Eastern Beachstreet 69, Famous meeting

Alain opende de deur en liep naar buiten in een zwembroek om zijn nek hing zijn eeuwige ketting waarbij hij slechts het plectrum wel eens veranderde. Hij liep via een kleine trap naar het strand en ging daar op een trede zitten. Alain had het strandhuis voor één dag gehuurd en was een stuk duurder dan de vorige bestemming van Famous. De zand die tussen zijn tenen doorkroop voelde goed aan, het strand was ooit een tweede thuis voor hem geweest in de tijd dat hij nog geen relatie had. Naast het uitzicht voelde zand op één of andere manier ook gewoon heel erg fijn.
Alain wreef over de band aan zijn bovenarm, hij twijfelde of de zweetbanden nog wel nut hadden. Het was leuk om allemaal een kenmerk te hebben van de groep, waar anderen tegenop konden kijken. Aan de andere kant wilde hij geen mensen kwijtraken die het niet vonden passen bij hun eventueel dure kleding.
Alain pakte zijn mobiel erbij en begon iedere Famous te SMSen waar ze moesten zijn. Famous was het enige begrip van de groep, leden in Famous werden Famous genoemd, je was Famous en ook de groep zelf heette Famous. Je kon dus zeggen dat je Famous bent op twee manieren, Famous kon het bijvoeglijk naamwoord en een zelfstandig naamwoord zijn. Dat vond Alain wel tof.
Hij kon op dit moment zeggen dat hij hield van zijn leven, sinds kort beheerde hij een vlindertuin waarin de eerste vlinders al waren vrijgelaten en bezoekers rond konden lopen. Daarnaast was zijn relatie met Emilie eigenlijk perfect, ze had hem zelfs vertrouwd in bed en dat betekende erg veel voor haar. Alain was erg blij met dat vertrouwen. De jongen legde zijn mobieltje op een traptrede en opende een blikje cola die daar bij de andere sixpacks stonden.
Binnen was het al mooi ingericht, alles wit, witte leren banken, witte tafels, witte houten vloer, witte muren, witte lampen, alles was wit. Behalve één van zijn gitaren die hij had meegenomen, Blacky was zwart evenals de versterker. Hoewel het vorige honk beter voor een band geschikt was, was dit echt een leefbaar huis. Keuken, nette tafels, nette meubels, slaapkamers en zelfs een binnenzwembad.


(Alleen door leden van Famous of mensen uitgenodigd door leden van Famous. Aan de leden die willen uitnodigen, via PM toestemming vragen. Mensen die actief zijn, een spontaan, aardig en relatief normaal karakter hebben hebben meer kans.)

Kenneth keek even naar enkele voorbij gangers. Om zijn pols hing nog steeds het zwarte zweetbandje met de sterf op, in zijn hand vond je zijn Iphone die hij enkele dagen was gaan halen, om zijn nek hing een zwarte koptelefoon die hij had aten maken, op de dingen die je op je oren moest zetten had hij de F laten zetten, natuurlijk voor hem kenmerkend dat hij van de groep Famous was. De jongen had een grijs shirt aan die hij enkele dagen geleden had gekocht, voor de rest droeg hij een zwembroek die tot over zijn knieën reikte en tja zijn schoenen die had hij gewoon in zijn rugzak gestoken. Vandaag zou hij waarschijnlijk aan het strand blijven zitten omdat hij niet echt veel zin had in iets anders. Van de mensen uit de groep had hij eigenlijk ook nog vrij weinig vernomen maar dat deerde hem niet zo veel, vandaag zou hij gewoon weer verder schrijven aan de tekst van een nieuw nummer en die binnenkort wel weer aan Alain voorleggen. Kort wreef hij door zijn haren en zette zich uiteindelijk neer op het strand, natuurlijk na hij zijn handdoek had gelegd. Uit zijn rugzak haalde hij zijn schrijfblok en zette vervolgens muziek aan zodat hij helemaal niet afgeleid kon worden. De eerste strofes had hij al op papier staan, eveneens als het refrein, dan werd het dus nu maar tijd voor de tweede strofe. Vergeleken met het andere nummer dat hij geschreven had was dit een iets rustiger qua zang. Met een grijns schreef hij enkele woorden op, en zo kwam al snel de tweede strofe er dus op te staan.
'I love the way that you bleed it's drippin' over me
My tongue is loving the taste of skin between my teeth
It's like a dead masquerade so come and dance with me
My flesh it starts to decay I'm droppin to my knees'
Als je de tekst gewoon hoorde trok hij op helemaal niets, maar dat was het grappige dan ook aan teksten schrijven. Je hoorde pas hoe ze waren als er echter muziek bij was. Wel had hij een goed gevoel over deze tekst, iets wat hij de laatste tijd toch steeds moeilijker vond om te vinden. Maar het kwam geleidelijk aan weer terug en daar was hij blij om, zijn inspiratieloosheid die toch een dikke twee maand had geduurd was compleet afgelopen en dat wou hij met dit lied aantonen. Hopelijk vond Alain het wat, en tja anders gebruikte hij het wel voor eigen gebruik. Plots voelde hij wat in de zak van zijn zwembroek trillen, hij haalde zijn mobiel eruit en fronste even toen hij zag dat het een sms van Alain was. Meteen opende hij het en grijnsde. Een nieuwe meeting van de groep, en het was in een of ander strandhuis lekker makkelijk dan zou hij er wel snel zijn dacht hij zo. Kenneth stak zijn blok weer in zijn rugzak en zijn handdoek vouwde hij ook maar weer op en die propte hij erbij. Zo vertrok hij maar eens naar het adres wat in de sms had gestaan. Met echter in zijn oren de luide muziek van Linkin Park klinkend. Zijn mondhoeken krulde omhoog toen hij door had welk liedje het echter was dat klonk. Mensen keken hem even raar aan maar liepen dan weer verder zoals ze altijd deden.
Uiteindelijk bereikte hij een vrij groot strandhuis waardoor hij even fronste. Ja, je moest het geld maar hebben. De jongen met de ravenzwarte haren liep naar de deur en duwde deze met gemak open. Meteen viel al het wit hem op waardoor hij even in zijn ogen wreef, alles wit vond hij irritant maar ja hij kon er wel mee leven. Even zocht hij naar iets wat op Alain leek, en ja hoor daar zat hij op de trap(?) met een grijns zette hij zijn koptelefoon maar weer af en schakelde maar meteen zijn muziek weer uit om batterij te besparen. 'Alain.' Sprak hij met een korte glimlach waarna hij naar een zetel liep en daar zijn rugzak maar tegen zette en zichzelf liet hij er maar meteen in vallen.

Tevreden keek Mike naar het mobieltje dat hij zojuist had gekocht, het was welles waar geen nieuw model. Het had hem ook vrij weinig gekocht, maar iets beters kon hij zich ondanks zijn baantje nog altijd niet veroorloven. Niet dat het hem veel kon het hem niet schelen. Hij was er aan gewend het met weinig te doen, hij had niet zo veel behoefte aan een dure Iphone. Zolang hij maar bereikbaar was, vond hij het best. Zijn oude nummer had hij behouden, dus dit zou geen probleem zijn. Hij liet het mobieltje in de zak van zijn spijkerboek vallen, waarna hij rustig door het winkel centrum slenterde. Zijn ogen liet hij over de mensen glijden die langs hem heen liepen, de meeste mensen liepen in groepjes. Vrolijk pratend, met tassen vol pas gekochte spullen bengelend aan hun armen. Het viel hem op dat het voornamelijk meisjes waren die in groepjes liepen, de meeste jongens waren of alleen of met zijn tweeën. Het zelfde gold voor de wat ouderen mensen, waarvan er op dit moment vrij weinig in het winkelcentrum waren. Waarschijnlijk zochten die liever een wat rustiger tijdstip, of waren ze nu aan het werk. Zonder er echt bij stil te staan begon Mike in de richting van de pier te lopen. Zachtjes mee neuriënd met die muziek die er uit de oortjes van zijn MP3 kwam, het was een oud nummer van Coldplay. Een nummer dat hij al vaker had geluisterd, en waarvan hij de tekst onderhand uit zijn hoofd kende. Hoe verdere hij zich van het winkelcentrum verwijderde hoe rustiger het werd, al wist hij dat het op de pier waarschijnlijk weer drukker zou worden. De pier, het strand en het winkelcentrum waren misschien wel de meest geliefde plekjes van Monica. Zelfs s’ avonds laat was het er nog vrij druk, vooral nu de dagen langer en warmer werden. De zoute zeelucht, deed vertrouwd aan. Dezelfde geur had hij in Italië ook altijd geroken, ergens was het vreemd dat hij zich dit nog zo precies kon herinneren. De laatste keer dat hij in zijn geboorte land geweest was, was al meer dan 5 jaar geleden. Toch kon hij zich elk detail van de stad waarin hij gewoond had nog herinneren, evenals hij het gezicht van zijn moeder zonder moeite voor de geest kon halen. Ze leek op Rhiannon, een zucht schoof over Mike’s lippen. Ook zijn zusje had hij al lange tijd niet meer gezien, hij vermoedde dat ze terug gekeerd was naar Italië. Maar het feit dat hij al tijden geen levens teken van haar had gekregen baadde hem zorgen, al wist hij dat ze prima voor zichzelf kon zorgen. Na kort om zich heen te hebben gekeken ging Mike op een bankje zitten, met zijn blik gericht op de golven viste hij een sigaret en een aansteker uit zijn broekzak. Nadat hij de sigaret op had gestoken stopte hij zijn aansteker weer terug, nam een trekje van zijn sigaret. Onderhand hand had een ander nummer zijn in treden gemaakt, even als het vorige was het vrij rustig. Iets wat voor de meeste nummers van Coldplay gold. Met zijn vingers ging hij even over de stof van de zwart witte band die hij om zijn arm had zitten. In zijn broekzak begon zijn mobiel te trillen, hij viste het apparaatje eruit. Nam een trek van zijn sigaret terwijl hij de tekst las. Het adres dat vermeld stond in Alain’s sms’je was vlak bij. De vorige keer had Alain gezegd dat ze mensen mochten uit nodigen, en dat was Mike ook van plan. Hij vermoedde dat Alain er geen probleem mee zou hebben als hij Iris mee zou nemen, als zij zou willen. Snel tikte hij een sms’je, merkte dat hij nog moest wennen aan zijn nieuwe mobiel. Zou je bij Famous willen? Er is op dit moment een meeting eastern beachstreet 69, als je wilt mag je komen. Xxx Mike Nadat hij het sms’je naar Irisverstuurt had en zijn mobiel terug in zijn zak had gestopt. Kwam hij overeind, begon rustig in de richting van het strandhuis te lopen. Zijn sigaret die hij ondertussen op gerookt had liet hij op de laatste trede van de stenen trap vallen, die naar het strand leiden. Na hem uit getrapt te hebben liep hij verder, in de verte zag hij het witte huis al liggen. En niet veel later herkende hij Kenneth en Alain. “Hé.” zei hij, nadat hij binnen gehoor afstand van de twee was gekomen. Voor een moment grijnsde hij naar de twee, waarna hij even als Alain op de trap ging zitten. Hij was benieuwd wie er kwamen, of zouden de andere geen mensen uitgenodigd hebben?

Een ademhaling klonk in de grote zaal. Niets wat dat regelmatige geluid onderbrak. Het geluid van een basketbal op de grond klonk ook duidelijk door de zaal heen. Hij stopte en veegde zijn handen af aan zijn shirt. Hij legde de basketbal op de grond neer en pakte zijn tas van de bank af. Hij vond een flesje water en schroefde de dop van het flesje af. Hij zette het flesje aan zijn mond en dronk de fles half leeg. Toen deed hij de tas weer dicht, en liep hij naar de plek waar hij de basketbal had achtergelaten. Hij pakte de basketbal weer op en dribbelde een aantal rondjes. Toen hoorde hij zijn ringtone afgaan. Hij stopte en liep naar de bank toe waar zijn tas stond. Hij fronste. Wie stuurde hem nu weer een SMS? Hij opende het bericht. Het bericht was van Alain. Er kroop een glimlach over zijn gezicht. Er was weer een bijeenkomst van de Famous leden. Hij keek naar zijn eigen bovenarm waar nog steeds de band aan was vastgeknoopt. Hij wist de betekenis nog steeds. Hij zou dadelijk wel omkleden en naar de straat toe gaan die daar stond. Toen begon er een belletje te rinkelen. Dit was op het strand. Had Alain een Strandhuis geregeld? Waar haalde die jongen al dat geld vandaan? Hij had al zijn geld in zijn Porsche gestoken waar hij nu nog steeds met veel plezier mee reed. Hij gooide zijn mobiel weer terug in zijn tas. Hij rende nog een aantal rondjes door de zaal heen en liep toen naar de kleedkamers toe waar hij snel douchte. Hij trok zijn Polo Shirt aan. Hij droeg niet zo vaak polo's omdat de meeste hem niet stonden. Daarna trok hij zijn Zwembroek aan. Daarna deed hij zijn basketbal spullen in de tas en liep de gang in. Hij opende zijn kluis en zette de tas erin. Morgen zou hij de tas wel uit de kluis vissen en dan in de wasmachine doen ofzo. Toen haalde hij zijn autosleutels tevoorschijn en liep de parkeerplaats op. Hij startte de motor van zijn Porsche en reed weg van de school. Hij zette koers richting het strand en reed rustig door. Hij had voor de verandering eens geen haast. Toen hij stopte voor het grote strandhuis floot hij bewonderend. Alain had er echt veel werk van gemaakt. Hij zette de motor af en haalde zijn zonnebril uit het handschoenenkastje. Hij zette de bril op en en liep het trapje op wat voor het huis stond. Hij had het hekje netjes laten staan en deed de deur van de kamer open. Van wat binnen stond zouden zijn ogen hebben samengeknepen als hij niet die zonnebril op had gehad. Toen zag hij Alain en Kenneth. Toen zag hij ook Mike opduiken. Hij stak zijn hand op en liet zich op een witte stoel vallen. Hij wist niet zeker of hij airco voelde op zijn huid of dat het een bries van buiten was. Het kon hem niks schelen. Hij zou gewoon even blijven zitten om te genieten van de locatie. Hier kon hij wel aan wennen.

Flut T.T

They don't have to understand, you be still. Wait and know I understand you be still, be still.. Here you are down on you knees again. Trying to find air to breath again, and only surrender will help you now. The floots gates are breaking and pouring out..
Met een snelle beweging had Iris haar ogen geopend en zichzelf overeind gehesen. Met haar hand ging ze even langs haar nek, waardoor ze voelde hoe duizenden zand korreltjes zich weer bij het zanderige oppervlak voegde. Een glimlachje speelde op haar lippen. Was ze in slaap gevallen? Na een korte zucht van haar lippen geschoven te hebben stelde ze zichzelf nog wat rechter, zodat ze wat beter om zich heen kon kijken. Tja, eigenlijk kon ze het zichzelf niet eens kwalijk nemen. De heerlijk warme zon, het kalmerende geluid van de schuimkoppen die tegen de kust aan sloegen en het lekkere comfortabele zand. Dat ze haar ipod aan had staan kwam daar ook bij. Met haar vingers deed ze de oordopjes uit en zette haar muziekspeler uit. Om vervolgens op te staan en zich uit te rekken. Het was echt mooi weer, je zou zo denken dat het hartje zomer was. Maar dat was niet zo. Al wist ze dat dat niet meer lang zou duren.
Het gelach van een klein meisje deed haar even opkijken uit haar soort van trans. Het kind rende langs de lijn van de golven en achter haar rende een jongen. Hij was wat groter dan haar en ze hadden wel wat weg van elkaar. Ze had dan ook zo’n vermoede van het kleine zusje met de grote broer. Haar glimlach verbreedde zich toen ze zag hoe de jongen uiteindelijk het meisje in haalde en haar aan haar arm beetpakte. “We moeten gaan.” De uitdrukking op het gezicht van het meisje veranderde in een teleurstellend pruillipje. “Moet jij me eerst te pakken zien te krijgen!” En het meisje rende verder. De jongen trok een geërgerd gezicht en rende weer achter haar aan. Iris grinnikte even. Ze vond het er wel grappig uit zien, net alsof er zonet een scene van een film werd afgespeeld. Snel schudde ze haar hoofd en kwam langzaam overeind, waarnaar ze zich even uitrekte. Een klein piepje deed haar meteen naar haar broekzak grijpen. Aangezien ze zeker wist dat het van haar mobiel afkomstig was. Nieuwsgierig liet ze haar blik over het schermpje glijden waar een sms op was verschenen. Van Mike. Snel las ze het door. Famous? Was dat niet die vereniging waar hij in zat? Echt veel had ze er niet over gehoord, maar ze kon er altijd even gaan kijken.
Even dacht ze na, eastern beachstreet 69. Maar al snel schoot het haar te binnen waar het was. Gelukkig, echt veel zin om verdwaald te raken of iemand de weg te vragen had ze niet. Met wat een versnelde pas liep ze richting het strand, ondertussen stak ze een sigaret op en nam een trekje. Hopelijk was Mike er al want ze had geen zin om daar gezellig te zitten zijn zonder iemand goed te herkennen. Al wist ze niet of er nog andere bekende in die groep zaten, maar daar zou ze dan wel later achterkomen. Uiteindelijk kwam ze een strandhuis tegen en ze liep er naar binnen, met de sigaret nog altijd tussen haar lippen geklemd. Er waren drie mensen. En ze herkende meteen Mike ervan, en de andere jongen kon ze onderscheiden als Ian. Die zat als het goed was ook in Perfect Nonsense, maar die andere jongen kwam haar niet bekend voor. “Ehm, hé.” Zei ze en liep uiteindelijk Mike’s kant op en ging naast hem staan. “Ik ben Iris.” stelde ze zich aan de andere jongen voor.

Alain klopte op de bovenarm van Kenneth als begroeting. ''Hey man...'' zei hij, één binnen, nog een hoop te gaan. ''Alles okay?'' vroeg hij, maar nog geen tel later hoorde hij ook Mike aankomen. Alain sprong van de trap en schudde Mike's hand zoals jongeren dat tegenwoordig deden. ''Goed dat je bent gekomen. Jullie nog nieuwen mee?'' vroeg Alain, maar voor een antwoord hadden ze geen tijd, gezien hun vierde bandlid ook binnen kwam. ''Zonnestraaltje!'' piepte Alain blij naar Ian's emotieloze indruk, ironie moest kunnen, kon zonnestraaltje wel tegen. Hij draaide zich alleen om, omdat een andere, nieuwe stem zich hoorbaar had gemaakt. Van Kenneth of van... Ja, duidelijk, Mike. Ze keek op een andere manier naar de gitarist, dan naar de bassist van de band. ''Damn, Mike. Goed werk.'' zei Alain met een glimlach en gaf het nieuwe meisje een knipoog. Ja, deed hij goed, mooi meisje. Zat ze niet ook bij de cheerleaders, of zoiets? Of was dat het meisje van de andere 12e klas. Achja, Mike kon in ieder geval met haar aankomen op de rode loper over vier jaar op de MTV Awards waar ze zonder twijfel voor Beste Band genomineerd gingen worden.
''Dat is Kenneth, de bassist, dat is Ian, de drummer, dat is je liefje, de gitarist en ik ben Alain, gitarist. De band is er al, nu nog de anderen. Famous leek je trouwens wel iets? Nice. Ik pak cola!'' mompelde hij in tempo en deed opnieuw een poging om naar de koelkast te lopen. Dit keer leek hij te slagen en haalde er een grote krat met blikjes cola en enkele biertjes uit om dat op het aanrecht te zetten. Alain pakte er zelf een blikje cola uit om twee redenen, zijn conditie moest goed blijven voor het aankomende sportweekend tegen de blauwen en hij had geen zin om uit zijn smoel te ruiken tegenover vooral de meiden van de club. Hij wilde dan niets meer met hen, maar het leek in een relatie geen punt te zijn om graag aantrekkelijk gevonden te worden. En met Sarah, Serena, Emilie zelf en ook de nieuwe, was er wel degelijk reden om niet te gaan stinken. Door meiden niet aantrekkelijk gevonden worden was gewoon niet tof.
Alain sprong op een grote witte leren bank, zakte daar onderuit en nam een slok van zijn cola. Dat was leven, perfect. ''Kenneth, nog gewerkt aan dat ding waar je mee bezig was?'' vroeg hij doelend op een tekst die hij aan het schrijven was.

Een nieuw nummer, een nieuwe kamer, plaatsen waar ze van weg bleef, ze had haar voorzorgen wel genomen om haar angst om Lander nog eens tegen te komen, te bedaren. Daardoor had ze zich wel veilig gevoeld, hoe kon haar broer nu in hemelsnaam wéten waar ze was? Simpel: kon hij niet. Nee, hij kon het niet: ze was er dan ook een tijdlang vanuit gegaan dat de jongen uit Santa Monica was verdwenen, tot ze zichzelf op één vergeten foutje liet betrappen: het nummer van haar kluisje en het kluisje zelf, waren nog hetzelfde gebleven. Voeg daar dan een psychopatische broer aan toe en je had meteen een logisch gevolg: die ochtend had ze zichzelf een bult geschrokken toen een enveloppe met haar naam op, Landers geschrift, in haar kluisje lag. Ze had het tegelijk warm en koud gehad toen ze de enveloppe opende. Wat ze toen had gelezen, had haar kwaad gemaakt, vooral kwaad, maar ook bang. Hij had haar gezien, en haar niet alleen, ook haar huidige liefje. Of Emilie - of zoals in de brief vermeld stond: "mijn allerliefste zusje dat elke dag met een ander slaapt" - naar de Youth Yard wilde komen, zijn vaste stekje, zodra ze dit las? Ze had zich vervloekt omdat ze een jaar geleden was gestopt met roken, aangezien ze geen aansteker bij zich had gehad, zodat ze het briefje ter plekke kon verbranden. Maar de prullenbak was even goed. Weg, het papiertje, maar de inhoud van de brief was niet uit haar hoofd te slaan.
Vandaar dat ze die middag maar gespijbeld had. Wat had ze er nu aan als ze op school, in de klas zat te piekeren, terwijl dat kon, ergens op een bankje, buiten in de zon? Zo kwam het dat het meisje eindelijk op weg was naar haar kamer, om wat spullen te gaan halen, zodat ze misschien naar een vriendin kon gaan om haar zinnen wat te gaan verzetten door een lekkere roddelsessie te houden - al hield ze niet van dat achterbakse gedoe, maar zo wist ze dat Kate zéker niets zou merken van haar afwezig gedrag-, met een heuse lading Cosmo's. En net toen ze haar kamer binnenkwam, kreeg ze een sms'je. Alain, blijkbaar, ze glimlachte even en opende het berichtje en meteen veranderde ze haar plannen, al wist ze niet zeker of ze meer zou afgeleid zijn als ze bij Famous was, dan als ze bij haar vriendin was, maar goed, wie weet wat ze zou missen, moest ze niet gaan. Haar blik las het berichtje nogmaals, het adres, waardoor ze meteen een beeld voor ogen kreeg van waar het ergens zou zijn, aan het strand. Goed, kon ze wat luchtigs aantrekken.
Het duurde een tijdje voor ze op het strand aankwam, nog een extra kwartiertje om het afgehuurde huis te vinden. Ze had haar eenvoudige Good Old Allstars uitgedaan en hield ze in haar ene hand, terwijl haar handige zwarte handtas over haar schouder hing. Het strandhuis was een tíkkeltje anders dan het in vergelijking met dit 'hok' waar ze vorige keer zaten. Rustig wandelde ze naar binnen, haar normale en 'aanwezige' blik oefenend, waarna ze met een glimlachje de deur opende en met een simpele "Hallo, allemaal", de mensen in de kamer meteen begroette. Ze zag Ian, Mike, Kenneth, Alain en dan nog een meisje dat ze niet kende, een meisje dat er eigenlijk wel vriendelijk uit zag. Ze was mooi ook, en Emilie vermoedde dat ze één van de vriendinnetjes van de bandleden was. Misschien Kenneth? Hm, dan zou ze wel blij zijn voor hem.. Of zou hij nu eindelijk iets met Sawyer hebben? Of met een ander meisje? Ze zou het wel gaan vragen wanneer ze daar zin in had. Zonder het veel meer begroeten van Alain of anderen, wandelde ze op het donkerharige meisje af en stak haar hand uit. "Hey, ik ben Emilie. Welkom bij Famous, dankzij jou zijn er nu evenveel jongens als meisjes!" Ze grijnsde even spontaan en liet haar blik even naar de koelkast glijden. "Ook Cola?", vroeg ze richting het nog voor haar onbekende meisje, waarna ze zonder op een antwoord te wachten naar de koelkast liep en er twee blikjes cola uithaalde, waarvan ze er één aan Iris kwam geven. Goed, ze had Alain niet meteen persoonlijk komen begroeten, en had dat op voorbedachte rade gedaan. Ze had er redenen toe: één, ze wist dat ze momenteel niet de échte Emilie uithing - hoewel ze Iris zeker wilde leren kennen, ze had niet zo'n band met Sarah en Serena, omdat ze die nog niet echt had gesproken- en dat hij dat, als hij haar bekeek of hoorde spreken, misschien zou merken. En twee, als hij dat zou merken, zou ze hoogstwaarschijnlijk moeten gaan liegen over de oorzaak van haar gedrag. Nuja, eigenlijk waren er wel positieve kanten aan de spontane uithangen: zo werd het ijs een stukje sneller gebroken.

Serena had de laatste tijd niet bepaald stilgezeten. Ze had zich volop ingezet voor school en met name het bestuur ervan, en als lid van de feestcommissie had ze de enquète afgenomen en uitgewerkt tot een verslag met een conclusie waar ze wat aan zouden hebben. Binnenkort zal er een evenement komen die flink wat verschilde met de feesten die ze tot nu toe hadden gehad. Serena kon met moeite haar mond houden over wat voor leuke dingen er allemaal aan zaten te komen.
Ook was ze voor twee daagjes naar New York gevlogen. Er hadden twee belangrijke feesten op de agenda gestaan, en het feit dat ze flink wat kilometers verderop zat was geen geldig excuus om niet te komen. Ook hadden haar ouders op een bezoek gehamerd sinds het moment dat ze een voet buiten de deur had gezet en op die manier sloeg ze twee vliegen in één klap. Spijt ervan hebben deed ze niet: de feesten in de Upper East side waren nog altijd de beste en de momenten waarin ze niet bezet was had ze opgevuld met het doen van leuke dingen met haar vrienden en vriendinnen. Zoals shoppen, de kleren die ze gekocht had zouden morgen vast aankomen en waren niets minder dan een geweldige toevoeging aan haar al uitgebreide collectie kleding..
Vandaag was ze weer terug in Santa Monica, en het leek alsof haar geen moment rust gegund was: ze kreeg een sms van Alain met de vraag of ze naar een bepaald adres kwam, blijkbaar weer een Famous-meeting. Eastern beachstreet 69? Dat zou nog interessant worden: naar Serena's herinnering waren dat de grote 'strandhuisjes' die aan het wat rijkere deel van het strand grensden. Eigenlijk voelde ze zich nog duf van de reis maar tegelijkertijd vond ze het leuk weer af te spreken met de mensen van Famous, die altijd zo verschilden van de mensen thuis in New York.
Met de goede hoop dat Sarah ook zou komen stapte ze het huis binnen. Hier zag ze Alain, een meisje dat ze niet kende, Mike, Ian, Kenny en.. Emilie. Emilie droeg een kort broekje met daarop niets anders dan een opgeknoopt bloesje, waar ze van Serena wel wat onder mocht dragen. Ze hoefde niet overal waar ze keek navels en blote stukken huid te zien.. Ze zag er een beetje uit als een goedkope prostituée, en Alain kennende kon dat best wel eens de reden zijn waarom ze de groep in gemogen had.
"Begin je dan eindelijk smaak te krijgen, Alain? Of heeft Sarah dit huis uitgezocht?" zei ze op een plagerige toon richting Alain, waarna ze op het nieuwe meisje afstapte. "Ik ben Serena." stelde ze zich met een glimlach voor, "Ben jij het vriendinnetje van.." ze stopte even om een blik op Mike te richten, "Mike?" vervolgde ze, omdat het haar niet logisch leek dat Kenny en Ian iemand mee hadden genomen. Ze verontschuldigde zich met een glimlach en ging zitten op de witte bank, die perfect samenmengde met haar op bruin gebaseerde outfit.

Alain draaide zich om toen hij de stem van zijn vriendin hoorde, Emilie was binnen gekomen en ze zag er goed uit. Ze had niet veel aan en wat dat betreft kon je zeggen dat de outfits van Emilie en Alain met elkaar matchten, gezien de jongen ook slechts een lange zwembroek aan had. Ja, ook zijn ketting hing om zijn nek, maar dan nog had hij niet zo verschrikkelijk veel aan.
Terwijl de jongen in gedachte was verzonken merkte hij op dat een voorspelling niet was uitgekomen, zo nam hij eerder aan dat Emilie naar hem toe zou lopen, maar dat gebeurde niet. Alain zag het niet als aanleiding om zich zorgen te maken, zijn gedachtes waren namelijk ook al snel genoeg bij Emilie weggetrokken toen Serena kwam. Alain had niet veel hoop meer op dat ze kwam en was stiekem erg blij dat ze toch had besloten om te komen. Serena was een goed persoon, knap, spontaan en belangrijk voor een groep als Famous, ze ondernam dingen. Zo had ze een prima Valentijnsfeest georganiseerd op het strand, kon Alain zich herinneren. Ze zag er zoals altijd goed uit, niet alleen zij zelf, maar ook haar kleding paste precies bij haar. Alain vroeg zich af hoeveel uur ze per dag aan haar uiterlijk en kleding besteedde en nam eigenlijk wel aan dat als shoppen mee telde, ze er minstens vijf aan kwijt was. Het was zeker iemand geweest waar Alain aan zou werken, mocht Emilie er niet zijn.
De opmerking van Serena over de smaak van Alain was goed. Wanneer je flauwe opmerkingen kon maken, liet je min of meer zien dat je degene ofwel compleet haatte, of enigszins als een vriend aanschouwde. Gezien de jongen niet had opgemerkt dat ze hem haatte, was hij best blij met de opmerking.
Serena ging ook op de bank zitten. ''Je leek de vorige keer niet heel erg op je gemak, toch mooi dat je bent gekomen.'' begon Alain en ging wat rechter op zitten. ''Alles goed?'' vervolgde hij. De jongen was fel tegenstander van de uitspraak, niet origineel, het klonk lelijk en of het goed ging of niet, het antwoord was altijd dat het goed ging. Daarnaast, degene die de vraag stelde kon het ook geen reet roesten wat het antwoord überhaupt was. Maar het was een norm en Alain ging zich tegenwoordig steeds meer aan normen houden.

Met een grijns schudde Mike Alain’s hand, waarna hij zijn bruine ogen door de kamer liet dwalen waarin ze stonden. Bijna alles was wit, de muren, de meubels, de lampen, zelfs de houten vloer was besmettelijk wit. Waar haalde Alain in hemelsnaam het geld vandaan voor een dergelijk strandhuis? ''Goed dat je bent gekomen. Jullie nog nieuwen mee?'' vroeg Alain, maar nog voor Mike op zijn woorden kon reageren kwam het vierde bandlid aan lopen. Ian zei geen woord, stak enkel zijn hand op en liet zich op de witte bank zakken. Even spraakzaam als altijd. ''Zonnestraaltje!'' piepte Alain blij, Mike grinnikte onwillekeurig. “Ehm, hé.” Een bekende stem trok zijn aandacht, hij richtte zijn blik op Iris die de kamer in kwam lopen. “Hé.” zei hij, een glimlach was op zijn gezicht verschenen. ''Damn, Mike. Goed werk.'' zei Alain. “Zelfde geld voor jouw.” zei hij met een grijns, doelend op Emilie. De vorige keer dat Famous bij elkaar was gekomen, was hij er niet zeker van geweest of de leadzanger wat met haar had. Onderhand was hij dat wel, hij glimlachte naar Iris die naast hem was komen staan. Ze stelde zich voor aan de jongens, en Alain reageerde hij vrijwel direct op door iedereen inclusief Mike aan haar voor te stellen in een hoog tempo. Waarna hij verkondigde cola te gaan pakken.
Weer klonk er een bekende, vrouwelijke stem. Emilie kwam de kamer in gelopen, Mike glimlachte even naar haar. De vorige keer had hij haar niet direct herkend, terwijl hij haar al twee keer eerder ontmoet had. Over vergeetachtig gesproken, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Emilie stelde zich voor aan Iris, vroeg haar of ze ook cola wou. Mike grijnsde, die twee zouden het vast wel kunnen vinden. Onderhand voegde ook Serena zich bij het gezelschap, ze kwam spontaan en vriendelijk over. Maar hij kende haar niet goed, had de vorige keer nauwelijks een woord met haar gewisseld. Kort keek hij naar Iris, glimlachte naar haar. Waarna hij naar de bar liep en een blikje cola pakte, aangezien Iris door Emilie al van cola was voorzien pakte hij enkel een blikje voor zichzelf. De bier liet hij voor wat het was, hij dronk geen alcohol en was ook niet van plan hier verandering in te brengen. Het kon hem weinig schelen wat mensen hierdoor van hem dachten, hij had geen zin om zoals zijn vader te worden. Die man was het perfecte voorbeeld, van hoe hij niet wou worden. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, maakte het blikje cola open en nam er een slok van. Waarna hij naar de bank liet en zich hierop liet zakken. Zouden er nog meer mensen komen? Of zou het hier bij blijven?

Haar blik liet ze voor een moment langs de mensen die er waren gaan. Nog voordat ze ergens anders naar toe kon lopen of nog iets anders aan haar woorden kon toevoegen, hoorde ze de jongen aan de andere kant tegen haar praten. Iris keek hem aan en hoorde hoe hij de rest voorstelde en vervolgens ook zichzelf als Alain. Dan had ze het toch goed gehad toen ze dacht dat ze ook bij Perfect Nonsense zaten. Toen ze het deel 'en dit is je liefje' hoorde, rolde ze even met haar ogen, maar op haar lippen verscheen wel een glimlach. Met haar ogen volgde Alains bewegingen richting de koelkast en hij haalde een kratje met blikje cola eruit.
Hey, ik ben Emilie. Welkom bij Famous, dankzij jou zijn er nu evenveel jongens als meisjes!" De stem deed haar haar blik los maken van Alain en ze keek recht in de ogen avn een meisje dat net binnen was gekomen. Aan de 'Hoi allemaal' kon ze opmaken dat ze de meeste mensen hier wel kende, tenzij dat was een vermoede. Op Emilie's gezicht verscheen een grijnsje en zij toverde ook een grijns op haar lippen. "Ook Cola?" Iris knikte, maar voordat ze woorden aan haar daad kon toevoegen, werd er een cola in haar handen gedrukt. Ze grijnsde nogmaals, om vervolgens het blikje open te maken. Die een kort gesis liet horen. Even nam ze een slok en liet vervolgens haar blik door het strandhuis dwalen. Het zag er in principe best mooi uit. Ergens vroeg ze zich ook af of ze dit strandhuis bij elke meeting gebruikte, of dat er steeds van locatie verwisseld werd.
Vanuit haar ooghoeken zag ze een ander meisje binnen komen. Het was overduidelijk dat deze Alain al kende, en ze had zo'n gevoel dat ze bij de andere hier ook wel bekend voor kwam. Iris hoorde hoe ze zich voorstelde als Serena. "Iris." stelde ze zich nogmaals voor en haar blik had ze op Serena gericht. "Ben jij het vriendinnetje van.." vervolgde ze. Nog altijd stond er een grijns op haar lippen geprent. En nog voordat ze iets kon zeggen, maakte ze haar zin al af. Met het juiste antwoord. "Yep." zei ze met nog altijd die ene grijns op haar lippen.
Voor een moment keek ze naar Mike, die een cola uit de koelkast pakte en zich op de bank verderop liet zakken. Ze glimlachte en keek weer naar Emilie. Aangezien die de enige was die nog een beetje bij haar in de buurt stond. "Is dit de eerste meeting, of zijn er al meerdere geweest?" vroeg ze, eigenlijk was deze vraag niet specifiek aan Emilie gericht, maar ze zou wel horen wie er antwoord zou geven.

Of het normaal was dat ze blij was dat Alain niets leek te merken van haar bewuste poging ietwat uit zijn buurt te blijven op dit moment, nu hetgene ze te weten was gekomen, nog zo vers in haar geheugen zat? Ja, dat vond ze best normaal, want er was niets om bang voor te zijn, toch? Een briefje, een uitnodiging, als ze niet naar de Youth Yard ging, dan bleef ze veilig, hoewel het haar verontrustte dat hij haar al samen met Alain gezien had, én dat hij hier in de buurt was. Nu ja, haar hoofd tolde even door haar eigen gedachten en ze probeerde haar concentratie dan maar bij de mensen hier te houden, bijvoorbeeld Iris, het meisje voor haar voorlopig nog niet bekend, dat ze had aangesproken. Wie weet, misschien werden ze wel goede vriendinnen, ook buiten Famous. Ook Serena was hier, een meisje dat ze praktisch nog niet gesproken had, maar dat er wel vriendelijk uitzag. Ze begroette Iris ook, en gokte meteen dat ze het vriendinnetje van Mike was. Goed, ze leken wel bij haar te passen, Mike was echt wel een vriendelijke jongen die naar mensen kon luisteren, had hij wel bewezen bij hun twee nog vaag herinnerde ontmoetingen. Het schoot haar te binnen dat Mike redelijk veel van haar wist, wat eigenlijk best beangstigend was aangezien ze hem nauwelijks kende. Maar goed, tijd genoeg hier, Famous bleef wel bestaan.
Ze klikte haar colablikje open en nam er een slokje van terwijl ze haar blik even kort over Alain liet gaan, de jongen begon tegen Serena te praten en leek zich niet echt bewust van Emilies ergens wel vage intrede, waardoor ze even opgelucht glimlachte, waarna ze haar blik weer op Iris richtte. "Er is er al één geweest, die heb je gemist.. Maar deze locatie is nét iets sjieker dan de andere." Ze nam nog een slokje van haar cola en keek dan even van Mike naar Iris. "En, hoe lang zijn jullie al samen? Ik heb Mike al een paar keer ontmoet, hij lijkt me wel oké, erg vriendelijk." Als meisjes een vriendje hadden was het altijd gemakkelijker een gespreksonderwerp aan te snijden, het was leuk om aan te horen, en vooral om die gelukkige, tevreden blik in hun ogen te zien als ze over hun vriendje vertelden. Zou zij dat ook hebben als ze over Alain bezig was? Kort bleef haar blik even hangen bij de jongen, waardoor een korte glimlach op haar gezicht verscheen. Ja, ze vermoedde van wel. En toch leek alles goed te lukken, niemand was iets opgevallen van haar andere gedragingen en blijkbaar kon ze misschien eens een auditie gaan doen om in één of ander stuk te spelen? Aangezien toneelspelen haar toch zo goed beviel.. én dan had ze iets gevonden om mee bezig te zijn.

Staand voor een groot, luxueus uitziend strandhuis, begon Sarah zich toch echt af te vragen of ze hier wel goed zat. Ze viste haar mobiel uit haar Balenciaga beachbag om het smsje van Alain nogmaals te checken, welke het adres Eastern Beachstreet 69 bevestigde. Vertwijfeld keek Sarah naar het huis, en terwijl ze haar mobiel terug liet glijden in haar tas begon ze de trap op te lopen die naar het huis leidde. Binnen hoorde ze het geluid van vrolijke stemmen, en hoewel ze -richting het huis lopend- nog steeds had getwijfeld of ze hier wel goed zat, nam de aanblik van de volle kamer bekende mensen deze twijfel weer weg. Wat haar gelijk opviel was de stijl die dit huis bevatte: hoe was Alain hier in godsnaam aan gekomen? Ze kon zich een vaag, héél vaag gesprek herinneren op the Roof waarin Alain haar vertelde dat hij enkele miljoenen op zijn bankrekening gestort had gekregen. Sarah had hem er nooit naar gevraagd hoe hij hier aan was gekomen, maar gokte dat hij een deel daarvan in de huur van dit huis had gestoken. Eigenlijk had ze altijd van hem gedacht dat hij geen tot weinig verstand had van stijl, maar afgaande op dit interieur zou ze toch bijna denken dat Alain het zowaar gekregen had.
"Wauw, Alain... Dit huis is iets wat ik zelf uit had kunnen zoeken" complimenteerde ze hem dan ook met een plagerige glimlach. Vervolgens liet ze haar blik over de aanwezigen glijden, hen met een vrolijke "Hey allemaal" begroetend. Ze had behalve Alain ook Ian en Serena gespot, maar kon aan de rest van de verschijningen nog geen namen koppelen. De vorige meeting was kort geweest -althans, voor haar- en een uitgebreide kennismaking was er niet geweest. Misschien dat ze dit keer eens wat mensen kon leren kennen hier; maar eerst een cola. Sarah hielp zichzelf naar de keuken, waar ze een grote krat met cola en bier op het aanrecht aantrof. Ze viste er een blikje cola uit, om vervolgens weer terug te lopen naar de rest. Terwijl ze enkele slokken van de nog koele vloeistof tot zich nam, merkte ze op dat lang niet iedereen het Famous kenmerk rond zijn arm droeg. Hoewel Sarah zich er niet voor schaamde er openlijk voor uit te komen dat ze bij Famous zat -integendeel zelfs; Sarah hield ervan dat soort dingen duidelijk te maken- was ze er ook niet zo van om de zweetbandjes van Alain in het openbaar te dragen. Het idee van een teken rond de arm vond ze niet zo'n probleem, maar zweetbandjes? Tot nu toe had ze vertikt die dingen te dragen, en zeker nu de zomer er weer aan zat te komen vond ze het geen stijl om met zo'n ding rond te lopen. Toch wilde ze de groep niet teleurstellen, en daarom had ze haar eigen variant op de zweetband verzonnen: een zwart-wit gekleurde reep stof die ze rond de bovenarm had geknoopt. In combinatie met haar zwart-wit gestreepte bikini -die ze onder haar oranje tanktop en simpele jeans shorts droeg- vond ze dat eerbetoon genoeg aan Famous, en bovendien stond het nog best stijlvol ook.

Kenneth keek kalm voor zich uit terwijl de rest van de leden kalmpjes binnen leek te wandelen. Met zijn hoofd zat hij ergens verder weg en dat was dan ook wel te zien aan hem. Maar ja. De eerste die na hem binnen leken te komen waren de jongens van de band waardoor hij uiteindelijk weer op keek en kort knikte naar hun. Een meisje kwam binnen, vrij onbekend voor hem, ze ging praktisch meteen bij Mike staan waardoor hij de conclusie trok dat dit zijn vriendin was. Ze stelde zich al gauw genoeg voor aan Alain als Iris, niet veel later begon Alain weer te spreken en stelde hij iedereen aan Iris voor. Ergens had Kenneth het beter als vroeger, hij had een vriendin, hij speelde in een upcoming band die het nog wel vrij ver zou schoppen als iedereen er genoeg in stopte. Hij had de vereniging hier, hoewel hij wist dat die niet voor eeuwig zou blijven bestaan, simpel gezegd zijn leven kreeg weer meer goede invloed dan slechte. Eigenlijk had hij best wel dorst gekregen en toen hij het geluid hoorde van blikjes die tegen elkaar leken te komen kwam hij overeind en wandelde naar de keuken om daar een blikje cola te gaan halen eveneens als Alain. Daarna liep hij weer terug naar de zitkamer en zette zich weer in de wit lederen zetel neer. Een vraag werd op hem afgestuurd, zijn mondhoeken trokken omhoog. 'Normaal heb ik het morgen af en krijg jij hem de dag erna.' Gaf hij kalm antwoord. De jongen nam een slok van zijn cola en zag niet veel later Emilie binnen komen. Ze begroette iedereen tegelijk maar wende zich niet in het speciaal tot iemand, zelfs niet tot Alain wat hij wat raar vond maar ja. Eigenlijk vroeg hij zich af hoe Alain dit alles had kunnen betalen. Stiekem had die dude gewoon vreselijk veel geld maar viel dat niet op voor hem, of hij was gewoon veel te stom om het dan ook in te zien. Al gauw kwamen ook nog Serena en als laatste Sarah aan. De groep was dus vervolledigt uiteindelijk. Eigenlijk waren ze best met veel, nu met Iris er dan nog bij. Elk van de personen hier had wel een ander karakter, enkele staken er meer bovenuit dan andere maar ja, dat zou wel zo wezen in elke groep hier. In de groep van Ester, Die Hard of hoe dan ook staken er ook wel meerdere mensen bovenuit, hij had hen al eens tegen gekomen en ergens had hij zich misschien wel bij hen willen aansluiten. Maar uiteindelijk had hij het toch maar niet gedaan, het waren daar bijna stuk voor stuk mensen die maar twee dingen in hun leven deden, vechten en stelen meer niet.

Hij keek rustig toe hoe iedereen binnen kwam druppelen. De ene na de andere bewonderde het strandhuis wat Alain had uitgekozen. Hij zakte nog wat verder onderuit in de bank en stak zijn hand op naar Iris die aan hem werd voorgesteld. Toen zag hij ook het liefje van Alain binnenkomen. Hij fronste even en slaakte een zucht. Toen het even rustig was geweest kwam Sarah binnen. Hij glimlachte wrang. Althans, zo voelde het. Hij staarde even naar de vloer. Hij zette de zonnebril op het puntje van zijn neus en keek naar hoe ook Kenneth binnen heen en weer liep. Of iets wat hij meende te zien. Hij stond op en liep naar de keuken toe en zocht naar de koelkast. Eigenlijk was het een gewone doorsnee Amerikaanse koelkast. Groot en met veel ruimte. Hij maakte de deur open. Deze stond niet zo vol als in het vorige huis maar hier zag hij wel sterke drank liggen. Toen liet hij die liggen en pakte een grote literfles met mineraal water uit de deur. Hij zocht niet eens naar een glas omdat hij daar geen zin in had. Hij liep langs Sarah en stond toen naast haar stil. Voor de fun woelde hij door haar haar heen wetend dat dit hem een heleboel kritiek zou opleveren en snelde toen naar de bank toe. Hij had de toorn van haar op zich afgeroepen want hij zag haar al woest naar hem kijken bijna. Haar haar stak nu alle kanten op en hij grijnsde zijn typische grijns. Als ze revanche wou hebben moest ze maar komen. Er miste nog een aantal leden maar dat maakte hem niet zo veel uit. Hij stond nu voor de bank en ging zitten op een wit kussen. Toen keek hij naar de TV. Was er misschien nog wat nieuws? Hij liet de TV toch maar uit en schroefde de dop van de fles mineraalwater af en zette die zo aan zijn mond. Niemand zou hier meer aanzitten wist hij bij voorbaat al. Hij dronk rustig door en hield op toen de fles half leeg was om adem te halen. Hij had nu pas door dat hij zoveel dorst had gehad.
De andere studentenverenigingen hadden niet zo'n leider als zij hadden. Ze hadden ook niet zulke geweldige locaties. Niet iedereen had zoveel geld. Hoe Alain eraan was gekomen kon hem niks schelen. Het was gewoon een mooie locatie. Punt. Hij dacht even na over de andere studentenverenigingen. Hij had er eigenlijk geen een gezien. Hij keek toen naar Alain. 'Moeten we niet eens die andere studentenverenigingen bezoeken en een kopje kleiner maken? Ik heb ze nog niet gezien. Wie van jullie wél?' vroeg hij duidelijk. Zijn karakter was anders dan dat van de meeste mensen hier. Iedereen was immers ook anders. Hij was een persoon dat wel van aanpakken wist en een hekel had aan mensen die stolen en bedrogen. Daar maakte hij korte metten mee. Hij had ook een hekel aan mensen die zijn vrienden uitschold of mensen die iets hadden waar ze niks aan konden doen kleineerde. Maar toch was een ding een minpunt. Hij dacht altijd te veel na op sommige gebieden. En dat was een fout die niet veel mensen maakten. Hij keek toen grimassend de groep rond. Het leek haast wel een familie.

Serena frutselde wat aan haar trouwe Gucci-bag terwijl ze naast Alain zat. Op momenten als deze leek ze net een autist: haar vraag werd genegeerd of vergeten terwijl ze het antwoord eigenlijk wel graag wilde weten. Ze gaf zich met een zucht over en probeerde de autist in haar een beetje los te laten. Het zou tenslotte een beetje vreemd zijn als ze een antwoord zou eisen, en bovendien kwam ze er meestal vanzelf wel achter.
"Ja.." zei ze schouderophalend toen Alain noemde dat ze zich de vorige keer niet zo op haar gemak had gevoeld. Ja, zo kon je het wel zeggen. Ze vond het jammer dat hij de enige was die het opgemerkt had. Serena viel ergens niet graag buiten en had het gevoel dat dit bij Famous wel zo het geval was: alsof het allemaal holbewoners waren en Serena als modern mens niet bij hun cultuur pastte. Een vreemdeling, zo voelde ze zich in de groep. Gelukkig was Alain er nog als tolk tussen de holbewoners en zijzelf en had ze Sarah als mede-moderne mens met connecties in de holbewoner kant. Zonder haar tolk en Sarah had ze het hier nooit zo lang uitgehouden. Serena merkte dat ze er echt helemaal doorheen zat. Haar altijd optimistische gedachtes waren nergens in haar hoofd te bespeuren en leken verstoten te zijn door wel erg negatieve gedachtes. Oké.. Nu wat vrolijker doen.
"Ja, het gaat heerlijk! Ben net terug van New York en heb het daar heel leuk gehad. Eigenlijk zouden jij en Emilie eens mee moeten, jullie vinden het daar vast fantastisch." reageerde ze enthousiast op zijn vraag, waarna ze glimlachtte. Eigenlijk zou ze er ook eens met Sarah heen moeten, maar ze had het idee dat New York ondertussen wel normaal voor haar was. Ze had vast wel connecties die haar op de exclusieve feesten kon krijgen en een echte fashionista zoals zij is minstens vijf keer in haar leven daar wezen winkelen. Misschien konden ze beter naar Milaan gaan, een stad redelijk nieuw voor hen beiden. Konden ze meteen ook leuke jongens spotten.
"En hoe gaat het met onze Alain?" vroeg ze vervolgens aan hem. Dat de jongen dit strandhuis kon betalen was niet zo verrassend voor haar als dat het voor anderen was. Niet dat ze wist waar hij het vandaan had gehaald, maar ze was zulke locaties gewend geraakt door haar luxe leventje in New York. Vervolgens kwam Sarah binnen. "Há! Ik zei het toch!" riep Serena triomfantelijk toen ook Sarah zei dat het een huis was dat zij wel uitgekozen zou kunnen hebben. Het was komischer geweest als ze had gevraagd of Serena het had uitgezocht, maar dit vond ze ook behoorlijk grappig. Ze sloeg haar ene been over de andere en wiebelde wat in haar sleehak gehulde voet, terwijl ze vrolijk om zich heen keek.
Verontwaardigd keek Serena Ian aan. Hij zei niet vaak wat, maar meestal als hij iets zei was het ook meteen raak. Waar haalde hij al die haat vandaan? "Wat heb je eraan?" vroeg ze hem, "Als wij geen last hebben van hun, hoeven ze ook geen last van ons te hebben." voegde ze eraan toe. Ach, ze kon niet zeggen dat hij met deze woorden niet voldeed aan het norse karakter dat ze in de korte keren dat ze hem gezien had aan hem toegeschreven had. "Oh, Sarah? Ik moest je de groeten doen van ene Ruby. Op een of andere manier weet ze dat ik jou ken, waarschijnlijk doordat we allebei in Famous zitten. Ze leek me best aardig, waar ken je haar van?" vroeg ze glimlachend aan Sarah, waarna ze een blonde lok haar uit haar gezicht haalde.

[Wheeww! Ik heb als eerste op de nieuwe pagina gepost =D]

Door de grote, open ramen heen staarde Sarah naar buiten, haar blik gericht op het aanlokkelijk uitziende strand en haar helblauwe zee. Het uitzicht vanaf hier was geweldig, en Sarah vroeg zich af of ze daar nog gebruik van gingen maken vandaag: het weer was heerlijk en een zacht briesje zorgde voor enige verkoeling. Misschien was het een idee om daar straks eens gebruik van te maken, of er later op de avond een kampvuur te maken.
Sarah scheurde haar blik los van het uitzicht dat het raam bood, en liet haar gedachten terug komen op wat zich binnen afspeelde. Het was net op tijd om door te hebben dat Ian voor haar neus stond, maar te laat om door te hebben waarom hij daar stond. Voor ze hem ook maar kon tegenhouden had hij zijn arm al uitgestoken, en woelde met een plagerige grijns wild door haar haren. Sarah voelde hoe ze lichtelijk ineenkromp terwijl ze het over zich heen liet komen, en haar ogen dicht geknepen hield toen hij klaar was.
"Oooh Ian dit gaat je bezuren" mompelde ze, hoewel de glimlach van een getroffene die het stiekem best grappig vond over haar gezicht kroop. Ze was niet in de stemming boos te worden over dit soort dingen -met een simpele haal-een-hand-door-je-haar-beweging zat het immers alweer goed- en het feit dat ze wat dingen met Ian had uitgepraat en alles weer goed was tussen hen, was ook een rede om gewoonweg niet boos op hem te kunnen worden. Voor de grap wierp ze hem een vernietigende blik toe -wetend dat het daarbij zou blijven- om vervolgens nog een slok cola te nemen.
Toen Ian voorstelde de andere studentenverenigingen een kopje kleiner te maken -Sarah gokte dat hij doelde op de groep Die-Hard-, trok ze een afkeurend gezicht. De mensen die in die groep zaten waren niet bepaald het soort mensen waar ze graag mee om ging, maar om ze daarom wat aan te doen vond ze wat te ver gezocht. Haar blik gleed onwillekeurig naar de jongen die voor haar nog bestempeld was als onbekend maar voor de rest van de groep bekend was als Kenneth, en probeerde uit zijn gezichtsuitdrukking op te maken wat zijn idee daarover was. Had ze geen geruchten over hem gehoord dat hij die groep had willen joinen? Sarah wendde haar blik weer af en knikte instemmend op wat Serena over Ian's idee te melden had.
"Zolang zij mij niet lastigvallen heb ik geen problemen met ze.." verklaarde ze. "En bovendien zijn het rare lui, daar wil ik niks mee te maken hebben. Als de docenten het niet zien, zie ik ze op school soms rondlopen met messen". Sarah trok een vreemd gezicht bij de gedachte daaraan. Hoe'n freak wilde je zijn om met een mes rond te lopen op school? En bovendien: wat zouden zij als Famous daar tegen moeten doen? Zou zij als meisje hen te lijf moeten gaan met haar stiletto's? Hm, dat zag ze zichzelf nog niet doen..
Haar gedachten sloegen echter spontaan om toen Serena haar vertelde dat ze de groetjes moest hebben van ene Ruby. Sarah voelde hoe het bloed uit haar gezicht weg trok, en het eerste waar ze aan dacht waren haar stiletto's. Met een lege blik in haar ogen staarde ze naar haar handen.
"Oh, Ruby" antwoordde ze nonchalant, terwijl ze nog steeds voor Serena stond. "Inderdaad, hele aardige meid.." vervolgde ze met vlakke stem. Hoe wist Ruby dat ze Serena kende? Dat ze allebei in Famous zaten wilde nog niks zeggen. En hoe kreeg ze het in gódsnaam voor elkaar dat ze een 'aardige indruk' had gewekt tegenover Serena? Sarah liet zichzelf op de smetteloos witte bank naast Serena zakken, compleet overrompeld door deze wending. Natuurlijk was dat niet moeilijk bij Serena.. Serena was gewoonlijk de positiviteit zelve, iemand die de duivel nog niet herkende als deze recht voor haar neus zou staan.
"Waar ik haar van ken?" herhaalde Sarah de vraag vervolgens. Haar hersenen moesten een kleine omwenteling maken om daar een goed antwoord op te geven. "We zaten bij elkaar op primary school" zei ze vervolgens. Het was geen leugen, maar zeker niet de complete waarheid over haar geschiedenis met Ruby. Sarah vervloekte de blondine binnensmonds, zich niet langer op haar gemak voelend: want wat zou ze aantreffen als ze straks op haar kamer kwam? Zou haar kamer compleet overhoop zijn gehaald, zou ze er een boodschap in bloed op de muur hebben gekalkt? Ze kon zich nog net inhouden geen afkeurend gezicht te trekken; Ruby kennende was ze in veel meer in staat dan dat.

Sarah had haar beach bag nog steeds vast. Hij keek haar even smalend aan. Wat moest je nou weer met zo’n tasje? Toen kreeg hij antwoord op zijn gewoel in haar haar. Het ging hem bezuren. Hij trok beiden zijn wenkbrauwen op en grijnsde zijn witte tanden bloot. ‘O, ja?’ zei hij en ging in een verdedigende rugby houding staan. Hij basketbalde zelf wel maar deze houding kende hij wel van het rugby. Toen schoot hij naar voren toe en griste de tas uit de handen van Sarah. Hij pakte haar hand even stevig vast en wierp haar een ondeugende blik toe. ‘Kom maar halen! En wat jullie ook mogen gaan doen… Ik ga genieten van de locatie!’ Hij trok zijn shirt uit en schopte zijn schoenen uit. Hij deed de deur snel open, en hield de tas van Sarah onder zijn arm. Joelend met de tas omhoog als een trofee rende hij de trap af de branding in. Hoe duur deze tas ook mocht zijn het maakte hem niks uit. Als ze het hem wilde laten bezuren zou hij het wel horen hoe. Hij grimaste en sprong toen helemaal het water in. Het water was nog warm van de zon. Hij merkte ook dat het al later begon te worden, maar toch was het mooi weer en een mooie locatie. Hij dook onder water met de tas van Sarah en kwam toen alleen boven met zijn halve gezicht. Hij zou Sarah de schrik van haar leven bezorgen. Hij bleef even in het water wachten. Binnen brandde het licht in de witte kamer. Hij spuwde water uit en liep toen terug het strand op. Het was stil op het gekrijs van enkele zeemeeuwen na. Hij stapte het warme zand op en schudde zijn haren uit. Het waaide eigenlijk niet. Hij had dan wel zijn zwembroek aan maar toch had hij het echt niet koud. Hij begon het strand langzaam af te lopen. Zijn huid was al zo goed als droog van even lopen over het strand. Hij liet de tas van Sarah halverwege ergens vallen. Hij liep rustig door en ging toen op een steen zitten niet ver bij de branding vandaan. Hij had eventjes voor zichzelf nodig. Hij keek over zijn schouder en zag dat de tas nog best wel dicht bij het strandhuis lag. Hij haalde zijn schouders op en leunde achterover op de grote steen. Het was nog goed weer. Hij ging in kleermakers zit zitten en staarde naar het water dat schitterde in de zon. Hij kneep zijn ogen samen tegen het licht en genoot van de zon op zijn huid. Het was prima zo. Hij wist niet wat voor indruk hij net had gewekt in het Strandhuis maar allicht was het gewoon te wijten aan het feit dat hij teveel in de zon was geweest of gewoon het felle licht in de kamer zelf. Hij had het wel leuk gevonden wat hij zonet had gedaan. Hij wilde zoiets wel vaker uitvreten. Hij had aan Sarah gezien dat ze het eigenlijk helemaal niet erg vond dat hij door haar haar had gewoeld maar hij zou haar die tas pas terug geven als … Shit. Die lag daar nog ginds. Hij sprong snel van de steen op en rende naar de plek waar de natte tas lag. Hij bukte en pakte die op en liep toen weer rustig terug naar de steen. Hij zou de tas pas terug geven als hij van Sarah een zoen kreeg. Of iets beters. Hij grimaste bij de gedachte aan haar verbaasde gezicht. Ze kon zo lekker onschuldig kijken dat hij ervan moest lachen. Hij klopte het aangekoekte zand van haar beach bag af en zette die naast zich op de steen. Hij ging toen op zijn rug liggen en staarde naar de hemel. Dadelijk zou dadelijk zijn. Nu zou nu zijn. Momenten die hij niet zou vergeten. Dat wist hij zeker voor nu. Hij hield van haar en dat zou hij blijven doen ookal was er soms wat onenigheid tussen hen twee. Hij vroeg zich af waarom Sarah zonet zo bang had gekeken. Ze had de naam Ruby genoemd en dat had ook enigszins zijn nieuwsgierigheid gewekt. Hij zou er niks over zeggen als Sarah dat niet wilde maar hij had ook verbaasd naar Serena gekeken. Wat deed ze eigenlijk bij hun groep? Hij gaf dan wel niet snel oordelen maar nu had hij zich dat toch echt werkelijk afgevraagd. Misschien dat de rest dadelijk ook nog een duik in zee zou nemen. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar het water en de zeemeeuwen.

Serena keek geschrokken naar Sarah toen ze zei dat de mensen van Die Hard soms met messen rondliepen op school. Zoiets had zij serieus nog niet gezien, en het feit dat ze dit deden bezorgde haar enige angst. Het idee dat ze haar open konden snijden als ze het wilden en als niemand oplette was gewoon verschrikkelijk, misschien moest ze maar beginnen met het ontwijken van dat soort personen. Ze waren nooit haar favoriet geweest omdat ze haar altijd kriebels bezorgden maar tegelijkertijd had ze geen hekel aan hen. Het waren mensen, en mensen moest je behandelen als gewone personen, maar.. messen? Nee, dat ging te ver.
Alain had nog niet gereageerd op haar voorstel dus liet ze hem maar even. Misschien was hij te geshoqueerd door haar uitnodiging of had hij er helemaal geen zin in en gaf hij daarom geen antwoord. Serena haalde nietszeggend haar schouders op en keek naar Sarah, die Ruby inderdaad leek te kennen. De nonchalante, vlakke stem van Sarah deed haar even fronsen: ze leek het niet echt te menen. Maar wat was het dan met Ruby, dat ze het bloed uit Sarah's gezicht wist weg te laten trekken? Alleen al bij het horen van haar naam? "Hey.." zei Serena, opstaand en haar hand op de schouder van Sarah leggend. "Ik weet niet waar je opeens van leek te schrikken of wat er tussen jullie afspeelt, maar als je het me wil vertellen ben ik één en al oor." zei ze glimlachend. Sarah hoefde niet alles voor zichzelf te houden, als er iets flink mis was wilde Serena het graag horen. Ze draaide zich naar de rest en streek een pluk blond haar uit haar gezicht. "Nou, ik volg Ian's voorbeeld en ga ook maar eens een luchtje scheppen." zei ze nonchalant, waarna ze haar tas op de witte bank neerlegde en naar buiten liep. Op de veranda deed ze haar shirt en broek uit, het was maar goed dat ze zich erop had bedacht had en een witte bikini met houten kraaltjes aan had gedaan vanochtend.
Ze liep over het strand naar de branding en liep steeds verder de zee in, totdat ze helemaal bedekt was met water. Het was heerlijk verfrissend, en de blauwe zee was prachtig om in te zwemmen. Toen ze het water uit liep merkte ze Ian op die op een steen zat met naast hem de beachbag van Sarah, wanneer had hij die gepakt? Zonder te twijfelen liep ze op hem af en ging ze naast hem op de steen zitten, er was nog genoeg ruimte voor de smalle Serena om naast hem te gaan zitten. Ze kon een lach niet onderdrukken toen ze merkte dat de tas van Sarah helemaal nat was, en besefte al snel genoeg waarom dat zo was. Over een paar minuten zou Sarah vast en zeker naar buiten lopen, gestressed omdat haar tas een zielig lot was ondergaan, maar voor dat moment kwam zorgde Serena dat ze al weg was. "Hey." zei ze tegen hem, nadat ze haar blik van de tas had afgehaald en hem aangekeken had. "Sorry dat ik net zo tegen je deed, maar.." begon ze, er verscheen langzamerhand een brede glimlach op haar gezicht, "Daarvoor ben ik hier niet." voegde ze eraan toe. "Jij vind Sarah leuk! Hoe lang al?" vroeg ze lachend, terwijl ze aan haar armband frunnikte. Misschien zou ze een beetje kunnen helpen als matchmaker, als ze dat wilden tenminste

Rustig liet Mike zijn ogen over de leden van de studentenvereniging glijden, behalve Iris waren ze allemaal bij de vorige bijeenkomst geweest. Hij kende ze dan ook allemaal van gezicht, en wist ook aan iedereen de juiste naam te koppelen. De jongens van de band, Emilie en natuurlijk Iris kende hij allemaal wat beter. Alleen van Sarah en Serena wist hij vrij weinig, hij had de twee meisje de vorige keer voor het eerst gezien. En tot nu toe nog nauwelijks een woord met hen gewisseld, misschien moest hij daar maar eens verandering in brengen. Hij nam nog een slok van zijn cola, keek door een van de ramen naar buiten. De lucht was strak blauw, geen wolk die enige contrast te weeg bracht. Hoelang zou het nog duren voor het zomer werd? Een paar weken? Korter? 'Moeten we niet eens die andere studentenverenigingen bezoeken en een kopje kleiner maken? Ik heb ze nog niet gezien. Wie van jullie wél?' zei Ian plots, Mike rolde met zijn ogen. Dat was dan weer typisch Ian. Mike vond het wat overdreven, die andere verengingen zaten hun toch niet in de weg? Het was niet zo dat hij bang was om te vechten, zeker niet hij had het vroeger vaak genoeg gedaan. Maar hij zag niet in waarom ze in hemelsnaam ruzie zouden zoeken met de andere studentenvereniging. “Ik heb nog niks van ze gehoord, maar ze een kopje kleiner maken lijkt me nergens voor nodig. We zitten hier niet in een bende circuit Ian, het is gewoon een vereniging.” merkte hij droogjes op, waarna hij nog een slok nam van zijn cola. Kennelijk deelde de andere zijn mening, volgens Sarah liepen de leden van Die Hard –althans hij vermoedde dat ze het over Die Hard had- regelmatig met een mes rond. Hij moest eerlijk zeggen, dat hij zelf ook een mes had. Die hij in Engeland van een jongen af had gepakt die Iris er mee bedreigde, maar hij deed er verder weinig mee. Maar het weg gooien wou hij niet, vroeger in Italië had hij ook vaak met een mes op zak gelopen. In zijn buurt was dat vrij normaal geweest. In Engeland had hij dat niet meer gedaan, omdat hij eerst had gedacht dat het een veilige buurt was. Maar nadat hij en Iris betrokken waren geraakt bij een vechtpartij in het café was hij van standpunt veranderd. Ach ja, hij was niet van plan onschuldige scholieren lastig te vallen. Bovendien lag het mes ergens in zijn kamer, en had hij geen idee waar dat precies was. Kort keek hij naar Kenneth, hij vermoedde dat ook die jongen een mes in zijn bezit hadden. Als hij zich niet vergistte, kwamen ze uit een vergelijkbare buurt. Ian was onderhand opgestaan en deelde mee dat hij zou gaan genieten van de locatie. Geen slecht idee eigenlijk, het was prachtig weer, het huis stond op het strand en zij zaten binnen. Mike had een spijkerbroek aan, iets waar hij nu van baalde. Hoofdschuddend keek hij Ian na die met de tas van Sarah joelend naar buiten rende, die gast was zo verliefd op haar. En hij hoopte voor hem dat ze die liefde beantwoorde. Mike dronk zijn blikje leeg waarna hij opstond en het blikje in de prullenbak gooide. Kort keek hij naar Iris, glimlachte even naar haar. Ook Serena was naar buiten gegaan, en hij besloot hun voorbeeld te volgen. “Ik ga ook naar buiten, echt een mooie locatie Alain.” zei hij grijnzend, waarna hij naar buiten liep. Kort keek hij naar Iris, overwoog te vragen of ze mee ging. Maar aangezien ze in gesprek was met Emilie besloot hij maar alleen te gaan. Terwijl hij rustig in de richting van de zee liep, stak hij een sigaret op. Zijn schoenen schopte hij uit, waarna hij een klein stukje de branding in liep.