Nothing comes close to the Golden Coast

Ongeveer twintig minuten geleden was hij in zijn nieuwe auto gestapt, gewoon om een stukje te gaan rijden. Het was een zeer welkom cadeautje van zijn ouders geweest, omdat ze het misten om hem te verwennen, nu hij zo ver weg woonde. Hij grinnikte zachtjes, wat vonden sommige ouders het toch lastig om hun kinderen los te laten. Ergens snapte hij het ook wel, hij was helemaal naar de andere kant van de kust verhuisd, dat was niet zo maar iets. Zelf vond hij het geweldig, die zelfstandigheid, en vooral een hele andere wereld leren kennen. Inmiddels reed hij de parkeerplaats bij de pier op, vanuit de auto was zijn oog er op gevallen en het leek hem leuk het eens van dichtbij te bekijken. Heel veel had hij in de korte tijd dat hij hier was nog niet gezien en het was hoog tijd dat daar verandering in zou komen. De parkeerplaats was redelijk vol, dus hij moest helemaal naar achteren rijden om zijn auto neer te kunnen zetten. Netjes parkeerde hij in het daarvoor bestemde vak en daarna stapte hij de auto uit. Voorzichtig sloeg hij de deur dicht en hij stopte de sleutels in de zak van de legergroene drie kwart broek die hij aan had. Vandaag was hij gegaan voor een casual look, een simpele broek met daarop een wit shirt. Terwijl hij de omgeving in zich opnam, liep hij richting de pier. Het zag er gezellig uit, veel leuke dingen om te doen. Ergens vond hij het jammer dat hij alleen was, het was saai en een beetje vreemd om alleen in al die attracties te gaan. Op de pier waren niet alleen veel inwoners van Santa Monica, maar mensen uit de hele wereld kwamen hier naar toe. De pier was een echte trekpleister voor toeristen. Voor hem was dit de eerste keer dat hij er was en hij wist eigenlijk niet waar hij moest beginnen met rondkijken. Doordat hij zo met zijn omgeving bezig was, liep hij haast een klein meisje omver. "Oh, sorry," mompelde hij afwezig tegen het kind, voordat hij weer verder liep. De verlichting van de pier was al aan gedaan, hoewel de zon nog niet helemaal weg was. Omdat hij geen zin had om in zijn uppie het attractiepark binnen te gaan, liep hij naar de rand van de pier toe. Aan de rand was een reling, waar hij zijn ellebogen op zette en hij liet zijn hoofd op zijn handen leunen. Vanaf de pier keek je zo uit op het prachtige strand. De west coast was één van de mooiste stranden die hij ooit gezien had. Het werd niet voor niets de golden coast genoemd. De zon die aan het onder gaan was, verspreidde een prachtige roodachtige gloed over het strand en de zee. Als hij tijd had zou hij morgen de strand overdag bezoeken. Nu hij zo dichtbij het strand woonde, moest hij daar ook maar gebruik van gaan maken. En wie weet wat voor leuke mensen hij op het strand tegen zou komen. Dat was ook één van zijn doelen voor de komende week, nieuwe mensen ontmoeten, vrienden en vriendinnen maken. Zonder vrienden was je niks... Hij glimlachte, alles zou goed komen, zoals het er nu uit zag, was zijn leven haast perfect hier. Spijt dat hij verhuisd was had hij nog geen seconde gehad.

-open voor iedereen met een post van een goede lengte =) -

Haar ogen gleden langs de mensen die voorbij liepen. Het waren er veel, maar dat was ergens wel logisch. Op één of andere manier werd de pier altijd druk bezocht. Door toerisme, maar ook door de mensen die hier in de buurt woonde. Even glimlachte Iris, deze plek was voor haar bijna heilig. Het pleintje verderop was de plek waar zij en Mike het weer hadden bijgelegd en dat zou ze nooit vergeten. Dat mocht van haar niet. Even zuchtte ze en streek enkele bruine plukken uit haar gezicht. Om vervolgens haar blik even op haar kleren te richten. Ze had eigenlijk niet iets bijzonders aan, enkel een drie kwarts broek met een lang topje erboven. Een glimlach gleed over haar gezicht, terwijl ze weer begon te lopen. Het was hier eigenlijk ook best rustig, ondanks het feit dat hier nog veel mensen waren. En dat was best vreemd, maar op één of andere manier leek ze toch wel tot rust te komen.
Iris liet haar blik even langs de omgeving glijden, het eerste wat haar opviel was dat de verlichting al aan was. Iets dat ook nogal vreemd was aangezien de zon nog niet eens in het water gezakt was. Snel schudde ze haar hoofd en liep wat sneller. Totdat ze uiteindelijk bij een plek was gekomen waar ze de blauwe lijn van de zee duidelijk kon zien. Het deed haar even glimlachen. Ze had het altijd al mooi gevonden, en dat werd alleen maar mooier als de tijd van de horizon aanbrak.
De al bekende zee wind woelde door haar haren heen. Al kon je het meer een zee bries noemen. Met nog steeds een glimlach op haar gezicht blies ze de bruine plukken die haar blik belemmerde uit haar ogen. Haar gedachten gingen even naar haar zusje. Sterre was hier nu wel een tijdje op Monica. Maar nog steeds kon ze geen kennis halen uit het smsje dat Sterre haar had gestuurd. Want toen ze haar hier voor het eerst had ontmoet had ze haar alleen horen zeggen dat haar ouders trots op haar waren. En dat was goed om te horen. Zeker, dat was het ook niet. Maar op één of andere manier zocht ze er steeds wat achter. Iris slikte even. Het ging toch wel goed met haar ouders hé? Daar in India? Het liefst had ze ze nu even gezien, maar ze wist dat dat nu onmogelijk was. En al zou het mogelijk zijn, ze kon niet zonder Mike. En ze wist gewoon dat ze bij elkaar hoorden, dus hem verlaten was voor haar geen optie..
Iris liep weer verder en probeerde alles even achter haar te laten, en opeens viel haar blik op een jongen die aan het eind van het pad aan de reling leunde. Met een schuine blik in haar ogen liep ze verder en kwam uiteindelijk bij de jongen aan. Evenals hem staarde ze even voor zich uit. "Hé." glimlachte ze. "Vind jij het ook zo heerlijk hier?" vroeg ze en keek hem even vragend aan. Het kon best zijn dat hij er juist heel anders over dacht, maar waarom zou hij hier dan zijn? Haar bruine ogen liet ze weer even langs de blauwe lijn die de zee vormde glijden.

De zon zakte steeds verder weg en het effect ervan bleef prachtig, hoe vaak hij het ook zag, een zonsondergang bleef bijzonder. Tevreden glimlachte hij, nu hij in Santa Monica woonde zou hij dit waarschijnlijk veel vaker zien dan toen hij Washington woonde. Er zouden vast nog wel meer dingen komen waar hij nog aan zou moeten wennen. Het leven hier was zo anders. Een korte 'hé' haalde hem plotseling uit zijn diepe gedachtes. Nieuwsgierig keek hij om naar het meisje dat tegen hem had gepraat en hij begroette haar met een een vriendelijke glimlach. Het meisje zag er knap uit, maar het belangrijkste was dat ze er vriendelijk uit zag. Als hij haar zo inschatte was ze ongeveer van zijn leeftijd, misschien ietsje ouder, dat zou betekenen dat ze hoogstwaarschijnlijk een mede leerling van hem zou zijn. "Vind jij het ook zo heerlijk hier?" vroeg ze daarna aan hem. Zonder te twijfelen knikte hij enthousiast instemmend. "Ja, ik ben nog maar net hier, maar ik ben nu al helemaal verliefd op Santa Monica," antwoordde hij vriendelijk tegen haar. Hij richtte net als zij weer zijn ogen op de zee, die steeds donkerde kleurde naarmate de zon verder verdween. Na even van het uitzicht genoten te hebben keek hij weer naar het meisje naast hem. "Ik ben Ty trouwens." stelde hij zich beleefd voor, toen hij besefte dat hij dat nog niet gedaan had. "Zit je trouwens ook op Monica High?" vroeg hij er meteen achteraan, al kon hij het antwoord op de vraag eigenlijk gewoon zelf al bedenken. Als dat zo was, was er tenminste weer één persoon minder die hij zou moeten leren kennen als hij binnenkort met school zou moeten beginnen. Het was een vreemd idee om op een school rond te lopen waar je nog helemaal niemand kende, maar heel erg zag hij er ook weer niet tegen op, vrienden maken was niet één van de dingen waar hij moeite mee had. De school had hem de eerste week vrijgegeven, zodat hij gewoon rustig kon verhuizen en de omgeving kon leren kennen, voordat hij meteen weer de schoolbanken in zou moeten. Het voelde nu gewoon echt als een vakantie om hier te zijn, maar hij wist dat het snel zou veranderen. Aan de school stress was nergens te ontsnappen, waar je ook heen verhuisde. Afwezig woelde hij even met zijn hand door zijn blonde haren. Door de war zaten ze toch al, door de windvlagen die af en toe langs kwamen op het strand.

Waarom zoveel mensen het strand zo mooi vonden, wist ze eigenlijk niet. Zijzelf vond het vooral zo mooi door de horizon en de blauwe lijn die de zee voorstelde. En het fijne was de enorme rust die er op bepaalde tijden heerste. Door die stilte kon je gewoon lekker tot jezelf komen, nadenken. Of juist niet. Het was ook wel romantisch. En dat was voor veel mensen duidelijk, want hoeveel stelletjes zie je wel niet op het strand zitten? Ze glimlachte even en leunde nog altijd op de stalen rand van het hek. "Ja, ik ben nog maar net hier, maar ik ben nu al helemaal verliefd op Santa Monica," hoorde ze de jongen zeggen. Iris grijnsde even. Dat kon ze zich wel voorstellen. Al had zij dat nou niet gelijk toen ze hier voor het eerst kwam. Maar dat kwam ook vooral doordat ze toen nog echte twijfels had over het feit dat ze niet beter met haar ouders mee had kunnen gaan. Naar India. Iets waar ze nu niet zoveel meer over nadacht. Het was nu wel al te duidelijk voor haar dat ze bij Mike wilde blijven. En haar ouders moesten dat gewoon maar begrijpen.
Voor een moment ging ze met haar hand door haar haar heen en blies daarbij weer de donkere plukjes haar uit haar gezicht, zodat ze het strand gewoon kon blijven zien. "Ik ben Ty trouwens." Iris keek even zijn kant op en een glimlachje ontstond op haar lippen. Ty dus, aparte naam. Maar ze vond de naam wel mooi. "Ik heet Iris." stelde ze zich voor en ze bleef hem even aankijken. Net op dat moment vroeg hij of ze ook op Monica zat en ze knikte als eerste reactie op zijn vraag. "Yep, al een tijdje." glimlachte ze. "En hoelang ben je hier nu dan?" vroeg ze en keek hem met een vragende blik in haar ogen aan. Iets dat haar ook wel een geïnteresseerde uitstraling gaf. Maar na een tijdje kon ze het toch niet laten om haar blik weer richting de zee te laten gaan. Voor een moment kneep Iris haar ogen tot spleetjes, omdat ze een paar mensen op het strand zag lopen. Het waren twee mensen die hand in hand liepen. Ze grijnsde even. Het was nu de tijd dat de zon onder ging en het zag er even prachtig als altijd uit. Vooral de roodachtige gloed die over het gelige zand strekte, was een belangrijk kenmerk. Iets dat je ook niet snel zou vergeten..

Zijn blik was al weer op het strand gericht. Heel vaak had hij het strand nog niet in de nacht gezien, maar hij was van plan het nog veel vaker te gaan bekijken. Het had iets bijzonders, het strand was weer heel anders dan overdag. Overdag was het ook meestal overspoeld met mensen en 's avonds was het duidelijk veel rustiger. "Ik heet Iris." Hij keek direct weer haar kant op en knikte. Die naam zou hij onthouden. Toen ze bevestigde dat ze bij hem op school zat glimlachte hij automatisch. Eigenlijk begon hij er ook steeds minder tegen op te zien om weer met school te beginnen hier. "En hoelang ben je hier nu dan?" was haar volgende vraag. Even keek hij bedenkelijk terwijl hij de dagen in zijn hoofd telde. "Nu 4 dagen ongeveer." concludeerde hij uiteindelijk. De dagen waren in zijn herinnering helemaal door elkaar gelopen, maar naar zijn schatting was hij hier nu echt bijna 4 dagen. De tijd was voorbijgevlogen. Al die tijd was hij druk geweest met de stad leren kennen, dingen regelen en vooral proberen zoveel mogelijk te leren over het leven hier, zodat hij niet te veel uit de toon zou vallen. Of in ieder geval niet overal aangewezen zou worden als 'nieuweling'. Hij glimlachte, met zijn blonde kop en gebruinde huid paste hij hier qua uiterlijk zeker wel tussen. Zijn leeftijd was hier ook rijkelijk vertegenwoordigd. Het was echt duidelijke de plek voor jong volwassenen. Het weer, het strand en het goede uitgaansleven waren natuurlijk perfect voor mensen van zijn leeftijd. "Heb je trouwens tips qua leuke clubs enzo?" vroeg hij nieuwsgierig aan haar. Binnenkort was hij van plan met Ayanna wel uit te gaan, als ze zou willen. Er waren hier veel plekken waar je heen kan en het was altijd handig te weten waar de meeste mensen van zijn leeftijd heen gingen.

Allebei hun blikken waren op het zanderige oppervlak gericht. Nog steeds verbaasde het haar dat je aandacht er zo naar toe getrokken kan worden. Alsof het héél interessant was, het belangrijkste. Maar dat was voor haar nou ook weer niet het geval. Al kon ze toch wel een hele tijd lang naar de zee staren. "Nu 4 dagen ongeveer." hoorde ze hem zeggen. Haar blik hield ze roerloos voor zich uit. Vier dagen, dat was inderdaad nog niet zo lang. Zij was hier nu al meer dan een half jaar en het voelde al veel langer. Maarja, school was nou niet bepaald iets dat bij haar op het lijstje van hobby's stond en de meeste vervelende dingen duurde het langst. Dat had ze wel gemerkt na verloop van tijd. Haar gedachten ging even naar de avond met Mike. Die nacht was gewoon voorbij gevlogen. Zo leek het, alsof de tijd met de seconden sneller voorbij was gegaan. Iris schudde haar hoofd en streek een lok uit haar ogen.
"Heb je trouwens tips qua leuke clubs enzo?" Haar blik werd vrijwel meteen weer naar Ty getrokken, een glimlach stond nog altijd op haar lippen geprent. Voor een moment dacht ze na en er verscheen dan ook een bedenkelijke blik in haar ogen. "Ehm, Zanzibar is één van de grootste clubs hier. En die raad ik ook wel aan." zei ze, haar glimlach werd ingenomen en er kwam een grijns voor in de plaats. Ze was daar nu een paar keren geweest en ze had het zeker naar haar zin gehad. "Hoezo eigenlijk, van plan vanavond los te gaan?" zei ze en het grijnsje dat op haar lippen speelde, verbreedde zich. Als hij dat van plan was, dan zat hij daar in ieder geval goed.

Na weer even naar het strand gestaard te hebben, draaide hij zijn gezicht uiteindelijk naar Iris toe. Zij had haar blik ook van het strand afgewend, dus nu keken ze elkaar aan. Terwijl hij haar duidelijk zag nadenken over een antwoord, bestudeerde hij haar fijne gezicht, dat gesierd werd door een glimlach. Het was hem opgevallen dat er heel veel knappe meiden rond liepen in Santa Monica. Misschien was het gewoon één of ander raar idee van hem, maar hij had het idee dat het echt zo was. Blijkbaar was ze eruit gekomen, want hij zag dat ze haar mond opende om te antwoorden. "Ehm, Zanzibar is één van de grootste clubs hier. En die raad ik ook wel aan." Hij knikte, hij had al wel van de Zanzibar gehoord en als iemand die hier al langer woonde hem aanraadde, zou het vast een echt leuke plek zijn. "Hoezo eigenlijk, van plan vanavond los te gaan?" hoorde hij zeggen, terwijl haar grijns breder werd. Ty haalde zijn schouders op en keek haar met een schuine lach aan. "Wie weet..." zei hij met een speelse sprankeling in zijn ogen. "Moet zeggen dat ik wel even wat ontspanning kan gebruiken eigenlijk." voegde hij er op een iets serieuzere toon achteraan. Een verhuizing naar de andere kant van het land was niet zo maar even iets. Nee, wat was daar een hoop bij komen kijken. Veel dingen die stress veroorzaakten vooral, en wat was een betere manier om je ontspannen dan door uit te gaan? "Ja, ik denk dat ik vanavond wel even kom gluren bij de Zanzibar." Besloot hij uiteindelijk vastberaden. Hij schudde zachtjes grinnikend zijn hoofd, het was misschien een beetje een foute woordkeuze. "Niet gluren natuurlijk, maar rondkijken." Hij verbeterde zichzelf met een verontschuldigende grijns, voordat ze zou denken dat hij daar kwam om naar de dames te gluren. Wat hij eigenlijk wilde zeggen was dat hij vanavond even zou gaan kijken daar.

"Wie weet..." In Ty's ogen was een twinkeling te zien, eentje waardoor haar grijns zich automatisch nog meer verbreedde. Tja, daar waren die clubs toch voor? En je vol zuipen, dat hoorde je ook altijd. Oké, ze wist dat je daar kon drinken en dat deed zij ook wel. Maar het was nou niet zo dat ze zich helemaal vol zoop. Nee, soms ging ze ook gewoon aan de Sprite. Voor een moment keek ze Ty onderzoekend aan. Wat was hij eigenlijk voor type? Was het één van die jongens die onder invloed van nogal veel alcohol naar meiden keken, of was het gewoon zo'n iemand die daar alleen kwam om lol te maken. Iets dat zij altijd deed. En trouwens ze had toch al een vriendje, en vol zuipen zou ze zichzelf toch niet doen. Met haar hand ging Iris door haar haar heen, terwijl ze even Mike dacht. Deze plek was gewoon heel toepasselijk wat met hem betreft. "Moet zeggen dat ik wel even wat ontspanning kan gebruiken eigenlijk." Iris keek Ty weer aan en grijnsde nog altijd naar hem. "Begrijp ik, ik kom uit Engeland en toen ik hier voor het eerst kwam.. Tja, ik keek gewoon mijn ogen uit. Echt een heel verschil met daar." zei ze. Haar gedachten gingen even naar Engeland. Het was wel een mooie herinnering, mooie tijden. Behalve het ongeluk in het café, meteen voelde ze weer een rilling over haar rug lopen. Nog steeds had ze dat rot litteken op haar schouder en ze droeg tegenwoordig veel topjes, dus het was best wel te zien. Een zucht schoof van haar lippen vandaan. Waar zou Ty eigenlijk vandaag komen? Misschien iets om te vragen. "Hé, waar kom jij eigenlijk vandaan?" vroeg ze en na kort zijn blik vastgehouden te hebben, richtte ze haar blik weer op de blauwe lijn die de zee vormde. Hoe vaak had ze daar nou niet naar gekeken? Vaak, dat wist ze. En eigenlijk was het gek dat ze het zo prachtig vond, want er waren vast wel dingen die veel logischer waren om naar te kijken. Om te bewonderen, al kon ze nou niet specifiek op een punt komen.
"Ja, ik denk dat ik vanavond wel even kom gluren bij de Zanzibar." hoorde ze Ty zeggen. Weer keerde ze zichzelf naar hem toe en een stralende glimlach sierde haar lippen. Nog voordat ze kon reageren op zijn woorden, verbeterde hij 'gluren' naar 'rondkijken'. Even schoot ze in de lach. "Ach, er zijn zoveel jongens die daar komen gluren." Het laatste woorden sprak ze nogal overdreven uit. Weer keek ze Ty aan, ergens kon ze het wel vinden met hem. Iets waar ze wel blij mee was.

Hij zag de glimlach op haar gezicht breder worden en hetzelfde gebeurde daardoor bij hem. "Begrijp ik, ik kom uit Engeland en toen ik hier voor het eerst kwam.. Tja, ik keek gewoon mijn ogen uit. Echt een heel verschil met daar." Nieuwsgierig keek hij haar aan, uit Engeland helemaal, aan haar accent was het hem eigenlijk helemaal niet opgevallen, maar misschien was dat omdat hij er niet zo op gelet had. "Wat gaaf dat je Engeland komt. Dan moet dit inderdaad een totaal andere wereld voor je zijn!" Reageerde hij enthousiast terwijl hij haar nieuwsgierig aankeek. Ty wist genoeg van Engeland om te weten dat het er daar heel erg anders was dan hier in Amerika. Behalve de taal hadden ze eigenlijk amper wat gemeen. Door zijn nieuwsgierigheid brandde de vraag 'waarom ben je hierheen verhuisd' op zijn lippen, maar zijn beleefdheid won het van de drang om alles te weten. Hij kende haar te kort om zo'n vraag te stellen, natuurlijk kon het een simpele reden zijn, maar er was net zo veel kans dat er een pijnlijk verhaal achter zat en hij wilde haar niet dwingen om dat hier te gaan vertellen. Daarbij vermaakte hij zich wel met haar en hij wilde haar niet wegjagen. Haar vraag haalde hem uit zijn overpijnzingen. "Washington. Twee staten noordelijker dan Californië, maar een andere cultuur." antwoordde hij. Veel mensen dachten bij Washington aan de hoofdstad aan de andere kant van het land, maar hij had het over de regenachtige staat die grensde aan Canada. Niet alleen het klimaat was anders, maar gewoon de hele mentaliteit was verschillend. Hij was blij dat zijn verspreking haar liet lachen, in plaats van dat ze hem zag als een 'gluurder'. "Ach, er zijn zoveel jongens die daar komen gluren." Hij glimlachte bij het horen van die woorden en knikte instemmend. Ja, je had altijd van die types, de typische rokkenjagers. Zelfs toen hij single was en veel meiden versleet, was hij niet zo'n gluurder of smooth talker. Nee, het was eerder zijn spontaniteit die ervoor zorgde dat meiden hem leuk vonden. Hij besefte dat zijn gedachtes afdwaalden en dus richtte hij weer een heldere blik op Iris. "Zo'n type ben ik gelukkig niet." Zijn antwoord was eerlijk en hij nam aan dat Iris dat wel zou snappen. "Ik heb al een vriendin." Zodra hij aan Ayanna dacht, krulden zijn mondhoeken om. Ja, hij had Ayanna en hij zou haar voor niemand anders willen inruilen. "Heb jij eigenlijk een vriendje?" Zijn nieuwsgierigheid klonk door in zijn woorden, maar hij vond dat dit een vraag was die hij best mocht stellen. Als ze het niet wilde zeggen zou hij daar ook vrede mee hebben, maar hij kon geen reden bedenken waarom ze dat niet zou willen. Terwijl hij haar antwoord afwachtte glimlachte hij naar haar, ze was een leuk en aardig meisje, concludeerde hij tevreden.

De glimlach van Ty leek -net zoals de hare- met de seconden breder te worden. Iris grijnsde even. Het was wel een goed teken, ze konden het goed met elkaar vinden. En dat was wel iets dat ze graag wilde. Want bonje of iets dergelijks met iemand krijgen was nu wel het laatste dat ze wilde. "Wat gaaf dat je Engeland komt. Dan moet dit inderdaad een totaal andere wereld voor je zijn!" De nieuwsgierige blik en het enthousiasme in zijn stem ontging haar niet. Haar grijns verbreedde zich weer. "Ja, maar het wende hier wel uiteindelijk." zei ze en keek hem met een schuine glimlach op haar lippen aan. Best bijzonder eigenlijk, zijn enthousiasme. Tenminste dat vond zij, aangezien ze hier ook mensen had ontmoet die dan als antwoord maar gewoon wat mompelde. Maar hij leek het zich echt te interesseren, iets dat ze wel waardeerde.
"Washington. Twee staten noordelijker dan Californië, maar een andere cultuur." hoorde ze Ty zeggen. Iris glimlachte weer haar schuine glimlach. "Washington, dat is inderdaad ook niet erg dichtbij." antwoordde ze. Ze kon zich goed voorstellen dat daar ook een hele andere cultuur was. "Weetje, volgens mij komen de leerlingen van Monica High echt uit alle uithoeken van de wereld." grijnsde ze. Het was ook wel waar, want ze had al gehoord van mensen die uit Frankrijk kwamen, Italië, Spanje en noem zo maar op. Maar er waren natuurlijk ook wel mensen die gewoon in de buurt woonde, of in ieder geval wel wat dichterbij.
"Zo'n type ben ik gelukkig niet." Iris keek op uit haar reeks van gedachten en een glimlachje maakte weer plaats op haar lippen. Ze moest weer even achterhalen op wat hij nou precies inging, maar al snel wist ze het alweer. "Nee, ik had ook al een vermoede dat je niet zo'n type bent." zei ze en glimlachte vriendelijk. Toen ze hoorde dat hij een vriendin had, veranderde haar vriendelijk bedoelde glimlach in een nieuwsgierige grijns. "Woont ze hier in de buurt of niet?" vroeg ze, ergens wist ze niet zeker of ze hier wel verder op in moest gaan. Aangezien ze niet wist of Ty erover wilde praten, maar als hij geen antwoord zou geven zou ze ook niet verder vragen.
"Heb jij eigenlijk een vriendje?" Bij die woorden toverde ze weer een lach op haar gezicht. "Ik heb een vriendje, ja." zei ze en keek hem even aan. Haar gedachten gingen automatisch weer naar Mike, naar de avond op het pleintje. Behalve het feit dat er een paar dronken lappen langs waren gekomen, was het perfect geweest. Snel schudde ze haar hoofd en keek weer even voor zich uit. Een zacht zeewind streek door haar haren en ze streek met haar vingers de plukken haar uit haar ogen weg.

Toen hij weer rechtstreeks naar haar gezicht keek zag hij haar grijns weer duidelijk verbreedde. Dat was mooi, dan verveelde hij haar tenminste niet. "Ja, maar het wende hier wel uiteindelijk." Hij knikte, dat was vaak zo. "Home is where the heart is.." zei hij opgewekt tegen haar, nu hij erover nadacht klopte dat wel echt. Het was altijd heel erg spannend en vreemd om te verhuizen, maar na verloop van tijd werd dat gewoon je thuis. Dat kon overal zijn. In zijn eigen geval het misschien wel home is where Ayanna is, bedacht hij met een kleine grijns op zijn gezicht. De glimlach op haar gezicht was mooi en automatisch glimlachte hij terug. Hij knikte na haar woorden, dichtbij was het zeker niet. "Weetje, volgens mij komen de leerlingen van Monica High echt uit alle uithoeken van de wereld." Hoorde hij haar daarna zeggen. Toevallig had hij daar gisteren ook nog over zitten denken. "Ja klopt, ze komen echt overal vandaan. Onwijs interessant eigenlijk." reageerde hij met enthousiasme in zijn stem. Misschien was het raar dat hij dat heel interessant vond, maar het kon hem niet veel schelen, het was gewoon eerlijk waar. Het boeide hem wel hoe verschillend de wereld was. Hij grinnikte toen ze opmerkte dat ze hem al niet als zo'n type ingeschat had. Dat was mooi, want hij vond zichzelf er ook niet uitzien als zo'n iemand. Met zijn ogen volgde hij iemand die vlak voor hen over het strand liep, maar toen hij haar weer hoorde praten keek hij haar recht aan, toen merkte hij pas de nieuwsgierige grijns op. "Woont ze hier in de buurt of niet?" Hij knikte. "We delen een kamer. Ze zit hier ook op school." antwoordde hij met het enthousiasme dat altijd in stem te vinden was als hij over Ayanna sprak. Ja, hij praatte graag over haar, hij voelde een liefdevolle soort trots als hij over haar praatte, het liefste wilde hij dat iedereen wist dat Ayanna zijn meisje was. Ook zijn nieuwsgierigheid werd aangewakkerd toen ze antwoordde dat ze inderdaad een vriendje had. Eigenlijk was hij er blij mee dat ze dat nu van elkaar wisten. Dan wisten ze van elkaar dat ze in ieder geval geen andere bedoelingen hadden dan vriendschap. Misschien was hij brutaal als hij er naar vroeg, maar hij kon het dit keer niet laten. Bovendien had zij ook naar zijn vriendin gevraagd. "Woont hij ook hier in de buurt? Of gaat hij misschien ook naar Monica High?" Vragend keek hij naar de zijkant van haar gezicht, aangezien haar blik weer op het strand gericht was. Het was nu eindelijk echt donker.

Nadat Ty de woorden; 'Home is where the heart is..' had uitgesproken, knikte ze instemmend. Het was ook waar, al zat er bij haar ook wel een wending aan. Ze voelde zich goed in Engeland, maar toch deed de buurt waarin ze woonde haar sterk denken aan het ongeluk in het café. Even slikte ze, eigenlijk was het litteken op haar schouder nog duidelijk zichtbaar. En het feit dat ze een topje aan had, maakte dat alleen maar meer zichtbaar. Snel schudde ze haar hoofd en streek met haar vingers door haar haar heen en keek even voor zich uit over het strand heen. Degene die zonet zich nog op het zanderige oppervlak bevonden had, was nog maar net te zien. Als een kleine stip. Hoe verder je kwam hoe kleiner je eruit zag, ze moest er even over nadenken. Maar het klopte wel.
"Ja klopt, ze komen echt overal vandaan. Onwijs interessant eigenlijk." hoorde ze hem zeggen. Nogmaals knikte Iris. Het was ook interessant, al was het niet iets waar ze tijden over nadacht. Maar nu ze er zo bij stilstond was het bijzonder. Een school waar mensen op zitten die elk een ander stukje van de wereld hadden gezien. Een glimlachje verscheen bij die gedachten op haar lippen. Voor een moment keek ze weer naar Ty, die net op dat moment met zijn hoofd knikte. "We delen een kamer. Ze zit hier ook op school." Hiermee wist ze meteen dat hij op zijn vriendin duidde. Iris liet een grijns op haar lippen toveren. De enthousiasme die in zijn stem te vinden was, gaf aan dan hij het leuk vond om over haar te praten. Iets dat ze goed kon begrijpen. Dat had zij ook wel als ze over Mike sprak, telkens als ze aan hem dacht. Of als ze iets over hem vertelde, dan verscheen er vanzelf een glimlachje op haar gezicht.
Nog voordat ze kon reageren op zijn woorden, had Ty al weer wat anders gevraagd. Deze keer over Mike. Iris glimlachte. "Woont hij ook hier in de buurt? Of gaat hij misschien ook naar Monica High?" luidde zijn stem. "Ja, hij zit ook op Monica High en ik deel een kamer met hem. Ik vind het altijd wel gezellig, zo'n kamer met z'n tweeën delen. En ik denk als ik je enthousiasme hoor dat je dat ook wel vind." zei ze, haar glimlach werd breder. Voor een moment wende ze haar blik weer af en keek recht naar de duisternis. Zonet was het nog wel meegevallen, maar nu leken ze echt in duisternis gehuld te zijn. Iris glimlachte en zuchtte even tevreden. "Mag ik misschien vragen hoelang jullie al samen zijn?" vroeg ze, er was een aarzeling in haar stem te horen. Het kon best zijn dat hij dat niet wilde zeggen, maar ergens had ze het idee van wel.

Op haar lippen zag hij een lachje verschijnen, dus hij nam aan dat ze het er wel in kon vinden. Nieuwsgierig luisterde hij naar het antwoord dat ze gaf op zijn vraag. "Ja, hij zit ook op Monica High en ik deel een kamer met hem. Ik vind het altijd wel gezellig, zo'n kamer met z'n tweeën delen. En ik denk als ik je enthousiasme hoor dat je dat ook wel vind." Terwijl er een brede lach op zijn gezicht verscheen, knikte hij instemmend. Het enthousiasme waarmee hij gesproken had was haar dus duidelijk opgevallen. "Zo te horen zitten we zo'n beetje in dezelfde fijne situatie." antwoordde hij, doelend op het feit dat ze beiden gelukkig waren in een relatie en ook een kamer deelden. Het was erg fijn, soms als je elkaar de hele dag amper gezien had, wist je dat je elkaar toch wel weer 's avonds zou zien. Bij haar volgende vraag ving hij enige aarzeling op, misschien wist ze niet zeker of het te brutaal was of niet. Om haar te laten merken dat allemaal totaal niet het geval was -hij praatte juist graag over haar- antwoordde hij de vraag met bijna hetzelfde enthousiasme als waarmee hij eerder over Ayanna gesproken had. "Nu al bijna een half jaar." Zijn woorden galmden nog door in zijn hoofd, al een half jaar.. Hij had nooit gedacht dat hij het zo lang met één meisje zou uithouden, tenminste, niet nu al. Vroeger vond hij lange en serieuze relaties iets voor als je ouder was en dat je in je jeugd gewoon maar los moest gaan. Ayanna had zijn gedachten daarover totaal veranderd, hij wilde niets liever dan in een serieuze relatie met haar zijn. "En jij, hoe lang hebben jullie al?" kaatste hij de vraag terug. Terwijl hij dingen in de duisternis probeerde te onderscheiden, woelde hij even met zijn hand door zijn haar. "Zelfs in het donker is het hier mooi hè!" voegde hij er op ietwat afwezige toon aan toe. De verlichte pier gaf alles een bijzonder mooie gloed, aangezien alle attracties op de pier nog volop in gebruik waren en daarom verlicht.

Wat maakte het eigenlijk uit? Als hij niet meer kwijt wilde over haar dan had ze daar geen problemen mee en dat zou ook niet de sfeer verpesten. Een ietwat zekere glimlach toverde zich op haar gezicht. Haar ogen had ze op die van Ty gericht en daardoor ontging haar de brede lach niet. "Zo te horen zitten we zo'n beetje in dezelfde fijne situatie." hoorde ze hem zeggen. Haar glimlach transformeerde nu ook in een lachje. Het was fijn om te horen dat ze allebei er zo over dachten. Want dan hadden ze sowieso iets om over te praten. Dan vielen er gelukkig ook niet van de stiltes waarin je niks wist te zeggen. Stiltes die je nou niet bepaald rust gunde.
Iris staarde weer even voor zich uit, over de pier. De duisternis had ondertussen de gehele hemel over genomen. Alleen de lichtjes, afkomstig van de pier waren nog te zien. Het zag er best mooi uit, het gaf de attracties een soort van gloed. Het gaf je ook een idee dat alles nog volop in actie was op die plek. "Nu al bijna een half jaar." De stem van Ty trok haar weer uit haar gedachten, toch bleef ze voor zich uit kijken. Ondanks het feit dat het leek alsof ze nog steeds in haar eigen wereld zat, ontging het enthousiasme in Ty's stem niet. Iets dat wel aangaf dat hij het niet erg vond om over zijn vriendin te praten, het geruststelde haar wel. "Zo zo, een half jaar. Da's toch al best lang." antwoordde ze, met een ietwat ondeugende grijns rondom haar lippen. Waarom er telkens zo'n grijns op haar lippen verscheen als dat onderwerp aan het gesprek te pas kwam, wist ze niet precies. Maar veel maakte het haar ook niet uit. "En jij, hoe lang hebben jullie al?" kaatste Ty de vraag terug. Iris hoefde daar niet al te lang over na te denken. Zij hadden ook best lang nu. "Bijna ander half jaar." antwoordde ze, hierbij hun ruzie weglatend. De grijns van zonet sierde nog altijd haar gezicht.
"Zelfs in het donker is het hier mooi hè!" Ty leek wat afwezig, iets dat ze wel kon begrijpen. Aangezien hij zonet over zijn vriendin gesproken had. "Ja, inderdaad. Vooral door de verlichte pier en de sterren die soms aan de hemel staan." antwoordde ze, nu was bij haar ook een enthousiaste toon te horen. Voor een moment leunde ze wat voorover, over het stalen hekje. Kijkend over de gehele verlichte pier.

Door het horen van Iris haar lachje naast hem, moest hij haast onwillekeurig ook zachtjes lachen. Met een vrolijke blik in zijn ogen keek hij naar Iris. Het was fijn om iemand gevonden te hebben in Santa Monica waar hij het goed mee kon vinden. Natuurlijk had hij Ayanna, maar als hij alleen maar met haar om zou gaan, zou dat niet heel goed zijn voor hun relatie. Daarbij hield Ty altijd al van met mensen omgaan en het liefste was hij omgeven door vrienden. "Zo zo, een half jaar. Da's toch al best lang." Lachend knikte hij instemmend. Een half jaar was zeker weten lang, zeker voor iemand zoals Ty. Iemand die totaal niet het type was om gebonden te zijn eigenlijk, maar hield van afwisseling, ook qua meiden. Vrolijk keek hij naar het grijzende gezicht van Iris, die haar mond opende om zijn vraag te antwoorden. "Bijna ander half jaar." Hoorde hij haar zeggen. Met opgetrokken wenkbrauwen en een verbaasd gezicht keek hij haar aan. "Wauw! Ik vond zes maanden al lang." zei hij op een verbaasde toon tegen haar. "Knap hoor, dat je het al zo lang met hem volhoudt. Dan moet hij wel erg bijzonder zijn." voegde hij er grijnzend aan toe. In zijn hoofd begon hij terug te rekenen. Dat betekende dat ze al vanaf hun 15de of 16de wat moesten hebben. Eigenlijk viel dat wel mee, maar ander half jaar klonk in zijn hoofd zo lang. Ayanna was tenslotte ook pas 16. Zou hij dat over een jaar ook kunnen zeggen? Dat hij en Ayanna al zo lang samen waren. Hij schudde die gedachte van hem af, hij zou nooit kunnen weten waar hij over zo'n lange tijd zou staan in hun relatie, over dat soort dingen moest hij niet gaan zitten nadenken. Zijn blik die zonet nog op het strand gericht was geweest ging weer naar Iris toen die zijn opmerking beaamde op een enthousiaste toon. "Doe je eigenlijk een sport?" zei hij plotseling. Ty was van mening dat hij al te lang over het strand had staan zwijmelen, dus begon hij over een favoriet onderwerp. Misschien was het onverwachts, maar dat was hoe zijn gedachtes gingen. Van het ene onderwerp op het andere, iets wat voor sommigen soms raar over kon komen, maar hij kon er niks aan doen.

Ondanks het feit dat ze nu voor haar gevoel al zowat een kwartier voor zich uit aan het staren was, verveelde het haar niet. In tegen deel, nog steeds was ze er niet achter waarom het strand zo bijzonder voor haar was. Misschien omdat ze in Engeland nou niet bepaald even dicht bij het strand had gewoond. Niet dat ze daar nooit naar toe was geweest. Nee, in de tijd date haar ouders nog bij haar hadden gewoon waren ze tig keren naar het strand geweest. Iris zuchtte tevreden. Het idee dat ze toen zoveel lol had gehad met haar ouders en met Sterre. Gewoon één grote familie. En moest je dat nu eens zien, hun gezin was letterlijk in tweeën gedeeld. Sterre en zij zaten nu op Monica High en haar ouders waren nog steeds op hun excursie. Een glimlachje was op haar lippen verschenen. Eigenlijk hoorde ze daar helemaal niet om te glimlachen, maar het idee dat ze misschien in de volgende vakantie haar ouders kon bezoeken heugde haar. Ook al wist ze nog geen eens of het mogelijk was..
De enthousiaste stem van Ty drong ondanks haar eindeloze reeks gedachten toch wel meteen tot haar door. Snel schudde ze lichtjes met haar hoofd en keek hem weer aan. Beseffend dat ze zonet voor een lange tijd dom voor zich uit had zitten staren. Een zucht schoof van haar lippen en ze besloot er maar geen verdere aandacht aan te geven.
"Knap hoor, dat je het al zo lang met hem volhoudt. Dan moet hij wel erg bijzonder zijn." Iris toverde een grijns op haar gezicht. Het was inderdaad bijzonder voor haar dat ze al zo lang een relatie met een jongen had. Voor hem had ze als langste een maand met iemand gehad. Even slikte ze de brok in haar keel weg, die verschenen was toen Dean haar gedachten gang binnen was geslopen. Dus snel drukte ze hem weg. "Ja dat klopt, maar volgens mij is jou vriendin dan ook wel bijzonder. Als jij het al een half jaar met haar volhoud." zei ze lachend en streek met haar hand door haar haar heen. Ze was blij dat ze het zo goed met Ty kon vinden. Het was altijd leuk om nieuwe vrienden te maken. "Doe je eigenlijk een sport?" hoorde ze hem vragen. Ergens was ze wel blij dat er nu een ander onderwerp dan het strand aan te pas kwam. Dan was de kans dat ze dom voor zich uit zou gaan kijken kleiner. "Ehm, ja ik zit in het cheerteam." zei ze en keek hem glimlachend aan. "En jij, doe jij hier al een sport of ben je er van plan één te doen?" stelde ze hem dezelfde vraag terug.

Af en toe keek hij onwillekeurig ook naar het strand, zoekend naar iets speciaals, naar de reden dat Iris zo geïntrigeerd naar het strand staarde voor een lange tijd, maar afgezien van een paar mensen zag hij niks bijzonders. Hij haalde haast onopmerkzaam zijn schouders op, waarschijnlijk hield ze gewoon erg van het strand. Veel langer dacht hij er niet over na, want Iris had haar aandacht weer op hem gericht na zijn opmerking. "Ja dat klopt, maar volgens mij is jou vriendin dan ook wel bijzonder. Als jij het al een half jaar met haar volhoud." Langzaam knikte hij. "Klopt, klopt." antwoordde hij, terwijl hij met zijn gedachten even bij Ayanna was. Ja, bijzonder kon je haar zeker wel noemen. "Ehm, ja ik zit in het cheerteam." Lachend keek hij op, typisch. Op zijn oude school was het cheerteam een gênante vertoning geweest, maar op deze school was dat wel anders. Het leek ook alsof elk knap meisje hier in het cheerteam zat, dus het verbaasde hem niet dat Iris daar ook in zat. Op deze school hadden de cheerleaders ook behoorlijk aanzien, terwijl op zijn oude school er meer op ze werd neergekeken. Voor hij kon antwoorden op wat ze net gezegd had, kaatste ze de vraag terug. "Wat leuk, dan cheer je ook bij mijn wedstrijden. Ik zit namelijk in het American Football team." reageerde hij enthousiast op haar wedervraag. Alle jongens uit zijn team, inclusief hijzelf, vonden het geweldig om de cheerleaders aan de zijkant van elke wedstrijd te hebben staan. Daar waren het natuurlijk jongens voor.. Hij grijnsde even naar Iris, gelukkig kon zij zijn gedachten niet horen, al wist ze natuurlijk best dat de cheerleaders erg populair waren bij jongens en de meeste schenen dat ook erg leuk te vinden. "Ayanna gaat ook bij het Cheerteam, dus dan ze zul je haar wel ontmoeten!" zei hij toen dat hem plotseling te binnen schoot. Hij had het er nog met haar overgehad en dat was wat ze gezegd had. Hopelijk zou Iris Ayanna aardig vinden, dan zouden ze wel eens iets leuk kunnen gaan doen. Terwijl hij daar verder over nadacht krabde hij even onbewust aan zijn kin, maar toen hij het door kreeg liet hij zijn arm weer langs zijn lichaam hangen.

Iris weerhield zich ervan om weer naar het strand te staren. Groot en deels omdat ze er dan als een soort dooie bij stond, zo leunend over het hekje van de pier. En op één of andere manier wilde ze niet dat Ty zou denken dat ze altijd zo dom voor zich uit zat te staren. Niet nu ze het eindelijk zo goed met iemand kon vinden hier. Echt moeilijk was het niet om haar aandacht op Ty te houden, want de lach van Ty trok vrijwel meteen haar aandacht. De lach die had weerklonken vlak nadat ze had verteld dat ze in het cheerteam zat. Onderzoekend keek ze hem aan. "Van waar die lach?" zei ze, ergens probeerde ze hem serieus aan te kijken. Gespeeld welles waar, maar dit hield ze maar een paar seconden vast. Want daarna verscheen er al snel weer een grijns op haar lippen. Haar blik hield ze nog altijd op die van hem gericht. "Wat leuk, dan cheer je ook bij mijn wedstrijden. Ik zit namelijk in het American Football team." hoorde ze hem zeggen. Iris verwisselde haar grijns in een schuine glimlach. "Ah, dan ga ik vast meer zien." antwoordde ze en merkte dat ze zowat van het hekje gleed omdat ze er nog altijd half op leunde. Dus snel verplaatste haar gewicht eerlijk op haar benen en ging andersom staan. Zodat ze nu met haar rug tegen het hekje kon leunen en de kans kleiner was dat ze onder uit zou gaan. "Leuk trouwens, en heb je hier al getraint?" vroeg ze en keek hem vragend aan. Ondertussen frummelde ze met haar vinger aan een lok van haar haar, die ze uiteindelijk maar achter haar oor schoof.
"Ayanna gaat ook bij het Cheerteam, dus dan ze zul je haar wel ontmoeten!" Iris glimlachte, Ayanna dus. Mooi naam vond ze. "Cool, lijkt me leuk om haar te ontmoeten. En als ze eenmaal in het cheerteam zit dan zal dat vast wel gebeuren." zei ze, haar stem was deels enthousiast. Waarom wist ze niet, maar het leek haar wel leuk om haar te ontmoeten. "En doe je misschien nog iets met muziek ofzo? Want als dat zo is dan zal je Mike vast ook wel een keer ontmoeten." zei ze met een glimlach. "Hij zit namelijk in de schoolband." vervolgde ze.

Eigenlijk had hij er niet aan gedacht dat zijn lach voor Iris misschien een beetje misplaatst was, zij wist natuurlijk niet wat er in zijn hoofd omging. Haar vraag kwam dan ook niet geheel onverwachts, haar blik daarbij was eerst serieus maar veranderde al snel weer in een grijns. Schouder ophalend antwoordde hij. "Nou gewoon, elk leuk meisje hier zit gewoon in cheerteam." Een speels lachje verscheen rond zijn lippen, het was ook een compliment voor haar, want hij had haar zo juist een 'leuk meisje' genoemd. "Ah, dan ga ik vast meer zien." Instemmend knikte hij, ja ze zouden elkaar wel meer gaan tegenkomen. Het strand trok blijkbaar haar aandacht niet meer zo, want hij zag haar nu helemaal omdraaien, met haar rug naar de zee. "Ja, ik heb al met een aantal trainingen meegedaan." antwoordde hij op haar vraag. De trainingen waren een stuk intenser dan op zijn oude school, maar hij hield het vol en genoot er ook onwijs van. Het sporten deed hem altijd goed, hij kon er al zijn energie in kwijt. Met een glimlach keek hij op, in Iris gezicht, nadat ze enthousiast gereageerd had over Ayanna. Het deed hem goed te merken dat ze het blijkbaar leuk vond. Ty wist dat Ayanna verlegen was in het begin, maar tussen haar en Iris zou het vast wel goed gaan. "En doe je misschien nog iets met muziek ofzo? Want als dat zo is dan zal je Mike vast ook wel een keer ontmoeten." Hoorde hij haar zeggen over haar eigen vriendje. "Hij zit namelijk in de schoolband." De schoolband? In de korte tijd dat hij hier was, had hij daar nog niet over gehoord. "Nou, ik speel een beetje gitaar, maar gewoon voor de lol." antwoordde hij bescheiden. Gitaar spelen deed hij al vanaf een jonge leeftijd, dus hij had best wel wat skills. "Zingen doe ik de rest van de wereld niet aan." voegde hij er half lachend aan toe, niet dat het zo erg was, het klonk nog wel redelijk, maar hij vond het niet goed genoeg om het aan anderen te laten horen. "Deze school organiseert wel veel zeg." concludeerde hij hardop. Op zijn oude school waren echt niet al die sporten vertegenwoordig die ze hier hadden en ze hadden zeker geen schoolband. "Ik heb zelfs horen spreken van verenigingen. Zit jij bij één?" vroeg hij nieuwsgierig. Zelf had hij niet echt de behoefte zich aan te sluiten bij een vereniging, maar hij vond het wel grappig om erover te horen. Wat hij tot nu toe gehoord had was niet veel.

Er was voor haar nog altijd vraag naar de lach die zonet had weerklonken, afkomstig van Ty. Maar echt veel dacht ze er niet over na, als het iets vervelends voor haar was geweest had hij niet gelachen. Nog voordat ze er verder over naar kon denken, beantwoordde hij haar vraag al. "Nou gewoon, elk leuk meisje hier zit gewoon in cheerteam." Of het aan zijn woorden lag of aan het speelse lachje op zijn gezicht. De kleur die op haar gezicht verschenen was, moest ergens vandaan komen. Zachtjes schudde ze met haar hoofd en grinnikte. Hiermee de kleur -die nog altijd op haar gezicht zichtbaar was- wat minder zichtbaar te maken en ook te laten verdwijnen. Het was wel waar dat er veel knappe populaire meisje in het cheerteam zaten. Maar of ze daar nou echt bij hoorde? Ze wist het niet helemaal. Niet dat ze het niet leuk vond als iemand erover begon, in tegendeel.
Ty gaf ondertussen al antwoord op haar volgende vraag. "Ja, ik heb al met een aantal trainingen meegedaan." luidde hij. Er verscheen weer een glimlachje op haar lippen. Die trainingen leken haar echt heel intens. Zelf was ze na een dagje sporten al doodop. Maar dan had ze het eigenlijk toch alleen maar over lange afstanden joggen. Ze wist dat dit anders lag, voor haar gevoel was haar 'training' dan voor hun een warming up. "Dat lijkt me best vermoeiend, vooral met dit weer." antwoordde ze. Tja, de warmte deed je dan niet bepaald goed..
"Nou, ik speel een beetje gitaar, maar gewoon voor de lol." Iris besefte nu pas hoeveel ze zonet had gevraagd, want hij gaf al weer antwoord op haar andere vraag. Zo, hij pingelde dus een beetje? Nog voordat ze kon reageren, vervolgde hij met de woorden dat hij de wereld zijn zang niet aan zou doen. Even trok Iris een wenkbrauw op. Was het zo erg? "Hehe, zing je zo erg?" grijnsde ze en keek hem aan. "Laat anders even wat horen. Geloof me als het echt zo erg is als je zegt dan zal ik het je laten weten." grijnsde ze en haar grijns maakte vlak daarna plaats voor een schuine lach.
Ty begon over het feit dat Monica High veel organiseert. Iris knikte meteen. "Ja inderdaad, toen ik hier kwam had ik echt wel een tijdje nodig om alles op deze school te leren kennen." antwoordde ze. "Ik heb zelfs horen spreken van verenigingen. Zit jij bij één?" vervolgde Ty. Met haar hand streek ze een bruine lok haar, die zonet voor haar gezicht gevallen was, weg en keek hem glimlachend aan. "Ja, bij Famous. Verder is er ook nog een bekende vereniging Die Hard." antwoordde ze en Iris hield haar blik even vooruit gericht.