Happiness

Het was nog redelijk vroeg in de ochtend, Ayse liep over een onverhard paadje dat gelegen was in Topanga State Park. Het tempo waarop ze liep, schommelde tussen joggen en rennen, een prima tempo om haar conditie te verbeteren. Dit deed ze voor het volleybal team waar ze sinds kort in zat. Volleybal was voor Ayse een fijne manier om haar energie kwijt te kunnen en het was ook nog eens gewoon leuk om te doen. Inmiddels hield ze het al twee weken lang vol om iedere dag een paar uur hard te lopen, haar conditie verbeterde dan ook aanzienlijk. Rond haar lippen stond momenteel een tevreden glimlachje. Maar eigenlijk was die moeilijk om te verklaren, haar cijferlijst bijvoorbeeld was echt verschrikkelijk. Voor alle vakken stond ze onvoldoende, behalve gym, dat was een dikke voldoende. Grote kans dat ze dit jaar over zou moeten doen dus. Daarnaast had ze al maanden geen contact meer gehad met het ouderlijk front. Sinds ze naar Monica High ging, en daar ook sliep, had ze niks van zich laten horen. Het kon Ayse ook helemaal niks schelen, ze was juist hartstikke blij dat ze geen contact meer had met haar ouders. Als je ze zo kon noemen.. Het enige jammere was dat ze ook vrijwel geen contact had met haar zus, haar ouders hadden haar zus verboden contact te zoeken met Ayse. Maar ondanks haar ontzettend slechte schoolcijfers en het slechte contact wat ze had met haar zus, zat ze onwijs lekker in haar vel. Ze kon het goed vinden met haar klasgenoten, ze had inmiddels wat vrienden en een lieve vriend. Zelfs haar beste vriend uit New York, bleek ook naar Santa Monica verhuisd te zijn en naar Monica High te gaan. Wat maakte haar dan die paar slechte cijfers nog uit?
Terwijl ze lichtelijk hijgde, liet ze zich neerzakken op een bankje, ze had er alweer een uur conditietraining op zitten. Het vele lopen had gelukkig zijn vruchten afgeworpen, bij de afgelopen training was ze een stuk minder uitgeput geweest dan dat ze was toen ze net begon met volleybal. Met een zucht leunde ze met haar rug tegen de rugleuning van het houten bankje, terwijl de warme zon haar gezicht en armen verwarmde.

[Iris&Virginia]

Muziek dreunde door haar oren, door de Ipod die ze in haar broekzak had zitten. Flyleaf, was wat ze aan had staan. En ze had zo'n idee dat haar muziek veel te hard stond, aangezien ze de oortjes in haar oren voelde trillen. Maar het maakte haar niet uit, in tegendeel. Hierdoor kwam ze juist meer in het ritme van de muziek. Je zou dan denken, dat in de Zanzibar nog beter het ritme te vinden was, aangezien daar de muziek echt onmenselijk luid was. Maar eigenlijk zat dat heel anders, en ze wist ook wel waardoor dat kwam. Steeds als ze zich daar toonde, hoorde ze om het nummer keihard gejoel. Zo hard dat je de kleine details in de muziek niet meer kon horen. Terwijl deze de het stuk juist mooier en ook meer compleet maakte.
Met een glimlach op haar lippen keek Iris naar de lucht, terwijl tussen haar vingers een aantal grassprietjes zaten die ze zonet uit de grond had getrokken. Het was werkelijk prachtig, maar dan ook prachtig weer. En warm dat het was. Even zuchtte ze, ook al deed ze niks. Toch zweette ze zich kapot. Het irriteerde haar lichtelijk, maar steeds als ze weer naar de fel blauwe rug in de lucht keek. Leek die irritatie weer te verdwijnen.
Voor een moment wapperde ze even met haar haar, in de hoop het hierdoor iets koeler te krijgen. En het hield voor een paar seconden, maar daarna was de koele lucht totaal niet meer te voelen.
Toen het nummer dat ze op had staan eindelijk zijn einde had bereikt, haalde ze de oortjes uit haar oren en deed haar Ipod uit. Om vervolgens de draden om het apparaatje te winden en hem weer in haar broekzak te stoppen. Langzaam kwam ze overeind. Er kwamen een paar mensen langs die aan het hard lopen waren. Ze zuchtte weer. Ergens kreeg ze het al warmer als ze ernaar keek.. Nadat ze haar rug had gestrekt, begon ze langzaam te lopen. In haar zicht verscheen een bankje waar een meisje op zat. Aan haar houding en kleding kon ze zien dat ze ook tot die hardloopsters behoorde. Zijzelf had niet echt sportieve kleding aan. Enkel een paars kleurig zomer jurkje met daaronder simpele balletjes. Met een glimlach op haar gezicht liep ze er naar toe en ging ook op het bankje zitten. Eigenlijk wist ze niet precies waarom ze zonet uit het gras was opgestaan, aangezien ze nu toch weer ging zitten. Maar dit drukte ze snel weg, terwijl ze naar het meisje keek. "Hey, lekker weer hè?" zei ze en keek haar met een glimlach aan.

Ze had het warm, ondanks het feit dat ze een kort broekje en een wit topje droeg. Waarschijnlijk kwam het, terwijl ze nog zó verscholen stond tussen de bomen en de boombladeren het meeste licht van de zon bedekten, door de hete lichtbol. Een glimlach verscheen op haar gezicht, niet alleen vanwege het mooie weer, maar een liedje starte op haar iPod die ze al lang niet meer gehoord had. Katy Perry - Thinking of you. Ja, een mooi nummer. De tekst pakte haar. En het deed haar gelijk aan haar Adientje denken. Die nacht dat ze haar had leren kennen, het was best bijzonder. Ze had lopen feesten in de Beach Club op het strand en had haar geholpen wanneer ze werd aangevallen aan de bar. Al was er wel een meisje voor haar. Daar had ze later ook nog mee gezeten op het strand, natuurlijk samen met haar vriendinnetje dan. Al had ze wel het gevoel dat ze het niet bepaald gezellig had gevonden, dat hun tweetjes zo klef deden en zij er zeg maar gewoon 'bijzat.' Maar ze kon er ook helemaal naastzitten natuurlijk. Een zucht verliet haar mond. Het rare idee dat... Dat liefde af en toe heel raar kon lopen, ontstaan en weer veranderen. Die avond was dan ook èèn van haar gelukkigste dagen geweest. Niet alleen van het leventje in Santa Monica hier, nee over haar gehele leven. En dat zelfde gevoel kwam elke keer weer terug wanneer ze haar geliefde zag, haar zwartharige duiveltje genaamd Adina. Het nummer werd steeds zachter en kwam ten einde. Ondertussen, terwijl het volgende nummer zich op haar muziekapparaat aan het laden was, hoorde ze een bekende stem. Alleen kon ze het niet helemaal goed plaatsen wie dat nou was. De vrouwelijke stem klonk van achter haar vandaan. Zelf stond ze nog steeds tegen een boom aangeleund, die net iets dikker was dan haar -al scheelde het niet veel- met haar armen over elkaar heengevouwen. Ze draaide zich om en keek recht tegen een houten bankje aan waar een meisje op zat, die duidelijk hardloop sportkleren aan had. Van achter herkende ze haar niet, maar het andere meisje wat in het gras zat wèl. Dat was Iris, het meisje die ook haar liefje had geholpen aan de bar op hun kleffe 'liefdesavond'. Met een tevreden glimlach liep ze naar hun toe. "Hee, Iris toch?" Vroeg ze als eerste aan haar, waarbij ze het meisje op het houten bankje nog geen aandacht gunde. Hopelijk herkende ze haar nog wel, dat moest haast wel. Daarna draaide ze zich om naar het andere meisje. Ze kende haar ergens van. Was zij niet van volleybal? Virginia besloot nog maar even haar mond te houden totdat het onderwerp vanzelf aan bod kwam door haarzelf.

Bereiden jullie je maar voor op de meest slechtste post ever. =3

Voor een kort moment zat ze gewoon op het bankje met haar ogen gesloten en haar mondhoeken tot een tevreden glimlach gekruld, totdat ze weer helemaal goed op adem was gekomen. Dat duurde niet erg lang, dankzij het vele joggen en trainen was haar conditie aanzienlijk verbeterd. Wel was ze redelijk bezweet, wat haar behoorlijk irriteerde. De zon was al erg warm voor deze tijd van het jaar en al helemaal rond dit tijdstip. Niet dat de zon perse zo irritant was, nee, de warmte vond ze heerlijk. Maar je ging er zo van zweten als je je ook maar een beetje inspande en dát maakte het irritant. Eenmaal ze weer rustig en regelmatig ademhaalde, opende ze haar ogen weer. Waarschijnlijk zat ze nog geen vijf minuten, maar ze had nu alweer de neiging om te gaan rennen. Stilzitten was niets voor Ayse, zelfs met deze zomerse temperaturen. En zelfs als ze stil moest zitten, in de klas bijvoorbeeld, dan zat ze nog altijd te frunniken en te wiebelen. Nu ook weer, ietwat verveeld trok ze het korte sportbroekje en de simpele top wat ze droeg goed. Misschien was het iets te kort, zomer of niet, maar dat kon haar niks schelen. Überhaupt kon het haar geen moer schelen wat anderen van haar vonden, ze was zoals ze was en daar kon niemand wat aan veranderen.
Net op het moment dat ze weer op wilde staan om verder te rennen, hoorde ze een stem. "Hey, lekker weer hè?" Vlug keek ze even om zich heen waar de stem vandaan kwam. Haar blik bleef rusten op een bruinharig meisje, welke op haar beurt naar Ayse keek. Snel toverde ze een vriendelijke glimlach op haar gezicht, waarna ze instemmend knikte. "Zeker, ik lijk wel gek dat ik ga hardlopen." antwoordde ze met een grijns. Ietwat rusteloos ging ze wat verzitten, waarna ze een hand door haar haren haalde. Haar lange, zwartbruine lokken irriteerden haar mateloos, ze had het al warm genoeg zonder al dat haar wat in haar nek hing. Hoopvol viste ze in haar zak naar een elastiekje, welke ze gelukkig ook vond, en bond daarmee in een snelle beweging haar haren bijeen. "Zo, dat is beter." mompelde ze tegen zichzelf, waarna ze weer met een glimlach naar het meisje keek. Nieuwsgierig probeerde ze te achterhalen of ze haar al eens eerder had gezien. Ze ging er vanuit dat ze ook op Monica High zat, aan haar leeftijd te zien, alhoewel je ook nog die andere school had.. "Hee, Iris toch?" Een blond meisje kwam hun kant oplopen, welke ze dacht te herkennen van volleybal. Zucht, daar ging haar rust. Onmerkbaar voor de twee meisjes zuchtte ze even, haar voornemen om vandaag de hele middag hard te lopen zou nu ook wel in het water te vallen. Daarbij leek de blonde haar ook nog eens niet interessant te vinden, haar volledige aandacht leek gericht te zijn op het meisje wat ze zojuist Iris had genoemd. Nee, echt, hier zat ze op te wachten..