Rondhangen in de Gamehall

Terwijl Carter naar één van de krukken van de bar liep gleef haar rechterhand over de bar zelf. Haar blik was gericht op een groep jongen die aan het kaarten waren. Ze bekeek ze goed, want ze wist bijna zeker dat minstens één van de jongens vals speelde. Ze liet de bar los en ging op een willekeurige kruk zitten. Nog geen tien seconden later kwam er een jongen van rond de 25 naar haar toe. Ze draaide zich om toen de jongen op haar schouder tikte. 'Wil je iets drinken?' Hoorde ze de zware jongenstem vragen. Vlug bekeek ze de jongen. Hij had een licht baardje, wat hem eigenlijk best goed stondt en een simpel zwart t-shirt aan. Ze bekeek snel alles wat er te drinken was en knikte toen glimlachend. 'Doe maar wat water graag' Zei ze zachtjes. De jongen knikte en draaide zich weer om. Meteen richtte Carter haar blik weer op het groepje jongens. Ze kneep haar ogen iets samen om het beter te kunnen zien. Één van de jongen had een zwarte weerspiegelende zonnebril op, die erg op viel. Wat nog meer opviel was dat hij telkens om zich heen keek, een grote stapel nepgeld had en telkens één hand onder de tafel hielf. Haar blik ging verder naar de volgende jongen, naast de jongen met de zonnebril. Deze jongen droeg een zwart leren jack en keek af en toe naar de zonnebril jongen. Ook hij had zijn hand onder de tafel. Er verscheen een lichte grijns op haar gezicht, ze had ze allebei al door. Precies toen ze verder wilde lopen om onder de tafel te kunnen kijken werd ze tegen gehouden en werd er een glas water voor haar neergezet. Ze knikte dankbaar. 'Bedankt' Zei ze. Ze pakte het glas en liep langzaam en onopvallend naar de andere kant van de kamer. Ze ging op de grond zitten en richtte haar blik opnieuwe op de tafel. Dit keer zag ze het. De jongen met de zonnebril gaf onder de tafel een stel slechte kaarten aan de jongen met het jack, en de jongen met het jack gaf een paar goede kaarten weer terug aan de andere jongen. De jongen haalde ze stiekem boven tafel en legde ze neer. 'Gewonnen! Alweer!' Riep hij grijnzend. Hij schoof wat van het nepgeld zijn kant op. Carter hoorde de twee eerlijk spelende jongens zuchtten. Haar grijns werdt alleen maar groter. De jongens deden het zo simpel en toch hadden ze andere het niet door. Ze rolde haar ogen en keek toe hoe de teleurgestelde jongens de kaarten opnieuw verdeelde. Waarschijnlijk zou dit potje ook snel afgelopen zijn, tenzij ze betrapt werden of ophielden. Ze nam een klein slokje van haar water en zette het naast zich neer. Nieuwsgierig bleef ze naar het groepje jongens kijken, in de hoop dat ze betrapd werden en dat het op een ruzie uitliep...

Het was verbazingwekkend hoe makkelijk die jongens zich beet lieten nemen, bedacht Nick zich grijnzend. Ze begonnen aan hun zoveelste potje en de twee tegenover hen hadden nog steeds niks in de gaten. Dat terwijl dit een van de simpelste trucjes was, hij had verwacht dat ze er onder tussen we bij zouden zijn. Het viel toch op dat Jack steeds won? Vroeger had hij vaak dit soort trucjes uit gevoerd met kaarten, maar daar had hij en stuk voorzichtiger te werk moeten gaan. Stefan had nieuwe kaarten uit gedeeld, aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat hij het zat begon te worden steeds te verliezen. Nick grijnsde, leunde achterover tegen de leuning van zijn stoel. Hij bekeek rustig zijn kaarten, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken Jack in de gaten gehouden. Hij had de jongen gister ontmoet in de Gamehall en een paar potjes gekaart. Nick kon het wel met hem vinden, al kon hij Jack niet vergelijken met zijn vrienden uit Italië. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, viste zijn mobiel uit zijn zak en wierp een korte blik op het schermpje. Het zou niet lang duren of Angel zou hem bellen. Het deed hem elke keer pijn om de wanhopige stem van zijn zusje te horen, die hem smeekte om terug te komen. En hoe graag hij dat ook deed. Hij kon niet terug, hij zou zijn eigen leven en dat van haar in de waagschaal liggen. Bovendien was de kans groot dat hij dan alsnog van haar gescheiden werd en dan kon hij al helemaal niks voor haar beteken. Jack stootte hem aan, wekte hem daarmee uit zijn gedachten. Snel bekeek hij zijn kaarten gaf onder de tafel twee van zijn kaarten aan hem. Voelde dat ook hem twee kaarten in zijn handen werden gedrukt, hij haalde ze weer boven tafel. Om later weer enkele kaarten aan Jack te geven en paar slechte te ontvangen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat een meisje hen gaden sloeg, het leek er op dat ze in de gaten had wat hier gaande was. Waarschijnlijk was ze nieuwsgierig naar wat komen ging. Hij grijnsde even naar haar, om zijn ogen vervolgens weer op de andere te richten. Jack liet onder tussen triomfantelijk zijn kaarten zien en verkondigde dat hij weer had gewonnen. "Dat klopt niet!" zei Jasper. Schudde verbijsterd zijn hoofd, het was duidelijk dat hij er nog altijd niets van begreep. Al zou dit waarschijnlijk het laatste potje zijn geweest, waar bij ze vals konden spelen. Kennelijk had Jack dit ook in de gaten want die stond op, en verkondigde dat hij moest gaan. De andere jongens zuchtte en verlieten niet veel later de gamehall. "Ciao." zei Nick, tegen Jack stak zijn hand op en liep vervolgens aarzelend op het meisje af. "Hé." zei hij grijnzend. "Je had in de gaten dat wij vals speelde, hé?" zei hij nog altijd grijnzend.

Geconcentreerd bekeek ze het volgende potje. Ze vond het prachtig om te zien hoe de jongens weer niet betrapt werden en weer wonnen. Zelf kon ze niet kaarten, maar natuurlijk wist ze wel dat dit er niet bij hoorde en dat het slechts een simpel trucje was. Ze merkte dat één van de jongens die eerlijk speelde het zat begon te worden. Natuurlijk waren ze het zat, ze werden keer op keer bedrogen zonder het te merken. Haar blik viel op de jongen die de hele tijd won. Hij was opgestaan en zei iets over dat hij weg moest, maar ze kon het niet helemaal verstaan. Ook zag ze dat de andere twee de kaarten opruimde en netjes weglagen. Uiteindelijk stonden ze op en liepen de twee richting de tv, nog steeds pratend over het oneerlijke spel. Ze grinnikte en nam snel nog een klein slokje van haar water. Opeens merkte ze dat ze laatste jongen, één van de valspelers, op haar af kwam. Ze zette haar half lege glas neer en keek op. 'Haay' Zei ze automatisch terug. Ze bekeek de jongen. Van dichtbij zag hij er achters uit, veel aardiger. Ze wendde haar blik af naar de kaarttafel en keek pas weer op toen ze hem weer hoorde praten. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. Ze knikte. ' En als die twee een beetje hadden opgelet, hadden zij het vast ook door' Zei ze grinnekend. Ze duwde zich omhoog en stondt op. Zodat ze de jongen beter kon aankijken. 'Simpel trucje, maar erg goed uitgevoerd' Zei ze. Even keek ze naar de deur waar de eerste jongen was weggelopen, toen naar de twee bij de tv en toen weer naar de jongen die voor haar stondt. Een glimlach bleef op haar gezicht staan.

'Haay' begroete het meisje hem, hij grijnsde. Nam haar rustig in zich op, ze kon niet veel jongen dan hem zijn. Misschien was ze zelfs ouder. Ze had vrij lang bruin haar dat met een lichte slag over haar schouders viel, ze zag er aardig uit. Maar uiterlijk kon verraderlijk zijn, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Hij was niet langer in Sicilië waar hij uit moest kijken met wie hij zich in liet, dit was geen achter buurt. Verre van dat. Hier hoefde je niet constant over je schouder te kijken en altijd op je hoede te zijn. Aan de ene kant was het fijn, maar toch had hij dat liever gedaan dan dat hij hier zat. Hier hoorde hij niet, een onhoorbare zucht verliet zijn keel. Een klein glimlachje verscheen op het gezicht van het meisje. ' En als die twee een beetje hadden opgelet, hadden zij het vast ook door' zei het meisje grinnekend, waarna ze zich op richtte. "Waarschijnlijk wel ja. Als we veel langer door waren gegaan hadden ze het waarschijnlijk ook wel in de gaten gekregen." zei hij grijnzend. 'Simpel trucje, maar erg goed uitgevoerd' zei het meisje tegen hem, hij glimlachte even. "Dank je." zei hij, zijn ogen gingen nar de twee jongens die bij de tv zaten en verveeld naar een voetbal wedstrijd keken. Zijn ogen gingen naar de hoek van het scherm, 3-1 voor een club die hij niet kende. Thuis had hij wel wedstrijden gekken, maar hier zonde ze natuurlijk geen Italiaanse wedstrijden uit. Hij richtte zijn ogen weer op het meisje. "Ik ben Nick." stelde hij zichzelf voor, een glimlach gleed over zijn gezicht.

Ze glimlachte. 'Wees blij dat je mede valsspeler het ook doorhad en weg ging. Anders was het misschien tot een grote ruzie uitgelopen' Zei ze rustig. Ze bleef zichzelf eraan herinneren dat ze voorzichtig moest zijn, ze wilde niet dat het opnieuw gebeurde. Ze volgde zijn blik en keek opnieuw naar de jongens en de tv. Ze zag dat er voetbal op was en rolde haar ogen. Voetbal...Ze had er nooit wat van begrepen. Ze wendde weer haar blik af. Ze hoorde dat hij zich voorstelde als Nick en keek meteen weer op. 'Carter, Carter Mason' Zei ze met een kleine glimlach. Even keek ze de hele Gamehall rond en wist niet wat ze moest zeggen. Ze besloot maar iets willekeurigs te vragen, iets over school of de sport die hij beoefende. 'Doe je aan sport, of houd je het bij valsspelen?' Vroeg ze met een lichte grijns op haar gezicht. Ze veegde een paar plukjes van haar pony opzij die meteen weer terug vielen. Het was zo'n tic van haar. Voor de zekerheid trok ze de mouwen van haar vest iets over haar handen heen. Ze had geen zin in vragen als de jongen de littekens zou zien. Het liefst zou ze ze gewoon willen laten verdwijnen. Maar dit was iets wat altijd bij haar zou blijven hangen en niet meer zou worden vergeten.

'Wees blij dat je mede valsspeler het ook doorhad en weg ging. Anders was het misschien tot een grote ruzie uitgelopen' zei het meisje, hij knikte grijnzend. Het was inderdaad maar goed dat Jack het op tijd in de gaten had gehad, niet dat hij verwachte dat ze een gevecht hadden verloren. Nee, de kans dat ze hadden gewonnen was vrij groot. Door zijn verleden was hij aardig goed getraind en Jack was een kop groter dan hem en de andere twee jongens geweest. "Ja, dat is inderdaad maar goed." zei hij rustig, zijn ogen weer naar het tweetal jongens. Nee, hij moest niet in zijn eerste week een gevecht beginnen. Hij had geluk dat hij op deze school terecht was gekomen dankzij Lucas. Waarschijnlijk was het niet helemaal langs de legale weg gegaan, maar dat ging hem niks aan. Hij zat op deze school en zou hier zijn tijd moeten uit zitten tot het voor hem weer veilig was op Sicilië. Iets wat waarschijnlijk nog wel even zou duren, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Nog geen week was hij hier en nu verlangde hij al terug naar zijn thuis land. 'Carter, Carter Mason' stelde het meisje zich met een kleine glimlach voor, hij glimlachte vriendelijk naar haar. Zelf had hij zijn achternaam niet gezegd, dan had het meisje waarschijnlijk direct begrepen dat hij hier niet vandaan kwam. 'Doe je aan sport, of houd je het bij valsspelen?' zei het meisje een grijns sierde haar gezicht. "Basketbal, maar ik ben hier pas net dus heb verder nog geen wedstrijd gehad of zo. En vals spelen is ook leuk." voegde hij er met een grijns aan toe. Het meisje had enkele bruine plukken uit haar gezicht geveegd, waarna ze haar mouwen omlaag trok. Nick fronste, het was een beweging die hij kende van Jammie. Zij had dit ook altijd gedaan en hij wist waarom, om de littekens die haar polsen ontsierde af te schermen van nieuwsgierige. Op een keer had hij haar een hele reeks leren armbandjes gegeven waardoor ze gewoon in een shirt met korte mouwen rond kon lopen. Zou dit meisje het zelfde onder de mouwen van haar vest verbergen? Hij besloot het niet te vragen, hij kende haar pas net. Dit was niet iets waarop je iemand direct aan sprak. "Doe jij ook een sport? Of hou je het bij mensen bekijken?" vroeg hij grijnzend.

Carter glimlachte. 'Basketbal dus...' Zei ze terwijl ze na dacht. Ze had nog nooit echt naar basketbal gekeken, ze kende niet eens de regel. Ze hoorde hem praten over dat hij hier pas net was en nog niks gespeeld had. ' Wil je het me zeggen als er een wedstrijd is? Het lijkt me wel interessant.' Zei ze uiteindelijk. Ze grinnekte toen hij begon over het valsspelen. 'Het lijkt me erg handig, totdat je ooit betrapd wordt' Ze lachtte. Toen hij over haar sport begon was ze even stil. Vroeger deed ze veel aan sport, paardrijden, atlethiek, zwemmen, ze deed van alles, maar het was nu anders. 'Ik houd het bij mensen bekijken' Zei ze na een korte stilte. Eigenlijk vondt ze het geweldig om stiekem mensen te bekijken. Ze wilde weten wie ze waren door hun gedraag, hun kleding en elke beweging die ze maakte. Ze schrok op uit haar gedachten. Bijna automatisch sloeg ze haar armen stevig over elkaar en deed ze alsof ze het koud had, hopend dat Nick er niks achter zocht. Wat ze alleen niet in de gaten had was dat er 2/3 littekens zichtbaar waren op haar pols toen haar mouw iets was terug geschoven.

Nick nam Carter rustig in zich op, terwijl hij zich af vroeg of zijn vermoede klopte. Jammie had exact het zelfde gedaan, één maal had hij een blik op haar polsen kunnen werken waarop vele littekens zich afhadden getekend tegen haar bruine huid. Hoe zou het eigenlijk met haar gaan, tot zijn ergernis merkte Nick dat zijn gedachten af dwaalde naar zijn vrienden in Italië. Jammie was één van hen geweest, samen hadden ze een best hechte kliek gevormd. Hadden samen in één van de vele kraakpanden in Palermo gewoond. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, alsof hij daarmee de gedachten van zich af kon schudde. Richtte zijn aandacht weer op het meisje tegenover hem. ' Wil je het me zeggen als er een wedstrijd is? Het lijkt me wel interessant.' zei Carter, hij grijnsde en knikte. "Zal ik doen." voegde hij er aan toe, al had ze dit waarschijnlijk al begrepen. 'Het lijkt me erg handig, totdat je ooit betrapd wordt' zei Carter, Nick grijnsde. "Wat is er voor een lol aan als je toch niet gesnapt kan worden?" reageerde hij. 'Ik houd het bij mensen bekijken' zei Carter. "Dan kan je ook maar beter op passen, niet iedereen houdt daar van." zei hij, keek naar Carter die haar armen om zich heen sloeg alsof ze het koud had. Haar mouw schoof iets omhoog waardoor drie littekens zichtbaar werden, zijn vermoede klopte. Bedachtzaam keek hij haar aan, hij zou haar er nog niet op aan spreken. Nog niet althans, misschien later. Als hij haar beter kende misschien, nu zou ze het waarschijnlijk niet op prijs stellen als hij zich er mee ging bemoeien.

Ze knikte dankbaar toe hij zei dat hij het wel zou zeggen als er een basketbal wedstrijd was. Zelf zou ze het toch niet merken, ze was te druk bezig met andere mensen om op brieven en aankondigingen te letten. Zo was ze ook al een paar keer te laat gekomen voor de les, alleen maar omdat ze iets intressants zag. Ze grinninkte even toe hij verder ging over het walsspelen. 'Dan kan je nog wel veel geld verdienen' Zei ze grijnzend. 'Niet iedereen houd daarvan' hoorde ze heb zeggen over eht bekijken van mensen. Natuurlijk had ze dat allang door. Doordat ze vaak lang mensen aanstaarde werd er vaak naar haaar gescholden of iets gegooid. Nog nooit was er echt een ruzie ontstaan, omdat ze wist wanneer mensen zich echt begonnen te irriteren. 'Ik weet het' Zei ze. 'Niet veel mensen vinden het leuk als je ze van top tot teen bekijk. Maar ik leer ze er wel door kennen' Ze keek de gamehall rond, het was erg rustig, hooguit 9 mensen liepen er rond en ze had ze allemaal al gezien. Heel even keek ze Nick weer aan, maar daarna richtte ze haar blik op de grond. Ze merkte dat een paar littekens zichtbaar waren. Meteen hield ze haar handen achter haar rug, de hoop dat hij niks gezien had. Ze had spijt van wat ze zichzelf had aangedaan. Het was stom, pijnlijk en onnodig. Ze had gewoon met iemand moeten praten in plaats van zichzelf pijn te doen. Maar ze wist toen niet wie ze kon vertrouwen. Haar ouders waren zowiezo niks en de meeste vriendinnen zouden haar gelijk negeren. En de jongens...Daar wilde ze niet eens aan beginnen. Ze had altijd wel een hond gehad die ze kon vertrouwen, Devill was zijn naam, ookal was het een schat. Maar ze kon moeilijk met een hond over haar verdriet praten. Hij zou niks terug zeggen, en dus nutteloos zijn. Ze had een paar weken geleden afscheid van het moeten nemen. Ergens had ze gehoopd hem mee te mogen nemen, maar die hoop was zinloos. Na ongeveer een minuutje zo gestaan te hebben schrok ze weer op uit haar gedachten. Ze knipperde een paar keer en richtte haar blik weer op Nick.

Nick glimlachte naar Carter, die dankbaar knikte nadat hij had gezegd dat hij wel zou waarschuwen als er een wedstrijd was. 'Dan kan je nog wel veel geld verdienen' zei ze, hij grijnsde. "Dat klopt." zei hij. Het zou wel makkelijk geld verdienen zijn, vooral in Italië was dat goed van pas gekomen. Hoe vaak had hij wel niet dit soort trucjes gebruikt om aan geld te komen? Zo nu en dan werd hij betrapt, tot nu toe was het wel elke keer goed af gelopen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, liet zijn ogen naar Carter's pols dwalen. Waarom had ze het gedaan? Deed ze het nog steeds? Enkele vragen spookte in zijn hoofd. Maar hij besloot ze niet te stellen, de kans dat ze hem wat vertelde was veel te klein. Bovendien leek het erop dat hij vriendschap begon te sluiten en op dit nou direct te verpesten? Nee, beter dat hij het nog even voor zich hield. 'Ik weet het' begon Carter 'Niet veel mensen vinden het leuk als je ze van top tot teen bekijk. Maar ik leer ze er wel door kennen' Hij knikte langzaam. "Maar uiterlijk kan bedrieglijk zijn en ook iemands houding kan slechts een masker zijn." zei hij. Op het eerste gezicht had hij ook niet gedacht dat zij zichzelf zou pijnigen, dat was iets wat je niet aan iemands uiterlijk kon zien. Hij had het gezien door de kleine beweging, waarmee ze haar mouwen over haar polsen trok. Mensen die hier nog nooit mee te maken hadden gehad, hadden het waarschijnlijk niet eens op gemerkt. Kennelijk had Carter in de gaten dat enkele littekens zichtbaar werden want ze verborg haar hand achter haar rug. Op dat moment begon zijn mobiel te trillen, hij hoefde niet op het schermpje te kijken om te weten dat het Angel was. Zij belde hem op dit tijdstip meestal, hij viste zijn mobieltje uit zijn broekzak. Glimlachte even naar Carter, waarna hij op nam. "Hey Angel." zei hij, luisterde zwijgend naar zijn zusje. Die hem voor de zoveelste keer smeekte terug te komen, ze trok het niet daar. Nick zuchtte onhoorbaar, snapte ze dan nog steeds niet dat het onmogelijk was? In het Italiaans sprak hij haar kalmerend toe, waarna hij weer zwijgend naar haar stort vloed aan woorden luisterde. "Sono ragazza dispiace. E 'davvero non può." zei hij toen ze op hield, Angel zuchtte hoorbaar. "Ciao Angel." zei hij, waarna hij zijn mobiel terug stopte in zijn zak. En zijn ogen weer op Carter richtte. "Sorry." zei hij enkel, glimlachte even naar haar. "Zit jij al lang op deze school?" zei hij naar een korte stilte, om hun voorgaande gesprek weer te kunnen vervolgen.

Carter schudde meteen zijn hoofd bij zijn worden over hoe bedriegelijk iemand uiterlijk kan zijn en dat veel mensen slecht een masker voor zich houden. 'Niemand kan zich helemaal voordoen als een anders. Je houdt altijd wel bepaalde tics en een kledingstyle. Zelfs aan een manier van lopen kan je zien hoe iemand is, of denkt te zijn...' Zei ze. 'Bijna niemand houd mij meer voor de gek, ik heb genoeg neppe mensen gekend' Zei ze met een kleine glimlach. Nieuwsgierig keek ze toe hoe hij zijn mobiel pakte en opnam. Geintresseerd luisterde ze naar zijn telefoon gesprek. Ze verstondt er echt niks van, maar het klonk mooi. Ze kwam uit California zelf, dus kende niet veel talen, hooguit 3. Waaronder natuurlijk Engels. 'Het is okay' Zei ze toen hij zich veronschuldigde. 'Was dat Spaans of of Italiaans ofzo?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ze wilde geen vragen stellen over het gesprek zelf, voor het zelfde geld was het privé. In die korte stilte keek ze op nieuw de gamehall rond. Ze ging zo staan dat er niemand achter haar stondt, en dus ook niemand iets kon zien. Vroeger kon ze nog zeggen dat het een ongeluk was, toen er maar 1 of 2 littekens op haar polsen zatten. Maar nu zaten er meer, veel meer. Nu zater er op elke pols minstens 5, die voorlopig nog wel bleven zitten. Ze richtte haar blik weer op Nick toen hij begon te praten. ' Net een maand, ik moest gewoon weg bij mijn ouders' Zei ze. 'En jij ? Nog korter zeker?' Er verscheen weer een klein glimlachje op haar gezicht. Ze knielde neer en pakte snel haar half volle glas water. Zodra ze weer rechtop stondt nam ze snel een klein slokje en zette ze hem neer op de eerste tafel die ze zag.

'Niemand kan zich helemaal voordoen als een anders. Je houdt altijd wel bepaalde tics en een kledingstyle. Zelfs aan een manier van lopen kan je zien hoe iemand is, of denkt te zijn...' reageerde Carter, hij knikte bedachtzaam. Ze had gelijk, door de kleine beweging waarmee ze haar mouwen omlaag trok had hem tenslotte ook verteld dat ze zichzelf waarschijnlijk verwonde. Toch waren sommige mensen verrassend goed in zichzelf als iemand anders voor doen. Zo had je Lucas, op het eerste gezicht zag hij eruit als een eerlijke oprechte man. Maar niets was minder waar, niemand zou van hem verwachtte dat hij bij de maffia zat. Nick had zich liever niet in gelaten met dat soort personen, maar veel keus had hij niet gehad. Het was de enige opzie geweest om te ontsnappen aan de politie en aan de vrienden van Ricardo. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waarom moest hij daar nu weer aan denken. 'Bijna niemand houd mij meer voor de gek, ik heb genoeg neppe mensen gekend' zei Carter, met een kleine glimlach op haar lippen. Hij vroeg zich af tot hoe verre ze hem kende, zou ze weten wat hij had gedaan? Zou ze weten wat voor persoon hij was? Een zucht verliet zijn keel.
Nick richtte zijn blik weer op Carter, het deed hem elke keer pijn te merken hoezeer zijn zusje hem mistte. En ondanks het feit dat ze het altijd goed had kunnen met Stefano vond ze het niks om nu bij hem te moeten wonen. Als hij maar goed voor Angel zou zorgen, dacht Nick somber. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als haar wat over kwam. 'Het is okay' zei Carter nadat hij zich had verontschuldigd, hij glimlachte naar haar. 'Was dat Spaans of of Italiaans ofzo?' vroeg ze hem vervolgens nieuwsgierig. "Italiaans." antwoordde hij. Nick was blij dat ze niks over het gesprek zelf vroeg, hij had geen zin om te vertellen dat het zijn zusje was. Die in tegen stelling tot hem nog gewoon in Italië was. ' Net een maand, ik moest gewoon weg bij mijn ouders' gaf Carter als antwoord op zijn vraag, hij knikte. Niet dat hij enige verstand had van ouders, hij had immers al sinds zijn negende geen ouders meer. En ook daarvoor was zijn moeder niet als de meeste geweest. 'En jij ? Nog korter zeker?' zei ze. Hij knikte. "Ja, ik ben hier nu net een week." zei hij. Carter had haar glas water op een van de dicht bij zijnde tafels gezet. "Kom laten we gaan zitten." zei Nick, waarna hij op een van de stoelen bij die tafel ging zitten.

Ze dacht na over haar eigen woorden. Ze wist dat ze zelf veel van die tics had. Het omlaag duwen van haar mouven, haar pony wegvegen, haar armen automatisch om elkaar heen slaan. Precies toen ze daar over nadacht veegde ze de pony opzij, zonder dat ze het zelf merkte. 'Italiaans'Was het woord dat haar weer wakker schudde. Ze keek Nick weer aan. 'Het klinkt mooi, ik neem aan dat je Italiaans bent?' Zei ze glimlachend. Italie...Ze vondt het een prachtig land met een prachtige taal. Ze was er nog nooit geweesd, maar ze wilde er wel heen. Meteen beloofde ze zichzelf ooit, misschien in de vakantie, naar Italie te gaan. Gewoon in haar eentje, alle prachtig steden bekijken en dan weer terug naar huis. Ze bekeek Nick nog eens, het Italiaanse had ze nog niet in hem gezien, maar ze kende dan ook nog geen Italiaanse mensen. Ze keek weer op toen Nick naar de tafel liep en ging zitten. Het duurde even voordat ze zich realiseerde dat hij weer wat gezegt had. Ze knikte snel en ging op de stoel tegenover hem zitten. Ze schoof het glas, die bijna bij de rand stand, naar zich toe. 'Een week?' Herhaalde ze. 'En? Hoe vindt je het?' Vroeg ze erachteraan. Zelf vondt ze dit eigenlijk niks, maar ze had rust, kon hier mensen bekijken en het mooiste; Nog niemand kende haar. Niemand die van de littekens afwist, niemand die ze veroorzaakte, niemand die haar van binnen pijn deed. Ze had hier opnieuw kunnen beginnen. Nieuwe vrienden, nieuwe mensen die weer hun eigen manier van doen hadden. Er was maar één probleem, ze moest de littekens blijven verbergen. Ze had vroeg make-up gebruikt, maar dat ging er snel weer af. Meestal droeg ze nu handschoenen, lange shirts of vesten. Ze had haar handen om haar glas water geslagen. Maar voordat ze dat deed had ze eerst haar mouwen goed naar beneden getrokken, zodat niks zichtbaar was.

Het klinkt mooi, ik neem aan dat je Italiaans bent?' zei Carter, hij knikte langzaam. Al klopte het niet helemaal, zijn moeder was Italiaans. Uit welk land zijn vader kwam wist hij niet, enkel dat hij uit Noord-Europa kwam. Dit was de reden dat Mike's haar lichter was dan dat van de meeste Italianen, die zwart over donker bruin haar hadden. Zelf had hij lichtbruin haar. Zijn bruine ogen waren daarin tegen wel weer typisch, even als zijn licht getinte huidskleur. Al was die wel wat lichter, dan de meeste andere Italianen die hij had gekend. "Ja." zei hij, een grijns verscheen op zijn gezicht. Italië, hij hield van het land. Voelde zich er thuis. In tegen stelling tot hier, hier voelde hij zich totaal niet op zijn plek. Had ook niet het idee dat dat ooit zou veranderen. 'Een week?' herhaalde Carter zijn woorden, hij knikte weer. Besefte dat hij iets meer dan een week geleden nog op Sicilië had gezeten, oké hij had niet zomaar het strand op kunnen lopen. Na wat voor gevallen was had hij zich schuil moeten houden, tot er een betere op lossing wat. En dat was dit. Al was hij nu wel van zijn zusje gescheiden, hier kon hij tenminste gewoon over straat lopen. Hoe lang zou het duren voor hij weer terug kon keren? Mattheo had hem beloofd te melden wanneer dit mogelijk was. De politie zou waarschijnlijk het eerst op geven, mede omdat Ricardo zelf bekend was bij de politie. De vrienden van Ricardo zouden waarschijnlijk wel wat langer vol houden. Maar geen van beide zou er op komen om hier te zoeken, want wat deed een jongen als hij nou hier? Onmerkbaar schudde Nick zijn hoofd, om de gedachten aan het voorval buiten te houden. 'En? Hoe vindt je het?' vroeg Carter. Nick zuchtte besloot niet te liegen, wat maakte het uit wat hij van deze school vond? "Ik vind het eerlijk gezegd niks. Hoe vind jij het?" zei hij rustig, zag dat ze haar mouwen weer omlaag trok. Waarna ze haar handen om haar glas vouwde. Hij aarzelde, overwoog of hij er wat over zou zeggen.

'Het lijkt me een geweldig land' Zei ze glimlachend. Ze bekeek hem opnieuwe. 'Waarom ga je eigenlijk naar deze school, en niet in Italië??' Vroeg ze voorzichtig. Ze hoefde niet perse een antwoord daarop te hebben als hij niks wilde zeggen. Ze had vaak genoeg gehoord dat mensen hierheen kwamen om de raarste dingen, ruzie's, gevechten, problemen met ouders, soms zelfs omdat ze zo iets ergs mee gemaakt hadden dat ze niet thuis konden blijven. 'Hoe ik het hier vindt?' Herhaalde ze. 'Eerlijk, ik vindt hier niks aan...'Zei ze. 'Maar ik moest ergens heen. Ik had niet veel geld, dus kon moeilijk California verlaten. Dit is het beste wat ik kon krijgen'Ging ze verder. Ze wist eigenlijk niet waarom ze dit vertelde, het was zelfs stom om te vertellen dat ze weg moest. Ze richtte haar blik op de tafel. Haar gedachtes zaten meteen weer ver weg. Ze dacht aan haar ouders en slikte even. Ze wilde niet weten wat ze gingen doen als ze erachter kwamen dat ze hier zat. Gelukkig had ze het al een maand uitgehouden zonder last te hebben van haar verleden. Ze realiseerde zich ook dat ze zichzelf al een maand niet meer had pijngedaan, waardoor er een kleine glimlach op haar gezicht verscheen. Ze had hier rust. Heel even tilde ze haar hand op en keek ze naar de littekens, glimlachend. Ze had geen idee waarom ze het ooit gedaan had, of hoe ze op het stomme idee kwam dat het ooit hield. Toch bleef ze eht doen, uit verdriet, woede of als ze het gewoon niet meer aankon. Eindelijk was ze ermee opgehouden, niemand zorgde ervoor dat ze dit nog wilde doen. Uiteindelijk keek ze Nick weer aan en luisterde weer naar wat hij ging zeggen.

'Het lijkt me een geweldig land' zei Carter, hij glimlachte naar haar. "Is het ook." zei hij na een korte aarzeling. 'Waarom ga je eigenlijk naar deze school, en niet in Italië??' vroeg ze, Mike zuchtte onhoorbaar. Daar had je het al. Niemand hoefde te weten waarom hij Italië had moeten verlaten, dat was zijn zaak en van niemand anders. Hij keek naar Carter, vroeg zich af hoe ze zou reageren als hij het zou vertellen. Niet dat hij het van plan was. "Gewoon." zei hij enkel, zijn bruine ogen stonden donker. Ondoorgrondelijk. Al op jonge leeftijd had hij zichzelf aangeleerd geen emotie te tonen, slaagde er meestal zonder moeite in zijn emotie's achter een masker van onverschilligheid te verbergen. 'Hoe ik het hier vindt?' weer herhaalde Carter eerst zijn woorden, voordat ze antwoord gaf. 'Eerlijk, ik vindt hier niks aan...' vervolgde, kennelijk deelde ze zijn mening. 'Maar ik moest ergens heen. Ik had niet veel geld, dus kon moeilijk California verlaten. Dit is het beste wat ik kon krijgen' beëindigde ze. Waarom wou ze weg bij haar ouders? Hij aarzelde even, besloot het uiteindelijk te vragen. Als ze geen antwoord wou geven, dan deed ze dat gewoon niet. Dat had hij tenslotte ook gedaan. "Waarom wou je weg bij je ouders?" vroeg hij. "Je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt." voegde hij er direct aan toe. Hij zag dat Carter naar haar pols keek en glimlachte. Betekende dat ze ermee was gestopt? Of wat? Hij dacht aan Jammie, die trots was geweest toen ze zich meer dan een maand niet meer had verwond. Dat was nog voordat hij haar die bandjes had gegeven geweest, destijds had zij haar mouwen ook altijd omlaag getrokken. Zelfs als het buiten dertig graden was liep ze rond in een vest. Nick aarzelde, besloot haar er uiteindelijk toch op aan te spreken. "Ik weet niet of ik het mag vragen. Maar doe je het nog steeds?" vroeg hij, hij knikte naar haar pols. Hoopte dat ze begreep waar op hij doelde. En dat ze nu niet weg liep, omdat hij dit had gevraagd.

Ze knikte begrijpend toen hij maar met één woord antwoord op haar vraag gaf. Ze begreep het wel, zelf vertelde ze ook niet alles aan iedereen. Ze richtte haar blik opnieuw op de tafel. De vraag over haar ouders, ze wist dat hij ging komen, en ze wilde hem antwoorden. Ze besloot alleen dat ze hem niet alles zou vertellen. 'Mijn ouders...' Begon ze zachtjes. 'hadden mij er liever niet bij' Was het enige wat ze zei. Het was genoeg voor voorlopig, meer hoefde hij nog niet te weten. 'De rest wil ik liever voor me houden' Gaf ze eerlijk toe. Haar ouders hadden haar nooit gewild. Ze noemde haar slecht een foutje, omdat ze zo nodig een zoon moesten hebben. Ze had ermee leren leven, maar het werdt soms te erg. Hun waren één van de redenen waarom ze zichzelf pijn deed. Ze keek langzaam weer op en richtte haar blik op haar pols. Voorzichtig legde ze haar hand neer, hij had ze nu toch al gezien. Ze streek zachtjes met haar vingers op de littekens en schudde haar hoofd. 'Al precies een maand niet meer' Zei ze met een kleine glimlach. Ze keek naar Nick. 'Ik heb een paar zware tijden gehad...' Zei ze. Ze had eigenlijk teveel gezegd, maar dat deed ze al de hele tijd. De gedachte dat ze voorzichtig moest zijn was al een tijdje weg. Ze wist precies hoe het zou gaan. Ze zou teveel vertellen en uit eindelijk zal die persoon haar pijn, waardoor ze weer terugkwam op het snijden. Snel schudde ze die gedacht weg. Nick hoefde niet zo te zijn, er waren ook aardige mensen, mensen die te vertrouwen waren. Weer keek ze naar Nick. 'Zeg het alsjeblieft tegen niemand. Mensen vinden mij al raar genoeg zonder die littekens' Zei ze. Haar stem klonk licht wanhopig.

Carter knikte begrijpend, Nick was opgelucht dat ze genoegen nam met zijn antwoord. Als hij de waarheid zou vertellen, zou ze waarschijnlijk direct weg lopen. Daarbij kwam dat het beter was als niemand wist wie hij was en wat hij had gedaan. Niet dat hij verwachtte dat iemand hier ervoor kon zorgen dat ze in Italië wisten waar hij zat. Maar toch, je kon niet voorzichtig genoeg zijn. Dit was de perfecte plek om zich de komende jaren schuil te houden, ver weg van Italië en ze zouden hem hier niet zoeken. Waarschijnlijk zouden ze niet eens moeite doen hem buiten Italië te zoeken. Zo veel was hij niet waard, voor de politie tenminste. Bij de vrienden van Ricardo betwijfelde hij het, dankzij hem hadden ze een vriend verloren. Iets wat ze hem niet zo makkelijk zouden vergeven. Hij schudde zijn hoofd, wat gebeurt is is gebeurt daar kon je niks meer aan veranderen. 'Mijn ouders...' begon Carter, op een zachte toon 'hadden mij er liever niet bij' zei ze, hij keek haar een moment recht aan. Merkte dat ze niet meer wou zeggen, hij begreep het wel. Hij zij tenslotte zelf ook niks. Waarom zouden haar er niet bij willen hebben, wat waren er toch rare ouders. Zijn moeder was ook onder die categorie gevallen. 'De rest wil ik liever voor me houden' zei ze. "Is goed, dat begrijp ik." zei hij, glimlachte even naar haar. Wist niet precies hoe hij op haar moest reageren. "Dat is vervelend voor je." zei hij uiteindelijk, het liefst had hij ze direct terug genomen. Wat had ze daar nou aan? Carter legde haar hand op de tafel, waardoor hij haar littekens nu duidelijk kon zien. 'Al precies een maand niet meer' zei Carter, een kleine glimlach speelde op haar lippen. Hij keek haar met zijn bruine ogen, voor een moment recht aan. 'Ik heb een paar zware tijden gehad...' vervolgde ze. "Goed dat je het niet meer doet. Maar mocht je nog eens de drang hebben, dan kan je ook naar mij komen. Praten wil soms wel eens werken. Althans dat was bij een vriendin van mij zo." zei hij aarzelend, keek haar even aan. Om vervolgens zijn blik weer door de Gamehall te laten dwalen, het leek steeds rustiger te worden. 'Zeg het alsjeblieft tegen niemand. Mensen vinden mij al raar genoeg zonder die littekens' zei ze, hij keek haar even aan. "Ik zal niks zeggen." zei hij, glimlachte even naar haar.

Ze glimlachte toen hij zei dat hij het begreep. 'Dankje' Zei ze zachtjes. Hij vroeg niet door, iets wat ze erg waarderde. Waarschijnlijk, als hij was wie hij bleek te zijn, zou ze hem ooit meer vertellen. Misscheon, op een dag, zelfs alles. Ze keek hem weer aan. Die woorden had ze vaak genoeg gehoord, maar niet veel mensen meende het. Ze hoopte dat hij het wel meende, dat hij het egt vervelend voor haar vondt. Langzaam trok ze haar mouwen weer over de littekens, voor het geval er iemand langsliep en ze bekeek. 'Geloof me, zolang ik niemand meer van mijn verleden zie of iemand mij pijn doet gebeurd er niks meer' Zei ze. Er was alweer een glimlach op haar gezicht verschenen. Ze knikte. 'Ik weet het en bedankt' Zei ze glimlachend. Als ze ooit echt iemand nodig had zal hij vast wel in aanmerking komen. 'Deed die vriendin het om dezelfde redenen? Om zich van de andere pijn te verlossen?' Vroeg ze zachtjes. Misschien was het onbeleefd om over zijn vrienden vragen te stellen, maar het was nu al te laat. Ze tilde haar glas op en dronk het laatste beetje, inmiddels warm, water op. Ze zette haar glas weer neer en richtte zich weer op Nick. 'Heel erg bedankt'Zei ze. ze glimlachte naar hem. Ze hoopte dat hij niet loog, dat hij het echt niet zou vertellen en dat hij alles wat hij zie echt meende. Ze zou het echt niet aankunnen als nu iemand tegen haar zou liegen en alles zou doorvertellen. Dan zou het zeker weer beginnen en zou ze weer weg moeten. Ze keek de gamehall rond, het was erg rustig geworden. Er zat nog twee mensen, die een rustige spelletjes speelde. Ze glimlachte opnieuw. Hier hield ze het meest van, rust...

'Dankje' zei Carter zachtjes, hij glimlachte naar haar. "Je hoeft geen dank je te zeggen hoor." zei hij rustig. Zijn gedachten dwaalde weer af naar de gebeurtenis die er voor had gezorgd dat hij moest vertrekken. Weer voelde hij de woede door zijn lichaam stromen, hij had destijds geen controle over zichzelf gehad. Had gehand verblind door zijn woede, uiteindelijk hadden ze hem met twee man tegen de muur moeten drukken. Te laat. Een zucht verliet zijn keel, met zijn hand ging hij door zijn haar. Sloot voor een moment zijn ogen, aan de ene kant had hij spijt van zijn daad. Maar aan de andere kant had Ricardo het verdiend, niemand kwam aan zijn zusje. Onbewust balde hij zijn handen onder tafel tot vuisten, maar ontspande ze vrijwel direct weer. Wist met moeite de gedachten te verdrukken en richtte zich weer tot Carter. 'Geloof me, zolang ik niemand meer van mijn verleden zie of iemand mij pijn doet gebeurd er niks meer' zei ze, hij glimlachte. "Dat is mooi." zei hij, keek haar een moment recht aan. 'Ik weet het en bedankt' zei ze, hij keek haar aan en glimlachte. "Geen probleem." zei hij. 'Deed die vriendin het om dezelfde redenen? Om zich van de andere pijn te verlossen?' vroeg ze, hij keek haar een moment aarzelend aan. Het was niks voor hem om over zijn vrienden te praten, maar misschien dat het Carter zou helpen. Bovendien had Jammie het al lange tijd niet meer gedaan, en kende Carter haar niet. "Ja, onder anderen. Ze heeft op die manier ook geprobeerd de aandacht van haar moeder te krijgen, maar die had meer interesse in drank." zei hij, waarna hij zweeg. Dit was genoeg, meer dan genoeg, te veel. Een zucht verliet zijn keel. Sinds Jammie bij hen in het kraakpand was komen wonen, ging het een stuk beter met haar. Maar nu waren hij en Angel beide weg. 'Heel erg bedankt' zei ze, hij grijnsde naar haar. "Je hoeft me niet steeds te bedanken hoor." zei hij hoofdschuddend. Liet zijn ogen weer door de Gamehall dwalen, het was vreselijk rustig. Iets waar hij totaal niet aan gewend was. Rust was nu eenmaal ver te zoeken in een kraakpand waar je met zijn achten woonde.

'Dat moet ik wel' Zei ze glimlachend. ' Ik heb eigenlijk al te veel tegen je gezegd, en toch doe je normaal en zeg je niks door' Ging ze verder. 'Dat waardeer ik echt' Ze luisterde naar zijn verhaal over zijn vriendin en knikte toen hij klaar was. Ze had er niet veel over te zeggen. Ze wilder er trouwens ook niets over zeggen. Ze hoorde hem zuchtte en richtte meteen haar blik op de tafel. Ze besloot haar mond te houden over het meisje. 'Opnieuw, ja dat moet ik wel' Zei ze weer glimlachend. 'Ik bedank je zo vaak als ik dat wil' Ze keek even naar de bar en toen naar haar lege glas. 'Ik ga heel even wat drinken halen' Zei ze glimlachend. Ze stondt op en liep richting de bar. Het duurde nu bijna een minuut voordat de jongen naar haar toe kwam. 'Water?' Vroeg de jongen. Dit keer schudde ze haar hoofd. 'Cola' Zei ze glimachend.'Light' Voegde ze er snel aan toe. De jongen knikte en draaide zich weer om. Binnen een paar seconde stondt er een glas cola voor d'r neus. Ze knikte dankbaar en pakte het glas. Ze zette hem op de tafel waar ze aan zatten en ging zitten. Ze keek Nick aan, ze was hem even vergeten. 'Sorry, wil jij ook wat?' Vroeg ze verontschuldigend. Ze nam een vlug slokje van haar cola en stondt alweer klaar om iets voor hem te halen.

'Dat moet ik wel' zei Carter, hij schudde zijn hoofd. Opende zijn mond om wat te zeggen maar ze was hem voor. ' Ik heb eigenlijk al te veel tegen je gezegd, en toch doe je normaal en zeg je niks door' Hij grijnsde, keek haar rustig aan. "Ik ben wel wat gewend, en daar bij komt dat het gaat om hoe je bent en niet om wat je hebt gedaan." zei hij, niet helemaal overtuigd van zijn woorden. Want wat hij had gedaan, was niet zomaar iets. Dat was niet iets wat je door de vingers kon zien, het veranderde hem. Hij had in zijn leven sowieso veel dingen gedaan, die niet hoorde. Meestal had hij zich er niet eens schuldig over gevoeld en dat gold nog altijd. Wat maakte dat hem dan? Was dat wie hij was? Een zucht verliet zijn keel. 'Opnieuw, ja dat moet ik wel' zei Carter, een glimlach sierde haar gezicht. 'Ik bedank je zo vaak als ik dat wil' Hij keek haar grijnzend aan. "Dan blijf ik zeggen dat dat niet hoeft, en dan houdt je van zelf wel op." zei hij glimlachend, hij mocht Carter wel. Het maakt hem niks uit dat ze zich zelf had verwond, daar had ze haar redenen voor gehad. En er was nu niet meer aan te veranderen. Ze moest alleen proberen het in het vervolg niet meer te doen, en als ze het hem toe stond zou hij haar helpen. 'Ik ga heel even wat drinken halen' zei Carter, hij knikte naar haar. Liet zijn ogen nogmaals door de bijna verlaten Gamehall dwalen, de twee jongens met wie hij en Jack hadden gekaard waren al verdwenen. Carter kwam weer bij hem zitten, hij glimlachte naar haar. 'Sorry, wil jij ook wat?' verontschuldigde ze zich, ze was al overeind gekomen. Ook hij stond nu op. "Ik haal zelf wel wat." zei hij glimlachend, waarna hij naar de bar liep en een cola bestelde. Al snel stond het glas voor hem op de bar, met het glas in zijn hand liep hij terug naar de tafel en ging weer tegenover Carter zitten.

Carter keek opnieuw naar de tafel. Ze dacht na over zijn woorden. Ze vond hem niet overtuigend klinken en dat was het ook niet. Het ging niet altijd om hoe je bent. Sommige droegen voor altijd een zwaar verleden met zich mee, en werden er nog vaak mee geconfronteerd. Ze zuchtte zachtjes, voor de zoveelste keer dwaalde haar gedachtes af naar vroeger. Ze zag 3 lachende meiden voor zich. Drie meiden die ooit haar vriendinnen waren. Ze lachte om de littekens, ze lachtte haar gewoon uit. Ze hielpen haar niet, ze maakte grappen over wat ze zichzelf had aangedaan. Zodra ze doorhad dat haar ogen waterig werden keek ze weer op. Meteen zette ze weer een glimlach op. 'Wie zegt dat? Misschien blijf ik me wel voor eeuwig dankje zeggen' Ze probeerde haar gedachtes af te laten door alweer op te staan, maar zodra ze zag dat Nick al opstond ging ze weer zitten. Ze knikte en keek toe hoe hij naar de bar en weer terug liep. Ondertussen nam ze een slok van haar cola. Ze keek rond en zag de laatste twee naar buiten lopen. Ze volgde ze tot ze weg waren en richtte zich toen weer op Nick. 'En toen waren alleen wij er nog' Zei ze met een kleine glimlach. Het was nu stil op een muziekje en wat spelletjes die aan stonden na dan. Ze sloot haar ogen en probeerde te genieten van rust en niet aan ander dingen te denken. Na ongeveer een minuutje opende ze haar ogen weer. Ze ritste haar vest open en trok hem uit, nu er niemand was maakte het haar niet uit of de littekens zichtbaar waren.

Nick keek onderzoekend naar Carter, ze deed hem denken aan Jammie. Waarschijnlijk omdat die het zelfde had gedaan, een zucht verliet zijn keel. 'Wie zegt dat? Misschien blijf ik me wel voor eeuwig dankje zeggen' zei Carter die haar blik los had gemaakt van het tafelblad, had ze nou tranen in haar ogen? Een moment keek hij haar recht aan, om vervolgens onmerkbaar zijn hoofd te schudde. "Dat hoop ik toch niet." zei hij grijnzend, waarna hij naar de bar liep. Wat had Carter er toe gezet zichzelf te pijnigen, kwam het door haar ouders? Of was er nog een andere reden. Ze had gezegd dat het was om zichzelf van de andere pijn te verlossen. Maar wat had die pijn veroorzaakt? 'En toen waren alleen wij er nog' zei Carter met een kleine glimlach, nadat hij weer tegenover haar was gaan zitten. "Ja de meeste mensen schijnen op dit tijdstip al te gaan slapen." zei hij hoofdschuddend, wierp een korte blik op de klok aan de muur. Het was nu elf uur, een tijdstip waar hij normaal met zijn vrienden nog ergens in de stad of op het strand rond hing. Angel was daar ook altijd bij geweest, niemand had het raar gevonden dat het negen jarige meisje het tot vier uur s'nachts vergezelde. Ze hoorde er gewoon bij, Nick zuchtte onhoorbaar. Het was hier zo ander, zo gestructureerd opeens. Met regels, die je hoorde te gehoorzamen. Al was Nick niet van plan alles volgens de regels te doen, was het niet de bedoeling dat ze hem al binnen de kortste keren op straat zouden zetten. Carter trok haar vest uit, waardoor al haar littekens zichtbaar waren. "Zou je me willen vertellen waarom je het hebt gedaan? Van welke pijn wou je je zelf verlossen?" vroeg hij na een korte aarzeling, keek haar onderzoekend aan.

Ze keek glimlachend rond. 'Ik anders niet' Zei ze toen ze zich weer op Nick had gericht. Vaak bleef ze tot erg laat op, het maakt haar niet uit of ze de volgende dag nou les had op niet. Ze hield van de sfeer die hier 's avonds hing, en natuurlijk van de rust. 'Ik blijf hier vaak tot laat rondhangen' Zei ze er nog achteraan. Ze merkte dat dit ook de enige tijd was dat ze hier zonder vest kon rondlopen. Of het was te donker om de littekens te zien, of er was gewoon niemand. Ze zuchtte zacht toen hij weer begon over de littekens. 'Gebroken hart, me ouders, eenzaamheid....' Noemde ze zachtjes op. Gebroken hart, dat was de grootste oorzaak van haar pijn. Elke jongen die ze vertrouwde, elke jongen waar ze ooit iets mee had, ze waren allemaal hetzelfde. Ze gingen vreemd, maakte het zonder reden uit of deden ergere dingen en dumpte haar daarna. Aan haar ouders hat ze natuurlijk ook niks. Die hadden liever een jongen die juist zo was. Een player die alle meisjes kon krijgen en ze al gauw weer dumpte. Haar ouders hadden vaak genoeg gezegd dat ze een fout was. Ze hadden ook nooit de moeite genomen een andere naam te verzinnen. Carter...Het was ooit de naam voor hun zoon. Nu zuchtte ze elke keer als ze die naam hoorde, alsof het teveel moeite was haar eten en kleding te geven. Ze zuchtte opnieuw en dacht na over haar laatste woord, eenzaamheid. Dat was uiteindelijk gekomen doordat ze jongens buitensloot, de meiden haar uitlachtte om de littekens en haar ouders haar verwaarloosde. Ze keek Nick voorzichtig weer aan. Ze zette weer een klein glimlachje op. 'Maar ik ben over die jongens heen, ben weg van mijn ouders en krijg hier meer aandacht dann ik kreeg in La' Zei ze uiteindelijk. Nog steeds had ze veel verdriet en woede in zich, maar ze loste het anders op. Ze negeerde alles van haar verleden en probeerde er gewoon niet aan te denken. Weg gaan was één van haar beste ideeën geweesd. Ze had niet eens meer de drang om ergens een mes vandaan te halen of met haar vuisten tegen een muur te slaan, wat ze ook zo'n drie keer had gedaan, maar dat was afgelopen met een gekneusde of gebroken hand.