Van de een op de anderen dag....

Ruw gooide Daniel de achterbak van de taxi dicht. De rugzak die hij in zijn hand vast hield gooide hij over zijn schouder en hij liep naar het grasveld, dat tegenover hem lag. Hij maakte nog een vriendelijk handgebaar naar de taxichauffeur, maar die leek hem straal te negeren. Hij reed het pad af, terwijl Daniel de taxi met een verstarde blik volgde. Pas toen de taxi uit zicht was knipperde hij, terwijl hij nonchalant zijn schouders ophaalde, wat iets moest betekenen als, dan niet.
Daniel draaide zich om en slenterde wat verder het grasveld op. Het was inmiddels zeven uur ’s ochtends en het eerste beetje daglicht begon zich door de duisternis van de nacht heen te wurmen. Daniel zijn oude gympen werden nat door het douw dat op het gras lag. Hier en daar zag hij nog wat mensen zitten, maar dat waren uitzonderingen. De meeste mensen lagen nog in hun bed of waren zich aan het klaar maken voor een nieuwe schooldag.
Daniel bleef midden op het grasveld stil staan. Hij liet zijn rugzak van zijn schouder af glijden, die met een plof op het gras viel. Het vallen van de rugzak produceerde minder geluid dan hij verwacht had van zo’n volle tas. De rugzak zag eruit alsof zelfs de kleinste hoekjes van de tas wel waren opgevuld met iets. Hij had geen flauw idee wat het allemaal was wat er in de tas zat. Hij had de tas al gevuld in zijn handen geduwd gekregen en had er nog niet in kunnen kijken. Wanneer hij de tas al in het vliegtuig had open gemaakt was er een vloedgolf van spullen uit komen zetten, die er geen tweede keer opnieuw zouden in passen.
Daniel wende zijn blik af van de rugzak en ging zelf voor de rugzak in het gras zitten. Met zijn rug leunde hij in de richting van de rugzak, maar ging in een reflex weer rechtop zitten. Hij schoof ongeveer een meter op en ging met zijn rug in het natte gras liggen. Met zijn rug tegen die rugzak leunen was nou niet zo’n handig plan. Het zou hem immers niks verbazen als ergens in die tas een wapen had gezeten, die met klaar was om te gebruiken.
Een geeuw die Daniel niet had kunnen onderdrukken kwam naar boven. Als reactie daarop wreef Daniel door zijn ogen heen en sloot hij zijn ogen. Het was ook zo’n vreemde tijd geweest. Nooit had Daniel kunnen bedenken dat hij naar het buitenland zou gaan. Dat was onmogelijk. En nu, van de een op de anderen dag, was het juist omgekeerd. Hij was met een privé vliegtuig hier naartoe gebracht en opeens begon een heel nieuw leven. Letterlijk.

[Alleen voor Daniel en Eloisa (of een anderen) gewoon niet reageren als Eloisa niet van je is XD]

Het was nog vroeg, de zon stond laag aan de hemel en was pas net aan zijn klim begonnen. Al wist Kate dat dit verbazingwekkend snel zou gaan, over niet meer dan twee uur zou de zon al halverwege zijn. Kon je al in een korte broek en een hemdje buiten lopen, één van de grootste voordelen van Santa Monica. Het klimaat. Eigenlijk had ze uit willen slapen, het was weekend en dus was er geen reden om vroeg op te staan. Maar haar broer had haar wakker gemaakt, iets waar ze totaal geen problemen mee had. Elk telefoontje van hem was als een geschenk uit de hemel, ze kon er niet zonder. Liep constant rond met haar Iphone, in de hoop dat hij haar zou bellen. Dat ze zijn zachte wat hese stem zou horen, die haar een vertrouwd gevoel gaf. Hellaas mocht hij maar twee keer in de week bellen, en na tien minuten moest hij de telefoon al neer leggen. Bovendien luisterde er een bewaker mee, al was ze daar onderhand wel aan gewend. Met haar hand voelde Kate aan het zilveren plaatje met de gegraveerde M er in die aan een dun zilverkettinkje om haar nek hing. Eerder had het plaatje aan een grover kettinkje om de nek van haar broer gehangen, maar bij hun afscheid had hij het aan haar geven. Nadat de bewaker het eerst uitvoerig bekeken had, alsof er iets in zou kunnen zitten. Nee, de meeste van die bewakers hadden weinig herseninhoud. In tegen stelling tot sommige gevangen, waaronder haar broer. Kate zuchtte, aan de telefoon had hij slecht geklonken. Al had hij dit zo goed mogelijk proberen te verhullen, ze had het direct gehoord aan zijn stem. Kennelijk deed de gevangenis meer met hem dan hij in eerste instantie had verwacht, iets wat haar eigenlijk niet verbaasde na wat ze over de Amerikaanse gevangenissen had gehoord. Wat daar allemaal gebeurde, ze huiverde. Werd overvallen door schuldgevoel, het was haar schuld dat hij daar zat. Als hij haar niet had geholpen was hij nooit gepakt. Kate begon harder te rennen, alsof dit er voor zou zorgen dat het schuldgevoel zou verdwijnen. Ze probeerde haar aandacht te focussen op de muziek die er uit de oortjes van haar Iphone kwamen. Haar ogen hield ze strak voor zich uit gericht, nadat haar broer haar wakker had gebeld had ze besloten dat het een mooi moment was om hard te lopen. Ze had een kort grijs sportbroekje aan getrokken, met daarboven een bordeauxrood hemdje. Ze rende door de verlaten straten rond de campus, met een omweg kwam ze terug bij de out side. Niet lettend op het gene om haar heen rende ze over het nog vochtige gras, ze zag de jongen in het gras te laat om nog uit te wijken. Struikelde over zijn benen, belande in het gras. Ze vloekte binnensmonds, wat was ze toch een kluns. Laats was ze ook op het strand al over iemand benen gestruikeld, en ze was al twee maal tegen iemand op gelopen. Snel krabbelde ze overeind, controleerde over haar Iphone nog heel was. Waarna ze zich omdraaide naar de jongen over wiens benen ze was gestruikeld, een blos rustte op haar wangen. “Het spijt me, ik lette niet op.” zei ze zacht, waarna ze de oortjes van haar Iphone uit haar oren haalde zodat ze de jongen zou kunnen horen als hij wat zou zeggen. Met haar hand streek ze enkele lokken van haar blonde haren uit haar gezicht, glimlachte wat onzeker naar de jongen.

Vermoeid sloot Daniel zijn ogen. Hoelang was hij nu al wel niet wakker? Hij was wakker gemaakt gelijk de wagen in gebracht. Niet veel later zat hij in het vliegtuig. De reis van Vietnam naar deze Amerika was een lange vlucht geweest. Toch had hij er niet over gepeinsd om achterover in zijn stoel te gaan zitten en in slaap te vallen. Het vliegtuig was immers groot genoeg om je stiekem te verstoppen en Daniel te grijpen als hij niet op lette. Of de piloot, dat kon prima een spion zijn. De kans daarop was wel nihil, aangezien zijn oom goede contacten had die alles tot in de puntjes hadden uitgezocht. Toch had Daniel heel de tijd wakend in zijn stoel gezeten. Veiligheid voor alles, was het welbekende spreekwoord en na alles wat hem was overkomen had hij het liefste gehad dat hij die wijze les veel eerder had opgevolgd. Al zal hij nooit spijt hebben van wat hij had gedaan, hij wenste dat hij dat boek nooit had uitgeven. Dan zat hij nu misschien nog gewoon in Vietnam, bij zijn vrienden en familie.
In een schok schoten Daniel zijn ogen weer open. Een zwaar gevoel op zijn benden had er voor gezorgd dat hij was gestopt met piekeren. Daniel ging rechtop zitten en zijn ogen schoten naar zijn benen toe. Een meisje van ongeveer zijn leeftijd lag languit op de grond. Waarschijnlijk gestruikeld over zijn benen. Ze had krullend, blond haar dat tot net over haar schouders reikte. Waarschijnlijk was het een Europeaan of een Amerikaan.
Daniel liet de grassprietjes die hij tijdens het piekeren onbewust uit de grond had gepulkt op de grond vallen en veegde de aarde van zijn handen af aan zijn blauwe spijkerbroek. Hij wilde net opstaan om het meisje omhoog te helpen, toen hij zag dat ze zelf al omhoog was gekomen. Daniel zag nu voor het eerst haar gezicht. Ze had een mooi, teer gezicht. Het verbaasde hem niks als ze erg in trek was bij de jongens hier op school. Hij dacht gelijk terug aan zijn vorige school. Er waren maar een paar enkele blanke kinderen op zijn school, maar dat waren wel de kinderen waar heel de school verliefd op was. Hij had er zelf niet echt veel mee en was ook niet zo snel verliefd op een meisje. Maar het was een zeer komisch gezicht wanneer zijn vrienden slijmend om die meisjes heen liepen, hopend op een kans bij haar. Het kon hun niet schelen wat ze moesten doen. Vaak genoeg sleurden ze met de tassen van de meisjes door het schoolgebouw of haalden ze iets voor de meisjes uit de kantine.
‘Het spijt me, ik lette niet op,’ zei ze blozend. Het was duidelijk dat ze zich schaamde om haar gênante val over zijn benen.
‘Ach, het geeft niet. Kan gebeuren, toch?’ zei Daniel glimlachend, terwijl hij ondertussen zelf ook omhoog klauterde, zodat hij op gelijke hoogte was van het meisje. Het verbaasde hem dat hij vol automatisch in het Engels reageerde. Hij had er juist zo erg tegenop gekeken om een anderen taal te moeten spreken. ‘Ik ben Daniel,’ zei hij na een tijdelijke stilte. Het was vreemd om zich zo voor te stellen. En dan vooral als hij zich bedacht dat hij zich voortaan altijd zo moest gaan voorstellen. ‘En moet wie heb ik het genoegen?’ vroeg hij, glimlachend aan het meisje.

Het was typisch iets voor haar om over iemands voeten te struikelen, vooral de laatste tijd was ze er met haar gedachten nooit bij. Waardoor dit situaties nog meer dan vroeger voor kwamen, iets wat er voor zorgde dat ze zich een kluns voelde. Ze nam de jongen in zich op, hij was rechtop gaan zitten en keek haar met zijn bruine ogen aan. Hij was eigenlijk best knap, met zijn donkere krullen en getinte huid. Direct zette ze die gedachten van zich af, ze had haar lesje wel geleerd. Ze zou een jongen nooit meer zo makkelijk vertrouwen, zelfs als ze het zou willen. Aan de ene kant irriteerde dit haar lichtjes, vroeger was ze altijd spontaan geweest naar iedereen. Jongen of meisje, iedereen had haar gemogen. Maar sinds David slaagde ze er niet meer in zich normaal tegenover een jongen te gedragen, ze voelde zich al bijna direct op gelaten. Voelde zich niet meer zo makkelijk op haar gemak, als vroeger het geval was. ‘Ach, het geeft niet. Kan gebeuren, toch?’ zei de jongen, terwijl hij ook overeind kwam. Hij was groter dan haar, iets wat haar niet verbaasde. Ze was vrij klein, vooral als ze zoals nu geen hakken aan had. Kort keek ze naar haar vertrapte grijze all-stars. Waarna ze haar ogen weer op de jongen richtte, ze glimlachte zacht naar hem. Blij dat hij haar niet af snauwde of iets dergelijks. Haar blik viel op de tas die vlak bij de jongen in het gras lag, hij was dus nieuw. Iets wat er voor zorgde dat ze zich nog meer schaamde voor haar onhandige actie, de eerste die hij hier tegen kwam was een meisje dat over zijn benen struikelde. Geweldig. ‘Ik ben Daniel,’ stelde de jongen zich voor. Daniel, ze herhaalde de naam een aantal maal zodat ze hem niet meer zou vergeten. Al had ze niet het idee, dat dit het geval zou zijn. ‘En moet wie heb ik het genoegen?’ vroeg de jongen met een glimlach, nog voor Kate op zijn woorden had kunnen reageren. “Ik ben Kate.” zei ze, een glimlach was op haar gezicht verschenen. “Je bent nieuw of niet?” zei ze, doelend op de tas die in het gras lag. Ze had haar Iphone onderhand uit de zak van haar sportbroekje gevist en begon de oortjes er om heen te wikkelen. Kort dacht ze aan het sms’je dat ze laats op het strand had gekregen, huiverde even. Het was te hopen dat het bij dat ene sms’je zou blijven, maar ze twijfelde er aan. Hij zou niet zo snel op geven, of wel? Met haar hand streek ze over dunne litteken aan de binnenkant van haar onderarm. Ze had meer kleine littekens aan hem te danken, de blauwe plekken waren onder hand allemaal verdwenen. “Waar kom je vandaan?” vroeg Kate, met enige nieuwsgierigheid aan de jongen.

Daniel bleef het meisje dat zich voorstelde als Kate een paar seconden lachend aankijken. De nieuwsgierigheid naar de plek waar hij was beland kwam nu pas opzetten. In de wagen naar het vliegtuig had hij zich wel een paar enkele minuten afgevraagd waar hij nou heen zou gaan, maar die gedachte werd al snel verdrongen door zorgen over de reis en de consciënties die zijn nieuwe leven van dien zouden hebben. Pas nu hij zeker was dat hem op korte termijn niks kon overkomen was de rust in zijn hoofd wedergekeerd. Het was tijd om na te denken over het hier en nu en niet meer terug te denken aan de tijd in Vietnam. Hij was nu Daniel McCalister.
‘Je bent nieuw of niet?’ vroeg Kate hem, met een blik die langs hem gleed. Daniel volgde de blik, die leidde naar zijn veelte volle rugzak. Daniel draaide zijn hoofd weer naar Kate en knikte even. ‘Ja, ik ben vanochtend vroeg vertrokken, zodat ik op tijd hier zou zijn om eerst de school te ontdekken voordat de eerste les zou beginnen,’ vertelde hij Kate. ‘Ik had het gebouw enkel wat onderschat, merk ik al. Wat is het hier reusachtig! Het gaat nog wel een weekje duren voordat ik me hier thuis voel en de weg een beetje door heb. Hoelang zit jij hier eigenlijk al?’ vroeg hij haar nieuwsgierig.
Daniel keek weg van het gezicht van Kate en volgde haar handen, die haar Iphone pakten en de rolde haar oordopjes er omheen. ‘Mooi ding, is het de Iphone 4?’ vroeg hij met een hoofdgebaar naar het mobieltje van Kate. Waarschijnlijk zou ze zelf geen flauw idee hebben en haar schouders ophalen. Ze zag er tenminste niet zo uit alsof ze technisch heel veel verstand van apparatuur had. Iets wat hij zelf wel had. Meer zelfs dan de meeste jongens die enkel de merknamen uit hun hoofd kenden. Hij was altijd een handige aanwist geweest als vriend, gratis en voor niks repareerde en update hij alles wat maar elektrisch was.
‘Waar kom je vandaan?’ vroeg Kate hem met een nieuwsgierige blik. Daniel bleef even stil en keek Kate recht in haar ogen aan. ‘Uit New York,’ zei Daniel glimlachend. Het was misschien iets vreemds, maar hij kon het beste liegen als hij iemand recht in zijn ogen aankeek. Hij wist niet wat het was dat het bij hem zo anders ging dan bij anderen mensen, maar door jaren heen een geheim tweede leven te leiden was liegen iets natuurlijks voor hem geworden. ‘En jij? Waar kom jij oorspronkelijk vandaan?’ vroeg hij Kate. Terwijl hij haar nog steeds in de ogen aankeek.

Lachend keek de Daniel haar aan, zoals meestal het geval was in de buurt van een jongen voelde ze zich niet helemaal op haar gemak. Hoe aardig hij ook over kwam, ze voelde zich vreemd op gelaten. Het was vreemd dat één jongen er voor had kunnen zorgen dat ze compleet was veranderd, van de spontane Kate die het met iedereen kon vinden was nog maar weinig over. Iets waar ze eigenlijk wel van baalde, ze was vroeger misschien wat naïef geweest. Viel te makkelijk voor mooie praatjes, zoals gebleken was. Maar toch ze hoefde tenminste nooit naar woorden te zoeken, voelde zich altijd vrij snel op haar gemak. Een onhoorbare zucht schoof over haar lippen, met haar hand ging ze door haar blonde haren. ‘Ja, ik ben vanochtend vroeg vertrokken, zodat ik op tijd hier zou zijn om eerst de school te ontdekken voordat de eerste les zou beginnen,’ vertelde Daniel, ze glimlachte even naar hem. ‘Ik had het gebouw enkel wat onderschat, merk ik al. Wat is het hier reusachtig! Het gaat nog wel een weekje duren voordat ik me hier thuis voel en de weg een beetje door heb. Hoelang zit jij hier eigenlijk al?’ vervolgde hij. “Ik zit hier zelf net anderhalve week, maar ik ken het gebouw al aardig. Als je wilt kan ik je wel rondleiden, dat is makkelijker dan alles zelf vinden.” zei ze met een glimlachje. Ondanks het feit dat ze zich niet op haar gemak voelde kon ze nog vrij normaal reageren. ‘Mooi ding, is het de Iphone 4?’ vroeg Daniel, ze glimlachte even en knikte. Ze was direct verliefd op het apparaatje geweest, de meeste van haar vriendinnen hadden een Blackberry maar zij verkoos de Iphone4 boven de Blackberry. Al was dit niet de reden dat ze haar mobieltje altijd mee sleepte, ze wou gewoon geen enkel telefoontje van haar broer missen. Hij had die telefoontjes nodig en zij ook, misschien nog wel meer dan hij. “Ja.” zei ze met een glimlach, samen met Mason had ze het apparaatje gekocht. Hij had een zelfde, alleen had die hem afgenomen toen hij op werd gepakt. ‘Uit New York,’ antwoordde de jongen, hij zag er niet Amerikaans uit. Met zijn bruine haar en zijn getinte huid. Aan de andere kant, hoe zag een echte Amerikaan er uit? Blank, zwart of getint? Had een echte Amerikaan bruine, blauw of groene ogen? ‘En jij? Waar kom jij oorspronkelijk vandaan?’ vroeg de jongen, hij keek haar recht in haar ogen. Iets wat er voor zorgde dat ze zich nog ongemakkelijker ging voelen, het was alsof hij dwars door haar heen keek. “Ik kom ook uit New York.” zei ze, een glimlach gleed over haar lippen. Ze wende haar blik af, niet langer in staat hem recht aan te kijken. Hij had trouwens wel mooie ogen, dat was dan weer typisch iets voor haar om naar te kijken. Nog overgebleven van de tijd, dat ze tegen jongens open en spontaan was geweest. Ze richtte haar ogen weer op Daniel, nam hem nogmaals in zich op. Ze had hem nooit eerder gezien, nu was dit niet gek in een grote stad als New York. En waarschijnlijk kwam hij ook niet uit dezelfde buurt als haar, en had hij hierdoor ook op een hele andere school gezeten.

Daniel keek langs Kate heen, richting het grote gebouw voor zich. Het was het grootste en oudste gebouw wat zich op de campus bevond. Al kon hij dat moeilijk inschatten, het enige wat hij kon zien was een stukken kleiner gebouwtje een paar meter verderop. Dat gebouw zelf, dat was waarschijnlijk nog groter dan zijn vorige school. Een school waar gewoon alle leerlingen van 12 tot ongeveer 19 jaar oud elke dag heen gingen. ’s Avonds waren ze thuis en intern op school zitten was iets vreemds.
Daniel draaide zijn hoofd een tik om en
‘Ik zit hier zelf net anderhalve week, maar ik ken het gebouw al aardig. Als je wilt kan ik je wel rondleiden, dat is makkelijker dan alles zelf vinden,’ antwoordde Kate op zijn vraag. Ergens wilde hij het meteen afslaan, was te eigenwijs om iemand hem op weg te laten helpen. Aan de anderen kant was het wel een stuk gemakkelijker om iemand hem te laten rondleiden, die hier de weg en mensen zelf wel kende. En als hij op toch op nieuw moest beginnen, was het misschien juist wel de bedoeling dat hij eens iets deed wat hij eigenlijk niet wilde. Als een soort van begin als een ander persoon.
Daniel zijn blik gleed nog eens naar het oude hoofdgebouw en toen weer naar Kate. ‘Graag, een rondleiding is altijd handig, voordat ik straks in mijn eentje over de campus zwerf,’ zei hij met een oprechte glimlach tegen Kate.
Hij keek naar Kate, die haar Iphone in haar zak deed. Ze had trots verteld dat het een Iphone 4 was, al was dat geen verassing voor hem geweest. Hij wist zelf wel dondersgoed hoe een Iphone 4 eruit zag. Zijn vraag was dan ook enkel uit vriendelijkheid geweest.
‘Weet je wat,’ zei hij door een plotselinge ingeving. ‘In ruil voor de rondleiding zal ik altijd naar je Iphone kijken als hij kapot is of als hij kuren heeft,’ zei hij vragend aan Kate. Zo stond hij tenminste bij Kate in het krijt en hoefde hij zich er niet vervelend over te voelen, dat zij zomaar iets voor hem zou doen.
‘Ik kom ook uit New York,’ antwoordde Kate op zijn vraag. Hij voelde al zijn moed in zijn schoenen lopen. Het kon niet slechter gaan dan dit, hij had zich nog totaal niet verdiept in zijn stad van herkomst en dan kwam hij iemand tegen die echt uit New York kwam. Hij wist helemaal niks van New York, enkel de historie van de stad en al die anderen zinloze weetjes die hij ooit had geleerd bij aardrijkskunde. Maar hoe moest hij nu gaan vertellen dat hij uit New York kwam?
Hij keek Kate weer recht in haar ogen aan, wist dat het liegen wel ging lukken.
‘Wat toevallig!’ zei hij op zijn vrolijkst. ‘Waarom ben je dan niet op school in New York gebleven?’ vroeg hij zo onopvallend mogelijk, om op een ander onderwerp over te gaan. Hij hoopte dat Kate niks zou merken van zijn snelle omwenteling van onderwerp.

{loop maar rond als je Daniel wil gaan rondleiden, hij loopt wel mee}

‘Graag, een rondleiding is altijd handig, voordat ik straks in mijn eentje over de campus zwerf,’ zei Daniel, een glimlach stond op zijn gezicht. Ergens was ze er blij mee dat hij haar aanbod niet af sloeg, ondanks het feit dat ze zich nog altijd niet helemaal op haar gemak voelde bij hem. Dat zou wel open gaan, althans dat hoopte ze dan toch. Eens moest ze toch over die achterdochtigheid heen komen? Eens zou ze toch weer zichzelf worden? ‘Weet je wat,’ begon Daniel, met haar hoofd een tikkeltje schuin keek Kate hem vragend aan. Benieuwd naar het vervolg van zijn zin. ‘In ruil voor de rondleiding zal ik altijd naar je Iphone kijken als hij kapot is of als hij kuren heeft,’ Kate glimlachte onwillekeurig. Kennelijk kon de jongen haar aanbod niet aan nemen zonder haar er iets voor terug te geven. In haar onnodig, maar iemand die haar Iphone kon maken als die kappot was, was zeker handig. Ze kon niet zonder dat ding, niet omdat ze zo matrealistisch was. Oké, misschien wel een beetje maar dat was iedereen. Maar omdat haar broer haar dan niet meer zou kunnen bereiken, en ze zou hem nooit haar nieuwe nummer kunnen geven als ze een nieuw mobiel zou kopen. Aangezien zij hem niet mocht bellen, en hij buiten haar niemand meer had die contact met hem had. Al zijn vrienden van school hadden hem laten vallen, en zijn vrienden daar buiten waren te bang zelf in problemen te komen. En hun ouders? Die wouden niks meer met hun zoon te maken hebben, iets wat Kate niet kon bevatten. “Oké.” zei ze met een glimlach. “Kom, dan leid ik je direct rond zodat je straks niet verdwaald.” voegde ze er vrolijk aan toe. Om vervolgen rustig in de richting van het hoofdgebouw te lopen, waarin de lessen plaats vonden. Als je er langs liep kwam je bij de andere gebouwen, de living building, de sporthal en enkele bij gebouwen.
‘Wat toevallig!’ zei Daniel vrolijk nadat ze hem had gezegd dat ze ook uit New York kwam, ze glimlachte even naar hem. ‘Waarom ben je dan niet op school in New York gebleven?’ Ze had moeten weten dat die vraag een keer zou komen, tot nu toe had niemand haar gevraagd waarom ze haar geboorte stad was verlaten. Ze richtte haar ogen op de grond, ze was geen kei in liegen. Al was ze er beter in geworden sinds David, was hij toch nog ergens goed voor geweest. Een zucht schoof over haar lippen, ze besloot maar voor de waarheid te gaan of in elk geval een deel daarvan. “Ik zat op Constance Billard, status is er belangrijk op die school. Eerst had ik dat zelf nooit zo door, aangezien ik vrij hoog in aanzien stond. Maar dat veranderde vrij plots bijna al mijn vrienden, althans ik dacht dat het me vrienden waren lieten me vallen. Ik veranderde plots in een mikpunt. En thuis ging het ook niet al te best dus heb ik uiteindelijk besloten om hier heen te komen.” vertelde ze, waarom haar vrienden haar hadden laten vallen liet ze achterwege. “Waarom ben jij weg gegaan?” vroeg ze, waarna ze hem weer aan keek.

Daniel pakte zijn rugzak op en deed hem nonchalant over één schouder heen. Zijn handen deed Daniel in zijn zakken en hij liep achter Kate aan. Zijn ogen bleven gericht op Kate haar rug. De vraag waarom hij haar niet wantrouwde kwam in zijn hoofd zetten. Hij was heel de reis wakker gebleven omdat hij wist dat hij elk moment opgepakt kon worden en gebracht kon worden naar de dichtstbijzijnde ambassade. Het enige waar ze dan nog op moesten wachten was toestemming om hem mee terug te nemen naar Vietnam en hij was niet meer zeker van zijn leven. Of het werd allemaal versneld en illegaal gedaan.
Een rilling gleed over Daniel zijn rug en hij wreef met zijn polsen door zijn ogen. Hij moest hier niet over nadenken en al helemaal niet wanneer hij geen nachtrust heeft gehad. Het enige wat dit hem opleverde was dat hij zijn hersenen kneusde over iets waar de kans nihil van was dat het zou gebeuren. Kate kon daarbij helemaal geen spion zijn. De Vietnamese overheid kon er nog niet zo snel achter komen dat hij zich schuil hield in Amerika en hij wist zelf wat een hekel diezelfde overheid had aan jongeren. Ze zouden nooit een meisje van zijn leeftijd inhuren voor wat dan ook, al helemaal niet voor zulke belangrijke taken.
Daniel schudde op een onzichtbare manier zijn hoofd, toen hij en Kate vlak voor het gebouw bleven staan. Hij keek Kate weer lachend aan toen ze zich omdraaide. Het zien van haar gezicht was een extra bevestiging dat dit meisje geen spion kon zijn.
‘Ik zat op Constance Billard, status is er belangrijk op die school. Eerst had ik dat zelf nooit zo door, aangezien ik vrij hoog in aanzien stond. Maar dat veranderde vrij plots bijna al mijn vrienden, althans ik dacht dat het me vrienden waren lieten me vallen. Ik veranderde plots in een mikpunt. En thuis ging het ook niet al te best dus heb ik uiteindelijk besloten om hier heen te komen,’ vertelde Kate aan hem. Daniel dacht diep na, zich afvragend waarom ze dit zei. Waarschijnlijk was het de vermoeidheid die er voor zorgde dat zijn geheugen niet meer optimaal werkte. ‘Waarom ben jij weg gegaan?’ vroeg Kate er achteraan. De vraag zorgde er voor dat hij zich weer herinnerde dat dit een laat antwoord was op zijn vraag van op het grasveld.
‘Het was mijn vaders keuze geweest om me hiernaar toe te sturen. Hij vond dat het goed was voor mijn discipline om naar een high school te gaan. Omdat hier, zoals hij het zei, veel structuur wordt bijgebracht,’ vertelde Daniel, waarna hij duidelijk hoorbaar zuchtte. Hij wist dat het handig was geweest om een geschiedenis te verzinnen, mensen waren nou eenmaal heel nieuwsgierig. Daniel zijn blik ging naar het gebouw, naast zich. ‘Worden hier de lessen gegeven of is dit jullie woongedeelte?’ vroeg hij aan Kate terwijl hij naar het gebouw bleef kijken.