Cowboys in Rodeoland

Vlak voor de poort die haar met de grote letters "Welcome at Topanga State Park" verwelkomde, stopte Sarah haar witte audi, en wierp ze een zoekende blik door het raampje alvorens ze uitstapte. Ze zocht naar de gestalte van haar vriend Lyron, maar wanneer ze deze niet kon vinden besloot ze alvast de poort door te gaan, het park in. Links en rechts naast de ingang van het park waren restaurantjes en verschillende verhuur-stands voor onder andere mountainbikes, en even verderop kondigde een groot bord een soort manege aan. Sarah hoefde niet op het bord te kijken om er achter te komen waar de manege zich bevond, aangezien de kenmerkende paardengeur dit al duidelijk maakte. Terwijl ze het terrein met de aangrenzende paardenstallen opliep, gleden haar ogen langs de verschillende boxen. Bontgekleurde paardenhoofden staken uit de stallen, om haar met een nieuwsgierige blik te volgen. Sarah liep naar de dichtstbijzijnde stal, en liet haar hand voorzichtig over de hals van een witte merrie glijden. Het voelde raar om na al die jaren weer te gaan rijden, en ergens speelde er een klein gevoel van twijfel rond in Sarah's buik terwijl ze het paard aaide. Ze had vroeger veel plezier gehad in het rijden maar was na een tijdje op haar dure volbloed uitgekeken, om haar vertier vervolgens bij iets nieuws te zoeken: zoals altijd. En dat bracht haar tot het feit dat ze in geen 7 jaar meer had gereden. Waarom hadden ze eigenlijk in godsnaam afgesproken om paard te rijden in Topanga State Park? Sarah begon het zich plots koortsachtig af te vragen, maar kon zichzelf geruststellen met het feit dat zij vast vaker in haar leven op een paard had gezeten dan Lyron: zo'n slecht figuur zou ze dus ook weer niet slaan.
Terwijl ze toekeek hoe een drietal mensen te paard steeg om vervolgens de paddock te verlaten en het bos in te rijden, gaf ze de witte merrie naast haar nog een laatste aai over haar snoet: als het goed was zou het niet lang meer duren voordat Lyron er was.

[ met toestemming =D ]

Het beestachtige gebrul van zijn auto stopte zodra hij de sleutel uit het contactslot haalde, stoppend voor de ingang van het park. Een witte audi vroeg om zijn aandacht, en dit vragen om aandacht associëerde hij al snel met Sarah. Was dit Sarah's auto..? Prachtig ding, maar dit betekende ook dat ze er al was. Dat zij er eerder was als hij was, en het laten wachten van een meisje was volgens een of andere ongeschreven regel not-done. Niet dat hij het erg vond om op haar te wachten, hij vond het geweldig dat ze eindelijk een date hadden, maar misschien vond Sarah het niet-zo geweldig om tussen de paarden te staan, nietsdoend. Mocht hij dit afspraakje eigenlijk wel als een date zien? Sarah had altijd zo'n bepaalde houding die je vertelde dat je dichtbij kon komen en aardig mocht doen, maar niet té aardig en vooral niet té dichtbij. Deze houding kon nog wel eens bepaalde conflicten met de open-voor-iedereen houding van Lyron opleveren..
Met een mate van zelfzekerheid stapte Lyron door de bossen, een brede grijns op zijn gezicht. Hij droeg een outfit die niet bepaald geschikt was om te dragen tussen alle preutse paardrijders, maar op die manier aandacht vragen was altijd al iets voor hem geweest. Paardrijden zou een makkie worden, dacht hij, omdat hij thuis al vaak genoeg had geoefend op zijn grijze ezel Igor. Een paard leek op een ezel, dus het berijden ervan (klinkt vies.. xd) zou hem vast ook wel hetzelfde af gaan. En anders, dacht hij met een grijns, zou lieve Sarah hem maar de kneepjes van het vak moeten leren terwijl ze samen op één paard zaten.
Zijn ogen gingen zoekend de omgeving rond, zoekend naar enige tekens van glitter & glamour; dat zou de plaats van Sarah verraden. Niet dat hij naar glittertjes als een kruimelspoor op de grond zou gaan zoeken, maar de jongen had zo het idee dat ze niet in een oude sweater van haar vader en een broek die haar dijen zo dik als die van een paard deed lijken gekleed zou gaan. Uiteindelijk vond hij haar staand naast een witte merrie, eentje die er heel anders uit zag als zijn ezel Igor. Natuurlijk wist hij dat de twee een heel ander uiterlijk hadden (Ezels waren bijvoorbeeld snoezig en komisch, terwijl paarden sierlijk en nobel waren), maar aangezien hij niet al te veel paarden in zijn leven had gezien buiten diegene van de rijke landseigenaren om was het altijd wennen wanneer hij er eentje zag. Wederom wist hij uit ervaring -stomme Igor, zijn nagel had er weken afgelegen- dat je je eigen hand niet als voer voor hun mond moest leggen, dus aaide hij wat twijfelachtig de neus van het paard. Hierna richtte hij zich met een glimlach op zijn gezicht naar Sarah, eentje die kenmerkend was voor Lyron. "Sorry dat je moest wachten, ik was.. ik had nog wat te doen." verontschuldigde hij zich, niet zeggend dat hij te lang voor de spiegel had gestaan en daarom te laat was gekomen. "Hoe gaat het?" vroeg hij vervolgens, nadat hij een kus op haar wang had gedrukt die hij -speels als hij was- iets meer richting haar mond had geplaatst als gebruikelijk was.

[Sorry voor de lange post xd. Voel je asjeblieft niet genoodzaakt om ook een lange post terug te schrijven Ö.. xd]

[ Mijne ging per ongeluk, sorry ;( Ik zal proberen ze niet langer te maken dan dit xd ]

Het duurde niet lang voor Sarah Lyron de hoek om zag komen, iets wat een glimlach op haar gezicht deed verschijnen. Sowieso leek ze de jongen wel te mogen na hun laatste ontmoeting, maar eigenlijk was het het totaalplaatje dat haar had doen glimlachen; niet alleen zijn weerzien, maar ook de kleding die de Italiaanse casanova droeg deed haar mondhoeken geamuseerd omhoog krullen: vooral de zonnebril deed 't hem. Maar wat was dat vierkante, zeegroene ding rond zijn pols? Het duurde even voor Sarah besefte dat het een digitaal horloge was, en hoewel ze iemand was die van stijl hield en bij Lyron eigenlijk eerder een bij zijn witte BMW passende Rolex had verwacht, kon ze de humor wel van het ding inzien. Of nee, eigenlijk niet: maar het feit dat Lyron hem nonchalant en met stijl droeg, maakte dat het ding er minder belachelijk uitzag dan hij bij een ander gedaan had.
Hij aaide zichtbaar voorzichtig over de neus van de merrie nadat hij ben hen was gaan staan, waarop hij haar een glimlach toewierp en zich verontschuldigde voor het feit dat hij wat later was.
"Dat geeft niet, ik ben hier ook pas net.." stelde ze hem op zijn gemak, hem op haar beurt toe glimlachend, terwijl ze zich bedacht dat ze hier inderdaad nog maar een paar minuutjes was. Dat zijn laatste toevoeging "ik was.. ik had nog wat te doen." niet op ingewikkelde privé dingen sloeg, maar op het feit dat Lyron te lang voor de spiegel had gestaan, had Sarah -als ze er goed over na had gedacht- vast wel kunnen raden: eigenlijk zag hij er een beetje té gestyled uit voor iemand die een tocht van enkele uren te paard ging maken. Sarah daarentegen had geweten wat ze van paardrijden kon verwachten, en hoewel ze geen complete uitrusting hiervoor had aangeschaft -iets wat ze makkelijk had kunnen doen-, had ze het gehouden bij een normale jeans en een rood-wit geruite blouse. Qua schoenen had ze het even moeilijk gehad aangezien ze dol was op haar verzameling pumps, en ze die nu in had moeten wisselen voor een simpele leren laars. Stijlvol waren ze wel, maar Sarah had het niet zo op het platte oppervlak: het was weliswaar wel voor een goed doel, aangezien dit uitje defenitely de dood van één van haar pumps betekend zou hebben.
Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht bij Lyrons typische begroeting, hem voor een kort moment met die speelse glimlach aankijkend.
Lyron was echt een coole gozer, en vooral zijn spontaniteit en lef wist Sarah te waarderen: hij wist altijd net het randje van 'normaal' te overschreiden, zonder op een ongemakkelijke manier te ver te gaan. Lyron deed niet onder aan het beeld dat Sarah altijd van Italiaanse jongens had gehad, eigenlijk bevestigde hij alleen maar dat het rasechte charmeurs waren: en als alle Italianen zo waren, wist Sarah niet wat haar nog van een bezoekje aan Milaan afhield.
"Met mij gaat alles goed, dankje" glimlachte ze. Maar voor ze ook maar aan Lyron de wederzijdse vraag kon stellen, werden de twee onderbroken door de vrolijke stem van een meisje met -hoe kon het ook anders- paardenstaart, die hen vroeg of ze alleen even rondkeken of dat ze ook wilden rijden. Nadat Sarah had geantwoord dat ze hier inderdaad kwamen om te rijden, liet het meisje -een vrolijke glimlach opzettend- weten dat ze twee paarden zou gaan zadelen, en ging ze direct aan de slag. Sarah keek haar ietwat verbaasd na, overdonderd door de plotselinge aan- en afwezigheid van het meisje.
"Anyway.." glimlachte ze. "Met jou ook alles goed? Heb je je mentaal al voorbereid op wat komen gaat?" vroeg ze hem vervolgens met een speelse knipoog. Ze vroeg zich af of Lyron überhaupt ooit op een paard had gezeten, en of hij het paardrijden ook daadwerkelijk leuk zou vinden, of dat hij dit voor haar meer deed.

Hij had het wel gezien, de blik die Sarah op zijn lichaam had geworpen toen hij naar haar toe was gelopen. Het had een grijns op zijn gezicht doen verschijnen, hoewel het niet-weten waarom ze naar hem keek hem nog behoorlijk dwars zat. Bij de meeste meisjes kon hij aan hun uitdrukkingen makkelijk raden wat er in hun hoofd omging, bij hen was het duidelijk dat ze zijn getrainde bovenlichaam niet bepaald een onprettig aanzicht vonden. Zij waren makkelijk, Sarah was een heel ander verhaal. Zijn vreemde kledingkeuze voor een dagje paardrijden kon bij haar ook gewoon hetgeen zijn wat haar aandacht getrokken had. Dan was het eerder een 'Hmm?' dan een 'Mmm..'
Nu was het Lyrons beurt om even te kijken. Terwijl Sarah antwoordde op zijn verontschuldiging liet hij zijn blik vlug over haar lichaam glijden. Langzaam genoeg zodat hij ook echt alles kon zien en te snel om voor viespeuk aangezien te worden. Hij merkte dat haar rood-wit geruite blouse ietwat open stond maar voordat hij solliciteerde voor een schop in zijn juwelen dwong hij zichzelf zijn blik weer naar haar gezicht te verplaatsen.
Nog voordat hij positief wilde reageren op Sarah's 'Met mij gaat alles goed' werden de twee onderbroken door de stem van een meisje. Verrast keek hij haar aan en besloot dat hij het bij Sarah zou houden: Sarah straalde als een kind van de zon in vergelijking met ons paardenknechtje. Het meisje verdween net zo snel als ze gekomen was en liet Lyron en Sarah alleen. Nouja, technisch gezien waren ze niet alleen: de witte merrie was er altijd nog. Lyron moest lachen door haar vragen, met name de laatste. "Ja, gaat lekker." antwoordde de jongen op een droge toon terwijl een glimlach zich om zijn lippen speelde. Of hij zich mentaal had voorbereid? Hij had zich beter kunnen voorbereiden, nu had hij gewoon niets gedaan, hoewel hij wel een vreemd voorgevoel had. Misschien stond er hem iets ergs te wachten? Misschien struikelde zijn stoere paard over een dwarsliggende boomstam en zou hij iets breken? "Niet echt," gaf hij eerlijk toe, "maar ik heb dat ook niet nodig." voegde hij er met een zelfverzekerde glimlach aan toe. "Ik hoop trouwens wel dat ik een stoer, zwart paard krijg, en niet zo'n geval met roze strikjes." grinnikte hij even, Sarah aankijkend. De jongen was benieuwd waar deze dag met Sarah in zou eindigen, want eerlijk gezegd had hij geen flauw idee wat er hem te wachten stond. Maar zodat hij niet teleurgesteld zou worden probeerde hij er niet te veel van te verwachten. Hoe de dag ook zou eindigen, hij vond Sarah echt een leuk meisje en het was nooit een straf met haar rond te hangen.
"Nee!" riep hij uit, "Eentje met roze strikjes!" hij zag het gevaarte al van ver aankomen. Het paard deed hem denken aan die plastic paarden van My little pony waar zijn zussen vroeger mee speelden. En ook igor had er aan moeten geloven toen zijn jongere zus de onbedwingbare behoefte had alles in haar omgeving roze te maken. Hijzelf eigenlijk ook, maar uit schaamte en het feit dat hij een hoop ervan verdrongen had, wilde hij niet in detail treden. "Is ze niet goed?" vroeg het meisje terwijl ze Sarah de teugels van haar paard aanrijkte. Hmm, fijn. Het werd óf zijn mannelijkheid inslikken en op het paard met de strikjes gaan, óf de klootzak uithangen en vragen om een ander paard. Hij koos maar voor het eerste. "Nee, het is prima. Ik.. ben dol op roze." lachtte hij als een boer met kiespijn, waarna hij de teugels van het paard aanpakte. Het werd dus geen gaaf paard wat hij donder, bliksem of de zwarte dood zou kunnen noemen. Hij kwam eerder in de buurt van sneeuwvlokje, suikerklontje, of -bij gebrek aan inspiratie- witje. Zodra het meisje weg was begon hij zachtjes te lachen: ergens zag hij er de humor wel van in. "Ik kan niet zeggen dat ik nu je prins op het witte paard niet meer kan zijn." merkte hij droog op, terwijl hij aan de roze strikjes in de gevlochten manen van het witte paard begon te frunniken.

[Ik denk dat we gewoon moeten posten wat we posten, want.. Ja.. Mijne is nu ook niet bepaald kort !]

Het was Sarah niet geheel ontgaan dat ze -alvorens ze een gesprek met Lyron startte- een soort bodycheck onderging, maar eerlijk was eerlijk: ze had zich niet voor niets gehuld in een modieuze blouse en niet -zoals de rest van de meisjes in de paardrijwereld- in een slobberige, dikmakende trui. Bovendien had ze zichzelf er niet van kunnen weerhouden ook zo haar blikken op Lyron te werpen, en voor een kort moment besefte ze dat ze wat dat betreft vrijwel op dezelfde golflengte zat als de Italiaan voor haar neus.
De korte storing door het paardenmeisje leek ook Lyron te hebben verbaasd, waarop hij -na even stilgevallen te zijn- verklaarde dat het ook met hem goed ging, maar dan op zijn manier. "Ja, gaat lekker" klonk het dan ook nonchalant, een reactie die opnieuw onbewust Sarah's mondhoeken deed opkrullen.
"Mooi te horen dat het lekker gaat" zei ze met een lachje "maar misschien had je je beter wél voor kunnen bereiden.. Wie weet wat er gebeurd" zei ze hem met een plagerige knipoog. Sarah doelde natuurlijk op de onschuldige gedachte dat Lyron's paard er wel eens vandoor kon gaan, of dat hij zou struikelen over een boomstam en zijn been zou breken. Het feit dat hij zich echter nergens druk om maakte was te beschrijven als typisch Lyron, en hoewel ze hem natuurlijk niks toe wenste, vroeg ze zich geamuseerd af hoe hij zich uit een dergelijke situatie zou redden. Misschien zou ze voor de grap zijn paard in een galop aan kunnen zetten, of een wedstrijdje kunnen houden en er zelf vrolijk vandoor karren met haar paard: leuke opties genoeg voor vandaag.
Toen Lyron zei te hopen op een stoer paard en geen zin had in een opgetut paard met roze strikjes, kon ze een grinnik niet onderdrukken. "Ajoh, denk je echt dat ze in die korte tijd een heel paard kan optutten? Ik bedoel, ze was raar, maar..". Voor ze ook maar haar zin af kon maken was het geluid van paardenhoeven hoorbaar, en verscheen enkele seconden later het meisje met twee paarden aan de hand. Sarah's gezicht vertrok van afschuw toen ze zag waar het meisje mee kwam aanlopen, met een glimlach van oor tot oor, terwijl haar staart vrolijk heen en weer zwabberde. Enthousiast had ze de paarden naar hen toe geleid, de leidsels van het opgedofte paard met roze strikjes zonder aarzelen in Lyron's handen duwend. Sarah zag zijn gezicht vertrekken, en hoewel ze normaal gesproken hard had gelachen om dit alles en ieder ander persoon lekker op het rare paard had laten rijden, kon ze er niks aan doen dat ze toch wel een beetje medelijden met had met haar Italiaanse vriend. Het meisje had hem gevraagd of de merrie niet goed was, waar Lyron als een boer met kiespijn op antwoordde dat het paard wel degelijk prima was.
"Ik kan niet zeggen dat ik nu je prins op het witte paard niet meer kan zijn" merkte Lyron droog op toen het meisje even was weggelopen om wat te halen, waarop Sarah lachte. "Dat ben je al zónder dat barbiepaard van je" zei ze hem met een knipoog, waarop ze de teugels van haar paard aan hem toereikte. "Hier, neem jij deze maar. Volgens mij vindt hij je veel liever dan mij". Ze gaf het paard een klein duwtje tegen de flank, die vervolgens met kleine, onzekere stapjes dichter naar Lyron toe liep. Hij had zijn hals naar hem uitgestrekt, voorzichtig aan zijn jas ruikend, wat Sarah aannam als een 'goedgekeurd' van het paard, en de teugels van de merrie van Lyron overnam. Voordat het meisje terug kon komen om haar te vertellen dat zíj op de stoere hengst moest en Lyron op het barbiepaard, klom Sarah al lenig het zadel in. Op de verbaasde blik van het meisje reageerde ze met een simpele;
"Tsjaa.. Ik denk dat dat paard toch echt te wild voor me is", en haalde haar schouders met een onschuldige glimlach op.

Een quasi-beledigde frons verscheen op Lyron zijn gezicht toen Sarah met een plagende knipoog vermeldde dat hij zich wel beter had voor kunnen bereiden. Hmpf, wat dacht ze wel niet van hem. Dat hij bij de eerste de beste hobbel van zijn paard af zou stuiteren en iets zou breken? Nee, Igor had hem veel mogelijkheid geboden om te oefenen op het paardrijden en buiten dat had het hij de wat rijkere mensen in Venetië vaak genoeg zien doen om het na te doen. Lyron moest dan misschien wel vaker zijn moeder helpen in de keuken en had daarom niet zo veel tijd om zijn talenten te ontwikkelen, maar hij kon vast wel paardrijden. "Heb ik al gezegd hoe prachtig je er uit ziet vandaag?" merkte hij heel nonchalant op, terwijl er een speelse grijns op zijn gezicht stond, zodat hij niet op haar opmerking hoefde te reageren.
"Je weet maar nooit.." zei hij, zijn schouders ophalend, toen Sarah twijfelde aan het meisje. Ze vroeg zich namelijk af of het haar in die korte tijd zou lukken om een heel paard te bekleden met roze frutsels, en hij gaf haar daar alle gelijk in. Maar Lyron leek vandaag niet al te veel geluk te hebben. Eerder deze dag had zijn Vespa het al begeven en had hij dus met dit heerlijke zomerse weer met de auto moeten gaan. Hij zou het daarom niet al te verrassend vinden als hij daadwerkelijk zo'n versierd paard kreeg.
Zijn mondhoeken krulden omhoog in een zonnige glimlach toen Sarah zei dat hij al haar prins op het witte paard was zonder het barbiepaard van hem. Het was een goed teken dat Sarah wat losser met hem om ging, en kon hij deze opmerking nou opvatten als een flirt..? "Dat is waar.." gaf hij lachend toe, waarna er een brede grijns op zijn gezicht verscheen. Meestal bedoelde hij deze arrogante en zelfingenomen opmerkingen niet zo, maar vond hij het gewoon grappig om zich zo te gedragen rondom een meisje zoals Sarah. Zijn succes schreef hij toe aan het feit dat hij goed wist wanneer hij ergens te ver mee ging, meisjes irriteerden zich nauwelijks aan hem.
Blijkbaar was zijn verbazing of walging van daarnet, van zijn gezicht af te lezen: Sarah stelde voor de twee paarden te ruilen. Dankbaar pakte hij de teugels aan van het badass-paard en streek hij met een zachte beweging over zijn neus toen deze dichter bij hem was gaan staan. "Jij bent veel gafer hè? Ja!" zei hij op een vertroetelend toontje, waarna hij door de manen van het grote paard streek.
Ietwat gespannen keek Lyron naar het meisje dat hen de paarden had gebracht, hij had enkele seconden geleden namelijk een vermaakte blik in haar ogen gezien toen ze met het paard voor Lyron aan kwam lopen. Het leek alsof ze erop gestaan had dat hij dát paard zou nemen, en het feit dat ze de teugels van het paard ietwat hardhandig in zijn handen had gedrukt, was bevestigend. Sarah leek het ook opgemerkt te hebben en wist op een handige manier te voorkomen dat het meisje zou protesteren en zou eisen dat Lyron het strikjespaard zou nemen. Met een zekere lenigheid klom ze in het zadel van het witte paard en Lyron vroeg zich al fronsend af of ze ook op meerdere gebieden lenig was..
"Maar goed dat ik het wilde paard neem, dan." zei hij, terwijl hij macho zijn borst vooruit stak. Hierna leidde hij het paard naar buiten en ging hij vlug de hoek om. Sarah stond nog met paard en al in de stal en voordat ze naar buiten kwam en hem zag klom hij het zadel op. Lyron had dit namelijk nog nooit gedaan en wist niet hoe verschrikkelijk het er uit zou gaan zien, en wilde niet af gaan tegenover Sarah. Het ging verbazingwekkend soepeltjes. De techniek die Sarah daarnet gebruikte, gebruikte ook Lyron. En aangezien niet alleen zij maar ook Lyron behoorlijk lenig was lukte het hem zonder zijn liezen te scheuren of kramp in zijn bil te krijgen. Kwamen die lessen Yoga van afgelopen winter toch nog van pas tijdens andere dingen.
"Ben je nu al verongelukt?" riep Lyron al grijnzend over zijn schouder naar Sarah, terwijl hij zijn paard de aanwijzing gaf om alvast in een rustig tempo naar de ingang van het bos te lopen.

[Staat vast vol spelfouten, zinsgebruik is vast horrible.. maar hier is je post !]

Sarah moest lachen om de flirty opmerking die Lyron maakte, en gaf hem lacherig een knipoog. "Ik vroeg me al af wanneer die ging komen ja" zei ze, de truc lichtelijk doorhebbend maar er toch in meegaand. "En heb ik je al eens gezegd dat jij er ook wel mag wezen?", vervolgde ze met dezelfde speelse grijns als Lyron eerder had gehad. Na dit gezegd te hebben was ze soepel op haar paard geklommen, terwijl Lyron nog met de bruine ruin stond te troetelen. De glimlach van daarnet stond nog altijd op haar gezicht terwijl ze naar het schouwspel keek. "Jij bent veel gafer hè? Ja!" brabbelde Lyron tegen het paard, terwijl hij het zachtjes door de manen streek. Hoewel ze er zelf eigenlijk vrij weinig meer mee had -ze had paardrijden niet voor niks opgegeven- vond ze het wel iets hebben hoe hij met dieren omging: het maakte de Italiaan kwetsbaar en in combinatie met zijn bruine krullen zelfs bijna schattig. Snel wendde Sarah haar blik af om zich vervolgens bezig te houden met de beugels, welke ze met enige hulp van het meisje op maat maakte. Deze klaagde gelukkig niet over het feit dat ze van paard waren gewisseld: evenals Lyron had ook Sarah de bijna dwingende manier opgemerkt die het meisje had toegepast om hen de paarden te geven, waarin de keuze wie welk paard zou krijgen vast leek te liggen. Sarah had het grappig gevonden, aangezien het net had geleken alsof het meisje haar 'mooiste paard' voor Lyron had bewaard: of ze wilde Sarah gewoon op het bad-ass paard hebben zodat die haar af zou werpen en zij nog eens kon lachen. Ze was in iedergeval blij dat de casanova er precies hetzelfde over dacht wat paarden wisselen betrof, en daarom met haar meespeelde door stoer zijn borst vooruit te steken en te doen alsof hij zich opofferde -Sarah moest moeite doen een lach te onderdrukken zodat het hele toneelstuk nog enige geloofwaardigheid zou behouden: en aan gebrek van geklaag van het meisje uitgaande, leek ze overtuigd van hun act.
Sarah keek echter verrast op toen ze het geluid van hoefgekletter hoorde, gevolgd door de twee figuren van Lyron en zijn paard die uit haar gezichtsveld verdwenen. Sarah keek de twee verbaasd na, aangezien het leek alsof ze haast hadden: dus óf Lyron's bad-ass-paard ging er nu al vandoor, of hij wist niet dat hij er voor deze rit óp moest zitten, en niet naast moest lopen. Hm dat, of -optie drie- Lyron had ergens een leuke cowgirl gespot en liet haar daar nu voor in de steek. Sarah keek een moment bedenkelijk maar schudde daarna met een grijns haar hoofd. Nehh....
Zodra alles goed zat gaf Sarah haar paard te sporen om in een rustig tempo het stallencomplex uit te lopen. Het meisje scheen nog wat instructies te mompelen, maar door simpelweg weg te lopen wimpelde de brunette haar gemakkelijk af. Terwijl Lyron al op een rustig tempo richting de ingang van het Topanga park stapte, kwam Sarah er op een drafje achteraan. "Ben je nu al verongelukt?" vroeg de Italiaan haar met grijns, waarop Sarah lachend haar hoofd schudde.
"Verongelukken? Met dit barbiepaard hier? Ik denk dat ik daar nu wel veilig voor ben, nu jij je zo dapper hebt opgeofferd El Diavolo te nemen..". Sarah had hen ondertussen ingehaald en liet haar paard overgaan naar de stap, zodat ze nu op hetzelfde tempo naast de bruine ruin van Lyron stapte. Het gekletter van paardenhoeven op asfalt was weggestorven nu ze het bos in waren gestapt, waar de schaduwen van de hoge bomen het zonlicht belemmerden en de temperatuur een stuk aangenamer werd. Sarah was ondertussen begonnen met het losfrunniken van de roze strikjes in de manen van haar paard, waarop deze in kleine krulletjes ontploften. Met een beteuterd gezicht keek ze naar het resultaat dat er niet beter op was geworden, en wendde zich vervolgens met een glimlach tot Lyron.
"Okee dat schiet niks op. Maar vertel eens..." haar glimlach werd iets breder, terwijl er kleine pretlichtjes in haar ogen verschenen "wat zijn jouw grootste blunders geweest op meiden-gebied? En dan wil ik ook echt álles horen, van de kwijlende braceface tot aan de Hollandse boerinnetjes die samen een tulpenplantage met je wilde beginnen". Sarah maakte het zich wat gemakkelijker in het logge, western-paardenzadel, en keek Lyron met een plagerige glimlach aan, benieuwd of hij hierop in wilde gaan.

Lyron fronsde eventjes ietwat verward door Sarah's woorden, maar al snel begon het bij hem te dagen. Het was geen grap, het was ook niet sarcastisch, ze leek het echt te menen? Of was dit haar manier van complimentjes ontvangen, er eentje teruggeven? "Nou, eigenlijk nog niet." grijnsde hij. "Maar je mag het best wel vaker zeggen, hoor." voegde hij er op een plagerige toon achteraan, haar een subtiele knipoog gevend. Het was nooit verkeerd om complimentjes te ontvangen, zeker niet van iemand met het uiterlijk en het karakter als Sarah. Want hoewel Lyron nooit beneden zijn 'standaart' zocht, was het altijd leuk om te weten dat je nog steeds interesse van mooie vrouwen wekte.
Lyron grijnsde haast onopvallend toen hij vanuit zijn ooghoeken merkte dat Sarah iets té lang naar hem staarde terwijl hij de neus van het paard streelde. Het kon zijn dat hij zichzelf bedroog omdat hij dit soort dingen nu eenmaal snel dacht te zien, maar als ze daadwerkelijk te lang naar hem keek was dat zeker een goed teken. Natuurlijk wilde hij hiermee niet direct zeggen dat ze nu al voor zijn voeten lag of hem leuk vond, maar het begin was er.
Niet lang nadat hij het op een wonderbaarlijke manier voor elkaar had weten te krijgen dat gigantische paard op te klimmen en aan Sarah had gevraagd of ze nu al verongelukt was, hoorde hij het geluid van hoeven die de grond raakten achter zich. Zijn paard liep nog altijd in een rustige pas voort en dit bood Sarah de mogelijkheid om met haar paard naast de zijne te komen rijden. "Misschien is het barbiepaard wel een devil in disguise." grijnsde Lyron, als reactie op haar woorden. Hij wilde haar namelijk niet doen geloven dat het versierde paard compleet onschuldig was. Verbaasd trok hij zijn wenkbrouwen op. El diavolo? Het was een tijd geleden dat hij nog Italiaans had gehoord, en hij had eerlijk gezegd niet verwacht om Italiaans terug te horen in de naam van een paard. Reclames langs de weg tot daar aan toe, maar een paardennaam? Hij vond het best wel grappig, vooral sinds het 'de duivel' betekende en dit paard vast en zeker deze naam had gekregen vanwege zijn uiterlijk.
Lyron ging wat meer ontspannen in het zadel zitten en hield de teugels van het paard nonchalant in één hand. Hij begon met de minuut zekerder te worden over het paardrijden. Want elke minuut waarin hij er niet af viel of waarin er niet iets beschamends gebeurde, was een minuut waarin hij gewoon op het zadel bleef zitten en het paard goede instructies gaf. Kwam dat 'Hoe-moet-ik-paardrijden' instructieboekje wat hij op de markt van zijn tante had gekocht, toch nog van pas!
Sarah had het eruit-frunniken van de regenbooggekleurde elastiekjes opgegeven omdat het resultaat niet veel beter op was geworden, en Lyron moest kort lachen om haar droge opmerking die ze kort erna plaatste. Nee, dat schoot inderdaad niets op..
Toen ze een nieuw gespreksonderwerp had aangesneden en het Lyron duidelijk werd waarover ze het wilde hebben, kon Lyron opnieuw een lach niet onderdrukken. "Ik denk dat we nog wel even zoet zijn als we mijn dateblunders gaan vertellen.." zei hij glimlachend, waarna hij zich even op de weg voor zich concentreerde. Ze reden ondertussen al door het bos. De schaduwen van de grote bomen vielen over hen heen en zorgde zo voor een heerlijke temperatuur. "Ik ben eens uit eten geweest met een meisje die, wat ik dus achteraf hoorde, de hele dag niet gegeten had om in een rokje te passen. Ik had een fles wijn voor haar en mij besteld en schonk het voor ons in, en zoals je weet word je best snel dronken als je niets gegeten hebt.." hij keek haar even aan met een brede grijns, om vervolgens zijn blik weer voor zich te richten. "Vervolgens werd er een broodmandje op tafel gezet, maar die had mevrouw binnen de kortste keren opgegeten. Het diner hebben we nooit af kunnen maken, ze was halverwege al te dronken om recht op haar stoel te blijven zitten. En ze was niet alleen heel oncharmant, ik moest haar ook nog eens -terwijl ze dronken was- naar huis brengen." vertelde Lyron met een grijns die steeds breder leek te worden. Wist Sarah eigenlijk wel hoe moeilijk het was om een dronken persoon naar huis te brengen? Deze werkten niet bepaald mee, ze werkten je eerder tegen omdat ze graag de kroeg in wilden om nog erger dronken te worden. Ja, het was echt een verschrikkelijke ervaring nu hij er aan terug dacht. Sindsdien zorgde hij ervoor dat het meisje éérst wat eten in haar maag had, bijvoorbeeld een paar stokbroodjes, voordat hij haar wat wijn in zou schenken. Gelukkig was dit incidentje ongeveer een jaar geleden, en kon Lyron er inmiddels met een glimlach op zijn gezicht aan terug denken. Want, het was niet alleen ongemakkelijk voor hem geweest. Het meisje paste mooi wel in het rokje wat haar zo goed gestaan had!
"En wat zijn jouw ervaringen op dat gebied?" vroeg hij vervolgens, nadat hij haar weer aangekeken had. "Op het gebied van jongens dan. Of.. moet je me nog iets vertellen?"

[Was te moe om hem nog verder uit te werken xd.. En heb de gesproken tekst een kleurtje gegeven voor de duidelijkheid =D.. Ps: het kleurtje is eenmalig, ik vind het lelijk =/]

Voortwiebelend en met de bewegingen van hun paarden meegaand reden de twee voort, terwijl een dunne wolk van stof langzaam opsteeg wanneer de paarden door het droge zand stapten. Sarah was bijna vergeten hoe het aanvoelde om op een paard te zitten, en vooral in de logge maar comfortabele westernzadels was het voor haar even wennen. De paarden leken echter geen moeite te hebben met het gebrek aan ervaring van hun berijders, aangezien ze braaf doorstapten. Hun staarten zwiepten rustig heen en weer om enkele vervelende vliegen te verjagen, terwijl ze afentoe een ontspannen bries losten.
Sarah trok een grimas toen Lyron stelde dat haar paard wellicht een devil in disguise was, waarop ze hem met een plagerige glimlach aankeek.
"Oh maar in dat geval zou jij het natuurlijk niet erg vinden om met me te ruilen, toch?" vroeg ze hem met suikerzoete stem, terwijl ook zij haar teugels in één hand nam en haar hand boven de voorkant van het zadel liet zweven. Het zat wel relaxed zo, en zolang de paarden braaf doorstapten konden zij en Lyron gezellig kletsen. Ze moest -als ze heel eerlijk was- toegeven dat ze het erg leuk vond om met Lyron om te gaan en meer van hem te weten te komen op deze manier: de jongen was sympathiek en charmant, en bovendien had hij altijd een gezellige flair om zich heen waardoor ze zich snel bij hem op haar gemak voelde. Hij wist de gesprekken altijd een humoristische wending te geven, een flirty wending, maar juist daarom kon ze altijd zo om en met hem lachen. Hij wist precies hoe hij met een meisje om moest gaan, wat hij wel en niet bij ze kon maken, en Sarah meende dat hij dat met zijn ervaring bij ieder meisje apart in kon schatten. Het zou haar niks verbazen als hij een of andere stappenplan had, of eigenlijk meerderen: voor ieder type meisje één. Het verlegen, onzekere meisje kreeg een voorzichtige benadering die niet te opdringerig was. Hij zou haar met lieve woorden op haar gemak stellen, niet too-personal worden en op zijn tijd een schattig, niet al te duur cadeau mee brengen. Het zou perfect zijn voor het meisje; een schattig knuffelbeertje bijvoorbeeld, genoeg om haar er blij mee te maken en niet teveel zodat ze niet in verlegenheid werd gebracht; of een klein kettinkje met een lieflijk glimlachende Lyron aan de hanger, welke het meisje elke nacht voor het slapengaan onder haar kussen vandaan zou halen, om hem vervolgens welterusten te kussen. Er verscheen een klein glimlachje op het gezicht van Sarah toen haar gedachten naar dit aparte onderwerp afdwaalden, terwijl haar vingers wat frummelden met de ondertussen raar gekrulde manen van het paard, en haar ogen die dit ritueel volgden. De vage afslag die haar hersenen plotseling hadden gemaakt en de gedachtes die daarbij kwamen kijken namen maar een kort moment in beslag, hoewel het voor haar langer dan dat voelde. Sarah had dan ook de plotselinge drang om iets te zeggen of te doen aangezien ze naar haar idee iets te lang stil was geweest, waardoor ze enkel afwezig lachend Lyron aankeek, nadat hij gelachen had om haar ietwat droge opmerking over de verschrikkelijk uitziende manen van haar paard. Het voelde stom, maar in dat snelle bedenkmoment had ze niks beters kunnen verzinnen. Ze was dan ook blij dat hij zelf luchtig door praatte, waardoor ze zichzelf wat meer houding kon geven en hij het ongemak van daarnet hopelijk niet opmerkte.

"Ohja?" vroeg ze lachend toen hij zei dat ze nog wel even door konden gaan als hij eenmaal over zijn dateblunders was begonnen, waarop ze hem nieuwsgierig aankeek. Hij zette zijn verhaal al vrij snel in, een waarvan de manier van vertellen haar alleen al deed glimlachen. Het klonk haar erg bekend in de oren dat meisjes gekke dingen deden om er spetterend uit te kunnen zien op date met een jongen: zelf was ze hier nooit de dupe van geweest -met haar figuur paste ze immers altijd gemakkelijk in haar favoriete rokjes- maar had het vaak genoeg van anderen gehoord. Ze voelde dan ook een gevoel van medelijden opkomen voor het meisje; niet alleen door de blunder die ze bij deze was begaan, maar ook door het feit dat ze niet in haar rokje had gepast. Sarah had moeite zich in dit verschijnsel te verplaatsen, maar kon begrijpen dat het -lichtelijk gezegd- een ramp was.
"Arm kind" lachte ze dan ook zachtjes, waarna ze haar mond hield om het verloop van het verhaal aan te horen. Toen Lyron was uitgesproken had er zich een grote glimlach rond Sarah's lippen bevestigd, eentje die ze met veel moeite weer van haar gezicht probeerde te verwijderen. Het was echter onmogelijk om de glimlach te doen laten verdwijnen, wat erin resulteerde dat Sarah lacherig met haar mond trok.
"Haha oh dat is best genant" zei ze grinnikend. "Maar was het het uiteindelijk waard? Ik bedoel, ze paste uiteindelijk toch wel mooi in dat rokje!" vervolgde ze haar eerdere woorden met een vrolijke knipoog, de gedachten van Lyron bijna radend. Ze kon zich voorstellen dat de rest van de date -of wat ervan over was gebleven- vrij vermoeiend was, aangezien ze inderdaad wist wat het resultaat was van alcohol op een lege maag.
Toen Lyron haar vroeg wat haar ervaringen op dat gebied waren moest ze even nadenken om een geschikte te verzinnen, maar werd hierin onderbroken door het achtervoegsel "Op het gebied van jongens dan. Of.. moet je me nog iets vertellen?".
"Hee!" riep ze quasi verontwaardigd uit "Waar zie je me in godsnaam voor aan?". Ze kon er echter zoals altijd wel om lachen, en gaf Lyron -met enige moeite, aangezien ze nog altijd in het zadel zat- een duwtje tegen zijn schouder. Vervolgens richtte ze haar blik even op de teugels in haar handen, terwijl ze nog altijd nadacht over een moment dat leuk genoeg was om te vertellen.
"Ohja, ik weet er nog wel een.." zei ze uiteindelijk met scheve glimlach. "Ik had een keer een date met een jongen, die tot dan toe echt perfect was verlopen: leuke jongen, leuk filmpje, uiteindelijk nog een hapje en drankje gedaan bij een tentje dat nog open was..". Een bries van een van de paarden liet een korte stilte in haar verhaal vallen, waarna ze weer verder ging. "Uiteindelijk hebben we echt een super leuke avond gehad en hebben we heel gezellig kunnen praten. Na afloop bracht hij me naar huis, en toen we bij mijn huis waren aangekomen wou hij me natuurlijk een gepaste afscheidszoen geven..". Sarah glimlachte bij de gedachte aan dat moment. "Jammer genoeg had hij allemaal stukjes van het eten tussen zijn tanden, van die groene sliertjes.. Ik had hem er al een paar keer subtiel op geprobeerd te wijzen, maar aangezien we allebei al een paar drankjes op hadden was hij iets te vrolijk bezig geweest met vertellen om de hints op te vangen". Sarah had een vies gezicht getrokken terwijl ze vertelde over het genuttigde voedsel tussen zijn tanden. "Het eindigde uiteindelijk in een genante 'Volgens mij voel ik een verkoudheid opkomen, het spijt me maar ik wil je niet aansteken' en een vlugge zoen op de wang. Dat was best genant, ik wist niet hoe snel ik binnen moest komen..". Sarah lachte zachtjes bij de gedachte hieraan en het genante moment waarin ze zich bevonden had. Gelukkig had ze de jongen niet weten te kwetsen -ze waren immers allebei een beetje aangeschoten- en hadden ze er de eerstvolgende date wel om kunnen lachen.

[ Sorry! Ik weet dat je lange posts haat, maar je gaf me gewoon echt een bom inspiratie om over te schrijven.. xd ]

"Natuurlijk niet." stemde hij met haar in, toen ze zei dat hij het -als het paard een kleine duivel bleek te zijn- niet erg vond met haar te ruilen. "Als een echte gentleman kan ik de roep om hulp van een dame in nood natuurlijk niet zomaar negeren." voegde hij er vervolgens met een brede grijns aan toe. Natuurlijk dacht hij er niet wérkelijk zo over na maar vond hij het eerder grappig om het op deze manier te verwoorden. Het was vanzelfsprekend dat hij dan met haar zou ruilen, maar het aspect 'gentleman' en 'dame in nood' voegde hij er enkel aan toe om het wat grappiger te doen klinken. Hij fronsde lichtjes toen hij zich inbeelde hoe dat zou aflopen: een op hol geslagen paard en een onervaren ruiter als Lyron was niet een al te beste combinatie. Lyron was altijd al een beelddenker geweest, maar het beeld van zichzelf die van een paard af tuimelde was toch iets minder prettig dan de beelden die gebruikelijk in zijn hoofd verschenen.
Sarah noemde zijn date genant, waar ze dan ook zeker gelijk in had. Lyron was niet iemand die zich snel ongemakkelijk voelde, maar hij had hier toch wel íets van gemerkt toen hij het al zingende en lachende meisje over straat naar zijn auto vervoerde. In de auto had ze het zingen doorgezet, maar dat vond hij niet al te erg. Ze kon mooi zingen en hij vond het des te grappiger als ze dit deed wanneer ze dronken was. De volgende dag was hij nog langs haar kamer geweest om te kijken hoe het met haar was, maar van een vervolgdate was het niet gekomen. “Ja, en het rokje stond haar fantastisch.” Glimlachte Lyron speels naar Sarah. Niet dat hij dit verhaal direct aan Sarah linkte, hij kon zich namelijk niet voorstellen dat ze met zo’n figuur überhaupt nog zou moeten lijnen. Misschien als ze in een rokje wilde passen die een kindermaat bevatte, maar alleen een zieke geest zou dit willen.
“Sorry, ik kan mijn fantasieën soms niet helemaal bedwingen.” Lachtte Lyron toen Sarah verontwaardigd reageerde op zijn woorden. Oké, nu was hij niet bepaald iemand die dagdroomde over twee zoenende meisjes. Als hij wilde kon hij dat zo voor elkaar krijgen, hij had vroeger in Italië namelijk eens een tweetal meisjes meegenomen die allebei Bi waren. Hij had een leuke nacht gehad, dat zeker, maar het zou niet voor herhaling vatbaar zijn. Waarom? Omdat het verdomd veel energie kostte om allebei de meisjes tevreden te houden. Nadat Sarah hem een speels –tenminste, dat nam hij aan- duwtje tegen de schouder had gegeven viel er een korte stilte in het gesprek. Maar al snel vulde ze de geluiden uit het bos op met een verhaal waar hij nieuwsgierig naar begon te luisteren. De grijns op zijn gezicht verbreedde naarmate het verhaal vorderde, en toen Sarah klaar was met vertellen lachte hij zelfs zachtjes. “En wat als wij samen op een date gingen? En ik had geen groene sliertjes tussen mijn tanden hangen.. Hoe zou onze date eindigen?” vroeg hij met een flirty blik in zijn ogen. Waarna hij zijn blik van Sarah afwendde en weer voor zich keek.
Maar het wachten op een antwoord van Sarah was hem blijkbaar niet gegund. Een bruin konijn kwam de bosjes uit gevlogen en schoot over het paardrijpad heen, gevolgd door een Duitse Herder die niet echt veel van de bosjes over liet. De hond blafte luidkeels en had het blijkbaar naar zijn zin om dit beest op te jagen. Maar de Duitse Herder joeg niet alleen het konijn op. Zijn paard die eerst wat nerveuze geluiden had gemaakt toen het konijn over het pad vloog, sloeg op hol door de hond die er na volgde. Donder, Bliksem of de Zwarte Dood –hij had nog steeds geen naam gekozen voor het paard- schoot zonder aankondiging weg.
“Ik moet gaan Sarah! Doei!” zei hij vlug, zijn accent maakte het er op dat je hem nog slechter kon verstaan, terwijl hij de teugels strakker in zijn handen vast greep om maar niet van het zadel af te hoeven vallen. Hij ging in de beugels waar je je voeten in moest zetten staan zodat hij niet alle kanten op gehobbeld werd, en probeerde het paard zo goed mogelijk te sturen. Het lukte hem goed, beter dan hij verwacht had in ieder geval, maar al snel begonnen de takken van de bomen lager te hangen. “Fijn.” Mompelde Lyron toen hij de eerste tak in zijn gezicht kreeg, welke als een soort van aankondiging was voor de anderen. Hij hoorde een luid, krakend geluid iedere keer als een tak zijn borst raakte en liet een lang spoor van gebroken takken achter. Zijn paard was nog altijd niet rustig te krijgen ook al probeerde hij dit zo goed als hij kon.
Uiteindelijk begonnen de grote bomen wat langer van elkaar af te staan. Een geluid dat duidde op water was hoorbaar tussen het ritmische gedreun van de hoeven van het paard door, en na de laatste bomen was Lyron op een open vlakte beland. Nouja, open vlakte.. het was eerder een open plek in het bos. Het paard realiseerde zich eindelijk dat het gewoon beter was om te chillen, en stopte met galopperen. Dankbaar stapte Lyron af en liet hij zich in het gras vallen, waar hij de takjes uit zijn haar en van zijn shirt af viste. Hij ging nu zitten in het gras, voelend aan zijn wang. Een warme vloeistof gleed over zijn huid, en het duurde niet lang voordat Lyron wist dat dit bloed was. “Fijn, héél fijn.” Mompelde hij, waarna hij zachtjes begon te lachen omdat hij de ironie van dit alles wel in zag. Niet-wetend waar hij was of wat hij nu moest doen, keek hij voor zich uit in de hoop dat Sarah zijn broodkruimel, nee, takjesspoor was gevolgd.

Op een rustig drafje kwam Sarah aangedraafd op de open plek in het bos, rustig mee bewegend op de hobbelende draf-bewegingen van haar paard. Ze mompelde een zachte "hooo" terwijl ze de teugels wat naar zich toe trok, zodat de twee op zo'n anderhalve meter afstand van Lyron halt hielden. Sarah kon niet verhelpen dat de glimlach rond haar mond niet weg was te krijgen: zodra ze op haar benen stond liet ze dan ook een geamuseerde lach horen, waarna ze zich naast Lyron op de grond liet vallen om hier verder te lachen.
"Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zó hard heb gelachen" wist ze uit te brengen, terwijl ze met een vlakke hand een enkele traan uit haar ooghoek veegde. Haar lichaam schudde nog steeds van het lachen toen ze zich op haar zij kantelde en zo Lyron aankeek.
"Serieus". Ze probeerde een nietszeggende pokerface te trekken maar slaagde hier niet in, merkende dat haar mondhoeken opnieuw omhoog kropen.
Het was tot nu toe allemaal soepeltjes verlopen: de twee hadden zich prima vermaakt en hadden heel wat afgelachen tijdens hun gezellige gesprek. De paarden leken zich tot dan toe prima te gedragen, en áls Sarah's paard zich zou misdragen zou Lyron -de gentleman die hij was- haar hiervan redden: want de roep van een dame in nood kon hij nou eenmaal niet zomaar negeren, zoals hij dat zelf zo mooi verwoord had. Dat het uiteindelijk niet Sarah's paard was geweest die zich ontpopte tot een devil in disguise was dan ook een redelijke verrassing. Het bruine konijn dat werd gevolgd door een Duitse Herder had hem niks gedaan: het paard was enkel blijven staan, zijn ogen en oren gericht op het voorbij stormende tafereel, maar niet meer dan dat. Lyrons paard daarentegen maakte zich zo snel mogelijk uit de voeten en galoppeerde op een nood-tempo het pad af.
Ondertussen had Sarah de grootste moeite moeten doen om zichzelf in het zadel te houden dankzij een enorme lachbui. Voordat Lyron buiten gehoorsafstand was geweest, had hij namelijk een vreselijk droge "Ik moet gaan Sarah! Doei!" geroepen: en in combinatie met het hele gebeuren had dat vreselijk grappig geklonken. Ze hoopte in iedergeval dat hij in het zadel zou blijven zitten en dat ze hem überhaupt nog terug zou vinden vandaag. Voor dit onverhoopte voorval had hij haar namelijk een interessante vraag gesteld, waar ze een misschien nog wel interessanter antwoord op terug had kunnen geven.
De brunette dreef haar paard aan om het spoor van Lyron en zijn zwarte ros te vinden. Het was niet moeilijk het pad van de twee te volgen: ten eerste waren ze bijna alleen maar rechtuit gegaan, en ten tweede wees een spoor van gebroken en gehavende takken erop dat Lyron hier wel langs móést zijn geweest. Het duurde dan ook niet lang voor ook Sarah op de kleine open plek aan was gekomen en ze daar Lyron had getroffen, waar ze vervolgens naast was gaan liggen.

Ze had zichzelf ondertussen weer tot bedaren weten te krijgen, niet langer slap van het lachen om het hele voorval: en misschien was dat ook niet zo aardig geweest, want ondanks dat ook Lyron had gelachen toen ze aan was komen rijden, wist ze nog steeds niet of hij er wat aan had overgehouden of niet.
"Alles goed verder?" vroeg ze daarom ook, terwijl haar ogen de jongen langzaam in zich opnamen. Het bloed dat hij zojuist van zijn wang had geveegd leek langzaamaan terug te keren in zijn donkerrode, vloeibare gestalte, maar behalve dat kon ze niks ongewoons aan hem opmerken. Of, nouja; hoewel hij zichtbaar een poging had gedaan zich te ontdoen van bladeren, takjes en andere resten van het avontuur van daarnet, staken er nog altijd wat groene dingetjes in zijn bruine krullenbos. Terwijl ze wachtte op enig antwoord over zijn toestand en eventuele verwondingen, begon Sarah met een geamuseerd glimlachje de takjes uit zijn krullen te plukken. Ze had haar hand ondertussen onder haar hoofd geplaatst, met haar elleboog steunend op de grond, terwijl ze met haar andere hand Lyron ontdeed van de accessoires der natuur. Een snelle blik opzij leerde haar dat de paarden het er ondertussen ook van namen door gulzig van het gras te grazen, niet ver van hen vandaan.

De brunette was van het paard afgestapt en had zich naast hem in het gras laten vallen, en voor een moment keek hij alleen maar naar haar hoe ze daar lachend in het gras lag. Hij wist nog niet precies welke Sarah hij leuker vond: de spontaan lachende Sarah, of degene die hem niet zeker over zijn acties deed voelen door bepaalde blikken die ze op hem wierp. De eerste zorgde ervoor dat hij zeker wist dat hij wel goed bij haar zat, maar de tweede maakte het weer zo'n leuke uitdaging om de mooie Sarah voor hem te winnen. Ach, waar maakte hij zich toch eigenlijk druk om.. Voor haar duizend anderen, maar zouden die duizend anderen wel net zo leuk zijn?
Sarah merkte al lachend op dat ze nog nooit zo hard had gelachen, en hoewel Lyron het leuk vond dat hij haar zo aan het lachen kreeg vond hij het wat minder dat ze om een beschamende actie van hem moest lachen. Hij zette daarom een gespeelde pruillip op en om het zielige effect te versterken voegde hij daar zijn befaamde puppyoogjes aan toe die vanonder zijn donkere bos krullen schattig glitterden naar Sarah. Al snel liet hij deze houding varen en verscheen er een charmante glimlach op zijn gebruinde gezicht.
Vervolgens vroeg ze hem of alles goed was, en hoewel Lyron het waardeerde dat ze zich oprecht zorgen om hem maakte vond hij het minder leuk dat ze de flirty vraag van daarnet had genegeerd en hij deze zometeen nog een keer zou moeten stellen. Want hij wilde het antwoord erop namelijk wel graag weten.. Misschien zou hij gewoon de stoute schoenen aan moeten trekken en haar meenemen naar een échte date, zo'n eentje waarbij haar meenam naar een duur restaurant waarbij ze champagne dronken en galant gekleed waren. Nehh, dat was niks voor hem. Hij nam haar liever mee naar een of ander familierestaurant waar de obers en de koks in het Italiaans dingen naar elkaar riepen. Gewoon iets met een karakter, iets wat een deel van hem liet zien. Want ergens dacht Lyron dat Sarah zoiets meer zou waarderen dan iets waarbij overduidelijk bleek dat de jongen flink veel geld bezat en niet bang was hiermee te pronken.
"Ja het gaat goed." glimlachtte hij zachtjes terwijl ze blaadjes en takjes uit zijn haar begon te plukken en hierdoor zijn blik automatisch iets verzachtte. De manier waarop ze op het gras lag bracht een moeilijk bedwingbare behoefte in hem op om haar aan te raken. Niet op een vieze pedo-achtige manier met zo'n goor rrhggh geluid erbij, maar meer op een zachte manier terwijl een bepaalde blik in zijn ogen haar vertelde dat hij meer wilde. En geen oversekste blik die haar met de seconde meer uit begon te kleden maar meer zo'n liefhebbende blik. Voordat hij dingen begon te doen waar hij misschien spijt van zou krijgen omdat het tot een castratie zou leiden, scheurde hij zijn blik van Sarah af en schraapte hij zijn keel droogjes. "Dus.. je bent me nog een antwoord schuldig." grijnsde hij zijn typische jongensachtige grijns, waarna hij zijn blik speels weer op haar richtte.

Hoewel Sarah's lachbui grotendeels over was geweest, kon een giechel er op zijn tijd nog wel vanaf als ze nadacht over het hele drama van daarnet. Het moment waarop haar glimlach zich opnieuw verbreedde kwam dit keer echter niet door de gedachte aan het konijn, de hond en het op hol geslagen paard van Lyron, maar door Lyron zelf: hij trok namelijk een onweerstaanbaar schattig-beteuterd gezicht, waarop ze een zachtjes lachende "Awh" uitstootte en haar gezicht een bijna tedere uitdrukking kreeg. Hij had op het moment echt een ongelofelijk hoog schattige-puppy-gehalte, eentje waarvan ze de neiging kreeg hem in haar armen te sluiten en hem door zijn donkere krullen te aaien, net zo lang tot die leuke scheve glimlach weer op zijn gezicht zou verschijnen. Ze moest zich echter inhouden zo'n move te maken, wat Lyron haar makkelijker maakte door die glimlach zelf al terug te toveren. Hierna bevestigde hij dat alles goed met hem ging, waarop Sarah glimlachte.
"Dat valt me nog mee van je. Ik had op z'n minst verwacht dat je je been op drie plekken had gebroken, zodat je niet alleen verder kon rijden en we samen op mijn paard verder zouden moeten.." zei ze met een speelse twinkeling in haar ogen, een scheef glimlachje rond haar lippen. Natuurlijk verwachtte ze niet echt dat Lyron zijn been zo belachelijk zou breken, maar ze zag hem er wel een grap van maken: door -na de rit- doodleuk af te stappen met de woorden 'Ik voel me een stuk beter', gevolgd door een 'Dat zouden we vaker moeten doen'. Dat idee zorgde ervoor dat haar glimlach aanbleef, hoewel hij op dit moment ook niet makkelijk weg viel te vagen aangezien ze hier best wel goed lag. Plotseling besefte ze echter waarvoor Lyron die puppyface ook alweer had getrokken, wat de blik in haar ogen wat serieuzer maakte.
"Ik lachte je niet uit.." zei ze daarom ook gemeend "die lachbui was gewoon het resultaat van een leuke dag met een.. ja okée, ietwat grappig tafereel tussendoor". Sarah kon niet helpen dat ze tussendoor weer een beetje moest lachen: de pokerface die ze probeerde te trekken resulteerde dan ook in een vertrokken gezicht, waar zo afentoe opnieuw die glimlach tussendoor brak.
Ze was de vraag die Lyron eerder had gesteld al bijna vergeten, was het niet dat hij erop terugkwam. Onbewust verscheen er een kleine twinkeling in haar ogen. Ze was gestopt met het plukken van takjes uit zijn krullen, en rolde zichzelf op haar rug. Met haar handen op haar buik staarde ze zo voor een kort moment naar boven, naar de lucht. Ze draaide zich echter al snel weer terug op haar zij, terwijl ze met haar hoofd op haar arm steunde en ze Lyron zo opnieuw aankeek.
Ze had die vorm van zachtheid in zijn ogen gezien: de zachtheid die haar leek uit te dagen tot meer, maar op een beleefde manier. Een die haar leek te willen vertellen dat ze daadwerkelijk wat voor hem betekende en ze niet was zoals andere meisjes.. -of misschien wel, maar dat liet ze liever buiten beschouwing. Al met al leek ze een bepaalde blik te zien, waarmee zij altijd al naar hem had gekeken, in stilte. Een bewonderende, die hem het liefst liefhad en hem beter leerde kennen dan ze al deed. De blik die juist die dingen zei op momenten waarvan je ze niet durfde uit te spreken..
De schrijfster leek nu echter genoeg te hebben van deze zoetsappige en bijna poëtische gedachtengang, waarop Sarah lichtjes glimlachte.
"Hoe zou onze date eindigen.." herhaalde ze de eerder gestelde vraag zachtjes, alsof ze nadacht over de afloop. Ze liet een korte stilte vallen, waarna ze vervolgde: "Als het aan mij lag.." ze maakte haar zin niet af, maar kwam in plaats daarvan dichterbij met haar gezicht. Ze hield zijn ogen voor een moment vast alsof ze er goedkeuring in zocht, met een ietwat speelse blik in haar ogen, waarna ze zich verder naar voren boog en haar lippen zacht op die van Lyron drukte. Het was een klein, teder kusje die korter leek te duren dan had gehoeven, maar ergens voelde Sarah een geremdheid die haar gebood niks te overhaasten uit angst dingen te verpesten. Ze had een plotselinge waas van onzekerheid en afwachtendheid over zich heen, waardoor haar ogen nu opnieuw die van Lyron zochten, zijn reactie proberend te peilen.

"Had je gewild dat ik mijn been brak dan?" reageerde Lyron met een speelse lach op haar woorden, aangezien hij dit er ergens wel uit op kon vatten. Anders had ze er niet over nagedacht, en had ze de opmerking al helemaal niet geplaatst. Natuurlijk kon het ook altijd nog iets grappigs zijn wat ze voor zich had gezien, Lyron schatte haar namelijk wel in als beelddenker.
Er viel een korte interval in hun gesprek, maar zoals altijd vond hij het niet erg als er een moment niks werd gezegd. Ongemak en Lyron pasten gewoon niet in één zin samen, en nu had hij ook nog een bloedmooi meisje voor zich liggen waar hij altijd nog stiekem naar kon kijken als hij zich verveelde. En hoewel hij zich nu nog niet verveelde omdat dit pas na enkele minuten stilte zou kunnen toeslaan, besloot hij dit stiekeme gluren te gaan doen. Hij liet zijn hoofd op het gras neervallen nadat hij op zijn zij was gaan liggen. Zijn ogen kneep hij tot spleetjes zonder de huid eromheen te rimpelen, en aangezien hij donkere wimpers had door zijn afkomst was het niet te zien dat hij naar haar keek.
Hij 'opende' zijn ogen weer toen Sarah een verklaring gaf voor haar lachbui van eerder, en nadat hij naar haar uitleg had geluisterd gaf hij haar zo'n droge blik van 'yeah right'. Hierna verscheen er echter weer een grijns op zijn gezicht, om aan te geven dat die blik van daarnet gespeeld was. "Ook al lachte je me uit.." ging hij doodleuk verder, haar eerste woorden negerend, ".. vind ik het alsnog leuk om te horen dat je je vermaakt met me." voegde hij er met een glimlach aan toe. Hij vond de manier waarop Sarah bepaalde dingen wist te verzachten of juist te overdrijven verbazingwekkend, maar blijkbaar was dat een bepaalde gave wat vrouwen tot in de puntjes beheersten. En ook al had ze net niet bepaald zachtjes gelachen om zijn galante actie, vond hij het door haar woorden al wat minder erg, hoewel hij zich er nooit echt voor had geschaamd. Maar als hij het paard na tien meter onder bedwang had kunnen houden zonder al die takken in zijn gezicht te krijgen en met een charmante glimlach die haar vertelde dat ‘hij het paard wel even had gekalmeerd’ af had kunnen stappen, was hij wel meer tevreden geweest. Hij had tenslotte aan het begin van hun date een kléin beetje overdreven met de paardrijervaring die hij had.
Lyron knipperde een paar keer terwijl hij wachtte op Sarah haar antwoord. Ze maakte haar zin niet af en hoewel hij normaalgesproken heel ongeduldig naar een vervolg had gevraagd, had hij nu ergens het gevoel om dat niet te doen. Haar stem klonk zachter en zoeter dan normaal en toen hij zag dat ze naar hem toe boog wilde hij het liefst zijn armen om haar heen sluiten en haar naar zich toe trekken. Maar hij wilde haar niet laten schrikken, en bovendien had je van die mensen die gebeurtenissen helemaal in hun hoofd hadden gepland en hij wilde niet zo’n iemand zijn die het hele moment bederft doordat hij zich niet aan het script hield.
Hij sloot zijn ogen toen ze haar lippen zachtjes op de zijne drukte en opende ze weer toen ze de kus beëindigde, in zijn ogen lag een blik die niet vaak bij Lyron te zien was. Hierna legde hij zijn hand als een teder gebaar in haar nek en kuste hij haar bovenlip. “Je hoeft bij mij maar een knipoog te geven of ik val al voor je..” zei hij zachtjes tegen haar. “Moet je bedenken wat dit bij mij losmaakt.” Dit was beslist niet iets voor Lyron om te zeggen, gewoon omdat hij een onbeschrijfelijke hekel aan slijmen had, maar toch deed hij het. Waarom? Omdat hij graag haat aan de kant zette om er een grappig moment van te maken.
“Kom eens hier jij.” Lachte Lyron, waarna hij zijn arm onder haar middel plaatste en haar zonder dubbel te vouwen tegen zich aan trok. Hierna sloot hij zijn andere arm ook om haar heen, sloot zijn ogen genietend. Hij besefte nu pas dat hij nog nooit zo’n contact met Sarah had gehad, nog nooit zo intens. “Heb je hier geen spijt van?” fluisterde hij in haar oor, om zekerheid te krijgen aangezien hij het lezen van Sarah’s gedachtes nog altijd moeilijk vond.

Sarahs ogen hadden met enige twijfeling in die van Lyron gekeken, bang voor een afwijzing of enige andere vorm van afkeuring. Het gaf haar echter een goed, tintelend gevoel van binnen toen ze dit niet bij hem vond, en hij haar kus beantwoorde met een volgende op haar bovenlip. De hand in haar nek voelde veilig en vertrouwd aan, en als vanzelf legde ze haar hand op zijn gespierde bovenlichaam. Zijn ogen namen haar op met een blik die haar voldoening gaf, wetende dat zij precies hetzelfde uitstraalde op dit moment. Het voelde goed, en het gaf haar de vlinders die ze lange tijd niet meer gevoeld had.
"Haha ohnee, die komt me bekend voor.." lachte ze zachtjes met een vertrokken gezicht toen Lyron een bekende one-liner uit de kast haalde, de humor er eigenlijk wel van inziend. Ze kon zich een gesprek herinneren waarin ze hem vertelde over een oude vakantievriend die keer op keer maar pogingen bleef doen haar te versieren, en die allen nergens toe hadden geleid. Ja, een heleboel goede herinneringen en mooie gespreksonderwerpen met andere mensen misschien: de brunette kon nog altijd prachtige verhalen vertellen over de slijmerige opmerkingen van de jongen, die eigenlijk alleen maar altijd averechts hadden gewerkt. En wat dat betreft was Lyrons opmerking hier misschien een beetje misplaatst: voor hem was het echt niet nodig meer haar te versieren..
Een lachende "Kom eens hier jij" kondigde aan dat Lyron haar zachtjes naar zich toe trok, zijn armen om haar heen geslagen. Sarah bewoog hierin gewillig mee, en verplaatste ook haar armen zodat ze zijn bovenlichaam omvatten zoals de zijne die van haar omvatten. Haar ogen namen hem in zich op terwijl hij zijn ogen sloot, en hoewel Sarah ook het liefste die van haar zou sluiten om intenser van dit moment te kunnen genieten, was er ook de drang juist niks te missen van dit moment. Ze miste zijn bruine ogen die nu verscholen lagen achter zijn donkere wimpers, maar wist dat het niet lang meer zou duren voordat ze weer tevoorschijn zouden komen. Een zachte "Heb je hier geen spijt van?" onderbrak echter deze gedachtengang, waarop ze zijn blik opnieuw probeerde te vangen.
"Nooit" fluisterde ze terug. "Van alle dingen waar ik spijt van zou hebben, zou dit waarschijnlijk wel de laatste zijn.." bevestigde ze haar eerdere ontkenning, haar stem zacht en eerlijk. Ze had de laatste tijd wat moeite gehad met jongens, eigenlijk sinds haar laatste 'echte' vriendje waar het op een vreselijke manier mee was geëindigt: Sam had voor haar heel veel betekent, en sinds hem had ze niemand meer toegelaten tot haar hart. Lyron had echter ondanks deze zorgvuldige bescherming zich een weg hier doorheen weten te vinden, met zijn charmante voorkomen en lieve karakter. Was het te vroeg om te denken dat Lyron Sam zou kunnen overtreffen? Dat hij misschien wel de enige was die haar relatie met hem tot niets kon doen laten lijken, al die jaren dat ze hier met verdriet aan terug dacht als verloren kon beschouwen? Ze wist het niet, maar haar voorgevoel voorspelde in iedergeval niets behalve het positieve.
"En nog even over het breken van benen.." begon ze hun eerdere gespreksonderwerp weer, terwijl haar vingers zich zachtjes een weg naar beneden vonden van zijn slaap naar zijn wang, en vervolgens zijn kaaklijn volgde tot aan zijn kin. "Natuurlijk zou ik niet willen dat jij je been breekt" glimlachte ze vol goede moed. "Hoewel het je wel in een onweerstaanbaar hulpeloze positie brengt" zei ze vervolgens, haar glimlach veranderd in een speelse. "Ik bedoel.. Ik zou me er vreselijk schuldig over voelen als je wél je been had gebroken, en dat zou een goed argument zijn om elke dag even langs te komen. Om te kijken hoe het gaat, natuurlijk", waarna ze hem zachtjes glimlachend een kusje op zijn mond gaf.