Back down to earth..

Een liedje die ze in haar hele leven al -tig keer had afgespeeld dreunde uit haar oordopjes die in haar oren bungelden. Met haar Allstar-gympen aan haar voeten verbonden slofte ze over een soort houten plankjes die een weg leidden naar het strand. Het was mooi weer, zoals ze al had verwacht toen ze vanochtend het gordijn opzij schoof en een bal van licht in haar gezicht kreeg, wat ze schatte rond zo'n dertig graden. Zo'n typisch Santa Monica weer, wat voor haar betekende om wat op het strand rond te lummelen. Zonder echt een doel voor ogen, gewoon lekker door het zonnetje walken en dan kijken wat d'r komt. Haar roodgekleurde haar was in een losse staart gebonden en haar strak opgemaakte ogen maakte van haar een plezierige verschijning om het zo maar te zeggen. Wat de meesten niet wisten, was dat er totaal niet met haar gespot moest worden. Anders gingen ze er serieus aan, geen grapjes. Eigenlijk was ze gewoon een badass met stijl, nou, beter kon toch gewoon niet? Haar blauwe ogen keken wat in het rond en vormden beelden van drukke kleine ettertjes die rondhuppelden en met een bal speelden en af en toe wat jongeren. Rustig stapte ze gewoon langs al de druktemakers en voelde hoe het zand tussen haar veters doorliepen. Net voordat ze door kon lopen kwam er zo'n jonge etter met een bal tevoorschijn die het gevlekte en voor haar geliefde ding voor haar voet trapte zodat ze struikelde. Godverde.. Nog net viel ze niet languit op de grond, maar ja, het scheelde eigenlijk gewoon niks. Geërgerd en met een blik waarmee je dingen zou dood kunnen moeten schieten keek ze op zij naar het kleine joch. "Jezus, kijk verdomme is uit!" zei ze tegen het kind, en zoals altijd als ze boos was begon de brutale toon die ze dan had weer door te dringen. Een geërgerde zucht verliet haar mond en zonder verder iets te doen liep ze voorbij het kind die blij leek te zijn dat zijn bal nog heel was. Als de hele dag zo door ging was ze snel niet meer op het strand te vinden, maarja, who knows..

[Onze enige echte Mac & Esther!]

Ik slaakte een zucht, de zoveelste van vandaag. Ik zag het nut er niet van in om vandaag iets nuttigs uit te voeren. Geen zin in Die Hard. School was Thank God verleden tijd, voor die twee dagen weekend dan. Dus zoals gewoonlijk, als ik niks te doen had, ging ik naar het strand. Mijn schulden verlossen en de schuld van mijn leven geven aan het blauwe, vloeiende water. Verveeld speelde ik wat met mijn vingers, op weg naar de plek wat mensen het 'strand' noemden. Mijn spullen had ik in de kamer gelaten, behalve dan het sleuteltje. De wandeling duurde niet extreem lang, aangezien de school en het strand vrijwel dichtbij elkaar lagen.

Op normale tempo liep ze het trapje af wat de scheiding maakte tussen het asfalt en het zand. Ongeïnteresseerd keek ze naar het blauwe water, zoals gewoonlijk. Wat er al te verwachten viel 's middags, was dat er natuurlijk rotkinderen op het strand liepen. De boel te verpesten met hun balletjes en overblije gegiechel en gegil. Pfoe, daar irriteerde ze zich kapot aan. En als het even kon dan gaf ze ze allemaal een slag voor hun hasses. Jammer genoeg zaten de ouders van die kleine opdonders er meestal ook wel in de buurt. Nogmaals slaakte ze een zucht en liep naar het midden van het strand. Bij elke stap die ze zette zakte ze weer steeds verder weg in het droge zand met haar zwarte sneakers. Net alsof deze dag nog suffer kon worden en gewoon niet meer te redden viel, viel er een lichtpuntje. Een meisje, die wat verderop stond op het strand, herkende ze vrijwel meteen en ze liep er kalmpjes op af. Like it doesn't matter. Was het nou.. Nee toch. Dat kon niet. Het was jaren geleden, misschien was het haar helemaal niet. Maar toch leek ze er erg sterk op dan. Om het zeker te weten, maar toch spannend te houden, ging ze stilletjes achter haar staan. Meteen hield ze haar handen voor het meisje d'r ogen en grinnikte ze zachtjes. ''Guess,'' fluisterde ze zachtjes, met een grijns op haar gezicht. Normaal deed ze niet zo vriendelijk of wat dan ook, maar de enige meid van de hele wereld die haar vaak genoeg kon op vrolijken stond hier wonderbaarlijk recht voor haar neus. Wauw, dat was echt lang geleden. Té lang geleden als het aan haar lag. Het was inmiddels al tig jaren terug, hoeveel wist ze niet meer precies. Maar het was op vakantie in Miami. Toen haar vader en moeder ook nog bij elkaar waren, gelukkig. Ze hadden elkaar ontmoet in het zwembad, wat eerst uitliep op bekvechten en ruzie, wat eindigde de laatste paar dagen van de twee weken vakantie tot een grote vriendschap. Iets wat ze niet vaak had met mensen. Het waren blijvertjes of niet. En deze was zeker weten een goede vriendin. Mac. Ja, zo heette ze. Mac en Esther, friends forever.