So Alone

Het was weer een zware schooldag. Niemand praatte tegen haar. Waarschijnlijk omdat ze nieuw was en contact leggen was niet zo makkelijk. Vooral omdat je hier oppeens helemaal alleen stond. Ze had wel al een paar vriendinnen gemaakt maar dat was niet genoeg. Nu stond ze alleen in de pauze. Ze was nu een makkelijk doelwit voor een of andere pestkop. Iemand die dacht grappig te zijn door haar uiteschelden. Gelukkig was dat nu even niet het geval. Maar als snel merktte ze dat ze het mis had. Er kwam een meisje langs, waarschijnlijk een rijk verwend nest, die haar enorm arrogant aan keek. ''Zo vriendloos kind, kijk ff uit waar je loopt'' zei ze arrogant en liep door. Charo kreeg tranen in haar ogen. Waarom moest dit nu gebeuren. Ze liet zich tegen de muur aan naar beneden geleiden en deed haar handen voor haar hoofd. Ze voelde de blikken naar zich toe getrokken worden van de mensen die voorbij kwamen. Kwam niemand haar dan ook troosten. Ze wilde dat ze hier nooit gekomen was!

Ezio kwam met een zware boekentas de aula in gelopen, hij was net nieuw en haatte school nu al. De hele dag stil zitten en je mond houden, en als je pauze had was er niemand waar je tegen kon praten omdat je de 'nieuwe' was. Hij zuchtte even, was hij maar in Italië gebleven waar mensen nog respect voor hem hadden waar mensen gewoon tegen hem pratte en waar hij niet de hele dag in een bankje hoefde te zitten om te kunnen leren wat 15x10^7 nou was. Hij zag een meisje die er tamelijk verdrietig en alleen er uitzag, zou ze ook nieuw zijn. Hij wou naar haar toe lopen maar zag dat er al een verwend nest naar toe liep, maar als snel kwam hij erachter dat het niet met goede bedoelingen was. Hij liep naar het meisje toe dat nu dus huilend op de grond zat. Hij had toch wel medelijden met haar, hij leunde nonchalant tegen de muur op en vroeg 'ook nieuw hier'. Hij wachtte op een antwoord terwijl een paar mensen hun raar aan keek. Hij stak een hand naar haar uit om haar omhoog te helpen. Een grote armband glinsterde in het zonlicht, het was niet zo vrouwelijke maar een grove grote manlijke, met daar onder het ultieme moordwapen.

Ze keek verbaasd op. Wouw iemand praatte tegen haar dan moest hi inderdaad wel nieuw zijn. Dit was de ergste school waar ze ooit op gezeten had. ''Ja helaas wel... Jij ook zeker want je bent de enige die tegen me praat'' zei ze nogal somber en stond op. Ze bekeek de jongen goed. Hij zag er uit alsof hij niet van hier was. Gelukkig maar want dat was zij ook niet. Metteen viel de armband op. Hij zag er mooi uit. Echt een handgemaakte armband.. teminste daar leek het op. Ze keek hem vriendelijk aan. ''Ik ben Charo en jij?'' vroeg ze. O my god wast standaard maar wat moest ze anders zeggen. Ze vertrouwde niemand hier nog helemaal. Vooral niet als ze net uitgescholden werd door een bitch die dacht dat ze alles was. Wat een afschuwelijk kind. Echt zo typisch weer. Waren ze allemaal zo? Als dat zo was wist ze niet zo zeker of ze hier nog wel wilde blijven. Maar wat kon ze doen? Haar ouders kwamen huis niet terug om haa even op een andere school te zetten. Nee zo makkelijk was het niet. ''Waar kon je trouwends vandaan? Je ziet er niet uit alsof je van hier komt?'' zei ze glimlachend.

Ezio was vriendelijk naar het meisje gelopen en hielp haar overeind. Ze bevestigde zijn vraag en vroeg als hij ook nieuw was. Er verscheen een glimlach op zijn mond van haar woorden, ja hij was nieuw maar dat was niet zo maar de reden dat hij met haar ging praten. ‘ja’ het had niet veel nut om zijn antwoord langer te maken. Ezio liet zijn ogen even langs het meisje met lang zwart haar gaan en daarna door de aula. Hij stond nog steeds nonchalant en stelde zich voor met de woorden ‘Ik ben Ezio’. Hij had nog een Italiaans accent. Van de paar seconden dat hij naar haar had gekeken was hij al achter een paar dingen gekomen: Ze zou rond de 16/17 jaar zijn ze is niet typisch van hier en ze is vrij kwetsbaar. Hij heeft geleerd om zo veel mogelijk informatie te weten te komen in zo weinig tijg.
Hij grinnikte even van haar woorden ''Waar kon je trouwends vandaan? Je ziet er niet uit alsof je van hier komt?''. ‘’Klopt, ik kom uit Italië. Maar jij komt hier ook niet vandaan’. Zei hij grinnikend. Hij keek even naar de mensen die in de Aula zaten, zijn ogen schoten even door de hele aula en het was hem meteen opgevallen dat het wat onrustiger was. De pauze zou zo wel afgelopen zijn.

''Ik kom uit spanje'' zei ze met een lichte zucht in haar stem. Ze mistte het zo erg. Daar had ze alles wat ze wilde en enorm veel vriendinnen die veel om haar gaven. Elke dag gingen ze wel wat doen, lekker shoppen, jongens spotten bij het zwembad en andere dingen. Mischien was dat de reden dat ze daar wel weg moest. Ze stond voor bijna al haar vakken onvoldoende omdat ze nooit tijd had om te leren. Als dit haar straf was dan hadden ze dat goed bedacht want dit was werkelijk een hel. Behalve deze jongen dan. Hij was Italiaans dat wektte een groote intresse op. Italianen waren altijd veel relaxder en aardiger dan deze mensen hier op school. Hij zag er wel bijzonder uit moest ze toegeven. ''Welke klas zit je?'' vroeg ze. Hij zag er al wel wat ouder uit maar dat wist ze niet helmaal zeker. Mischien was hij gewoon wat volwassener. Zij merktte ook dat het niet lang meer zou duren voordat de pauze voorbij was. Maar ze ging toch niet naar haar les toe want ze had een tussenuur.

Zijn vermoedens dat Charo niet uit de buurt kwam werden meteen bevestigt met de woorden ''Ik kom uit spanje'' hij hoorde de zucht in haar stem. Dat kon hij ook wel begrijpen want ze zal Spanje vast wel missen. Hij miste Italië ook, zijn vrienden de lol doen wat je wilt en af en toe eens werken. Ook miste hij het aanzien hij werd in Italië tenminste nog gerespecteerd. Er werd hem gevraagd in welke klas hij zat. Misschien zaten ze wel in de zelfde klas. ‘Ik zit in 11A. Jij?. Hij zag dat de aula langzaam leeg liep, zelf zou hij ook moeten gaan. Maar hij had geen zin in die les. Hij was ingeroosterd voor Italiaans net alsof hij geen Italiaans kon, hij kon zelfs nog oud Italiaans.

Ze keek hem blij aan ''Ik zit ook in 11 A'' zei ze vrolijk. Als snel hoorde ze de bel gaan en de aula liep leeg. Er zaten nog maar een paar achterblijvers die waarschijnlijk ook niet zo'n zin hadden in hun volgende les. ''Heb jij nu les... Ik niet'' zei ze vriendelijk. Ze had dus nu een tussen uur en hoopte dat hij dat ook had anders zat ze hier als nog alleen. Maar in iedergeval was ze niet zo alleen in haar klas. Want hij zat er ook in en dat betekende dus dat ze iemand had die haar mischien een beetje kon helpen. Ze hoopte ook eigenlijk vandaag nog een telefoontje te krijgen van haar beste vriendin in spanje. Alleen dat zou flink duur worden.

Ezio zuchtte even opgelucht, hij was dus niet de enigste nieuwen in zijn klas. Niet dat het veel nut had om er meer over te zeggen. Hij keek hoe de aula leeg liep en dacht na eigenlijk hoorde hij ook naar de les te gaan, maar kom op Italiaanse les geven aan een Italiaan. Ze vroeg of hij les had. 'Eigelijk wel, Italiaans'. Hij rolde even met zijn ogen. 'zullen we gaan zitten'. zei hij. Hij had geen zin meer om ze te staan, waarom zou je je energie aan nutteloze dingen verpesten. Hij wachtte even op antwoord af want vond het ook onbeleefd om zomaar weg te lopen en te gaan zitten.