Het duistere era

De zwartgeblakerde wouden werden opgevolgd door de uitzichtvolle weilanden, waar enkele paarden graasden en andere sliepen. Het was een rustgevend gezicht, waardoor Namanti even al het leed in de wereld vergat.
Ze reed in de richting van de zon, terwijl ze haar paard af en toe de sporen gaf om sneller te gaan, maar haar nooit tot het uiterste dreef. De mensen van haar soort waren vreedzaam en deden edele dieren als paarden nooit kwaad, hoewel ze wel de mentale kracht en techniek bezaten om de meest helse creaturen te doden. Er dwaalden immers veel wezens rond in de bossen wanneer de totale duisternis gevallen was, en je kon daar beter op voorbereid zijn..
Het duurde niet lang –of het leek korter doordat ze in haar gedachten verwikkeld was- voordat ze de scherpe punten van het Canga-gebergte al zag verschijnen aan de horizon. Ze had haar thuis ondertussen ver achter zich gelaten en had een open vlakte bereikt. De vlakte mocht gerust angstaanjagend worden genoemd, wegens de lichtbruine kleur en de restanten van lichamen die over de vlakte verspreid lagen. De mensen rondom dit gebied noemden het ‘de vallei van de Dood’, en er gingen vele verhalen in het rond over de oorsprong van de grote, open vlakte. Sommigen vertelden dat de god Orion eens zo kwaad was op de mensheid, dat hij honderden bliksemschichten op de vallei afstuurde, waardoor het aardoppervlak verdorde en openscheurde. Anderen, de wat meer objectieve mensen zoals Namanti, geloofden dat het gebied het merkteken was van een enorme oorlog die honderden jaren geleden plaatsgevonden had, en dat het door de verrotting van lijken zo gevormd was. Het gebied maakte zijn naam waar, dat zeker.
Namanti stopte tegen het vallen van de avond bij een grote kei, die haar voldoende bescherming bood tegen de gure wind en het zicht van anderen voldoende belemmerde om haar te kunnen zien. Met een paar eenvoudige woordjes ontleende ze voldoende water uit de grond voor haar en haar paard, wat haar behoorlijk veel kracht kostte omdat het zo diep zat. Gulzig dronk ze ervan, waarna ze tegen haar witte merrie aan kroop en snel in slaap viel, als gevolg van een lange dag.

Iemand wekte haar, waardoor ze een slaperige zucht slaakte. Langzaam opende Namanti haar ogen om vervolgens te zien dat de hele grond schudde, en dat haar lichaam ongeveer twee meter boven de grond verwijderd was. Wat was er aan de hand..? Ze bevond zich in een ongemakkelijke positie, en het duurde niet lang voordat ze erachter kwam dat iemand haar droeg. Oud zweet drong haar neusgaten binnen, waardoor ze moest kokhalzen en het brood dat ze vandaag had gegeten met moeite in kon houden.
“Je bent eindelijk wakker..?” hoorde ze een zware stem praten, waarschijnlijk afkomstig van de man die haar droeg. De stem klonk niet natuurlijk, en bevatte een duivelse ondertoon. Een rilling trok over haar rug bij het horen ervan, waardoor ze meteen wist dat er iets niet juist was. Ze had gewild dat ze vanochtend haar spierwitte wambuizen en ijzeren polsbeschermers met daarop het embleem van haar koninkrijk thuis had gelaten, hoe goed van kwaliteit ze ook waren. Haar kleding leek een soort van magneet voor dieven te zijn, en ook vandaag was geen uitzondering.
“Waar zijn mijn spullen?” opperde ze, de vraag van de man negerend, toen ze voelde dat haar wapens haar afgenomen waren en ze ook haar paard niet zag. Ze wist niet of de man alleen was of niet, maar éen ding was zeker: de man was de slimste niet. Misschien was hij te dom om normaal werk te verrichten en was hij daarom maar het slechte pad als stroper op gegaan, om alleenstaande reizigers te gijzelen en ze achter te laten met alleen een kruik water? De man zou zich beter bezig kunnen houden met het tillen van goederen, aangezien hij net zo gespierd was als een flinke stier. Een grijns verscheen op haar gezicht toen ze voelde dat het mes om haar dijbeen er nog altijd zat, waar ze makkelijk bij zou kunnen komen als de man het even niet zou verwachten.
“Je spullen? Oh geen zorgen meisje, die hebben wij veilig opgeborgen en zul je nooit meer te zien krijgen. Dus je bent een van de elfen, hmm? Jammer voor jou dat je zielige toverkracht geen nut op ons heeft.” Sprak de man, waardoor Namanti meteen wist dat het Narvils waren en ze in de meerderheid waren. Totaal niet slim dus. Ze tilde haar hoofd een klein stukje op, wat de man niet merkte omdat ze over zijn schouder heen hing, en merkte dat hij haar meenam naar een richel niet ver in de buurt van haar overnachtingplaats. Niet goed, totaal niet goed! Wie weet hoeveel Narvils zich als vuile ratten in die richel hadden verscholen? Ze voelde haar kans op overleven met elke stap die de man zette kleiner worden, en kwam daardoor snel in actie. Ze pakte de zilveren dolk die bij haar dijbeen verscholen zat met een simpele beweging, en voordat de Narvil ook maar iets door had stak ze de dolk in de brede en gespierde nek van het monster. Een schreeuw die door merg en been ging volgde hierop, waarna de Narvil haar zonder medelijden op de grond smeet. Namanti voelde zich bijzonder kleinzerig en slap bij het zien van de donkere schim die langzaam op haar af bewoog, en wist niet hoe snel ze weer overeind kon komen. De pijn was ondraaglijk, maar ze wist dat als ze zich nu zwak zou opstellen ze misschien de eerste zonnestralen van vandaag niet zou halen. Verbaasde stemmen klonken links van haar, twee om precies te zijn, die hun vriend in een taal die Namanti niet beheerste vroegen wat er aan de hand was. De taal klonk primitief, barbaars, en paste precies bij de wezens die het spraken. Hun vriend keek hun richting op om vervolgens wat terug te schreeuwen, waar de slimme elf gebruik van maakte. Ze sprong met haar kleine postuur tegen zijn lichaam op en bleef een korte tijd in de lucht hangen, om vervolgens met haar handen zijn nek om te draaien. Een akelig gekraak klonk waarna het lompe en gespierde lichaam op de grond viel, wat een hoop stof deed opwaaien. Het mes werd uit zijn nek gehaald waarna ze vastbesloten en ietwat dreigend op de overige Narvils af liep, welke ze met een woeste blik in haar ogen aan keek. “Wat waren jullie van plan? Om soep van mij te maken en er met mijn kostbare spullen vandoor te gaan?” sprak ze kwaad, terwijl ze wat kracht van de omgeving ontleende –wat niet veel was- en het om zich heen verzamelde. Haar magie had weliswaar niet direct invloed op de Narvils, maar indirect zou het misschien wel kunnen lukken.. Na een korte Zoeking wist ze dat haar spullen zich in de richel bevonden, net als haar paard deed. De mannen waren stomverbaasd om te zien dat een kleine elf als Namanti zoveel kracht in zich kon hebben, en keken elkaar net zo verbaasd aan. Een grijns verscheen op haar gezicht bij het zien daarvan, waarna ze haar armen spande en een opwaartse beweging maakte. De grond scheurde, waarna een enorme hoeveelheid aarde omhoog rees en boven de Narvils bleef hangen. Ze gromden hun vuile, verrotte tanden bloot en maakten zich klaar om naar voren te stormen om Namanti aan te vallen met hun kapmessen, maar waren te laat. Met een simpele beweging van haar vingers viel de aarde neer op de mannen, wat ze door de druk meteen doodde. Ze had niet aan de gevolgen gedacht en sprak snel een bezwering uit om haar spullen en haarzelf te beschermen tegen het opwaaiende stof, en na een paar minuten gewacht te hebben klom ze over de kleine zandheuvel naar haar paard en spullen. Ze bond haar wambuizen en polsbeschermers weer om, en deed ook de ketting die het licht van de Bron bevatte weer om haar hals. Hierna gleed ze vermoeid in het zadel van haar witte merrie om vervolgens weg te rijden van de plaats met de lijken van de Narvils, en terwijl een frisse bries haar tegemoet kwam waaien reed ze richting het noorden, proberend om niet in slaap te vallen in het comfortabele zadel.