This used to be a funhouse ♪

Ik slaakte een zucht. De busreis was ver, erg vervelend. Popmuziek dreunde door mijn oren, via mijn zwarte iPod oortjes. Geen bekende muziek, dat niet. De gehele bus zat vol, ikzelf zat achterin. Te staren naar de leerlingen voor me. Allerlei verschillende leerlingen van Monica High. De 'huppelkutjes', sommige vrijwilligers, vrijwel weinig nerdjes, normale leerlingen met geen enkel gevoel voor smaak, wat lekkere jongens en de 'bulldozers'. Achja, zolang ik maar niet met nerdjes of gevoelloze moet-alles-in-elkaar-beuken leerlingen in een tentje kwam, dan vond ik het best. Het duurde niet lang, of ja.. Daar kwam het al. De docent had de microfoon gepakt van vooruit de bus, met toestemming van de chauffeur, en begon erin te praten. ''Leerlingen van..'' Waarbij hij even stopte en bekeek of het apparaat wel aan stond. Ondertussen kauwde ik gewoon relaxed verder, terwijl ik mijn muziek wat zachter zette. ''Staat dit ding wel aan? Test, test,'' jelde nog een keer de stem door de luidsprekers, waarop de chauffeur geïrriteerd knikte en zich weer richtte op de weg. ''Leerlingen van Monica High, we zijn bijna bij de bestemming aangekomen. Hierbij verzoek ik jullie om eventuele rommel op te ruimen in de prullenbakjes die aan de stoel bevestigd zijn en de gordel pas los te klikken wanneer de bus gestopt is. Ik wens jullie alvast een prettige dag toe,'' kondigde de docent luid en duidelijk aan. Ik gaf er niks om, aan dat hele kamperen niet. Wie had dat nou bedacht? Wat was er nou leuk aan? Gaf mij maar een heerlijke Spa. Ja, daar had ik wel zin in, nu ik er aan dacht. Voor ik het wist stopte de bus enorm hard, waardoor vele leerlingen haast naar voren bogen.

''Rustig leerlingen, pak allemaal jullie tas uit de berging. Niet duwen of trekken, gewoon rustig op je beurt wachten.'' De docent, oftewel meneer Justice, probeerde orde te houden, wat hem duidelijk niet erg lukte. Virginia had haar tas al, gekregen van een knappe jongen die haar tas als eerste eruit had gehaald. Ze had in zijn ogen gezien dat hij het liefste een gesprek wou beginnen, maar andere leerlingen deden opdringerig, waardoor hij wél moest opschieten. Haar kauwgom had ze al uitgedaan, in de bus al. Slechts nog één oordopje hing slordig in haar rechteroor, om te horen wat nou de precieze bedoeling was van al dit survival-gebeuren. ''Nu jullie allemaal jullie bagage hebben, kan de pret beginnen,'' legde de man uit, met nadruk op het woordje 'pret'. God, wat had die man allemaal wel niet in z'n hoofd gepland? Dit zou nog eens wat worden. Ze had nog nooit en te nimmer gekampeerd. ''Ik heb hier tien blaadjes opgevouwen, met een naam erop, in een doorzichtig doosje. Dus er kunnen tien leerlingen een papiertje trekken en kijken met wie ze in een tent zitten.'' Aha, zo ging het dus. Ze kon niet eens zelf kiezen? Wacht.. Wacht! Zei die man nou zojuist een tent? No way dat ze daar in ging zitten! Oh god, dit werd het ergste weekend ooit. Al die vreselijke beesten en muggen en alles. Blergh. De man riep wat namen, waarbij dus ook toevallig háár naam. Met een wat chagrijnige blik kwam ze naar voren gelopen en trok er een papiertje uit, die ze nog niet open vouwde. Daarvoor moest ze wachten tot het 'bevel' van de man die zichzelf een docent noemde. ''Oke, open ze maar.'' Virginia wachtte ook niet langer dan nodig was en opende het briefje. Er stond slechts een naam op, zoals hij dus al had verteld. Sarah. Die naam stond erop. Oh my god, hoe moest ze nou weten wie die meid was? Eén ding wist ze zeker, ze ging niet in het wild lopen roepen. Ze bleef wel gewoon staan en wachtten tot de rest vertrokken was. Dan zou er vast en zeker wel één iemand overblijven.

[&Sarah]

Met een zucht was Sarah uit de bus gestapt, een korte blik op haar omgeving werpend, terwijl ze een lok uit haar gezicht streek en zich enkele stappen van de bus verwijderde. Het grasveld waar ze momenteel op stond voelde zompig aan onder haar voeten, en leek het verloop van het komende weekend al te voorspellen: regenachtig, vies en vooral primitief. Hoe ze hier terecht was gekomen was haar nog altijd een raadsel, maar dat ze hier in ieder geval niet vrijwillig naartoe was gegaan, moest wel duidelijk zijn. Ze was met de brief met haar definitieve weekend-cursus naar haar afdelingsleider gestapt, met de vraag of ze niet per ongeluk verwisseld was met iemand anders: ze had per slot van rekening als eerste keuze een cursus visagie opgegeven, niet kamperen; en als tweede of derde keuze overigens ook niet. Dus wat in godsnaam deed ze hier, met een tas vol truien en anti-insectenspray, een klein gasstelletje dat als kookplaats moest dienen, een zaklamp en een afwasborstel?!
Bijna onhoorbaar ontsnapte er een zucht uit haar mond, terwijl ze haar handtas om haar schouder hing. Hoewel ze niet stond te springen om door te gaan met deze week en het liefst een retourtje op dezelfde bus boekte -mocht dat al mogelijk zijn- was er ook de drang om eens een keer iets heel anders te doen en zich niet te laten kennen. Ze zou dit weekend afmaken, en het maakte haar niet uit hoe: waarschijnlijk zou dat met heel veel geklaag, gesteun en gemopper worden, met aan het einde een smeekbede naar een redelijk bed, toilet en douche, maar om hier nou als een dramaqueen ten tonele te verschijnen..? Het leek haar geen goede start. Een jaar geleden zou Sarah het zó hebben gedaan; dan had ze met heel veel drama haar vader gebeld en vervoer terug naar Monica High geregeld hebben. Maar om een of andere reden dacht ze dit weekend wel te kunnen overleven: het had even geduurd voordat ze had geaccepteerd wat haar lot zou worden, en had met moeite haar stiletto's keer op keer in en uit haar tas gehaald, vertwijfeld nadenkend over de gevolgen van een weekend kamperen voor haar dure Jimmy Choo's. Mede door het feit dat ze uiteindelijk voor de ietwat praktischere enkellaarsjes was gegaan, voelde ze zich eigenlijk wel goed genoeg voorbereid om dit weekend te overleven.
Terwijl Sarah een speurende blik over de omgeving liet glijden, zoekend naar de aanblik van de schattige bungalowtjes die ze verwachtte, voelde ze een hand op haar schouder. Toen ze opkeek, keek ze recht in het glimlachende gezicht van haar vriend Ryan die haar vrolijk begroette, waarop ook op haar gezicht een glimlach verscheen.
"Oh hey Ryan!" begroette ze de Fullback van het footballteam vrolijk. Met een scheef glimlachje hield hij haar tas omhoog, waarop hij hem weer in een simpel gebaar over zijn schouder slingerde. "Ik heb je tas al", verduidelijkte hij zichzelf, waarop Sarah hem bedankte en haar tas aan wou nemen. Hij stond er echter op hem mee te nemen, wat Sarah met een dankbare en vrolijke glimlach dan ook aanvaardde. Terwijl ze nog wat met Ryan praatte, begonnen steeds meer leerlingen hun kampeerplek op te zoeken. Een docent wees hen erop dat ook zij hun partners moesten gaan zoeken om de tenten klaar te maken -iets wat Sarah verschrikt deed opkijken-, waarop Ryan zei dat dat bij hem al geregeld was. Sarah echter had nog geen idee bij wie ze in de tent terecht zou komen. Ze had gemerkt dat verschillende mensen lootjes hadden moeten trekken, maar was het feit dat niemand haar tot nu toe had opgezocht een goed of slecht teken? Het zou kunnen betekenen dat ze een tent voor zichzelf had, maar als dat zo was zou dat ook betekenen dat ze hem alleen op zou moeten zetten. Een vlugge blik op Ryan leerde haar dat dat niet zo'n probleem moest worden, al betwijfelde ze het of ze alleen zou moeten slapen. Maar wat was het probleem? Komop, meer dan de helft van de school wist wie ze was. Moest zij nou iemand gaan zoeken waarvan ze niet wist hoe ze eruitzag, of überhaupt wist wie het was? Terwijl Sarah nog wat praatte met Ryan, had ze de goede hoop dat diegene haar uiteindelijk wel zou herkennen, en ze samen aan het opzetten van de tent konden beginnen. Haar enige angst was dat het dat meisje was met die sproeten, enkele meters verderop, die ene met die beugel en dat rode, kroezerige krulhaar. Voor de rest stonden er niet veel mensen meer, en zij die er stonden leken plots een stuk minder erg nu ze zo naast de Annie-kopie stonden.

Vele leerlingen hadden hun kampeer-genoot al gevonden en waren al op pad gegaan, op zoek naar hun veldje waar ze hun spullen konden neerzetten en rustig opbouwen. Virginia daarin tegen stond er nog, hulpeloos te wachten tot er iemand op kwam dagen met de naam Sarah. Het liefst een meisje, maar dat sprak wel voor zich. Ze haalde haar iPhone uit haar broekzak, rommelde wat met het stekkertje dat in het apparaat geplugd zat, voor haar oortjes en zette de muziek wat harder, waarbij ze ook haar andere oortje weer in haar oor douwde. Daarna stak ze hem weer terug en greep naar haar grote koffer. Alleen maar vol met truien en lange t-shirts, make-up en wat bijpasselijke laarsjes en Uggs. Niet te geloven dat ze voor deze cursus nu juist ingeschreven stond. Dit was wel het laatste wat ze had gekozen. Haar nummer één ingevulde formuliertje was tenslotte stylist, daarna kunst en vervolgens nog een cursus paardrijden. Geen idee waarom ze precies die drie had gekozen, maar ze had er op dat moment een goed gevoel bij. En toen ze dan de uitslag kreeg, was het deze vervloekte cursus geworden. En dan kwam het ergste nog, het was een héél weekend. Gewoon niet te geloven. Ze had zoveel gepland, zoveel kunnen doen, wat nu allemaal vergald was door een misselijk makend ventje, de directeur. Die man dacht zeker dat we nog niet genoeg te doen hadden voor school, alsof het allemaal zo gemakkelijk ging.

'Hup, opschieten, Virginia! Zoek je partner. Wie heb je eigenlijk?' Een stem maakte haar wakker uit haar gedachten. Ach, het was maar meneer Justice. Een wat onzekere docent, net nieuw en dacht dat hij nu al alles kon doen wat hij wou. ''Ene Sarah,'' was haar enige antwoord erop, waarbij ze ongeïnteresseerd zijn richting op keek. ''Hmm.. Sarah, wie is dat ook alweer.. Ah ja! Kijk,'' de man wees een kant op, die haar ogen deden volgen. ''Daar staat ze! Ga er maar heen en succes! Fijn weekend, meid.'' Virginia lachte zachtjes, spottend naar de man, die inmiddels al naar een ander slachtoffer ging om te pesten. Sarah dus, een lang, bruinharig meisje. Ze stond te praten met een jongen. Zo als ze vanaf hier kon zien, was het de jongen die de tassen uitlaadde. Met haar koffer rolde ze wat, voor zover het kon, door de zachte bodem heen, prut.

'Ah, ik denk dat dat je kampeer-genoot is, meid,' klonk een jongensstem. Duidelijk van degene die bij die ene Sarah stond, wat hij dus tevens tegen het bruinharige meisje zei. 'Nou, ik ga maar eens, mijn partner maar eens even helpen.' De jongen, waarvan zijn naam Ryan was, iets wat ze wel wist vanwege haar roddelende teamgenoten bij volleybal, knipoogde naar hun twee en gunde ze beide een glimlach, waarbij hij vervolgens vertrok. Niet verkeerd, dat lekkere lichaam van hem. Maar daar kon ze niet aan denken, sterker nog, het mocht niet van haarzelf. Ze had een vriendinnetje, punt uit. ''Hmm, Sarah, toch?'' Vroeg ze ter correctie, voor het geval ze straks dus toch wel bij de verkeerde zat en ze kwaad werd op de docent. ''Ik ben Virginia,'' stelde ze zichzelf maar vast voor. Een hand uitsteken om 'kennis te maken', vond ze eerlijk gezegd niet nodig. Dat was voor oudere mensen, zakelijke mensen. ''Laten we maar gaan, op zoek naar ons huisje,'' zei ze met een glimlach. ''Ik verlang wel naar een bed en wat stavast, ik zak hier weg door deze vieze modder.'' Ze grinnikte even en verfrommelde het papiertje, waar haar kampeer-genoot haar naam op stond, tot een prop en douwde die in haar andere broekzak. Die gooide ze later wel weg, wanneer ze langs een prullenbak of iets kwamen, of sterker nog, in hun Bungalow huisje. Ja, heerlijk de openhaard aansteken. Ze had het koud, gewoon smerig koud. Ze wou onder de douche. Virginia wist dat de huisjes niet al te schoon waren zoals Monica High zelf, maar het was tenminste íets. Met die gedachte, dat ze heerlijk onder een warme douche stond en ze vervolgens zichzelf in een zachte pyjama kon hijsen met schattige slofjes, in haar hoofd, vormde er een nog bredere glimlach op haar mond.

Terwijl Sarah een gezellig praatje met Ryan hield, zag ze vanuit haar ooghoeken iemand hun kant op wijzen. Sarah kwam tot de ontdekking dat het de nieuwe docent was die zich eerder had voorgesteld als 'Robert Justice', maar die uitsluitend aangesproken wilde worden met 'meneer Justice'. Hij was pas sinds begin deze periode op school, en had de reputatie van een nerveuze, onzekere leraar. Hij probeerde aansluiting te zoeken bij de leerlingen in een poging ze te begrijpen, maar aan de blik van het blonde meisje te zien scheen hem dat niet te lukken.
Ze vroeg zich af waarom ze zo moeilijk deden met hun grote zoektocht naar haar, aangezien ze slechts enkele meters van hen af stond. De woorden die de docent sprak klonken sarcastisch terwijl hij zich afvroeg wie zij ook alweer was, en ergens kon Sarah een klein glimlachje dan ook niet onderdrukken om deze retorische vraag. Natuurlijk wist hij wie ze was, zij was zijn favoriete leerling in zijn Spaanse lessen. Wellicht was dat omdat ze de enige was die hem nog serieus scheen te nemen, zonder al te veel moeite goede cijfers haalde, óf omdat hij toevallig een keer op had gevangen dat ze eens in Spanje op vakantie was geweest. Waarschijnlijk was het het laatste -iets waar ze onderhand wel spijt van had; ze had dat onderwerp nooit moeten aansnijden met die man in de buurt- maar aangezien hij haar daardoor alleen maar meer leek te mogen, leek het haar op den duur misschien ook wel een of ander voordeel op te leveren.
Terwijl het meisje hem een ietwat spottend toe scheen te lachen, leek meneer Justice een nieuw potentieel praatmaatje gevonden te hebben. Toen hij langs haar en Ryan liep glimlachte Sarah even naar hem, hem met een vrolijke "Buonos días, Robert" begroetend. De man glimlachte terug naar haar, zowel haar als Ryan met een knikje begroetend. "Sarah, Ryan". Hoewel hij zelfverzekerd over probeerde te komen, kon Sarah toch enig spoor van onzekerheid bespeuren, en dat zelfs na een verblijf van krap een half jaar op Monica High. Arme man toch.. Het vooruitzicht van een heel weekend met een stel pubers stond hem vast evenveel aan als haar.
"Ah, ik denk dat dat je kampeergenoot is, meid" zei Ryan terwijl hij haar een plagerig duwtje gaf en een knikje gaf in de richting van Virginia. Sarah keek ietwat verschrikt op bij het horen van de plagerige toon in zijn stem, waarop haar blik al snel naar de roodharige Annie gleed: zij stond echter nog altijd bij de bus, terwijl een blond meisje duidelijk hun kant op kwam lopen. Een gerustgestelde glimlach gleed over Sarah's gezicht; ze leek een lotgenoot te hebben gevonden, en geen freak die dol was op kamperen en haar deze week 'de fijne kneepjes ervan' zou leren.
Ryan excuseerde zich om de twee vervolgens alleen te laten, en terwijl Sarah hem met een glimlach gedag zei, hoorde ze hoe het meisje haar vroeg of zij Sarah was, alvorens ze zichzelf voorstelde als Virginia. Hm nee voor Sarah moet je bij die knappe brunette zijn.. Ofnee wacht, dat ben ik zelf. Ja inderdaad, ik ben Sarah dacht ze een moment vermakelijk, maar slikte de woorden snel genoeg in om ze toch maar niet uit te spreken.
"De enige echte" zei ze daarom enkel met een glimlach tegen Virginia, haar keuze om de begroeting op deze manier een beetje vriendelijk te houden als de juiste beschouwend. "Aangenaam Virginia" knikte ze vervolgens, terwijl ze de tas die Ryan eerder voor haar had gedragen met moeite oppakte. Zoals de footballspeler hem over zijn schouder had gehangen scheen haar niet te lukken, iets wat haar deed besluiten het hendeltje te zoeken waaraan ze hem voort zou kunnen rollen. Toen Virginia zei dat ze maar beter de huisjes op konden zoeken keek ze op, het hendeltje dat ze ondertussen had gevonden uitschuivend, en zichzelf opnieuw oprichtend.
"Was het maar waar" mompelde ze met een verbitterd gezicht. "Robert liet zojuist het woord tent vallen. Ik vrees dat dat betekend dat we elke ochtend met een roze rol toiletpapier onder onze arm het toiletgebouw op moeten zoeken, en dat ik de plaatselijke supermarkt zo maar eens ga overvallen om een lading insectenspray in te slaan..". Alle sporen van de glimlach die voorheen op Sarah's gezicht had gestaan waren verdwenen, en hadden plaatsgemaakt voor een ontevreden gezichtsuitdrukking. Haar blik staarde richting de velden waar verschillende leerlingen al prutsten met het pakket dat daar klaar stond, wat -blijkbaar- een tent inhield, terwijl ze zich afvroeg of ze een weekend ook op die manier zou overleven. Het tweede wat ze zich afvroeg was waarom Ryan zo plotseling was verdwenen; wellicht had het te maken met de boze uitdrukking van een vrouwelijke docente, of met het feit dat ook hij graag een droog onderkomen wilde hebben voor de nacht. In ieder geval kende ze hier genoeg mensen die ze lief aan kon kijken, waarop ze hen misschien konden helpen met het opzetten van de tent. Sarah had haar vakanties altijd in luxe appartementen doorgebracht met haar ouders, en had nog nooit van haar leven een tent opgezet. Het was niet zozeer uit luiheid of verwendheid dat ze het vertikte een tent op te zetten, eerder het feit dat die tent door haar vast toch lek zou zijn en ze geen zin had in een plaatselijke regenbui in de tent.
"Maargoed, komop, we gaan een leuk plekje uitzoeken" spoorde ze Virginia aan met een spontane vrolijkheid die zelfs haarzelf verbaasde, waarop ze haar koffer met moeite over de drassige ondergrond voorttrok. De wieltjes lieten een diep spoor in het gras achter terwijl ze zich begaf naar het verharde pad, dat zich een weg kronkelde door het terrein. Links en rechts van de geasfalteerde weg waren verschillende staplaatsen, en zo te zien was het vrij aan hen te bepalen waar ze staan wilden. Bij een leuk ogend stukje gras hield Sarah stil, waarna ze haar koffer de plek op rolde en het handvat van het ding losliet, wat een ietwat dof geluid teweeg bracht toen het in aanraking kwam met de grond.
"Perféct" glimlachte ze, haar gezicht voor een kort moment richting het waterige zonnetje richtend, die hun plekje -zoals ze al zei- perfect bescheen. Haar fashionista-instinct vertelde haar dat dit de perfecte plek was om haar kleurtje bij te werken, terwijl haar kampeer-instinct het liet afweten door haar niet te vertellen dat ze 's ochtends waarschijnlijk hun tent uit zouden worden gebrand.
Een aantal bekende stemmen deed haar opkijken naar wie haar buren waren, wat een glimlach op haar gezicht deed verschijnen. "Oh hey Ryan! Jij ook hier" glimlachte ze naar haar buren, terwijl ze vrolijk naar hen wuifde.

[ Ooh gotterdegod, ik was iets te enthousiast denk ik xD ]

Sarah, haar kampeer-genote, gaf al op een gegeven moment bij een groot stuk gras dat, dat perfect was. Niet alleen omdat het doe-het-zelf-pakket naast een stel lekkere jongens stond, maar ook vanwege de heerlijke zon. Twee dichte -lijk- zakken lagen netjes naast elkaar, klaar om open gemaakt en gebruikt te worden. Blergh, als ze het pakket al zag.. moest ze al kokhalzen. Het idee al om zo'n misselijkmakende tent op te zetten, dat was smerig. Ze had het punt één nog nooit gedaan, en punt twee vroeg ze zich nog altijd af, vanaf het moment dat ze die bus instapte, nee.. zelfs wanneer ze te horen kreeg dat ze op Kampeer-cursus moest, had ze zich al afgevraagd welke lummel haar in deze cursus had geplaatst. Ze had hier totaal niet voor gekozen. Dit leek totaal niet op haar drie voorkeuren. Gatsie. Het kamperen deed haar aan vroeger denken, haar middelbare school-tijd. Toen was ze met drie andere vriendinnen ook wezen kamperen, iets wat best een lachwekkend verhaal was. Alleen daar hadden ze een mazzeltje aan, het was een kant- en klare tent. Slechts de stangen moesten erin geschoven worden. Deze tent was daarintegen niet zo gemakkelijk in elkaar te zetten, tenminste zo dacht ze erover.

'Virginiaaaa, hij moet niet daar! Die stok moet hier!' Ik lachte als een dolle gek en liep met in mijn linkerhand de stang vast te houden en met m'n rechter arm in m'n maag, kramp van het lachen. Daarin tegen was ik niet de enige die me niet kon inhouden. Stacey Lumberhood, mijn allereerste beste vriendin, af en toe wat arrogant en kattig, maar kon goed luisteren en we hadden veel plezier. Donker, krullend haar. Dezelfde leeftijd als ik. We verschilden maar een week. Ze was dan wel iets korter dan mij, we hadden de grootste pret samen. Ja, die fijne kuiltjes die ontstonden in haar wangen als ze lachte, dat was fijn om te zien. We huilden, we lachten, we vochten en we praatten. Onze fijne vriendschap, meid, wat waren wij happy. Reggie Miselias, tevens ook mijn beste vriendin, die wat later instroomde in het vierde jaar. Het klikte vrijwel meteen en we bouwden een geweldige band op samen. Met Stacey kon ze goed opschieten, dus waren we al met z'n drieën. Reggie had daarin tegen blond, stijl haar en was altijd wel in voor een grapje. Een echte giechelaar, zoals zij haar noemden. Snel boos werd ze niet en als ze boos werd, dan moest je wel heel wat gedaan hebben, mocht je haar serieus kwaad krijgen. Ruzie, dat hadden we bijna niet. Hooguit weleens een meningsverschillinkje. Wij waren allebei even lang, bijna dan. Misschien één of twee centimeter verschil. Reggie was een jaar jonger dan ik en mijn beste vriendin Stacey. En dan hadden we nog Allison Snype, een ondeugende meid, die altijd wel wat te praten had. Ze was een pittige meid die vaak wel meeging met de roddeltjes. Een enorme slanke meid, gewoon een gratenpakhuis. Blauwe ogen, een smalle neus en donkerrood, golvend haar. Ja, een mooie dame. Ongeveer even lang als Stacey, ook even oud, net zoals mij. Aardig was ze, tenminste als je haar echt goed kon. Van buiten was ze keihard, maar als je eenmaal binnen was, dan was ze warm en sponzig, kneedbaar. Zoals iedereen ergens wel had. En zo waren we allevier totaal verschillend, maar hartsvriendinnen voor het leven. Mode-gevoel hadden we allemaal, onze passie. ‘Kom op, geef!’ Stacey gilde hard en rukte de stang met alle macht uit m’n hand, terwijl ik moeite had om overeind te blijven staan van de lachkramp in mijn maag. En alsof het nog niet erg genoeg was begon Reggie mij te kietelen, onder m’n oksels en overal waar ze maar bij kon. Harder dan ik normaal gesproken kon begon ik te krijsen en te lachen door elkaar, waardoor ik m’n evenwicht verloor en op het vochtige gras viel. Tranen van plezier rolden over mijn wangetjes. ‘Hup, meiden. Als we zo doorgaan, dan staat dit ding nog niet vóór zonsondergang. Kop op, werk aan de winkel,’ corrigeerde de oudste en de wijste meid van het hele groepje, Allison. Ik opende mijn ogen en zag dat ze in mijn zon stond, gereed om mij overeind te helpen. Met een enorme glimlach op mijn gezicht nam ik haar handen aan en voor ik het wist stond ik weer overeind. Tevreden klopte ik mezelf af en slaakte even een opgeluchte zucht, eindelijk die lachbui weg. Pfoe, alsof er iemand lachgas had gespoten, totaal uit het niets. ‘Oke, pakt iedereen een hoek, dan kunnen we het tegelijk doen, des te sneller we klaar zijn,’ legde de donkerrood-harige meid uit. Ik liep naar de enigste vrijstaande hoek en pakte daar de benodigde stang die op die plek klaarlag, die ik er vervolgens ook in douwde, op het teken. De zon scheen heerlijk warm op mijn natte rug, vochtig van het dauw dat op het gras lag. Mijn haar leek wel de minuut steeds blonder te worden, zo voelde het tenminste. En nog steeds stond die smerige glimlach op mijn gezicht. Ik wist dat dit een tof weekend zou worden. Met z’n viertjes ergens in the middle of nowhere, voorraad eten en drinken ingeslagen, ontelbare boekjes en tijdschriften mee om de tijd door te brengen. Onze bikini’s, om te zonnen. Make-up spulletjes. Alles wat een tienermeid zich maar kon wensen was aanwezig, alles nog ingepakt in onze koffers. Dit weekend werd fantastisch.

‘Oh hey Ryan! Jij ook hier!’ Virginia werd uit haar gedachten getrokken en merkte dat ze naar het doe-het-zelf pakket staarde dat op hun terreintje lag. Blijkbaar had Sarah alweer de jongen gevonden die nog geen tien minuten geleden nog met haar stond te praten. Zijzelf daarintegen liep naar de tentspullen toe en bekeek de twee zakken die er lagen. Duidelijk één de in elkaar gezakte tent en de andere de benodigdheden om de tent overeind te krijgen. Ja, ze had er nog geen twee minuten naar gekeken en ze was er eerlijk gezegd nu al klaar mee. Dit was wel het laatste waar ze nu trek in had. Een massage of een Spa zou goed klinken, maar dit… Dit niet. No way dat ze dit een weekend volhield. Een paar jaar terug was het leuk, maar dit was verplicht, totaal niet gezellig. Alhoewel, haar kampeer-genote zag er nou ook weer niet zó erg uit, maar ze wist wel dat die mooi niet die tent in haar ééntje zou opzetten. Ach, die jongens zouden wel helpen, toch? Ze trok de grootste zak open en haalde de tent eruit. Gewoon een paarse, simpele tent. Net zoals de andere, kleine groepjes hadden. Zou de docent niet ergens in de buurt zijn, om hun te verlossen van deze zware straf? En zou hij eigenlijk wel in een tent gaan? Of zou hij zijn eigen behoeftes bevredigen en voor de nacht een hotel opzoeken? Ach, eigenlijk wou ze er niet eens aan denken. Waarschijnlijk zou hij of in z’n eentje een tent opzetten of met een andere leerling slapen, wat haar erg onprettig leek. Nu ze er over nadacht, was het toch niet erg om met Sarah opgescheept te zitten voor twee nachten. Ze haalde de handleiding uit de zak, waar de tent ook in zat en bestudeerde hem aandachtig.

‘Weet je zeker dat de tent zo hoort?’ Vroeg Reggie met een aandachtige, maar toch domklinkende stem. De drie meiden stonden om mij heen, het eind-plaatje van de gebruiksaanwijzing van de tent te bestuderen, kijken of de tent echt geen kuren of iets had en vannacht dus ook niet weg zou waaien. ‘’Nee, ik denk het niet, meiden,’’ antwoordde ik daarop, met mijn niet al te hoge IQ en slimheid. Stacey daarin tegen trapte nog even tegen een haring, kijkend of hij echt wel diep genoeg in de grond zat, en keurde hem daarna tot goed. We konden hem gebruiken, dat was mooi. De koffers konden erin, en onze luxe opblaas matrassen konden we oppompen. Heerlijk, zo’n grote tent die geschikt was voor alle vier en tevens nog genoeg ruimte had om de koffers er in te plaatsen en overige spullen er in te dumpen. Voor de laatste keer bekeek ik de handleiding en vouwde hem daarna dicht, bang dat ik straks toch weer zou twijfelen, en stopte hem in de tentzak, die ik vervolgens bij het andere zakje achter in de tent gooide. Die zouden we later, aan het eind van het weekend, zo weer gemakkelijk kunnen vinden. Zuchtend en steunend pakte ik mijn twee grote koffers op en tilde die in de tent, naast de andere bagage van mijn beste vriendinnen. We keken elkaar allemaal aan, alsof de koffers zichzelf zouden gaan openmaken en uitpakken, alsof de matrassen zichzelf zouden gaan opblazen, en glimlachten naar elkaar, wat uitliep tot weer een melige lachbui.

‘’Snap jij wat van deze tent, Sarah?’’ Vroeg ze tenslotte maar aan haar, omdat ze zelf niet echt uit de handleiding kwam. Veels te ingewikkeld. ‘’Misschien kunnen Ryan en z’n kampeer-genoot helpen? Tenzij jij liever je nagels vuil wilt maken?’’ Bij de laatste zin grijnsde ze, niet smerig maar gewoon omdat ze daarop geen acceptatie hoefde te verwachten. Nog een laatste keer wierp ze een blik op het blaadje, wat ze tevens stevig vast hield, bang dat het per ongeluk uit haar handen zou glippen en weg zou waaien, en stopte hem daarna terug in de tentzak. Ze zat op haar hurken, te genieten van de warme ochtendzon. Waarom moesten zou ook alweer zo verschrikkelijk vroeg vertrekken? Net aan had ze tijd genoeg om haar make-up te doen en haar kleine walletjes weg te werken. Dat kwam ervan, tekort aan slaap. Het was inmiddels al elf uur, nog steeds ochtend dus. Virginia hurkte weer omhoog en bekeek haar rechtopstaande koffer, die nog steeds op het stenen looppad stond, die er wonderbaarlijk best groot uit zag. Zou hij in deze tent passen? No way dat ze hem buiten liet staan, in de kou en de regen die misschien vannacht wel zou vallen.

[Ik was stiekem nog niet eens klaar met m'n inspiratie, maar het word al aardig laat.. en ik dacht.. laat ik jou nog wel een plezier doen, voordat je doodgaat van het lezen xD Dus de volgende post word wel weer volgestampt met de rest van m'n inspiratie <3 Succes met lezen xD]

Sarah glimlachte toen ze het gezicht van Joe achter de tent van hun buren vandaan zag komen en zwaaide naar hem. Zo te zien waren de jongens een stuk handiger in het opzetten van tenten, wat te merken was aan het feit dat ze hem binnen enkele minuten hadden opgezet. Nadat Sarah een blik achterom had geworpen en Virginia met een moeilijk gezicht naar het stapeltje tentspullen had zien staren, bedacht ze zich dat het simpel opzetten van een tent slechts een droom was voor hen twee. Hoe lang zou het duren voordat ze hem overeind hadden? En bovendien, zouden ze hem dan wel goed in elkaar hebben gezet? Het enige wat Sarah wist, was dat er haringen in de grond moesten om de tent vervolgens met scheerlijnen vast te zetten; dat was om te voorkomen dat de tent wegwaaide. De stokken zouden zorgen voor stevigheid in de tent, maar je zou maar net zien dat zij ze er verkeerd in stopten en dat de tent midden in de nacht ineen zou storten. De gedachte aan het feit dat zij, als twee meisjes-meisjes, midden in de nacht en in het pikkedonker hun tent weer bijeen moesten rapen en op moesten zetten, deed Sarah geen goed: dan konden ze beter hun lieftallige buurjongens vragen een handje te helpen wanneer ze er niet uit kwamen.
Nadat Sarah nog enkele seconden van het warme zonnetje op haar gezicht had genoten, keerde ze zich tot Virginia, die de tent ondertussen uit de hoes had gehaald en op het gras had gelegd. De handleiding had ze in haar handen, waar ze met een moeilijk gezicht naar staarde: er bestond geen twijfel over het feit dat ook Virginia nog nooit had gekampeerd. Sarah's mondhoeken vertrokken zich in een geamuseerd glimlachje terwijl ze zich bedacht dat ze wat dat betreft wel erg knullig waren ingedeeld, maar besefte zich tegelijkertijd dat een maatje met evenveel verstand van kamperen als zij zelf had, niet op elk punt even praktisch zou zijn. Sarah wist dan ook dat ze zou moeten helpen met het opzetten van de tent, en hoewel ze hier enorm tegenop keek, gaf ze zich -na een diepe zucht te hebben gelost- aan dit idee over en stapte op Virginia af.
"Snap jij wat van deze tent, Sarah?" was de vraag die al snel op haar werd afgevuurd, waarop Sarah zachtjes lachte en over Virginia's schouder mee gluurde naar de handleiding. Nadat ze er een paar seconden naar had gestaard wierp ze een blik op het hoopje paars dat nog steeds op het gras lag, om vervolgens nog een korte blik op de handleiding te werpen. Vervolgens liep ze naar de tent toe, pakte hem aan beet en hield hem omhoog, ermee wapperend, terwijl ze uit probeerde te vinden aan welke kant de voorkant zat.
"Hmmm..." murmelde ze bedachtzaam, terwijl een moeilijke blik op haar gezicht verschenen was. Ze had hem nu ongeveer in alle richtingen gedraaid en in alle mogelijke hoeken gehouden, maar scheen niet uit te vinden hoe hij om moest. Virginia had het ondertussen opgegeven met de handleiding: ze had hem terug gestopt in de tentzak, en stelde voor om Ryan en Joe om hulp te vragen. Bij dit voorstel wierp Sarah een steelse blik op hun buren, die net twee stoeltjes voor de tent uitklapten om daar met een gekoelde cola in de hand plaats te nemen. Sarah hoorde het sissende geluid van de blikjes toen deze werden geopend, waarop ze een verlangende blik in haar ogen kreeg.
"Daar hadden wij moeten zitten" zei ze met een jammerende ondertoon in haar stem, nog steeds jaloers naar hun buren starend. De donkerharige Joe had ondertussen door dat ze staarde, en wuifde lachend. Sarah zwaaide slapjes terug, wetend dat Joe had gezien dat ze moeite hadden met de tent, maar hen waarschijnlijk aan hun lot over zou laten. De jongens hadden het goed voor elkaar, en eigenlijk zou Sarah de blikjes uit hun handen moeten grissen met een vrolijke "Dankje!" om vervolgens op de stoeltjes plaats te nemen, en de jongens de tent op te laten zetten. De blik die Joe -en nu ook Ryan- hen echter toewierp leek meer op een vermakelijke dan een behulpzame: ze keerden nog net niet hun stoeltjes hun kant op om ze dan vermakelijk aan te staren, maar in volgens Sarah was het slechts een kwestie van tijd voor ze dat daadwerkelijk zouden doen.
"Ik gok dat we er eerst een heel circus van moeten maken voor die twee hun stoelen uit komen" zei ze Virginia met een verwrongen glimlach, hoewel ze er ergens ook wel de grap van in kon zien: beetje jammer alleen dat zij zelf hier de grote grap waren, en dat de twee dit keer niet zelf iemand uit konden lachen.
"Okee, des te sneller we dit klaar hebben, des te langer we nog even van dit zonnetje kunnen genieten. Kom, help me eens. Volgens mij..". Sarah spreidde de tent uit op de grond; het maakte haar even niet uit waar voor en achter was, dat zouden ze zo waarschijnlijk nog wel om kunnen keren. Ze probeerde nu eerst het tentzeil recht te leggen, waar vervolgens de stokken in zouden moeten.
"Volgens mij moet ie zo" zei ze tevreden. Het ding lag nu niet langer schots en scheef of ondersteboven, maar netjes met de ingang richting het weggetje. Ondertussen had ze de handleiding weer uit de tentzak gevist, en bestudeerde hem grondig. Ze kon er echter niet veel uit opmaken, en liep voor hulp richting Virginia.
"Kijk.." zei ze ter verduidelijking. "Ik heb geen idee wat al die termen betekenen, maar die kleine tekeningetjes hier zouden moeten helpen toch? Stap 1 hebben we al gehad, dus nu.." ze probeerde te ontdekken wat de volgende tekening haar probeerde te vertellen. "De stokken erin? Nee dat is stap 3. Heh?" verward keek ze Virginia aan, de handleiding aan haar aanreikend. Wist zij veel dat ze -alvorens ze de tent op konden zetten met tentstokken- ze eerst het grondzeil met haringen vast moesten zetten op het gras; die boodschap kwam niet bij haar aan, en bovendien had ze geen ervaring die het haar had kunnen zeggen.

[ Hm, ik moet zeggen dat ik er niet zo tevreden over ben xd Sorry als ie een beetje onsamenhangend is ofzo... :\ ]

Ze boekten al voorgang, nouja voor zover zij het vond. Ze waren nog niet eens bij stap twee aangekomen. Hoe slecht ging dit? En alsof het nog beter kon worden, gingen hun buren, twee jongens, er voor zitten met wat drinken alsof ze wouden zeggen - of nog beter, de blik was duidelijk te zien in hun ogen - dat ze het zelf maar moesten oplossen. Ze genoten van de show die de twee huppelmeisjes voortbrachten.
'De stokken erin? Nee dat is stap 3. Heh?' Virginia richtte haar ogen van de jongens naar Sarah, blijkbaar snapte die er ook niet heel veel van. Maar ze kon er wel wat uit op maken, uit de handleiding, dat het grondzeil op de grond geplaatst moest worden, net zo goed als de haringen die er vervolgens in moesten. ''Hmmm.. Sarah? Je hebt iets over het hoofd gezien. Het grondzeil moet eerst worden neergelegen en daarna moeten die rare paaltjes erin.'' Legde ze de bruinharige meid uit, waarbij ze het grote dikke zak openmaakte en daaruit het zeil eruit haalde, met de haringen bijsluitend. ''Kom, dan leggen we deze eerst neer.'' Zei ze zuchtend en steunend terwijl ze opstond. De jongens bleven echt letterlijk gewoon kijken, waarbij ze hun stoeltjes een beetje bijdraaide zodat de show extra goed te zien was. Nog even en het leek alsof ze de hele school erbij wouden roepen, om te laten zien hoe slecht de twee tutjes wel niet waren om even een simpel tentje op te zetten.
Het was warm in de zon, maar wel lekker. Even gooide ze haar haren naar achteren en vouwde toen het zeil uit, die tevens volledig gekreukeld was. Nogmaals zuchtte Virginia en keek hoe de ondergrond nou in elkaar zat. Vier hoeken, vier punten met een gat erin. Ze gaf één hoek aan haar kampeergenote en liep met de schuin tegenoverliggende hoek verder weg. Zodat de twee punten strak gespannen werden. Dit was wel te doen. Ryan en Joe konden het ook, dus zij ook. Een wat zelfverzekerder glimlachje kwam op haar gezicht te staan toen ze merkte dat het opzich nog wel zou gaan lukken. Ja, dit moest te doen zijn. Voor een beginneling als zij, ondanks haar 'ervaring' van vroeger, was dit nog wel te redden. Dit weekend was nog wel te redden.
''Oke, dan moeten we het nu strak trekken en dan de andere twee punten pakken zodat die ook goed komen te liggen.'' Riep ze naar Sarah, zodat die niet voor de domme werd gehouden en ook wist wat haar te doen stond.
Ja, dit ging wel lekker zo. Even goed op weg. Voordat ze de hoek goed beet had en strak kon spannen, voelde ze een hand op haar schouder. Hierdoor schrok ze en slaakte van schrik een gil. De grote, stevige hand liet los. 'Ik zie dat het lekker gaat hier, meiden!' Het was de stem van meneer Justice. Ah, wat een opluchting. Die gil was nergens voor nodig, maar het was actie-reactie. Typisch iets voor haar. ''Ehhm, ja,'' stamelde ze een beetje, nog van de shock. De man liep verder, naar hun twee mannelijke buren. ''Heren,'' begroette hij ze. ''Mooi opgezet! Mooi.'' Complimenteerde hij ze daarna en liep verder naar de andere tenten, die waarschijnlijk verderop stonden. Geen enkele andere tent was te zien in hun buurt, behalve die van Ryan en Joe. Misschien was er hier gewoon geen goed gebied, of een gevaarlijk terrein. Virginia huiverde even kort bij die gedachte en werkte hem weg, keek de man achterna totdat hij uit het zicht was. Daarna vestigde ze haar aandacht weer op Sarah.
''Oke, straktrekken.'' Mompelde ze even, ter herinnering voor zichzelf. Ze haalde de hoekpunt omhoog en trok daarna hard naar beneden, zodat de kreukels eruit werden gegooid door het snelle reactievermogen. Het ging snel, en door haar snelle actie hoopte ze maar dat Sarah niet van schrik was gevallen, onderuit was gekukeld. ''Sorry, ik had je moeten waarschuwen!'' Schreeuwde ze, wat eigenlijk best laat was.

Sarah voelde hoe irritatie langzaam meester van haar werd toen ze maar niet uit de handleiding kwam. Ze was nu eenmaal zo ver gekomen om haar eigen tent op gaan te zetten, maar dan zouden ze het haar er niet moeilijker op moeten maken dan het al was. Het hielp dan ook al een heleboel dat Virginia een kijkje nam in de handleiding en wist te zeggen wat de volgende stap moest zijn: eentje die Sarah duidelijk over het hoofd had gezien.
"Grondzeil?" vroeg ze beduusd, zich afvragend of ze nog wat was tegengekomen in de zak met tentspullen. Er verscheen een frons op haar voorhoofd toen ze Virginia een andere zak zag pakken, eentje waar -blijkbaar- het grondzeil en de haringen in zaten. Nog steeds stond er een uitdrukking op haar gezicht die het beste te beschrijven zou zijn geweest als een groot vraagteken, toekijkend hoe Virginia het zeil eerst goed neerlegde en vervolgens één van de punten aan haar aangaf. Voordat ze weg kon lopen om het grondzeil strak te spannen en het vervolgens neer te kunnen leggen, kwam meneer Justice echter in beeld. Hij legde zijn hand op haar schouder, een gebaar dat de meeste mensen gebruikten om iemand niet te laten schrikken en zijn of haar aanwezigheid te laten merken: Robert was zoals altijd echter weer niet tactisch bezig, wat maakte dat Virginia alsnog schrok. Ze sloeg een gilletje uit en draaide zich in een ruk om, waarop Sarah kort moest grinniken. "Ik zie dat het hier lekker gaat meiden!" complimenteerde hij hen, waarop Sarah een scheef gezicht trok.
"Ook hallo Robert" begroette ze hem droogjes, om geen antwoord te hoeven geven op zijn eerdere woorden. Ze wist dat het bij hen niet echt vlotte, en vroeg zich af of hij het sarcastisch bedoelt had of niet. Hij liep echter al snel weer door naar hun buren, die nog altijd relaxed op hun stoeltjes voor de tent zaten. Joe bood meneer Justice nog aan een colaatje met hen te drinken -de grapjas- waardoor de leraar al snel weer door liep met een enigszins rood hoofd. Sarah grinnikte toen ze zijn reactie zag, maar lette daardoor niet op wat Virginia deed. Verschrikt struikelde ze dan ook enkele passen naar voren toen haar kampeergenote het grondzeil strak trok, terwijl Sarah hier niet op gerekend had. "Sorry, ik had je moeten waarschuwen!" riep ze haar toe, wat Sarah met een scheef glimlachje wegwuifde.
"Joh maakt niet uit.. Ik sta nog" was haar reactie op Virginia, terwijl het er in haar gedachten iets grimmiger aan toe ging. Iemand anders had ze een flinke snauw gegeven als die haar zoiets flikte, maar het feit dat ze de blondine te vriend moest houden en bovendien nog een heel weekend met haar in een tent moest overleven, maakte haar al een stuk vriendelijker tegen anderen. Waarschijnlijk had Virginia het ook niet zo bedoelt -als ze het wel zo bedoelt had, had ze trouwens een groot probleem gehad- waarop Sarah het maar liet voor wat het was. Ze herstelde zichzelf weer door de stappen die ze net naar voren was gestruikeld weer terug naar achteren te zetten, en samen met Virginia het grondzeil strak te spannen. Vervolgens legden ze het neer op de grond, om door het gat in de punt die zij vast had een haring te slaan. Toen deze goed vast zat gaf ze het zakje haringen en de hamer aan Virginia, en hielp ze haar met het inslaan van de overige haringen. Vanaf nu was het niet moeilijk meer de rest van de tenten op te zetten. Het duurde slechts enkele minuten voordat de twee doorhadden dat ze de tentstokken enkele keren door elkaar hadden gehaald, maar nadat ze ook dit weer hadden gefixt verliep de rest soepeltjes. De tentstokken zaten er nu binnen no-time in, wat de tent al gelijk zijn vorm gaf. Vervolgens moesten de scheerlijnen worden uitgespannen en moesten de haringen in het voorste gedeelte van de tent een stukje worden verplaatst om zijn uiterlijk perfect te krijgen. Terwijl Virginia nog een laatste handeling uitvoerde, toverde Sarah twee klapstoelen tevoorschijn die ze voor de tent neerzette. Sarah was ze bij het uitladen van haar bagage vergeten mee te nemen, waarop een meisje -met het uiterlijk van een fanatieke scoutingmember- ze net nog langs kwam brengen: en het had ook niet langer moeten duren. Nadat Sarah haar ogen voor een kort moment gesloten had en een tevreden zucht hoorbaar had gemaakt, keek ze om naar haar campeerpartner die precies op dat moment klaar scheen te zijn.
"Kom er ook bij Virginia! Dit hebben we verdient!" glimlachte ze, waarop ze haar hoofd weer achterover liet vallen. Vanuit haar ooghoeken kon ze hun buurjongens zien, waar ze even opgewekt naar zwaaide met een zien-jullie-wel-dat-we-het-kunnen-boodschap, voordat ze haar gezicht weer richting het veel te waterige zonnetje richtte. Het was nog vroeg in de ochtend -of onderhand al begin middag? Sarah was haar tijdsbesef kwijt geraakt- en volgens haar was het opzetten van een tent al genoeg inspanning voor vandaag. Ze maakte het zich dan ook gemakkelijk op haar klapstoel om te genieten van haar welverdiende rust.

De laatste overige spulletjes, zoals de tenzakken en andere onbelangrijke stuff, propte ze nog ergens weg in een hoekje van de tent, pleurde de bagage erin en ritste zo de tent dicht zodat er nu slechts twee zitstoelen voor de tent stonden en het gras voor de rest leeg was. ''Haha, ik kom eraan hoor!'' Grinnikte ze naar Sarah, en zette de twee stappen vooruit om zo voor de onbezette stoel te gaan staan. Maar net voordat ze wou gaan zitten, kwam meneer Justice eraan gelopen. 'Kom, kom leerlingen. Jongens, hierheen komen.' Er liep een stoet leerlingen achter hem aan, alsof ze op een of andere optocht waren. Blijkbaar was hij bij het begin begonnen om alle studenten op te halen en zo bij hun te eindigen, of nouja bijna te eindigen. Er stonden nog wat anderen verderop, had ze ondertussen tijdens het opzetten van hun eigen tent opgemerkt. Virginia deed net alsof ze hem niet hoorde en wou net weer de aanstalten gaan maken om te gaan zitten. 'Ook jullie meiden, Virginia, Sarah!' Er werd vooral een zwaardere toon en druk gelegd op de twee meidennamen en de blondina zuchtte. ''Nouja, we gaan vast wel ergens gewoon wat reisfoldertjes bekijken, om zo de bossen te zien.'' Knipoogde ze naar haar kampeergenoot en pakte toen haar eigen stoel om die onder de overschutting van de tent te zetten, zodat -als het zou gaan regenen- ze niet gauw vies of nat zouden worden. Gauw pakte ze nog haar handtasje die ze over haar linkerschouder heen sloeg en zo eventjes wachtte op de brunette. 'Hup, hup meisjes! We hebben geen klokuren de tijd!' Riep de sukkelige docent nog een keer, met zijn brave nerdjesstem. Het klonk ontzettend droog, maar Virginia kon zich er eerlijk gezegd even niets anders dan aan irriteren. Ze rolde met haar ogen en stapte toen door het gras -wat nog niet gemaaid was, en daardoor door haar tenen kriebelden- richting de groep en besloot daar achter de twee mannelijke buren van hun te gaan staan, die ze dan ook beide begroette met een glimlach.

'Dit is dus een dennenboom, met erg veel prikkelige naalden.' Virginia lette niet eens op wat de docent zei, met een verschrikkelijke wandeling door het bos, al ging toch ergens zijn stem aan de linkerkant van haar oren erin en aan de rechterkant er ook weer uit, dus misschien dat ze het toch hoorde. De vier lolhebbende studenten liepen, zoals aan het begin van de wandeling, nog steeds gezellig bij elkaar aan het einde van de rij, die pittig lang was dus Justice zou hun toch niet horen giebelen, bovendien waren ze toch niet de enige die zich verveelden tijdens de o-zo-boeiende uitleg van de net-nieuwe docent. Justice klapte in zijn handen om aandacht te krijgen, die hij duidelijk niet kreeg, van de leerlingen. 'Kom, kom! De rondleiding is bijna afgelopen. Hierna mogen jullie zelf het park gaan verkennen, met opdrachten die jullie erbij krijgen.' Luidde zijn stem, waarna ze kreunde en haar armen even verveeld liet hangen, met haar hoofd gezakt door minhoop. De laatste paar minuten waarbij ze nog verder liepen, liepen ze naar een informatie huisje, waar ze in het begin ook waren geweest voor een stomme rondleidingskaart voor Justice maar dat hij onderweg er pas achter kwam dat de kaart was gedraaid, en gaf de docent daar de kaart terug met een slijmerig bedankje, wat haar deed walgen van verschrikking. Uit zijn eigen tas haalde hij een stapel papieren, wat haar sterk deed denken aan die opdrachten waar hij het zojuist over had gehad. Damn. Ze had gehoopt dat hij het zou vergeten -in die paar minuten dat ze verder liepen- of dat hij het voor de lol had gezegd. Virginia zat veel en veel liever op hun grasveldje, op hun chillstoelen te relaxen van de warme zon, in hun bikini, een fris watertje erbij en te genieten van de aandacht van de twee jongens. ''Zodra we die stomme opdracht hebben, smeren we hem okay? Het is bloedheet en ik zou graag m'n bikini nog eventjes snel willen aandoen.'' Knikte ze naar Sarah, hopende dat zij het zou begrijpen, bovendien zou zij het ook wel warm hebben, waarschijnlijk. De jongens draaiden zich eventjes om, met een sexy blik in hun ogen en hun wenkbrauwen verbaasd omhoog, zo'n blik die uitstraalde; 'Oew-wij-willen-graag-wel-even-mee-gaan-hoor!' Virginia grinnikte, gaf Sarah plagerig een por in haar zij en wenkte haar daarna om mee te komen naar hun veldje, nadat zij de enkele papieren had ontvangen van de docent.

''Hee, wat zou je ervan denken om straks even een frisse duik te nemen? In dat meertje daar verderop, waar we half langs liepen? Het is enorm heet en ik kan wel wat koel water gebruiken.'' Vroeg ze aan haar toen ze haar bikini had aangedaan, een kort topje erover heen met een kort broekje en ondertussen in haar koffer zocht naar een elastiekje. Haar haar mocht natuurlijk niet nat worden. Toen ze eenmaal een goede had gevonden, deed ze die om haar pols heen, haalde een hand door haar blonde haar en stapte toen weer de paars-kleurige tent uit waar ze diep adem haalde. Het was stinkbenauwd in de tent, maar om nou hun tent open te laten, terwijl ze wegwaren was ook niet bepaald het beste idee van Monica High. Voor als er eventuele oude mannen erin kwamen kijken, a little sneak-peak. ''Ja, ben je klaar om te vertrekken?'' Vroeg ze een tikkeltje afwezig, keek naar één van hun buurjongens die nogal zat te kloten met een wesp en een vliegenmepper. Ze lachte. ''Moet je dat nou zien! Kom snel, Sarah!'' Zei ze lacherig, terwijl ze eventjes ging zitten om straks niet van het lachen op de grond te vallen...

''Pfoe, pfoe. Dat was me die stomme wandeling wel.'' Sprak ze tegen de brunette. De jongens waren als brave hondjes achter hun aan gegaan, omdat ze hun waarschijnlijk wel graag wouden zien in een strakke bikini en hun sexy lichaam. Het meertje gaf al koelte, voordat ze ook maar erin was gegaan. Om in het meer te komen was geen probleem, maar vele bomen versperden de weg om er ook weer uit te komen, en dat was irritant. Aangezien het een best groot water oppervlak was, liepen ze even verder en kwamen op een gegeven moment op een touw uit. 'Hee, weet je nog, Joe?' Grijnsde Ryan naar zijn vriend, terwijl hij hem een plagerig duwtje tegen zijn schouder gaf. 'Oh, oh, ja!' Zei Joe dan ook pesterig terug, met evenals een scheve grijns op zijn gezicht. Virginia keek er een beetje met een grijns-achtige open mond naar hun twee, wat zouden ze in gods naam in hun hoofd halen om uit te spoken? Dachten ze aan iets grappigs van vroeger, of was het slechts een geintje om hun bang te maken? Ze wist niet of dat ook bij Sarah was gelukt, maar die blikken in hun ogen betekenden niet veel goeds. ''Oke, oke,'' zei ze lacherig, terwijl ze nog een keer zenuwachtig haar hand door haar blonde haar heen haalde. ''Waar denken jullie aan, hmm?'' Ergens wist ze wel dat ze die vraag niet had moeten stellen. De twee jongens kwamen in actie, en snel zette ze haar handtas neer -met de vlug in gepropte opdrachten- tegen een dikke boom aan, en deinsde achteruit. Al meer werden ze beiden naar het water gedreven, en voor ze het wist zag ze hoe Ryan rap Sarah bij haar benen pakte, haar over zijn rug sloeg en zo bij de waterrand ging staan om haar te pesten. Ze grinnikte, maar snel werd die grijns van haar gezicht af geveegd toen ze merkte dat Joe haar had opgetild. Virginia gilde kort van schrik en keek ondersteboven toe hoe ze ook naar de waterrand werd getild, naast Sarah. ''Ohnee, ohnee! Waag het niet jongens! Waag het niet...'' En voor ze het wist voelde ze hoe ze werd losgelaten. En hoorde ze nog net hoe de twee jongens elkaar een High Five gaven en zo plezierig schreeuwden dat hun missie voltooid was.

[Whoaa, new record: 1.341 woordjes! :3]

Het geluid van vele stemmen en het geschuifel van voetstappen deed Sarah opkijken. Ze hield één hand boven haar ogen omdat ze tegen de zon in moest kijken, maar had het figuur dat op hen af kwam lopen ook zonder dat kunnen herkennen: meneer Justice's stem had hemzelf al verraden, met zijn nogal -om het zo maar te zeggen- aparte en herkenbare manier van praten. Sarah liet haar hoofd opnieuw naar achteren tegen de rugleuning van het stoeltje vallen, maar dit keer niet als teken van ontspanning: ze slaakte dan ook een geëergerde zucht uit, terwijl ze zich afvroeg wat Robert voor hen in petto zou hebben. De gezichten van de leerlingen die achter hem aan schuifelden stonden ook niet al te blij, behalve die van de fanatieke kampeerders; bij hen was een glimlach van oor tot oor te zien. Sarah stootte een jammerend geluidje uit toen ze zag dat het meerendeel wandelschoenen aan had, en wierp een hulp-zoekende blik op Virginia. Zij was ook van plan geweest gewoon te gaan zitten en de stoet aan zich voorbij te laten gaan, was het niet dat Robert andere plannen voor hen in gedachten had en hen nogmaals opjutte mee te gaan.
"Jaja, kom eraan.." mompelde Sarah, terwijl ook zij haar stoel veilig stelde onder de overkapping en haar handtas mee nam. Vervolgens ritste ze de tent dicht en voegde ze zich samen met Virginia in de groep, welke ze met een sarcastische blik aankeek.
"Reisfoldertjes? Was het maar waar.. Moet je hun schoenen zien, volgens mij zijn die niet gemaakt om naar de receptie te lopen en terug" fluisterde Sarah haar toe, onopvallend wijzend naar de bergschoenen van het meisje voor haar. Zelf droeg ze nog altijd haar enkellaarsjes, en hoewel ze het vreselijk zonde vond van dit schattige paar, wist ze dat het zonde zou zijn van al haar schoenen om ermee door de prut te gaan baggeren: en liever haar enkellaarsjes dan haar Jimmy Choo's.

Ongeveer anderhalf uur later kondigde Robert eindelijk het einde aan van hun rondleiding. Sarah kon een opgeluchte zucht en glimlach niet onderdrukken, en maakte een paar vrolijke huppelpassen naar voren waarna ze zich omdraaide. Haar lange bruine haren wervelden achter haar aan bij deze beweging, terwijl een glimlach nog altijd haar lippen sierde. Ze hoorde hoe Virginia voorstelde om ertussenuit te knijpen wanneer ze aan de opdrachten moesten beginnen, en wachtte even tot het drietal haar de passen die zij eerder naar voren had gedaan, weer op haar hadden ingelopen. Toen ze opnieuw in hun midden liep stak Sarah haar armen door die van Virginia en Ryan, waarna ze arm in arm doorliepen.
"Je haalt me de woorden uit de mond Virgin" glimlachte Sarah vrolijk. De groep was ondertussen gestopt bij het informatiehuisje die ze al eerder gepasseerd waren, waar Robert zich tussen de leerlingen door begon te manouvreren om de opdrachten uit te delen. Hij wierp even een kritische blik op het viertal dat al die tijd achteraan had gelopen, en keek hen wantrouwend aan. "Gaat alles lukken denken jullie?" vroeg hij, waaruit zijn argwaan duidelijk op te merken was. Het was de bedoeling dat iedereen de opdrachten in groepjes maakte, en blijkbaar vertrouwde hij hen niet helemaal aangezien ze de hele tocht niet veel van zijn woorden hadden opgestoken. Sarah pakte echter met een vrolijk gebaar de opdrachten uit zijn handen, en knikte hem vrolijk toe.
"Maar natuurlijk, Robert!" zei ze, haar stem verbaasd bij het horen van zijn wantrouwen. "Joe hier heeft zeven jaar op scouting gezeten, ik weet zeker dat die opdrachten een eitje voor hem zijn" vervolgde ze, haar hand op Joe's schouder leggend bij deze woorden. "Toch Joe?". Joe trok voor een moment een verbaasd gezicht, maar wist hem al snel weer in de plooi te krijgen en een niet heel erg overtuigende "Inderdaad meneer" te knikken. Sarah hield haar perfecte glimlach op zolang Robert hen nog aankeek, maar zodra hij met een simpele "Okée dan" had toegestemd en zich weer had omgedraaid, veranderde deze glimlach in een speelse grijns.
"Jongens, waar wachten we nog op?" vroeg ze vervolgens, doelend op het eerdere plan van Virginia toen ze een kleine por in haar zij voelde.

Het was niet moeilijk geweest om onopvallend tussen de rest van de groep uit te glippen. Tegen de andere begeleiders hielden de meiden de 'ik-heb-het-zo-warm-dat-ik-bijna-flauwval'-act, waarop de begeleiders hen bijna dwongen om naar hun tenten te gaan en een flesje water te halen, alvorens ze op pad gingen voor de opdrachten. Met een glimlach waren de meiden met de jongens op sleeptouw naar hun tenten teruggekeerd, en kleedden ze zichzelf hier snel om. Evenals haar blonde kampeergenoot had ook Sarah haar bikini aangetrokken, met daaroverheen een jeans short met riem en een geruit bloesje. Ze combineerde deze outfit met schattige romeinse sandaaltjes en haar pilotenzonnebril. Terwijl Sarah bezig was zich in de tent om te kleden, hoorde ze hoe Virginia buiten voorstelde om naar het meer te gaan.
"Goed idee!" stemde Sarah in met een glimlach, waarna ze haar laatste spulletjes bij elkaar zocht en uiteindelijk ook haar badlaken over haar arm sloeg. Toen ze de tent was uitgestapt en Virginia vroeg of ze klaar was om te gaan, knikte ze opgewekt.
"Hier, deze was je vergeten" zei ze vervolgens, waarop ze de blondine haar badlaken toewierp. Ze ritste de tent achter zich dicht, schoof nog wat spulletjes aan de kant en zorgde er vervolgens voor dat ze naast Virginia stond om de jongens te begluren. Ze waren al een tijdje klaar geweest en hadden blijkbaar vermaak gevonden in het doden van wespen en ander ongedierte. Grinnikend liepen de meiden hun kant op -de jongens erop attent makend dat ze klaar waren om te gaan- waarna ze in de richting van het meer vertrokken.

Sarah knikte instemmend toen het meer eindelijk in zicht kwam, en Virginia stelde dat het een lange wandeling was geweest. Ze moest even grinniken toen ze terugdacht aan hoe ze zo'n tien minuten geleden het kampeerterrein hadden verlaten, en keek Virginia met een glimlach aan.
"Niet te geloven dat we zó onder de neus van Robert door zijn gelopen, en die sufferd er niks van merkte.." lachte ze het voorval nog na. Het groepje had de opdrachten in de hand gehouden en gedaan alsof ze druk bezig waren een route uit te stippelen: Ryan had zelfs ergens een kompas vandaan getoverd, en hoewel die helemaal niet nodig was geweest voor de opdrachten, zag het er wel professioneel uit; in iedergeval goed genoeg om meneer Justice voor de gek te houden.
Bij de rand van het meertje aangekomen spreidde ze allereerst haar handdoek uit op de grond, waarna ze zich ontdeed van haar short, blouse en andere kledij. Deze gooide ze op een hoekje van haar handdoek, waarna ze zich uitrekte en haar blik over het meertje liet glijden. Ze had het geheimzinnige gedoe dat tussen Ryan en Joe speelde echter niet meegekregen, waardoor het als een verrassing kwam dat de jongens op haar kwamen afgestormd. Sarah slaakte een gil toen de blonde fullback haar met gemak optilde en mee nam naar het meer, terwijl ze lachend over zijn schouder bungelde. Ondertussen zag ze dat ook Joe eraan kwam met Virginia, en nadat ze hen naar het einde van de stijger hadden gedragen, bleven ze daar onheilspellend staan. Behalve Virginia begon ook Sarah nu te gillen opdat ze hen niet los zouden laten, maar de jongens leken het begrip 'medelijden' niet te kennen. Het duurde dan ook niet lang voordat ze de meiden loslieten, en ze beiden met een grote plons in het water belandden. Lachend en proestend kwam Sarah weer boven, waar ze een paar keer haar handen over haar gezicht haalde om overtollig water weg te vegen, en haar haren naar achteren streek. Ooh wat was zij blij dat ze daarnet waterproof mascara op had gedaan.. Ze zocht naar enige reactie van Virginia, en zodra ook zij boven water was gekomen zwom Sarah snel een paar slagen naar haar toe.
"Dat laten we niet zomaar op ons zitten" knipoogde ze haar toe. Haar fluisterende stem was nauwelijks te horen, terwijl de jongens nog op de steiger stonden te lachen. "Kom mee, dan pakken we ze terug". Sarah zwom om de steiger heen, zodat ze zo'n vijf meter achter de twee jongens uit kwam. Hier hees ze zichzelf de houten constructie op, en sloop ze stilletjes tot achter de jongens. Hier gaf ze een knipoog naar Virginia en stak ze haar duim op, het teken dat ze op de jongens af zouden stormen en ze het water in zouden duwen.
Misschien was het iets te verdacht geweest dat de meiden -in de ogen van de jongens- nooit meer boven water waren gekomen, hadden ze hen zien wegzwemmen over waren ze niet stil genoeg geweest met het beklimmen van de steiger, maar zodra de twee meiden achter de jongens verschenen draaiden ze zich om. Met een glimlach pakte Ryan -Sarah's doelwit- haar polsen vast, en in plaats van hem het water in te kunnen duwen, zette hij een stap opzij zodat ze recht de steiger af liep. Sarah gilde toen ze dit opmerkte, maar bleef ook Ryans handen vasthouden zodat ze hem meesleurde het water in.
Voordat ze het water raakte verliet een "Nee, niet weer!" haar mond, en zag ze nog net hoe de twee schimmen van Virginia en Joe nog op de steiger stonden, voor ze opnieuw het water in viel en kopje onder ging.

[ Hahahaha omdat je van lange posts houdt! xd ]

Virginia volgde braafjes de brunette, nadat ze even zachtjes had gegrinnikt om de opmerking die ze maakte over dat ze de jongen terug zouden pakken, en ging achter Joe staan om hem als verassing in het water te kunnen gooien. Een zachte giechel verliet haar mond, en net voordat ze ook maar de kans had om de jongen ook maar wat aan te kunnen doen, hadden ze zich beiden al in een reflex omgedraaid en zag ze al een heel spektakel gebeuren bij Sarah en Ryan. Even bleef ze er stomweg naar kijken, hoe de meid alweer heel snel in het water belandde, maar deze keer dan wel met de jongen erbij. Toen er een luide plons klonk, lachte ze even om de gauwe opmerking die Sarah nog snel had gezegd en richtte haar aandacht vervolgens weer op haar slachtoffer. Een brede grijns stond op de jongen zijn gezicht, waardoor ze al grinnikend achteruit liep om zo enig gevaar te ontwijken en bovendien niet voor de tweede keer in het water hoeven te belanden.
Uitdagend liep ze steeds sneller achteruit en keek af en toe achterom of dat ze niet tegen een boom aan zou knallen ofzoiets, en lokte hem zo richting het water zodat ze hem daar eenmaal het water in kon duwen. Ze wist dat Joe niet bepaald achterlijk was, en had dan ook in de gaten dat ze van plan was om hem nat te maken net zoals hij bij haar had gedaan. Tsja, revenge. Doordat ze nu steeds sneller achteruit liep op haar teenslippers voelde ze op een gegeven moment dat de houten planken van het kleine steigertje wat losser kwamen te zitten, ter teken dat ze nog maar enkele meters van het water verwijderd was samen met de jongen. Nu stopte ze met lopen en keek de jongen slechts ondeugend aan, terwijl ze zich omdraaide en naar het water keek, maar tegelijkertijd ook Joe in de gaten hield. Waarom deed ze dit ook alweer? Ohja, om juist hém in het water te krijgen, en niet andersom, ze had dit toch ietwat anders gepland en liep daarna dan ook gelijk naar achteren, waardoor ze na enkele kleine stapjes tegen de jongen zijn warme lichaam aan botste en ze zich nogal charmant omdraaide en daarna zag dat ze met haar natte lichaam -met haar natte kleding nog steeds aan- de jongen ook ietwat nat had gemaakt. Ze grinnikte en doordat ze nu wat afgeleid was, maakte de jongen gauw gebruik ervan om haar vast te kunnen pakken met zijn handen, maar zij was toch net iéts sneller waardoor ze net onder zijn armen door ontsnapte en vliegensvlug acher hem ging staan. ''Whaha, gotcha!'' Gierde ze uit van het lachen, maar wist dat ze hem nog wel in het water moest duwen voordat hij de tweede keer de kans kreeg om haar vast te kunnen grijpen, en de tweede poging zou misschien nog wel eens raak kunnen zijn.
Meteen plaatste ze haar handen tegen zijn rug aan, die aardig warm aanvoelde en ze het stiekem best wel zonde vond om hem in het water te gooien, en gaf hem vervolgens een hard zetje zodat hij te water zou vallen. Uit alle macht probeerde de jongen zich nog om te draaien, om zich niet zomaar gewonnen te geven net zoals dat Ryan dat niet had gedaan, maar hoeveel hij ook in de lucht spartelde met zijn armen en benen, hij kreeg haar niet meer op tijd te pakken om haar ook het water mee in te sleuren. Virginia zette tevreden haar handen in haar zij en keek toe hoe de jongen heel charmant te water viel en daarmee een flinke plons maakte, waardoor er ook een hoeveelheid water omhoog spoot en zij ook lichtjes opnieuw nat gespatterd werd. Al vond ze dat niet erg, omdat ze toch al doorweekt was en daarbij ook haar kleding. Ach, ze had toch haar bikini hieronder aan. Ze liep naar de rand van de steiger en stak haar hand uit om Sarah eruit te kunnen helpen, waarna ze haar plagerig met een nep-pruillipje aankeek. ''Ah, heeft hij je nou weer in het water gegooid?'' Zei ze lacherig, terwijl ze richting haar tas liep om daar haar kleding uit te trekken en die over een stevige, hoge tak heen hing zodat die even uit konden waaien.
Haar blik ging even kort naar de andere tassen, eerst die van Sarah en vervolgens naar één grote rugzak van de twee jongens, blijkbaar deelden ze er samen één om gemakkelijker af te zijn. Virginia grijnsde breed, de tas stond open er stak een nogal.. uitbundige fles uit, en niet zomaar frisdrank ofzoiets, nee het leek eerder op een grote fles alcohol. Waren de jongens iets van plan waar zij niets vanaf wisten? Oh, maar als ze haar en Sarah dronken probeerden te voeren, ging het hun mooi niet lukken. Ze liet zich niet zomaar goedkoop omkopen. Even keek ze om zich heen, kijkende of er al enige spoor was van de jongens en wenkte daarna naar Sarah om naar haar toe te komen. ''Moet je zien, ze hebben gewoon een enorme fles alcohol meegenomen!'' Zei ze zacht, maar wel verstaanbaar, terwijl ze bukte naar de tas om de fles eruit te halen. ''Hmm, een fles Wodka. Wat een goedkope versiertruc. Eens kijken. Ah, Grey Goose. Hebben we nou twee alcoholistjes aan de haak geslagen?'' Zei ze met een grijns, terwijl ze haar zachtjes in haar zij porde. ''Laten we een grap met ze uithalen, als wraak. Wat nou als we deze nou heel gauw gaan verstoppen? En we gewoon onze monden houden?'' Knipoogde ze even kort naar haar, terwijl ze de omgeving ondertussen ook in de gaten hield, voor het geval er één of twee jongens-achtige figuren aan konden lopen.
''Of weet jij iets beters?'' Vroeg ze even kortaf aan haar. Haar ogen gleden alweer over de fles die ze nog steeds heel behendig met twee handen vasthield, voor het geval hij viel of wat dan ook, en keek er met een blik vol walging naar. Dit zouden ze toch echt niet zo naturel drinken? Zonder er een mix van te maken? Hmm, eerlijk gezegd wou ze het niet eens weten wat die twee jongens uitvraten. 'Ah, damn.' Hoorde ze Joe vloeken, en meteen richtte ze haar ogen naar hem en verborg de fles achter haar rug, zodat ze die niet zouden zien, voor als ze al deze kant op zouden kijken. ''Hier,'' fluisterde ze naar haar, terwijl ze ietwat dichterbij kwam en zo de fles aan haar gaf van achteren. ''Ik leid ze af, doe ermee wat je wilt, maar schiet op.'' Siste ze, nog wel hoorbaar voor de meid en liep daarna met een onschuldige, brede glimlach naar de jongen toe. Haar ogen gleden op zijn bovenlichaam, die nu duidelijk te zien was doordat zijn witte tanktop nu nogal doorscheen. Ze neuriede zachtjes een ''Hmmm..'' en zag daarna dat Ryan ook alweer naar boven was geklommen en bedacht zich dat hij er best wel lang over had gedaan. Zouden ze in het water nog wat overlegd hebben, of wat? Ach, eigenlijk wou ze het niet eens weten, zij hadden nu ook best wel een sneaky plan bedacht.
''Is er wat, schatjes?'' Zei ze schijnheilig, waarbij ze een stapje naar voren zette en vervolgens een hand door haar nogal natte, nu donkerblonde haren haalde. Ze zag dat beide jongens naar haar lichaam keken, omdat ze nu tenslotte haar gewone kleding uit had en nu slechts haar bikini en teenslippers zichtbaar waren. Virginia draaide haar hoofd een tikje scheef en keek met een lichte glimlach, waarbij er kuiltjes in haar wangen ontstonden, naar ze. Joe deed ondertussen zijn tanktop uit, aangezien hij ook wel bij zijn verstand was gekomen dat het nu niet veel meer uitmaakte of hij nu een nat shirt aanhad of niet. Bovendien kon ze hem begrijpen dat zo'n natte tanktop ook nog wel best irritant zat, net zoals zij met haar natte kleding net had gehad. Even draaide ze zich om, keek naar de brunette en vervolgens naar haar kleding, die nog steeds braafjes aan de grote tak hing.
Toen ze zich weer omdraaide was Ryan druk bezig met een wesp van zich weg te jagen, door heel nonchalant heen en weer te slaan met zijn armen, terwijl zijn shirt nogal opwindend omhoog kroop. Virginia schudde met een brede grijns haar hoofd, gevolgd door Joe die hetzelfde deed. Zachtjes gniffelde ze, en draaide zich vervolgens om terwijl ze heupwiegend naar Sarah liep. ''Gelukt?'' Fluisterde ze haast onopvallend aan haar. Met haar handen friemelde ze even aan de loshangende draadjes van het onderstuk van haar bikini en haalde nogmaals een hand door haar natte haren heen, deze keer haar linkerhand. Onhandig draaide ze met haar rechterhand aan de draadjes waardoor die zich om haar hand heen wikkelden en ze bijna haar onderbroekje losmaakte. 'Gaat het lekker, Ryan?' Hoorde ze Joe uitbundig lachen, waardoor ze zich omdraaide en ook toekeek hoe Ryan zich nog steeds uitstekend vermaakte met de wesp en daardoor nogal pijnlijk met zijn hoofd tegen een boom was aangeknald. Een meelevende glimlach ontstond op haar gezicht, maar ze ging niet naar hem toe, ze bleef gewoon mooi staan bij haar kampeergenootje. De jongen kwam inmiddels toch al naar hun toe, gevolgd door Joe, terwijl hij over zijn achterhoofd wreef. 'Die stomme rotwespen ook. Ze zouden allemaal uitgemoord moeten worden!' Mokte hij voor kort, maar wist daarna wel weer een echt typische jongens-achtige grijns op zijn gezicht te toveren. Joe gaf hem daarna expres een klap tegen zijn achterhoofd aan, waardoor de twee jongens in een stoeigevecht raakten, duidelijk uitsloverij maar ergens ook wel om het feit dat die klap toch best wel zeer zou hebben gedaan op Ryan zijn hoofd. ''Waarom gingen we ook al weer met ze om?'' Gniffelde ze naar Sarah, maar wel op een plagerige manier.


Edit Sarah: Hahaha LOL. Ik dacht "Yaaay, post!", zie ik dit.. omfg xD

Sarah had een soort déjà-vu gevoel gehad toen ze opnieuw in het water viel, zichzelf naar de oppervlakte werkte en het water van haar gezicht af wreef. Naast haar kwam dit keer echter ook het hoofd van Ryan naar boven, zijn blonde haren nat van het water tegen zijn hoofd geplakt. 
"Ryan, moest dat nou?" beet ze hem toe, niet in staat zijnde dit serieus en zonder glimlach te kunnen zeggen. Het was de bedoeling geweest hem in het water te krijgen, niet dat zíj er opnieuw in zou belanden. De jongen leek het echter wel grappig te vinden en lachte om haar opmerking. "Zeg me nou niet dat je het stiekem niet leuk vond" grijnsde hij, terwijl hij dichterbij probeerde te zwemmen. Sarah trok een sarcastisch gezicht en zorgde er met haar hand voor dat er een golf water Ryan's kant op kwam. "Niet grappig", zei ze hem dan ook, haar tong plagerig naar hem uitstekend. Terwijl Ryan opnieuw een hand door zijn blonde haren haalde om ze weer in model te krijgen, zwom Sarah terug naar de steiger. Virginia leek het ondertussen te hebben gered: zo te zien was Joe namelijk in het water beland, terwijl de blondine nog veilig op het droge stond. Ze stak haar een hand toe die Sarah dankbaar aanpakte om zichzelf zo weer de steiger op te werken. "Ah, heeft hij je nou weer in het water gegooid?" hoorde ze haar nog zeggen voordat ze richting de tassen liep, waarop Sarah zuchtte.
"Jaja, we krijgen ze nog wel.. Misschien was dit niet de manier om dat te doen" glimlachte Sarah toegeeflijk. Ze volgde Virginia naar de spullen, en terwijl zij zich ontdeed van haar natte kleding, wrong Sarah haar natte haren uit waarna ze ze bij elkaar bond in een hoge staart. Ze had niet door dat Virginia ondertussen haar oog had laten vallen op een fles wodka, die de jongens mee hadden gesmokkeld in hun tas. Pas toen de blondine Sarah erop wees, draaide ze zich in de richting van Virginia om vervolgens dichterbij te komen.
"Grey Goose? Krijg nou wat, wat is dat voor...". De brunette maakte haar zin niet af, maar staarde enkel naar de fles die Virginia ondertussen uit de tas had gehaald. Van haar gezicht kon je aflezen dat ze de drank niet kende en het eigenlijk liever ook niet wílde kennen: zij meiden hielden niet van sterke drank die smaakte naar petroleum, maar van drank die smaak bevatte en waarvan je kon zeggen dat het een plezier was het te drinken. Ondanks dat was Sarah vaak wel over te halen tot een gezellig borreltje, maar echt dol kon ze nooit op wodka of whiskey worden.
Toen Virginia vervolgens voorstelde de fles te verstoppen verscheen er een speels glimlachje rond Sarah's lippen. "Ooh yeah" glimlachte ze dan ook instemmend, haar hoofd lichtelijk van 'nee' schuddend toen de blondine -met een ietwat bitchy klank- vroeg of ze er andere plannen voor had. "Ik vraag me af of ze überhaupt zullen merken dat die fles drank weg is" mompelde ze droog als reactie, wetend dat de jongens hun aandacht makkelijk lieten verslappen als er meiden in de buurt waren. Ze keek echter om toen ook Virginia dit deed, aangezien de jongens zichzelf eindelijk uit het water hadden weten te werken en Joe nu als eerste hun kant op kwam. Snel nam Sarah de fles over van Virginia, en drentelde er eerst wat onhandig mee rond voor ze eindelijk wist wat ze ermee aan moest. Want waar moest ze het in godsnaam laten? Onder haar eigen kleren zou iets te obvious zijn, en aangezien die van Virginia aan een boomtak wapperden leek haar dat ook geen al te strak plan. In plaats daarvan zette Sarah enkele onopvallende stappen opzij, om de fles vervolgens achter een bosje weg te moffelen; het zou te opvallend zijn geweest om een eind weg te rennen, daar de fles te verstoppen en vervolgens weer terug te keren zonder enige reden voor haar vertrek. Ze hoopte in iedergeval dat de plek goed genoeg was zodat de jongens hem niet zouden spotten, maar dat zij hem wel weer terug zou kunnen vinden.
Ryan leek ondertussen weer snugger bezig te zijn: zijn pogingen om een wesp te verjagen pakten blijkbaar niet compleet uit zoals hij gehoopt had, wat het hele tafereel ietwat amuserend maakte. Sarah schudde lachend haar hoofd en zag dat zowel Virginia als Joe zo ongeveer dezelfde reactie gaven op Ryan's acties.
"Ryan wat moeten we toch met jou. Kom hierheen jongen, laat die arme wesp toch met rust". Sarah stak opnieuw plagerig haar tong uit naar de jongen, terwijl ze Virginia het de-fles-is-veilig-teken gaf. En aangezien dat ding nu veilig verstopt lag.. Ook Sarah liep nu naar het groepje toe, waar Ryan ondertussen ook bij was gaan staan. De arme jongens was eindelijk verlost van zijn wesp, hoewel Virginia het niet kon laten nog een "Waarom gingen we ook al weer met ze om?" opmerking te maken. Sarah lachte hierom, en sloeg een arm om de brede schouders van de fullback.
"Omdat ze buiten lichtelijk beperkt, ook heel lief kunnen zijn. Toch jongens?". Ryan grijnsde hierop wat sullig maar toch enigszins trots, en ook Joe liet een vrolijke glimlach zien. De brunette liet haar arm echter al snel weer van de blonde fullback's schouders glijden, om het drietal met twinkelende ogen aan te kijken.
"Maar hee jongens.. Zijn jullie dat touw aan het begin nou alweer vergeten?". Even leek het alsof niemand wist waar Sarah het over had; ze moest ook toegeven, ze maakte een vrij abrupte onderwerpswisseling. Het ding hadden ze aan het begin zien hangen aan één van de bomen, vlak langs de rand van het meer. Het water had hier een of andere inham gevormd, die diep genoeg was om redelijk te kunnen zwemmen en je niet te bezeren wanneer je je zou laten vallen van het touw. Zodra er ook maar enig teken van begrip was verschenen op de gezichten van één van de drie, draaide Sarah zich om en begon ze te rennen richting het touw. Het was in haar voordeel dat zij wist waar ze het over gehad had, en dat de rest zich dat nog moest bedenken en hun lichaam vervolgens aan moesten zetten tot actie.
Als het een langere sprint was geweest had Sarah het overduidelijk verloren van één van de anderen, maar aangezien het touw niet ver van hen verwijderd was bereek ze het als eerste. Met een vrolijke kreet zette ze zich af, om vervolgens in haar sprong het touw te pakken dat gevaarlijk boven het water bungelde. Door haar vaart zwaaide het ding heen en weer richting de kant en weer terug naar het water. Net op het moment dat Sarah met het touw op het hoogste punt boven het water zwaaide, liet ze het touw met een vrolijke gil los, om zichzelf op die manier te water te storten. Lachend kwam ze weer boven, de rest aanmoedigend hetzelfde te doen.

Een grinnik verliet haar mond om de opmerking van Sarah en het feit dat ze de blonde hunk een arm om zijn schouder heen sloeg zag er best flirterig uit. Zou ze er wat mee bedoelen... of ze bedoelde eerder: zou de jongen er wat van denken, aan zijn blik te zien? Een stiekeme gniffel kon er wel vanaf en ze sloeg dan ook plagerig de andere jongen een arm om zijn schouder heen en legde voor kort haar hoofd tegen zijn schouder aan. Niet alleen omdat ze dat plezierig vond, maar ook omdat haar haren nog steeds nat waren en ze die kou dan ook tegen zijn huid kon leggen. Een gemene grijns kwam op haar gezicht, wat de jongen niet doorhad. De twinkeling in Sarah's ogen had ze duidelijk wel opgemerkt, was ze daadwerkelijk iets aan het bedenken om een relatie te beginnen tussen de twee, of was er iets anders gaande in haar gedachten wat ze ieder moment konden ontdekken? Lichtjes schudde ze haar hoofd en richtte haar aandacht even op Joe die duidelijk met andere dingen bezig was dan met haar ook aandacht te geven. Gauw haalde ze haar arm dan ook alweer van hem af en sloeg haar armen over elkaar heen en was van plan om haar mond te openen om te vragen wat ze nu precies gingen doen. Maar voordat ze daar ook maar de kans voor had, werd haar die beurt al vergeven en had Sarah haar kans genomen om de stilte te verbreken. Aandachtig luisterde ze naar de brunette wat ze te zeggen had en zelfs de jongens deden moeite om naar haar te luisteren. Joe had moeite vanwege het feit dat hij bezig was met een grassprietje uit elkaar te splitten en Ryan vooral omdat Sarah naast hem stond. Virginia rolde onmerkbaar met haar ogen en er verscheen een best wel grappige grijns op haar gezicht, maar hetgeen wat Sarah vertelde was haar niet onopgemerkt gebleven.
Haar mond viel bijna open van verbazing, dat was waar ook! Even kon ze zich niet herinneren welke kant dat ook al weer was, maar toen ze merkte dat de meid al de benen had genomen en zag welke kant ze op gevlucht was, deed ze een poging om tussen de jongens door te komen en achter haar aan te rennen. Ze wou zeker weten als tweede op het touw, ook al zou ze dan opnieuw nat worden, dan zou het dit keer niet expres gedaan zijn. Even gauw keek ze achterom, maar zag dat de jongens met elkaar half rennend en half stoeiend bezig waren om elkaar in te halen, waardoor ze wel zeker weten wist dat ze geen afleidingsmanoeuvre hoefde te bedenken om ze voor eventjes af te leiden zodat zij heel gauw het touw na Sarah kon bemachtigen. Dan hoefde ze nu niet gauw een smoesje te bedenken over een hotte meid die zonder bikini in een boom om hulp vroeg ofzo, want hoe dan ook, jongens zouden daar altijd wel voor vallen of sowieso eventjes ook maar achterom kijken. Want het was altijd wel verleidelijk, of ze waren gewoon dom.
Het was niet ver meer van het touw en hoewel ze dan niet zo verschrikkelijke hele harde hardloper was of iets dergelijks, had ze toch wel al een voorsprongetje vergeleken met de jongens opgebouwd omdat hun zo onhandig aan het klunzen waren met elkaar, dat het haast lachwekkend was. Ze zag voor haar neus hoe de brunette het touw al in haar handen had en zo zich afzette met een harde kreet, daarbij dan ook een aantal keer heen en weer zwaaide en vervolgens op het hoogste punt wat het touw richting het water kon bereiken los liet met een gil, die vrolijk klonk. Een harde plons kwam vanuit het water vandaan, wat betekende dat ze het water in was gevallen en er vervolgens een lach achteraan kwam, als teken dat het best leuk was. Een vrolijke, brede glimlach vormde haar gezicht en al gauw was ze bij de soort van klif aangekomen om daar het touw zelf in handen te nemen, nog vlugjes haar tong uit te steken naar de jongens en zich daarna af te zetten met haar voeten van de grond af en zo naar voren te zwaaien. Wat onhandig stond ze op het touw, maar wist wel haar voeten op tijd neer te zetten voordat ze haar grip slordig zou verliezen en wat ongelukkig in het water terecht zou komen.
''Yihaaaa!'' Was haar eigen kreet dan ook met een gelukkige lach en liet zich dan ook handig een aantal keer heen en weer slingeren, gewoon voor het fijne en kriebelende gevoel over haar hele lichaam heen, maar vooral in haar maag, voor de lol. Doordat ze best wel hoogtevrees had, had ze meer kijk op het water en durfde ze bijna niet te springen, maar wist dat als ze dat niet zou doen, ze stil kwam te hangen en dat dat nog veel enger was. Bovendien zou ze uiteindelijk wel moeten loslaten, omdat haar handen dan teveel schuurden aan het touw en al die shit. Virginia had zich toch voor even over haar stomme angsten heen gezet en liet zich op het hoogste punt richting het water -de andere kant zou wel héél dom zijn en ergens zag ze de jongens er wel voor aan om dat ook daadwerkelijke te doen- vallen waardoor ze gilde van de soort van schrik en gauw genoeg haar duim en wijsvinger op haar neus wisten te plaatsen als een soort wasknijper, zodat er geen vies water in haar neus zou komen. Dat was altijd zo'n rotgevoel. Na enkele seconden kwam ze weer boven water en kwam er meteen dan ook een vrolijke glimlach op haar gezicht. Eventjes keek ze naar de zijkant waar ze naar de jongens keek en naar Sarah. Ryan had dus toch het stoeispelletje gewonnen en klom op het touw, waardoor zij gauw naar de kant zwom om zichzelf daar op te hijsen en naast de brunette te gaan staan. Daar haalde ze opgelucht adem en keek haar enkel met een speelse grijns aan. Hoewel het best kinderachtig klonk, moest ze toegeven... ze wou nog een keer!

Vlak nadat Sarah zichzelf vanaf het touw in het water had laten vallen, hoorde ze hoe ook Joe, Ryan en Virginia naderden: alleen Virginia iets eerder dan de twee jongens, die al stoeiend en struikelend elkaar in probeerden te halen. Het was dan ook geen verrassing dat de blondine het touw eerder bereek, en dat ook zij na een paar keer zwaaien een vrolijke kreet uitslaakte, om het touw vervolgens los te laten. Sarah zwom een paar slagen richting de kant om de spetters van Virginia's plons niet in haar gezicht te krijgen, en besloot dat ze er net zo goed gelijk uit kon klimmen. Op het droge streek ze haar haren naar achteren en keek ze toe hoe Ryan zich los wurmde uit Joe's greep, naar voren snelde en met een kreet -wat meer op een brul leek- het touw bemachtigde. Sarah's mondhoeken krulden zich omhoog in een glimlach, vooral toen ze probeerde te ontcijferen wat Joe's gedachtes waren: hij had namelijk een moeilijke blik op zijn gezicht staan, die gefixeerd was op Ryan die nog altijd vrolijk heen en weer zwaaide aan het touw. Hij ging toch niet..?
Precies op het moment dat Sarah er voor zichzelf achter leek te zijn wat Joe's plan was, kwam de jongen in beweging. Met een luide oorlogskreet rende hij richting het einde van het klifje, recht op het touw af waar Ryan nog altijd aan zat vastgekleefd. "Gast wat doe je!" riep de blonde jongen nog, voordat hij snel het touw los liet en in het water belandde. Triomfantelijk greep Joe nu naar het touw, maakte een speels "Wieehh" geluid, en slingerde vervolgens een paar keer heen en weer, om uiteindelijk vlak naast Ryan in het water te belanden. Deze was echter nog niet klaar met Joe, waarop opnieuw een worstelstrijd volgde.
"Worden die twee ooit volwassen?" lachte Sarah hoofdschuddend toen Virginia naast haar op het droge kwam staan, terwijl ze haar met een scheve gilmlach aankeek. De brunette moest toegeven dat ze dol was op deze twee jongens -en niet alleen dankzij hun goddelijk afgetrainde lichamen-, maar misschien wel juist omdat de twee nooit uitgekloot leken: het was in iedergeval nooit saai met ze, hoewel ze soms anders leek te beweren. Klein nadeel was echter wel weer dat ze opnieuw in een strijd verwikkeld raakten om het touw. Ryan probeerde de waterkant op te klimmen, Joe greep hem bij zijn enkel en trok hem terug het water in, Ryan sleurde Joe mee.. Het ging maar door. Sarah had best zin om zichzelf nog een keer het water in te slingeren met het touw, maar gokte dat ze er niet zomaar zonder kleerscheuren af zou komen. Ze liet de twee jongens dan ook lekker door kloten, en ging zelf in kleermakerszit op het gras zitten. Ze klopte op een plekje naast zich, en gebaarde naar Virginia.
"Kom, ga zitten en geniet van de show. Het kan nog wel even duren voordat wij aan de beurt zijn..." zei Sarah haar met een grijns. terwijl ze haar haren naar één kant haalde en ze hier boven de grond begon uit te wringen. Hierna draaide ze haar lange bruine lokken in een knot, zodat haar haar niet zou gaan klitten of in de weg zou hangen. Daarna keek ze eens goed om zich heen. De plek waar ze zaten was best okée: het was niet ver van de plaats vandaan waar ze hun spullen hadden gedropt, alleen lag dit wat meer verscholen tussen de bomen. Het meer had hier een raar soort uitstulping gemaakt, die gelukkig wel diep genoeg was om vanaf de klif met het touw in te duiken, en tussen de bomen door konden ze nog een beetje genieten van de zon. Sarah leunde naar achteren en steunde daarbij op haar twee ellebogen, ondertussen kijkend naar het schouwspel van een stoeiende Joe en Ryan.
"Hmm.. Stiekem is dit kamp nog best leuk" mompelde Sarah met een grijns, terwijl ze Virginia aankeek. Het was een goed idee geweest om naar het meer te gaan: iets beters had de brunette niet kunnen bedenken. Haar enige vrees was dat de leiding er achter zou komen dat ze de hele middag hier vertoefd hadden in plaats van de speurtocht gemaakt te hebben die ze eigenlijk hadden moeten lopen, en dat ze als straf daarvoor vieze klusjes op het kamp zouden moeten uitvoeren. Ze hoopte dan ook dat ze zich er weer net zo goed onderuit konden lullen als dat ze eerder hadden gedaan, en besloot voor nu maar gewoon te genieten van hun uitje bij het meer.

Virginia's grote verlangen om nog een keer werd doorbroken. Ze had het gevoel dat ze beter afstand kon houden, vooral toen Joe er binnen de kortste keren ook op het touw was gesprongen waardoor de twee jongens nu knus bij elkaar stonden. Eerder had de blondine een hand voor haar mond geslagen en een zacht ''Ooh!'' kreetje geslaakt, maar nu vond ze het eerlijk gezegd wel grappig hoe de twee maar niet normaal met elkaar konden omgaan. De kreet die Joe uitbracht, deed haar alleen maar meer giechelen en voor kort keek ze naar Sarah, die waarschijnlijk wel hetzelfde dacht over het tafereel van de jongens.
Haar lach kon niet meer gestopt worden, het was gewoon te sukkelig en te uitsloverig wat de jongens uitvoerden in het water. Zodra er ééntje weer omhoog het water uit wou kruipen, verhinderde dat de andere wel weer door die terug te trekken en zelf omhoog proberen te klimmen. Zo ging het maar door en door en uiteindelijk besloot de blondine wel dat het geen zin had om zelf op het touw te klimmen. Straks zou ze zelf nog gewond raken, alleen maar door dat flauwe gestoei wat die jongens uithaalden en dat wou ze niet bepaald krijgen dit weekend.
''Ik ben bang van niet.'' Grinnikte ze op Sarah haar opmerking en sloeg haar armen over elkaar, waarna ze geamuseerd toe bleef kijken. Ze kwamen geen van beide technisch gezien een meter vooruit, tenminste niet van elkaar verwijderd. Langzaam maar zeker kwamen ze wel al dichter bij het touw, maar degene die het als eerste zal bemachtigen was voor haar nog een raadsel. Voor kort richtte ze haar aandacht dan weer op de brunette en zag dat die inmiddels al was gaan zitten op een fatsoenlijk stukje gras. Met een brede grijns kwam ze naast haar zitten, met haar benen gewoon vooruit en haar armen achter haar bovenlichaam, maar niet helemaal naar achteren geleund. ''Ach, wij amuseren ons wel, dan kunnen we ondertussen even opdrogen.'' Zag ze het positieve er maar van in met een glimlach. Het was fijn om te horen dat zij ook nog wel een keertje wou, dan had ze niet zo het gevoel dat zij de enige was die zich zo 'kinderachtig' vertoonde, behalve de jongens dan. Maar technisch gezien waren die dat altijd al, dus rekende ze die voor nu maar eventjes niet mee. Vermakelijk frunnikte ze maar met een plukje blond haar, om die continu om haar rechter wijsvinger te winden en zo krullend weer te laten hangen, zo een aantal keer door te gaan.
Droogjes liep er een oude man voorbij met zijn blije witte, springende Maltezer hondje die aan een verlengde riem vast zat en zo de gelegenheid had om wat rond te rennen en te snuffelen. Hij zwaaide kort met een ouderlijke glimlach en binnen de kortste keren was hij alweer verdwenen. Virginia had ook een vlugge zwaai gegeven, gewoon omdat ze wel van oudere mensen hield. Ze begrepen je meestal wel en zaten nergens over in, leefden gewoon hun leventje met 'schijt' aan andere mensen. Tenminste, zo dacht ze dat ze tenminste leefden. Misschien was het wel anders maar ach, daar zat ze nu nog niet over in. Daar zou ze later vanzelf wel achter komen of het leven wel werkelijk zo was als ze dacht. Wanneer de man helemaal volledig uit het zicht verdwenen was, keek ze terug naar de mini-klif waar het touw nog steeds rusteloos hing, wachtende tot iemand hem weer zou bespringen en plezier ermee zou maken.
'Ha!' Klonk er een mannelijke stem en zo te zien had Joe het touw eerder te pakken gekregen als de andere footballer. Maar voordat hij de kans had om erop te springen en weg te zwieren met een harde kreet die erg veel weg had van de welbekende Tarzan kreet, werd hij al van achteren besprongen door Ryan en hierdoor verloor de bruinharige jongen zijn evenwicht. Virginia kon het eigenlijk wel al raden: hij viel voorover, met zijn handen aan het touw geklemd en ze gleden allebei weg van de klif af, waardoor ze daar een beetje hulpeloos zachtjes heen en weer zwierden. De blondine kon haar lachen echter niet meer inhouden en deed moeite om niet achterover te vallen en om gewoon te blijven kijken. 'Wat doe je nou, homo!' Schreeuwde Joe machteloos, maar ergens wel met een charmante hinnik erin dat een lach moest voorstellen, en klampte met zijn handen beter en hoger het touw vast zodat hij vast en zeker met zijn voeten op de knoop zou komen te staan. Maar erg gemakkelijk was dit niet, omdat de jongen nog steeds om zijn nek heen hing en daarbij wat plagerig heen en weer trappelde met zijn lichaam. ''Haha, je hebt helemaal gelijk en ik denk dat hun zich ook wel uitstekend vermaken!'' Bracht ze erg hakkelig uit, omdat ze haast niet meer bij kwam van het lachen. De zon, die inmiddels op de twee meiden door de bomen heen brak, en de tranen die zich in haar ogen hadden gevormd maakte het haar er ook niet makkelijker op om zicht te hebben op de jongens. ''Hoewel ik me erop verheug hoe ze straks zullen reageren als ze merken dat die fles weg is, vind ik dit ook enorm grappig.'' Virginia hield het niet meer en liet haar armen wegglijden, waardoor ze met haar volle bos haar op het gras terecht kwam en het zich overal verspreidde voor zover het zich uit kon reiken. Met haar vingers wreef ze door haar ogen heen, omdat er al enkele tranen uit waren gerold over haar beide slapen heen.
Tot op het moment er een harde keelschraap volgde, wist ze niet meer van ophouden. 'Wat moet dit voorstellen, dames?!' Hierdoor hield Virginia meteen op met lachen en wist haar ellebogen op de grond te zetten en haar hiermee omhoog te werken. Wanneer ze haar ogen opende en de wazigheid langzaam maar zeker wegtrok zag ze een bekend gezicht. Zelfs waarvan zij kort even slikte. Meneer Justice...

Sarah knikte met een grijns toen Virginia stelde dat ze zich wel zouden vermaken zo, en dat ze in de tussentijd mooi konden opdrogen. True that. Ze zat hier wel prima zo, maar begon zich ondertussen toch weer af te vragen hoe laat ze terug zouden moeten naar het kamp: want hoe lang deed de gemiddelde leerling over het lopen van een speurtocht? Ze hadden er tot een uur of zes de tijd voor gekregen, maar hoe laat zou het nu in godsnaam zijn? Ze waren in iedergeval om tien uur op het kamp aangekomen waarna ze hun tent hadden moeten opzetten -wat ongeveer een uurtje had geduurd- en die boswandeling daarna had ook niet meer dan twee uur geduurd. Waren ze dan om twee uur begonnen met die speurtocht en hadden ze daar in totaal vier uur de tijd voor? In dat geval zaten ze nog wel even goed hier, aangezien die vier uur nog lang niet om waren. Toch bedacht Sarah zich dat het misschien wel zo slim was om met een halfuurtje terug te keren, in de hoop dat ze het kamp binnen konden sneaken met hun natte spullen, zonder dat iemand het zag.
Toen er een wat oudere man met een klein, wit hondje langsliep kon ook Sarah het niet laten terug te wuiven naar de man. Het hondje sprong vrolijk rond en het was duidelijk dat hij het geweldig vond in het bos, wat een glimlach veroorzaakte op Sarahs gelaat. De man en zijn hondje waren echter alweer snel verdwenen, wat maakte dat de brunette's aandacht nu weer ging naar de jongens: veel meer was er toch niet te zien, en ook nu voerden de twee footballers weer een leuke show op. Ryan had Joe zo'n beetje van achteren besprongen, maar een groot succes was het niet bepaald geworden. Joe bungelde in een ongemakkelijke houding aan het touw, en Ryan lachte speels terwijl hij wél goed grip had op het touw.
Virginia was ondertussen in een luide lach uitgebarsten, waardoor Sarah's grinnik ook luider werd en ze uiteindelijk hardop met Virginia mee lachte. "Hoewel ik me erop verheug hoe ze straks zullen reageren als ze merken dat die fles weg is, vind ik dit ook enorm grappig" wist de blondine nog uit te brengen tussen het lachen door, waar Sarah mee in stemde.
"Als je ze zo ziet zou je eigenlijk al denken dat ze die hele fles hebben leeggezopen" lachte Sarah op haar beurt: en het was waar. De manier waarop de jongens elkaar eerder er steeds van behoedden dat de ander het water uit zou klimmen, het zwaaien en stoeien aan het touw... Sarah keek lachend toe hoe Virginia zich slap van het lachen op het gras liet vallen, terwijl zij zelf half overeind bleef zitten, steunend op haar ellebogen. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom ze niet doorhad dat Virginia opeens stopte met lachen omdat meneer Justice achter hen stond. Pas toen ze merkte dat het lachen van de blondine was weggestorven keek ze naar haar op, en volgde haar blik. Ook Sarah moest even slikken bij de aanblik van de leraar.
"Oh euhm.. hallo meneer" begroette ze hem, waarna ze overeind kwam en haar armen ongemakkelijk over elkaar heen sloeg. Godallemachtig dit kon niet waar zijn. Hoe toevallig was het, dat nét op het moment dat haar gedachten van het meer in het bos terug gingen naar het kamp en de leraren, er ook echt een leraar op dook? Ze voelde zich betrapt, maar bovenal draaiden haar hersenen op volle toeren om zodirect iets zinnigs tegen de leraar uit te kunnen brengen. Vooralsnog leek het meneer Justice iets te lang duren voordat hij antwoord kreeg, waarop hij nogmaals zijn keel schraapte. "Ik dacht dat wij een afspraak hadden? "Maar natuurlijk gaat alles lukken meneer, Joe heeft zeven jaar op scouting gezeten"..." citeerde hij Sarahs eerdere woorden, waarop de brunette moeite moest doen niet ongemakkelijk te glimlachen.
"Oh maar dat heeft hij ook" antwoordde ze dan ook snel en luchtig. "En de afspraak was de opdrachten te maken. We hoefden pas om zes uur terug te zijn, en aangezien dat het nog niet is.. hangen we hier rond" vervolgde ze op dezelfde, luchtige manier terwijl ze haar schouders ophaalde en ze haar gezicht op stand 'pokerface' had gezet. De leraar kneep hierop echter zijn ogen wantrouwend samen, maar Sarah was hem voor, voordat hij ook maar iets kon zeggen.
"Meneer, hoe goed kent u ons nou?". De brunette plantte hierop haar hand in haar zij, en keek de man met een afwachtende, bijna beledigde blik aan: en zo hield ze de blik van de leraar een tijdje vast. Even leek het te werken: even leek het alsof Robert écht in haar toneelstukje zou trappen, alsof hij echt geloofde dat ze de opdrachten al gedaan hadden, maar toen de jongens achter haar nog een speelse kreet uitslaakten wist ze dat het magische moment verbroken was, en haar bijna dwingende blik niets meer zou helpen. Sarah durfde bij niet achterom te kijken, maar deed het toch om te zien waar meneer Justice's ogen ondertussen naar afgedwaald waren. Daar bungelden de twee jongens nog samen aan het touw, terwijl ze ieders handen van het touw los probeerden te maken. Sarah voelde hoe de moed haar in de schoenen zonk, en wierp een zijdelinge blik op Virginia. Okee, de waarheid dan maar: als die al bij een leraar werkte, dan was het bij Robert wel.
"Ah meneer.. U maakt het vast ieder jaar mee dat leerlingen deze prachtige plek bij het meer ontdekken om hier wat te chillen. Dat kunt u ons toch niet kwalijk nemen? Het kamp is echt prachtig gelegen en van dit natuurschoon moet gebruik worden gemaakt..." begon ze dan ook. "Kunt u het niet één keertje door de vingers zien dat we hier vertoeven? Gewoon naar het kamp gaan en niks door laten schemeren aan de andere lera..". Meneer Justice onderbrak Sarah echter, een sarcastische blik op zijn gezicht. "Ja ik maak het vaker mee dat leerlingen hier zitten: waarom denk je anders dat ik jullie zo snel wist te vinden? En die andere leerlingen krijgen ook gewoon strafcorvee, jullie zullen daarmee geen uitzondering zijn". Bij deze woorden verstarde Sarahs blik en leek de kleur spontaan uit haar gezicht weg te trekken. Geen denken aan. In geen honderd jaar dat zij die toiletten op het kamp schoon zou gaan maken... Ze had het tot nu toe aardig gespeeld, maar liet dit niet op zich zitten. No way dat zij aan het corveeën ging.
"We leveren voor zes uur de opdrachten in en helpen bij het koken. Deal?" probeerde ze de dan ook, nu niet langer met een smekende en vriendelijke blik in haar ogen, maar met een harde: eentje van een onderhandelaar. Ze was niet voor niks de dochter van een succesvol zakenman..

Terwijl ze op haar onderlip beet en naar de brunette luisterde die duidelijk meneer Justice probeerde over te halen, liet zich van deze verleiding totaal niet ontdoen. Er hadden in het verleden wel meerdere leerlingen geprobeerd hem echter over te halen zodra ze onder verplichte tijd van de school hier zich gingen vermaken, maar daar trapte hij niet in. Nee, waarschijnlijk liet hij zich niet zomaar op zijn kop zitten. Maar ergens zag ze wel een soort van zwakte in zijn ogen, dat hij voor de twee meiden viel, ondanks zijn serieuze blik die hij in toom moest houden. Zodra er een deal van Sarah klonk, leek hij wel helemaal om, maar kon het nog niet uitspreken. Hij wist heus wel dat de twee meiden toch wel zouden gaan winnen, maar hij moest zich niet zomaar laten omkopen. Dan werd hij als een soort doetje gezien, die geen enkele leerlingen dan meer serieus zou nemen.
Voordat zij haar mond kon opentrekken om hem nog meer voor zijn neus te leggen, klonk er eerst had geschreeuw en daarna een flinke plons, waardoor ze haar hoofd omdraaide en naar de plek keek waar het water van elkaar af dreef. Geen enkele jongen hing meer aan het touw, hadden ze zich dan allebei toch maar overgegeven en gevallen? Een grijns kwam op haar gezicht te staan zodra Joe als eerste naar boven kwam met een lach, maar die gauw genoeg verdween zodra hij de docent zag staan en eerlijk gezegd een stom hoofd trok die verreweg van lol af had. Hierdoor schudde Virginia met haar grijns haar hoofd en keek toen weer naar achteren, door haar hoofd als het ware achterover te gooien.
Inmiddels was er al meer twijfel ontstaan op zijn gezicht, maar was hij nog niet helemaal over om met haar in te stemmen. ''En de jongens helpen met de afwas.'' Zei ze met een knipoog en een verleidende blik, die hem deed knikken. 'Goed, dan zie ik jullie strikt om zes uur terug op het kamp.' Waren de enige woorden die hij nog uitbracht, zijn handen gewoontjes in zijn broekzakken stopte en daarna stilzwijgend wegliep.
Zachtjes slaakte ze een zucht en wanneer ze omkeek, zag ze dat Ryan ook al uit het water was gekomen en nu niet meer zo de neiging had om nog een keer dat touw te bespringen, met of zonder Joe. 'Ik zal wel eventjes gauw dat blaadje invullen.' Meldde Joe terwijl hij de twee meiden aankeek en Virginia stond op. ''Ik zal het wel even pakken.'' Zei ze met een fijne glimlach en een knik, waarna ze naar haar handtas liep en daar het verfrommelde blaadje uit haalde. Voorzichtig probeerde ze die echter weer glad te strijken en graaide naar een pen of een potlood in haar tas. Niet veel later vond ze dan ook iets wat op een pen leek en gaf de twee voorwerpen aan Joe, die zich inmiddels al gedeeltelijk uitgekleed had, zodat zijn kleren ook uit konden waaien.
Ryan volgde echter zijn voorbeeld wanneer de bruinharige jongen haar spullen had aangenomen en op zijn hurken bij een boomstam ging zitten en daar wat moeilijk kijkend sommige vragen in vulde. Met zijn scouting ervaring en kennis zou hij vast en zeker wel al meer vragen in kunnen vullen dan dat zij alledrie bij elkaar hadden kunnen verzinnen. Want erg makkelijk zagen die er niet uit net toen ze het kort even bekeken had. Wanneer hij druk aan het schrijven was, draaide ze zich weer om naar de brunette en stond met haar handen in haar zij. ''Heb je nog zin om nog een keer te gaan?'' Zei ze met een scheve grijns, waarbij ze sexy haar linker wenkbrauw omhoog hief en haar handen naar haar uitreikte. Misschien dat ze eens samen wou, maar dan niet zoals de jongens net hadden gedaan. Dat ze half moeilijk en vermoeiend aan elkaar hadden gehangen op dat touw, dat was ze niet eens proberen. Nee, dat ging hem gewoon niet worden. Wanneer ze nog kort een blik op de blondharige jongen wierp, zag ze dat hij bij Joe was gaan zitten en ze samen wat tegen elkaar mompelde. Wat hoogstwaarschijnlijk over meneer Justice of over de vragen zou gaan. Maar aangezien er al gauw een grinnik van beide af kwam, zou het wel eerder over de docent gaan, een flauw grapje misschien.