duren. Ach, zo'n informatie achterhouden was niet zo erg. Bovendien moest hij daar maar blij mee zijn. Zo niet, haar evenmin een probleem; Kenneth niet meer zien zou naar haar mening op dit moment minder pijnlijk zijn dan elke keer ze hem zag een bordje boven zijn hoofd te zien met daarop gedrukt: 'Ik ben met Sawyer, je weet wel, diegene met wie ik je bedrogen heb!'

Kenneth keek haar aan en wreef kort door zijn haren. Hoe zou hij zelf zijn? Wel, hij zou al bij al de kop in slaan van de jongen die zijn vriendin had binnen gedraaid zodat ze er niet eens iets mee kon beginnen moest het af raken. Dat zou hij doen als hij in haar plaats was, maar dat kon hij nu niet echt zeggen. Deels wist ze wel hoe hij zou zijn, dat was wel te merken aan het valentijnsfeest met Lyron toen had hij uit blinde woede die gast gewoon een klap gegeven in het gezicht. 'Je weet hoe ik zou zijn. Denk ik. Als je problemen hebt of wat dan ook en Alain is om de een of andere reden niet bereikbaar weet dan dat je ook op mij kunt steunen ondanks de tijd die je nodig moest hebben.' Kenneth deed een stap naar achteren en keek kort naar zijn sneakers en sloot zijn ogen even. Met een tijdje kon hij wel leven, zolang ze hem nie ging haten of wat dan ook daar was hij blij genoeg om. Kenneh vond de moet niet om nu meteen te vertrekken, haar gewoon achter te laten. Nee, dat lag zowiezo niet in zijn karakter. De jongen keek haar gewoon muisstil aan terwijl hij haar nu liefst gewoon een knuffel gaf, maar die was hier totaal misplaatst. 'Het spijt me voor alles.' Klonk er slechts als een fluistering die dan weer werd meegenomen door de wind. Waardoor het onmogelijk was om de woorden echter te kunnen verstaan. Kenneth had vroeger stom gedaan door niet meteen weg te trekken bij Sawyer misschien waren hij en Emilie dan nu nog samen, en had Sawyer een ander gevonden iemand waar ze zich beter bij voelde. What once was will never be again. Wie het ooit tegen hem had gezegd wist hij niet meer, maar ergens kon hij die woorden wel begrijpen nu.

Ze wist hoe hij zou zijn. Ja, inderdaad, Kenneth had op dat vlak best wel losse handjes. Niet dat ze dat héél erg vond, al was ze volledig tegen geweld, het was gewoon zijn manier om te laten zien in die situatie, dat hij je graag had. Ze mompelde een bedankje toen hij zei dat ze altijd op hem kon rekenen, waarna ze kort op haar lip beet. Hij ook op haar, hij ook op haar. Ze had dit veel te weinig tegen de jongen gezegd, ze herinnerde het zich niet meer dat ze dat al gezegd had, dus besloot ze het dan nu ook te zeggen, ondanks het nieuws dat ze net te horen had gekregen. "Jij ook op mij, Kenneth." Ze zuchtte zachtjes en liet haar blik ook naar de tippen van haar pumps glijden, het gevoel krijgend dat een vriendschappelijke knuffel hen beide meer zekerheid over hun vriendschap zou kunnen geven. Misschien was het tegelijk ook wat verwarrend en helemaal geen goed moment, maar ze voelde dat ze om verschillende redenen nood had aan een knuffel.
Reden nummer één was overduidelijk: gewoon om dit nieuws. Reden nummer twee; teruggaan naar Spanje en haar voormalig ouderlijke huis (waar nu een nieuwe, sjieke villa stond) had verschillende emoties terug opgeroepen die moeilijk waren om helemaal voor zichzelf te houden, waardoor ze zich ook wat alleen voelde. Drie: Waar was Alain om haar te steunen op dit moment? Ze miste hem verschrikkelijk. Vier: Niemand wist over het héropduiken van haar broer en de afgelopen signalen die ze had gekregen; iets wat duidelijk maakte dat hij het nog altijd niet opgegeven had. En vijf: soms deed een simpele knuffel gewoon goed. Ze keek de jongen aan; de stilte was oorverdovend. Ze las de woorden op zijn lippen en wist zo wat hij zei, waarna ze een stap naar hem toe zette en haar armen om hem heen sloeg, terwijl ze haar hoofd op zijn schouder legde. "Mij ook, vreselijk." Mompelde ze zachtjes, fluisterend, en trok de jongen aarzelend wat tegen zich aan, ergens bangdat het hen beide zou verwarren; maar tenslotte wisten ze beide wel dat het nooit meer verder dan vriendschap zou komen tussen hen; dat was een ongeschreven regel. Beide hadden ze hun geluk hervonden, alleen deze vriendschap moesten ze koesteren, vond ze, al had ze het moeilijk hiermee, ze zouden zich er wel even doorslaan.

Kenneth keek haar iet wat verbaasd aan. Die woorden had hij nog nooit over haar lippen horen komen. Even glimlachte hij, het was goed om ze uiteindelijk toch eens te horen. Volgens hem was dit voor het eerst in zijn leven dat hij ze ook echt te horen kreeg. Nooit eerder had iemand ze gesproken tegen hem en dat was iets wat hem langs de ene kant best wel pijn deed. Dat hij nooit de juiste vrienden had gevonden, nooit iemand zoals Emilie vroeger had ontmoet. Toen ze haar armen om hem heen sloeg voelde hij even alles onder zich weg zakken, dit was verwarrend langs de ene kant. Maar langs de andere kant voelde het goed aan. Voorzichtig legde hij een hand op haar achterhoofd en zijn andere arm legde hij gewoon om haar middel heen en trok haar zo dichter tegen zich aan. Voor hij het ook echt doorhad braken een paar tranen door, de jongen verbergde zijn hoofd in haar nek en ademde even diep in. 'Als ik alles kon terug draaien, dan deed ik het Emilie. Ik wil je alle pijn ontnemen die ik je nu opnieuw weer aandoe, maar dat kan ik niet meer.' Fluisterde hij met een bepaalde huivering in zijn stem. Voorzichtig streek hij door haar haren en zuchtte. Tuurlijk hield hij nog van haar, en dat zou hij waarschijnlijk altijd blijven doen. Zij was de eerste persoon waar van hij echt gehouden had en die herinnerde je je altijd. Waaroellen met haar vriend m hij toen zo stom was geweest wist hij niet, maar ja toen had hij ook echt amper vat op zichzelf gehad. 'Em, als ik het je zelf had verteld had toen. Zou je het toen gewoon geaccepteerd hebben, en zouden we dan als nog samen zijn?' Een vraag die al een paar weken in zijn hoofd stak, maar het was nogal stom om ze in het clubhuis te st ellen met haar vriend naast haar. Even dacht hij terug aan woorden die ze eerderhad gezegd, ze was naar Spanje gegaan, hoogstwaarschijnlijk naar haar voormalige huis, iets wat haar waarschijnlijk had pijn gedaan. Door daaraan terug te denken dacht hij automatisch terug aan haar broer, zou die hier nog zijn? Of zou die gevlucht zijn? Ergens wou hij het vragen, maar hij wou het deels zelf ook niet weten. Gewoon om het feit datdie onozelaar hier dan weer zou rondlopen, zodat hij hem weer kon tegenkomen en hem weer een lap kon verkopen. Nee, hij hield zijn bek maar mooi.

Het deed raar de jongen te omhelzen, maar dat nam niet weg dat ze er niets aan had. Integendeel; ze voelde zich wel degelijk gesteund door hem, al had hij voor een groot deel geen flauw idee van wat er in haar hoofd speelde. Ze sloot haar ogen en knipperde er zo enkele tranen uit die naar beneden rolden - waterproof make-up, ahoi!- en zuchtte zachtjes terwijl ze haar gezicht in zijn hals begroef. Hij zei wat, en ze luisterde, knikte even traag. Nee, dat kon hij niet meer. Zou ze nu ook niet meer willen, bovendien, ze had Alain nu, hij had Sawyer, ze waren vrienden. Het hoefde niet meer te veranderen, al merkte ze wel dat ze nog altijd van Kenneth hield; momenteel dan op een louter vriendschappelijke manier. Ze kon hem wel haar beste vriend noemen, gewoon omdat ze meer om hem gaf dan elke andere 'gewone' vriend of vriendin. Zijn volgende vraag deed haar even nadenken. Of dingen anders zouden geweest zijn moest hij het haar toen, na dat bedriegen, zelf verteld hebben? Iets waar hij zich beter niet mee bezig hield, maar waar zij het antwoord wel op kende. Ze zuchtte zachtjes en slikte voor ze sprak: "Het zou een invloed kunnen gehad hebben, maar de dingen die je beweerde, dat je evenveel van haar hield als van mij en dat je niet kon kiezen, die zorgden ervoor dat ik het niet meer kon. Een kus, een simpele kus zonder al te veel gevoel, oké, maar als je dan nog beweerde dat je hetzelfde voelde voor haar als voor mij, toen, nadat je altijd had gezegd dat je die liefde voor mij nog nooit gevoeld had, dat die uniek was; dat heeft de doorslag gegeven hoor. Dan had het feit dat jij het vertelde of Lyron, er niets aan kunnen veranderen." Ze zei het zachtjes, breekbaar; terugdenkend aan zijn woorden toen, zijn verklaringen. Zijn verklaringen die haar uiteindelijk het diepst hadden gekwetst. Want ze had het hem kunnen vergeven, tot de liefde er blijkbaar een stokje kwam tussen steken. Ze liet hem uiteindelijk aarzelend los en keek hem aan. "Maar goed, wat gebeurd is, is gebeurd."
[flutje :3]

Kenneth knikte op haar woorden. Ze had voor een heel groot deel gelijk, voor een heel groot deel zelfs. Al was er een leugen van zich zelf in haar woorden verzeild geraakt dat hij zo'n liefde nooit voor haar had gevoeld, dat unieke. Het was een leugen die hij had verteld, een leugen die er slechts was uitgekomen door pure woede op dat moment. Maar hij zou het niet verdergaan op helderen voor ze daar nog ruzie over zouden krijgen. Uiteindelijk werd hij los gelaten door haar en wreef hij zelf even door zijn ogen om alle tekenen van tranen te doen verdwijnen. Ergens wou hij haar niet loslaten maar toch deed hij het maar voor eventuele roddels te voorkomen. Kort legde hij zijn hand op haar wang en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Veel meer zeggen als sorry kan ik niet meer denk ik? Trouwens moest er ooit iets gebeuren en je kan er niet mee naar Alain of iemand anders stappen, je moet maar bellen.' Glimlachte hij voorzichtig naar haar. De jongen haalde zijn hand door zijn haren en rekte zich even uit. Alain mocht zich gelukkig prijzen met Emilie, dat was zeker. Maar hij was blij dat hij en zij nog vrienden bleven dat was iets waar hij mee kon leven, en Emilie had haar eigen manier van doen en dat maakte haar gewoon weer leuk op haar eigen manier. Een beste vriendin, ja dat zag hij wel in haar. Verder zou hun relatie waarschijnlijk niet meer gaan, maar misschien was dat maar beter zo. Ze waren nu beide gelukkig, alleszins zo leek het toch voor hem.

De tranen werden gedroogd en het moment was voorbij. Ze had het nog niet verwerkt, laat staan aanvaard, maar er was niet meer aan te doen dan vrede te nemen met Kenneths relatie momenteel, en ergens, diep in haarzelf, te hopen dat er ooit een einde aan zou komen. Egoïstisch, ja, maar ze vertrouwde Sawyer niet echt. Ze geloofde niet dat hun liefde het kon volhouden, ze geloofde niet dat zij Kenneth gelukkig kon blijven maken. Maar als je dezelfde indruk had van het meisje als Emilie van haar had, zou je zeker hetzelfde denken. Mensen noemden het vooroordelen, Emilie noemde het 'mensen inschatten die je liever niet leert kennen'. Maar goed; Kenneth liet haar los en nog geen enkele momenten later voelde ze een kus op haar voorhoofd, een hand op haar wang. Deze beweging deed haar even opkijken - wat was hij van plan?- maar het boezemde haar enkel maar vertrouwen in: Kenneth wàs er altijd voor haar, zou er altijd voor haar zijn. Kort haalde ze haar schouders op. "Ik weet dat het je spijt hoor, dat weet ik maar al te goed. En ik zal bellen, ik zal je wel bellen." Ze glimlachte even en sloeg haar blik kort neer. Momenten waarop ze hem nodig had; ze kon er zich wel een paar inbeelden, maar besloot die beelden te verbannen uit haar hoofd. Het was niet echt goed voor haar, die spanning, het gevoel te hebben dat je broer je maar al te graag achtervolgt bij zich wilt hebben; maar hoe lang rekte ze het al niet zonder dat hij in haar buurt kwam? Al een tijdje. Hij was niets van plan, vermoedde ze, alleen maar kijken. Zo kwam het dat hij wel alles wist van haar: de kans was groot dat ze opnieuw een briefje in haar kluisje zou vinden met iets over Kenneth en haar op; de gedachte daaraan deed haar een misselijk gevoel krijgen: hij zou weer in haar kluisje zitten. Hij wist waar ze was, en had al honderden kansen gehad haar aan te spreken, tegen te houden. Waarom deed Lander het niet? Wat wilde hij van haar? Haar op angst laten leven? Ach, die zever niet opnieuw! Het meisje keek weer op, naar Kenneth en glimlachte toen. "I'll be fine.", klonk het, ook om zichzelf te sussen. "Maar ik ga nu toch maar naar mijn kamer gaan; ben een beetje moe van mijn reis."

Kenneth glimlachte eventjes. Mooi, hij was al blij dat ze zou bellen als het nodig was. Even keek hij recht in haar ogen, nog steeds was ze niets veranderd, ze was nog altijd dezelfde Emilie waarop hij verliefd was geworden. Kenneth wist ergens wel dat ze het zou halen wat er ook gebeuren mocht, maar hij wist ook dat die Lander dude niet eeuwig stil zou houden en hem binnen kort nog wel eens een bezoekje kwam brengen voor die lap die hij hem had gegeven toen. Als hij hier dan nog was tenminste. Op haar volgende woorden knikte hij. 'Nou, ik zie je binnen kort wel weer ergens opduiken zeker. En take care.' Kort glimlachte hij en knikte vervolgens. Hij zou zometeen maar weer eens naar het voetbalveld gaan, de training begon toch over een tiental minuten. Plus dan kon hij gelijk zijn gedachten ook even verzetten, dan kon hij zich even helemaal focussen op wat anders inplaats van tja de hele tijd aan Sawyer en Emilie te liggen denken bang dat er ook maar iets ging gebeuren met hen. Kort glimlachte hij nog naar haar waarna hij zijn blik vervolgens op de bomen beneden richtte. Kort dacht hij terug aan de manier waarop ze elkaar ontmoet hadden, in het winkelcentrum toen zij iets had gestolen, toen had hij er een draai aangegeven en sindsdien waren ze eigenlijk bevriend geraakt en tja van het een kwam het ander. Man, ergens was het wel een lange tijd geleden, en hij was verbaasd dat hij hier al zo lang op school zat. Ach, het was ergens ook wel grappig, aangezien hij vroeger om de week ergens werd buiten getrapt.