Royal Mile Street [Die Hard clubhuis]

Het uit bakstenen op getrokken pand, zag er verlaten uit. De ramen waren gebarricadeerd, waardoor het onmogelijk was naar binnen te kijken. De groene verf blakerde van de deur af, en onkruid groeide tegen de muur op. Nee, mooi was het huis zeker niet. Maar het was wel geschikt. Niemand zou er problemen mee hebben als het gekraakt zou worden. Bovendien was het nog onbewoond. Een grondige inspectie had Nick verteld dat er geen mensen in het huis waren, geen levende in elk geval. Maar hij verwachte niet, dat hem een zelfde schouwspel als een week geleden te wachten stond. Niet in elk huis, lag een vijftal lijken. Nog altijd vroeg hij zich af welke idioot die moorden op zijn geweten had. Al hield het hem niet wakker, nee hij had wel vaker schokkende beelden gezien. Esther daar in tegen was behoorlijk geschrokken, iets wat hem lichtelijk had verbaasd. Hij had niet verwacht dat het beeld veel met haar zou doen, maar hij had het bij het verkeerde eind gehad. Iets wat hem deed vermoede dat ze nog niet heel veel schokkends mee had gemaakt. Maar aan de andere kant, had ze wel koelbloedig een onschuldige van het leven beroofd. Iets wat Nick nog altijd niet helemaal kon bevatten. Het was niet zo dat hij niks op zijn geweten had, zeker niet. Maar iemand zonder reden vermoorden, ging hem toch net iets te ver. Toch had hij uiteindelijk besloten zich bij de groep te voegen, rugdekking was nooit weg. Daarbij kwam dat hij het gevoel bij een groep te horen toch wel miste. Nick riep zijn gedachtes een halt toe, concentreerde zich weer op zijn omgeving. Twee uur geleden was de zon in de zee verdwenen, en had de hemel zich in duisternis gehuld. Het kleine beetje licht van de sikkel van de maan, was niet genoeg om meer te zien dan enkele vage schimmen. Het was dan ook een geluk, dat er nog geen drie meter van het huis een lantaarnpaal stond, het was een van de weinige in de straat die het nog deed. De meeste andere waren ingegooid. Het was duidelijk dat dit gedeelte van de stad tot de achterbuurt van Monica behoorde. Nogmaals liet Nick zijn blik over de voorkant van het huis dwalen, hij kon natuurlijk de voordeur saboteren. Maar don kon iedereen tot ze en nieuw slot hadden geregeld het huis binnen lopen. Nee, het was beter als hij via het balkon ging dat hij tijdens zijn inspectie had gezien. Het zat aan de zijkant van het huis, raakte bijna de muur van het pand er naast. Vastbesloten liep hij naar de zijkant van het huis, in het smalle steegje was het stik donker. Het was net mogelijk het vage silhouet van het balkon drie meter boven zijn hoofd te zien. Oké, dat moest lukken. Toen het nog licht was had hij alle tijd gehad, een juiste route omhoog te vinden. Nog vier meter en hij stond voor het schuurtje van het pand naast het gene dat als het aan hem lag het nieuwe clubhuis van Die Hard zou worden. Voor een moment bleef hij staan, hij stond in het door onkruid verwoekerde tuintje achter de twee huizen. Hij draaide met zijn pols, die nog steeds niet helemaal genezen was. Ach ja, waarschijnlijk zou hij er nog wel even last van houden. Het was gewoon een zwakke plek geworden. Nick deed een tweetal stappen achteruit, het gras reikte bijna tot zijn knieën. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, om de hoogte van het schuurtje goed in te kunnen schatten. Twee meter, geen probleem. Hij nam een aanloop plaatste zijn voeten tegen de muur rende er een stukje op. Plaatste zijn handen op de dak rand en duwde zichzelf omhoog. Zonder enige problemen was hij op het dak geraakt. Vanaf het schuurtje was het een koud kunstje op het dak van het buurhuis te klimmen, en via daar kon hij zo op het balkon van hun pand springen. Of beter gezegd van het pand dat straks van hen zou zijn. Lenig klom hij op het dak, het was niet eens nodig een aanloop te nemen. Rustig liep hij over het dak tot hij voor het balkon stond, al hoe wel er voor was niet het goede woord. Het wat twee meter lager dan waar hij stond, de afstand tussen het balkon en het dak was één meter. De afstand tussen de twee huizen precies drie en half. Zonder te aarzelen zette hij zich af, lande met zijn beide voeten op het balkon. Zonder te aarzelen schopte hij tegen de houten deur, het verroeste slot gaf direct mee en de deur vloog open. Met een zelf voldane grijns stapte Nick het huis binnen. Hij liet één van de banden van zijn zwarte rugtas van zijn schouder glijden, zodat hij een zaklamp uit de tas kon vissen. Het was te hopen dat er batterijen in zaten, hij had het ding gevonden bij de receptie en het leek hem dat die het niet zouden missen. Nadat hij zijn rugtas weer had gesloten, knipte hij de zaklamp aan. Liet de lichtbundel door de kamer gaan, behalve enkele spinnen webben was er niks te vinden. Nadat hij elke kamer had geïnspecteerd kwam hij tot de conclusie dat dit voor de gehele bovenverdieping gold, rustig daalde hij de trap af. De treden kraakte onder zijn voeten. Maar niet zo hard dat het zorgwekkend werd, nee de trap kon hem makkelijk houden. De hal was evenals de bovenverdieping leeg, er stond niks. Maar achter de eerste deur die aan de hal grensde trof hij een gemeubileerde kamer aan. Er stond een oude bank, met daarvoor een eikenhouten tafeltje waarvan een van de poten was vervangen door een stapel stoffige boeken. Ook stonden er twee stoelen en lag er een smoezelig tapijt op de grond. Tegen de muur stond een zwarte kast, waarin een groot aantal boeken stond. Nick liet de kamer voor wat het was en liep de gang weer in, om de volgende kamer te bekijken. Tegenover de woonkamer, althans Nick vermoede dat de kamer waar hij zojuist in had gestaan de woonkamer was, was de wc. Daarnaast was nog één deur, waarachter de kuiken lag. Nick liep naar de wasbak en draaide de kraan open, het verbaasde hem niet dat er geen water uit kwam. Evenals de stroom was het water afgesloten. Er hingen enkele kastjes boven het aanrecht, maar buiten dat was ook deze kamer leeg. De woonkamer was de enige kamer die niet leeg gehaald was. Maar dat was geen probleem, het was al een meevaller dat er überhaupt meubels in het huis stonden. De meeste panden waren helemaal leeg gehaald. Nadat hij terug was gelopen naar de woonkamer, zette hij zijn tas op de grond. Hij viste er een fles Bacardi uit en zette die op de tafel, die verassend stabiel was. Vervolgens liet hij zich op de bank vallen, waar een wolk stof van af kwam. Uit zijn broekzak viste hij zijn mobiel, eerst de andere maar eens sms’en. Hé, heb een pand voor ons gevonden: Royal Mile Street 27. Nick. Het eerste sms’je, verstuurde hij naar Esther degene die Die Hard op had gericht. Hé, heb een pand voor ons gevonden: Royal Mile Street 27. Ik ben die Italiaan, voor het geval je niet weet wie ik ben. Nick. Het tweede sms’je was gericht aan de Jimmy, de jongen wiens naam hij onlangs van Esther had gehoord. Het was degene met wie hij de vorige keer in het Italiaans had staan bekvechten. Hij wist niet zo goed wat hij van de jongen moest denken, maar het beeld wat hij nu van hem had was niet positief. Jimmy leek hem nogal een meeloper, en hij had het niet zo op mensen die zelf niet nadachten. Hé, hoorde dat je bij Die hard bent gekomen. Heb een pand voor ons gevonden: Royal Mile Street 27. Nick. Het laatst sms’je was voor Christian, gister had hij een sms’je van Esther gekregen waarin stond dat die lid was geworden van de groep. Hij was wel benieuwd naar de jongen, hopelijk was die niet zoals Jimmy. Tot nu toe was er niemand in de groep die Nick echt mocht, Esther en Jimmy hadden het een beetje bij hem verpest door onschuldige neer te steken. Maar ja, misschien dat dat nog veranderde. Niemand was perfect. Verveeld liet Nick het lichtbundel door de kamer dwalen, zijn blik viel op een oude openhaard waarnaast een mand stond met hout blokken er in. Een grijns verscheen op zijn gezicht, hij duwde zich overeind houtblokken in de openhaard te gooien. Met een beetje geluk hadden ze straks licht. Hij viste zijn aansteker uit zijn broekzak, hij rookte niet maar zo’n ding was altijd handig. Voor een moment aarzelde hij, waarna hij zich recht stelde en naar de boekenkast liep. Hij trok er een willekeurig boek uit en liep er mee terug naar de openhaard, scheurde er enkele bladzijden uit en gooide die bij het hout. Het papier vatte vrijwel direct vlam toen hij het vlammetje van zijn aansteker er bij hield, tevreden liep hij naar de bank en liet zich er op zakken. Zijn ogen richtte hij op het smeulende hout, zo nu en dan waren er enkele kleine vlammen te zien. De kamer werd gehuld in een oranje gloed, en aangezien de zaklamp nu overbodig was zette hij hem uit. Nu alleen nog wachtte op de andere.

[Only Die Hard leden.]

- Damm zo lange tekst kan ik niet halen. lijd aan een heel erge inspi loosheid -

Jimmy zat thuis lekker aan een pilsje toen hij zijn mobiel af hoorde gaan. Gestoord keek hij even op zijn mobiel, bij het zien van een onbekend nummer keek hij toch even het smsje in. Hé, heb een pand voor ons gevonden: Royal Mile Street 27. Ik ben die Italiaan, voor het geval je niet weet wie ik ben. Nick. Stond er in het berichtje geschreven. Damm hoe komt die jongen aan zijn nummer dacht hij, blijkbaar heeft Esther die gegeven. Nu wist hij wel tenminste de naam van die Italiaan, de blonde jongen waar hij mee heeft staan te bek vechten in het Italiaans in het ‘slachthuis’ zoals Esther het noemde. Eigenlijk was Jimmy wel blij dat ze een nieuwe schuilplek hadden, dat huis van Esther ging hij no way meer in. Het beeld van de opengereten mensen kwam weer voor zijn ogen, even knipperde hij met zijn ogen en concentreerde zich weer op het smsje. Royal Mile street, ergens kwam het bekend voor. Maar als hij de weg nou echt zou weten, hij zou het maar uit moeten vogelen en anders bestond er ook nog zoiets als een tomtom die op zijn mobiel stond.

Zoals gewoonlijk had Jimmy zijn joggingbroek op zijn kruis hangen en zijn petje op zijn hoofd. Lopend door de smalle straatjes op zoek naar Royal Mile street. Tot nu toe was hij goed gelopen dat wist hij zeker, maar nu veder wist hij niet meer. Hij keek even om zich heen en keek op een naam bordje. Het was blijkbaar al hier, Jimmy had verwacht dat het nog veder was. Hij liep een paar huisjes af, de meesten huisjes zagen er afgelegen uit en oud. Dit kwam goed uit , niet dat hij verwachte dat hier echt politie of ander mensen langs kwamen. Hij telde de huisjes tot hij bij 27 was. Een huisje met een balkon. Het was niet echt een huis waar je vrijwillig in zou gaan wonen maar het was perfect om te kraken. Het viel hem op dat de voordeur nog niet gekraakt was, zou hij de enigste zijn. Nee, nick zou er ook moeten zijn want anders had hij hem niet gesmst. De voordeur moest dus blijkbaar dicht blijven wat ook wel begrijpelijk was, anders kon iedereen er in. Dan maar via het balkon, als Nick het kan kon hij het vast ook. Hij liep een inmiddels pikkendonker steegje in en liet zijn ogen even wennen. Toen zijn ogen eindelijk weer wat silhouetten oppikte viel hem het schuurtje op, zo is hij dus binnen gekomen. Het schuurtje was op 2 meter hoogte, niet echt een probleem toch? Jimmy nam een aanloop en haalde het niet om op het schuurtje tekomen, terwijl hij zijn hand wat had geschaafd. En nu, waar nu heen. Hij draaide zich om en zag het dak van de buren nu makkelijk bereikbaar was. Via het schuurtje klom hij op het dak, waarna hij vervolgens weer op het balkon sprong. Hij kwam helaas niet zo zacht neer als hij verwachten, als Nick beneden zou zijn had hij wel wat gebonk gehoord. Jimmy liep dood gewoon het gebouw in net alsof hij altijd zo binnen kwam. Hij keek de kamer rond, die helemaal leeg was. Tja wat verwacht je van een leegstaand huis. Deze kamer moest hij dus niet hebben. Bij de trap aangekomen twijfelde Jimmy even, zou er al iemand zijn. Achwat anders was hij de eerste kon hij tenminste het huis even inspecteren. Zachtjes liep hij de trap af, gelukkig kraakte hij niet zo als in het huisje van Esthers oom. De eerste deur die je tegen kwam als je de trap af liep stond open. Nou deze dan maar eerst he dacht Jimmy. Zachtjes opende hij de deur en zag Nick zitten toen hij de kamer in liep. Shit hij was dus de enigste samen met Nick. Niet dat hij bang was voor Nick maar Nick en hij waren nou niet echt ‘Best friend’. Jimmy liep naar Nick toe en het knapperen van het vuur in de openhaard viel hem toen pas op. Even staarde hij naar de vlammen en zei “Ey”. Veder zei hij niets, wat moest hij die gast vertellen. Hij ging aan de andere kant van de stoffige bank zitten. Hij haalde een pakje sigaretten uit zijn zak, hij had zich zelf voorgenomen om nooit te roken maar deze belofte heeft hij zich niet aan kunnen houden. Hij haalde een pakje sigaretten uit zijn zak, hij had zich zelf voorgenomen om nooit te roken maar deze belofte heeft hij zich niet aan kunnen houden. Hij haalde een Zippo te voorschijn terwijl hij er een aanstak vroeg hij “Vind je het erg als ik…”. Niet dat hij zou stoppen als hij ja zei, dan moest hij maar een raam open zetten.

De vlammen zorgde ervoor dat de kamer in een oranje gloed gehuld werd, het knapperen van het vuur had iets vertrouwd. Al had hij nog nooit eerder een openhaard in zijn huis gehad, nee in dat opzicht was dit pand toch een stuk luxer dan de vorige waarin hij had gewoond. Maar over het algemeen waren de huizen hier er beter in toe, dan die in de achterbuurt van Palermo. Waar sommige huizen gewoon delen van hun muur miste, althans in de straat waarin hij de laatste vier maanden had gewoond was dit het geval geweest. Nick liet zich weg zakken in de kussens, staarde naar de Bacardi fles die voor hem op tafel stond. Hij had hem een paar uur geleden gehaald, de winkeliers hier waren al even dom als die in Italië. Niemand had het in de gaten als je een fles of twee in je tas stopte, zonder enige problemen kon je er de winkel mee uit lopen. Hij boog zich naar voren en pakte de fles van tafel, waarna hij zijn mes trok en hiermee de dop los maakte. De dop legde hij op het houten tafel blad, zijn mes stopte hij weer terug in zijn riem. Vervolgens zette hij de fles aan zijn lippen, nam een grote slok van het zoete spul. Voelde het lichtjes branden in zijn keel, heerlijk. Na nog twee slokken te hebben genomen zette hij de fles terug op tafel, het was beter als hij ook nog wat voor straks over hield. Misschien dat de andere ook nog wat wouden. Op zich had hij twee flessen bij zich, maar zelf kon hij aardig wat op. Het was niet zo dat hij dagelijks een fles achterover sloeg, maar hij hield wel van een sterk drankje. Kon ook aardig wat op, alvorens hij dronken werd. Hoelang zou het nog duren voor de andere kwamen? Zou er überhaupt wel iemand komen, of zat hij hier straks de rest van de avond alleen? Een harde bonk deed hem opkijken, kennelijk had er iemand besloten te komen. Iemand die niet erg van daken af sprong zo te horen, anders had die waarschijnlijk wel een zachtere landing gemaakt. Nick grijnsde onwillekeurig, hij moest de deur zo maar eens open doen anders kwamen er straks nog ongelukken. Zelf had hij het balkon genomen omdat hij anders het slot van buiten had moeten forceren, wat inhield dat het daarna niet meer bruikbaar was. Maar nu kon hij van binnen gewoon de deur openen, zonder het slot te verpesten. Hij vroeg zich af waarom degen die zonet het huis binnen was gekomen niet gewoon aan had geklopt. Het was toch bekend dat hij hier was, of zou het niet iemand van Die hard zijn? Op dat moment ging de deur open en kwam Jimmy de kamer binnen lopen. Evenals de vorige keer dat Nick de jongen had ontmoet, droeg deze een petje dat er voor zorgde dat zijn gezicht verscholen ging in de schaduw. Gezellig, waarom moest nou juist hij als eerst komen? Nick had het niet zo op de jongen, hij vond hem nog al een mee loper. En tot nu toe had de jongen nog niets gedaan wat er voor had gezorgd dat Nick van gedachten was veranderd. “Hé.” zei hij, waarna hij de fles Bacardi van de tafel pakte en er een paar slokken van nam. “Als je wilt.” zei hij tegen Jimmy, waarna hij de fles op tafel zette. “Je had trouwens ook kunnen kloppen.” zei hij. “Dan had ik deur geopend. Want aan je landing te horen had je net zo goed naast het balkon kunnen springen.” zei Nick lichtjes spottend, een kleine grijns stond op zijn gezicht. Jimmy had onderhand een pakje sigaretten en een aansteker uit zijn broekzak gevist, kennelijk rookte de jongen. “Ga gerust je gang, waarom vraag je het eigenlijk? Je had het toch wel gedaan als ik had gezegd dat ik het niet wou hebben?” merkte hij droogjes op. De rook lucht zou waarschijnlijk wel een tijdje in het pand blijven hangen, aangezien alle ramen gebarricadeerd waren. Maar dat gold ook voor de rook lucht van de openhaard. Veel kon het Nick niet schelen, hij was gewend aan de sigaretten lucht. Het merendeel van zijn vrienden rookte, en met hem had hij samen jaren lang in een huis gewoond. “Ik ga de deur even op een kier zetten, dan hoeven de andere niet van het dak af te springen.” zei hij, waarna hij overeind veerde en de kamer uit liep. Waarschijnlijk zouden er op dit tijdstip weinig mensen op het idee komen een pand in te lopen waarvan de deur op een kier stond, tenzij ze wisten wat ze daar binnen konden verwachten. Het slot was van binnen vrij simpel te openen, je had er geen eens een sleutel voor nodig het enige wat je hoefde te doen was een schuifje op zij duwen en dan de deurklink omlaag drukken. Nadat hij de deur had geopend liet hij zijn blik zoekend door de tuin dwalen, waarna hij een tak uit het hoge gras pakte en deze tussen de kier legde. Vervolgens liep hij terug naar de woonkamer, pakte de Bacardi fles en liet zich weer op de bank zakken.

De zee.. IJzig koud, maar toch vloeiend over het strand heen. Een windje vloog voorbij, maar ze voelde er niks van, behalve dat haar rode haar wat zachtjes meewapperde. Ze stond daar maar, te kijken naar het uitzichtloze blauwe water. Op een of andere manier trok het haar aan, de golven die omhoog krabbelden en zich vervolgens weer neersloegen. Misschien dat het kwam omdat ze vroeger vaak met haar vader naar het strand ging, in Venice. Venice Beach, ook een geliefd strand door toeristen. Maar daar trok ze zich vroeger niks van aan, het strand was groot. Groot genoeg voor duizenden mensen. De fijnste herinnering die ze aan het strand was overgehouden was dat Jason haar vaak in het water omhoog gooide en weer opving. Toen was ze natuurlijk nog ontzettend klein, halverwege haar vijfde jaar. Maar toch had iets fijns, iets leuks. Herinneringen waren zeldzaam, iets moois die niemand anders van je kon wegnemen.

Iets trilde in haar broekzak, haar mobiel. Een niet al te bekend apparaat, maar toch dat het wel goed deed. Een Nokia. Afthans maar was wel één van de beste merken. Esther haalde hem eruit en unblokkeerde het scherm. Een sms'je. Toch iets wat niet elke dag binnenkwam. Waarschijnlijk zou het wel belangrijk zijn. Misschien één van de drugsdealers. Ach, wat maakte het uit. Ze veegde wat roodharige plukken uit haar gezicht zodat ze kon zien van wie het was en wat er voor informatie in het berichtje stond. 'Hé, heb een pand voor ons gevonden: Royal Mile Street 27. Nick.' Aha. Deze keer had Nick het dus gedaan. Blijkbaar had hij niet genoeg geduld. Misschien dat ze onderweg nog even een paar spuitbusjes kon scoren bij een goedkope winkel, waarschijnlijk de Action of iets. Nogmaals las ze de korte maar krachtige tekst en dacht na. Royal Mile Street. Het kwam haar bekend voor, maar het klonk niet als één van de bekendste en rijkste straten. En evengoed zou Nick wel goed bij zijn hoofd zijn dat hij niet zo'n rijkelui huis had gekraakt. Het zou vast wel, zoals het afschuwelijke huis wat zij van haar oom had gekregen, een huis zijn in een afgelegen buurt. Ondertussen dat ze in gedachten was, met haar mobiel nog steeds in haar hand, liep ze naar een 'uitgang' trapje van het strand. In de richting naar het stadscentrum.

Ha, die vrouw was dom geweest. Ze had haar tas gewoon open laten staan, zodat zij haar portemonnee gemakkelijk en toch onzichtbaar uit haar tas had kunnen vissen. Daardoor had ze wat geld gescoord. Niet veel, maar genoeg om wat spuitbussen te bemachtigen. Zeker genoeg. Twintig dollar in totaal, één briefje van tien en voor de rest losse munten. Waarna ze de portefeuille ongezien in een prullenbak had gedumpt. Daar was ze ook weer vanaf. Meteen was ze naar een goedkope winkel, waarvan ze zeker wist dat die waardevolle, maar toch geen dure, spullen verkocht. Daar had ze een stuk of tien verschillende kleuren graffiti busjes gekocht en meegenomen in een oude rugzak, gejat van de jongen die achter de kassa stond en niet slim zijn tas bij de ingang had laten staan. Wat er allemaal in zat had ze nog niet bekeken, maar ze had wel snel genoeg de spuitbussen erin gestopt en weggerend. De jongen had het waarschijnlijk niet gemerkt, aangezien ze geen geschreeuw of gevloek had gehoord. Ja, wat een grap. In gedachten met een grijns op haar gezicht en de rugzak over één schouder, liep ze naar de straat waar ze heen moest. Royal Mile Street 27, wist ze uit haar hoofd. Wat zwakbelichte lantaarnpalen beschenen net aan de huisnummers. Drieëntwintig, vierentwintig, vijfentwintig, zesentwintig. En voila, nummer zevenentwintig. De deur stond op een kleine kier, zag ze wanneer ze dichterbij kwam. Een tak bevestigde dat dat zo was, aangezien die er tussen lag. Ze opende de deur en liet hem vanzelf weer dichtvallen, wanneer hij met een kleine bonk weer tegen de tak aankwam. De eerste en de beste deur die open stond in het huis, in die kamer ging ze binnen en zag dat er al twee jongens aanwezig waren. De openhaard was aangestoken, waarbij ze dacht door de blonde jongen, Nick. Jimmy was er ook al, ze herkende hem duidelijk door de pet die hij elke keer ophad wanneer ze hem weer zag. ''Hee,'' begroette ze beide met een plezierig, klein grijnsje op haar gezicht, en plofte daarna de rugzak neer naast de tafel met de twee drankflessen.

Christian zat in de stad, het was een plek waar hij de laatste tijd nogal vaak zat. De jongen had de laatste dagen veel gedaan, hij was gaan trainen meerdere malen per dag, hij had een gevecht meegemaakt met een of andere gast die dacht dat hij het was, waardoor hij nu een kleine wonde vlak naast zijn oog had, veroorzaakt door een boksbeugel welliswaar maar ja. Om die wonde maar te verbergen had de jongen een zwarte zonnebril op, aangezien het toch mooi weer was zouden mensen ook geen vragen stellen dus dat was iets goed aan de zon. Een meisje met lichte blonde haren liep aan zijn arm verder mee naar een bankje. De jongen had een outfit aan die perfect bij hem paste, de zonnebril paste er ook goed bij dus daar had hij geluk mee. Rustig zette hij zich neer en keek even naar de zwarte schoenen die hij aan had en deed de flap er goed van, meestal was hij vrij stijlvol gekleed en dit was vandaag ook weer het geval met zijn zwarte leren jack, en dan het bruin/rode shirt. Zijn broek was gewoon zwarte jeans, alles paste in het plaatje en was op de een of andere manier wel verbonden met elkaar. Plots voelde hij zijn mobiel in zijn zak trillen, deze viste hij er meteen uit en keek vervolgens naar de afzender. Een onbekend nummer. Wel stond er een naam bij, ene Nick, en het had te maken met Die Hard. Oke, de date was dus afgelopen. Kort drukte hij haar een kus op haar wang en sprong vervolgens weer overeind en wandelde rustig naar een van de straten en sloeg daar in.

In de straat stuitte hij plots op een aantal mensen die hem gewoon aanstaarden. Met een grijns liep hij op hen af en nam wat aan toen deze het uitstaken naar hem. Het was een kleine 500 dollar die hij verdiend had door wat personen te gaan misleiden. Kort knikte hij en wandelde vervolgens weer verder richting het adres wat in de sms had gestaan. Het was voor het eerst dat hij de groep zag, ergens was hij benieuwd met hoeveel ze waren, wat hij van haar uitleg mocht geloven niet veel maar ja dat zou hij zo meteen wel gaan zien. De zon die op zijn rug viel, liet het leer wat glanzen en het werd ook warm, maar hij had geen zin om die weer uit te gaan trekken. Wetende dat hij het zo meteen toch weer zou aantrekken. Uiteindelijk kwam de jongen aan bij het huis, kort keek hij er even naar. Het was niet gek groot, maar ook niet klein, dus ergens perfect voor een vereniging. Rustig wandelde hij naar de deur en deed die met gemak open. Meteen viel de geur van iets dat brandde hem op, dus hij besloot die geur dan maar meteen te volgen en wandelde op zijn gemak de kamer in. Er zaten drie mensen, een blonde knul, dan eentje met een pet op. En tot slot zat daar Esther. Kort knikte hij naar haar en keek de andere twee even onderzoekend aan. De blonde jongen had iets weg van een Italiaan, mooi dan had hij misschien een landgenoot. De andere zag hem er op de een of andere manier maar een raar type aan, maar ja. ‘Hé, ik ben Christian.’ Stelde hij zich kort voor aan de twee jongens. Hierna wandelde hij naar de kant waar een muur stond en leunde daar vrij nonchalant tegen.

Late reactie ^^

Toen er een gepimpte auto voorbij kwam zoeven wist Chloe zeker dat er een 'macho' gast in zou gaan zitten. Chloe had een leren vest aan die heel goed kleurde bij haar skinny jeans. Zelf droeg Chloe nooit graag van die broeken, maar vandaag was het een belangrijke dag voor haar. Ze zou de Die Hard leden ontmoeten. Ze was er niet zo enthousiast of zenuwachtig voor. Het maakte haar zo weinig uit wat ze van haar vonden. Nee, dat interesseerde haar gewoon niet. Ze bekleedde haar gezicht nooit vol make-up of mascara en die onnozele kut dingen. Misschien soms eens een dikke rode stift over haar lippen duwen vond ze wel eens oké. Dat had ze deze keer maar eens op gedaan. Niet voor de Die Hard leden, maar gewoon, omdat ze dat zelf wilde. Haar 'plaatje' was nu eigenlijk wel naar haar stijl gegaan, maar verder deed ze niets met haar face.

Nu ze wat minder met haar uiterlijk bezig was ging ze op de auto af. Eerst stapten er vele opgetutte meiden de auto uitgehold. Als laatste een jongen van 26. Ronde ze zijn leeftijd toch af. Hij was aan het kauwgum. Overduidelijk. Ze keek strak naar de blonde trutten. Die hadden haar al opgemerkt. "Hé, schat. Wat sta je daar nou te staan, ga je niet mee, we stoppen nou eenmaal voor jou?" Zei de jongen. Chloe liet een spottende lach duidelijk horen. Wat dacht die loser wel? Toen ze gedaan had met het uitlachen van het groepje debielen trok ze haar wenkbrauwen op. Chloe liep tot vlak voor hem. "Nog liever met een varken." En ik drukte mijn voet kei hard tegen zijn kruis en liep triomfantelijk weg. De bende meisjes gingen zo vlug mogelijk naar de jongen om hem te troosten, ja, dat had hij wel nodig. Chloe hoorde hem nog kreten van pijn. Dat sierde een grijns op haar lippen. No, no, no boy can take me. Dacht ze en liep met haar handen in haar zakken weg. Om de hoek kwam ze bij een niet klein maar ook niet groot pand. Dit was waar ze zou moeten zijn. Haar ontmoeting met Esther ging niet helemaal hoe zij had gedacht maar het was beter dan niets. Zonder enige twijfel duwde ze de versleten deur open en al meteen verschijnde er gezichten. Waaronder een blonde, een gangster, ging ze er maar even van maken. Nog een ander type, een soort Italiaan, zeg maar. En als laatste bleef natuurlijk Esther over. De Die Hard leden hadden allemaal duidelijk een reden om bij de groep te horen, dat kon je zelf als zien. Ze bleef gewoon even staan en ging ook niet vlug van plaats veranderen. Ze keek een lange tijd naar Esther en keek toen naar de andere drie. "Chloe is de naam." Ze had geen zin om alles over haar te gaan vertellen. Ze moesten zelf maar met een gesprek beginnen. Tot nu toe was ze nog niet zo hallo met de leden. Daarvoor zou Chloe ze eerst beter voor moeten leren kennen. Maar volgens haar zou dat niet meer zo langs duren. Haar blik viel even op het kamertje. Het was versleten, géén luxe. Maar dat maakte haar niet ontgoocheld, maar juist relaxed. In een luxe huis voelde ze zich nooit welkom, het was daar veel te.. luxe. Dus was het, één en al boring daar. In dit krot kon je je misschien nog gaan amuseren. "Ik ben iets te laat." Zei ze emotieloos en plaatste zich een stapje weg van de deur en leunde tegen de donkergroene maar versleten muur. Chloe keek naar het platfond. Was het nu grijs?

Nick zette de fles aan zijn lippen, goot een flinke scheut naar binnen. Hij voelde de alcohol in zijn keel branden, heerlijk dat spul. Als je maar genoeg op had vergat je alles, ergens snapte hij ook wel dat zijn moeder aan de drugs was gegaan. Zover hij wist had ze geen prettige jeugd gehad, al was dit iets wat gold voor de meeste mensen in zijn buurt. Ze had hem nooit veel verteld over vroeger, ze had hem überhaupt bar weinig verteld. Wanneer ze tegen hem had gesproken, had ze meestal iets nodig. En hij moest er voor zorgen dat ze dat iets kreeg. Vroeger was hij bang voor haar geweest, zoals ze hem aan kon kijken met die donkerbruine ogen van haar die op dergelijke momenten zwart leken. Haar snerende stem, en haar scherpe nagels die zich diep in zijn huid boorde. Maar ze had er niks aan kunnen doen, nee het kwam door die troep. Die troep die haar lichaam had vergift, haar geest had verpest. Hij had zich wel eens afgevraagd hoe het zou zijn geweest als ze geen junk was, maar hij kon haar zich niet anders voorstellen. Zolang hij haar kende was ze al verslaafd, minstens drie jaar voor zijn geboorte was ze al aan de drugs geraakt. Dat betekende dat ze hooguit achttien was geweest, misschien zelfs jonger. Waarschijnlijk jonger. Het was niet ongewoon waar hij vandaar kwam, daar waren genoeg junks. Daar keek niemand vreemd op als die een spuit op de grond zag liggen, de meeste mensen zagen het niet eens. Enkel toeristen, maar die bleven meestal ver bij de straten die tot de achterbuurt behoorde. Al was het onmogelijk om alle junks te ontwijken, regelmatig liepen ze door het park op zoek naar drugs, opzoek naar geld. De meeste waren ervaren zakkenrollers, hij zelf ook. Al was hij niet aan de drugs, eerder had hij het gedaan om heroïne voor zijn moeder te kunnen komen. Later vooral om Angel en zichzelf te kunnen onderhouden. Nu, rolde hij nog altijd met die rede en misschien ook een beetje voor de kick. Hij kon niet langer ontkennen dat stelen hem een kick gaf, maar naast dat was het ook een gewoonte en het was vreemd niet te doen wat je normaal wel altijd deed. Een bekende stem trok hem uit zijn gedachten, er stond een klein plezierig grijnsje op Esther’s gezicht. “Hé ginger.” begroette hij haar, ook op zijn gezicht was een grijns verschenen. Nog altijd wist hij niet precies wat hij van het roodharige meisje moest vinden, maar iets in haar zorgde ervoor dat hij haar wel mocht. Al snapte hij haar actie in het vorige clubhuis nog steeds niet, de actie had er voor gezorgd dat hij weinig respect voor haar had. Net als zij weinig respect had gehad voor de man die ze vermoorde. Nick nam eens lok van de Bacardi, waarna hij deze weer op de tafel zette. “Als je wilt mag je pakken.” zei hij, kort knikte hij in de richting van de twee flessen op het houten tafelblad. Hij was wel benieuwd naar wie er zouden komen, van Esther had hij iets gehoord over Christian, Chloe en ene Mac. Maar of ze vandaag alle drie zouden komen betwijfelde hij. Op dat moment kwam er een jongen de kamer in lopen, dat moest Christian wel zijn. De jongen had iets Italiaans over zich, en zijn accent bevestigde Nick’s vermoede. Nick grijnsde onwillekeurig, mooi hij had dus een land genoot. “Hé, ik ben Nick.” zei hij, ook hij had een accent wat welles waar iets afweek van het ‘standaard’ Italiaanse accent. Iets wat kwam doordat Sicilië een eigen dialect had, hierdoor sprak hij ook als hij gewoon Italiaans sprak met een licht accent. Nog voor hij verder iets kon zeggen kwam er een meisje de kamer in lopen. Ze zag er niet verkeerd uit, maar was totaal niet zijn type. Nee, als hij haar tegen zou komen in een club zou hij haar waarschijnlijk niet aan spreken. Ze stelde zich voor als Chloe, wat betekende dat Mac de enige was die nog ontbrak. “Hey.” zei hij, kort grijnsde hij naar haar. “Ik ben Nick.” Vervolgde hij. Waarna hij zijn blik over de leden liet glijden. Wat uiterlijk betrof was Jimmy toch het opvallendst, met zijn broeken die abnormaal laag hingen en zijn typerende petje. De andere zagen er alle drie wat normaler uit, zouden niet zo snel opvallen als Jimmy dat deed. Al hoewel Esther viel wel snel op al kwam dit meer door haar vuur rode haar. De woorden van Chloe zorgde ervoor dat hij zijn blik voor een moment op haar liet rustte. “Je bent niet te laat hoor, er was niet echt een tijd of zo. Bovendien moet er nog iemand komen. Of niet?” zei Nick, de laatste woorden waren voor Esther bedoeld. Voor een moment keek hij het roodharige meisje vragend aan.

Ah, het Die Hard clubje was bijna compleet. Nog één iemand miste nog, Mac. Die meid was dan ook meestal te laat. En ze wist dat Esther nooit de behoefte had om te wachten en er zich er flink aan kon irriteren. In ieder geval, de gewenste clubleden waren er. ''Nou, hartelijk welkom, Christian en Chloe,'' zei ze op haar eigen sarcastische, maar o-zo hartstochtelijke manier. Ze wierp een blik naar de twee vaste clubleden, Jimmy en Nick. Vervolgens wierp ze een blik naar de twee flessen die op tafel stonden. Ze liep er naartoe, maar nam er niets van. Mac zou nu toch ongeveer wel moeten komen, of niet soms? De tijd had ze gemeld in het smsje. Of had die blonde meid wéér zoals gewoonlijk haar mobiel uitstaan? Achja, ze moest maar zien. Ze kon later wel binnenstromen. 'Je bent niet te laat hoor, er was niet echt een tijd of zo. Bovendien moet er nog iemand komen. Of niet?' De woorden dreunden in haar oren, wat nog zachtjes nagalmde in het kale pand. ''Hmm, kan best. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe laat die tut komt,'' zei ze met haar ogen op de deuropening gericht, alsof ze verwachte dat ze elk moment binnen kon komen lopen. ''Maargoed, ik wil niet gelijk overhaasten. Maar ik heb wat spuitbussen bij me, zodat we deze plaats de 'onze' kunnen maken,'' ging ze verder met haar korte uitleg. Voorzichtig plaatste ze haar kont op een leuning van de bank, waarop verder haar gewicht en vouwde haar armen weer in elkaar. Het rook hier stoffig, oud, niet gebruikt. Al vond ze het raar dat er nog wel meubels stonden, nouja in deze kamer dan. In de rest was ze nog niet geweest. ''Heb je dit huis al onderzocht?'' Vroeg ze naar de blonde jongen, Nick. Waarbij ze hem ook aan keek. Hierbij bedoelde ze vooral op het vorige voorval. ''Achja, voor als jullie het niet erg vinden, ik ben even buiten, roken,'' zei ze in het algemeen, waarbij ze toch wel een beetje doelde op Chloe. Gewoon even praten. Ze wenkte haar, hoopte dat ze haar naar buiten zou volgen. Ze stond op van de bank, liep door de deuropening, trok aan de deurklink van de voordeur en stapte naar buiten.
Esther pakte uit haar rechter broekzak een pakje sigaretten en stak er daarvan ééntje op met haar speciale aansteker, met een skelettenkop erop gegraveerd.

[Sorry voor de late post. Maar we missen nog een clublid, en daarmee bedoel ik te zeggen dat vanaf de dag dat de laatste post is gepost (in dit geval Chloe dus op donderdag 7 april), er een week tussen kan zitten, voordat de andere kan posten. Dus dan heb je nog even de tijd, maar als je na een week nog niet hebt gepost, dan heb je vrijwel de kans dat er een ander gaat posten, dus dan heb je tevens meer lees- en typwerk. Misschien beetje rommelig kort samengevat, maar dat is de uitleg van deze late post ]

Chloe bestuurde het clubhuis. Het was niet echt modern of zo, maar dat had ze ook niet nodig. Hadden zé niet nodig. Chloe knikte naar de blonde jongen, die zich voorstelde als Nick. De rest van de die-hard leden hun namen moesten nog aan bot komen. Chloe dacht aan haar vorige vriendje, Martin. Hij was aardig. Té aardig, en hij behandelde haar als zijn vrouw, waar hij mee getrouwd was enzo. Op een dag, toen we alleen waren, had hij Chloe gekust, en dat was de druppel. Ze had hem per total geslagen. Ze ontdekte toen hoe sterk ze eigenlijk in haar lichaam zat, hoe lang ze had stil gezeten. Hoe lang ze aardig was geweest. Tegen de muur had ze hem gedrukt en dan op de koffietafel gegooid. Het voelde goed om je helemaal te laten gaan.. eigenlijk. Maar toen ze hoorde dat zijn nek gebroken was, was ze even bang of hij dat zou overleven. Maar die even duurde niet lang. Het aardig zijn bij Chloe bestond niet meer, ze ging nu verder met een ander leven, een béter leven. Wat ze had gedaan was al lang, lang geleden. Zo'n twee jaar terug? En nog steeds had ze er geen spijt van. Twee jaar lang was ze ook single geweest. Martin was haar éérste en láátste vriendje. Niemand zou haar ooit afpakken van haarzelf. Niemand zou tussen ons in kunnen komen. Ik en mij, puh, niemand moest iets van haar te weten komen als ze dat niet wou. Chloe had de behoefte om te roken, en die behoefte was nu érg verleidelijk. Gelukkig ging Esther ook even een sigaretje roken. Chloe was ook voor de sigaretten, sommige deden jointjes of pijpen, of weet zij veel. Maar Chloe nam gewoon een sigaret. Ze ging tegoei op haar twee benen staan en nam haar aansteker en sigaret uit haar zak en liep met Esther mee naar buiten. De buiten lucht deed even goed. Binnen was het ook niet slecht maar ze was even toe aan frisse lucht. Op haar aansteker stond er een bloedvlek op getekend, het was geen echt, het stond er gewoon op. Ze stook haar sigaret op en stook hem tussen haar wijs- en middelvinger. stopte hem in haar mond en blaasde er soms wat rook uit. In de verte stond de jongen wie ze een enorme klap in zijn kruis had gegeven.

Ik neem aan dat ik nu mág posten?

Jimmy was eerst als eenigste met Nick, eigenlijk baalde hij daar wel van. Hij voelde gewoon dat hij geen respect voor hem had, niet dat hij daar veel problemen mee had dat was hij wel gewend en zelf had hij het ook maar zelden voor iemand. Nick bood hem wat drank aan maar hij sloeg af hij zou vanavond met zijn ex gaan praten over de ouderschap van zijn dochterje, dan wou hij wel nuchter zijn. "No thanks" zei hij. Hij hoefde zich niet te verklaren voor hem. Gelukkig kwam Esther al snel binnen, ze plofte naast hem neer op de bank. "He, meis" zei hij. Het huis van Esther was een domper geweest, dit huis was wel stoffig en muf en kaal maar beter als dat. Hier lagen tenminste geen opgereten lijken. Na Esther was er nog een jongen binnen gekomen een vreemde voor hem, duidelijk wel een Italiaan. "Jimmy " stelde hij zich voor. Hij had niet echt de behoefde om veel aan het woord te zijn. Het was toch niet nuttig om wat te zeggen. En hij zou zich toch nog een paar keer moeten voorstellen, als hij het moest geloven kwamen er nog 2 meiden aan. Ook deze kende hij niet, het maakte hem niet uit het was nooit te laat om mensen te leren kennen. Even later kwam er een meisje binnen lopen die zich later voorstelde als Chloe, ze had blonde haren en een dikke rode lippenstift op. Dit meisje wou wel meer praten als de rest dat bleek tenminste aan het voorstellen en de woorden erna. "Jimmy" zei hij terwijl hij zijn hand even in een peace teken opstak, dit duurden enkele seconden maar wel te zien met het oog. Het te laat begreep hij niet hele maal hoe kon je te laat komen als er niet eens een tijd is afgesproken. Het viel Jimmy op dat Esther eigenlijk wel een creatief type was, nu wou ze het huis ook weer opfleuren met graffiti. Gelukkig kon Jimmy wel met die dingen over weg, dat heeft hij veel gedaan vroeger, met rap en graffiti verdiende je je respect. Niet zo als veel mensen dachten door mensen bang van je te laten worden, ja af en toe hielp het wel maar niet voor veel mensen. Esther ging buiten roken samen met Chloe, nu was hij dus alleen met de 2 ander jongens. Gezellig dacht hij de enigste die hij echt kon was Esther. "Is het goed als ik al begin met de muur? "vroeg hij nog voordat Esther naar buiten ging. Hij wachtte niet af op het antwoord van Esther, nu had hij een idee voor zich en anders was hij het kwijt. Stiekem had hij in de lessen af en toe wat zitten te schetsen, eindelijk had hij een goed beeld. Jimmy nam de tas met spuitbussen en liep naar de muur, hij pakte een zwarte spuitbus en begon met de schets.


De uiteindelijke doel maar dan met die hard erin

Iets na hem kwam er een meisje binnen, geheel onbekend voor hem maar goed. Christian keek hen allen even aan en snoof even. Dit was een perfecte groep, misschien niet het bepaalde soort mensen waarmee hij optrok, niet in de slechte manier, maar goed. De jongen waarvan hij de sms had gekregen stelde zich voor als Nick, en meteen hoorde hij een licht accent. Wel eens waar een van Sicilië, een plek waar hij ook vrij veel was omdat hij er familie had wonen. Hm, ergens moest hij toegeven dat hij het daar allemaal miste. Maar veel kon hij er toch niet meer aan veranderen, hij was nu hier en dat was het geen wat hij belangrijk vond. Het nu, niet het verleden. Hoewel hij er nog steeds over tobde dat hij zijn vriendin had moeten achterlaten. Meteen schudde hij zijn hoofd en keek even naar Nick. Hij knikte naar hem, als teken van eenbepaald soort respect dat hij bijna alleen gaf naar mede landgenoten. Er was nog een andere jongen en die stelde zich voor als Jimmy. Hij knikte naar hem en haalde zijn hand even vrij nonchalant door zijn haren. Esther kende hij al, daar glimlachte hij even naar. Voor haar had hij respect, de ontmoeting met haar was wat wrok verlopen maar goed, het andere meisje stelde zich voor als Chloë. Was dit de groep? Of kwamen er nog meer mensen? Ach, veel kon het hem niet schelen. Hij nam de cola aan die hij van Esther kreeg aangeboden en wende zich dan uiteindelijk tot Nick. 'Dus je bent van Sicilië?' Sprak hij kalm tegen de jongen en wandelde kalmpjes naar een van de zetels en plofte daarop neer. Het stof dat omhoog stof, deed hem even niezen, maar dat was dan ook omdat hij het niet gewend was dat het zo stoffig was. Kalmpjes opende hij het blikje en dronk er wat van op. Zijn blik ging even naar wat Jimmy aan het doen was. Het was raar hoe bendes zo verschillend konde zijn. Heel raar, hij had in een bende gezeten in zijn land die bende was veel hechter met elkaar dan deze groep. Maar misschien lag dat aan dat ze in Italië ook veel beter met elkaar omgingen dan dat het hier was.
[Flut]

Het was dus de bedoeling dat er nog een meisje kwam, dat zette hun leden aantal op zes. Wat betekende dat ze nog steeds minder mensen hadden dan Famous, de enige studentenvereniging die naast die van hen actief was. De laatste tijd had hij niet zo veel meer van Too Damned gehoord, al had hij kort geleden nog met Regina gesprokken. Ze was hem vreemd bekend voor gekomen, al was hij er vrij zeker van dat hij haar nooit eerder had gezien. Ach ja, hij zou het zich wel verbeeld hebben. Nick richtte zijn blik op Esther die vertelde dat ze de plaats eigen wou maken door graffiti op de muren te spuiten. Hij knikte, waarom ook niet? Het was niet zo dat de politie gaf om dit pand, en zich druk zou maken om een stelletje jongeren die de muren bekladde. “Tenzij je verf wilt verspillen aan een lelijke piece, kun je mij beter uit de buurt houden van die bussen.” zei hij met een grijns. Nee, graffiti spuiten was niet echt zijn ding. Hij had het wel eens geprobeerd, maar had er niet veel van gebakken. Het was net zoiets als tekenen, iets waar hij al even slecht in was. In tegen stelling tot zijn zusje, die zowel met een potlood als een spuitbus wonderbaarlijk goed over weg kon. Hij was meestal de gene die op wacht stond als zijn zusje of een van zijn vrienden ergens een piece zette waar wat strenger werd gecontroleerd. “Ja, alle kamers behalve deze is leeg. Het water en de stroom zijn hier uitgeschakeld, maar met een beetje geluk kunnen we wel wat stroom aftappen.” beantwoorde hij Esther’s vraag. Hij moest eerlijk zeggen dat hij meestal niet de gene was die dit deed, hij was altijd degene die zocht naar een geschikt pand en dit kraakte. Romeo zorgde er altijd voor de ze stroom en water hadden. Nick liet zijn blik over de leden van Die Hard glijden. De groep was zo anders dan de bende waarin hij jarenlang had gezeten, waarin hij nog steeds zat ondanks het feit dat hij duizenden kilometers van hen verwijderd was. Die mensen vertrouwde hij blindelings, hij vertrouwde hen zelfs zijn zusje toe. Iemand die hij geen van de mensen in deze kamer toe zou vertrouwen. Nee, de bende waarin hij had gezeten was veel hechter geweest dan deze groep. Nu kon je een bende ook moeilijk vergelijken met een studentenvereniging, al had deze wel degelijk veel weg van een bende. Maar toch. Kort keek hij naar Christian, het kon ook iets te maken met hun land. Over het algemeen gingen de mensen in Italië heel anders met elkaar om dan hier in Amerika. Hij beantwoorde het knikje van Christian met een zelfde soort knikje, waarschijnlijk zou hij het wel kunnen vinden met die jongen. Chloë en Esther gingen naar buiten om een sigaret te roken, iets waardoor ze met zijn drieën achter bleven. “Ja, van Palermo.” zei hij, nadat Christian hem had gevraagd of hij uit Sicilië kwam. “Uit welk deel van Italië kom jij dan?” vroeg hij.

Esther keek lichtjes verbaasd naar Chloe, die maar naar een bepaalde jongen bleef kijken. ''Ken je hem?'' Vroeg ze op normale toon, niet bepaald geïnteresseerd maar dat ze wel naar haar luisterde. Ze nam een haaltje van haar sigaret, waarvan ze de rook in kringetjes uitblies. Eén van haar favoriete bezigheden, kringetjes blazen voor de lol. Ja, ze herinnerde zich nog goed dat Ian laatst haar pakje sigaretten tot moes had gestampt op de grond in het Topanga State Park. God, wat was ze toen kwaad geworden. En ze was niet de enige, nee Ian was ook flink pissed off vanwege dat zij juist zijn mobieltje had gestolen. Zijn 'prachtige' Samsung Galaxy S. Wat een troep, wat moest je er in godsnaam mee. Alle mobieltjes deden hetzelfde, alleen sommige hadden dan toevallig iets van Apps of een of andere stomme camera. Nee, haar mobiel vond ze prima zat, voor zover het er op de nieuwste versies leek.
De jongen, waar Esther nu ook snel een blik op wierp, kwam blijkbaar deze kant op. Niet bepaald vrolijk. 'Whatthefuck, hee,' riep hij kwaad. Jezus, kregen we nu nog een zeikerd. Alsof ze tegenwoordig allemaal de pik op Die Hard hadden. En wat hadden zij hem misdaan? Of nouja, zij had hem tenslotte nog nooit gezien. Misschien Chloe dan, of een ander Die Hard lid. Maar het leek haar onwerkelijk dat nu, na ongeveer een uur, alle leerlingen of mensen van Santa Monica al wisten waar hun nieuwe clubhuis zat. Nee, dat was niet waar. ''Wat moet je?'' Zei ze kil, haar donkere ogen op de jongen richtend. Zijn handen waren tot vuisten gebald, in tegenstelling tot de hare. Zij had gewoon haar handen kalmpjes, rustend. Ze nam een laatste haaltje van haar sigaret, gooide vervolgens het kleine overige stompje voor de jongen zijn voeten neer en blies om het af te maken nog eens de rook in z'n gezicht. Ze stonden, met Chloe erbij, nog geen halve meter van elkaar af.
''Nou, wat moet je?'' Zei ze nogmaals, deze keer al wat geirriteerder. Nog steeds wachtte ze rustig af. De jongen hoefde maar één foute stap te maken, en hij ging eraan. Of hij nou wat gedaan had of niet, of hij nou iets duidelijk wou maken of niet. Het boeide haar niet. Hij had hier niets te zoeken, het was hun territorium nu.

Chloë lachtte. Maar niet overdreven. "Nee, ik ken hem niet. Maar min of meer toch wel." Chloë vertelde over het verhaal wat er onderweg naar hier was gebeurd. Erg om er over te praten vond ze niet, het was juist voldoening om nog eens over kakkerlakken te praten. Opeens werd hun gesprek gebroken door.. door.. hij! Chloë werd woest. Ze hoorde Esther geïriteerd brommen: wat moet je? Chloë zweeg en keek de jongen nadenkend aan. Het leek wel alsof die jongen zich niets van Esther aantrok. Chloë kon wel raden dat Esther daar niet mee kon leven. "Wat was dat nou?" Krijste hij tegen Chloë. Chloë bleef het relaxed staan en blies de rook weer uit. "Ik heb geen idee waar je het over hebt, mijn vriend." Zei ze rustig en stook een nieuwe sigaret op. Per dag rookte ze meestal meer als 16 sigaretten, ze was verslaafd maar ziek werd ze nooit. "Nou?" Vroeg hij verbaasd en woedender. "Ga je me dat nog uitleggen," vroeg hij. "Luister, ga ergens anders zitten lullen, maar ik heb hier geen zin in, wil je soms nog zo'n klap?" Vroeg ik uitdagend. Tot haar grootste verbazing deinsde hij achteruit toen Chloë een stap in zijn richting zette. Voldaan blies ze de rooklucht uit haar mond. Haar eerste sigaret was een mirakel geweest, ze kon er niets van. Tot ze het bleef proberen, en bleef proberen. Uiteindelijk werden zij en roken een mooi plaatje. Haar aandacht ging naar Esther. "Zoals ik al zei, hij stelt niets voor." De jongen keek Chloë met vuur in zijn ogen aan. "Ga nou, ik heb toch geen interesse," zei Chloë op den duur geërgerd. Hij bleef gewoon staan. "Manneke!" Schreeuwde ze en pakte zijn haar en trok het fel naar achteren. "Weg-wezen!" siste ze in zijn oor. Hij was helemaal van zijn stuk gebracht. Hij stapte weg, voor nog een beetje stoer te kunnen doen. Maar de rest van zijn vriendinnen vonden hem al lang een mietje. Nou.. die biatches moesten een weten. Voldaan blies Chloë opnieuw de vervuilende lucht uit haar neus en mond.

sorry korte post

Ongestoord begon Jimmy aan zijn graffiti tekening, hij begon eerst met een dunne kop en begon een schets te maken. Hij was helemaal geconsecreerd bezig en vergat dat er nog mensen om hem heen zaten, dat was altijd als hij zich uitleefde in zijn graffiti tekeningen of in rappen dan vergat hij alles en iedereen om zich heen. Hij hoorde niet eens dat Italiaan met Italiaan aan het praten was, zo was hij verdiept in zijn schets. Toen de schets af was begon hij met de achtergrond te maken. Dat was niet zo moeilijk gewoon helemaal zwart. Toen hij wat gestommel en gepraat van buiten af hoorde keek hij even op, maar wist dat hij vast toch niet nodig zou zijn als er iets aan de hand was. Esther kon goed voor zich zelf zorgen net zoals de rest van de Die Hard leden. Toen het zwarte klaar was moest hij even wachtte om het te laten drogen anders zou het misschien uitlopen als hij er nu over heen zou spuiten en dan kon hij weer een zwarte laag doen wat zonde was van de graffiti, dat spul was namelijk niet bepaald goedkoop. Hij liep zonder wat te zeggen naar buiten naar de meiden om een sigaretje op te steken. Hij zag Chloë boos iets tegen een jongen zeggen, zonder zich er echt druk om te maken ging hij tegen de muur leunen en stak zijn sigaret aan met zijn zippo. Hij nam een trekje en keek even naar wat er aan de hand was zonder zich er erg druk om te maken, die redde zich wel. Verveeld blies hij de rook weer uit.

______________________________________________________

Gemixte gevoelens vulden haar lichaam, verschrikkelijke emoties schreeuwden om aandacht. Zij schreeuwde om aandacht, maar wist even niet hoe ze daar mee om moest gaan. Aan de ene kant kon ze het wel uitschreeuwen van woede, maar de andere kant van haar vertelde dat ze gewoon een potje moet gaan zitten janken. Dat had een gevoelige, sterke reden, die ze niet aan iemand ging vertellen. Misschien, heel misschien Die Hard, ooit op een dag, maar niet nu. Nee niet vandaag. Vandaag was een soort van 'belangrijke' dag, want er had een onbekende jongen -voor haar dan- zich aangemeld om bij de studentenvereniging te mogen.
Bovendien was dat nog lang niet alles. Twee harde klappen kwamen daar nog boven op, negatieve klappen. Al wist ze dat ze dat zelf had gedaan. Ze had twee leden uit Die Hard gezet, met veel spijt, al had ze dat niet laten merken. Jimmy en Chloe hadden de groep moeten verlaten, omdat ze weinig initiatief toonden en ze weinig actief waren met de rest. Het contact kwam daar ook nog eens bij, ze had ze nauwelijks gehoord. Esther ijsbeerde door de 'woonkamer' en richtte haar blik maar op de vloer, met haar handen aan elkaar geklampt achter haar rug, waarbij ze diep in gedachten verzonken was en aan het worstelen was met zichzelf. Nick en Christian daarentegen zouden nog wel een lange tijd blijven hangen, dat wist ze haast zeker. Dat had ze van de andere twee ex-leden minder sterk gevoeld, dat was ook een reden.
Een bedenkelijke frons verscheen op haar gezicht. Wat als.. nee toch? Christian zou dat nooit doen! Dat wist ze haast zeker van hem, toch? Of wel? Een grom verliet haar mond, zacht, en ze zakte vervolgens neer in een zitzak. Vervolgens kwam er een luide zucht uit als gevolg en keek ze even rond. Hun clubhuis was pittig opgeknapt vergeleken met de eerste keer dat ze hier was, dat Nick dit pand gekraakt had zonder ook maar veel moeite ervoor te doen. Ze moest zeggen, hij had een goede uitgekozen en was stiekem ook wel lichtelijk trots op hem. Zonder dat te uiten wist ze wel dat dat bij Nick goed zat, tussen hen.
Ietwat verveeld trok ze haar mobiel uit haar broekzak en keek of er één van de vaste leden haar al had teruggesmst. Nog geen kwartier geleden had ze een bericht gestuurd naar Nick en Christian dat ze hierheen moesten komen. Geen enkel bericht, misschien dat ze al hierheen onderweg waren, en in al die haast vergeten waren terug te teksten dat ze eraan kwamen. Sigh. Verveling overheerste haar, maar tegelijkertijd ook een bonk van emoties waardoor ze niet wist wat ze precies moest doen dan slechts alleen even af te wachten.

Met zijn capuchon ver over zijn blonde krullen getrokken, en zijn handen diep in zijn zakken gestoken slenterde Nick in de richting van het Die Hard clubhuis. De afgelopen dagen had hij slecht geslagen, nadat hij gehoord had dat zijn zusje aan de heroïne zat. Had het nieuws hem niet meer los gemaakte. Het maakte hem gek. Constant probeerde hij een oplossing te vinden. Maar het leek onmogelijk. Na wat rekenwerk was hij tot de conclusie gekomen dat hij zeker 8000 dollar nodig zou hebben om haar hier heen te krijgen, en haar drie maanden in een afkickkliniek te houden. Aan hoe het daarna verder zou gaan dacht hij nog niet, eerst moest ze afkicken. En snel. Elke dag kon haar laatste zijn, haar lichaam was nog zo klein, zo fragiel. Niet bestand tegen zo'n sterk gif. Daarbij kwam dat het geld wat hij haar stuurde al bijna niet meer genoeg was voor de shot's die ze nodig had, het zou niet lang duren voor ze net als hun moeder zou gaan tippelen. Godverdomme. Hij beet op zijn lip, richtte zijn blik strak op het asfalt. Zou hij het Esther vertellen? Misschien. Misschien ook niet. Als Christian er bij was zou hij zijn mond houden, hij was iemand die niet graag over zich zelf vertelde en al kende hij de jongen onderhand redelijk dit soort dingen gingen hem niks aan. Esther daar in tegen zou je als zijn beste vriendin kunnen zien, en hij wist dat hij haar dit zou kunnen vertellen. Al had hij geen idee hoe ze zou reageren. Ze was veranderd. Ze was niet meer het meisje van vroeger. Ze was sneller op haar teentjes getrapt, en hij merkte dat dit nog wel eens botste met zijn ondoordachte manier van praten. Nick was niet iemand die nacht over wat hij zei, al hing dit wel een beetje af van de omstandigheden. Een zucht schoof over zijn lippen, hij sloeg Royal Mile Street in. Zijn blik viel op het pand dat hij had gekraakt, ergens was hij er wel trots op dat hij zonder veel moeite het gebouw had weten te bemachtigen.
Met een licht gekraak ging de deur open, hij liep het pand binnen. Ging direct naar de woonkamer waar Esther zat. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, bij het zien van de roodharige meid. Hij was blij dat hij haar hier terug had gevonden. "Hey meisje." Esther was één van de weinige mensen bij wie hij niet wist of hij haar een knuffel mocht geven. Terwijl hij dat bij de meeste van zijn vrouwelijke vrienden toch vrij makkelijk, maar bij haar lag het anders. Toch gaf hij haar een knuffel. "Zeg het maar als je daar een probleem mee hebt." zei hij, waarna hij haar los liet en hij op de bank ging zitten. "Hoe is het met je?" Onderzoekend keek hij haar aan, de laatste tijd had hij het idee dat er iets was wat haar pijnigde. Maar wat dit precies was wist hij niet.

Christian die nog in zijn bed lag te pitten voelde vrijwel snel zijn mobiel die op zijn borst lag trillen. Iets waardoor hij meteen omhoog schoot zonder rekening te houden met de schuine plafond in zijn kamer. Met zijn hoofd knalde hij daar vrij hard tegen, vloekend greep hij naar zijn mobiel en over las het berichtje dat hij had gekregen van Esther. Oké, ze moesten naar het clubhuis. Had ze dat niet iets later kunnen sturen? Hoewel het toch best al laat was. Al had hij inmiddels wel reden genoeg om zo laat in zijn bed te blijven liggen. De jongen was gisteren avond op café geweest met enkele personen die hij van school kende. En uiteindelijk werd het eerst een soort drank wedstrijdje met een of andere shot waarvan hij de naam inmiddels vergeten was. Maar het was niet bepaald iets lichts. Toen het shotjes achter over slaan voorbij was gegaan, begon het voor hem echter over te gaan naar iets anders. Het verdrinken van herinneringen aan Elena, en het verdringen van de gedachte van Esther en hem. Dit leidde allemaal tot de conclusie dat hij hier nu zat met een hoofdpijn van hier tot in Tokio. Een kater dus. De jongen rolde zich wat wrak uit het bed en streek even pijnlijk langs zijn achterhoofd. Kut plafond ook. Allereerst zou hij maar eens in de douche gaan, zo zag hij er tenminste toch presentabel uit. Christian stak een of andere CD in en zette het volume helemaal open, niet meteen goed voor zijn hoofd maar goed zo verdrong hij de kater misschien half. Hij wandelde naar de badkamer om zich vervolgens in de douche te droppen en daar bleef hij zo’n klein half uurtje in staan. Nadat hij zich haf afgedroogd trok hij maar een simpele zwarte tanktop aan en een gewone jeans broek. Dan zou hij nu maar eens op weg gaan. Al nam hij toch nog eerst een pijnstiller voor zijn hoofd en dronk hij een kop hete koffie die hem meteen een energie boost gaf. Daarna wandelde hij toch nog iets of wat loom naar buiten, met zijn gedachten bij diezelfde dingen als gisterenavond.

Na een kleine vijftien minuten was hij aangekomen bij het pand en even richtte hij zijn blik op het welbekende pand. Nick had een goed iets gedaan om dat pand te kraken, het was een plek waar hij zich nu en dan toch echt wel thuis voelde. Vooral dan door de soms grillige sfeer die er hong, dat deed hem dan weer denken aan zijn dagen in Italië. Nog even kort wreef hij door zijn ogen en legde zijn haar goed. Hoogstwaarschijnlijk zouden zowel Nick als Esther er al zijn, omdat hij gewoon al laat van zichzelf was. Tja, katers waren nooit iets goed. Met een kleine duw vloog de deur wat hard open maar hij kon ze nog net tegen houden zodat de houten deur niet tegen de muur zou slagen of wat dan ook. Direct wandelde hij naar de plek van waar het geluid kwam, en ja hoor daar zaten ze. Net zoals verwacht. Een korte glimlach sprong op zijn gezicht waarna hij hen beide begroette met een simpele: ‘Hé,’ Chris zette zich maar neer op een nog vrije bank, hij wist niet bepaald wat zeggen. Al was dat puur door het feit dat zijn hoofd het niet toe liet om helder na te gaan denken over zoiets. ‘Hoe is het met jullie?’

Voor ze het wist kwam er iemand binnen, maar keek niet op of om omdat ze wist dat het toch wel één van de leden zou zijn. Alleen een verdwaalde, achterlijke idioot zou hier naar binnen stappen, met als gevolg dat degene het niet gemakkelijk zou overleven. Vooral niet omdat zij nu toch wel lichtelijk in een ietwat emotionele staat was, zoals ze al een tijdje was. Een bekende stem klonk al gauw en wist Esther haar staarderige blik van de grond af te scheuren en omhoog te kijken. ''Ik ben geen meissie.'' Gromde ze, maar wist daardoor wel een lichte grijns op haar gezicht te toveren omdat ze het wel kon hebben van Nick. Voordat ze het ook maar wist en kon beseffen waren er twee armen om haar heen geslagen terwijl ze nog in haar zitzak zat en vroeg Nick of ze er moeite mee had, maar eigenlijk sloeg ze haar armen voor kort ook even om hem heen. De knuffel duurde niet lang, gelukkig, en ook hij plofte neer op een meubelstuk genaamd bank. ''Hmpf, gaat wel. Het kan beter.'' Antwoordde ze op zijn vraag, en bekeek hem even van top tot teen. Hij zag eruit zoals hij normaal was, geen steek veranderd, thank god. Dat was een goed teken, toch? Achja, het boeide haar niet veel.
Net voordat ze hem hetzelfde kon vragen, kwam er nog een lid binnen, beter bekend als Christian. ''Hee.'' Begroette ze hem dan ook, en volgde hem met haar ogen tot hij ook op een bank was neergeknald. Ook hij vroeg hoe het met haar en Nick ging, maar deze keer had ze niet veel zin om daarop te antwoorden, in herhaling vallen was voor haar een hatelijk iets. Simpelweg stond ze op, haalde ietwat dromerig haar schouders op en liep naar de keuken om daar wat drank uit de kastjes te trekken. Ook nam ze een aantal glazen mee, ze had dorst en daarbij had ze wel zin in een drankje. Gewoon om dat kutgevoel wat zich in haar bevond weg te halen, en ook omdat ze niet nogal geïrriteerd op het nieuwe lid wou overkomen. Toen ze eenmaal de flessen alcohol en glazen op een tafeltje in de woonkamer had neergezet, draaide ze er één van open waarna ze wat vloeistof in haar eigen glas schonk en vervolgens in haar zitzak weer neerplofte. De jongens mochten het zelf maar uit zoeken wat ze namen, er stond genoeg. ''Er komt zo meteen een nieuw lid. Joey is zijn naam, ook een jongen. Dus wees niet al te hard tegen hem.'' Sprak ze met haar ogen eerst richtend op Nick en vervolgens op Christian, waarna ze een slokje uit haar glas nam en de alcohol maar gewoon door haar keel brandend liet stromen.

De instructies voor het vinden van het Die Hard clubhuis waren niet al te geweldig, maar met een grijns op zijn gezicht bedacht Joey dat het misschien wel de bedoeling was dat 'nieuwe rekruten' een soort beproeving moesten doen voordat de echte beproeving kwam. Zouden er eigenlijk wel beproevingen komen? Hij had gehoord van wel, maar de studentenvereniging hield bepaalde dingen in het duister dus er waren veel mensen die verschillende dingen beweren.
Hij sloeg Royal Mile street in en zocht naar een oud pand dat leeg stond, en aangezien er niet veel vervallen gebouwen in deze straat stonden was het vinden van het clubhuis niet al te moeilijk. Lang had hij erover nagedacht of hij wel of niet bij deze vereniging zou gaan, er waren namelijk een hoop positieve en negatieve dingen die erbij kwamen kijken. Allereerst was het goed voor zijn carrière als hij een bepaalde naam in dit circuit zou krijgen, maar teveel aandacht zou weer voor verkeerde aandacht zorgen: de politie zou hem dan makkelijker op kunnen zoeken. Tot nu toe had hij door het geld dat hij met het dealen verdiende de aandacht van hem af kunnen leiden, en hoewel zijn acties op een laag pitje stonden en hij niet meer dan twee duizend per maand verdiende met het dealen van drugs, kon hij het niet gebruiken dat hij gepakt werd. De opleiding die hij volgde zou dan afgebroken worden en zijn ouders zouden niet bepaald blij met hem zijn, ook al zag hij ze alleen maar tijdens de feestdagen. En als je geen opleiding had en geen familie die je op wilde vangen, dan zou je je rest van je leven in het drugscircuit blijven hangen en dat stond niet op de planning bij Joey.
Het opvallende bij de meeste dealers was dat ze dure kleding en sieraden droegen, maar dat was bij Joey niet zo. Natuurlijk kocht hij zijn kleding niet bij Wall-mart, maar het meeste geld zette hij op zijn rekening. Hij hield zijn tweede leven verborgen voor de rest van de wereld en het laatste wat hij wilde was er stoer mee gaan doen. Zou hij het de leden van Die Hard eigenlijk vertellen? Mm, misschien. Maar niet voordat hij ze goed kende. Hij liep naar de deur toe van het gebouw die op een kier stond, hoewel dit niet echt een uitnodigend gebaar voor hem was. Hij liet de deur achter zich in het slot vallen zodat de leden zouden weten dat hij er aan kwam en begroef zijn handen in zijn zakken.
Hij kon het niet helpen zijn eigen naam op te vangen, maar jammer genoeg werd er niets interessants over hem verteld. Dat kon ook niet echt, want hij betwijfelde of de vereniging überhaupt wat van hem wist. Hij liep verder de kamer in waar de leden zich verzameld hadden en zag er drie. Oh ja, vergeten, deze vereniging was niet zo groot als de rest. Ach, getallen zeiden niet alles. "Ik stoor toch niet?" grijnsde Joey zijn typische grijns, waarna hij de vrijheid nam om op een stoel neer te ploffen.

Op haar gegrom volgde een lichte grijns, waar hij uit op kon maken dat ze zijn woorden niet al te zwaar opvatten. Mooi. Nick dacht over wat hij zei nooit lang na, praten ging bij hem in normale situaties altijd vanzelf. Dat was fijn, meestal. In Esther's buurt was het minder, door zijn opmerkingen die soms wat kort door de bocht waren trapte hij haar nog wel eens op haar teentjes. Toch, was hij niet van plan echt op zijn woorden te gaan letten. Ze kende hem, en ze wist dat het bij hem hoorde. Hij zou het ook niet makkelijk kunnen veranderen, eigenschappen verander je gewoon niet één twee drie. Tot zijn verbazing knuffelde ze hem terug, iets wat een grijns op zijn gezicht deed verschijnen.
Het kon beter, dat klonk niet erg positief. Esther was niet iemand die met haar problemen te koop liep, dat ze aangaf dat er iets aan de hand was. Al was het dan indirect. Was al heel wat. Hij overwoog verder te vragen, maar voor hij tot een beslissing had kunnen komen stapte Christian binnen. De jongen hoorden onderhand officeel bij Die Hard, wat hun leden aantal op drie bracht. Nu zowel Jimmy als Chloe er uit lagen. "Wel oké." Antwoordde Nick op Christian's vraag, Esther haalde enkel haar schouders en vertrok naar de keuken. "Met jouw?" Vragend keek Nick de jongen aan, waarna hij zijn blik voor een moment door de ruimte heen liet dwalen. Het zag er al een stuk beter uit, dan op het moment dat hij het had gekraakt. Met enkele flessen en glazen in haar hand kwam Esther weer binnen lopen, zette ze op het tafeltje neer. Nick greep vaak naar alcohol als hij het moeilijk kreeg, dat wist hij van zichzelf maar er echt iets aan veranderen deed hij niet. Iedereen had zo zijn manier van verwerken en dat was de zijne. Rustig pakte hij een glas, draaide een dop van één van de flessen en goot zijn glas vol. Nee, hij zou vandaag niet dronken worden. Dat was niet nodig. Hij zette het glas aan zijn lippen nam een slok, waarna hij het terug op de tafel plaatste.
Een nieuw lid dus. Joey. Hij had de naam wel eens horen zeggen, maar waar precies wist hij niet. Juist op dat moment kwam de jongen binnen lopen. "Hey." Begroette Nick hem, terwijl hij hem rustig in zich op nam. Hij had de jongen vorig jaar wel eens door de school zien lopen, toch kreeg hij het idee dat hij hem ook op andere plekken had gezien. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waarna hij nog een slok van zijn drankje nam.

Christian fronste even toen Esther niet reageerde op zijn vraag, ach waarschijnlijk had Nick het al gevraagd of zo. Veel aandacht bestede hij er nu niet echt veel aan. Het meisje met de rode haren haalde enkel haar schouders op, oke zijn vermoedens werden dus bevestigd. Toen Nick reageerde knikte hij kort, de vraag werd al gauw terug in zijn kamp gegooid waarop hij even nadacht. ‘Het gaat.’ Reageerde hij enkel, het was geen leugen want het ging eigenlijk wel goed met hem. Niet super, maar ja uiteindelijk kon niemand zich heel de dag door super goed voelen tenzij je gewoon zo’n hyperactief mens was of whatever. Esther kwam uiteindelijk weer terug met enkele glazen en een fles drank. Even wreef hij over zijn hoofd, de jongen had nog last van gisteren maar goed, zolang hij niet te veel zou drinken was het wel goed voor hem. En tja, het nu afslaan was ook niet bepaald iets voor hem. Na Nick zijn glas gevuld had deed hij het zelfde, hoorde de woorden van Esther nog even door de kamer gaan. Joey dus, geen bekende van hem. Hoewel hij de naam toch al ergens had horen voorbij komen toen hij gewoon in de stad aan het rondlopen was. Ach, Monica was een grote stad, daar werd natuurlijk ook geroddeld over iedereen, dus waarschijnlijk was de naam hem zo ter oren gekomen. Christian zette kort zijn glas aan zijn lippen en voelde de branderige vloeistof meteen door zijn keel glijden. Niet veel later kwam er een jongen binnen, waardoor hij als automatisme zijn glas meteen op de tafel neerzette. Kort keek hij de jongen aan. Dit was dus Joey. ‘Hé.’ Begroette hij hem vlak na dat Nick het had gedaan.

Nu Joey er toch nog niet was, en de andere leden er nu wel waren moest ze toch even wat showen. Gauw stond ze op, liep naar het raam toe en keek even eruit om te kijken of er iemand over straat liep of dat de jongen die ze zouden verwachten er al aan kwam, maar geen enkel teken van leven was te zien. Toch sloot ze voor de zekerheid de donkerrode, versleten gordijnen, zodat niemand het zou zien. Mysterieus liep ze naar de tafel toe waar tevens de drank stond, ging daar op haar knieën zitten en draaide haar hoofd om naar de jongens. ''Enig idee wat ik hier gevonden heb toen ik hier eerder was dan jullie, en dat ik even nog wat rondgesnuffeld had hier? Een gun, en de kogels zitten er nog bij. Sterker nog, de kogels lagen er zelfs bij in een doosje. Nog niet eens gebruikt en al die shit.'' Ze legde haar vondst op tafel en wenkte beide jongens om dichterbij te komen zodat zij het ook zouden kunnen zien. ''Vertel eens, hebben jullie enig idee wat voor wapen dit is? Ik herken het niet.'' Zei ze hoofdschuddend, met haar handen onschuldig in de lucht. Wat onzeker, terwijl ze op haar onderlip beet, keek ze eerst naar Nick, waarna haar ogen daarna rustig naar Christian gleden. ''Zeg eens, dit lag er de vorige keer nog niet. Is er hier ondertussen iemand binnen geweest, of is dit een grap van jullie jongens, want als dat zo is..'' Ze stopte even, balde haar vuisten. ''Dan is dit godverdomme niet grappig!'' Schreeuwde ze daarna uit, ze kon er niet tegen als er iets geheim voor haar werd gehouden of dat er mysterie gaande was, wat onmogelijk op te lossen was. Of in ieder geval: niet direct op te lossen was. Toen ze een enkele kraak van de deur hoorde en meteen zag dat er een jongen tegen de deurpost aan stond, draaide ze zich om en ging voor het wapen zitten zodat die niet zichtbaar was. Alleen was het de vraag of hij het al gezien had of niet. Zoja, dan maakte het niet veel uit, maar toch was het niet gunstig voor een nieuweling om te zien dat ze een wapen in bezit hadden die niet eens van hun zou kunnen zijn. ''Nee, natuurlijk niet. Neem een drankje en ga zitten.'' Zei ze zo rustig mogelijk, waarbij ze haar handen weer ontspanden en haar eigen glas met alcohol van de tafel af haalde en ietwat trillerig helemaal naar binnen goot. ''Joey, toch? Ik ben Esther, maar dat wist je waarschijnlijk wel al. Dit is Nick en dit is Christian.'' Zei ze één voor één een blik op de jongens richtend.

De stoel zat lekker, moest hij toegeven, hoewel het er eerder had uitgezien alsof het een houten plank was waar je op ging zitten. Terwijl hij met de zilveren ring rondom zijn vinger begon te spelen aanschouwde hij de reacties van het drietal, benieuwd of hij wat in hun ogen kon zien wat hun mening over hem verraade. Hij leek iets van herkenning te bespeuren maar dit was maar vaag aanwezig, waarschijnlijk hadden de jongens hem ergens op school gezien en dat was waarschijnlijk ook waar hij hen van herkende. Maar echt bekenden waren ze niet voor hem, net als hij niet voor hen was. De jongens hadden hem begroet met een simpele 'Hey', maar hij nam hen niets kwalijk voor hun weinige woorden. Ze kenden hem nog amper, en waarschijnlijk waren ze moeilijk in het vertrouwen van vreemdelingen.
Hierna richtte hij zijn blik op Esther, haar nieuwsgierig in zich opnemend. Ze leek zenuwachtig te zijn om het feit dat ze een wapen op tafel had liggen, waarom? Bang dat hij haar verlinkte..? Kon hij opzich wel begrijpen, maar hij kon het niet riskeren in de buurt van de politie te zijn, ook al was hij niet degene die verdacht werd gesteld. Dus dat hij haar zou aangeven was al out-of-question.
Een eventuele opmerking over het pistool liet Joey maar achterwege, het verbaasde hem wel maar hij wist de verbazing goed van zijn gezicht af te houden. Toen Esther zich voorstelde en dit ook deed bij Nick en Christian, glimlachtte hij gemeend naar alle drie. Hierna besloot hij gebruik te maken van de gastvrijheid van Esther en bekeek hij de fles drank op tafel, waarna hij zijn schouders ophaalde en een laagje in een breed glas schonk. "Dus.. Wat zouden jullie van mij willen weten? En wat doen jullie als jullie bij elkaar komen?" vroeg Joey, om toch wat meer over Die-hard te weten te komen. Hierna schroefde hij de dop weer op de fles drank en leunde hij weer achterover in de stoel.

[Je weet dat Joey al was gaan zitten en dus zicht had op het tafeltje ..? En dus het pistool al kon zien xD?]

"Kater?" Met een lichte grijns keek Nick Christian, die over zijn hoofd had gewreven. Zoals de meeste mensen deden als ze last van hoofdpijn hadden, natuurlijk hoefde dat niet perse het gevolg van drank te zijn. Maar in Christian's geval, leek hem dat het meest waarschijnlijk. Esther's woorden deden hem op kijken, een pistool? Serieus? Hoe kwam dat ding hier? Aan haar gezicht te zien, wist ze hier al net zo min vanaf als hij. Nee, eigenlijk was Nick er vrij zeker van dat geen van de Die Hard leden het wapen hier binnen neer had gelegd. Wat betekende dat iemand anders in gebroken had. De vraag die restte was, waarom iemand een pistool met munitie achter zou laten in een kraakpand. Esther begon te schreeuwen, kennelijk frustreerde het haar dat ze niet wist wat er aan de hand was. "Ik heb het niet hier neer gelegd, waarom zou ik? Eerlijk gezegd denk ik dat er hier iemand binnen is geslopen, zo moeilijk is dat niet. Ik heb ben hier tenslotte ook vrij makkelijk binnen gekomen. De vraag is welke idioot een wapen achter zou laten." Nick keek haar rustig aan, dronk zijn glas leeg. Waarna hij het wapen van tafel pakte, om het eens goed te kunnen bekijken. "Het is een Desert Eagle, 44 Magnum uitvoering." Constateerde hij, terwijl hij met zijn vinger langs de loop streek. Doordat hij regelmatig wapens had moeten smokkelen was hij steeds vertrouwder geworden met de verschillende soorten modellen. "Het is een goed wapen, je kan er tot op 200 meter nauwkeurig mee schieten." Vervolgde hij, waarna hij het pistool terug op de tafel legde.
Nick pakte één van de flessen op tafel, goot zijn glas weer vol. Terwijl hij Joey in zich op nam, waar had hij die gast eerder gezien? Ach ja, wat maakte het eigenlijk ook uit? Esther was voor het wapen gaan zitten, en Nick merkte dat ze bang was dat de nieuweling het zou zien liggen. Haar hand met daarin het glas trilde lichtjes, Nick zette zijn glas op tafel leunde hier bij iets naar voren waardoor hij ongezien het wapen kon pakken. Als de jongen het ding al had zien liggen, had het natuurlijk geen zin. Hij schoof het wapen tussen de kussens van de bank, zorgde ervoor dat dit onopgemerkt bleef. Wist dat dit waarschijnlijk gelukt was aangezien Joey juist naar de fles drank had zitten staren. "Wat heb je misdaan, dat je bij Die Hard wil?" vroeg Nick, waarna hij de jongen voor een moment vragend aan keek. De leden van Die Hard, hadden eigenlijk allemaal wel iets op hun kerfstok. Al wisten ze van elkaar niet precies wat dit was. Het waren simpelweg niet dingen waar je openlijk over sprak. Het was ook niet zo zeer dat hij een concreet antwoord van de jongen verwachtte, het was meer dat hij zijn reactie wou pijlen.