He scares me..

Of het goed was geweest om verschillende dingen te proberen om iets te vinden waarin ze goed was, iets wat ze leuk vond? Bij nader inzien had ze dingen beter niet gedaan. Honden uitlaten was niet meteen iets voor haar gebleken aangezien dat ook betekende dat ze hun rotzooi moest opruimen. Kranten bezorgen bleek ook niet leuk, afwassen maakte haar handen te droog en zorgde ervoor dat haar al dan niet aanwezige ego een stukje kromp. Misschien was oppassen dan iets om bezig mee te zijn? Daar was ze vanaf gestapt toen ze voor een eng en vervallen huis stond en de moeder haar toelachte met een tandenloze glimlach. Toneelspelen, piano, helpen in een winkel.. Overal leek wel iets te zijn waardoor ze het niet echt zag zitten. Dus, einde van het verhaal, daar zat ze dan, op de rand van de pier, hetgene aan het doen waar ze wél goed in was. Niets doen.

Ze liet haar benen naar beneden hangen en wiebelde daar af en toe mee, terwijl de tuniek die ze aanhad door de wind zachtjes naar links werd geblazen. De felgroene oortjes van haar iPhone zorgden ervoor dat ze afgesloten werd van de buitenwereld. Enkele oldies klonken haar momenteel goed in de oren. Blink 182 met I Miss You, het nummer zat al enkele uren in haar hoofd en het luisteren bleek de enige voldoening te geven. “We'll wish this never ends”, zong ze fluisterend mee, terwijl ze haar blik over de horizon liet dwalen en zo in de verte enkele scheepjes opmerkte. Het was een uur of half vijf, na school was ze nog even wat gaan wandelen door de steegjes, waarna ze uiteindelijk hier terecht kwam. Ze had wat afstand van Alain gehouden, onbewust, en zo leek het of ze een goede break achter de rug had gehad na haar relatie met Lyron. Alain leek het allemaal goed te vinden en dat maakte dan weer dat ze eerder terughoudend werd. Als hij alles goed vond, dan hoefde het voor hem toch allemaal niet? Ze zuchtte even zachtjes en keek naar haar blote voeten, haar slippers had ze naast haar staan. Misschien was het haar fout, nu ze het eindelijk wilde, leek ze zich niet durven binden met de jongen. Had ze een duwtje in haar rug nodig? Hij leek toe te stemmen met alles wat zij wilde, en dat maakte haar onzekerder. Ja, Alain maakte haar wel degelijk onzeker, en dat was een erg beangstigend gevoel. Ze sloot haar ogen even en liet één van haar handen door haar haren gaan.


[PM me eerst =)]

De drukte op school was Nate even te veel geworden, hij had tijd nodig, hij moest alleen met zijn gedachten zijn. Er waren zo veel dingen die hij op orde moest krijgen, voordat hij verder zou kunnen. Aan de ene kant genoot hij heel erg van het feit dat hij een vrije jongen was, hij kon doen wat hij wilde en met wie, maar aan de andere kant vond hij Jasmine wel heel erg leuk. Hij wilde haar niet teleurstellen, maar het idee om aan één meisje gebonden te zijn gaf hem een vervelend benauwd gevoel. Eigenlijk zonder het te beseffen was hij op de pier terecht gekomen, hij was gewoon een stuk gaan wandelen. Toen hij onder de douche uit was gekomen had hij snel een simpel wit shirt aangetrokken, boven een leger kleurige driekwart broek en had zijn kamer verlaten. De pier was redelijk druk en veel zin om zich daartussen te mengen had hij niet.

Zijn oog viel op een meisje in een witte jurk dat zich op een mooie plek aan de rand van de pier bevond. Nate twijfelde of hij haar zou kennen, misschien van school, aangezien ze zijn leeftijd was zou het best kunnen. Het meisje zat echter met haar rug naar hem toe, dus hij kon haar gezicht niet zien. Misschien zou zij wel voor afleiding kunnen zorgen. Het gevoel dat hij eerder had, dat hij alleen moest zijn met zijn gedachten, was geen succes. Langzaam slofte hij op zijn slippers naar haar toe. Eenmaal dichterbij besefte hij dat ze zich waarschijnlijk kapot zou schrikken als hij opeens naast haar ging zitten, dus bleef hij op een halve meter afstand staan. "Uhm, hey!" zei hij uit het niets tegen haar.

Het nummer liep ten einde, en toen een nieuwer, ruiger nummer begon, waarvan ze zich de titel even niet kon herinneren, besloot ze haar iPhone uit te zetten, soms was het geluid van de golven al genoeg om haar tot rust te krijgen. Ze deed haar oortjes uit en rolde ze op, om ze samen met haar iPhone in haar tas te stoppen. De wind blies hierdoor haar haren even naar voren, waardoor ze meteen weer naar voren keek en rustig voor zich uit staarde.

En dat bleef ze doen, tot ze een aarzelende begroeting achter haar hoorde. Ze fronste even, keek naar links en naar rechts om te checken of diegene hààr wel begroette, waarna ze omkeek, wat naar boven keek en zo in de ogen van een blondharige, spontaan uitziende jongen keek. "Heej", glimlachte ze even en deed het teken dat hij best naast haar mocht komen zitten. Een onbekende die haar even van haar gedachten kon houden, zonder dat hij zich daarvan bewust was, waarom ook niet?
Ze strekte haar onderbenen nochmaals voor zich uit en plooide ze dan weer, terwijl ze haar handen op de rand van de pier had gezet. "Ik ben Emilie", mompelde ze rustig tegen de jongen, de eerste vijf minuten van een gesprek tussen twee vreemden waren best wel saai, dus besloot ze die te versnellen. "Zit jij ook niet op Monica High? Ik zit in 11b." Haar mondhoeken krulden zich even omhoog terwijl ze de jongen aankeek. Ja, het leuke was dat ze hem gebruikte, als je het zo bekeek, want ze had even niet aan haar volgens haar 'bindingsangstjes' gedacht.

Toen ze zich naar hem omdraaide en hij haar gezicht zag, bevestigde dat zijn gedachte, hij had haar inderdaad wel eens eerder gezien op Monica High. Hoewel hij haar naam niet wist. Het was een knappe brunette, daardoor was ze hem waarschijnlijk opgevallen, zijn blik bleef vaak op één van de vele knappe dames van zijn school hangen. Toen ze hem terug groette en vervolgens gebaarde dat hij naast haar kon gaan zitten, bukte hij en ging naast haar op de pier zitten met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. "Aangenaam Emilie. Ik ben Nate Raden." stelde hij zich ook beleefd voor. Tevreden concludeerde hij dat ze blijkbaar geen zin had in de gebruikelijke non interessante vragen waarmee de meeste eerste gesprekken hier begonnen, toen ze de 'school' vragen meteen en snel stelde. Hij knikte bevestigend toen ze vroeg of hij naar Monica High ging. "Ja daar zit ik ook op, hetzelfde jaar als jij zelfs, alleen zit ik in 11A", antwoordde hij daarna. Op haar gezicht stond een kleine glimlach, maar zijn gezicht stond inmiddels weer serieus. Er spookten weer vele vraagstukken door zijn hoofd. Heel lichtjes schudde hij zijn hoofd en hij slaakte een zucht, wat kon keuzes maken toch soms lastig zijn. "Let maar niet te veel op mij, vandaag is niet mijn dag", mompelde hij verontschuldigend naar Emilie, hij wilde niet overkomen als een stuk chagrijn. Hij probeerde zijn gedachtes te verzetten door zich weer op Emilie te richten. "Doe je ook een poging om aan het hectische dagelijks leven te ontsnappen", vroeg hij daarna nieuwsgierig aan haar, terwijl hij weer een vriendelijke glimlach op zijn gezicht toverde.

Nate Raden, zo heette de persoon die haar gedachten ging verzetten, en ze had zijn gezicht al eens eerder gezien, dat kon ze zien toen hij naast haar kwam zitten. "Ik had al zo'n donkerbruin vermoeden dat je in hetzelfde jaar als mij zat, ik herkende je ergens van", glimlachte het meisje en slaakte een zuchtje, gelijktijdig met de jongen. Ze keek even opzij toen hij zei dat ze niet op hem moest letten aangezien het niet zijn dag was, waardoor ze zich afvroeg waarom hij dan contact met haar zocht, en hij niet liever alleen wilde zijn en tegelijk werd ze nieuwsgierig, naar de reden van het 'zijn dag niet zijn' van Nate. "Geen zorgen, ik zal het je niet moeilijk maken", sprak ze rustig en keek toen weer naar voren. Of ze ook een poging deed aan het hectische dagelijkse leven te ontsnappen? Ja.. Nee. Ze knikte even, schudde haar hoofd en haalde toen haar schouders op.
Ja, ze wilde even rust in haar hoofd, nadenken over haar huidige relatie, al twijfelde ze niet aan haar liefde voor Alain. Nee, ze ontsnapte niet aan het hectische dagelijks leven, aangezien dat van haar helemaal niet hectisch was. Geen speciale hobby's, niets waar ze echt zin in had en niets dat haar interesseerde. Alain, haar vrienden, school, allemaal bezigheden - waarvan er één naar haar mening nog moest opgebouwd worden - die wel leuk waren en afwisseling boden, maar ze wilde ook iets kùnnen in haar leven, iets doen, zich wat onderscheiden van de rest, speciaal zijn, want dat was ze niet meteen.
"Ik probeer rust in mijn hoofd te krijgen.. Maar ik heb helemaal niets om aan te ontsnappen..", mompelde ze wat onbegrijpelijk, waarschijnlijk, waarna ze even verward opzij keek. "Ach, gaat wel over.", klonk het daarna rustig, terwijl ze weer naar voren keek. "Jij blijkbaar wel? Hoezo?", klonk haar nieuwsgierige vraag terwijl ze haar hoofd een tikkeltje schuin hield en rustig ademhaalde. Goed, de vraag wat ruimer terugkaatsen, dan kon ze zich op zijn antwoord concentreren en niet op haar eigen gedachten.

Hij knikte kort als een bedankje toen ze zei dat ze het hem niet moeilijk ging maken. Haar reactie op zijn vraag liet hem glimlachen, blijkbaar wist ze het niet helemaal, aangezien ze haast drie verschillende antwoorden tegelijk leek te geven op één vraag. Gelukkig gaf ze uiteindelijk een duidelijker antwoord en hij knikte half begrijpend. Rust in zijn hoofd was ook wat hij nodig had, maar daarvoor moest hij wel wegkomen uit zijn dagelijks leven. Even wierp hij een inschattende blik op haar, toen ze hem vroeg waarom hij dat wel probeerde. Die vraag had hij natuurlijk zelf uitgelokt, maar hij wist niet wat hij aan Emilie wilde vertellen. Als het andersom was geweest, had hij ook gewild dat de ander dan zou vertellen wat er was, anders was hij onwijs nieuwsgierig geweest. Dus haalde zijn schouders op en keek haar even wat langer aan. "Laten we het houden op dat ik gewoon met wat lastige dingen zit qua relaties. Ik moet gewoon even uitvinden wat ik nou echt wil", antwoordde hij uiteindelijk aan haar. "Daarvoor moet ik gewoon even weg van school en alle mensen die het daar ingewikkeld maken", voegde hij er nog snel achteraan. Nieuwsgierig naar haar reactie keek hij haar aan. Af en toe woelde hij met zijn hand door zijn haar, het begon haast een zenuw tic te worden, besefte hij plotseling en hij legde zijn handen op zijn knieën.

Lastige dingen qua relaties? Haar blik gleed even naar de grond, de jongen zat met twijfels in zijn hoofd? Daar had ze wel ervaring mee gekregen, na heel die situatie met Lyron en Alain. Haar eigen twijfel was iets wat ze echt haatte aan zichzelf, tegenwoordig begon ze te twijfelen over de minste dingen. Nu, namelijk, omdat Alain haar zoveel vrijheid gaf dat ze méér bij hem wilde zijn, waardoor ze twijfelde of hij dat ook wilde. "Ja, op school blazen ze situaties dikwijls op.. Als er iets gebeurt, binnen enkele uren weet heel Monica High het.", verzuchtte ze, denkend aan hoe haar omhelzing en gesprek met Alain nog voor zij met Lyron daarover wilde spreken, blijkbaar al aan hem verteld was. Balen, op dat moment, aangezien ze niet had geweten wàt er juist aan Lyron was verteld, hij wilde haar niet meer spreken. Ze keek even opzij met een kalme, wat tot rust gekomen blik in haar ogen, en hoewel haar ogen de spiegel van haar gedachten waren, slaagde ze er deze keer in om het wat te verbergen. "Kiezen is moeilijk", mompelde ze even, "als je het ene kiest, weet je nooit hoe het andere zou uitdraaien en andersom. Als één van je keuzes niet altijd open gaat blijven staan, en de andere wel, dan is het gemakkelijk. Niet schieten is sowieso missen. Dus ik dénk dat ik zo meteen uit mijn twijfel ben." Ze haalde haar schouders op en keek naar voren. Ja, het Alain gewoon vragen, was simpel, niet? Wat hij van hun relatie verwachtte? Vlak na Lyron had ze een tijdje gehad, hoewel ze samen was met Alain, dat ze niet meteen hélemaal open stond voor een relatie, maar momenteel leek dat opgelost te zijn. Ze wilde bij Alain zijn, meer.

Zijn opmerking leek dingen bij haar omhoog te brengen en het maakte hem ergens nieuwsgierig naar wat er in haar hoofd omging. "Ja, op school blazen ze situaties dikwijls op.. Als er iets gebeurt, binnen enkele uren weet heel Monica High het." Een beetje geschrokken keek hij haar aan, daar had hij nog niet eens aan gedacht. Stel dat hij ervoor zou kiezen om iets met Jasmine te beginnen, dan zou ze er vast wel achter komen dat hij dingen had gedaan waar zij niks van wist. "Ervaring?" vroeg hij misschien een beetje brutaal, maar niet langer instaat zijn nieuwsgierigheid te bedwingen. Het leek haast of ze zijn gedachtes kon lezen, toen ze opmerkte hoe lastig kiezen kon zijn. Hij knikte instemmend, het was zo waar wat ze zei. "Klopt zeker. Alleen ik weet gewoon niet wat ik moet doen om erachter te komen wat de beste keuze is." mompelde hij tegen haar. Aangezien ze waarschijnlijk geen idee had waar hij het over had, zou ze er niet veel mee kunnen. Voor de zoveelste keer zuchtte hij zachtjes.

Of ze ervaring daarmee had? Ze keek even opzij om de jongen proberen in te schatten, kon ze hem vertrouwen? Wel ja, eigenlijk maakte dat zooitje toch niet meer uit aangezien een groot deel van Monica High er van op de hoogte was, één persoon meer of minder, maakte niet uit. Ze knikte en haalde haar schouders op. "Had een relatie met een jongen, die even onderbroken werd aangezien ik blijkbaar verliefd werd op een andere jongen. Degene waar ik oorspronkelijk een relatie mee had, gaf me nog een kans door te zeggen dat ik pas mocht terugkomen wanneer mijn verliefdheid voor die andere over was. Daarom negeerde ik hen beiden, tot ik de jongen tegen kwam waardoor mijn relatie wat op de klippen was gelopen. Dacht dat ik over hem heen was, bleek het erger te zijn geworden. We stonden op de buitenplaats, al wat we deden was elkaar één knuffel geven, ik moest eerst mijn oorspronkelijk vriendje vertellen dat het uit was, voor hij en ik iets zouden beginnen. Enkele mensen hebben ons in die omhelzing gezien, en toen ik hem die avond belde om het uit te maken, bleek hij het al te weten. Nu ja, ik kon niet eens meer zeggen wat er écht gebeurd was, volgens mij was het allemaal lekker aangedikt. Maar goed, hij wilde mij niet meer spreken, dus hoefde ik het niet meer uit te maken.", legde ze luchtig uit, terwijl ze haar haren die in haar gezicht werden geblazen in één beweging naar achteren deed. Toen de jongen zei dat hij niet wist wat te doen om erachter te komen wat de beste keuze was, keek ze nogmaals opzij. Had ze zijn gedachten wat geraden? Leuk. "Het is simpel, kies voor hetgene wat nieuw voor je is, wat speciaal is of wat je nog niet hebt geprobeerd. Gegarandeerd spannend." Ze glimlachte even en richtte haar blik daarna weer op de golven, die met geweld een beetje verder, waar het strand was overgegaan in rotsen, op het gesteente sloegen.

Blijkbaar vond ze dat ze het best aan Nate kon vertellen, want ze stak van wal met haar verhaal. Aandachtig luisterde hij naar verhaal, af en toe kort knikkend. Af en toe wierp hij een zijdelingse blik op haar gezicht, waar haar gezichtsuitdrukking bijna niet veranderde, het kwam er allemaal luchtig uit. Even keek hij haar twijfelend aan, toen ze klaar was. "Tja, lastige situatie inderdaad. Als ik jou was zou ik heel erg mijn best willen doen om mijn ex de waarheid te vertellen. Anders zou ik daar echt mee blijven zitten", antwoordde hij serieus. Haar conclusie over wat de beste keus kon zijn, klonk logisch, maar in zijn geval juist niet, maar dat kon zij niet weten. De leefstijl die hij op zou geven door een relatie te beginnen met Jasmine was op zich al heel spannend, altijd weer nieuwe situaties en avonturen. Niet dat een relatie met Jasmine niet spannend en vernieuwend zou zijn. Alleen hij was zo bang dat hij haar zou kwetsen, dat hij zich niet aan de regels van een relatie zou kunnen houden. Hij richtte zijn blik weer op Emilie. "Eigenlijk wil ik gewoon best of both worlds. Ik wil helemaal niet kiezen, maar ik zal toch echt moeten", zei hij terwijl hij haar fronsend aankeek. Waarschijnlijk kon ze hem niet helemaal volgen, hij had niet echt duidelijk uitgelegd wat zijn probleem was. "De keuze is tussen een relatie aangaan met iemand die ik heel leuk vind, of mijn leven houden zoals het nu is, los gaan en volop genieten van het leven", verduidelijkte hij nog even. Hij hoopte dat ze hem niet zou veroordelen over zijn 'losgaan en volop genieten van het leven', hij was nou eenmaal een jongen die het leuk vond om met meisjes bezig te zijn, maar veel mensen keurden dat nogal af. Nieuwsgierig naar haar reactie staarde hij in haar ogen.

Haar best doen om Lyron de waarheid te vertellen? Alsof het dan minder erg zou zijn? Nee, ze zou niet met Lyron gaan praten. Haar leven was goed zoals het nu was, Lyron nog maar tegenkomen zou een totale no-go zijn. Ze haalde haar schouders even op. "Met hem nu nog gaan praten zou dingen alleen maar ingewikkelder maken, ik vind dat m'n hoofd even rust verdient." Ze zuchtte zachtjes en keek de jongen aan toen hij even later verder doorging op 'keuzes'. Best of both worlds? Hij moest kiezen? Niet-begrijpend waartussen hij moest kiezen, staarde ze hem met een verwarde blik aan. Tot hij verder sprak. "Je kan ook volop genieten van het leven met een vriendin.", mompelde ze fronsend en keek weer naar voren. Twee jongens ondertussen al, Lyron en Alain, hadden hun vrijgezellenleventje vol scharrels opgegeven voor haar, en de relatie met Lyron was niet door Lyrons fout kapotgegaan, dat lag volledig aan haar. "Ze gaat niet blijven wachten, hoor. Moest je relatie ooit stukgaan, heb je je vrijgezellenleventje weer terug. Beide jongens waarover ik je vertelde, waren, al horen ze dat minder graag soms, players eerst. De ene hervalt nu in zijn gewoontes, en degene waar ik momenteel een relatie mee heb, die vertrouw ik volledig. Als je een relatie niet hebt geprobeerd, weet je nooit of het leuker is dan je huidige levensstijl. Je gaat blijven denken aan wat er nu precies zou gebeurd zijn moest je voor haar gekozen hebben. Geloof me, dat wil je niet." Ze keek even opzij en zette haar handen, zodat ze kon opstaan. Ze trok haar slippers aan en keek neer op de jongen. "Ik wil je natuurlijk niet overhalen om het te proberen, je moet voor jezelf uitmaken wat de beste keuze is. Bon, ik ga weer naar the Living Building, loop je mee of ga je je hoofd verder leegmaken?", vroeg ze rustig terwijl ze even om zich heen keek, het werd alsmaar drukker op de pier, momenteel.

Haar opmerking was waar, natuurlijk kon je ook van het leven genieten met een vriendin, maar niet de manier die hij bedoelde. De rest van haar woorden zetten hem even aan het denken, eigenlijk was het allemaal waar wat ze zei. "Bedankt," zei hij en glimlachte vrolijk naar haar, misschien zonder dat Emilie het zelf besefte had ze hem behoorlijk verder geholpen. Plotseling stond ze op en hij keek haar vragend aan. "Ja prima ik loop wel mee." antwoordde hij op haar vraag of hij mee liep en hij kwam zelf ook overeind. Zijn humeur was stukken beter dan voor hun gesprek, hij begon nu eindelijk is duidelijk te zien wat de beste keuze was voor hem. Hij zou voor Jasmine gaan. Zijn hele lichaam warmde alleen op als hij aan haar dacht. "Ik weet wel naar wie ik toe ga als ik weer eens advies nodig heb", zei hij met een brede glimlach tegen Emilie. Ja, ze had hem echt heel goed geholpen zijn hoofd op orde te krijgen. Misschien had ze niet heel veel gezegd, maar wat ze had gezegd waren de juiste woorden. Kort rekte hij zich uit, waarna hij met Emilie begon mee te lopen richting the Living Building. Ondertussen besloot hij Jasmine later die dag te bellen om weer af te spreken. Zijn nieuwe goede humeur zorgde ervoor dat hij bijna constant glimlachte.

Bedankt? Ze fronste even glimlachend. "Hoezo, bedankt? Ik zeg gewoon wat ik denk", grijnsde ze even, en ze knikte toen hij opstond, waardoor ze even een gemoedswisseling opmerkte. Hij was op slag een stuk vrolijker, en ze wilde weten waarom. Oh, goed, advies van haar? "Ik ben niet echt een kei in relaties en dergelijke, hoor, Nate", glimlachte ze even, ze draaide zich om toen hij op was gestaan en liep richting the Living Building. "Dus, wie is het meisje? Ze moet wel behoorlijk speciaal voor je zijn", vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze tussen de mensen doorliepen naar een rustiger gedeelte van de pier. Ze hees haar tas wat hoger op haar schouder en keek wat voor zich uit terwijl ze verdergingen. "Wel, ik ben alleszins blij dat ik je erg onbewust heb kunnen helpen." De rollen waren omgekeerd, in plaats van onbewust de hulp van de jongen te krijgen, kreeg de jongen hulp van haar zonder ze zich daar zelf bewust van was. Goed dan, ze had er ervaring mee ondertussen, keuzes maken, en dat zorgde ervoor dat ze meer begon te leren over het leven. Haar beslissing was daardoor ook gevallen; Alain was belangrijk voor haar, ze vertrouwde hem en daardoor zou ze meer met hem willen afspreken, meer met hem bezig zijn. Wat meer blootgeven van zichzelf, ze zou hem haar geheimen aan hem gaan vertellen, hij had dat al bij haar gedaan. Hij had het recht om dingen over haar te weten, hoe moeilijk ze die dingen ook vond om te vertellen.

Zoals hij had verwacht had Emilie amper door dat ze hem heel erg geholpen had. "Je hebt precies de juiste dingen gezicht", legde hij vrolijk aan haar uit. "En geloof, volgens mij snap je er meer van dan je zelf denkt", voegde hij er nog snel aan toe. Behoorlijk speciaal was ze inderdaad, dus hij knikte bevestigend. Eigenlijk kende hij haar nog helemaal niet goed, maar er was gewoon een klik, iets speciaals tussen hen. "Jasmine, ze zit bij ons op school. Het is een geweldig meisje", antwoordde hij vol lof over Jasmine. De glimlach op zijn gezicht verbrede eventjes, ja, hij zou haar niet moeten laten gaan besefte hij nu eindelijk. "Dan heb ik nog één vraag voor je", zijn toon werd weer iets serieuzer en hij was benieuwd of Emilie ook hier een goed antwoord op zou hebben. "Denk je dat ik haar alles moet vertellen? De avond nadat we gezoend hadden was ik met een ander meisje." hij zuchtte even kort, hij was zo bang dat het haar zou kwetsen als hij dat aan haar vertelde. "Nu voelt het alsof ik haar al bedrogen heb, maar toen hadden we technisch gezien nog niks." Hij keek Emilie zijdelings aan, zij zou misschien weten wat zij liever gehad zou hebben. Soms snapte hij niks van meiden, dus hij was nieuwsgierig naar wat een meisje liever zou hebben.

"Onbewust een graag gedaan, dan", glimlachte ze, toen de jongen haar zei dat ze de juiste dingen had gezegd. "Ach, ik probeer het te begrijpen", grijnsde ze en keek hem zijdelings aan toen ze hem gevraagd had of ze echt speciaal was. Jasmine, heette het meisje, ze kende haar niet, maar ze zou haar wel eens gaan kunnen tegenkomen, dus die naam moest ze onthouden en linken aan Nate, voorlopig. "Dat geloof ik maar al te graag", glimlachte Emilie toen hij Jasmine een geweldig meisje noemde. Natuurlijk was ze anders dan andere meisjes, anders zou hij niet eens gaan overwegen om zijn leventje als single person op te geven. Ze keek op toen hij zei nog één vraag aan haar te stellen. Nieuwsgierig luisterde ze naar zijn woorden. Hm, die was niet zo moeilijk. "Simpel..", mompelde ze even toen hij uitgesproken was. "Je moet het haar vertellen. Je moet gewoon, je gaat toch geen relatie met leugens beginnen? Vertel haar over hoe jij de situatie toen zag, en dat je die nu anders ziet, je moet eerlijk zijn. Het is misschien pijnlijk voor haar, maar als ze er later achterkomt, dan.. Dan houdt ze misschien al veel meer van je, des te pijnlijker het zou zijn voor haar, dan." Ze keek even opzij, knikte ter bevestiging. "Als je het haar te laat verteld, dan is het naar de knoppen. Je voelt niets voor dat andere meisje, veronderstel ik, dat moet je haar verzekeren." Ze dacht even aan Kenneth en Sawyer, die gekust hadden terwijl Emilie en Kenneth nog een koppel waren. Ze was al eerst kwaad geweest toen hij het haar vertelde, maar ze wist zeker dat ze het hem had vergeven moest hij haar niet verteld hebben dat hij evenveel voelde voor Sawyer als voor haar, want dàt deed pas pijn.