A new day

Ergens had hij kunnen verwachten dat hij door de rector op het matje geroepen zou worden, de afgelopen maand was hij bij geen van zijn lessen komen opdagen. Hier waren verschillende redenen voor, waarvan hij er slechts enkele in zijn verklaring had gebruik. De voornaamste rede, Iris, had hij verzwegen. Die man had niks te maken met zijn liefdes leven, die man had überhaupt niks te maken zijn leven. Hij had geen zin om uit te leggen, dat hij tot voor kort ruzie had gehad met zijn vriendin en dat hij daarom niet naar de lessen was gekomen. Gewoonweg omdat hij haar niet wou zien, niet omdat zijn gevoelens voor haar verdwenen waren. Nee, juist omdat ze dat niet waren. Maar nu was alles weer goed tussen Iris en hem, hij had haar een paar dagen geleden een sms’je gestuurd met de vraag of ze naar hem toe wou komen. Dit had ze gedaan, en ze hadden het bij gelegd. Hij glimlachte onwillekeurig, ging met zijn hand langs zijn rechterwenkbrauw. Waarin een lelijke snee had gezeten, onder hand had zich er een korstje op gevormd. De wond ging grotendeels verborgen onder zijn bruine haren, viel hierdoor ook niet echt op. Het was het enige minpuntje aan zijn avond met Iris, een groepje jongens waar hij al eerder mot mee had gehad was aan komen zetten. Duidelijk dronken, en uit op wraak. Ach ja, het was misschien wel een beetje zijn eigen schuld geweest. Het was alleen jammer dat Iris er bij had moeten zijn, het was iets waar hij haar liever buiten had gehouden. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, trok de band van zijn rugtas die slecht over één van zijn schouders hing weer recht om te voorkomen dat die op de grond zou belanden. Na een lang, vervelend gesprek met de rector had die besloten dat hij niet geschorst zou worden. Hij mocht gewoon blijven, onder de voorwaarden dat hij geen lessen meer zou missen zonder geldige reden. Ook had hij de aankomende twee weken een vierkant rooster. Hij besefte dat hij hier mee geluk had, de rector had hem net zo goed van school kunnen trappen. Misschien dat het dossier wat hij had ontvangen van Mike’s ouwe school hem had overtuigd de jongen nog een tweede kans te geven. Maar wat het ook was, hij was ergens wel blij dat hij gewoon hier kon blijven. Had ook geen idee waar hij anders heen zou moeten. Verveeld keek hij om zich heen, de rest van zijn klas was al uit. De leerlingen van 12B waren vandaag al uit na hun zesde uur, maar aangezien Mike een vierkant rooster had moest hij nog twee uur blijven. Het was een geluk dat ze zijn pauzes ook niet weg namen, anders had hij nu nog steeds in zo’n muf lokaal gezeten. Zijn blik bleef ruste op een meisje dat bezig was een aantal kaften in overvolle tas te stopen, ze zat gehurkt op de grond. Hij fronste hoe kwamen haar spullen op de grond? Na een korte aarzeling stapte hij op haar af, pakte de kaft op die vlak voor zijn voeten lag. “Deze is ook van jouw neem ik aan?” zei hij, een vriendelijke glimlach stond op zijn gezicht. Hij reikte haar de kaft aan. “Hoe zijn je spullen op de grond beland?” vroeg hij. Hij had wel zo’n vermoede, maar wou eerst een bevestiging hier op voor hij conclusies zou gaan trekken.

"Ja, die is inderdaad van mij." zei het meisje, nadat ze de kaft van hem had aan gepakt. Het koste haar moeite al haar kaften in haar tas te proppen. “Je weet toch dat ze daar kluisjes voor hebben?” zei hij, een grijns stond op zijn gezicht. "Eh.. Ik heb mijn rugzak laten vallen." zei ze, ze loog. Althans ze wekte de indruk dat ze het deed, en door op haar nagels te gaan bijten bevestigde ze zijn vermoede enkel. Toch ging hij er niet op in, als ze hem niet wou vertellen wat er echt was gebeurd dan was dat zo. "Eh, ik ben April Bedingfield, uit 11a." stelde ze zich zelf voor. Mike kreeg het idee dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde in zijn bijzijn. Hoe dit kwam wist hij niet. Het kon aan hem liggen, het kon ook zijn dat ze onzeker was. Hij gokte op het laatste, maar durfde het niet met zekerheid te zeggen. “Ik ben Mike Prado, uit 12B.” zei hij, in zijn ogen was het niet echt nodig zijn klas te vermelden. Maar aangezien April dit ook had gedaan deed hij het ook maar. Rustig nam hij haar in zich op, ze was een stuk kleiner dan hem, had blond stijl haar dat tot over haar schouders reikte en blauwe ogen. Ze was knap, iets wat voor veel meisjes op Monica gold. Al kon geen van hen tippen aan Iris, hij glimlachte onwillekeurig. "Ik heb je hier nog niet vaak gezien. Ben je nieuw hier?" vroeg ze, hij schudde zijn hoofd. “Nee, ik zit hier al bijna een halfjaar op school. Maar laten we zeggen dat ik de laatste tijd niet zo veel zin had om naar schoolt e gaan.” zei hij, hij grijnsde even. Hij schaamde zich niet voor het feit dat hij de laatste tijd behoorlijk had gespijbeld, zo was hij gewoon. School had hem nooit echt goed gelegen, in Engeland had hij ook regelmatig uren geskipt. Ergens was het ook niet vreemd dat hij niet was geslaagd voor zijn examen. Hopelijk zou hij dit jaar wel slagen, hij had weinig zin nog een keer te blijven zitten. Tot zijn verbazing propte het meisje nog meer kaften in haar tas, hoe veel had ze wel niet bij zich? Zelf had hij slechts twee boeken, een flesje water en een pakje sigaretten in zijn tas zitten. Oja, en het kladblok waarop hij bezig was met een nieuwe tekst voor de band. Hij had nu al twee nummers geschreven, ergens had hem verbaasd dat de andere ze goed vonden. Aangezien de nummers die hij had geschreven rustiger waren dan hun andere nummers. Het gelach achter hen deed hem voor een moment om kijken, een groepje cheerleaders stond enkele meters bij hen vandaan te lachen. Begon nog harder te lachen door de glimlach die April hen toe wierp. Waar sloeg dat nu weer op? Mike wierp nog een korte blik op de meisjes, zag dat haar blik bleef rusten op de zwarte witte band om zijn arm. Het teken van Famous, hij keek haar voor een moment aan. Maar richtte zijn ogen al vrij snel weer op April, zou ze door hen gepest worden? Al snel kreeg hij antwoord op zijn vraag, het groepje liep langs hen heen plakte wat op de rug van April. Ze leek dit zelf niet in de gaten te hebben. “Ze hebben wat op je rug geplakt.” zei Mike, hij deed een stap schuin naar voren en haalde het plakkertje van haar rug. “Doen ze dit soort dingen vaker?” vroeg hij, terwijl hij haar voor een moment onderzoekend aan keek. Uit zijn broekzak viste hij zijn sigaret en zijn aansteker, na dat hij de sigaret op had gestoken stopte hij de aansteker weer terug in zijn broekzak. Waarna hij een trekje van zijn sigaret nam, er voor zorgende dat de rook niet in April’s gezicht terecht kwam.

"Eh.. ja, eigenlijk wel." luidde het antwoord op zijn vraag, voor een moment keek hij haar recht aan. Dus ze werd vaker gepest door die meisjes? Waar sloeg dat nou weer op? Hij zag geen reden om April te pesten, ze viel zeker niet onder het groepje nerds degene die in dat opzicht meestal de pineut. Ze was ook niet lelijk, dus daar kon het ook niet zijn. Waarschijnlijk had het iets met haar houding te maken, al vond hij het wel mee vallen hoe onzeker ze zich op stelde. "Maar dat maakt niet zo veel uit." voegde April, al vrij snel aan haar eerdere woorden toe. Hij glimlachte even naar haar, ging met zijn hand door zijn bruine haar. “Oké, maar als je een keer hulp nodig hebt moet je het zeggen oké?” zei hij, hij wist niet precies hoe hij haar zou kunnen helpen. Maar hij zou wel wat bedenken. Op zich was hij redelijk bekend op school, iets wat te maken had met het feit dat hij bij Famous -één van de drie verengingen van Monica High- en Perfect Nonsense zat. Aangezien Perfect Nonsense op het moment de enige band was op school, werden ze onderhand als schoolband gezien. Hij grijnsde onwillekeurig, het was een goede keuze geweest bij de band te gaan. "Ik weet dat er ook kluisjes zijn maar die zit op slot, en de code ben ik vergeten. Maar ik vang hem wel op als de conciërge hem kraakt." zei April, hij grijnsde onwillekeurig maar ging er niet verder op in. Nam een trekje van zijn sigaret, hij rookte al lang, veel te lang. Maar slaagde er ook niet meer in te stoppen, hij had het proberen al een paar jaar geleden op gegeven. Het had gewoon geen zin, hij was evenals zijn vader, hij had geen doorsettings vermogen. Voor een moment betrok zijn gezicht, hij haatte zijn vader. Die man had enkel voor ellende gezorgd, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd om te voorkomen dat zijn gedachten verder af zouden dwalen. "Wel, aangenaam kennis te maken, Mike." zei April, hij grijnsde even naar haar. “Insgelijks.” zei hij, waarna hij nog een trekje van zijn sigaret nam. Het viel hem op dat hij nog altijd een licht Italiaans accent had, ondanks het feit dat hij al sinds zijn veertiende in een Engels talig land woonden. "Wel, ik ben wel nieuw in Monica High, en ik moet toegeven dat het echt een geweldige school is. Alleen is-ie zo saai." zei ze, hij grinnikte. “Dat is meestal het geval met scholen. Maar mooi dat het je hier bevalt” zei hij, een glimlach was op zijn gezicht verschenen. “Waar kom je vandaan?” vroeg hij, terwijl hij haar voor een moment vragend aan keek. Aan haar uiterlijk was weinig op te maken van haar afkomst.

Een glimlach was op April’s gezicht verschenen, haar verhaal brak ze abrupt af. Alsof ze van plan was geweest iets te zeggen, wat ze niet wou zeggen. Hij fronste, maar ging er niet verder op in. Als ze het niet wou zeggen, dan was dat zo. Je moest iemands geheimen respecteren, zelf had hij er een vreselijke hekel aan als mensen door bleven vragen. Als mensen zijn privé leven te dicht naderde kon hij nog wel eens agressief worden, al was zijn opvliegendheid de laatste tijd aardig verminderd. Hij had al lange tijd geen last meer gehad, van woede aanvallen of iets dergelijks. Op die keer op het strand na, maar die jongens hadden gewoon hun bek moeten houden over zijn familie. Ah, ze kwam dus uit Las Vegas. Hij glimlachte onwillekeurig toen ze vertelde dat ze op haar dertiende naar Engeland was verhuis, zelf was hij op zijn viertiende naar dat vreselijke eiland toe verhuisd. Hij had zich er nooit thuis gevoeld, de kou, de regen, de mensen. Het enige positieve was dat hij er Iris had ontmoet, en zij was die rot jaren in Engeland zeker waard. Al een jaar, en toch was ze nieuw op deze school? “Waar heb je dan eerst op school gezeten?” vroeg hij, waarna hij nog een trekje van zijn onderhand bijna opgebrande sigaret nam. De vraag waar hij vandaag kwam, had hij al wel verwacht. Als je een vraag stelde, kreeg je bijna altijd een wedervraag. Daarom moest je altijd uit kijken met wat je vroeg. “Ik kom uit Tronca, dat is een stad in Italië. Op mijn veertiende ben ik naar Engeland verhuisd, en ik woon hier nog bijna een half jaar.” zei hij, hij liet het feit dat hij enkel met zijn vader naar Engeland was verhuisd buiten wegen. Hij had het destijds vreselijk gevonden zijn moeder en zusje achter te laten. Maar zijn vader had gedreigd dat als hij niet minstens één van zijn kinderen mee zou krijgen, hij een rechtszaak aan zou spannen. En Mike moest er niet aan denken dat zijn zusje alleen met zijn vader zou zijn. En een rechtszaak zou voor zijn moeder enkel pijnlijk zijn, bovendien liep ze dan het risico haar beide kinderen te verliezen. Iets wat hij haar niet aan had kunnen doen. Toch was ze niet blij geweest met zijn keuze, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Daar moest hij niet over na gaan denken, want deze gedachten kwamen altijd op één en dezelfde vraag uit. Had ik kunnen voorkomen dat ze stierf? Het was een vraag die hem gek maakte, die er voor zorgde dat hij zich elke keer weer slecht voelde. "Goedemiddag, Mr. Prado," Mike rolde met zijn ogen bij de benoeming, het verbaasde hem lichtelijk dat de man zijn naam nog kende. Aan de andere kant, hij was geen onopvallende leerling. Hij was soms nogal luidruchtig, en had een tweemal in de klas een sigaret op gestoken. Die lessen duurden ook gewoon vreselijk lang, kon hij er wat aan doen dat hij niet lang zonder een dosis nicotine kon? Wat dat betrof had zijn pa gelijk, hij was een nicotine junk. Voor een moment betrok zijn gezicht, denken aan zijn vader deed zijn bui nooit goed. De leraar, wiens naam Mike zich niet kon herinneren was een gesprek met April aan gegaan. Mike nam een laatste trek van zijn sigaret, waarna hij de peuk op de grond gooide en hem uit trapte. De strenge blik van de leraar ontging hem niet, maar hij negeerde hem straal. Al wist hij dat hij zich beter wat beter kon gedragen, aangezien hij al een vierkant rooster had. Verbaasd keek hij naar de jongen die voorbij kon lopen, aan zijn gezicht kleefde bloed. Gezellig een vechtpartij, zo braaf waren ze dus niet hier op school. Als hij niet vergiste zat die jongen in de andere 12de klas, 12A. April liep bij hem vandaan, sprak een meisje met lang bruin haar aan. Mike richtte zijn blik voor een moment op de lucht, staarde er zwijgend na. Hoe lang duurde de pauze nog? De volgende twee uur zou hij door brengen in de mediatheek, zoals dat met elk vrije uur de komende tijd zou gaan. "Knokpartij in 12A." Met die woorden trok April hem uit zijn gedachten, met een glimlach keek hij haar aan. “Zo’n vermoede had ik al.” zei hij met een grijns.