Al screwd up. please let my die

Ineen gedoken zat hij in een hoekje voor zich uit te staren. Er liepen glinsterende tranen over zijn wangen, bloed over zijn wangen. Zie je wel deze dag is gewoon verdoemd op deze datum moet alles fout gaan. Deze datum heeft een groot hoofdstuk van zijn leven geschreven. Een hoofdstuk met verdriet en pijn, een hoofdstuk die niet veel mensen mee maken en gelukkig voor hen, een hoofdstuk die hij het liefste zou willen afsluiten. Het liefst met een spuit in zijn arm dood geen pijn meer, geen verdriet meer. Maar dat kon hij andere niet aan doen, hij moest de eer van zijn vader hooghouden. Hij is niet voor niks gestorven in een oorlog die nog niet was uitgevochten. Zijn tranen liepen nog steeds over zijn wangen die ook nog eens onder het bloed zaten, met in zijn ene hand zijn zippo en in zijn andere hand een jointje. Hij zou alles willen vergeten vanavond no mather what. In zijn ogen stond verdriet pijn en woeden geschreven. Hij stak zijn jointje aan en nam er een trek van, zijn aansteker liet hij nog even aan staan. Starend naar de vlammen zuchtte hij eens diep, hier werd hij rustig van maar nu hielp het niet.

Precies een 1 jaar geleden kwamen er een paar mensen van het leger. Toen had hij het al moeten weten, dit was niet normaal. Toen had hij moeten weten dat zijn vader was gestorven door een bom aanslag. Maar nu nog kon hij het nog steeds niet geloven nu wilde hij het nog steeds niet geloven.
Nu een jaar later weer een geweldige dag. Je zus maakt je wakker om te vertellen dat je beste vriend aan een overdosis is verloren. Ze probeerde uitteleggen en hopend dat hij nu ook van die shit af zou blijven, hij zou wel willen maar hij kan het niet. School was kut, hij was halverwege de dag weg gegaan, struinend over straat is hij naar een kerk gegaan. Biddend voor zijn vader vragen om vergivennis. Daarna is hij naar zijn shop gegaan, met een shot in zijn aderen nog steeds over struinend over straat denkend over zijn kut leven. In elkaar geslagen door een stel kakkers die haat aan junkies hadden. Hij kon het wel begrijpen zelf haatte hij zich zelf ook. Hij wou het liefst dood, zich zelf ophangen of dood gaan aan een overdosis. Waarom was het zijn vriend en niet hij.

Met een jointje in zijn mond zocht hij naar zijn pillen, vanavond zou hij zich zelf helemaal out laten gaan. Hij rilde even want zijn vest nogal dun en het was aan het afkoelen het was immers al laat. Een steek van pijn voelde hij door zijn arm gaan toen hij in zijn zakken graaide, die zou wel gekneusd zijn dacht hij bij zichzelf. Hij slikte een paar pillen zonder water. Hij hoopte dat niemand hem zou zien, niemand zou dat mogen, niemand zou hem zo als een wrak mogen zien. In zijn oren zaten oortjes van een mp3 die veel te hard stond van een grotere afstand zou je zijn muziek al kunnen horen. Zijn tranen glinsterde in het licht van de sterren. Langzaam voelde hij zich al lichter worden hopend dat hij zo niks meer zou weten of voelen. Als dit wat hij nu al had genomen al genoeg was wist hij niet maar hij had meer bij hij was voorberijd.

[ and Eloisa]

Met haar hoofd leunde Eloisa tegen de koele betegelde wand van de badkamer, ze kon niet geloven dat ze het echt had gedaan. Ze kon niet geloven dat ze haar vinger in haar keel had gestoken, dat was gewoon ziek. Wie deed nou zou iets? Het was niet haar bedoeling geweest, maar de verleiding was plots zo groot geweest. Op het moment dat ze zichzelf in de spiegel had gezien, vreselijk gewoon. Hoe kon het dat het haar nog nooit eerder op was gevallen dat ze zo ongelofelijk dik was? En dan had ze vandaag nog twee appels gegeten ook. Maar toch, was het wel zo verstandig geweest? Wat als ze straks niet op tijd kon stoppen? Nee, dat zou niet gebeuren. Vijf kilo’s maar, oké misschien zes om er zeker van te zijn dat ze niet al te snel aan zou komen. Maar meer niet, echt niet. Zacht beet ze op haar lip, waarna ze zich omdraaide zodat ze naar haar eigen spiegelbeeld kon kijken. Haar bruine haren zaten in een losse vlecht, enkele plukken waren niet lang genoeg en vielen langs haar gezicht. Haar ogen stonden waterig, iets waarin ze zich irriteerde. Wat was ze voor een aansteller? Ruw streek ze met de rug van haar hand langs haar ogen, waardoor ze haar mascara uit veegde. Vloekend pakte ze de make-up remover, en boende het zwarte goedje van haar ogen. Het watje, gooide ze in de prullenbak die onder de wastafel stond. Kort aarzelde ze, het liep al tegen elven en op zich moest ze morgen weer naar school. Maar zin om nu al onder de dekens te kruipen had ze niet. Uiteindelijk pakte ze dan ook haar mascara en bracht een nieuw laagje op, op haar wimpers. Dat was al beter, al was het niet zo makkelijk een lelijk eendje te veranderen in een zwaan. Was het maar zo makkelijk. Na nog een laatste blik geworpen te hebben op het meisje in de spiegel liep ze de badkamer uit. De witgeschilderde deur sloot ze achter zich, waarna ze haar zwarte vest van haar bed pakte en die over haar witte hemdje heen trok. Ze was vrij simpel gekleed, droeg een lichte spijkerbroek met daaronder een paar lage bordeaux rode vans. Maar ondanks het feit dat het vrij simpel was, zag het er niet verkeerd uit. Tenminste, als je haar lichaam en gezicht weg dacht. Van haar nachtkastje griste ze haar Ipod, ze stopte de oortjes in haar oren en liet het apparaatje in de zak van haar vest vallen nadat ze een nummer op had gezet. De capuchon van haar vest trok ze over haar hoofd, waarna ze de kamer uit liep. De deur deed ze achter zich op slot, zodat er niemand –behalve Jimmy dan, die ook een sleutel had van hun kamer- naar binnen kon. Zonder er echt bij na te denken liep ze naar de trap die naar het flatroof leidde. Bovenaan de trap moest ze voor een moment blijven staan, haar knokkels kleurde wit. Zo stevig omklemde ze de trapleuning. Die vervloekte duizeligheid ook. Ze had er steeds vaker last van, vooral als ze te snel op stond of als ze net iets vermoeiends had gedaan. Al hoe wel vermoeiend? Vroeger had het veel langer geduurd voor ze uitgeput was, ze kon uren trainen zonder dat er vlekken voor haar ogen sprongen. Nu kon ze nog geen eens een steile trap op lopen zonder duizelig te worden. Nadat de vlekken waren verdwenen en ze weer wat steviger op haar benen stond opende ze de deur die naar het flatroof leidde. De koele wind deed haar huiveren, het was maar goed dat ze een vest mee had genomen anders had ze binnen de kortste keren staan rillen van de kou. Haar blik viel op een ineengedoken gestalte, de zoete geur van wiet kwam haar tegemoet. Ze aarzelde even, maar liep vervolgens toch het dak op. In eerste instantie wou ze een eindje bij de gestalte vandaan op een zitzak gaan zitten, maar iets hield haar tegen. Nogmaals richtte ze haar blik op de jongen. Was dat niet Vince? Aarzelend liep ze op hem af, nu ze dichter bij kwam herkende ze hem. Aan zijn gezicht kleefde bloed, zijn pupillen waren groot en er liepen tranen over zijn wangen. Bezorgd knielde ze voor hem, liet haar blauwe ogen onderzoekend over zijn gezicht glijden. “Vince.” zei ze zachtjes, terwijl ze haar hand op zijn schouder legde. “Gaat het wel? Wat is er gebeurd?” vroeg ze, in haar stem was duidelijk bezorgdheid te horen. Ze had wel degelijk in de gaten dat hij op dit moment onder invloed van drugs was, maar dat was hij bij hun vorige ontmoeting ook geweest. En het kon haar vrij weinig schelen. Oké, het kon haar wel schelen maar niet in de zin dat ze niet met hem om wilde gaan als hij high was. Ze wou gewoon niet dat hij zijn lichaam vergiftigde met dat spul.

[ Nickelback ]





Op een of andere manier vocht zijn lichaam tegen de drugs,
tegen het niks meer voelen. Alsof zijn lichaam zegt, stop Vince dit is niet de
goede manier. Maar het maakte hem op dit moment niet meer uit. Hij gooide nog
een paar pillen achterover en staarde toen met zijn betraande ogen naar de
heldere sterren hemel. Damm wat kan leven toch kut zij, ze zeggen wel eens je
moet blij zijn dat je leeft. Nou hij niet hoor , laat hem maar lekker
sterven. Boos veegde hij wat bloed van
zijn gezicht , die uit zijn nog steeds bloedende neus. Gelukkig voelde hij de
helft van zijn pijn niet meer door de drugs die hij op had. De drugs die hij zich zelf gevoerd had begon averechts
te werken , in plaats van zich licht te voelen werd zijn hoofd allen maar
zwaarder en deed pijn. Hij kreunde even en knipperde met zijn ogen die nu een
rood achtige gloed hadden. Hij had niet
eens door dat er iemand de flatroof op kwam. Het meisje dat de flatroof op kwam
kon hij al, ze heette Eloisa, de vorige keer dat hij haar ontmoete was het ookal niet z’n gunstige ontmoeting. Zijn muziek was afgelopen en er heerste een
stilte . Hij sloot zijn ogen even en hoorde in de verte zijn naam, hij dacht
eerst dat hij aan het trippen was. Maar toen hij een hand op zijn pijnlijke
schouder voelde en hij de woorden “Gaat het wel? Wat is er gebeurd?” van een
bekende stem. Hij kreunde even want zijn
schouder deed pijn, terwijl hij zijn ogen opendeed. Zijn grijze ogen met een
rode gloed keek recht in de ogen van de blauwen ogen van Eloisa. Lag het nou
aan hem of was hij zo snel afgevallen. Zijn hoofd was zwaar geworden, hij haalde met zijn hand haar
hand weg, hij wilde niet dat hij haar zo
zag. Zonder iets te zeggen draaide hij zich met zijn rug weg naar haar. Zijn
keel was droog. Zijn schouders shockte
even , hij wilde zo niet gezien worden door niemand en zeker niet door haar. “Laat
me maar alleen” zei hij met een schorre
stem.

Het was alsof Vince haar niet hoorde, hij bleef gewoon zitten keek haar niet eens aan. Iets wat haar zorgen baarde, hoeveel drugs zou er op dit moment in zijn bloedbaan zitten? Wat als hij een overdosis had genomen? Een angstig gevoel overviel haar, waarom ze zich zo veel zorgen om hem maakte wist ze niet. En op dit moment kon het haar ook vrij weinig schelen. Een licht gekreun klonk, en niet veel later keek ze recht in de grijze ogen van Vince. Waarin een vreemde rode gloed lag. Zou dat komen door de drugs of doordat hij had gehuild? Nog altijd zweeg hij, maar ze was er zeker van dat hij in de gaten had dat zij voor hem stond. Maar waarom zei hij dan niks? Waarom gaf hij geen antwoord op haar vragen? Wat was er met hem aan de hand? De vragen tolde door haar hoofd, maar bleven onbeantwoord. Iets wat ze waarschijnlijk ook nog wel even zouden blijven. Vince haalde haar hand van zijn schouder, waarna hij haar zijn rug toe keerde. Kennelijk zat hij niet te wachten op haar aanwezigheid, maar ze was niet van plan hem alleen te laten. “Laat me maar alleen” zei hij, zijn stem klonk schor. Eloisa schudde haar hoofd, maar besefte vrijwel direct dat hij dat niet kon zien. “Nee.” zei ze vastbesloten, waarna ze naast hem ging zitten. “Ik weet niet wat er met je aan de hand is, en je hoeft het me ook niet te vertellen als je dat niet wil.” begon ze, haar stem klonk zacht maar aangezien Vince naast haar zat zou hij haar moeiteloos kunnen verstaan. “Maar ik weet wel dat het nu niet goed met je gaat, en ik denk dat het beter is als er iemand bij je is. Iemand die je verhaal kan aanhoren als je het kwijt wilt, of je kan troosten als dat nodig is. Of gewoon zwijgend naast je kan zitten, zodat je in elk geval niet alleen bent.” vervolgde ze zacht, waarna ze haar knieën optrok en haar armen er om heen sloeg. Ze had één van de oortjes van haar Ipod uit gedaan, uit het andere oortje klonken de laatste klanken van het nummer. Waarna een nieuwe nummer zijn intreden maakte, ze aarzelde waarna ze het donkerblauwe apparaatje uit haar vestzak viste. Zwijgend ontgrendelde ze het, zocht naar het nummer dat zonet in haar opgekomen was. Waarschijnlijk was het niet het soort muziek dat Vince luisterde, maar hij moest dit nummer gewoon horen. Het ging er niet om of hij het mooi vond of niet. Het ging om de tekst, en de boodschap daarvan. Eindelijk zag ze het staan, ze hield Vince het oortje voor dat ze zonet uit had gedaan. “Ik denk niet dat het je stijl is, maar je moet gewoon even naar luisteren.” zei ze zacht tegen hem, waarna ze het nummer aanzetten en haar blik op de sterrenhemel richtte.

Vince had eerst niet door dat er iemand op de flatroof was, hij merkte pas dat er iemand bij hem was toen hij een arm op zijn pijnlijke schouder legde. Hij wilde zijn ogen niet open doen, elk straaltje licht deed hem pijn. Zijn drugs werkte hem echt tegen, hij voelde zich inplaats van happy nog kuter, een bad trip was niet waar hij nu op zat te wachten. Toch opende hij zijn ogen want de stem van het meisje kwam hem bekend voor. Hij keek recht in de ogen van Eloisa, hij wist niet waarom maar toch was hij wel een beetje blij haar te zien. Op een of andere manier was zij een grote steun voor hem, zonder woorden begrepen ze elkaar toch. Zijn hoofd bonkte als een gek, hij voelde zich zeker niet goed. Alsof zijn lichaam zijn bloed niet vooruit kreeg, alsof zijn hart te langzaam klopte, hij negeerde dit gevoel en vertelde haar dat hij alleen wou zijn. Maar ze vertikte het , ze wou hem steunen hoe dan ook. Door of te luisteren of gewoon zittend naast hem. Het laatste vond hij beter klinken, hij had geen behoefde aan praten. Hij zou de woorden toch niet kunnen vinden, en hij zou niet uit zijn woorden komen. Hij merkte nu pas dat hij kortademig alsof zijn lichaam niet genoeg zuurstof kon vervoeren. Shit… had hij nu een overdosis genomen. Dit was toch wat je wou Vince, dood gaan. Maar het was niet de bedoeling dat voor de ogen van iemand te doen. Hij keek haar met een gekwelde blik aan, hij wilde haar zo veel vertellen maar kon gewoon niet. Hij wist niet waar hij moest beginnen. Er werd een oortje voor hem gehouden, zonder te protesteren luisterde hij.Okal deed de muziek pijn aan zijn oren, en hoofd hij bleef luisteren. De tekst was heel erg aangrijpend, hij keek Eloisa met betraande ogen aan. Shit.. hou je in voor een meid, dacht hij bij zich zelf. Hij veegde met zijn hand de tranen en wat bloed weg, zijn bloedneus bleef maar stromen. Zeker door het verdunde bloed van de drugs. Vince begon zich steeds afweziger voelen, hij vocht tegen de duizeligheid “shit “ onstnaptte uit zijn mond. Hij moest nu sterk blijven voor de ogen van een meid.

Tientallen sterren stonden aan de hemel, vergezeld door de maan die het stralende middelpint van de sterren hemel vormde. De vorige keer was het haar opgevallen dat elke keer als Vince naar er hemel keek er pijn in zijn ogen te lezen was. Iets wat haar deed vermoede dat hij iemand had verloren die hem dierbaar was. Iemand die hem na aan zijn hart stond, iemand die hij vreselijk miste. De onregelmatige ademhaling van Vince trok haar uit haar gedachten, bezorgd keek ze hem aan. Wat was er in hemelsnaam met hem aan de hand? Hij zou toch niet echt een overdosis hebben genomen? Nee, alsjeblieft niet! Vince keek haar aan met een gekwelde blik, nam zonder war te zeggen het oortje aan dat ze hem voor hield. Ze hoopte dat de tekst enig effect op hem had, ze vond het gewoon vreselijk hem zo te zien. Er waren weer tranen in zijn ogen verschen, en Eloisa had de neiging haar armen om hem heen te slaan. Maar besloot dit niet te doen, daarnet had hij ook niet gewild dat ze haar hand op zijn schouder legde. Met zijn hand streek Vince zijn tranen en wat bloed weg. Stopte een bloedneus normaal niet veel eerder met bloeden? Eloisa voelde even in de zakken van haar vest in de hoop een pakje zakdoekjes te vinden. Maar zoals ze al had verwacht had ze niks bij zich waarmee ze het bloeden zou kunnen stoppen of in elk geval verminderen. Naast zich hoorde ze Vince zachtjes vloeken. Iets waardoor ze haar aandacht weer op hem focuste. Hij zag eruit alsof hij elk moment in elkaar kon zakken. "Vince, gaat het wel? Hoeveel heb je genomen?" vroeg ze, ze begon nu echt bezorgd te worden. Wat als hij te veel had gesnoven of geslikt of gespoten. Ze had geen idee hoe hij er voor zorgde dat het bloed in zijn aderen kwam. En dat deed er ook helemaal niet toe. Het enige wat er toe deed was hoeveel van dat vergif er op dit moment in zijn lichaam zat. Wat moest ze doen als hij daadwerkelijk een overdosis had genomen? No way, dat ze hem liet sterven. Nee ze moest een ambulance bellen, die konden die drugs vast wel uit zijn lichaam halen. Ze voelde in haar broekzak om zich er van te verzekeren dat ze haar mobiel bij zich had. Iets wat tot haar opluchting wel het geval was, al hoopte ze dat ze het ding niet nodig had.

[Ik heb de post op mijn mobiel gemaakt, dus er zitten waarschijnlijk aardig wat fouten in (a)]

Vince sloot zijn ogen om tegen de tranen te vechten. Zijn hart ging als een gek te keer, zijn hart deed zijn best om het verdunde bloed rond te pompen. Damm had hij te veel genomen. Dit is toch wat hij wou, ja , nee niet voor de ogen van een meid. En zeker niet voor de ogen van Eloisa, hij moest nu sterk zijn. Zijn zwakke plekken moest hij nu opbergen. Vince zuchtte eens diep en opende zijn ogen weer. Een brok in de keel hield hem tegen om wat te zeggen, even zocht hij naar de woorden en zei “Een orkaan laat ook sporen van verderf achter, en ik ben z’n spoor “ met een brok in zijn keel ontweek hij de blik van Eloisa. Ze mocht hem niet zien zo, niemand mocht hem zien zo. Niemand mocht hem zwak zien, hij moest sterk blijven voor zijn zus, en als eerbetoon aan zijn vader. Er was nu niemand die hem kon trosten als hij een nachtmerrie had, hij moest zich dus sterk houden. Eloisa vroeg bezorgt "Vince, gaat het wel? Hoeveel heb je genomen?". “Hmmpf het gaat wel” zei hij op het eerste. Het 2de beantwoorde hij maar niet, niet alleen omdat ze het niet hoefde te weten, maar ook om het feit te kunnen onderdrukken dat hij inderdaad een overdosis heeft genomen. Zij mond voelde droog aan en zijn hart klopte als een gek. Hij keek even naar de aderen in zijn arm, die aardig waren opgezwollen. Dit was niet normaal , hij moest zijn gedachte ergens anders op focusen dan zou het misschien wel gaan . Gewoon niet aan denken, hij keek in de ogen van Eloisa. Paniek was er in zijn ogen te lezen hij wist dat dit goed fout was. En het volgende moment zwart….. Hij was buiten bewustzijn geraakt en was in elkaar gezakt. Hij voelde niet eens de harde en koude vloer.

Vanuit haar ooghoeken keek Eloisa naar Vince, zich afvragend wat er nu eigenlijk met hem aan de hand was. Wat maakte hem zo verdrietig, wat veroorzaakte de pijn die hij probeerde te verdrijven door drugs te nemen. Althans zij dacht dat dit de rede was dat het die troep gebruikte, maar ze kon het natuurlijk bij het verkeerde eind hebben. Voor het zelfde geld had hij het één keer voor de lol geprobeerd, en was er vervolgens aan verslaafd geraakt. Toch leek dat eerste haar waarschijnlijker, waarom wist ze niet. Ze was er onderhand vrij zeker van dat hij iemand had verloren, die veel voor hem betekende. Maar durfde er niet naar te vragen, bang hem enkel meer pijn te doen. Nee, ze zou gewoon zwijgend naast hem blijven zitten zoals ze had gezegd dat ze zou doen. “Een orkaan laat ook sporen van verderf achter, en ik ben zo’n spoor.” Met die woorden trok Vince haar uit haar gedachten, voor een moment keek ze naar de jongen. Probeerde met haar ogen de zijne te vinden, iets wat hij haar onmogelijk maakte. Voor een moment dacht ze na, zoekend naar de juiste woorden. “Zo’n spoor vervaagd naar een tijdje, mensen herstellen het gebied. Het duurt soms jaren, maar uiteindelijk is er nog maar weinig van te zien.” zei ze zacht. “Je staat er niet alleen voor.” voegde ze er op dezelfde zachte toon aan toe. Waarna ze haar blik weer voor zich richtte, ze had de neiging haar armen om Vince heen te slaan. Maar betwijfelde of hij dit zou waarderen. Het antwoord op haar vraag was incompleet, iets wat haar zorgen baadde. Waarom wou hij haar niet vertellen hoeveel hij had gebruikt? Op dat moment kruiste hun blikken, de paniek die er in zijn ogen te lezen was joeg haar angst aan. Ze opende haar mond om te vragen wat er aan de hand was, maar nog voor ze met haar lippen het eerste woord had kunnen vormen zakte hij in elkaar. “Vince!” riep ze hopend dat hij zou reageren, ze ging op haar knieën naast hem zitten. Schudde hem zachtjes heen en weer, hopend op enige reactie. Maar al snel besefte ze dat het geen zin had, zelfs als hij zou reageren. Hij moest naar het ziekenhuis, en wel meteen. Die troep moest uit zijn bloed worden gehaald, anders zou hij het hoogstwaarschijnlijk niet redde. Snel viste ze haar mobiel uit haar broekzak, met trillende vingers toetste ze 112 in. Waarna ze het apparaatje krampachtig tegen haar oor drukte, alsof de vrouw aan de andere kant van de lijn haar niet zou horen als ze hem normaal vast hield. Met haar vrije hand pakte Eloisa Vince hand vast, die ijzig koud aan voelde. Struikelend over haar eigen woorden vertelde ze wat er aan de hand was en waar ze waren. Het telefoon gesprek verliep snel, was binnen minder dan een minuut voor bij. Nadat ze had opgehangen stopte ze haar mobiel in haar broekzak, om vervolgens haar volledige aandacht op Vince te richtte. Met haar hand streek ze enkele plukken van zijn haar uit zijn gezicht. “Het komt wel goed, de ambulance komt eraan.” zei ze zachtjes, al betwijfelde ze of hij haar kon horen. Nog altijd hield ze zijn hand stevig vast, ze was ook niet van plan die snel los te laten. Zwijgend zat ze naast hem, wachtend tot de sirene van de ambulance de stilte van de nacht zou verbreken. Het leek een eeuwigheid te duren, maar het kon niet langer dan zeven minuten zijn geweest. Het snerpende geluid kwam met de seconden dichter bij, over een paar minuten zouden ze hier boven zijn. Hopelijk waren ze niet te laat, nee dacht waren ze niet. Dat mocht gewoon niet!

Vince staarde maar voor zich uit, hij wist eigenlijk niet wat hij moest zeggen. Hij voelde zich gekweld maar ook dom tegelijk. Hij wist dat hij te veel genomen had, met opzet en voelde zich nu schuldig. Hij moest zich groot houden in het bijzijn van Eloisa. “Zo’n spoor vervaagd naar een tijdje, mensen herstellen het gebied. Het duurt soms jaren, maar uiteindelijk is er nog maar weinig van te zien.” Klonk er uit de mond van Eloisa als reactie op zijn woorden. Hij dacht na, ergens in zijn achterhoofd wist hij dat ze gelijk had. Maar was hij nog wel te redden of op te bouwen. Hij had zo veel mee gemaakt en hij was nu een slappe kut junkie, iets waar zijn eigenvader zich voor zou schamen als hij nog zou leven. Dat maakte hem nog schuldiger en daardoor voelde hij zich nog slechter. Het hielp hier op school ook niet echt, hij had gewoon “thuis” moeten blijven waar hij zich goed voelde. Vince wou nog reageren maar iets in zijn lichaam deed hem het er niet toe. Het signaal wat zijn lichaam uitzond was iets niet goed. Nog geen paar tellen later lag hij op de grond, bewusteloos in elkaar gezakt. De koudevloer voelde Vince niet eens en heel in de verte hoorde hij Eloisa zijn naam roepen en probeerde te reageren, er kwam alleen maar een zachte kreun uit. Vince voelde zich langzaam weg zakken in een diepere slaap, hij vocht er tegen en probeerde zijn ogen te openen. Af en toe haalde hij schrokkerig adem. Vince voelde dat hij werd opgetild en een paar minuten later in de ziekenwagen werd gelegd. Echter kreeg hij er niet veel van mee.

De ziekenauto kwam met hogen snelheid aangereden bij school, binnen 10 minuten waren ze vanaf het ziekenhuis bij Vince aangekomen. De ziekenbroeders handelde snel en met z’n 2de deden ze hem aan de beademing leggen,tewijl de andere aan Eloisa vroeg wat hij allemaal op had. Snel handelde ze en brachten Vince naar het ziekenhuis, omdat Eloisa erbij was mocht ze mee rijden. Bij het ziekenhuis aangekomen werd hij meteen doorgereden naar de intence offcare, waar hij aan allemaal zuivering apparaten werd aangesloten en zijn maag werd leeggepompt voor het geval dat. Ondertussen was er een verpleegster met kort bruin haar naar Eloisa toegelopen en zei “Kind toch wat naar dat je dit mee moet maken, is het je vriendje? Het komt wel weer goed met hem”. De verpleegster probeerde Eloisa gerust te stellen.

Na een tijdje was Vince toestand wat stabieler en was hij in een diepe slaap. Zijn lichaam had rust nodig om deze klap op te vangen, nog steeds zaten er wat controle apparaten aan hem. Een van de verpleegsters liep naar Eloisa toe en zei” Je mag nu naar hem toe. En je hebt goed gehandeld nog wat later en hij had dood kunnen zijn”. De vrouw begleidde Eloisa naar Vince kamertje en liet hun toen alleen. Nog geen paar tellen later kwam er een meisje met tranen in haar ogen binnen gestormd. Het meisje leek exact op Vince, het was Vince zus. Boos liep ze naar Vince toe en gaf hem een klap in zijn gezicht okal lag hij nog te slapen” Stomme eikel die je bent, hoe kon je dit mij aan doen. Ik wil jou ook niet nog eens kwijt. Dit had je vader nooit gewild. Jij egoïst dadelijk moest ik nog een familie lid begraven” riep ze boos tegen Vince. Ze wist wel dat hij het waarschijnlijk niet zou horen maar het luchtte op. Daarna barstte ze in huilen uit, en draaide zich om opzoek naar een wc waar ze zich kon opfrissen.

Het zachte, monotone gebrom van de ventilator was het enige geluid dat er voor zorgde dat er in de wachtkamer geen complete stilte huisde. Het kille licht van de tl buizen, maakte het onmogelijk om door het relatief kleine raam naar buiten te kijken. Ineengedoken zat Eloisa op een van de grijze plastic stoelen, ze had haar voeten op de rand van de stoel geplaatst en haar armen strak om haar knieën geslagen. Haar capuchon had ze ver over haar hoofd getrokken, zodat haar gezicht gehuld ging in de schaduw. Met haar voorhoofd rustte ze tegen haar knieën. Het was allemaal zo ongelofelijk snel gegaan, binnen tien minuten waren ze in het ziekenhuis geweest. Ze had niet mee gemogen, was alleen achtergebleven in de enorme hal van het ziekenhuis. Lang had het niet geduurd voor een zuster zich over haar had ontfermt, maar haar woorden waren totaal langs Eloisa heen gegaan. Ze wat gemompeld en had zich naar de wachtkamer laten begeleiden. Hoelang ze hier nu al zat wist ze niet, het kon drie uur zijn maar het kon net zo goed een half uur zijn. Ze wist het niet. Zacht beet ze op haar lip, hoe zou het met Vince gaan? Ze zouden hem toch wel kunnen redden? Ja, dat moest! Hij mocht niet sterven, dat mocht gewoon niet! De vermoeidheid begon onderhand toe te slaan, haar hoofd voelde zwaar en het koste haar steeds meer moeite haar ogen te houden. Maar ze mocht niet in slaap vallen, ze moest wakker zijn voor als ze naar Vince mocht. Zouden ze zijn zus al op de hoogte hebben gesteld? De stem van een verpleegster trok haar uit haar gedachten, Eloisa hief haar hoofd keek de vrouw voor een moment aan. Haar ogen waren lichtjes rood van het huilen, ergens was het vreemd dat ze had moeten huilen. Zo goed kende ze Vince niet, maar toch. Het duurde even voor de woorden van de verpleegster tot haar door drongen, hij had het gered! Vince leefde nog, en ze mocht naar hem toe. Direct kwam ze overeind, iets wat niet zo’n goed idee was. Ze wankelde even, moest haar best doen niet onderuit te gaan. Het was een geluk dat de verpleegster al een eindje vooruit was gelopen, en geen notie nam van haar duizeligheid. Zwijgend volgde ze de vrouw, door de lange verlaten gangen. Ze haatte ziekenhuizen, de geur, de uitstraling, werkelijk alles. Eindelijk waren ze er, Eloisa had het idee dat ze elk moment door haar benen kon zakken. Aarzelend bleef ze in de deuropening staan, haar hand rustend op het witgeschilderde hout van de deurpost. Vince lag onder de witte lakens, was verbonden met enkele apparaten waarop van alles te zien wat. Dingen die zij niet begreep, alleen uit het streepje dat gelijkmatig piekte kon ze iets op maken. Een meisje stormde binnen, zag haar niet eens staan maar liep direct naar het bed van Vince. Ze leek precies op hem, iets waaruit Eloisa concludeerde dat het zijn zus was. Het geluid van de klap weergalmde door de kleine kamer, niet in staat zich te verroeren sloeg Eloisa het schouwspel samen. De woorden die het meisje sprak, deden enkele puzzelstukjes op de juiste plaats terecht komen. Hij had zijn vader verloren. Lang bleef Vince’s zus niet, nadat de boze woorden haar mond hadden verlaten barste ze in huilen uit. Eloisa wou naar haar toe stoppen, maar betwijfelde of het meisje wel op haar zat te wachten. Nog voor ze tot een beslissing had kunnen komen liep het meisje de kamer uit. Eloisa richtte haar ogen weer op Vince die zwijgend in het bed lag, langzaam liep ze naar het bed toe. Zachtjes beet ze op haar lip, ze vond het maar niks om hem zo te zien. Ze pakte zijn hand vast, ging op de stoel zitten die er naast zijn bed stond. “Hé Vince, kun je me horen?” fluisterde ze. Hopend dat hij zou reageren, hopend dat hij zijn ogen zou openen en haar aan zou kijken.

- niet extreem veel inspi, bah bah... -

Het eerste wat Vince hoorde was gepiep en gebrom van monitoren, met zijn ogen gesloten vroeg hij zich af waar hij was. Enkele tellen later wist hij dat het geen zin had hij wist niks, en anders zou het toch wel komen een keertje. Langzaam opende hij zijn ogen maar kneep ze weer stijf dicht door het felle licht. Het leek wel of zijn hoofd op ontploffen stond zo hard bonkte die. Hij knipperde weer eens maar het licht was nog steeds onverdraagzaam. Hij draaide zich met een vermoeide kreun om in de hoop dat het dadelijk wel weer beter ging. Maar inplaats van dat hij wakkerder werd viel hij weer inslaap.

Onrustig lag Vince te draaien en het zweet stond op zijn voorhoofd, af en toe riep hij wat in zijn slaap. Zijn hartslag schoot omhoog en zijn tempratuur werd warmer. Een vreselijke droom speelde voor zich af, een opwelling van verdriet en schuld gevoeldens gemixt. Ineens schoot Vince recht op in zijn bed, zijn ogen stonden wijd open en keek angstig de kamer rond. Hij realiseerde nu dat hij weer de zelfde droom had als vroeger, toen hij zijn vader net kwijt was geraakt. Vince haalde zijn handen door zijn zwarte haar om even na te denken, een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond. Nog eens keek hij de kamer rond en zag Eloisa zitten, zijn hart maakte een sprongetje. Was ze hier de hele tijd gebleven, wat had ze mee gemaakt en nog duizende vragen. Hij wilde zoveel vragen dat hij over zijn eigen woorden struikelde. De kleine beetjes die hij kon herinneren kwamen hem hard aan. En wat ze allemaal mee moest maken. Een zachte "sorry" kwam er dus maar uit zijn mond" Het was niet de bedoeling.." hij wist niet hoe hij zijn zin moest afmaken. Hij vond het zo dom van zich zelf en lullig voor haar.

De vermoeidheid begon steeds meer grip op haar te krijgen, maar toch slaagde ze er niet in in slaap te komen. Hoe uitgeput haar lichaam ook was, hoe hard haar hoofd ook bonsde door het te kort aan slaap. Het lukte niet. Ten eerste was het gewoon weg onmogelijk een comfortabele houding te vinden op de harde plastic stoel, ten tweede zorgde het gepiep van de monitoren waarmee Vince verbonden was ervoor dat de kamer constant gevuld was met geluid. Ook het zeurende honger gevoel zorgde ervoor dat ze niet in slaap kon komen, en dan was er nog haar bezorgdheid om Vince. Steeds weer keek ze naar de monitor waarop zijn hartslag te zien is, gewoonweg om zichzelf er van te verzekeren dat hij nog leefde. Het viel haar op hoe bleek hij was, alsof alle kleur weg wat getrokken uit zijn gezicht. Voor een moment leek het erop dat hij zou ontwaken, zijn ogen opende zich voor een moment maar al vrijwel direct sloot hij ze weer. Toch was ze opgelucht dat hij in elk geval voor een kort moment wakker was geweest, dat betekende dat hij het zou reden. Toch? Voor een moment keek Eloisa naar de deur, zich afvragend of Vince zus nog terug zou komen. Het meisje had er aangeslagen uit gezien toen ze de kamer uit was gelopen, misschien dat ze naar vrienden toe was gegaan om troost te zoeken. Onbewust verstevigde Eloisa haar grip op Vince hand, maar naar een tijdje was ze gedwongen die los te laten doordat hij de hele tijd onrustig lag te draaien. Zo nu en dan klonk er een schreeuw door de kamer, en elke keer kromp ze in elkaar. Ze vond het vreselijk hem zo te zien, had de neiging hem wakker te maken maar wist dat dit waarschijnlijk niet mocht. Zonder er bij na te denken streek ze met haar hand zachtjes langs zijn wang, zijn huid leek te gloeien. Het was alsof hij koorts had, zacht beet ze op haar lip. Haar hand trok ze weer terug, zich plots sterk bewust van haar handeling.
Hoelang ze hier al had gezeten wist Eloisa niet, maar haar lichaam vertelde haar dat ze hier al meer ding een uur zat. Ze wou dat de slaap eindelijk eens grip op haar zou krijgen, maar het gebeurde gewoon niet. Plots schoot Vince overeind, wakker geschrokken uit zijn nachtmerrie hoogstwaarschijnlijk. Althans het had eruit gezien alsof hij een nachtmerrie had. Een schuit van opluchting ging door haar lichaam, hij was wakker. Hij zat recht op. Hij zou beter worden. Zijn ogen vonden de hare, een klein wat onzeker glimlachje verscheen op haar gezicht. Ze wou hem vragen hoe het ging, maar zijn woorden snoerde haar de mond. “Het geeft niet, maar doe het alsjeblieft niet nog een keer. Ik dacht dat ik je zou verliezen.” zei ze zacht, ze schrok van haar eigen woorden. Een lichte blos verscheen op haar wangen. Hoe kon ze in hemels naam zo veel geven om iemand die ze nauwelijks kende. “Hoe gaat het met je?” vroeg ze, terwijl ze hem bezorgd in zich op nam.

Vince wist niet hoelang hij hier al had gelegen, enig tijd benul had hij niet meer. Misschien had hij hier net 20 minuten gelegen of misschien wel al een halve nacht. Een ding wist hij wel, hij wou dit nooit meer mee maken, en zeker niet dat iemand het zag. Zijn lichaam had een enorme klap gehad, alles deed zeer. Maar toch was het schuldgevoel wat hem het meeste pijn deed, hij had dit Eloisa nooit aanwillen doen. In zijn ogen zag je de spijtgevoelens gewoon zitten. Vince probeerde zich zo goed als mogelijk te verontschuldigen maar hier waren eigenlijk geen woorden voor. Hoe had hij nou zo stom kunnen zijn, hij had gewoon moeten vechten tegen zijn lichaam en wakker moeten blijven. Dan had Eloisa dit nooit hoeven zien. Het geeft niet, maar doe het alsjeblieft niet nog een keer. Ik dacht dat ik je zou verliezen.” Kreeg hij als antwoord op zijn verontschuldiging. Het geeft niet het geeft niet !? Het gaf zo veel schoot het door zijn hoofd. Pas later schoten de andere woorden bij hem binnen. Hierop wist hij niks te zeggen, hij kon haar amper en was toch bang om haar te kwetsen. En zij kon hem amper en was toch bang om hem te verliezen. Verward keek hij naar de blos op haar gezicht. Hij wist niet wat hij voelde, het voelde raar en toch vertrouwd. “Het geeft wel, je had me niet zo moeten zien.” Zei hij maar. De verwarring was duidelijk in zijn stem te horen. Hij wist nu even niet hoe hij hier op moest reageren. Er was al een lange tijd niemand meer bang geweest om hem te verliezen. Zelfs zijn eigen zus is niet komen opdagen. De vraag “Hoe gaat het met je?” haalde hem uit zijn gedachten. Hoe het met hem ging, zijn hoofd stond nog steeds op ontploffen, alle spieren in zijn lichaam deden pijn. Maar hij was blij dat Eloisa bij hem was gebleven. “Dat kan ik beter aan jou vragen” zei hij. Hij was bezorgt om haar, wat ze allemaal mee had gemaakt vandaag. Zij had er niet voor gekozen om dit mee te maken, maar het was zijn domme keuze. “Ik ben blij dat je er bent” zei hij uit het niets. Maar het was wel waar, hij gaf haar op een speciale manier steun en wil om door te gaan.

Er kwamen een verpleegster op hem afgelopen met de vraag hoe het ging en als ze honger hadden. Aan eten moest Vince nu niet denken, maar hij moest het goede voorbeeld geven voor Eloisa, iets zat hem nog steeds dwars over haar. Ze leek vermagerd in die paar dagen dat hij haar niet had gezien. Ook wilde de verpleegster wat bloed aftappen voor de zekerheid. Vince liet het maar gebeuren, hij was toch niet bang voor naalden. Toen het bloed was afgetapt zei de verpleegster “het eten komt zo” Vince knikte even. Niet veel later werden er 2 dienbladen met pistoletjes en beleg afgeleverd. Met tegen zin probeerde hij een broodje naar binnen te werken, nadat hij “Smakelijk” had gezegd. Er viel een stilte terwijl hij at en alleen het gebliep en gebrom van de monitoren waren te horen. Die geluiden deden Vince echt irriteren. Even dacht Vince na, hij was toch weer beter, toch? Dus die al die irritante dingen waren niet meer nodig toch? . Langzaam maar zeker werd het Vince duidelijker wat hij wou. Hij trok het naaldje van het stomme infus en apperaat uit zijn arm en legde die neer. Hij was beter en had die dingen toch niet meer nodig. Bewust vermeed hij de blik van Eloisa.

Waarom had ze dat gezegd? Waarom had ze die vervloekte woorden uit gesprokken? Het enige wat ze er mee had bereikt was dat ze en hem en zichzelf verwarde. Hoe kon het dat ze zo veel gaf om Vince? Ze kende hem nauwelijks, maar toch was ze daadwerkelijk bang geweest hem te verliezen. Voor een moment staarde ze zwijgend naar de witte lattekens, wetend dat er een lichtte blos op haar wangen lag. Aan zijn stem kon ze horen dat hij al even verward was als haar, langzaam schudde ze haar hoofd. Al wist ze niks tegen zijn woorden in te brengen, gewoonweg omdat ze het inderdaad liever niet had geziene. Maar tegelijkertijd besefte ze dat hij er niet meer was geweest als ze hem niet had gezien, ze huiverde. Schudde zachtjes haar hoofd, waarna ze haar ogen op de zijne richtte. “Doe het gewoon niet nog een keer. Beloof me dat je het niet nog een keer doet.” fluisterde ze, de woorden kwamen uit het niks rolde over haar lippen alvorens ze er iets tegen kon doen. Niet dat ze er iets tegen had willen doen, ze meende het. Ze wou dat hij haar beloofde het niet nog eens te doen. Hij mocht het gewoon niet nog eens doen. Kort dacht ze aan zijn zus, die naar hem had staan schreeuwen. Een teken dat ze om hem gaf, waarschijnlijk meer dan hij zelf besefte. “Je zus was hier, ik weet alleen niet waar ze heen is gegaan.” zei Eloisa, wetend dat hij er waarschijnlijk niks van mee had gekregen. In plaats van de vraag te beantwoorde stelde Vince dezelfde vraag aan haar, net als hij in de Youth Yard had gedaan. Ze opende haar mond om antwoord te geven, maar zijn woorden snoerde haar de mond. Ze glimlachte zachtjes naar hem. “Tuurlijk ben ik er.” zei ze schouderophalend. “Het gaat trouwens goed met me, ik ben blij dat je eindelijk wakker bent.” vervolgde ze. “Maar nu moet jij me eerlijk zeggen hoe het met jouw gaat.” Voor een moment keek ze hem onderzoekend aan, maar van zijn gezicht kon ze bar weinig af lezen.
Een verpleegster kwam binnen lopen, vroeg hen of ze iets wouden eten. Zelf hoefde Eloisa niet, maar Vince was haar voor met antwoorden. Voor een moment keek ze hem aan, zich afvragend of hij in de gaten had dat ze aan het lijnen was. Het idee stond haar niet aan, simpelweg omdat ze bang was dat hij zou proberen haar tegen te houden. Terwijl dat nergens voor nodig was, wat maakte die paar killotjes nu uit? Ze zou heus niet door schieten, bovendien had haar lichaam genoeg vet om op te teren. De verpleegster tapte wat bloed af bij Vince, waarna ze de kamer verliet. Met de woorden het eten komt zo. Alleen al het woord eten maakte haar misselijk, ze moest er niet aan denken nu iets naar binnen te werken. Niet nu ze zo ver was gekomen, de afgelopen week was ze al bijna vier kilo af gevallen. Maar het was nog niet genoeg, nee er moest nog zeker zes kilo af. Veel te snel naar haar mening werd het eten gebracht, vol afschuw keek ze naar de pistoletjes en het beleg die op het dienblad lagen. Ze aarzelde, keek naar Vince die begon te eten. “Ik hoef niet.” mompelde ze, zijn blik voor een moment ontwijkend. “Ik heb geen honger.” voegde ze er als verklaring aan toe. Het gepiep van de monitoren hield abrupt op, en ondanks het feit dat ze Vince gewoon recht op zag zitten was ze voor een moment bang dat zijn hart het begeven had. Opgelucht haalde ze adem toen ze besefte dat dit niet het geval was. Hij had zowel naaldje het infuus als die van de hartmonitor uit zijn arm getrokken. “Vince, stop ze terug of laat ze terug stoppen. Straks gaat er nog iets mis.” zei ze lichtelijk bezorgd, terwijl hem met haar blauwe ogen dwingend aan keek. Bang dat hem iets zou gebeuren als hij dat infuus niet terug in zijn arm zou stoppen.

De woorden van Eloisa hadden hem echt in de war gebracht. Hoe kon ze bang zijn om een half vreemde te verliezen. Hoe kon hij blij zijn om haar hier te zien. Hij staarde verward voor zich uit naar de kale witte muur . Doe het gewoon niet nog een keer. Beloof me dat je het niet nog een keer doet.” Zei Eloisa, dit deed hem niet uit zijn verwarring halen, het bleef hem gewoon verbazen . Vince knikte op haar woorden, bang dat hij iets zou beloven wat hij niet na kon komen. Hij wou dit zelf ook nooit meer mee maken maar beloven was een groot woord. Iets wat je na moest komen en hij wist niet 100 % zeker als hij dat na kon streven. Het verbaasde Vince niet dat zijn zus was geweest maar dat ze er nu niet was verbaasde hem wel, niet dat hij het erg vond anders had hij veel uit te leggen. En hij was liever alleen met Eloisa zij vroeg ten minste niet vervelende vragen maar wachtte tot hij er zelf klaar voor was. Dat vond hij zo fijn haar, het kon op zijn tempo. “Het gaat trouwens goed met me, ik ben blij dat je eindelijk wakker bent.” Die woorden deden Vince van binnen weer in de war brengen, ze kon hem amper en dan toch dit…? Hij liet het niet merken maar her verwarde hem gewoon. Hij wist niet wat hij moest zeggen, het zou een moeizaam gesprek worden. “Eloisa het spijt me echt zo erg” zei hij terwijl hij zijn ogen neersloeg. Hij speet hem ook gewoon echt zo veel, van binnen deed het zo pijn.

Vince had de woorden van Eloisa dat ze geen honger had weg gewaaid en gezecht “Smakelijk” . Hij vond dat ze moest eten het was niet gezond om te weinig eten, hij zou bijna denken dat ze anorexia had. Vince had de draaidjes uit zijn lichaam getrokken, het irriteerde hem gewoon. En hij was toch beter. Uit Eloisa’s mond klonken de bezorgde woorden “Vince, stop ze terug of laat ze terug stoppen. Straks gaat er nog iets mis.”. Eigenwijs schudde hij nee met zijn hoofd. Dat had hij niet moeten doen een kloppende pijn ging er door zijn hoofd, zijn gezicht vertrok even maar al snel vermande hij zich en zei “Ik stop ze terug als jij één broodje eet” Hij was bezorgt om haar gezondheid, z’n prachtige meid moest haar lichaam niet verspillen en kapot maken.

Nog altijd lichtelijk verward door haar eigen woorden staarde Eloisa naar haar handen. Zich af vragend waarom ze zo veel om hem gaf. Hoe goed kende ze hem nu? Wat wist ze eigenlijk van hem? Bijna niks. En wat wist hij van haar? Misschien nog wel minder dan zij van hem, al was haar leven een stuk minder gecompliceerd dan het zijne. Als reactie op haar woorden knikte Vince, geen belofte, niks. Betekende dat hij het zo weer zou doen? Dat hij zo weer een overdosis zou nemen? Of was er een andere reden dat hij het haar niet wou beloven? Zacht beet ze op haar lip, niet wetend wat te zeggen. Het gesprek liep stroef, zoals tot nu toe bij hen meestal het geval was geweest. Elke keer weer had ze het idee dat ze erg op moest passen met wat ze zei, iets wat niet haar sterkste punt was. Meestal floepte ze er iets uit, alvorens ze er over na kon denken. “Eloisa het spijt me echt zo erg.” met die woorden verbrak Vince de stilte die er voor een moment in de kamer had geheerst. Ze aarzelde, waarna ze zijn hand pakte. Net als ze eerder had gedaan, al had hij dit niet mee gekregen aangezien hij bewusteloos was geweest. Ze probeerde zijn ogen te vinden, zodat ze hem recht aan kon kijken terwijl ze sprak. “Het geeft niet, oké? Ergens begrijp ik het denk ik wel een beetje. Weg vluchten van de pijn die je voelt is soms veel makkelijker dan er tegen vechten. Maar vluchten is geen oplossing, je raakt enkel dieper verstrikt in de pijn komt er steeds moeilijker van af. Waardoor er uiteindelijk slechts twee opties zijn, alsnog vechten of opgeven. Opgeven lijkt makkelijker.” begon ze zacht, maar toch duidelijk verstaanbaar. “Is misschien ook makkelijker, voor jouw. Maar niet voor de mensen die om je geven. Denk is aan je zus, ze is als de dood je te verliezen. Ik denk niet dat ze het aan kan ook jouw te verliezen.” Na dit gezegd te hebben liet ze zijn hand los en sloeg ze haar ogen neer. Zich afvragend of ze er goed aan had gedaan deze woorden uit te spreken.
Kennelijk was Vince niet van plan de draden terug in zijn te stoppen, want hij schudde zijn hoofd waarna zijn gezicht vertrok van de pijn. Het zou haar niks verbazen als er pijnstillers in het infuus zaten, en iets wat de drugs verving zodat hij geen last zou krijgen van ontwenning verschijnselen. Die draden moesten hoe dan ook terug in zijn arm, maar ze slaagde er niet in de juiste woorden te vinden om hem er van te over te halen ze terug te stoppen. “Ik stop ze terug als jij één broodje eet.” Haar eerste reactie was haar hoofd schudde, alleen al het idee om een broodje naar binnen te werken. Maar ze besefte dat dit waarschijnlijk de enige manier was om hem er toe te zetten de draden terug te stoppen. Een compromis. Waarom wou hij eigenlijk zo graag dat ze een broodje at? Waarom was hij bereid de draden die hem duidelijk irriteerde terug te stopen als zij zou eten? “Oké.” zei ze zacht, ze kon altijd haar vinger in haar keel steken. Al had ze er de vorige keer spijt van gehad, ze zou het zo weer doen als het niet anders kon. Het koste haar enige moeite om een broodje van het dienblad te pakken, maar ze moest het doen. Als hij die naalden niet terug in zijn arm stopte kon het nog wel eens fout gaan. Voor een moment staarde ze naar het broodje in haar hand, waarna ze er een klein hapje van nam. Ze probeerde haar gedachten uit te schakelen, het stemmetje in haar hoofd dat schreeuwde dat ze moest stoppen te smoren. Langzaam begon ze het broodje te eten, met kleine hapjes alsof dit er voor zou zorgen dat ze minder aan zou komen.

Verwarring en nog eens verwarring in zijn hoofd, en dan nog het gebonk van zijn hoofdpijn. Hij wist zich even geen houding te geven dus wreef hij even met zijn vingers over zijn slapen, ook om zijn hoofd even op een rijtje te zetten. De vragen hoe en wat negeerde hij, met zijn ogen strak voor zich uit starend probeerde hij – hoe emotioneel hij ook van binnen was – geen emoties te tonen. Het lukte aardig, tot ze hem vertelde over het vechten ect. Hij deed zijn best om zijn tranen in te houden toch rolde er eentje over zijn wang, hij wist dat ze gelijk had maar hij was bang voor zijn eigen gevoelens, bang voor de pijn en de leegde die hij voelde. Bang voor het gevoel om zonder liefde door het leven te gaan. Als iemand zijn gedachte kon lezen was het wat je hoorde : Echte mannen huilen niet echte mannen huilen niet. Zo steeds achter elkaar, hij was misschien wel zwak maar dat mocht te buiten wereld niet weten. Pas toen merkte hij dat ze zijn handen vast had, hij keek haar even recht in haar ogen, in zijn ogen was spijt pijn en verdriet te gelijk af te lezen. Vince was nog niet zo goed in zijn blik neutraal te houden. Het liefst zou hij haar alles willen uitleggen hoe hij zich voelde en alles, maar hij kon het niet hij wist niet wat en waar te beginnen. En over zijn gevoelens praten waren niet zijn sterkste kanten. “Ik….. “ meer kwam er niet uit zijn mond, het leek net alsof zijn keel was dicht geknepen.

Geduldig wachtte Vince hoe Eloisa haar broodje op at, ze deed net alsof ze bij elke hap 10 kilo aan zou komen. Hij hoopte niet dat ze nu hierna haar vinger in haar keel zou stoppen, maar hij had het tenminste geprobeerd. Hij was dus niet de enige die zijn eigen lichaam verneukte. “Eloisa, hoelang heb je al niet gegeten” vroeg Vince voorzichtig maar toch kortdaad hij wou er niet omheen draaien , maar het was toch een moeilijk onderwerp. Toen Eloisa haar broodje op had stopte Vince moeiteloos – hij was immers van alles gewend om zijn drugs in zijn adderen te krijgen,een naald was dus niks nieuws voor hem- de naalden terug in zijn arm. Meteen begonnen de apperaten weer te piepen en te ronken. Meteen ergerde hij zich er weer aan maar ja, hij had het belooft en beloofde maakte schuld.

Er kwam geen directe reactie op haar woorden, en Eloisa twijfelde of het goed was geweest ze uit te spreken. Ze wou hem nu niet meer pijn bezorgen, hij had al meer dan genoeg te verweken. Daar hoefde hij haar, misschien wat ongelukkig gekozen woorden, niet nog eens bij. Doordat hij strak voor zich uit staarde, was het voor haar niet mogelijk zijn ogen te lezen. Met haar hand streek ze enkele donkere plukken, die in haar ogen waren gevallen weg. tot haar verbazing zag ze een traan over Vince wang rollen, iets wat haar enkel schuldiger over haar woorden deed voelen. Hoe had ze zo stom kunnen zijn ze uit te spreken? Op dat moment keek hij op, kruiste zijn ogen met de hare. In zijn grijze ogen was een mengelmoes van pijn, verdriet en spijt te lezen. Zat hij er nog altijd over in dat zij getuigen was geweest van zijn instorting? Daar kan hij toch niks aan doen, oké dat was niet helemaal waar. Hij had geen overdosis moeten nemen, maar dan nog. Hij had niet kunnen weten dat zij naar het dak zou komen, hij had niet kunnen weten dat zij zou weigeren weg te gaan. Waarom maakte hij zich er eigenlijk zo druk om? Vince begon te praten, maar verder dan ik kwam hij niet. Ze glimlachte naar hem, ten teken dat het niet uit maakte. Hij was haar niks verschuldigd, als hij wil kon hij haar zijn verhaal vertellen als hij er klaar voor was. Ze zou hem nergens toe verplichten, het was zijn verleden daar had zij niks mee te maken.
Het koste Eloisa moeite het broodje naar binnen te werken, in haar hoofd leek het stemmetje door te draaien. Het bleef maar schreeuwen, dat de kilo's er op deze manier aan vlogen. Dat ze straks zeker drie uur moest hardlopen, en het liefst ook nog eens haar vinger in haar keel steken. Maar Eloisa wist dat als ze straks direct naar de wc zou gaan, dit bij Vince niet on opgemerkt zou blijven. En op de één of andere manier leek haar eetgedrag hem zorgen te wekken. Zijn vraag stond haar niet aan, wat ging het hem nu aan hoeveel zij had gegeten? Wie dacht hij wel dat hij was? "Wat gaat jouw dat aan?" snauwde ze, ergens wist ze wel dat haar reactie onredelijk was. Maar op dit moment leek het stemmetje in haar hoofd, sterker dan zij. "En als je het perse moet weten, ik heb vandaag of beter gezegd gister gewoon gegeten." zei ze. Ze zij er maar niet bij dat ze hierna haar vinger in haar keel had gestoken, want dit was niet iets waar ze trots op was. Bovendien zou hij dan waarschijnlijk alleen maar meer gaan zeuren. Weer dat stemmetje, dat constant in conflict leek met de oude Eloisa. Een erg vermoeiend conflict. Ze legde haar hoofd in haar handen, niet alleen het conflict in haar hoofd maar ook het feit dat ze vannacht geen oog had dicht gedaan begon zijn tol te eisen. Het gepiep van de machines deed haar op kijken, Vince had zich aan hun beloofde gehouden en had de naalden terug in zijn arm gestoken. Voor een moment keek ze op, glimlachte zachtjes naar hem.

De woorden van Eloisa hadden hem echt geraakt, hij was er nog erger van in de war gebracht. Eigenlijk niet echt in de war maar hij had er spijt van, hij wist dat het zo niet langer verder kon. Maar stoppen kon hij ook niet, al zou hij het willen. Drugs maakte gewoon z’n groot deel van zijn leven uit. Hij was er van afhankelijk geworden, het verzachte zijn pijn en verdriet wanneer hij het nodig had. Het vulde de leegde die hij voelde, het gaf hem alles wat hij nodig had. Hij wist dat Eloisa hem zou helpen, maar ze moest eerst voor haar eigen zorgen. En kon ze hem wel helpen misschien was hij zo verwoest. Het zou hem misschien al helpen als ze zou luisteren zoals ze aan had geboden, alleen hij was bang dat hij ging huilen en niet sterk was. Mannen waren sterk en zeker mannen die het leger in gingen, huilen werd niet veroorloofd. Maar in het leger werd Drugs zoizo niet toegestaan, hij zou nooit zijn droom en niet te vergeten de droom van zijn vader waar maken. Het was echt een twee strijd in hem. Hij zag dat hij niet de enigste in twee strijd was, Eloisa zat er ook in. Ze dacht dat ze door een broodje te eten moddervet werd. Ze zou daar wel wat meer voor moeten doen want ze was nu eerder broodmager. Haar snauwen ving hij op als een klap in zijn gezicht. Hij wou haar niet boos maken. “Sorry, het is niet mijn zaak” stamelde hij. “Maar ik maak me zorgen om je” zei hij erna zachtjes , met een bloos en sloeg zijn ogen naar beneden. Het was misschien raar maar ze gaven om elkaar, ookal kende ze elkaar amper. Toch hebben ze al wat met elkaar mee gemaakt.

Zou Vince ooit van de drugs af kunnen komen? Ze had wel eens gehoord dat slechts een klein deel van de junks die afkickte, ook daadwerkelijk de rest van hun leven clean bleven. De meeste vervielen weer in hun oude patroon, een geestelijke verslaving kon jaren bij je blijven. Dan was het nog de vraag of hij überhaupt, af wou kicken. Voor een moment staarde ze naar het plafond, ze wou dat ze wist hoe ze hem moest helpen. Hoe ze iets van zijn pijn af zou kunnen nemen, hoe ze hem er van zou kunnen overtuigen te stoppen met die troep. Maar ze had geen idee hoe ze dit zou moeten doen, iets wat er voor zorgde dat ze zich machteloos voelde. Een zucht schoof over haar lippen, het was vreemd dat ze zo veel om hem gaf. Dit was pas de tweede keer dat ze hem zag, al was er bij beide ontmoetingen veel gebeurd. Misschien was dat het. Eloisa had het idee dat Vince bang was om over het geen te praten wat hem zo pijnigde, de dood van zijn vader. Althans ze vermoede dat dat het was. Er naar vragen deed ze niet, hij zou er zelf mee moeten komen. Ze zou hem niet forceren, hij moest klaar zijn om het iemand te vertellen.
De tweestrijd in haar hoofd maakte haar gek, de stemmetje in haar hoofd lagen constant met elkaar over hoop. Vroeger was het makkelijker geweest, toen was er geen stemmetje geweest die haar vertelde dat ze te dik was, te lelijk. Een stemmetje die vele male sterker was dan zij zelf, die haar zonder moeite wist te overtuigen. Zacht beet ze op haar lip, keek naar Vince ze schaamde zich voor haar boze reactie. Maar hij moest zich gewoon niet met haar zaken bemoeien. Hij maakte zich zorgen om haar? Dat was nergens voor nodig. "Dat is niet nodig, echt niet. Zorg jij er nu maar voor dat je beter word." zei ze met een glimlachje tegen hem, waarna ze gaapte. Snel sloeg ze haar hand voor haar mond, merkte dat ze lichtjes rood werd. Oké die slapeloze nacht begon nu echt zijn tol te eisen.

[Moet weer een beetje in Eloisa komen, dus beetje flut post (aa)]

Even rekte hij zich uit, hij was aardig moe geworden van wat er was gebeurd. En de zware gesprek stof die er was en zou komen ooit, deed hem ook niet beter. Hij zuchtte even, hij dacht na hoe hij zich zelf zou kunnen verbeteren. En ook hoe hij het goed kon maken met Eloisa die ook een klap heeft gehad. Het is niet niks om iemand te zien met een overdosis en hij kon uit ervaring spreken. Eigenlijk teveel ervaring. Maar sommige Junks wisten hun grenzen gewoon niet, hij wel. Maar hij wou zich gewoon helemaal laten gaan toen. Hij keek even op naar Eloisa want hij was aardig stil en misschien niet een leuke gesprekspartner nu, maar gelukkig was zij ook diep in gedachten gezonken. Toen bedacht hij zich opeens dat zijn zus niet eens is langs gekomen, hij zuchtte opgelucht. Maar daarna werd hij boos, ze zou het vast te horen hebben gekregen maar gewoon niet komen opdagen. Hij wreef boos in zijn gezicht, toen pas voelde hij dat hij er wondjes op had, hij herinnerde de hele avond weer ook wat er voor dat hij knokout viel was gebeurd. Hij gromde even zachtjes. Niks kon bij hem ook normaal en vlekkeloos gaan, hij moest altijd gewoon gekwetst worden. Sommige mensen trekken dat gewoon aan. Hij was zo in boze gedachte dat hij wat Eloisa zei niet eens doordrong. Hij zou zijn gezicht even gaan wassen. Hij swiepte zijn been over de bedrand en kwam op de grond, even moest hij blijven staan om zijn evenwicht te behouden, en hij voelde de misselijkheid opkomen. Zijn maag was natuurlijk leeg gepomt. Hij wou lopen toen de draadjes hem tegenhield, het kapstokje (weet de naam niet) waar het infus aan zat bleef haken. Boos en geiriteerd gooide hij het ding om en de naaldjes werden uit zijn huid getrokken. Even vloekend van de pijn bleef hij staan, waarna hij zich omdraaide want de misselijkheid werd hem teveel. Hij rende naar de wc en gooide de deur dicht. en kon nog net snel genoeg boven de wc komen. Zijn broodje van toennet kwam er uit.

Met haar hand streek ze een pluk van haar donkere haar uit haar gezicht, zwijgend staarde ze voor zich uit. Naar de smetteloze witte muren, die in elk ziekenhuis te vinden waren. Ze hield niet van ziekenhuizen, kon niet goed tegen de zweer die er hing. Haar tante had een paar jaar geleden een auto ongeluk gehad, na vier dagen in coma te hebben gelegen was ze overleden. Eloisa had altijd een goede band met haar gehad, was ook bijna elke dag in het ziekenhuis geweest samen met haar vader. Dat was de eerste keer dat hij haar niet dwong naar haar training te gaan, de eerste keer dat hij vond dat ze een waardig excuus had. Aria was zijn zusje geweest, ze was altijd vrolijk geweest zelfs na de dood van haar man was ze niet volledig ingestort. Al was ze wel veranderd, ze had het leven niet opgegeven. 'Je moet nooit op geven Ella, hoe uitzichtloos je toekomst ook lijkt. Alles kan van ons af genomen worden, behalve onze hoop, onze moed en onze strijdlust. Dat zit in je, dat is van jouw. Zelfs als je denkt dat het je afgenomen is, is het er nog. Je hoeft het enkel te vinden.' Een zucht schoof over Eloisa's lippen, ze richtte haar blik op Vince, die overeind was gekomen. "Vince, kun je niet beter blijven liggen?" zei ze aarzelend, ze zag dat hij bijna onderuit ging. Maar hij hervond zijn evenwicht, waarna hij het infuus omgooide en hierdoor de naaldjes weer uit zijn arm trok. Eloisa veerde overeind, vlekken sprongen voor haar ogen. Stomme duizeligheid. Ze greep voor een moment de stoeluining vast, bang anders onderuit te gaan. Vince vloekte, waarna hij zich omdraaide en weg rende. Ze aarzelde liep achter hem aan, ze had wel in de gaten waarom hij naar de wc was gerend. Dat broodje had zijn leeggepompte maag vast geen goed gedaan. Zacht klopte ze op de deur. "Vince? Gaat het?" vroeg ze aarzelend. "Moet ik iemand halen?" voegde ze er aan toe.

[ flut en zou je hier ff willen kijkengezocht ]

Vince negeerde de woorden van Eloisa koppig, hij wist wat hij deed. En ze hoefde geen zorgen om hem te maken, ze moest meer zorgen om haar te maken. “Maak je maar geen zorgen om mij” mompelde hij. Ze zei het waarschijnlijk omdat hij bijna onderuit ging, maar hij had zich al snel vermand, hij liet zich niet zomaar uit de baan slaan door een beetje draaierigheid wat moest hij later wel niet in het leger, als hij misschien wel een deel van zijn hand kwijtraakte of een kogel in zijn been had. Hij schudde het uit zijn hoofd, hij moest zich eerst focussen om bij de wc te komen op tijd. Dat was hem netaan gelukt, zijn broodje kwam er weer uit. Een paar tellen later hoorde hij de bezorgde stem van Eloisa. "Vince? Gaat het?" en "Moet ik iemand halen?" . Hij mompelde tussen het overgeven door “Nee niet nodig het gaat wel” waarna hij weer boven de wc moest hangen. Enkele minuten later was zijn maag zeker weer leeg, er kwam alleen maar gal uit. Even nam hij diep adem en liep naar het kraantje waar hij uitgebreid zijn mond ging spoelen. Met zijn handen maakte hij een kommetje en gooide wat water in zijn gezicht, hij keek even naar de spiegel en zag toen pas de blauwe plekken en wondjes in zijn gezicht. Die knullen hadden hem goed te pakken gekregen.

Een zucht schoof over haar lippen, Vince was koppig. Hij negeerde haar woorden in eerste instantie, om ze vervolgens weg te wuiven. Ze volgde hem met zijn ogen, liep vervolgens achter hem aan. Ze voelde zich al iets minder licht in haar hoofd dan eerder die dag, iets wat waarschijnlijk te maken had met het feit dat ze voor de verandering iets in haar maag had. het voelde vreselijk, ze voelde zich schuldig. Ze had het weer verpest, zoals ze alles verpeste. Ze kon niet eens lijnen, nee ze moest zo nodig weer een broodje eten en nu was ze te laf haar vinger in haar keel te steken. Ze was gewoon slap. Kort beet ze op haar lip, ze zou straks wel eerst gaan hardlopen voor ze ging slapen. Hoe moe ze ook was, ze ging niet slapen voor ze minsten 4 km had gerend. 4 kilometer maar? Als je jezelf zo blijft verwennen word je nooit dun. Maak er minstens 6 kilometer van en nadat je hebt geslapen nog 5 dan is dat broodje er wel af. Eloisa huiverde, wat haatte ze dat stemmetje. Ze werd er gek van, maar kon niet anders dan het gehoorzamen. Tenslotte had het nog gelijk ook. Vince mompelde dat het niet nodig was er iemand te halen, dat het wel ging. Ze besloot haar mond maar te houden ging tegen de wit geschilderde muur aan staan. Vermoeid sloot ze haar ogen, ze had het idee dat ze elk moment in slaap kon vallen. Zo moe als ze was. Misschien was het beter als ze zo zou gaan, dan kon ze eerst nog even hardlopen en dan eindelijk slapen. Maar het voelde verkeerd Vince nu alleen achter te laten. Waar was zijn zus eigenlijk? Was ze gewoon verdwenen nadat ze haar broer niet veel langer dan een minuut had gezien? Moest ze hem eigenlijk zeggen dat zijn zus was geweest? Eigenlijk wel. Ach ze zou het zo wel doen, al hij de wc weer uit kwam.

Hij vloekte eens hard om het lelijke gezicht wat hij had met de blauwe plekken en krassen. Gelukkig zou het wel genezen bijna alle wonden genazen, na druk op bijna. Hij dronk nog wat water en kwam naar buiten. Bezorgd keek hij naar Eloisa die half stond te slapen. "Gaat het echt goed met je, je bent zeker heel moe" zei hij zachtjes. Hij liet zijn blik even in haar ogen rusten en liet zijn blik toen weer afglijden. "misschien moet je thuis gaan slapen" zei hij zachtjes, terwijl hij zijn blik door de kamer liet gaan. Hij moest wel even slikken met het idee dat hij dadelijk hier helemaal alleen was, misschien ging hij ook maar smeken om naar huis te mogen. Hij hoopte niet dat er hier nog een staartje aankwam kwa rehab ofzo. Hij wachtte tot ze hem wat zou zeggen. Het was echt beter dat ze zou gaan okal zou ze tegenstribbelen. Hij liep weer op haar af. "wat je ook zegt je gaat nu naar huis en uitrusten" zei hij streng. Hij gaf haar een kleine maar stevige knuffel en fluisterde " Dankje voor alles" . Blozend liet hij haar weer los en vermeed haar blik. Het was misschien niet helemaal gepast om haar te knuffelen, maar het voelde voor hem wel goed ene kant.