Please, go away!

Het was rustig, té rustig op de Santa Monica Pier. Achja, dat was mooi. De meeste mensen bevonden zich dan ook op het strand, een geliefde plek als het mooi en warm weer was. Vele ijsjes en koude drankjes werden verkocht en vol vreugde opgedronken of gesmikkeld. Virginia zat op een stenen bankje op de Pier, te genieten van het uitzicht van de blauwe zee en de zon die boven aan de hemel stond, die tevens lekker op haar lichaam scheen. Hierdoor konden haar benen heerlijk een bruine kleur krijgen, doordat ze een kort, maar stijlvol spijkerbroekje aan had. Het grijze topje maakte het dan ook helemaal af, samen met haar zwarte teenslippers, Birkenstocks. Ze zat dan ook op haar gemak heerlijk te genieten van het weer, met haar armen breed uit op de rug van het bankje. Deze keer had ze dus geen hakken aan, eens een keer een verandering. Niet alleen omdat ze bang was dat die dunne stiletto's per ongeluk bleven haken in een plank van de Pier, maar ook omdat ze nog ingelopen moesten worden. En dat zou ze wel doen wanneer ze daar zin en tijd voor had. Haar ogen waren beschermd door een zonnebril voor de zon. Door het modeproduct waren ze ook niet te zien, de glazen waren daar te donker voor. Haar blonde krullende haren waren sexy door elkaar geschud en speels naar voren gelegd, zodat ze op haar boezem lagen te rusten. Heerlijk zo'n ontspannende dag zonder zorgen. Huiswerk was af, het was weekend, ze had haar vriendinnetje Adina weer gezien, wat kon er nou nog misgaan? Behalve dan het feit dat er misschien een paar sukkels dachten dat ze sjans met haar hadden, maar die harten kon ze gemakkelijk breken. En flirten met een ander zou ze nooit doen, omdat ze nu een relatie had met een bijzonder iemand. Al was het dan een meisje, het kon haar wat. Ze was biseksueel, dus wat kon het. Ja, deze dag voelde perfect aan.

[&Bryan]

Bryan keek door het raam van een winkeltje. Niet om te kijken wat erin stond, maar om te kijken hoe hij er zelf uitzag. Hij ging met zijn handen door zijn haren en zorgde dat de gel er fantastisch in zat. Hij glimlachte naar zichzelf in de spiegel en draaide zich om. Enkele meiden keken hem met een 'blik' aan. Het was zo iets van 'kom alsjeblieft bij me'. "Dag, dames." Hij knipoogde. Ze kwamen op hem af maar hij wijsde af. "Nee, nee. Laat ik het moment nou niet verpesten, ik ben hier niet voor jullie. Maar voor het strand, laters." Hij gebaarde naar het zand met de golven. Gekwetst stapten de meiden naar achteren. Nu waren ze weer boos. Maar hij was ook nooit een vaste relatie iemand, hij ging maar voor even. Een dagje ofzo? Hij was niet voor de ware, die kwam later wel aan de beurt. Hij had een normale short aan wat goed paste bij zijn witte shirt. Hij liep met zijn handen in zijn zakken over de dijk. Hij liep het trapje af en kwam rechtstreeks bij de pier uit. Een zacht wind briesje kwam door zijn haren en dat bevalde hem. Bryan ging zitten op de pier. Het was een zonnig weertje. En al zijn huiswerk maakte hij toch nooit. Hij zag een meisje op een stenen bankje zitten. Hij kon alleen haar haren zien. Hij stond een stuk achter haar. Met haar krullen die allemaal door elkaar zaten wist hij dat het geen lelijk mensje was. Hij keek door zijn donkere glazen naar het stenen bankje. Hij liep een stukje dichter. Nu stond hij vlak achter het bankje. Hij ging er langs staan en hij verslikte zich in zijn speeksel. Maar het kwam weer goed. "Virginia?!" Klonk hij luid. Wat deed zij nou hier? Ging zij ook op Monica High? Wat leuk. Tuurlijk. Hij had geen woorden voor haar. Virginia was lang geleden in Malibu met hem gegaan. Het was zijn langste record van een relatie. Maar zij was toen ook wel een bijzonder iemand voor hem, wat bijna nooit gebeurde. Hij keek haar verwonderd aan, wat zij niet kon merken omdat ze zijn ogen niet kon zien. Hij was weer helemaal terug. Malibu was out. Hij leefde nu in Santa Monica. Vet toch? Hij vond in ieder geval van wel, hier waren zo veel meer knappere meisjes.

~Wie heeft het eigenlijk uitgemaakt?

Net wanneer ze op wou staan en wat ijskoud drinken wou gaan halen en wat sieraden wou bekijken in een souvenir winkeltje, hoorde ze een stem. 'Virginia?!' Ze durfde zich haast niet om te draaien, bang voor iets engs en griezeligs. En ze had gelijk. De jongen die haar naam riep was ook overduidelijk angstaanjagend. Het liefste wou ze wegrennen, wegrennen naar haar vriendinnen en vrienden, die haar konden beschermen. Maar ze kon niet zo'n lafaard zijn als vergaande jaren, ze kon niet weglopen van haar angsten. Nee, ze moest het deze keer zelf afhandelen. ''Astjeblieft,'' smeekte ze hem zachtjes, bang dat andere mensen het zouden horen. Er was een duidelijke beangstigende sfeer tussen hun, die te voelen was. Ze kwam dichterbij hem. Ze mocht zich niet opnieuw laten verleiden door hem, Bryan. Ookal was hij nog zo aantrekkelijk, zo lief hoe hij eruit zag. Nee, misschien zat hij nog steeds aan die foute dingen. Misschien ging hij nog steeds vreemd, wist zij veel. Eigenlijk wou ze het niet weten ook. ''Ga astjeblieft weg,'' smeekte ze hem alweer, maar mist dat dit eigenlijk niet hielp. Ze liet haar hoofd wat hangen, keek naar haar teenslippers, die nog niet eens tien centimeter van Bryan zijn schoenen af stonden. Bijna liet ze zich meevoeren met zijn hartstocht, de verleiding was groot. De drang was zo ongelofelijk groot om weer terug in zijn armen te vallen, zo heerlijk warm tegen zijn gespierde lichaam aan te leunen. Maar dat kon niet, ze wist dat ze daar allesbehalve veilig was. Misschien dat hij haar nu ging misbruiken, haar ging stalken en net zo lang bedreigende smsjes stuurde, totdat ze niet anders kon. Ze wist dat Adina of wie dan ook daar niets tegen kon doen. Virginia wist hoeveel vrienden Bryan wel niet had om haar terug te halen, met wie hij allemaal een deal had gesloten. Maar hoeveel precies? Dat was voor hem een weet en voor haar een groot raadsel. Radeloos begroef ze haar gezicht in haar handen, liet haar krullerige blonde haar ervoor vallen. Ze zag er hulpeloos uit, maar niemand die daar ook maar aandacht aan gaf. Haar hart bonkte niet normaal hard.

- Ik denk Virginia o.o

Bryan bleef naar het gezicht van Virginia staren. Het was zo mooi, en zo rond. Nouja, hij begreep het volkome waarom ze het uitmaakte. Maar ook weer niet. "Weg? Ben je maf? Ik ben net hier, in Santa Monica, is het niet geweldig, mijn ouders vonden het oké dat ik naar hier kwam, omdat je had gezegd dat je hier naar toe kwam. Snap je dat? Ik heb nu wel een vriendin, hier, in Monica. Ze noemt Brittany, ze is beeldschoon, maar.. Jij bent toch nog steeds veel knapper." Zei hij flirterig. "En ik had toch al het idee het uit te maken met haar, ze vind blauw lelijk. Wat denkt ze wel niet. Kun je me even excuseren, ik bel haar even." Terwijl hij zijn mobiel pakte en belde met Brittany, vertelde hij op zijn gemak dat hij het uitmaakte. Vanaf Virginia haar lengte kon je horen dat het mens aan het huilen was. Bryan hing op. "Zo, Virginia, waar waren we?" Zei hij en leunde op de strandstoel. Virginia wás gewoon mooi. "Je gaat me toch niet vertellen dat het tussen iemand anders aan is, hé?" Zijn donkere ogen staarden Virginia charmant maar hopend aan. Hij vond het vreemd dat ze niet opdook in zijn armen, dat deden al zijn vriendinnen de laatste jaren toch. En waarom was ze niet blij hem te zien? Hij wou opnieuw beginnen met Virginia. Beter voor haar zorgen en niet meer vreemdgaan met andere wijven. Hoewel dat erg verleidelijk voor hem was om met een ander meisje te flirten. Vrouwen was zijn motto, oké? Niemand kon dat veranderen, hij blijft wie hij is, en niemand kan dat veranderen. "Ik mag naar de Monica High School, awesome niet? Maar umm, wil je antwoorden op mijn vraag?" Daarmee bedoelde hij dat van het onderwerp 'boy- girlfriend'. Virginia leek zo angstig, waarvoor dan, hallo, hij was niet slecht. Hij was geen pedo of drugsdealer zoals die weirdo mensen in het Die-Hard groepje.

-sorry korte post andere word langer, reken er maar op -

De jongen scheen zichzelf blijkbaar nog steeds heel wat te vinden, na al die jaren. Dat bleek eruit wanneer hij zijn vriendinnetje 'Brittany' dumpte. Virginia vond het mar niks en zette automatisch nog een stap achteruit, al minder bang. 'Ik mag naar de Monica High School, awesome niet? Maar uhm, wil je antwoorden op mijn vraag?' Zijn stem sneed in haar oren. Het liefste zette ze hem uit, wat jammer genoeg onmogelijk was. Ze zette een angstige, maar lieftonende glimlach op haar gezicht. Vervolgens zette ze twee stappen naar voren, waarbij ze op normale afstand van de jongen afstond. ''Bryan,'' siste ze, terwijl ze om zich heen keek of er niemand meeluisterde of überhaupt naar hun keek. ''Wat doe je hier, en waarom doe je me dit aan?'' Siste ze nog duivelser, deze keer met een strakkere toon. De onschuldige blik was zojuist uit haar ogen verdwenen, waar een arrogantere voor in de plaats kwam. Er was geen spoor meer te vinden van haar angst, behalve dan het feit dat haar hart ontzettend hard bonkte en er geen eind aan wist te maken. ''Waarom kom je hier? Moet je niet al die meisjes in Malibu, of waar dan ook, hun harten breken? Hun ellende bezorgen en de liefde breken, waar ze naar verlangen? Precies hetzelfde wat je mij hebt aangedaan, hmm?'' Ze werd feller en feller, zoals ze meestal werd als ze boos werd. Al die dagen dat ze pijn had geleden, dat was ze niet nog eens van plan. Behalve dan het feit dat ze nog steeds voor de sterke jongen viel, toch zei iets in haar hart dat ze het niet meer wou. Dat ze het niet aan kon om haar hart nog een keer te laten breken. Ze had Adina, punt. Die was de ware, die haar alle liefde die ze wou kon bezorgen. De lieve meid, haar zwartharige duiveltje. De háre. Niemand zou er tussenin kunnen komen, niemand.

(Sorry voor láte reactie, heb het komende tijd nogal druk met examens enzo, en zit nu nog in examentraining lessen, praktijk-examens. Maar zodra jij weer hebt gepost, reageer ik meteen!)

Bryan zette een charmante grijns op mijn gezicht. "Virginia, Virginia," zei hij en schudde zijn hoofd zachtjes mee. "Ik ben hiér om je het volgende te vertellen." Zei hij en draaide zijn hoofd naar de lucht. Met een schuine grijns keek hij haar aan. "Virginia," hij deed een stap naar voren en wou haar handen pakken. Bryan wist dat hij té sterk voor haar was. Niet alleen voor Virginia, maar ook voor andere mensen in deze wereld. Hij greep zo snel mogelijk naar de handen van Virginia en hield ze stevig vast. Met zijn blinkende ogen staarde hij in de hare. "Ik wil opnieuw beginnen, ik ben fout geweest, dat weet ik. Maar.." Hij wende zijn blik even af en keek naar zijn schoenen. "Ik denk dat ik nog steeds van je hou." Ook hij verschoot van zijn eigen woorden. Virginia was anders dan al die andere meisjes uit Malibu geweest. Zij was perfect voor hem. "Virginia," zei hij terug en hij stond nu met zijn puntjes van zijn schoenen tegen de hare, ze kon geen kant meer op. "Virginia Lovely, ik wil bij je zijn." Benieuwd voor haar reactie liet hij haar handen los en deed een pas naar achter. Maar snel ging hij weer naar voren en greep één van haar twee handen. "En.." Zij hij weer kortaf. "En ik weet dat jij ook nog steeds zó over mij denkt," zei hij met de meest verleidelijke glimlach ever. Hij draaide zijn hoofd even weg zodat ze hem niet kon zien. "Iedereen denkt zo over mij," zei hij zo zacht dat ze het niet kon horen. "Dus Virginia," zei hij nog eens. Hij draaide zijn hoofd naar haar, alsof hij haar wou kussen. Maar dat was hij niet van plan. Virginia kon geen kant op. Hij was te sterk om zich te laten wegduwen, en hij was te verleidelijk om weg te lopen. "Er is iets.. Wat ik je al in Malibu had moeten vertellen." Zei hij met een zucht. "Mijn moeder is overleden," zei hij en keek even niet meer zo stoer naar de grond. "Ik dacht dan.. Als ik naar Vrginia zou gaan, ze me zou vergeven zijn, maar als dat dan niet zo is." Hij draaide zijn blik terug naar die van Virginia. "Virginia.. Ik wíl bij je zijn, dat wíl ik. En jij wilt dat ook dat voel ik gewoon, je moet het voelen. Kijk me aan Virginia," zei hij en hij merkte op dat hij veel 'Virginia' zei. "Ik hou van jou."

Dit is een láte reactie, ik bied mijn excuses aan maar mijn examens waren van start gegaan en ik ben daar slecht in

Zoveel keer dat haar ex-vriend haar naam zei. Het was vernederend, beschamend. Maar toch had ze er vrede mee, acceptatie. Maar hetgene dat Bryan haar handen had vastgepakt, waar hij er inmiddels nog maar één van vast had, beviel haar niet. De aanraking was anders, anders dan vroeger. Zachter, maar toch vertrouwde ze het niet helemaal. Ze durfde de jongen niet in zijn ogen aan te kijken, bang dat ze toegaf aan zijn gevoelens en zijn verontschuldigingen. ''Bryan... Ik...'' Verder kwam ze niet, doordat ze onderbroken werd. 'Er is iets.. Wat ik je al in Malibu had moeten vertellen. Mijn moeder is overleden.' Even voelde het alsof haar hart dat in zich nam, er een pijnlijk puntje bij haar losbrak. Maar toch wist ze dat ze niet zo snel toe moest geven. Het was slechts een truc om haar mee te krijgen, los te laten komen. Maar daar trapte ze mooi niet in. ''Bryan, wat ik je wilde vertellen is...'' Alweer kwam ze niet verder. 'Virginia.. Ik wíl bij je zijn, dat wíl ik. En jij wilt dat ook, dat voel ik gewoon, je moet het voelen. Kijk me aan, Virginia. Ik hou van jou.' Oh god, ze voelde tranen in zich opkomen, waardoor ze haar hoofd nog verder wegdraaide. Het liefste zou ze haar willen terugtrekken, maar wist dat de jongen dat niet zou toestaan. Desnoods zou hij de hele avond hier staan, met haar nog steeds vast, wachten tot zij eindelijk toe zou geven. En dat zou ze dan uiteindelijk ook, wist ze van zichzelf. Met haar vrije hand ging ze naar haar gezicht, haar ogen bedekkend. De tranen wegvegend die inmiddels ontstonden en over haar wangen gleden. Hopelijk zag Bryan het niet. ''Waarom?'' Fluisterde ze, bijna onhoorbaar. Bang dat andere mensen het zouden horen, kwam ze wat dichter naar hem toe, bijna haar lichaam tegen de zijne aan. Zo dicht dat ze in zijn nek ademde en haar hoofd naar zijn oor draaide. ''Waarom doe je dit?'' Fluisterde ze, deze keer wel hoorbaar en met een tedere, angstigere stem dan ze zojuist had. Zachtjes begon ze te trillen. Ze wist dat dit niet bepaald goed ging aflopen, zichzelf die gedachte duizend keer herhalend in haar hoofd. ''Waarom ben je teruggekomen? Ik weet gerust dat jij dit niet doet omdat je van me houd. Je hebt iets in je hoofd gehaald, en wat is dat?'' Zei ze deze keer ietsje harder, ietsje zelfverzekerder, al was dat haast niet te horen.