Shoppâh !

Iana

Gekleed in een zwart jurkje met een leuk patroontje, liep het meisje over de winkelstraat. Haar glanzend zwarte stilleto's had ze op voorhand al een beetje ingelopen zodat ze nu, wonderbaarlijk genoeg, geen moeilijkheden ondervond met het stappen. Ritmisch tikten ze beurtelings op de grond en ondertussen liet het lang niet zo gelukkig geweeste meisje haar blik over de omgeving glijden.
Ze had enkele zakken in haar hand, het resultaat van een namiddagje shoppen. Ze had dit zichzelf gegund, na de oorlog die ze van haar gevoelens gewonnen had, na de moeilijke keuze die moest maken, na de zware knoop die ze moest doorhakken. Haar gevoelens voor Alain had ze niet kunnen onderdrukken terwijl ze met Lyron was, en dit was het resultaat. Alain weerzien was een duidelijk signaal geweest: ze zou het zich niet vergeven hebben moest ze hem laten staan hebben. Want er was iets, tussen hen, ze kon het zelf niet verwoorden en niemand zou dat ooit kunnen doen, tot het uiteindelijk zou komen bovendrijven. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze aan hem dacht, ze vertrouwde hem er namelijk ook op dat hij een goede vriend voor haar zou zijn en dat hij geen andere meisjes zou gaan inpakken. Of andersom, al kwam dat zelden voor, vond ze. Nee, ze had er behoorlijk wat vertrouwen in dat hij haar trouw zou blijven. Haar opdracht nu? Deze relatie misschien iets langer laten duren dan de vorige twee? Zou een leuk doel zijn.
In gedachten merkte ze de voorbijgangers niet echt op, waardoor ze tegen een man aanknalde die rond de vijftig was en een ongeschoren baard had. "O, damn, sorry", mompelde ze even, terwijl de man haar bij de armen nam. 'Geeft niet hoor, schoonheid' klonk het van zijn kant, terwijl hij haar bijna met zijn blik leek uit te kleden. Het meisje trok een walgend gezicht en rukte haar armen uit zijn handen, liep hem voorbij terwijl ze hem waarschuwend aankeek en zo bijna tegen iemand anders aanliep..

Iana liep in een kleine looppas over de winkelstraat. Ze had een rood kleedje aan met een stel zwarte hakken. Het viel niet mee om zo te moeten lopen maar ze moest zich haasten om haar trein te halen. Ook al was er een uur later nog een trein, ze moest dan nog een uur wachten. Toen ze merkte dat er iemand achter haar aan het lopen was kreeg ze een benauwelijk gevoel. Nee, die gast toch niet? Aan zijn postuur zag ze algauw dat het Arnoud was, de vorige keer had haar vriend Nick hem verrot geslaan. Shit, die kwam voor haar! Iana begon te lopen, kon een kleine kreet niet onderdrukken. Arnoud begon steeds sneller te lopen en aangezien Iana op haar hakken stond kon ze niet echt snel lopen. Iana keek achter zich en knalde opeens tegen een ander meisje aan. Damn.. "Sorry, godver.. Wat doe ik toch.." Iana hielp het meisje overeind, struikelde bijna over de tassen die het meisje met zich meedroeg. Iana besefte plots alweer dat Arnoud achter haar zat en keek over haar schouder, zag tot haar opluchting dat hij weg was. Maar erg gerustgesteld was ze niet. Vlug schudde ze haar hoofd, richtte haar aandacht weer op het meisje dat ze zo goed als omver had gelopen. "Het spijt me echt..." Iana voelde hoe haar hart tekeer ging en ze het meisje in haar blauwe ogen aankeek. "Ik ben Iana, en mag ik soms weten tegen wie ik aangelopen ben?" Iana glimlachte vriendelijk, probeerde zich zo lief mogelijk voor te doen in de hoop dat het meisje niet al te boos op haar zou worden. Iana had al wel eens mensen omver gelopen en had al eens meegemaakt dat ze haar voor 'vuile teef' of voor 'hond' uit hadden gescheld. En op haar school ging dat als een lopend vuurtje de ronde dus vanaf ze op school kwam kreeg ze allemaal ogen op haar gericht. Iana zuchtte, nam de tassen van het meisje van de grond en overhandigde die aan het meisje waar ze de naam nog niet van wist. Iana streek met haar vrije hand door haar haren, voelde zich nogal gênant. Ze had gewoon een meisje omver gelopen, en ze was nog niet lelijk ook. Iana hield haar adem in, probeerde zo helder mogelijk na te denken. "Ik trakteer je op een drankje." Iana nam haar hand vast en trok haar ongegeneerd mee naar een klein restaurantje waar ze zich op een stoel zette. Iana vond dat ze wel wat moest doen om het goed te maken, misschien had het meisje haar wel bezeerd.

Stiletto's waren niet echt het beste schoeisel wanneer je tegen mensen opknalde, en daar kon ze nu van meespreken. "Shit", meldde ze de wereld toen met een smakje achteruit viel en de grond raakte. Hopen dat haar jurk niet naar de knoppen was. Ze keek even ietwat geïrriteerd op naar haar omverloopster, maar merkte een ietwat opgejaagde blik in haar ogen, waardoor ze scheldwoorden even liet voor wat ze waren. Het meisje hielp haar recht en snel wreef ze het mogelijke zand van haar jurk af, om tot de vaststelling te komen dat haar jurk ongedeerd was, net als Emilie zelf. "Is niets hoor", mompelde ze even glimlachend, wat bekomen van het schrikken, waarna ze het meisje dat zichzelf Iana noemde, aankeek met een vriendelijke glimlach om haar lippen. "Het slachtoffer heet Emilie", grijnsde ze even en nam haar tassen van het meisje aan. Ze bedankte haar even en haalde haar schouders op. "Ach, iedereen loopt wel eens iemand omver, je moet gewoon geluk hebben bij wie je dat doet", sprak ze het meisje wat geruststellend toe zodat ze zich niet hoefde te gaan generen. Een drankje trakteren? Nog voor ze erover kon nadenken of haar kon tegenhouden, begon het meisje haar mee te trekken naar een restaurantje, waardoor ze even verward om zich heen keek, zag iedereen hoe dit meisje haar probeerde te ontvoeren? Ze moest even glimlachen om haar gedachten. "Je liep wel snel", moest ze bekennen, "alsof je leven er vanaf hing. Moeilijk met die hakken, trouwens, respect. Maar waarom rende je?", vroeg ze, nieuwsgierig als ze was, terwijl ze zich op de stoel liet zakken en even om zich heen keek. Het was hier best gezellig, het meisje had in al haar zenuwachtigheid best goed een plaatsje kunnen kiezen. Maar waarom was Iana zo gespannen? Ze voelde de drang om het meisje te helpen, maar wist niet echt wat ze kon doen, ze zou Iana ook niet gaan dwingen om haar verhaal tegen Emilie, een bijna volstrekte vreemdelinge voor haar, te gaan vertellen.

Iana keek het meisje aan, lachte bij haar opmerking. "Ja, daarom dat ik zo goed als struikelde over een steen en op jou viel." Iana glimlachte waarna ze voelde dat haar ademhaling al wat trager ging. "Haha, dus met andere woorden heb ik geluk dat ik tegen jou aanloop?" Iana lachte nogmaals, keek naar een man die aankwam om een bestelling op te nemen. "Ik neem een cola." Iana keek van de man die het opschreef, naar het meisje. Toen de man echter alweer weg was met de bestellingen keek Iana het meisje weer aan die zich voorstelde als Emilie. Mooie naam, dat moest ze toegeven. "Emilie dus." Zei ze grijnzend waarna ze luisterde naar wat ze te zeggen had. "Jah, om eerlijk te zijn was ik op de vlucht voor een zo goed als verkrachter." Iana haalde diep adem, sprak wat stiller aangezien ze geen problemen wilde met andere mensen die zich er mee zouden willen bemoeien. "Het is Arnoud, hij blijft me maar zoeken en stalken. Ik heb mijn gsm al kapot getrapt aangezien hij me steeds belde, me steeds verplichte om naar zijn appartement te komen. Ik heb er altijd tussenuit gekomen, maar nu geeft hij blijkbaar nog steeds niet op.." Iana zuchtte, voelde zich zo vervelend om dit te moeten vertellen aan het meisje. Of Iana het nu vertelde aan haar of niet, Arnoud zou haar blijven volgen, haar blijven vinden. Iana zuchtte, keek Emilie even aan. "Maar of ik dit nu vertel of niet, je kunt me niet helpen. Niemand trouwens." Iana haalde diep adem, nam een slokje van de cola die voor haar neus werd gezet. Even keek ze naar de grond, zag dat er een vies beest de laatste restjes van iemand zijn frietzakje at. Gatver.. Iana stapte vlug met haar hak op het beest, zag dat het open splachte en trok een vies gezicht. "Die vuile insecten." Iana trok haar neus op, kneep er met haar vinger even in.

-Inspiratieloos. ('aa)

"Je had een enger persoon kunnen treffen", merkte ze lachend op toen het meisje haar opmerking best grappig had leken te vinden. "Ik ook een cola.", meldde ze de man die de bestelling kwam opnemen, waarna die zijn rug weer naar hen toekeerde en verder ging met zijn werk. "Een verkrachter?" ongelovig trok ze haar wenkbrauwen op terwijl ze gespannen luisterde. Meteen kreeg ze een bezorgde indruk over zich heen en leek één en al oor te zijn voor Iana. Hij belde haar steeds? Hm, klonk vrij bekend, al was het bij Iana een verkrachter; Arnoud, bij haar was het haar broer geweest. En daarbij verkrachtte haar broer Emilie niet, maar vond hij het leuk haar als boksbal te gebruiken. Toch voelde ze zich wat verbonden met Iana, ook nadat Emilie haar gsm had weggegooid, was hij blijven contact zoeken met haar. Ze kon zich wat plaatsen in Iana's angst en knikte even aarzelend. "Het spijt me dat ik je ernaar gevraagd heb, ik weet dat het een gevoelig onderwerp is. Ik herken mezelf wel in jou, dan een dik half jaar geleden. Er zijn mogelijkheden om er vanaf te geraken, geloof me. Je moet gewoon de moed ervoor opbrengen. Lander, mijn broer, heeft het na enkele vechtpartijen opgegeven, maar als ik met het verhaal naar de politie was gegaan, had het allemaal niets nodig geweest. Minimale afstand uit jouw buurt of hij vliegt de bak in.", mompelde ze even, zweeg toen de barman hun bestelling kwam brengen, nam een slokje en praatte toen verder. "Leven met de angst elk moment van de dag verkracht te worden, is niet bepaald een leven. Wat hij ook zegt, dat je niet naar de politie mag gaan omdat hij je anders wat aandoet, allemaal dreigementen, want eens de politie het weet, kan hij geen kant meer op." Ze glimlachte even bemoedigend en nam opnieuw een slokje van haar cola. Haar mondhoeken krulden hoger toen Iana wat mompelde over insecten, waarna ze even rondkeek en haar blik uiteindelijk weer onderzoekend op Iana liet vallen. Helpen kon ze het meisje waarschijnlijk niet, dat wist ze zelf ook, en iemand overtuigen om naar de politie te stappen was ook al aartsmoeilijk in deze situatie.

Iana knikte op haar verbaasde opmerking. "Een verkrachter is hij niet, maar het zou niet veel schelen." Iana keek Emilie aan zuchtte daarna. Veel had ze niet aan het meisje, maar toch leek het zo vertrouwd om het met haar te delen. Aan veel mensen had ze haar verhaal niet gedeeld, was bang dat Arnoud haar daarmee nog meer zou bedreigen. Toen het meisje echter begon te vertellen dat de angst haar zou gek maken knikte ze instemmend. "Ik heb het er moeilijk mee gehad, maar vandaag was het weer al een tijd geleden dat hij me is komen lastig vallen, tot nu zoals je wel gevoeld hebt." Iana doelde op het feit dat ze tegen Emilie was gelopen. Toen het meisje begon te vertellen over haar verleden met haar broer viel Iana haar mond open. "Jouw broér?" Iana schudde niet begrijpend haar hoofd, hoe kon een broer je nu gebruiken? Iana kon het zich niet voorstellen dat Enrico haar zou bedreigen, laat staan slaan of verkrachten. Iana kreeg kippenvel op haar rug als ze eraan dacht, schoof het van haar af en besloot er niet meer op terug te komen. Toen Emilie echter begon dat ze naar de politie moest gaan schudde Iana daadwerkelijk haar hoofd. "Jij bent gewoonweg gék! Die gast vermoord me, je weet niet tot wat die instaat is. Hij heeft bijna mijn vriend neergeslagen." Iana haalde diep adem, voelde dat ze haar knokkels helemaal tot een vuist balde en haar knokkels wit begonnen te zien. Alleen maar als ze dacht aan het moment dat Iana Nick had zien vechten met Arnoud. Arnoud wou wraak nemen, dat had Iana wel al door. Hij wou vandaag haar zeker komen ontvoeren of zo. Iana kreeg er een benauwelijk gevoel van. "Of misschien is het wel beter om naar de p-poli-tie.. te gaan.." Iana haalde diep adem, sprak opeens zodanig stil zodat niemand het kon horen. Wie weet zat Arnoud hier ergens. Iana zuchtte, keek Emilie strak aan. "Je vind het niet erg om een dag met mij opgescheept te zitten? Ik durf niet echt meer alleen de straat op." Iana keek de bruinharige meid voor haar aan, wreef een lok haar uit haar gezicht. Hopelijk vond Emilie het niet erg, anders zat ze daar met de gebakken peren.

Haar broer? Iana's ongeloof bezorgde haar een pijnlijke steek in haar hart, nog steeds kon ze het zelf niet geloven dat haar eigen broer haar dingen aan had gedaan, hij was tenslotte familie? En het lag bijzonder pijnlijk om zo'n dingen dan even te horen, het ongeloof. Ze hoorde mensen meteen nadenken. Maar hij is familie?, dachten ze dan, waarna ze zichzelf in Emilies plaats stelden en haar nog steeds aan bleven staren, de werkelijkheid niet vattend. Gelukkig bracht één woord, 'politie', Iana meteen op andere gedachten, maar of deze beter waren? Ze kromp wat ineen toen Iana haar voor gek verklaarde. Hij had bijna haar vriend neergeslagen? Hebbes, een argument dat erg overtuigend kon zijn. "Iana, Het is echt beter om naar de politie te gaan hoor. Wil je nog eens zien of horen dat je vriend bijna neergeslagen is? Wil je dit laten doorgaan en ervoor zorgen dat niet alleen jij, maar je vriend en vrienden het slachtoffer van hem worden? Als je het niet voor jezelf doet, stap dan naar de politie voor de mensen die je liefhebt, want zij zijn zijn eerstvolgende slachtoffers, na jou." Ze keek het meisje doordringend aan, wetend dat die Iana hoogstwaarschijnlijk aan het denken zouden zetten. Emilie mocht er niet aan denken dat Lander iemand die ze kende ook maar één ding had aangedaan, ze had het min of meer, buiten een bloedneus, kunnen voorkomen. Maar Iana zat al in een verdere fase. Ze moest ingrijpen. Het meisje keek Emilie met een angstige, opgejaagde blik aan, waardoor ze haar gedachten opzij zette en gespannen luisterde. "Nee, ik ga niet weg, Iana.. Maar als we..", ze aarzelde even en boog onbewust een beetje naar Iana toe, over het tafeltje. "De keuze is aan jou, Iana, maar ik wil best samen met jou naar de politie stappen, je staat er niet alleen voor. Met je vriend of iemand die die gast al bij je gezien heeft, erheen gaan, lijkt me gevaarlijker. Ik ben een halve vreemde, je valt minder op." Ze ging weer wat rechter zitten en dronk van haar cola, terwijl ze Iana aankeek om haar reactie te peilen. Zou ze slim zijn?