This is me

Aarzelend duwde ze met haar schouder de klapdeuren van de gymzaal open. Gekleed in een simpel rood sporttopje en een zwarte sportbroek met haar haar losjes over haar schouders speurde ze de zaal af. De ruimte was totaal afgestorven. Opgelucht stapte ze de ruimte binnen, haar sporttas bonkte zachtjes tegen haar benen aan en ze neuriede zachtjes op een liedje en ritste haar zwarte niketas open. Een flesje water haar mobiel een handdoek en een basketbal. Ze pakte de basketbal uit haar tas en glimlachte onwillekeurig. Ze duwde zachtjes in de bal om te checken en liep toen met de bal onder haar arm naar het wedstrijdveldje. Ze begon met een rustige dribbel als warming up, het gebons van de bal weergalmde door de lege zaal en gaf een eenzaam gevoel. Fara duwde dat gevoel hard weg. Haar ouders moesten haar is zien. Zo in sportbroek en shirt en een bal in haar handen. Dat was tenminste wat anders dan dat cheerleaden. Stiekem had ze naast cheerleaden ook basketbal gedaan, ze had er aanleg voor maar haar ouders wouden er niks van weten. Stiekem was ze doorgegaan, blijven oefenen. Zingen dansen en cheerleaden. Dat was alles wat werd getollereerd door haar ouders. Boos begon ze te rennen. Haar ouders kende haar niet, altijd speelde ze het lieve meisje, altijd het o zo talentvolle meisje dat zo goed kon cheerleaden. Die tienen en negens haalde alleen omdat ze met niks lagers kon thuis komen. Ze wierp de bal naar de basket van iets meer dan zes meter. De bal vloog door de lucht en ging precies door het net heen. Tevreden glimlachte ze en liep op een drafje naar haar nog nastuiterdende bal. Eindelijk kon ze zichzelf weer zijn.

Sam liep met zijn sporttas in de richting van de sportzaal. Hij was nog maar net aangekomen, maar dit was gewoon het eerste wat hij wilde checken. Hij had nog niet echt sportkleren in de kleuren van de school, maar het kon hem weinig schelen. Een wit t-shirt en grijze sportbroek waren voor nu wel even goed genoeg. Als de sportzaal hier vreselijk was, dan was hij hier toch. zo weer weg. Hij liet zijn basketball een paar keer op de grond stuiteren. Sommige leerlingen keken hem verstoord aan. Dat was ook niet heel gek want het gaf best wel een herrie in de gangen. Hij pakte de bal weer gewoon vast en liep verder. Uiteindelijk zag hij en dubbele klapdeur met erboven een bordje. Hij hoefde niet eens te lezen om te weten dat het hier moest zijn. Op alle scholen was het toch vrijwel hetzelfde, dat had hij wel gemerkt. De afgelopen jaren had hij steeds van school moeten wisselen, soms vanwege gedrag soms vanwege andere dingen. Dit jaar moest hij halen, anders zoude zijn ouders zeker geen milde straf verzinnen. Hij zette die gedachte van zich af en duwde met een lichte glimlach op zijn gezicht de deur van de sportzaal open. Op het eerste gezicht zag het er mooi uit, nu was het te hopen dat alle materialen ook gewoon goed waren. Opeens hoorde hij een bekend geluid, het gestuiter van een basketball. Hij had verwacht dat er niemand zou zijn, aangezien het mooi weer was buiten, maar tot zijn verbazing was een meisje aan het basketballen. Ze gooide en de bal ging soepeltjes door het net. Hij vroeg zich af of dit geluk was, of dat dit meisje echt talent had. Hij legde zijn spullen neer en klapte even in zijn handen. 'Mooie worp' zei hij met een vriendelijke glimlach. Hij keek rond of er nog iemand was, maar hij zag geen andere mensen. Het verbaasde hem toch een beetje. Meestal oefende je basketball met z'n tweeën of meer, aangezien je dan een tegenstander had. Misschien was ze ook gewoon nieuw, net als hij.

Het geklap werd weerschalt door de muren, geschrokken keek ze op. Een jongen, van ongeveer haar leeftijd stond bij de deur. 'Mooie worp.' Zei hij gepaart met een vriendelijke glimlach. 'Bedankt ik oefen zoveel als ik kan.' Glimlachend liep ze richting de jongen. Hij had leuk zwart haar met de bruine ogen die erbij hoorde. 'Fara.' Zei ze rustig en liet zich op haar bankje ploffen en nam een klein slokje van haar waterfles en legde de bal op haar schoot. De jongen was zo te zien ook van plan om te gaan sporten, een grijze sportbroek en een wit shirt. Ze rekte zich even kort uit en stond weer op. Ze liep naar het midden van het veld alsof er niemand was, ze liep een stuk of vijf passen vooruit en gooide toen de bal door de lucht. Hij ging door het net, de bal stuiterde hard terug op de grond en het net bewoog nog lichtjes na. Snel haarlde ze haar bal op om vervolgens nog wat meer te gooien. Met de rug van haar hand veegde ze wat zweet weg en keek achterom, de jongen was er nog. Ze dribbelde wat rondjes om het veld en dacht na. Zou de jongen ook nieuw zijn net als zij? Of was hij vooruit gelopen en kwam de jongensparade er zo nog aan. Vurig hoopte ze dat de jongen alleen was. De jongens dachten alleen maar dat ze geschikt zou zijn voor het cheerleaden. Ze konden zich niet voorstellen dat ze ook aanleg konden hebben met jongenssporten.

Het meisje had hem schijnbaar nog niet opgemerkt want ze keek geschrokken op toen hij klapte. 'Bedankt ik oefen zoveel als ik kan.' zei ze, terwijl ze naar hem toe kwam lopen. Ze had een glimlach op haar gezicht, en hij glimlachte terug. 'Zo te zien vrij vaak dus' zei hij vriendelijk. Het meisje was ongeveer zijn leeftijd schatte hij zo. Ze stelde zich voor als Fara, en hij knikte. 'Sam, leuk je te leren kennen' zei hij, terwijl hij zijn bal even op de vloer liet stuiten. Hij keek hoe ze zich uitstrekte en weer op stond. Fara liep weer terug en gooide opnieuw. De bal ging weer perfect door het net. Hij trok 1 wenkbrauw op. Hij zag vrijwel nooit meisjes basketballen, op zijn vorige school was het zelfs een verboden sport geweest voor meisjes. Iets wat hij onzin had gevonden, maar hij was nu niet bepaald het type dat in de leerlingenraad ging zitten om dit te veranderen. Ze was nog een tijdje wat aan het gooien en dribbelen toen hij genoeg had van het kijken. Hij rende naar haar toe, en tikte de bal uit haar handen. Het zou kunnen dat ze hem nu uit zou schelen, wat hij nu niet allemaal dacht en zo, maar een leven binnen de lijntjes leven was saai. De hoorde zowizo niet in de manier dat je meisjes zou behandelen, maar dat gold wat hem betrof alleen voor cheerleaders. Die wilde toch altijd alleen maar op handen gedragen worden. Hij draaide de bal kort rond op het puntje van zijn vinger, pakte hem weer vast en keek haar met een licht grijnsje aan. 'Zin in een partijtje of hou je meer van tegen denkbeeldige mensen spelen?' zei hij opgewekt, terwijl de bal op de basket mikte en gooide. De bal rolde even langs de ring maar viel er toen in. 'Punt voor mij' zei hij lachend.

Opeens werd de bal uit haar handen getikt, verbasd keek ze op. Ze zag dat Sam de bal had afgepakt. Ze lachte en keek toe hij de bal op zijn vingers liet draaien. Hij gooide de bal naar de basket waar de bal op de ring bleef balanceren, alsof hij niet wist of hij er nou wel of niet in zal vallen. De bal besloot er in te gaan en stuiterde hol op de planken van de vloer. 'Punt voor mij,' zei Sam lachend. Ze lachte hartelijk en duwde hem plagend. 'Die telt niet, meisjes mogen trouwens altijd eerst.' Ze stak vrolijk haar tong uit, blij dat ze iemand had om tegen te spelen. Ze haalde de bal en gooide hem een paar keer omhoog en ving hem weer. 'Nou kom maar op dan.' Ze grijnsde uitdagend naar Sam. Ze ging op de middenstip staan en begon te dribbelen richting de basket. Nog zeker drie meter voor Sam bleef ze staan. 'Kom maar op,' zei ze en gooide daarna de bal de lucht in. De bal ging dit keer er niet meteen in, maar bleef ook even bij de ring hangen maar ging er toch in. 'Oké weet je wat, jij krijgt die punt, dan staat het nu 1-1.' Grinnikent gooide ze de bal naar hem toe. 'Nou ik ben benieuwd, laat maar eens wat zien. Ze ging klaar staan en boog wat naar voren, klaar om de bal af te pakken en zelf een punt erbij te krijgen. Ze was zeer benieuwd, Sam leek te kunnen basketballen, maar dat moest hij eerst bewijzen. Ook kijken of die niet zo'n jongen was die meiden alleen goed vond voor cheerleaden.

Sam was opgelucht toen ze gewoon lachte. Dat was beter dan dat cheerleader geschreeuw. 'Die telt niet, meisjes mogen trouwens altijd eerst. zei ze lachend, en gaf hem een plagerige duw. Hij grijnsde lichtjes. 'Correctie, volgens mij geld dat alleen voor huppelgevalletjes. Die kunnen namelijk niet tegen hun verlies.'. Hij grinnikte zachtjes toen hij zag dat ze haar tong naar hem uitstak. Fara haalde de bal en daagde hem uit. Opnieuw gooide ze de bal. Dit keer bleef hij net zoals die van hem even op de ring hangen maar ging er daarna gewoon in. 'Oké weet je wat, jij krijgt die punt, dan staat het nu 1-1.' klonk haar stem grinnikent door de zaal, en ze gooide hem de bal toe. Hij ving deze soepeltjes op en keek haar aan. Fara boog iets naar voren en leek helemaal klaar om echt te gaan Basketballen. Hij besefte dat hij al weken niet meer had getraind, maar proberen kon altijd. Hij was niet z'n jongen die uitflipte als hij verloor van een meisje. Een paar keer stuiten hij met de bal om de grond en begon toen te dribbelen. Hij kon niet goed inschatten hoe goed ze was, dus hij probeerde maar wat. Toen hij haar voorbij was dribbelde hij nog ietsjes verder en dacht er toen over om te mikken. Toch was het misschien beter om iets dichterbij te gaan, aangezien dit vast niet goed zou gaan. Hij keek even om naar Fara en dribbelde nog een stukje. Aanvallen was niet zijn ding. Omdat hij vrij lang was, was hij beter in verdedigen.

Sam begon te dribbelen en liep zo langs haar voorbij. Hij had kunnen gooien maar hij dribbelde verder. Snel rende ze achter hem aan en liep met een boogje naar hem toe en tikte de bal uit zijn handen. Al dribbelend draaide ze om en wierp vanaf de zijkant de bal naar de basket. Hij ging er dit keer weer perfect in zoals gewoonlijk. 'Yes' Riep ze triomfantelijk, de laatste tijd ging het scoren haar gemakkelijk af, maar ze werd niet overmoedig. Zolang haar techniek op peil bleef was er niks aan de hand. "Huppels hmm.." Ze trok een spottend lachje. Sam moest is weten, op haar oude school had ze alleen naar de arrogante huppel gespeeld. Het was een echte killing voor haar maar nu was ze vrij. Geen toneel spelen meer voor haar. 
Ze liep elegant naar Sam toe expres met haar heupen wiegend. Terwijl ze langs hem liep trok ze haar neus op en gooide met een zwierig gebaar haar haar achter haar schouder. Ze boog zich voorover en pakte de bal op. "O ik ben zo geweldig, ik zou bijna met mezelf trouwen." Ze wapperde met haar hand en knipperde met haar ogen. Hoofdschuddend begon ze te lachen en gooide de bal weer naar Sam. "Huppels hmm.. Huppel spelen is makkelijk, jezelf zijn is een stuk moeilijker, geloof me dat wil je niet weten.' Ze rolde laconiek met haar ogen maar klapte toen enthousiast in haar handen, 'Kom op Sam laat is zien wat je kan.' Ze glimlachte en ging een meter of tien van hem af staan. Kom maar op, dacht ze vrolijk. 

[korte post ><]