What do i do now

Haar gezicht was verborgen door de capuchon die over haar hoofd getrokken was, over haar wangen liepen een paar tranen die vervolgens op de grond neervielen. Alles leek voor haar in slow motion te gaan. Alsof ze perfect de glinstering van de traan kon zien en alsof het geluid van het neerkomen op de grond hoorbaar was als een druppelende kraan. Met de rug van haar hand ging ze eens ongezien over haar wang en ze kneep haar ogen een momentje dicht. Ze had net haar adoptiemoeder aan de telefoon gehad, die bleek kwaad te zijn dat ze zo snel was vertrokken en het niet op voorhand had gezegd. Voor haar part had ze een briefje achtergelaten, maar ze had toch even gedacht het persoonlijk te zeggen, daar mochten ze blij mee zijn, maar dat waren ze niet. En omdat ze met niks anders konden komen begonnen ze over haar ouders en broer. ‘je denkt toch niet dat je je familie zo kan terug halen, buiten ons heb je niemand, je familie is voor eeuwig weg.’ Had haar adoptiemoeder gezegd. En daarbij moest haar vader de woorden ‘als je hier terugkomt dan…’ nog aan toevoegen. Op dat moment had ze opgehangen en had ze haar mobiel hard tegen de grond aan gesmeten. Ze zou wel een nieuwe kopen, dan had ze ook meteen een nieuw nummer en konden haar adoptieouders haar niet meer zo makkelijk bereiken. Haar benen bewogen zich voort terwijl ze niet wist waar ze heen ging, uiteindelijk zag ze een café waar ze meteen binnen dook en naar het toilet ging. Ze keek in de spiegel en veegde haar tranen af waarna ze nog even bleef. Na een tijdje was het rode van de tranen weg en kwam ze weer van het toilet af waarna ze naar een bankje toe liep en zich daar neer zette. Als ze nu aan het goede spul kon komen, maar hier wist ze niet waar ze het zou moeten halen.

Het was dat hij een paar shirts tekort kwam, anders was hij hier nooit naar toegegaan. Embry was nu eenmaal niet echt dol op de stad. Hij hing liever zijn vrije middag in het bos rond. Maar hier was het wel een goede plek om mensen tegen te komen. Maar wat zou hij moeten antwoorden als ze hem mee uitvroegen? Hij kende de mensen nu wel goed genoeg om te weten dat hun 'uitstapje' dorstte naar alcohol. Hij had die troep helemaal niet nodig. Hij keek om. Hij had één tas aan zijn hand hangen. Daar zaten een stuk of zes shirts in. Dat vond hij eigenlijk wel genoeg. Hij grijnsde. Het was dat zijn moeder iets op zijn creditcard gezet had - waar hij trouwens mee had moeten leren omgaan, dat hij dankzij zijn moeder geleerd had, anders was het nu al kapot - anders had hij helemaal geen shirts kunnen kopen. Hij had ook zo'n grappig inklapmobieltje, zo'n grijze. Dat had zijn moeder hem gegeven. Het liefst was hij weer terug bij Forks, zonder mobieltjes. Maar zijn moeder vond deze school goed voor hem. En hij moest zelfstandig leren leven. Maar zodra hij terug naar Forks ging, ging hij bij La Push betalen voor een fijn huisje, zoals Sam ook had. Embry sloot zijn ogen bij dat idee. Hij liep verder en hield halt bij een café. Misschien kon hij wel een colaatje gaan drinken. Het cola drinken was ook nieuw voor hem. Hij had het nog nooit echt gedaan, maar het smaakte wel lekker. Hij ging het café binnen en bestelde bij de bar een cola. Die kreeg hij een paar seconden later - wat waren ze hier toch snel, ongelooflijk! - en hij nam het met een bedankje mee. Hij had al wat geld op de bar gelegd. De barman seinde dat het te veel was. 'Houd de rest maar!' zei Embry vriendelijk en de barman grijnsde terug.

Embry dronk van zijn cola en zette zich neer. Hij had niet in de gaten dat hij vlak naast een meisje was gaan zitten. Daar kwam hij pas achter toen hij zijn cola neerzette. Hij keek opzij en schrok zich bijna te pletter. Hij had verwacht niets naast zich te zien. Een meisje met bruine haren. Hij wist niet wat er was, maar ze zag er alles behalve blij uit. Zijn beschermende kant dook meteen op. Hij tikte haar vriendelijk aan. Een brede, vrolijke grijns kwam over zijn gezicht. Zijn moeder vertelde hem wel eens dat hij mensen spontaan kon laten glimlachen. Hij keek vriendelijk naar het meisje. 'Alles goed?' vroeg hij, terwijl hij haar aankeek. Zijn ogen fonkelden vrolijk, maar ook een bezorgde blik kwam in zijn ogen te liggen. Wat zou er met het meisje zijn? Hij keek bezorgd naar haar. Zou het gek zijn als hij nu een arm om haar heen sloeg? Dan zou ze hem waarschijnlijk gek vinden en zijn arm van zich afwerpen. Maar ze zag er zo kwetsbaar uit. Embry keek om zich heen. Enkele blikken van nogal gulzig kijkende mannen waren op het meisje gericht. Jakkes! Maar dat was hij wel gewend. In Forks - hij moest al eens broodjes voor zijn vrienden gaan halen - keken sommigen mannen ook zo. Die vroegen je zelfs gewoon zonder spijt mee voor een ritje op de motor. Embry verhardde zijn blik en keek de mannen woedend aan. Zijn vrolijke grijns was naar een dreigende grimas verdwenen. Hij keek hun aan, net zolang totdat zij wegkeken, wat uiteindelijk ook gebeurde. Hij keek opzij. 'Noem me trouwens maar Embry,' zei Embry, terwijl hij zijn bezorgde blik en zijn vriendelijke glimlach weer opzette. Ook al kende hij het meisje nog niet, hij zou haar in elk geval niet aan haar lot overlaten. Embry keek naar het meisje.